Groote dagen op de Wereldjamboree WEK DE GAL IN UW LEVER OP I FÈÜlLLËTONTj Wu Vorstelijke bezoekers. Gemengd nieuws Geschenken aangeboden; enorme geestdrift. MENSCHENHAAR. amaj. i ,.4/P >«- 1 DE RGER g TWEEDE BI,AU NT FUWSBLAT) VOOR ZUID-HOLLAND EN UTRECHT Schoonhovcnsche Courant VRIJDAG 6 AUGUSTUS lffl De dag van Woensdag was weer een hoogtepunt voor de deelnemers,1 aan en de bezoekers van de Wereldjamboree. Toen had' namelijk het bezoek van de Koningin en Prins Bcrnhard aan het kamp plaats. Heeds vroeg in de morgen was het op het terrein een drukte van belang. Luidsprekers schetterden aan alle kanten bevelen en vele rappe han den waren bezig het kamp een tip-top uiterlijk te geven. Toen om half twaalf voor het publiek de poorten van Jam- boreestad geopend werden, stroomden tienduizenden, die al geruimen tijd hun ziel in lijdzaamheid bezeten hadden, naar binnen en steeds weer kwamen treinen vol belangstellenden in' het sta tion Bennebroek-Vogelenzang aan. Al les gaf een feestelijke aanblik. Het kamp wemelde van vlaggen én de menschen- massa's, die 't publiek uitmaakten, ver drongen en verduwden elkaar, zoadat ze 't óp deze toch al warme dag tamelijk te kwaad hadden; De geestdrift leed er echter niet in het minst onder en nog streeds arriveerden auto's, wielrijders en andere vervoermiddelen. Om twee uur waren de tribunes zoo goed" als gevuld. De arena met de 13000 bezoekers, die er een plaatsje hadden gevonden, gonsde van geestdrift en feestvreugde, die plotseling uitbarstte in een orkaan van gejubel, toen de konin klijke gasten arriveerden. Vriéndelijk la chend reden de hooge bezoekers door de rijen stram in de houding staande padvinders. Het enthousiasme van het publiek kende tenslotte geen grenzen meer, het verhief zich van zijn zitplaat sen, hoeden, vlaggen en zakdoeken gin gen omhoog en uit volle borst werd het Wilhelmus Ingezet. Voor de eere-loge stopten de koninklijke auto's en de Ko ningin en de Prins namen plaats op de voor hgn gereserveerde zetels. Prins Bernhard was gekleed in het uniform der huzaren. Verschillende op de eeretribune aan wezige autoriteiten werden aan de Ko ningin voorgesteld. Ook de hoofdverkenner en lady Baden Powell waren hier aanwezig. Voorts be vonden zich onder de gasten Prins Gustaaf Adolf van Zweden en minister Steenberghe. Er werden verscheidene geschqnkcn aangeboden. Ailereerst was de beurt aan het Indi sche contingent, dat een gedreven zilve ren rookstel, bestemd voor het jacht „Piet Hein", voor 't Prinselijk Paar had meegenomen. Dit geschenk werd per soonlijk door Prins Bernhard in ont vangst genomen. De Letlandsche padvinderé schonken de Koningin een boek met afbeeldingen van versieringsmotieven, gebruikt in de Letsche folklore, door Latvju Raksti, ge titeld „Ornement Letton". De kleinste verkenner van het Engelsche contingent, veertien jaar oud, bood namens zijn land een zilveren drinkbeker aan, vroeger toe- behoorende aan Prinses Charlotte van Mecklenburg Stelitz. In de beker bevindt zich de geschiedenis va'n het kleinood: George lil beklop de Britsche troon na de dood van zijn grootvader op 25 Oc tober 1760. Hij huwde Iprinses van Mec klenburgStrelitzv op 8 .September 1761, en de kroning geschiedde op 22 Sept. 1761. Het Koninklijke Jacht Royal Ca roline werd genoemd „R'oyal Charlotte", naar de Koningin en zoolang zij die naam droeg, bleef de boot in acticvcn dienst tot 1820. De zilveren beker uit de tijd van George III maakte deel 'uit van het ser vies, dat bij het Koninklijk jacht behoor de. De inscriptie van de beker luidt in het Höllandsch: Aangeboden aan H.K.H. Prinses Juliana ter gelegenheid van haar huwelijk, door het Britsche contingent, tegenwoordig op de wereldjamboree te Vogelenzang". Namens het Iersche contingent werd een lunch-servies aan Prins Bernhard, aangeboden bestaande uit negentien doe len. Het geschenk van Nederlandsch— Indië bestaat verder uit een Indisch rook stel, een zilveren sigarendoos, een siga rettendoos, een lucifersstandaard, en drie aschbakken, het geheel op twee blaad jes van Coromandelhout. Hierbij behoort een album met leeren omslag, voorzien Van het embleem van de Ned. Indische Padvinders Centrale en vleugels van de Garoeda. Het is vervaardigd door een hopman van de padvinders. Het gelieelc geschenk is bekostigd door Indische jon gens met zelf gespaard geld. De opdracht waarmee het is overhandigd, luidt: In Januari 1937, toen in Nederland de klokken beièrden, zijn wij, padvindsters en padvinders van Indië, aan het werk l roode, witte, blauwe of oranje ballonne^ tjes de lucht in, terwijl de jongens uit alle macht hoera riepen. Vervolgens hebben de 4500 Nederland- sche welpen een demonstratie gegeven. Bij die demonstratie deed zich een alleraardigst incident voor. Bij het hijschcn van een Oranje' vlag renden de totemgidsen voorwaarts, gaven eikaar een hand en vormden een grooten kring met de opening naar de konink;ijke loge. De hoofdverkenner, vergezeld van Prins Bernhard, begaf zich luide toegejuicht in de arena en gezamenlijk wandelden zij door de to tems naar de raadrots, die zij bestegen. Ér scheen geen eind te komen aan het gejuich. Lord Baden Powell en Prins Bernhard omstuwd door de welpen wan delden daarna naar de tribune terug. De Schotsche Hooglanders en de Hon- gagrsche verkenners hebben vervolgens nog demonstraties gegeven. De Honga ren boden de Koningin een groote hart vormige koek aan en de dames uit het publiek kleine koekjes van denzelfden vorm, als herinnering aan de dagen, dat zoovele Hongaarsche jongens en meisjes in Holland, een gast vrij tehuis hebben'gevonden. Nadat de. Fransche verkenners hun programma hadden uitgevoerd, sloten de Hollanders de rij. Vooral het num mer vendelzwaaien, hetwelk verkenners in oud-Hollandsche kleedij uitvoerden, verwierf luide toejuichingen. Meegedeeld kan nog worden dat Prins Bernhard Zaterdag de Kaagdag van de zeeverkenners zal bijwonen. Het is Donderdag een dag van interessante demonstraties geworden. De Australische verkenners openden de rij met uit te beelden, hoe de, Hollanders in vroeger eeuwen Austra lië hebben ontdekt en hoe later de En- gelschen daar de macht kregen. Een im mi Wil rs, nee kind dof is i, ^beier voorasfallpqpiar w1 j Moeder 'aal LI w J van, Pappies fJ Kaar ook een -/ kleedje maken? „Kijk. eens," zei hij, „gedurende heel tiljn tooneelloopbaan heb ik nog nimmer een hoofdrol vervuld. Nu krijg ik de kans ervoor, terwijl de couranten mijn naam reeds hebben genoemd, In ver band met het drama. U begrijpt dus, dat ik deze gelegenheid met beide handen aangrijp. Ep als iedereen morgen avond nu maar behoorlijk uitkijkt, is het niet waarschijnlijk, dat we een herhaling van het gebeurde krijgen. Mocht dit wel het geval zijn, welnu, ik ben' er op voor bereid: ik zal de hand in tweeën breken. Geef mij uw hand eenS hier." Ik stak mijn hand uit en had er een oogenblik later spijt van, want hij kneep hem zoo, dat ik dacht, dat eik beentje in. mijn vingers brak. Het leek wel of mijn hand In een klem had gezeten. ziet, dat ik best voor mijzelf kan zorgen en Betty is ook bereid te spe len. ik zeg u dit is de kans van mijn leven." Dat was alles wat er omtrent dit punt werd gezegd. Toen ik met Betty Sargent sprak, was zij dezelfde meening toege daan. Maar ik nam mij voor, ditmaal op mijn qui vlve te zijn Den volgenden avond was er een uit verkocht huis. Ieder wilde de tweede première zien van „De Vlekken van het Luipaard", er was geen enkele plaats meer beschikbaar, wat men er ook voor had willen betalen. Zelden was er over een première zoo'n ophef gemaakt in de couranten als over deze en het tot de nok toe gevulde huis werd doorhuiverd van een verlangen naar sensatie, een heerlijke huivering, die alleen gevoeld getogen en eigenhandig hebben wij een stem gaf via de luidsprekers, toelichtin klein bedrag weten te verdienen voor dit huldeblijk, dat wij met'liefde en eerbied aanbieden. Wij hebben daaraan gewerkt met het levendige besef, dat dit onze eerste daad van. toewijding was jegens U, die, zoo het God behaagt, nog vele jaren als onze hoogste leiders zult mogen voor gaan op het pad naar waarachtig levens geluk. Die gedachte heeft ons zelfs de nederigste arbeid tot een vreugde ge maakt, zooals -dat later zal zijn als wij ons al volwassenen in dienst mogen stel len van ons geliefd Vorstenhuis en Va derland. Om kwart voor drie begon de optocht der vlaggendragers. Het défilé nam slechts weinig tijd in be slag. Een extra applaus kregen de Mexi canen, die in nationaal costuum ver schenen. Tegenover de koninklijke loge stelden alle vaandeldragers zich op. Het was een bont gewemel van vlaggen en roode, witte en blauwe balonnetjes. Daar na bracht het Ned.-Indische padvinders- contingenè voor de hoofdtribune hun sa luut. Hierna marcheerden 'de welpen het veld op en vormden voor de tribune een groote W. Toen zij op hun plaats ston den hief een stem de kreet Leve cie Ko ningin aan en meteen gingen honderden Onze Oosterburen zijn toch In elk opzicht vindingrijk, Daarvan gaven zij al dikwijls En op vele wijzen blijk. Nu weer willen zij voorkomen Dat er iets verloren gaat, Zelfs de afgesneden haren Moet men offeren aan den Staat. Wie zag er tot nog toe waarde In zoo'n afgesneden pluim? Enkel zwaar verliefde menschen In een zwaar verliefde luim. Maar die „waardelooze" haren Passen in 't''Vierjarenplan En de vindingrijke Duitschers Maken er tapijten van. Ondertusschen, met die harerf Heeft men een goedaardig doel, En in elk geval niet strijdig Met ons menschelijk gevoel. Niemand zal het euvel duiden Dat men experimenteert, Zoolang men van menschenharen Maar geen kogels fabriceert! gen. Het hier vertoonde stuk Australi sch» geschiedenis begon in 1606, toen Nieuw-Holland nog wfeest was en ge vaarlijke inboorlingen er vrij konden rondloopep. Daarop volgde de landing van Dirk Hartog, die op deze nieuwe bo dem een gedenkteeken oprichtte. Het volgende gedeelte spdfelde negentig jaar later, toen. een Engelseh schip tusschen de kanibalen verzeild- raakte. De Engel sche vlag werd geheschen, een kanon schot weerklonk en met de mededee- en V zult 's morgen» „kiplekker" uit bed springen. Eiken dag moet uw lever een liter gal in de In gewanden doen vloeien. Wanneer de galafseheiding onvoldoende ls, wordt Uw voedsel niet verteerd, het bederft. Er vormen zich gassen in Uw lichaam, U raakt verstopt. Uw organisme wordt vergiftigd en U wordt humeurig en loom. IJ ziet alles zwart. De meeste laxeermiddelen zijn slechts lapmid delen: een geforceerde atoeige.ng neemt de oor zaak niet weg. Maar CARTER'S LEVERPILLETJES zullen zor gen voor de vrije toevoer van gal. waardoor U weer geheel herstelt. Een plantaardig, zacht, onover troffen middel om dc gal te doen vloeien. Eiacht Carter s Leverpilletjes, verkrijgbaar bij apothekers en drogisten In flacons van U.75. kan worden door hen, die zichzelf veilig weten. Ik vatte post achter de coulissen en had aan beide andere zijden nog iemand op wacht gezet. Het spel beloofde veel an toen het eerste bedrijf en het grootste gedeelte van het tweede voorbij ging, zonder dat er verder Iets gebeurde, ging het publiek op zijn gemak zitten en ge noot van het spel, dat een triomf was voor den schrijver, voor Betty Sargent en Wallace Cunningham, den jongen plaatsvervanger. Ik zelf verkeerde in angstige spanning. Mijn rechterhand was in mijn zijzak van mijn jas en ik hield de spelers voortdurend in het oog. Dit maal zou men mij niet overrompelen en dat was goed ook, want bij hgt begin van dezelfde scène, die zoo fataal ge ëindigd was voor den armen Arnold, zag ik Wallace Cunningham naar zijn keel grijpen, terwijl zijn sterke handen sche nen te trekken aan iets, dat hem ln een vreeselijken greep gevangen hield. Uit het publiek klonk een gil van een zenuw achtige vrouw. Ditmaal was ik direct naast Cunningham en greep hetzelfde vast, wat hij in zijn zwakkeren greep hield, daar zijn krachten hem plotseling schenen te begeven. Ik omvaths, een vreeselijk sterke hand en vuist, onbuig zaam als Ijzer, maar van vleesch en bloed. De dolk, die ik in mijn zak had gehouden, flikkerde door de lucht en met al mijn kracht stootte ik hem ln de on zichtbare hand, die het leven uit Walla ce Cunningham wrong. Ik voelde, hoe de dolk in he{, vleesch drong, terwijl ik te gelijkertijd bemerkte, dat ik in de lucht trok en hoe de hand, die er geweest was, plotseling verdween. Cunningham viel op den grond met een rochelend -geluid en trachtte met moeite ln zijn gemartelde longen nog,wat lucht in te ademen; het scherm zakte en kwam met een slag op het tooneel te recht, terwijl onder het publiek een pa niek losbrak. Ik boog mij over Cunning- ling: „Van nu af aan staat Australië on-* der Engelseh bewind", was de spannen de demonstratie geëindigd. Hierop volgden de Fransche verken ners. Het motief was hier, dat Fransche padvinders, die met de beste bedoelin gen in zee staken zij wilden namelijk naar de wereld-jamboree het onder weg aan de stok kregen met een vloot, bemand met booze geesten. Een com plete zeeslag werd naar aanleiding hier van geleverd op een stuk weiland onder Bloemendaal. Natuurlijk moesten de booze-geesten-schepen tenslotte 't lood je leggen en werden door de overwin naars op sleeptouw genomen. Tot slot ging de Fransche driekleur omhoog. De Amerikanen besloten de middag. Deze demonstratie bestond uit verschil lende op zichzelf staande scènes. Er werd schaatsen gereden in ijstruien en natuurlijk zakte er - een padvinder door het ijs. Er was een base-bal demonstra tie en er werd een hardlooperij georga niseerd tusschen een aantal padvinders die tijdens de ren door de arena shirt en klompen moesten uittrekken. Een en ander veroorzaakte uitbundige vroolijk- heid. Tenslotte volgde een pittoresque Indianendans en daarna stormden de Amerikanen op het vuur, dat intusschen natuurlijk was aangelegd, af, het orkest speelde het Amerikaansche volkslied, en ham heen. Er waren rpode lidteekens op zijn hals en hij hijgde naar adem. Zijn gelaat was doodsbleeks, maar hij leefde nog. Even later sloeg hij zijn oogen op en keek nagr ons. „Hoe gaat het?" vroeg ik. „Dank U, goed," antwoordde hij zwak, „ik voel mij wat beter, alleen nog wat buiten adem." „Dat is vlug in zijn werk gegaan," zei een ander lid van den troep, maar op hetzelfde oogenblik klonk een angstige gil van een der vrouwen uit den kring. „Kijk U eens," bracht zij er met moeite uit, „Uw mesIk keek naar de dolk, die ik nog steeds in de hand had, hii was rood en droop van het bloed. HOOFDSTUK 3. Sprakeloos en ontzet staarden wij al len naar den dolk. Ofschoon niemand iets gezien had, was de dolk toch nat van menschelijk bloed, alsof hij ln een levend wezen was gestoken. Ike Humbert kreeg zijn stem het eerste terug. Hij wendde zich tot den zaakwaarnemer en beval hem voor het doek ,te gaan en het pu bliek weg te zenden, dat, zooals men kon hooren op het tooneel, in een tumult was uitgebroken. De manager deed zulks di rect en eenige oogenblikken later hoor den wij zijn kalme stem, die de men schen gerust stelde en hen aanmaande heen te gaan. Toen wendde Ike zich tot mij en zei: „Zeg eens, wat "heb je nu weer uitgehaald met dien dolk, je maakt er een raar grapje van." „Als h«t een grap Is, dan is het teil koste van mijzelf," antwoordde ik. „En van mij," zei Cunningham, die van den grond trachtte op te staan, klaarblijkelijk er niet al te erg aan toe. „Hoe voel je je, Wallace?" vroeg Ike Humbert, terwijl hij zijk acteur aankeek. „Zoo goed als het onder de gegeven omstandigheden maar kan," antwoordde hij. „Ik denk dat ik er het leven wel zal afbrengen, als U dat bedoelt." En voor zichtig voelde hij naar zijn keel. „Ik ge loof niet, dat er Iets gebroken is, alleen is de luchtpijp uit zijn fatsoen, maar verder is alles ln orde," vervolgde hij ironisch. „Goddank!" zei Ike opgelucht. „Ik dacht heusch een oogenblik dat het met je gedaan was, net als met den armen hij aarzelde om den naam uit te spreken, maar vulde tenslotte aan „Arnold „Wat voor gevoel had tif wel?" „Alsof ik .opgehangen werd," antwoord de Cunningham. „Ik geloof niet dat ik dit nog eens zou kunnen meemaken, zon der er het loodje bij te leggen. Ik had niet gedacht, dat mij zooiets zou kunnen overkomen." „Voelde je een hand?" vroeg Betty Sargent. Of ik een hand voelde, geloof ik wel. Ik voel ze nog, als je het weten wilt. Nog een paar tellen en als hier Muirhead er niet dadelijk bij was geweest, dan zou het met mij gedaan zijn.... Het heeft maar een haartje gescheeld." Hij keek naar mijn dolk. „Die ziet er uit of het een menëchènhand was, nietwaar?" trachtte ik in zijn gedachten te lezen. „Ik geloof ook zeker dat het er een tje was," zei Cunningham. „Apropos, meneer Humbgpt," hij wachtte een oogenblik en keek Ike veelbeteckenend aan. „Wat is er?" vroeg deze. „O, niets bijzonders, meneer Hum- bert," zei Cunningham, „alleen dat Ik mijn ontslag neem, dat is alles. Het spijt mij wel, het was een goede rol. Maar ik pas er töch voor om op deze manier hoofdrollen te. spelen!" „Nu, ik kan Je geen ongelijk geven, Wallace," zei Ike, „zoodra ik kan, ..al ik je een andere rol geven, maar je veet, dat je dit zelf hebt gewild." „Dat weet ik, ik geef ook niemand de schuld. Ik dacht werkelijk dat dit zicb hiermee behoorden deze demonstraties tot het verleden. 'Vanzelfsprekend was er weer 'n zeer groot publiek dat zich uitstekend wist te amuseeren. Wij kunnen nog melden.dat de Tsjechische gezant dr. Iwan Krno, Donderdag de jamboree heeft bezocht en de demonstratie van het Tsjechische contingent ln de arena bijgewoond heeft. De mihister van Onderwijs,' prof. Slotemaker de Bruine en de minister van Koloniën, de heer Weiter zullen vanavond het groote lichtspel ln de are na bijwonen. HAAGSCHÈ POLITIE SLAAT TE PARUS EEN SLAG. Veroordeelde na 10 jaar ingerekend Bij een huiszoeking te Den Haag ont dekte de politie het spoor van iemand, die in 1926 veroordeeld was tot drie jaar gevangenisstraf Wegens beroovlng en die tot nu toe, door verblijf ln het bui tenland, zich aan de politie had ont trokken. Het spoor bleek naar Parijs te leiden. Het gelukte thans' een Inspec teur der Haagsche recherche, in samen werking met de Parijsche politie, den ni$t weer zou herhalen. U hebt er geen idee van, wat het eigenlijk was. Nie mand kan het weten, die het niet heeft ondervonden," zei Cunningham. „Behal ve misschien U," vervolgde hij tegen mij. Ik knikte toestemmend. „Ik weet het," zei ik, „de hand en de .pols waren als van ijzer. Ik wendde mi) tot Ike. „Wat ga je nu doen?" vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. „Ik weet het niet. Ik denk dat ik het stuk niet meer opvoer. Zelfs als ik spelers zou kunnen krijgen, geloof ik niet, dat ik het nog zou durven." Toen hoorden wij eensklaps Betty Bar- gent's stem zwiék maar kalm, vanuit de achterste rij menschen. „Als ik mijn ontslag eens nam, meneer Humbert, dan denk ik wel, dat men U met rust zal laten! Bovendien heb ik wat rust noodig, na deze twee premières." „Zeg eens, wat bedoel je daarmee Bet ty. Dit stuk is toch je eerste groote kans nietwaar?" vroeg Ike. „Ja, dat is het, of liever was het, me neer Humbert," antwoordde Betty, „maar U weet, dat de brieven, die ik ontving, in de couranten hebben gestaan. De man, of het ding, of wat het ook is, brengt alleen daarom het onheil aan, omdat ik tot het gezelschap behoor. Te gen niemand anders heeft hij iets en lk zie niet in, waarom U zoo'n goed stuk zou moeten laten vallen." „Neen," en Ike schudde het hoofd. „Ik weet wanneer ik moet ophouden en als ik vooruit had kunnen weten, dat d eze dingen zouden gebeuren, zou ik er genoeg van gehad hebben, voordat ik er mee begonnen was. Ik ben er nu beu van. Als een andere directeur de kans wil wagen, laat hem zijn gang maar gaan, mijn ze gen heeft hij. Ik ben niet de man, die het succes van een ander in den weg zal staan, als ik zelf geen succes kan be halen." (Wordt vervolgd*

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Schoonhovensche Courant | 1937 | | pagina 3