Van kondom
GOEDE ZAK.EN
Alleen voor Vrouwen
smaheHfheferi
- 7.1*
Om K»i*«r van Abessymë m zijn vl.egtu.g op het viiegveld te Addis Abebe voor zijn vertrek neer het front. Talrijk*
Abessijnsche autoriteiten deden den vorst uitgeleide
In tegenwoordigheid van generaal De Bono heeft te Asmara de uitreiking van onderscheidingen
*#n verschillende leden der Iteliaansche luchtstrijdkrachten plaats gehad
De nieuwe brug over de
Wijnhaven te Rotterdam, de
Groote Wijnbrug genaamd,
we'ke bij de Amsterdamsche
Drookdok Mij werd gebouwd,
is Donderdag geplaatst. Een
kijkje op het werk
Het oude hoofdbmeau vpjj^ politie aan het Haaqsche Veer te Rotterdam
wordt afgebroken De sloopingswerkzaamheden
De kleinte voor de kleinen. Jong Nederland
koopt Kinderpostzegels
Elk jaar opnieuw hoort men omstreeks dezen tijd in de omgeving van Boekelo
het bekende geluid van den .midwinterhoorn De landbouwer Slaghekke
i tijdens d*i .bespeling' van dit ouderwetsch instrument
De heer E. Th de Veer, wien op zi|n
verzoek eervol ontslag verleend is als
directeur van den Luchtvaartdienst
VRIJDAG 0 DECEMBER T939
door JAN KIJKUIT.
We spreken met een Ameri-
kaan over den Utrechtschen
dijk en over een conflict in
Krimpen.
We hebben deze week een aard g be
zoek gehad: een Amerikaan, maar geen
Yankee. Het was Arnold, iemand d e op
een of andeie ingewikkelde Wijze aan tan
te Betje yerwant is en a>e s.nds 15 jaar
in Arderika woont. Hij was voor zaken
naar Engeland moeten gaan; hg had er
een uitstap naar zgn oude vaderland aan
verbonden en kwam zoo ook een der wei
nige familieleden bezoeken, die hij hier te
lande nog heeft.
Hij heelt den geheelen middag verteld
over het groote land, Waat aUes het gruoi-
ste is en waar de gebru ken en de levens
wijze zooveel van de onze verschillen, dat
wy het ons haast niet kunnen voorstellen
Hij verhaalde ook dat de Amerikanen met
mit het hoofd is te praten dat alle Neder
landers op zijn Volendamsch zijn gekleed
en den geheelen dag pypen rooken, jene
ver drinken en bij een molen met een tul
penveld staan Ala je dat bestiijdt, geloo-'
ven ze je niet en denken dat je het doet
om je land wat voornamer te doen lijken.
Ze laten je dan allerlei plaatjes en foto's
ait Nederland zien en daarop staan strijk
en zet de Volendammers met pijp, molen
en tulpen.
Behalve dat zijn er nog een aantal le
gendes oeer ons land daar in omloop, die
dikwijls ecg zot zun, maar waaraan de
Amerikanen geen van allen twijfelen
Arnold vertelde er een van, een verhaal
dat iedere Amerikaan kent en rotsvast ge
looft. Het is de geschiedenis van een flin-
kea Hollandschen jongen, die ontdekte
dat or eett lek in den dijk was. Hij hield
toen zoo lang zijn hand op het lek tot er
hulp kwam en redde daarmede het ge-
heele land van overstrooming. Volgens de
Amerikanen word* elk jaar dat heugelijke
feit hier feestelijk herdacht.
Toen Arnold dat verhaal had gedaan,
lachte hij om die dwaasheid en zei:
„Wat een voorstelling hebben ze daar
van onze dijken."
yla," zei'ik, „maar as zijn toch zwakker
dan menigeen denkt."
„Hoe dat zoo," vroeg tante verschrikt.
„Ik bedoel voornamelijk den ütf-echt-
echen dijk," vervolgde ik, „die schijnt in
niet te besten staat te zijn. Er zijn daar
voorschriften gegeven, die 'de bewoners
achter den dijk onrustig maken: er mag
niet achter den dijk gebouwd worden
dichter dan 30 meter van den dijk en Het
ia verboden om de waterleidingbuizen
door den dijk heen leggen, omdat d e
daardoor te veel zou verzwakken. Verder
op, naar Vianen en op andere plaatsen, is
dat wel geoorloofd, maar hier niet. Er
zijn zelfs deskundigen, die zeggen dat een
dijk er beter van wordt als ze die ijzeren
buizen er door leggen, maar het dijkbe
stuur in de buurt van 'Willige-Langerak
durft het niet aan."
„Jan," viel tante bij, „ik heb indertijd
nog gekend den k ameraar Van der Voort
en die had hier de hooge waterstanden
van 1876 en van 1883 meegemaakt. Non,
die zei altijd, als de menschen wel eens
bang waren: houd je maar rustig hoor,
de dijk is er borg voor."
„Weet je wel dat er pas zoo iets als een
balf millioen aan die dijk verwerkt is
voor verzwaring en dat er in 1905 scheeps
ladingen basalt zijn gestort om den dijk
te beschermen?" vroeg Jod. ,.En geloof
je dan dat zoo'n gevaarte van een dijk er
iets van kan weten als er een waterlei
dingbuis door komt. Nn moeten die buizen
achter de woningen gelegd worden en dat
kost zooiets van f 16.000 meer."
„Jod," zei Arnold, „je praat onvoor
zichtig. Wanneer de technici het voor
schrijven, dan doen ze dat toch maar n et
voer de grap. Als zij met hun kennis van
zaken zeggen: we vinden 't bedenkelijk en
een ander zonder kennis van zaken zegt:
ik vindt dat *1 best kan, dan zon ik me
liever aan de nitspraak van de deskundi
gen houden. Je moet n;et afgaan op de
praatjes."
„Net zoo, net zoo," stemde tante geest
driftig in. „Dat zie je nou weer in Krim
pen aan de Lek. Ik heb me geërgerd over
wat daar is gebeurd. Ik weet wel. dat er
in heel wat gemeenten ruzie is tusschen
den burgemeester en don secretaris of met
de wethouders of met den raad of met
een paar leden, maar in zoo n groote ge
meente als Krmpen. had ik dat n'et ver
wacht."
„Wat is daar gebeurd, tante?" infor
meerde de Amerikaan
„Je moet weten dat daar een wethouder
allerlei besehuldigingen had geuit tegen
den burgemeester en toen heeft meneer
Van Oord
„Wie i« dat?" vroeg Arnold.
„Wel, de burgemeester natuurlijk," ant
woordde tante, verbaasd, dat hij d en
naam niet kende „Toen heeft de burge
meester gezegd: k w de zaak openlijk af
doen en alle beschuldigingen stuk voor
stuk be-preken en dan moet de raad daar
na maar eens zeggen wie de schuldige is,
ik of Mijnl eff."
„Wat had de burgemeester zijn lief er
fhe§. te maken?" vroeg nu de Amerikaan
verwonderd.
Tante moest eerst uitlachen voor ze hem
kon antwoorden-
„Het s n el de burgempe'fer zijn lief
je. die ik bedoel, maar die wethouder d'e
heet M jn' eff Nou k moet zeggen. er is
van d e beschuld g ngen n e' dat overge-
b even en meneer Mijn eff mocht wel wil
len dat bij nooi; daarmede begonnen was
„Wat waren dat yóor beschuttingen?"
vroeg Arnold weer. „Zekei geldkwe3t'e«?"
„Wel neen.'' antwoordde tante vol b t-
lere verontwaard g ng, „zulke dn gen ko
rren gelukk'g in ons iand niet voor Kan
je begrijpen! Wat denk je nu van je 'and?
Neen, Arno d. 't g ng er over dat de bur-
gepiees:er nooit meer in de gemeente znu
xyn, dat de burgemeester op e gen houtje
order zou hebben gegeven om ue brand
spuit te laten repareeren en dal hij ge
probeerd zou hebben om een raadslid over
te halen zich te verzetten teen den u tslag
van een verk ezing."
„En maken over zulke nietigheden de
menschen her elkaar 't leven zuur?" vroeg
weer de Amerikaan
„Kleinigheden?" hernam tante. „Man,
negrijp je dan niet dat het gezag van een
burgemeester er mee gemoeid is, als hij
zul)ce beschadigingen op zich laat zit
ten? Meneer Van Oord heeft al dadelijk
in de vergadering van burgmeester en
wethouders die aanklacht weerlegd en hij
dacht toen dat meneer Mijnlieff daarna
ook zou erkennen dat hij abuis was ge
weest. Toen dat niet gebeurde, heeft de
burgemeester de zaak uit de doeken ge
daan in de openbare raad. Hij zei, dat hij
nog steeds met zijn gezin in Krimpen
woont, dat hij ten alle tijde thu's te spre
ken is, dat hij, hoewel hij opperbrand-
meestar is, toch nooit iets doet zonder
overleg met den brandmeester en dat hij
meende dat die ook op de hoogte was
met de herstelling en dat'hij in het stem
bureau ten aanhooie van verscheidene
personen een grapje gemaakt hoeft, d e
door niemand als ernst g bedoe'd kon-
worden opgeval. En het raadsli ifgen
wiéb de burgémeester dat gezegd had. be
vestigde dat 't duidelijk een grapje was
geweest."
Arnold deed een paar diepe trekken aan
zijn pijp en zei
„Dus de zaak was daarmee in orde,
meneer Mijnleff erkende dat hij ongelijk
had gehad, hij bood den burgemeester zijn
excuses aan en daarmede was de zaak af-
geloopen. Natuurlijk, natuurlijk," voegde
hij er nog bij.
Tanle zal een beetje verlegen te kijken
en antwoordde:
„Neen. eigenlijk nog niet. Meneer Mijn
lieff zei dat hij den burgemeester noo't een
stroobreed in den weg gelegd heeft, maar
dat de burgemeester hem in de vergade
ring van B en W. had beleedigd."
„Dat is geen juiste afhandeling." kwam
Jod vertellen. ..Eerst moet die wethouder
met den burgemeester geheel afhandelen
de beschuldigingen die meneer Mijnlieff
geuit heeft, daarna kan hij een nieuwe
aanklacht doen over die beleedigingen.
Zoo is de juridische opvatting en volgens
artikel 231 van.
„Nou gane de avocaten beginnen,"
zuchtte Teun, ..dan is het interessante voor
een gewoon mensch er gauw af.
oen knap, jong meisje, waarvoor William
op stel en sprong een groote sympathie
koesterde Weliswaar zag zij er eenlgs-
zins armoedig uit, maar dit werd oogen-
blikkelijk vergoed door den kostbaren ring
die zij aan haar linkerhand droeg.
William, met de handigheid van een
vrouwenkenner, wist weldra met haar in
gesprek te komen. Eerst was het meisje
wat schuchter en haar wangen waren met
een verlegen blos bedekt. En wat zij ver
telde, was ook heel treurig.
Haar vader had zij in den oorlog Verlo
ren: haar moeder was zwaar ziek, en zij
zelf had geen betrekking, zij kon niets an
ders dan pianospelen.
„Het is verschrikelijk," zei zij, de op
komende tranen met geweld terugdringend
„om moeder zoo te zien lijden, en er niets
tegen te kunnen doen."
„Maar waarom verkoopt n die ring
dan toch niet?" vroeg William ten hoogste
verbaasd.
„Maar diedie steen is natuurlijk
oneeht!" riep het meisje verbaasd.
„Welnee," zei William, en greep naar
de hand. „Als deze steen niet echt is. ma
demoiselle, dan heb ik mijn heele leven
een kat niet van een drommedaris kunnen
onderscheiden I"
,.U vergist u werkelijk, mijnheer!" zei
het meisje. „Mama vond het juist altijd
zoo jammer, dat niet alleen de steen niet
echt was, maar de montuur ook! Het is
een prachtige imitatie, dat geef ik toe."
William dacht bij zich zelf:
.Wat een bof! Wat een bof!"
„Weet u wat, mademoiselle, laten wij
samen naar een juwelier gaan, en den
ring laten taxeeren. Dan verkoopt u mij
den ring voorlaten we zeggen 80
van de getaxeerde waarde, wanf ik neem
hem puur voor mijn genoegen. Bovendien
heb ik u toch eerst op de groote waarde
ervan opmerkzaam moeten maken. En
wanneer men zoo onder de hand koopt,
moet het toch goedkoop zijn." Zijn stem
klonk vaderlijk.
Het meisje lachte ongeloovig.
„Ik yjnd het natuurlijk best, hoewel Ik
weet. dat wij ons belachelijk maken!"
William betaalde* en zij gingen samen
naar een juwelier.
Nadat Wiliam zijn verzoek aan dezen
had verteld, werden zij enkele oogenblik-
ken alleen gelaten.
William stak welgemoed een sigaret op,
zeker van zijn zaak. En het meisje zat met
angstige oogen naar de deur te kijken,
juwelier verdwenen
waar doorhee
was.
Eindelijk kwam deze terug en zei, dat
hij hereid was de ring te koopen voor 300
gulden.
Hm William en de jonge dame gin
gen weg, met de opmerking, dat zij er
nog eens over zouden denken.
William bracht zijn dame naar een ca
fé en zei:
„En, mademoiselle, bent u overtuigd?"
Haar lieve gezichtje straalde. „O, ik
kan het maar niet gelooven!" zei ze op-
getoogen. „Wat zal mama blij zijn!"
„Dus u bent het er mee eens: 100 dol
lar baar op tafel?"
Zij klapte van vreugde in haar handen.
„Natuurlijk vind ik het goed. Wat een
geluk! Nu kan mama weer gezond wor
den!"
William trok zijn portefeuille uit zijn
zak, haalde er een billet van 100 dollar
uit, en zij gaf hem den ring.
„O, ik kan het heelemaal niet meer
uithouden. Ik moet het nu aan mama gaan
vertellen! Dat begrijpt u wel, niet waar?"
En toen werd zij plotseling zeer verle
gen. „U bent zoo goed voor mij geweest,
kan ik u misschien nog eens terug zien?"
William lachte geamuseerd, maar des
alniettemin zéér gevleid.
„Maar hééf graag, mademoiselle! Héél
graag. Laten we zeggen, morgen om vier
uur in het Bois? In hetzelfde café?
„Prachtig!" glimlachte het meisje, en
met een vriendelijk gröetje verliet zij hem.
Een kwartier later ging William weer
naar den juwelier.
„Ik heb er nog eens over nagedacht, en
ik geloof, dat ik het maar doen zal." zei
hij zakefijk. v
De juwelier knikte, en nam den ring.
Plotseling trok hij verbaasd zijn wenk
brauwen op, en zei:
„Monsieur! Wilt u mij heusch die ring
verkoopen. Meent n dat in ernst?"
„Maar," stotterde Wiliam verbluft, „na
tuurlijk vril ik dat. Waarom niet?"
„Maar dat is toch een heel andere ring,
dan die n mij zoo straks hebt laten taxee
ren. Dat is een sterk stuk!"
En William maakte dat hij weg kwam
En terwijl hij haastig op straat liep, dacht
hij: 1
„Zoo'n oplichtster! En voor zoo'n imi
tatie heb ik een van mijn best gelukte val-
sche biljetten van 1Ö0 dollar gegevenl
(Nadruk verboden.)
door
OLAF BOUTER.
Drie dagen tevoren was William in Pa
rijs aangekomen. Hij had zicli ongeveer
zeven dagen geleden in New York inge
scheept en lu^d Parijs als zijn volgende
verbluf plaats uitgekozen.
Drie jaren had hij, om redenen, die ik
liever zou willen verzwggen, in Amerika
rondgereisd.
Drie dagen tevoren was hij met een
waardigheid, waarover alleen een gentle
man, die er geen is, beschikken kan, aan
land geslapt. Nu zat hij in Parijs, en
bracht zijn tijd door met in de hall van
zijn hotel, in de beste cafe's en 's avonds
in cabarets te zitten. Het was op den mor
gen van den derden Parijschen dag, dat
William in een café in het Bois de Bou
logne zat, en van zijn stoel af zijn blik liet
gaan over de verschillende dames, die
daar zaten.
Ten lests viel die blik op zijn buurdame,
HET BESTELLEN VAN PATRONEN.
Bij het bestellen van patronen steeds
opgeven het nummer, dat gedrukt staat
onder de afbeelding en de verlangde
maat.
Daar bij dezen patronendienst niet met
adnjinistiatie- en incassokosten wordt ge
rekend, kunnen alleen patronen geleverd
worden na ontvangst van het daarvoor
opgegeven bedrag
De prijs onzer patronen is f 048 voor
kinderkleeding en f 0.58 voor japonnen
en mantels. Patronen van enkele rok of
blouse kosten f 0.40. Men kan het bedrag
in postzegels of per postwissel overmaken
of gireeren op postrekening 13763 aan de
redactie van dit blad
MIDDAGJAPON.
VKK 1702.
De japon van effen wollen stof bestaat
uit één achterbaan, waarin op taillehoogte
twee naadjes worden aangebracht aan
den binnenkant, waardoor de rug meer
aansluit. De voorzijde heeft opgestikte zij
stukken. waardoor een bijzonder aardige
lijn wordt verkregen. De revers worden
auugeknip. en. met de stof tegen gevoerd,
terwijl een smalle kraag wordt aangezet.
Ceintuur van hetzelfde met eenvoudige
gesp-sluiting met knoopen Bij dit model
zijn aangesloten mouwen het rteest in
overeenètêmming; zij worden aan den
pols met rechte stofreepen afgewerkt en
knoopgarneering. Het japonnetje kleedt
buitengewoon aardig en wordt van effen
wollen stof gemaakt Geen andere garnee
ring wordt aangebracht dan' een aardige
bloem, die even boven de revers gehecht
wordt.
Patronen verkrijgbaar in de maten 44
en 48 voor f 0 58.
GEKLEEDE JAPON.
VKK 1765.
Met zeer weinig moeite kan men deze
bijzonder aardige japon maken, die zoo
goed kleedt, gedrukte zijde wordt hier
voor gekozen, terwijl de garneering uit
plissé's aan voorzijde en mouwen bestaat.
Indien men aan effen zijde of desnoods
een wollen georgette de voorkeur geeft,
zal het effect niet minder goed zijn.
De japon bestaat uit bovenstuk met los
voorstuk, waaraan de plissé's gezet wor
den, terwijl deze ook op de mouwen aan
een aparte stofreep worden bevestigd.
De twee-boansrok heeft aan de voor-
MIDDAGJAPON.
VKK 1767.
Deze eenvoudige, doch gekleede mid
dagjapon geeft het figuur een mooie lijn,
door de smal toeloopende halsuitsnijding,
met tot de taille reikende revers. De ope
ning tusschen de revers is aangevuld met
een vest, bestaande uit smalle over elkan
der vallende valencienne kantjes, die men
klaar kan koopen.
De rok bestaat uit één achterbaan en
een voorbaan, waarvan de aan weerszij
den opgestikte, naar binnen vallende
plooien, even dein indruk geven van een
smalle baan. Ongeveer 35 c.M van den
zoom af springen deze plooien uit, waar
door de noodige bewegingsvrijheid wordt
verkregen. Mooi^ aansluitende mouw.
Ben. stof plm 3 M. van 1.30 M.
Patronen verkrijgbaar in de maten 44
en 46 a f 0.58.
SCHOENEN.
Najaars- en winterschoentjee,
mode 1935-1936.
Wij hadden de gelegenheid om de uit
gebreide serie Swift-najaarsschoenen te
bekijken. Een pupipschoentje in dqnker
blauw peau de suède met een zilveren me
talen kettinkje op een uitgesneden voor
blad, een Fransch avondechoentje, hoog
hakje, mat-zilvéren geep, een roodbruin
wandelschoentje met uitgekartelde opleg
en vetersluitipg. Peau de suède voert de
boventoon, daarnaast blijft ook een fijn
.chroom schoentje heel chhjue. Hoofdkleu
ren «ijn: zwart, blauw, goodbruin, don
kerbruin.
Hierbij beelden wij een pa*' mode
schoentjes af uit de Jfewift-colle«tie
baan een klein heupstuk waaraan twee
stofreepen geknipt zijn, die dienst doen
als ceintuur en als garneering een gesp
of een paar glazen ringen hebben
Ben stof 4 el van 100 c.M breed.
Patronen verkrijgbaar in de maten 44
48 voor f 0.58.
STAMPPOT VAN R000E KOOL
1 roode kool, 2 K.G. -aardappelen, 71/»
ons varkensrib, ongeveer 1 kop azijn, 1
K.G zure appelen, 1 half kopje rijst, 3
kruidnagelen, 1 uitje, 1 gr. theelepel ka
neel, 1 platte eetl. suiker, *out, peper, 1
blokje delfrite.
We wasschen het varkens*!««ieli, zoo-
ten het en strooien er peper overheen,
waarna we het opzetten met 3 vierde li
ter water en ongeveer 10 a 15 min. laten
koken, daarna uit de pan' nemen en de
helft van de geschaafde kopl erin doen,
hierop het vleesch pn de rest van de kool,
de geschilde appelen, die aan dunne plak
ken zijn gesneden, de rijst, de ui, waa/in
de kruidnagels gestoken zijn, kaneel, sui
ker, rijst en azijn, waarna we alles weer
aan de kook brengen en de massa zacht
jes laten stoven, hetgeen ongeveer 2 a2K
uur zal duren. De aardappelen worden
geschild en aan partjes gesneden, gaar
gekookt, liefst in een flinke groote pan,
waarbij als de aardappels gaar en afge
goten zijn. de kool wordt bijgevoegd, het
vleesch wordt uit de kool gehaald en op
een bord warm gehouden. De overige
massa wordt fijn gestampt en nog even
doorgestoofd met een blokje delfrite.
PRACTISCHE WENKEN.
Om diverse klosjes garen steeds bij do
hand Ie hebben, neemt men een stukje
koperdraad, „rijgt" ze daaraan en draait
de uiteinden over elkander.
Inktvlekken op tafelkleeden verwijdert
men door onmiddellijk een stuk vloeipa
pier onder en boven de pl -k te leggen,
over het bovenste flink drukken, daarna
mot spiritus nawrijven.
Tafelkleeden moeten regelmatig afge
wreven worden met een borstel, gedrenkt
in water en ammoniak.
