BIJLAGE 1
Bron:
54
Daar lag ik dan; ik was geheel bewusteloos. De voorbijgangers bekommer
den zich weinig over mij, dachten er niet over om mij te verzorgen; zij legden mij
wat ter zijde van de rijbaan, maar lieten mij overigens voor dood liggen, en gewis
zou mijn leven hier zijn geëindigd, als God de Heere voor mij niet had gezorgd. Mij
ne zusters nl. hoorden al spoedig, dat er te Zevenhuizen iemand was dood gevallen,
en als vermoedden zij iets, bonden zij aanstonds hunne schaatsen aan en reden
naar genoemde plaats. Mij herkennende, ontstelden zij zeer bij het zien van wat mij
was overkomen; ze stonden verslagen en wisten niet wat aan te vangen. Een man
uit de omstanders bood aan, om te Nieuwerkerk een slede te gaan halen, waarop ik
werd gelegd en thuis gebracht. Daar gekomen zijnde, lag men mij voor dood op
den vloer neder, daar er toch geen teekenen van leven meer in mij waren te be
speuren. Ik was koud en stijf, terwijl mijn aangezicht was als dat van een lijk. Mijne
moeder kon het echter niet opgeven, dat ik dood was; ze geloofde het niet. "Haal",
zeide zij, "den geneesheer van Nieuwerkerk en laat ons zien wat die er van zegt."
Die gekomen zijnde, beschouwde mij van alle zijden en kwam ten laatste tot het
besluit, dat ik dood was. Mijne moeder bleef nochtans volhouden en zeide, dat hij al
het mogelijke moest doen om te zien of er nog teekenen van leven in mij waren. Hij
knipte toen al het haar van mijn hoofd, en legde zeven spaansche vliegen op mijne
hersens; bond mijne oogen weêr met doeken op hun plaats; lag mij op een peluw
bij het vuur en vertrok.
Den eersten dag daarna kwam hij terug, beschouwde mij en bleef bij zijn
woord, dat ik dood was. Den tweeden dag eveneens, en den derden dag zeide hij:
"Hoe lang zult ge hem toch boven aarde houden? Hij is immers dood." Maar mijne
moeder kon het nog niet gelooven; dag en nacht waakte zij bij mij.
Merkwaardig Verhaal aangaande het leven en de bekeering van Andries van Tol,
gewoond hebbende te Gouda. Door hemzelven beschreven.
Editie R. Fuik Leiden z. j. (1881
In het jaar 1740 was het een strenge winter. Ik reed op mijne schaatsen
over de groote plas naar Zevenhuizen, toen er drie mannen uit Gouda mij achterop
reden en mij den weg vroegen naar Zevenhuizen. Ik zeide tot hen: "Volgt mij maar;
ik moet er ook naar toe." Daar aangekomen zijnde, ontving ik van elk een stuiver
en reed door, naar het Moordrechtsche veer, waar mijne ouders woonden. Zoo
voortrijdende, ontmoette ik op mijnen weg een gezelschap van omstreeks 20 per
sonen; de een zich al meer badende in de wereld en in de zonde dan de ander; in
één woord 't was of zij waren losgebroken. Toen ik hun voorbij reed, sloeg één
hunner met den vleugel der schaats in mijne schaats, zoodat ik achterover viel en
wel zoo geducht, dat mijne oogen door den val letterlijk uit mijn hoofd waren ge
duwd en op mijne wangen hingen. Zonder op mij acht te slaan, reden zij echter
door.
