Groote dagen op de Wereldjamboree
WEK DE GAL
IN UW LEVER OP
I FÈÜlLLËTONTj
Wu
Vorstelijke bezoekers.
Gemengd nieuws
Geschenken aangeboden; enorme geestdrift.
MENSCHENHAAR.
amaj. i
,.4/P
>«-
1
DE
RGER
g TWEEDE BI,AU
NT FUWSBLAT) VOOR ZUID-HOLLAND EN UTRECHT Schoonhovcnsche Courant
VRIJDAG 6 AUGUSTUS lffl
De dag van Woensdag was weer een
hoogtepunt voor de deelnemers,1 aan en
de bezoekers van de Wereldjamboree.
Toen had' namelijk het bezoek van de
Koningin en Prins Bcrnhard aan het
kamp plaats. Heeds vroeg in de morgen
was het op het terrein een drukte van
belang. Luidsprekers schetterden aan
alle kanten bevelen en vele rappe han
den waren bezig het kamp een tip-top
uiterlijk te geven. Toen om half twaalf
voor het publiek de poorten van Jam-
boreestad geopend werden, stroomden
tienduizenden, die al geruimen tijd hun
ziel in lijdzaamheid bezeten hadden,
naar binnen en steeds weer kwamen
treinen vol belangstellenden in' het sta
tion Bennebroek-Vogelenzang aan. Al
les gaf een feestelijke aanblik. Het kamp
wemelde van vlaggen én de menschen-
massa's, die 't publiek uitmaakten, ver
drongen en verduwden elkaar, zoadat ze
't óp deze toch al warme dag tamelijk te
kwaad hadden; De geestdrift leed er
echter niet in het minst onder en nog
streeds arriveerden auto's, wielrijders en
andere vervoermiddelen.
Om twee uur waren de tribunes zoo
goed" als gevuld. De arena met de 13000
bezoekers, die er een plaatsje hadden
gevonden, gonsde van geestdrift en
feestvreugde, die plotseling uitbarstte in
een orkaan van gejubel, toen de konin
klijke gasten arriveerden. Vriéndelijk la
chend reden de hooge bezoekers door
de rijen stram in de houding staande
padvinders. Het enthousiasme van het
publiek kende tenslotte geen grenzen
meer, het verhief zich van zijn zitplaat
sen, hoeden, vlaggen en zakdoeken gin
gen omhoog en uit volle borst werd het
Wilhelmus Ingezet. Voor de eere-loge
stopten de koninklijke auto's en de Ko
ningin en de Prins namen plaats op de
voor hgn gereserveerde zetels. Prins
Bernhard was gekleed in het uniform
der huzaren.
Verschillende op de eeretribune aan
wezige autoriteiten werden aan de Ko
ningin voorgesteld.
Ook de hoofdverkenner en lady Baden
Powell waren hier aanwezig. Voorts be
vonden zich onder de gasten Prins
Gustaaf Adolf van Zweden en minister
Steenberghe.
Er werden verscheidene
geschqnkcn
aangeboden.
Ailereerst was de beurt aan het Indi
sche contingent, dat een gedreven zilve
ren rookstel, bestemd voor het jacht
„Piet Hein", voor 't Prinselijk Paar had
meegenomen. Dit geschenk werd per
soonlijk door Prins Bernhard in ont
vangst genomen.
De Letlandsche padvinderé schonken
de Koningin een boek met afbeeldingen
van versieringsmotieven, gebruikt in de
Letsche folklore, door Latvju Raksti, ge
titeld „Ornement Letton". De kleinste
verkenner van het Engelsche contingent,
veertien jaar oud, bood namens zijn land
een zilveren drinkbeker aan, vroeger toe-
behoorende aan Prinses Charlotte van
Mecklenburg Stelitz. In de beker bevindt
zich de geschiedenis va'n het kleinood:
George lil beklop de Britsche troon na
de dood van zijn grootvader op 25 Oc
tober 1760. Hij huwde Iprinses van Mec
klenburgStrelitzv op 8 .September 1761,
en de kroning geschiedde op 22 Sept.
1761. Het Koninklijke Jacht Royal Ca
roline werd genoemd „R'oyal Charlotte",
naar de Koningin en zoolang zij die naam
droeg, bleef de boot in acticvcn dienst tot
1820. De zilveren beker uit de tijd van
George III maakte deel 'uit van het ser
vies, dat bij het Koninklijk jacht behoor
de. De inscriptie van de beker luidt in
het Höllandsch: Aangeboden aan H.K.H.
Prinses Juliana ter gelegenheid van haar
huwelijk, door het Britsche contingent,
tegenwoordig op de wereldjamboree te
Vogelenzang".
Namens het Iersche contingent werd
een lunch-servies aan Prins Bernhard,
aangeboden bestaande uit negentien doe
len. Het geschenk van Nederlandsch—
Indië bestaat verder uit een Indisch rook
stel, een zilveren sigarendoos, een siga
rettendoos, een lucifersstandaard, en drie
aschbakken, het geheel op twee blaad
jes van Coromandelhout. Hierbij behoort
een album met leeren omslag, voorzien
Van het embleem van de Ned. Indische
Padvinders Centrale en vleugels van
de Garoeda. Het is vervaardigd door een
hopman van de padvinders. Het gelieelc
geschenk is bekostigd door Indische jon
gens met zelf gespaard geld. De opdracht
waarmee het is overhandigd, luidt:
In Januari 1937, toen in Nederland de
klokken beièrden, zijn wij, padvindsters
en padvinders van Indië, aan het werk
l
roode, witte, blauwe of oranje ballonne^
tjes de lucht in, terwijl de jongens uit
alle macht hoera riepen.
Vervolgens hebben de 4500 Nederland-
sche welpen een demonstratie gegeven.
Bij die demonstratie deed zich een
alleraardigst incident
voor. Bij het hijschcn van een Oranje'
vlag renden de totemgidsen voorwaarts,
gaven eikaar een hand en vormden een
grooten kring met de opening naar de
konink;ijke loge. De hoofdverkenner,
vergezeld van Prins Bernhard, begaf
zich luide toegejuicht in de arena en
gezamenlijk wandelden zij door de to
tems naar de raadrots, die zij bestegen.
Ér scheen geen eind te komen aan het
gejuich. Lord Baden Powell en Prins
Bernhard omstuwd door de welpen wan
delden daarna naar de tribune terug.
De Schotsche Hooglanders en de Hon-
gagrsche verkenners hebben vervolgens
nog demonstraties gegeven. De Honga
ren boden de Koningin een groote hart
vormige koek aan en de dames uit het
publiek kleine koekjes van denzelfden
vorm, als
herinnering
aan de dagen, dat zoovele Hongaarsche
jongens en meisjes in Holland, een gast
vrij tehuis hebben'gevonden.
Nadat de. Fransche verkenners hun
programma hadden uitgevoerd, sloten
de Hollanders de rij. Vooral het num
mer vendelzwaaien, hetwelk verkenners
in oud-Hollandsche kleedij uitvoerden,
verwierf luide toejuichingen.
Meegedeeld kan nog worden dat Prins
Bernhard Zaterdag de Kaagdag van de
zeeverkenners zal bijwonen.
Het is Donderdag een dag van
interessante demonstraties
geworden. De Australische verkenners
openden de rij met uit te beelden, hoe
de, Hollanders in vroeger eeuwen Austra
lië hebben ontdekt en hoe later de En-
gelschen daar de macht kregen. Een
im mi Wil rs,
nee kind dof is i,
^beier voorasfallpqpiar w1
j Moeder 'aal LI
w J van, Pappies
fJ Kaar ook een
-/ kleedje maken?
„Kijk. eens," zei hij, „gedurende heel
tiljn tooneelloopbaan heb ik nog nimmer
een hoofdrol vervuld. Nu krijg ik de
kans ervoor, terwijl de couranten mijn
naam reeds hebben genoemd, In ver
band met het drama. U begrijpt dus, dat
ik deze gelegenheid met beide handen
aangrijp. Ep als iedereen morgen
avond nu maar behoorlijk uitkijkt, is het
niet waarschijnlijk, dat we een herhaling
van het gebeurde krijgen. Mocht dit wel
het geval zijn, welnu, ik ben' er op voor
bereid: ik zal de hand in tweeën breken.
Geef mij uw hand eenS hier."
Ik stak mijn hand uit en had er een
oogenblik later spijt van, want hij kneep
hem zoo, dat ik dacht, dat eik beentje
in. mijn vingers brak. Het leek wel of
mijn hand In een klem had gezeten.
ziet, dat ik best voor mijzelf kan
zorgen en Betty is ook bereid te spe
len. ik zeg u dit is de kans van mijn
leven."
Dat was alles wat er omtrent dit punt
werd gezegd. Toen ik met Betty Sargent
sprak, was zij dezelfde meening toege
daan. Maar ik nam mij voor, ditmaal op
mijn qui vlve te zijn
Den volgenden avond was er een uit
verkocht huis. Ieder wilde de tweede
première zien van „De Vlekken van het
Luipaard", er was geen enkele plaats
meer beschikbaar, wat men er ook voor
had willen betalen. Zelden was er over
een première zoo'n ophef gemaakt in de
couranten als over deze en het tot de
nok toe gevulde huis werd doorhuiverd
van een verlangen naar sensatie, een
heerlijke huivering, die alleen gevoeld
getogen en eigenhandig hebben wij een stem gaf via de luidsprekers, toelichtin
klein bedrag weten te verdienen voor dit
huldeblijk, dat wij met'liefde en eerbied
aanbieden. Wij hebben daaraan gewerkt
met het levendige besef, dat dit onze
eerste daad van. toewijding was jegens U,
die, zoo het God behaagt, nog vele jaren
als onze hoogste leiders zult mogen voor
gaan op het pad naar waarachtig levens
geluk. Die gedachte heeft ons zelfs de
nederigste arbeid tot een vreugde ge
maakt, zooals -dat later zal zijn als wij
ons al volwassenen in dienst mogen stel
len van ons geliefd Vorstenhuis en Va
derland.
Om kwart voor drie begon de
optocht der vlaggendragers.
Het défilé nam slechts weinig tijd in be
slag. Een extra applaus kregen de Mexi
canen, die in nationaal costuum ver
schenen. Tegenover de koninklijke loge
stelden alle vaandeldragers zich op. Het
was een bont gewemel van vlaggen en
roode, witte en blauwe balonnetjes. Daar
na bracht het Ned.-Indische padvinders-
contingenè voor de hoofdtribune hun sa
luut.
Hierna marcheerden 'de welpen het
veld op en vormden voor de tribune een
groote W. Toen zij op hun plaats ston
den hief een stem de kreet Leve cie Ko
ningin aan en meteen gingen honderden
Onze Oosterburen zijn toch
In elk opzicht vindingrijk,
Daarvan gaven zij al dikwijls
En op vele wijzen blijk.
Nu weer willen zij voorkomen
Dat er iets verloren gaat,
Zelfs de afgesneden haren
Moet men offeren aan den Staat.
Wie zag er tot nog toe waarde
In zoo'n afgesneden pluim?
Enkel zwaar verliefde menschen
In een zwaar verliefde luim.
Maar die „waardelooze" haren
Passen in 't''Vierjarenplan
En de vindingrijke Duitschers
Maken er tapijten van.
Ondertusschen, met die harerf
Heeft men een goedaardig doel,
En in elk geval niet strijdig
Met ons menschelijk gevoel.
Niemand zal het euvel duiden
Dat men experimenteert,
Zoolang men van menschenharen
Maar geen kogels fabriceert!
gen. Het hier vertoonde stuk Australi
sch» geschiedenis begon in 1606, toen
Nieuw-Holland nog wfeest was en ge
vaarlijke inboorlingen er vrij konden
rondloopep. Daarop volgde de landing
van Dirk Hartog, die op deze nieuwe bo
dem een gedenkteeken oprichtte. Het
volgende gedeelte spdfelde negentig jaar
later, toen. een Engelseh schip tusschen
de kanibalen verzeild- raakte. De Engel
sche vlag werd geheschen, een kanon
schot weerklonk en met de mededee-
en V zult 's morgen» „kiplekker"
uit bed springen.
Eiken dag moet uw lever een liter gal in de In
gewanden doen vloeien. Wanneer de galafseheiding
onvoldoende ls, wordt Uw voedsel niet verteerd, het
bederft. Er vormen zich gassen in Uw lichaam, U
raakt verstopt. Uw organisme wordt vergiftigd en
U wordt humeurig en loom. IJ ziet alles zwart.
De meeste laxeermiddelen zijn slechts lapmid
delen: een geforceerde atoeige.ng neemt de oor
zaak niet weg.
Maar CARTER'S LEVERPILLETJES zullen zor
gen voor de vrije toevoer van gal. waardoor U weer
geheel herstelt. Een plantaardig, zacht, onover
troffen middel om dc gal te doen vloeien.
Eiacht Carter s Leverpilletjes, verkrijgbaar bij
apothekers en drogisten In flacons van U.75.
kan worden door hen, die zichzelf veilig
weten.
Ik vatte post achter de coulissen en
had aan beide andere zijden nog iemand
op wacht gezet. Het spel beloofde veel an
toen het eerste bedrijf en het grootste
gedeelte van het tweede voorbij ging,
zonder dat er verder Iets gebeurde, ging
het publiek op zijn gemak zitten en ge
noot van het spel, dat een triomf was
voor den schrijver, voor Betty Sargent
en Wallace Cunningham, den jongen
plaatsvervanger. Ik zelf verkeerde in
angstige spanning. Mijn rechterhand was
in mijn zijzak van mijn jas en ik hield
de spelers voortdurend in het oog. Dit
maal zou men mij niet overrompelen en
dat was goed ook, want bij hgt begin
van dezelfde scène, die zoo fataal ge
ëindigd was voor den armen Arnold, zag
ik Wallace Cunningham naar zijn keel
grijpen, terwijl zijn sterke handen sche
nen te trekken aan iets, dat hem ln een
vreeselijken greep gevangen hield. Uit
het publiek klonk een gil van een zenuw
achtige vrouw. Ditmaal was ik direct
naast Cunningham en greep hetzelfde
vast, wat hij in zijn zwakkeren greep
hield, daar zijn krachten hem plotseling
schenen te begeven. Ik omvaths, een
vreeselijk sterke hand en vuist, onbuig
zaam als Ijzer, maar van vleesch en
bloed. De dolk, die ik in mijn zak had
gehouden, flikkerde door de lucht en met
al mijn kracht stootte ik hem ln de on
zichtbare hand, die het leven uit Walla
ce Cunningham wrong. Ik voelde, hoe de
dolk in he{, vleesch drong, terwijl ik te
gelijkertijd bemerkte, dat ik in de lucht
trok en hoe de hand, die er geweest was,
plotseling verdween.
Cunningham viel op den grond met
een rochelend -geluid en trachtte met
moeite ln zijn gemartelde longen nog,wat
lucht in te ademen; het scherm zakte en
kwam met een slag op het tooneel te
recht, terwijl onder het publiek een pa
niek losbrak. Ik boog mij over Cunning-
ling: „Van nu af aan staat Australië on-*
der Engelseh bewind", was de spannen
de demonstratie geëindigd.
Hierop volgden de Fransche verken
ners. Het motief was hier, dat Fransche
padvinders, die met de beste bedoelin
gen in zee staken zij wilden namelijk
naar de wereld-jamboree het onder
weg aan de stok kregen met een vloot,
bemand met booze geesten. Een com
plete zeeslag werd naar aanleiding hier
van geleverd op een stuk weiland onder
Bloemendaal. Natuurlijk moesten de
booze-geesten-schepen tenslotte 't lood
je leggen en werden door de overwin
naars op sleeptouw genomen. Tot slot
ging de Fransche driekleur omhoog.
De Amerikanen besloten de middag.
Deze demonstratie bestond uit verschil
lende op zichzelf staande scènes. Er
werd schaatsen gereden in ijstruien en
natuurlijk zakte er - een padvinder door
het ijs. Er was een base-bal demonstra
tie en er werd een hardlooperij georga
niseerd tusschen een aantal padvinders
die tijdens de ren door de arena shirt
en klompen moesten uittrekken. Een en
ander veroorzaakte uitbundige vroolijk-
heid. Tenslotte volgde een pittoresque
Indianendans en daarna stormden de
Amerikanen op het vuur, dat intusschen
natuurlijk was aangelegd, af, het orkest
speelde het Amerikaansche volkslied, en
ham heen. Er waren rpode lidteekens op
zijn hals en hij hijgde naar adem. Zijn
gelaat was doodsbleeks, maar hij leefde
nog. Even later sloeg hij zijn oogen op
en keek nagr ons.
„Hoe gaat het?" vroeg ik.
„Dank U, goed," antwoordde hij zwak,
„ik voel mij wat beter, alleen nog wat
buiten adem."
„Dat is vlug in zijn werk gegaan," zei
een ander lid van den troep, maar op
hetzelfde oogenblik klonk een angstige
gil van een der vrouwen uit den kring.
„Kijk U eens," bracht zij er met moeite
uit, „Uw mesIk keek naar de dolk,
die ik nog steeds in de hand had, hii
was rood en droop van het bloed.
HOOFDSTUK 3.
Sprakeloos en ontzet staarden wij al
len naar den dolk. Ofschoon niemand
iets gezien had, was de dolk toch nat van
menschelijk bloed, alsof hij ln een levend
wezen was gestoken. Ike Humbert kreeg
zijn stem het eerste terug. Hij wendde
zich tot den zaakwaarnemer en beval
hem voor het doek ,te gaan en het pu
bliek weg te zenden, dat, zooals men kon
hooren op het tooneel, in een tumult was
uitgebroken. De manager deed zulks di
rect en eenige oogenblikken later hoor
den wij zijn kalme stem, die de men
schen gerust stelde en hen aanmaande
heen te gaan. Toen wendde Ike zich tot
mij en zei: „Zeg eens, wat "heb je nu
weer uitgehaald met dien dolk, je maakt
er een raar grapje van."
„Als h«t een grap Is, dan is het teil
koste van mijzelf," antwoordde ik.
„En van mij," zei Cunningham, die
van den grond trachtte op te staan,
klaarblijkelijk er niet al te erg aan toe.
„Hoe voel je je, Wallace?" vroeg Ike
Humbert, terwijl hij zijk acteur aankeek.
„Zoo goed als het onder de gegeven
omstandigheden maar kan," antwoordde
hij. „Ik denk dat ik er het leven wel zal
afbrengen, als U dat bedoelt." En voor
zichtig voelde hij naar zijn keel. „Ik ge
loof niet, dat er Iets gebroken is, alleen
is de luchtpijp uit zijn fatsoen, maar
verder is alles ln orde," vervolgde hij
ironisch.
„Goddank!" zei Ike opgelucht. „Ik
dacht heusch een oogenblik dat het met
je gedaan was, net als met den armen
hij aarzelde om den naam uit te
spreken, maar vulde tenslotte aan
„Arnold
„Wat voor gevoel had tif wel?"
„Alsof ik .opgehangen werd," antwoord
de Cunningham. „Ik geloof niet dat ik
dit nog eens zou kunnen meemaken, zon
der er het loodje bij te leggen. Ik had
niet gedacht, dat mij zooiets zou kunnen
overkomen."
„Voelde je een hand?" vroeg Betty
Sargent.
Of ik een hand voelde, geloof ik
wel. Ik voel ze nog, als je het weten wilt.
Nog een paar tellen en als hier Muirhead
er niet dadelijk bij was geweest, dan zou
het met mij gedaan zijn.... Het heeft
maar een haartje gescheeld." Hij keek
naar mijn dolk. „Die ziet er uit of het
een menëchènhand was, nietwaar?"
trachtte ik in zijn gedachten te lezen.
„Ik geloof ook zeker dat het er een
tje was," zei Cunningham. „Apropos,
meneer Humbgpt," hij wachtte een
oogenblik en keek Ike veelbeteckenend
aan.
„Wat is er?" vroeg deze.
„O, niets bijzonders, meneer Hum-
bert," zei Cunningham, „alleen dat Ik
mijn ontslag neem, dat is alles. Het spijt
mij wel, het was een goede rol. Maar ik
pas er töch voor om op deze manier
hoofdrollen te. spelen!"
„Nu, ik kan Je geen ongelijk geven,
Wallace," zei Ike, „zoodra ik kan, ..al ik
je een andere rol geven, maar je veet,
dat je dit zelf hebt gewild."
„Dat weet ik, ik geef ook niemand de
schuld. Ik dacht werkelijk dat dit zicb
hiermee behoorden deze demonstraties
tot het verleden.
'Vanzelfsprekend was er weer 'n zeer
groot publiek dat zich uitstekend wist te
amuseeren. Wij kunnen nog melden.dat
de Tsjechische gezant dr. Iwan Krno,
Donderdag de jamboree heeft bezocht
en de demonstratie van het Tsjechische
contingent ln de arena bijgewoond
heeft. De mihister van Onderwijs,' prof.
Slotemaker de Bruine en de minister
van Koloniën, de heer Weiter zullen
vanavond het groote lichtspel ln de are
na bijwonen.
HAAGSCHÈ POLITIE SLAAT TE
PARUS EEN SLAG.
Veroordeelde na 10 jaar ingerekend
Bij een huiszoeking te Den Haag ont
dekte de politie het spoor van iemand,
die in 1926 veroordeeld was tot drie jaar
gevangenisstraf Wegens beroovlng en
die tot nu toe, door verblijf ln het bui
tenland, zich aan de politie had ont
trokken. Het spoor bleek naar Parijs te
leiden. Het gelukte thans' een Inspec
teur der Haagsche recherche, in samen
werking met de Parijsche politie, den
ni$t weer zou herhalen. U hebt er geen
idee van, wat het eigenlijk was. Nie
mand kan het weten, die het niet heeft
ondervonden," zei Cunningham. „Behal
ve misschien U," vervolgde hij tegen mij.
Ik knikte toestemmend.
„Ik weet het," zei ik, „de hand en de
.pols waren als van ijzer. Ik wendde mi)
tot Ike. „Wat ga je nu doen?" vroeg ik.
Hij schudde zijn hoofd. „Ik weet het
niet. Ik denk dat ik het stuk niet meer
opvoer. Zelfs als ik spelers zou kunnen
krijgen, geloof ik niet, dat ik het nog
zou durven."
Toen hoorden wij eensklaps Betty Bar-
gent's stem zwiék maar kalm, vanuit de
achterste rij menschen.
„Als ik mijn ontslag eens nam, meneer
Humbert, dan denk ik wel, dat men U
met rust zal laten! Bovendien heb ik wat
rust noodig, na deze twee premières."
„Zeg eens, wat bedoel je daarmee Bet
ty. Dit stuk is toch je eerste groote kans
nietwaar?" vroeg Ike.
„Ja, dat is het, of liever was het, me
neer Humbert," antwoordde Betty, „maar
U weet, dat de brieven, die ik ontving,
in de couranten hebben gestaan. De
man, of het ding, of wat het ook is,
brengt alleen daarom het onheil aan,
omdat ik tot het gezelschap behoor. Te
gen niemand anders heeft hij iets en lk
zie niet in, waarom U zoo'n goed stuk
zou moeten laten vallen."
„Neen," en Ike schudde het hoofd. „Ik
weet wanneer ik moet ophouden en als
ik vooruit had kunnen weten, dat d eze
dingen zouden gebeuren, zou ik er genoeg
van gehad hebben, voordat ik er mee
begonnen was. Ik ben er nu beu van. Als
een andere directeur de kans wil wagen,
laat hem zijn gang maar gaan, mijn ze
gen heeft hij. Ik ben niet de man, die
het succes van een ander in den weg
zal staan, als ik zelf geen succes kan be
halen."
(Wordt vervolgd*