J
i
ABDUSiROOP
Simplex rijwielen, roestvrij bewerkt, 46"
Van Rondom
^Plaatselijk
nieuws
Thans versterkt
door Codeine
AKKM s vetetWde
DE GESCHIEDENIS VAN EEN
KLEERMAKER
T COUVEUSEKIND BEZWEKEN.
TKIJPAO n MAART 193%,
Wlllemljntje, d. van Q. dBruin m
M. Baas.
Overleden: J. J. van Oelderen, 8fl J.
GIE3JSENDAM. Maart.
Geboren: Markus, a. van C. dan Ull or
K de Ruiter.
Overleden: A. de Bruin, 83 J., weduw*
van J. de Ruiter.
HARDINXVELD. Maart
Geboren: Anna Cnjna, d. van J. L. van
der Meulen en H. J. Rakkers. Rokuj
Chris tl aan, z. van W. van Bergeljk en J.
de Hoop. Cornelia, d. van M. M. Goed
hart en L. van 't Hoff.
Ondertrouwd: A. van Hrmwelingen en
M. Egas. J. de Ble en N. M. Caljé.
GetrouwdJ. de Ruiter en K. J. de RldU
der. T. Boer en L M. Egas.
Overleden: A de Rover, VI J_ echtgen.
van M. de Kok. P. Versloot, 68 J,
echtgen. van L. de Boon. W. Vink, 79
J, weduwe van X- Vonk.
MEERKERK. Maart.
Geboren: Adriaantje, d. van ,M. van
Bezooijen en A. Posseise. ArJe, z. van
8. Versluis en A. Stulj. Gerarda, cl. van
B. Sweta en A. den Braven.
TIENHOVEN. Maart
Geboren: Pleter Willem, a. van J. Man
schot en C. Streefkerk.
Getrouwd: W. Stigter, 26 j., G. K,
van der Leeden, 27 J.
Overleden: M. Hagoort, 73 J., echtge-
noote van J. van Bruggen.
verrassende nieuws, dat de burgemeester
de Inhoud van het stuk niet geschikt
achtte en alzoo beter vond, het niet te
laten opvoeren.
Hiermede dreigen dus ook de uitvoe
ringen te worden verhinderd.
Een oud middel
in nieuwe
I samenstelling
D* eltfraoploeeende werking dar
oude krulden en hoeetbedwinrende
„codeïne"'.maken tezamen AKKER
AbdU»Iroop tot „'«-Wereld» béste
Hoestsiroop'*. De beproefde Abdijsi
roop sal ook Uw borst benauwdheden
kunnen verlichten, ook voor U de
vastiittende en prikkelende slUm
losmaken. Uw afmattende hoest*
buien, evengoed ai» 't kriebel hoestte
in den nacht stoppen. Volg de raaa:
..Neem«tl *t minste kuchje AKKER
Abdijsiroop die U snel sal helpen.
De stoel beviel me niet langer
en Ut verkocht dien, door voor
een kwartje
Toen zag hU ln zijn kussensloop
Een gaatje ln het linnen.
Hij drukte'er eens stevig ln,
En *t sneeuwde toen ook binnen!
1 fitftnK KLAP.
NIEUWSBLAD VOOR ZUIP-1IPLLANP Bf tfntBCT, BewllfmitClWl
door JAN KIJKUIT.
Over: Groot-Ammers, Nleu-
werkerk a-d. IJsyel, Krimpen
a.d. Lek en AmmerstoL
Teun ls trotsch, hij heeft een brief
kaart gekregen van een vriend uit Groot-
Ammers en al was de Inhoud niet vroo-
lijk, toch ls hij er gelukkig mee, want
de koninklijke Nederlandse he posterijen
en telegrafie verdienen niet veel aan zijn
correspond en tie.
„Ik heb een briefekaart gekregen van
i vrind
m'n vrind Knells uit Groot-Ammers, ver
telt hij verheugd, ed die man die schrijft,
asdat ie kou heb gevat bij een begrafe
nis en nou wil die knul, dat ik naar hem
toe komp. Nou, ik ben, zoo gezeiti, geen
zieke trooster, maar lk wil toch wel eens
bij hem gaan aanloopen of gaan kort
avonden."
„Van een bruiloft komt een bruiloft en
Van een begrafenis komt een begrafenis,
dat komt dikwijls uit," meende tante.
„Als de menschen daar, ln deze koude
tijd, met hun bloot hoofd moeten staan,
vatten ze dikwijls kou. Hebben ze daar
geen aula?"
„Neen, tante, nog niet, de burgemees-
tets van die gemeente hebben achtereen
volgens daar werk genoeg gehad aan al
lerlei dingen, die noodlger waren en zoo
ls een aula op het kerkhof nog niet aan
de orde gekomen. Er zijn veel menschen
die het graag zouden zien, dat er zoo'n
gebouwtje kwam. De begraafpteits zelf
kan dan ook eens een goede beprt krij
gen. De doodenakker ls elgenlljk(te klein
en nu moeten de begraven doodèn, naar
lk meen, eigenlijk te spoedltf $|§egraven
worden om plaats te maken voor ande
ren, omdat er niet voldoende ruimte is.
Vlak er achter ügt een flink stuk grond,
dat eigendom ls van de gemeente en het
zou een mooi object zijn om daar de
werkloozen aan te zetten. De paden kon
den dan wat breeder gemaakt worden,
want nu moet bij het draalen de helft
van de dragers ln de modder loopen."
„Ze bennen toch ergens over zoo'n
haula bezig," hemnerde Teun zich.
„Ja," bevestigde ik, „dat ls ln Nieuwer-
kerk. Daar wil de burgemeester er een
laten bouwen, maar de raad wil hem ne
ver een ambtswoning geven, dat hij ln
de gemeente kan wonen en niet langer
In Rotterdam. De Nieuwerkerkers gaan
daar meer en meer op aandringen en de
verhouding tusschen burgemeester en
raad wordt er niet beter op. Het gebeurt
nu wel, dat de voorzitter alleen voorstel
len Indient en dat de twee wethouders
zich daartegen verzetten. Een raadslid
heeft zich tot gedeputeerde staten ge
wend en gevraagd om een onderzoek of
het niet geregeld kan worden, dat de bur
gemeester niet langer buiten ere gemeen
te woont."
„Natuurlijk zal leder het er over eens
rfjn," betoogde Jod, „dat zulk absenteïs
me
„Wat zegt edelgeleerder vroeg
Teun.
„Dat het bulten de gemeente wonen,"
Vervolgde Jod, „alleen kan worden ver
oorloofd wanneer het werkelijk niet mo
gelijk la dat de burgemeester ln de ge
meente zelf verblijft. Kijk nu bijvoor
beeld eens naar Krimpen a.d. Lek, waar
pas een nieuwe burgemeester ls gekomen
Daar staan belangrijke zaken op de
agenda, bijvoorbeeld het geval met de
Schoolstraat. Als de nieuwe burgemeester
ook in Rotterdam was gaan wonen, dan
zou hij zeker niet zoo goed op de hoogte
kunnen zijn met de nooden en behoeften
van zijn gemeente als nu hU dagelijks
met zijn gemeentenaren ln aanraking
komt en van dag tot dag aanschouwt hoe
er de toestanden zijn en welke verande
ringen en verbeteringen noodig. Nu heeft
de burgemeester al dadelijk voorgestel^
om een einde te maken aan de rare toe
stand, dat het onderhoud van die straat
berust bij de gemeente, terwijl de wo
ningbouwvereniging er eigenares van ls.
Het ls hard noodig, dat die straat verbe
terd wordt en dat zal zoowat f 3800 kos
ten...."
„Zeg dan maar gerust vierduzend,"
oordeelde Teun.
„Goed, dan zeggen we vierduzend.
Het gedempte gedeelte zou dan eerst aan
de beurt komen omdat die toestand vree-
•eelljk is om te zien en nog vreeselijker
m er te wonen. Op advies van meneer
Duyvendljk heeft de raad nu besloten
om ten spoedigste een nieuw plan te la
ten maken voor 0e verbetering van de
geheele straat."
„Dat zal dan meer dan vierduzend
kosten," berekende Teun.
„Ja, maar het ls hoog tijd om de be-
TltlJPAO IJ MA^ItT 1CT
de misère te helpen, waarin ze al Jaren
zitten."
„Hebben ze daar goeie pell tie, Jod?"
vroeg Teun een beetje ondeugend.
„Ja, maar wat beeft dat er mee te
maken."
„Nou te maken heb t er zoo direct
niet mee, maar asse soms ergens een po
litieman zoeken, die van zessen klaar is,
dan kan lk ze er een anrikkemedeeren.
„In Oss kunnen ze misschien wel zoo'n
mannetje gebruiken, opperde tante.
„Of ln Den Haag met al die Inbrekers,"
voegde ik er bij. „Wie ls Je candidaat.
Teun?"
„Een candidaat is t heelegaar niet. Hij
is nou vellewachter in Ammerstol en hij
ls er nog niet roo erg lang, maar 't ls
een puik van een pelitie, een echte Sjer-
relok Hollemes za Tc maar zeggen. Die
man, die ziet nou regulier alles, wat er
ln zoo'n gemee,nte omgaat en wat indi
rect niet volgens de wet is. Daar was on-
derlaatst een man, die liep op een Zon
dagmiddag in zijn tuintje te vigeleeren
en daar ziet ie dat er een plantje staat
dat te weinig zon krijgt. Wacht, denkt
ie, la ik voort dat effe verpooten dan
blijft t goed. Goed, hij gaat heen en vat
zijn schop en brengt het plantje over.
Maar Sjerrelok had t weer gezien en
bijna stang le op de bon voor werken op
Zondag, maar nou waarschuwde le alleen
nog maar. Slapen doet Sjerrelok nooit,
geloof ik. Nou nog maar pas gelejen was
er iemand, die ging naar bed en die
kleedde zijn eigen uit. Net dat ie er in
wil stappen wordt er gbbeld. t Was
Sjerrelok. Wel, zegt die man, is er brand
of bennen er inbrekers. Neen, zegt de
vellewachter, niks van dat soort dingen,
maar JIJ mag je eigen niet ultkleejen,
dat lk t van de straat af kan zien. Denk
er om, anders kom Je op de bon."
„Ik vind dat heel goed," zei tante. „De
politie is er om toe te zien, dat er ge
handeld wordt volgens wet en voorschrift
en lk vind t onbehoorlijk, dat iemand
zich ontkleedt, zoo dat 't van de straat
af ls te zien."
„Zeker, Bet," antwoordde Teun, „gelijk
heb Je en het is ook niet volgens de een
of andere wet, dat er op een Zondag in
de tuin wordt gesloofd en daarom „vertel
ik dat ook. Neen, als ik t zoo bekijk, dan
geloof ik dat dl* mensshen in Oss en in
Den Haag geen kans hebben om die vel
lewachter daar te krijgen, want Je be
grijpt zoo wel dat de Ammerstollenaren
gek met hem zijn en hem niet zouden
laten gaan. Ze hebben d'r eigen nog
nooit zoo sikuur gevoeld. Als er bij ge
val een inbreker of een moordenaar op
de weg is en hij komp in de buurt van
Ammers, reken maar dat ie dan door de
Broeksteeg afslaat en ergens anders
heen trekt, omdat dat soort van men
schen heel best weet, wat voor vleesch
ze in de kuip hebben en ze vallen van
zelf bever niet ln de handen van zoo'n
Sjerrelok."
door STEVEN QOED KERKEN.
De kleermaker Gurl speelde het klaar
om te maken, dat in het Witte huls in
Washington over hem werd gesproken.
Dat was een kleine veertig jaar geleden.
De gebeurtenissen, die maakten, Gu-
ri's naam bekend werd, waren heel merk
waardig. Guri's leven was zoo'n wonder
lijk leven, waarvan je wel hoort en
waarvan de menschen zeggen, dat het
voor een deel verzonnen moet zijn, om
dat het te weinig „echt" is. Maar Guri's
leven was wel degelijk echt.
Guri was een Albanees en kwam uit
Valona. Toen hij merkte, dat het onmo
gelijk was in zijn geboorteland een be
trekking te krijgen, die hem ln staat
stelde zijn plannen te verwezenlijken,
besloot hij naar Amerika te gaan en het
daar te probeeren. Hij vertrouwde erop,
dat daar het geluk hem ln zijn schoot
zou vallen. Maar het geluk stond niet aan
de kade in Hoboken te wachten op Guri.
Hij was blij, toen hij er eindelijk in
slaagde in een groote confectiefabriek Je
komen, waar hij mouwen mocht naaien.
Zoo was de armoede mee gekomen over
het groote water en zijn vrouw en drie
kinderen kregen niet genoeg te eten. Dag
in dag uit naaide de kleermaker mouwen,
niets anders dan mouwen.
Dat duurde zoo twee, drie jaar. Guri
hoopte ai niet meer, dat voor hem nog
Wei eens iets anders zou komen dan mou-
»ó'r.^a m de Schoolstraat pR^Piiur jr-v -oaale» was
telende machines geworden. Hij sprak
bijna nooit, zocht nergens afleiding, al
leen in zijn oogen gloeide soms een vu uw
dat verraadde, dat er toch nog andétb
verlangens in hem waren en dat hij zich
nog met heelemaal bij zijn lot had neer
gelegd.
In dien tijd "Wam Guri in aanraking
met verschillende ambtenaren. Er v(jn
nu eenmaal papieren voor noodig, als je
je in een vreemd land wilt laten inschrij
ven en Guri zou die papieren alleen met
de uiterste moeite hebben gekregen, als
zich niet een boogergeplaatst ambtenaar
voor hem geïnteresseerd had. Om de een
of andere reden,misschien aüeen om
het romantische van de afkomst van den
kleermaker, want daar was opgetgrljfeld
een romantisch tintje aan, bracht meneer
Donald G. 2&nith de zaak van Guri aan
het rollen. Het komt wel meer voor, dat
Amerikanen den vrijen loop laten aan
hun zin voor romantiek en Donald
Smith had er heelemaal geen spijt van,
vooral niet, toen hij eemgen tijd later
den kleermaker ontmoette. Guri vilde
zijn dank toonen.
Hij deed dat niet met woorden, neen,
hij wilde de daad aan hem bewezen, door
een daad vergoeden. HIJ stelde daarom
al zijn talenten beschikbaar voor Donald
G. Smith.
Smith was wel eenigszins verwonderd.
Deze kleine Albanees, die beslist de maat
voor een pak wilde nemen, deed zoo ern
stig, dat de Amerikaan direct zag, dat
het niet was om zijn weldoener te vleien,
maar werkelijk omdat hij uiting aan
zijn dankgevoelens wilde geven. Hij had
dan ook wel erg onvriendelijk moeten
zijn, als hij er niet ln had toegestemd,
dat Guri een pak voor hem maakte, al
had hij er heel weinig vertrouwen in.
Guri keek hem smeekend aan
pleitte: „Begrijpt u me goed. Excellentie.
Ik ben als een boom, die zijn bladeren
niet mag ontplooien. Ik voel me als een
boom, die geen vruchten mag dragen.
Sinds mijn Jeugd heb ik altijd
het ideaal gehad om ééns een mooi pak
te mogen maken. In Valona mocht lk al
leen verstelwerk doen. Niemand geloof
de, dat lk werkelijk nog iets meer kon
Ik had gehoopt, dat het in Amerika ba-
ter zou gaan, maar ik zit hier na al ja
ren en naai mouwen 1 Een reusachtige
slang van mouwen heb ik zoo langzamer
hand al gemaakt. Nu is er een mogelijk
heid om de droom van mijn leven tn
vervulling te doen gaan. Excellentie.
Laat mij een pak voor u maken. Ik zal
er zoo ijnijn best op doen. Voor u nog
meer dan voor iemand anders...."
„Het is al goad," weerde Donald O.
Smith af. „Maakt u maar een pak voor
me. Natuurlijk tegen betaling." Al wordt
het dan misschien een goed 'bekleedsel
voor een vogelverschrikker, voegde hU er
in stilte aan toe.
De week, die nu vólgde, was de beste
tijd van Guri's leven. Zoodra hij de con
fectiefabriek verlaten had, haastte hij
zich naar huis en stortte zich op het pak
voor Shüth. En al bij den eersten keer
dat hij het pak paste, merkte Smith,
dat hij inderdaad met een bijzonder goed
kleermaker te doen had. Hij bekeek zich
in den spiegel en prees den kleinen Al
banees voor zijn werk. Guri voelde zich
gelukkig. Hij had gedaan, waar hU al
tijd naar verlangd had. Voortaan kon hij
weer met een opgewekt gemoed mouwen
naaien
De presidentsverkiezingen stonden voor
de deur. Donald G. Smith hield lange
redevoeringen in het openbaar, want de
man, van wien men verwachtte, dat hij
president zou worden, was al lange Jaren
een heel goede vriend van hem.
Op een keer, vlak voor de verkiezingen
zouden plaats vinden, troffen de beide
vrienden elkaar en toen zet de eandl-
daat-presldent met een bHk op Smith's
pak: „Jij hebt een goeden kleermaker,
Donald. Wie is het?"
Glimlachend vertelde Smith
de geschiedenis van den Alba
nees en de ander vond dit zoo
interessant, dat hij vroeg of
Guri ook voor hejn zou willen
werken. In alle dnikte, die nu
volgde, bleef de bestelling uit,
maar toen herinnerde Donald
G. Smith zich het geval opeens
weer en zoo kwam het, dat
Guri op een dag, trUlénd in
zijn knieën en met kleine
zweetdroppeltjes op zijn voor
hoofd, de opdracht kreeg een
pak te maken voor den pasver-
kozen president der Vereenig-
de Staten.
Nu was de heele wereld op
eens veranderd. De directeuren
van de fabriek waar Guri
werkte, haalden hem vlug ach
ter de naaimachine weg, richt
ten een groote zaal voor hem
in, waar hij de vereerende op
dracht moest uitvoeren en
stelden hem zooveel hulp
middelen ter beschikking als
hii maat wilde. Et kwamen
bqdoaf o0o2 dal kn«m
kmT dof Z&W*
EUROPA
t Arme Tsj echo-Slowakij e
Is Europa's zorgenkind,
Want het gaat met zijn gezondheid
Niet zoo bijster voof den wind.
Immers: t ging sinds zijn geboorte
Onder dezen last gebukt
Dat het zich. slechts kon beschouwen
Ais een soort van kunstproduct.
De Sudetenamputatie
Heeft, het nauw'lijks overleefd
Of daar is al weer iets anders
Wat z*n moeder zorgen geeft.
Weer een nieuwe operatie
Heeft men er nu aan verricht
Die de kleine doet verschromplen
Tot een nietig, kwijnend wicht.
Met zorg ziet moeder Europa
Deze nieuwe toestand aan:
Hoe zal t in de naaste toekomst
Met de kleine verder gaan?
En ze hoopt dat deze ziekte
Zich nu maar localiseert
Zoodat straks niet de omgeving
Er door wordt geïnfecteerd.
ftKiHmWoUn en fotografen en de dagbla
den brachten ellenlange artikelen over
zijn leven, met zijn portret erbij. Guri
werkte in trance. HU kon zich niet voor
stellen, dat hij nog in dezelfde wereld
leefde als gisteren.
Toen het pak klaar was en de hoogs
goedkeuring werd getoond door een be
stelling van een half dozijn andere pak
ken, wisten de firmanten niet wat ze
doen moesten van trots. Ze richtten een
prachtige villa voor Guri in en gaven
hem een sprookjesachtig salaris, want de
reclame was toch onbetaalbaar. „Guri,
de kleermaker van den president, werkt
alleen voor Stone en Richardson" stond
hi alle kranten te lezen. Er kwam Guri-
naaizJJ en er wérd een strijkijzer naar
hem genoemd. Het onderwerp tan dit
alles was stil als een lammetje, werkte
als een paard en overtfof alle verwach
tingen. Maar hij viel weer in een zwijg
zame periode, sprak noch in de fabriek,
noch thuis, zat in zijn vrijen tijd in een
leunstoel» en staarde voor zich uit. Zoo
gingen maanden voorbij. Tot Gurl op
een dag in een prachtige koets naar het
Witte Huis gebracht zou worden. Maar
toen sprong het mechaniek, dat al die
tUd tevergeefs geprobeerd had om dit
onbegrijpelijke te begrijpen en inplaats
van naar het Witte Huis, werd hij naar
een Inrichting gebracht. Hij dacht, dat
hU zelf de president van de Vereenlgde
Staten was.
(Nadruk verboden).
VINDINGRIJK INGENIEUR.
Zijn salaris belegd in post-
Een Nederlandsche Ingenieur, die te
dienst van het régime-Franco werkzaam
was op de Kanarische Eilanden, kwfun
spoedig tot de ontdekking, dat zijn sa
laris vrijwel waardeloos was, omdat het
geld het rechtsche Spanje niet mocht
verlaten.
Als goed Nederlander was hij echter
voor één gat niet te vangen. Hij kocht
van zijn spaarduiten een verzameling
luchtpostzegels, welke de regeering-Fraa-
co in de jaren 1936—1938 heeft uitgege
ven voor het gebruik voor de diensten
tusschen de Kanarische Eilanden en het
vasteland.
Dezer dagen is de collectie op de vel
ling van Harmer (Bond Street, Londen)
verkocht De ingenieur ontving 600
(f 5292) voor de postzegels, waarin hij
zUn waardelooze geld had belegd.
DE UITSPRAAK IN DE „VAN DER
WIJ CK"-Z AAK.
Stuurman Hennse vrijgesproken,
De raad van justitie te Batavia deed
uitspraak inzake het vergaan van de
„van der Wijck". De beklaagde, de eer
ste stuurman Hermse, werd vrijgespro
ken.
De heer Hermse werd vrijgesproken
wegens gebrek aan bewijs.
Er was groote belangstelling. Beklaag
de werd van alle kanten gelukgewenscht,
evenals zijn verdediger, mr. Borgman
Brouwer.
Het vonnis was ojm. gegrond op do
overweging „dat uiteindelijk de raad tot
de slotsom is gekomen, dat de conclusies
van deskundigen, met name de heereu
Schepers, Carpentier Al ting, Fockens en
Goedkoop, het college moeten doen be
sluiten tot het oordeel, dat noch bewezen
is dat het open staan van de achtersta
patrijspoorten aan stuurboord en het
tweede tusschendek éénige oorzaak van
de ramp is geweest, doch dat zij, nadat
het schip door andere oorzaak helling
over stuurboord had gekregen, op de wij
ze in de subsidiaire tenlastelegging om
schreven, de ramp veroorzaakt hebben."
De eisch tegen den heer Hermse luidde
negen maanden gevangenisstraf en na
ommekomst daarvan ontzetting uit de
bevoegdheid om als stuurman of gezag
voerder te varen voor de tijd van twee
