Uit het Parlement
Dikkie Dapper en Kruimeltje vangen een dief
Water over land
Mwdw de Vrouw
Weekagenda
Zo heeft de Tweede Kamer deze
week gesproken over de ontzagge
lijke ramp, die ons land op de eer
ste Februari heeft getroffen. Nog een
week geleden wenste zij te zwijgen
wetende dat in zulke ogenblikken
v. eiken beter is dan spreken. En al
heeft zij dan ook deze week gespro
ken, men kan niet ontkennen, dat
zij de grootste soberheid in acht
heeft genomen. Het was een debat,
dat een zuivere weerspiegeling was
van de instelling, die zich van ons
volk heeft meester gemaakt. Behal
ve de communisten, die de schuld
van dit gebeuren werpen op het
Atlantisch Pact en die de Regering
zelfs verweten, dat zij geen boten
wensten te sturen, was, er geen en
kele fractie, die een woord van cri-
tiek liet horen. Natuurlijk waren er
vragen, maar niemand waagde zich
eraan om de Regering of een be
paalde Minister op één punt verant
woordelijk voor het gebeurde te stel
len. Men boog voor het geweld van
de storm en het springtij en men
begreep, dat men nimmer een orga
nisatie had kunnen opzetten, die de
ze verschrikkingen had kunnen we
ren.
Wij zoeken niet naar zondebokken,
zo verklaarde de socialistische frac
tievoorzitter Burger. Nu is het de
tijd om constructief werk te doen,
om de hand enineen te slaan, om
vragen te stellen die voor de gehele
bevolking van belang is, Natuurlijk
waren er vragen, die nauw verband
hielden met het gebeurde. Was er
één spreker, die gerust was over het
alarmeringssysteem? Vroeg men niet
of de reddende vliegtuigen op tijd
de lucht in waren? Maar ook hier
was het de toon die de muziek
maakt. Verschillende Kamerleden
waren er diep van overtuigd, dat
deze ramp nog veel erger zou zijn
geweest als zij had plaatsgevonden
in oorlogstijd. Daarvoor heeft men
een organisatie opgericht: de Be
scherming Burger Bevolking. Op de
valreep van het oude Kabinet zijn
de betreffende wetsontwerpen goed
gekeurd, waarvoor tachtig millioen
gulden werd uitgetrokken. Deze or
ganisatie moet uit deze ramp lering
trekken, zo meende men. Is onze
militaire organisatie niet teveel ge
richt op een eventuele aanval uit
het Oosten? Zijn we onze erfvijand,
maar tevens bondgenoot de zee ver
geten? In ieder geval is het duidelijk
geworden, dat ons leger niet vol
doende materiaal kon opbrengen, he
licopters en motörvlets, om het ge
vaar tot de kleinst mogelijke pro
porties terug te brengen. Daar zal
iets aan moeten veranderen. Overi
gens kan men zich, naar onze me
ning, afvragen ,of het wel mogelijk
is dergelijke rampen ,in oorlogstijd
nog veel ingewikkelder, nationaal te
bestrijden.
Behóudens de vragen, die bij heel
het volk leven, sneden de volksver
tegenwoordigers ook jiog andere pro
blemen aan. De belangrijkste was
misschien wel de organisatie van de
waterschappen. Vrij algemeen er
kende men de noodzaak om het her
stel zo centraal mogelijk te regelen.
Maar men wenste toch als principe
de centralisatie gedachte te behou
den. Het is uitgesloten, dat de wa
terschappen, de ontzaggelijke her-
stelkosten zelf kunnen betalen. Vol
gens de Regeringsnota zullen zij al
leen te mken krijgen met de bin-
nenkeringen. De heer Oud deed
echter het voorstel aan de hand om
evenals tussen Rijk en Gemeenten
ook een financiële verhouding tus
sen Rijk en waterschappen te ma
ken. De gedachte van een reorgani
satie van de waterschappen werd
ondersteund door verschillende af
gevaardigde.
De socialist Burger wenste het
Rampenfonds zijn liefdadige karak
ter laten behouden. Het moet niet
gebruikt wórden voor vergoeding
van bijv. de huisraadschade. Want
dan zou het vrijwillig ingezamelde
geld een vermindering van de
Staatsuitgaven ten gevolge hebben.
Het Rampenfonds moet soepel zijn
en helpen waar de Rijksbijdragen te
kort schieten. De heer Schouten was
het daarmede niet helemaal eens.
Tenminste als de stroom van giften
blijft voortduren, zou hij het Ram
penfonds best de huisraadschade
willen laten vergoeden. Want vrij
willige offers bergen een grote ze
gen in zich. De tijd zal leren hoe dit
probleem aangepakt moet worden.
Moeten de slachtoffers een volledige
vergoeding van de schade ontvan
gen? Er was geen spreker, die dat
niet wenste.
De heer Schouten maande tot gro
te voorzichtigheid. Eerst moeten we
weten, hoe groot de schade precies
is en dan kunnen wepraten over
de wijze, waarop de vergoeding dient
te geschieden .Het kan best zo zijn,
dat de schade zo groot is, dat ons
volk niet bij machte is deze te dra-
5. DIKKIE KEEK in een grote ka
mer ,die tot de nok toe gevuld was
met kisten en dozen. De dief had
een grote aardappelzak bij zich en
propte die vol met alle mogelijke
dingen, die hij uit de kisten en do
zen haalde. Roerloos keek Dikkie
toe. De inbreker mompelde bij zijn
werk. „Oh, dat is ook wel aardig,
dat kan ik ook wel gebruiken", en
hij duwde het in de zak. Op deze
manier druk bezig zijnde had hij
Dikkie helemaal niet in de gaten.
Dikkie dacht, als ik nu naar binnen
ga, dan hoe noemen ze dat ook
weer. Oh, ja, dan betrap ik hem op
heterdaad. Dat betekent, op het mo
ment, dat hij de diefstal pleegt. Dus
rukte Dikkie de deur nu helemaal
open en stond met één grote stap
midden in de kamer. Zijn revolver
richtte hij op de inbreker en riep
met een zware stem: „Handen om
hoog, je bent er bij!" Als door een
wesp gestoken draaide de dief zich
om en liet de zak uit zijn handen
vallen. Hij was wit van schrik.
gen.
Een andere belangrijke vraag: hoe
kan zulk een ramp in de toekomst
voorkomen worden? Afsluiten van
de zeegaten is een der oplossingen.
Het staat echter niet vast ,of dit
technisch mogelijk zijn zijn. En daar
om werd van meer dan een zijde
aangedrongen op de instelling van
een studiecommissie, die dat zal
moeten bekijken. De afsluiting zal
een millioenen affaire wdrden. Het
is daarom logisch, dat normaal be
gonnen zal worden met de herstel
werkzaamheden.
Men ziet het was een rustig debat,
geheel in overeenstemming overi
gens met de ernst van het onder
werp.
Toen kwam de storm in woede opgestoken
Een joeg het water hoog tot aan de dijk
Die met geweld tenslot' werd doorgebroken
En adem stierf in water en in slijk.
De noodklok luidt de storm giert langs de daken
De boer kijkt angstig naar de zwarte lucht
Het vee rukt rust'loos aan de ijzeren stok en
Een moeder buigt de knieën ,bid en zucht;
„O God wil toch ons huis en land bewaren
Wil toch ons bijstaan in deez' bange tij
Wil Gij bestraffen 't bulderen der baren
Kom, Here God en sta aan onze zij".
Maar ach het water wast, de wit gekuifde golven
Zij breken door met donderend geweld
Het vruchtbaar land wordt in een zucht bedolven
De doodsklok luidt, de ure is geteld
En moeders handen vouwend tot gebeden
En kind'ren klemmen angstig aan haar vast
Hun vaders hebben moedig aan de dijk gestreden
En sterven, door het water bruut verrast.
Hoe angstig klonken kreten over grauwe stromen
Van mens en dier in doodsnood vastgeklemd
Op 't krakend dak of in de kale bomen
Was 't kolkend water hun een graf bestemd
Of kwam er redding, de roodomrande ogen
Zij zochten alsmaar gindse verten af
Ach Heer zendt hulp en heb toch mededogen
Ach zie op ons en laat niet van ons af.
De noodklok is verstomd tot stille uren
De redders zijn geweest, ja dag en nacht
Zij redden mensen van de wank'le muren
God heeft toch wel die snelle hulp gebracht
Maar elders huilt een moeder om haar kind'ren
Die zij verloor in storm en watervloed
Geen mensenhand kan ooit dit leed vermind'ren
En vader stierf ondanks zijn heldenmoed.
Toen werd het stil, de zon gloort aan de kimme
En stoer strekt weer het paard de ploeg
Het ruisend graan valt onder dank'bre stimme
„En God, Gij liet niet af wat ik U vroeg."
HEIN DUNK.
Watersnoodzegels 1953
Plaatsgenoten,
Het is onnodig nog een woord te
schrijven over de ontzettende ramp,
die ons land heeft getroffen. Mo
menteel is het nog slechts de vraag:
Hoe worden de getroffenen het
meest geholpen? Het parool is daar
om: Geld, geld en nog een geld!
Het Nationaal Rampenfonds is de
spil, waarom alles draait. Om de kas
te vullen, worden tal van middelen
te baat genomen. Eén daarvan is
het uitgeven van de Watersnoodze
gel 1953 door het Hoofdbestuur, der
Posterijen. Deze zegel is de gewo
ne oranje zegel van 10 cent fran-
keerwaarde met een toeslag van 10
cent. Ze wordt sinds 10 Februari ver
docht aan alle Postkantoren. Om
echter hiermee voor het Rampen
fonds een bedrag van ruim een mil
lioen gulden binnen te halen, zoals
de Directeur-Generaal der P.T.T.
zich voorstelt, achtte hij het nodig
zich de hulp te verzekeren der stich
ting „Voor het Kind". Voor Wad-
dinxveen richtte het Hoofdbestuur
deze stichting zich tot mij en op mijn
Verzoek verklaarden zich alle onder
wijskrachten in onze gemeente,
gaarne bereid hun medewerking te
verlenen. De opzet is nu, dat een
paar honderd schoolkinderen er - te
beginnen Vrijdagavond. 13 Februari
op uit trekken om de zegels aan de
man te brengen en daarbij geen deur
over te slaan.
Ik weet het: Er wordt in deze da
gen veel gevraagd, voor de meesten
Uwer te veel. U hebt het moeilijk.
Maar de mensen uit de getroffen ge
bieden hebben het moeilijker. Dus
U koopt! Als het niet anders kan
weinig, als het mogelijk is, veel!
Want véél zal er óók gekocht wor
den. Daar heb ik het bewijs van:
Dinsdag waren op het Postkantoor
binnen enkele uren al honderden ze
gels verkocht, waaronder ook hele
vellen. Door dat ik mijn voorraad-
zegels onder zo velen heb verdeeld,
zal ieder kind er maar betrekkelijk
weinig bij zich hebben. Wenst ie
mand een grotere hoeveelheid, laat
die dan met opgave van zijn naam
en adres de bestelling aan de kin
deren opgeven.
En nu naar een ongekende ver
koop! Iedere zegel is een dubbeltje
voor het goede doel!
Waddinxveen, 11 Februari 1953.
B. VAN GENT.
Giro-Stortingen „Rampenfonds"
De Directeur-Generaal der P.T.T.
heeft goed gevonden dat met ingang
van heden, 10 Februari 1953, voor
stortingen op postrekening nr. 9575
ten behoeve van het Nationaal Ram
penfonds, geen stortingsrecht be
hoeft te worden betaald, evenmin
als dat het geval is voor stortingen
op giro-rekening nr. 17 t.b.v. de ra
dio-actie: „Beurzen open, dijken
dicht".
THEE DRINKT MEN
IN HEEL DE WERELD
Een belofte van verleden jaar in
lossend, heb ik nu gelegenheid om
U wat te vertellen over onze natio
nale drank bij uitnemendheid: de
thee. Ja, dames, jn Nederland is de
koffie van de eerste plaats verdron
gen. Vóór de oorlog stond het koffie-
verbruik in Nederland verre aan de
spits. In de oorlogsjaren, toen zo
wel de koffie als de thee schaars
werd, moest men zijn toevlucht ne
men tot surrogaten en de kwaliteit
van de thee-surrogaat was beter dan
die van de koffie, waarom dan ook
het verbruik van de theesurrogaat
groter werd. Na de oorlog had men
schijnbaar „de smaak" te pakken,
want in gebieden, waar men voor
heen vrijwel uitsluitend koffie dronk
(b.v. Limburg en Brabant) werd er
ook een plaatsje ingeruimd voor de
thee en de statistieken van 1951 to
nen aan, dat het theeverbruik iets
hoger is dan dat van de koffie (me
de ook als gevolg van het feit, dat
de distributie van thee eerder werd
opgeheven dan die van de koffie)
en het theeverbruik is nog stijgen
de.
Het eigenaardige is, dat thee in de
gehele wereld gedronken wordt, het
geen niet het geval is met de kof
fie. Er zijn hele gebieden in het
verre Oosten, waar koffie vrijwel
onbekend is. In China b.v. is koffie
slechts te verkrijgen in de eers.te
rangs hotels. In Japan zijn het de
Amerikanen geweest, die sedert
1945-1946 het drinken van koffie
hebben gepropageerd en hoewël de
conservatieve Japanner er niet aan
wil, kan men toch in de gewone res
taurant in Tokio b.v. koffie kopen.
De grote Nederlander Bontekoe is
wellicht degene geweest, die in ons
land het drinken van thee heeft aan
bevolen uit medisch oogpunt.
Hij beschouwde het als een genees
middel voor mensen, die het over
dag erg druk hadden. „Dit excellent-
ste kruid", zoals hij het noemde, had
de eigenschap mensen tot kalmte te
brengen, nadat men er een of twee
koppen van had gedronken. Maar
de koude Hollander voelde er nog
niet veel voor, in weerwil van het
feit, dat China en Japan deze drank
al eeuwen kende.
Zoals met zovele dingen ligt het
eerste begin van het theedrinken in
het stof van het verleden begraven.
China werd wel als stamland der
thee beschouwd en zeker hebben de
Japanners het gebruik en de plant
weer door hun westelijke buurleven
kennen maar sinds in 1825 in As
sam in het wild groeiende thee werd
ontdekt, is er aan de Chinese oor
sprong twijfel gehecht. Volgens Con
fucius zou de mythische koning Sing
Nong in 2737 v. Chr. het eerste de
deugden van de theeheesters hebben
gevonden, doch het meest doortrok
ken van Oosterse fantasie wordt de
mythische oorsprong weergegeven in
de volgende Japanse legende:
„Een oude Brahmaan, die reeds
bijna heilig was geworden, deed eens
de gelofte, dat hij niet meer zou
slapen om zich voortdurend aan bo
venaardse bespiegelingen te kunnen
overgeven. Maar sterker dan hij was
de natuur. Telkens sliep hij in en
het onaangenaamste was, dat hem
in de droom herhaaldelijk de gestal
te verscheen van een jong meisje,
dat hij jaren geleden, toen hij nog
niet zo oud en zo heilig was, erg
lief had gehad. Na een kort besluit
sneed hij zich de oogleden af, doch
zie: op de plek, waar die oogleden
gevallen waren, stonden de volgende
morgen twee heesters, wier bladeren
de vorm van oogleden hadden en de
eigenschap bezaten de sterfelijke
geest op te wekken en vrolijk te
houden".
Op meer reële bodem treden doet
ons de melding van de Japanse
theeplantersvereniging, dat een Ja
panse priester voor tweeduizend
jaar China bezocht en vandaar za
den van de theeheesters meebracht.
In de 8e eeuw, onder de regering
van de 9e keizer uit de 13e dynastie,
Tang, was de thee in China reeds
algemeen genoeg om er belasting van
te hebben, welke een opstand ver-
Zaterdag 14 Februari Sjoel- en
Schietavond „De Gouwe" in R.K.
Bondsgebouw.
Zaterdag 14 Februari Jeugduitvoe-
ring T.O.O.S. Cantine N.V. Dob-
belmann.
Woensdag 18 Februari Lezingen-Co
mité. Filmavond Ned. Heide Mij.
Vrijdag 27 Februari Ledenvergade
ring C.B.T.B. lezing met licht
beelden.
Donderdag 5 Maart Uitvoering
T.O.O.S. Cantine Dobbelmann.
Maandag 23 Februari Vergadering
Stichting Landbouw in lunchroom
v. d. Water. Spr. Voedselcommis-
saris v. d. Hoek.
Woensdag 18 Maart Uitvoering
„Concordia". Cantine Dobbelmann.
Officieële Mededelingen
OPENBARE BEKENDMAKING
Onteigening in het belang der
volkshuisvesting.
De Burgemeester der gemeente
Waddinxveen brengt ter algemene
kennis, dat ter gemeente-secretarie
vanaf 13 Februari 1953 gedurende
21 dagen ter inzage van een ieder is
nedergelegd een besluit van de ge
meenteraad van 23 December 1952
met de bijlagen, strekkende tot ont
eigening in het belang der volks
huisvesting, ten name van de ge
meente Waddinxveen, van een per
ceelsgedeelte in verband met een
vastgestelde voorgevel rooilijn van
een gedeelte van de Dorpsstraat, ka
dastraal bekend sectie C. no. 1016,
welke op de bij het besluit behoren
de tekeningen nader is aangeduid.
Waddinxveen, 12 Februari 1953.
De Burgemeester voornoemd,
A. WARNAAR Jz.
oorzaakte; in Japan was de cultuur
in het begin van de 130 eeuw zo
goed als gevestigd.
Veel meer van de thee en al wat
het gewas betreft weten wij uit de
geschiedenis der laatste drie eeuwen.
Er bestaat nog een verwijzing naar
de Romeinen, die een tafeldrank
moeten gekend hebben, welke op
thee geleek. Het eerste bericht over
thee echter brachten twee Perzen
naar Venetië. Doch, aan ons, Hollan
ders, komt de eer toe ,de eerste ge
weest te zijn, die de thee vanuit
China zelf naar Europa brachten (in
1610). Zowel Engelsen als Fransen
hebben er van geproefd door onze
bemiddeling.
Zoals gezegd: in Nederland moest
men aanvankelijk niet veel van de
thee hebben. De naam „hooiwater",
welke het aftreksel na kennisma
king bij ons ontving, wijst niet op
ingenomendheid met de nieuwe
drank. Er was dan ook in het begin
een heftige strijd tussen hen, die
het vocht prezen om zijn hygiënische
waarde en anderen, die in afkeer
van het nieuwe, niets moesten heb
ben van wat zij honend noemden
„l'impertinente nouveauté du siècle".
Waarschijnlijk omdat het getal dran
ken in ons land beperkt was, ook
omdat er ih die tijd van de zijde der
protestantse geestelijkheid (na de
hervorming) geageerd werd tegen
het overmatige gebruik van bier
(toen eigenlijk de nationale drank!),
trok de thee spoedig meer aandacht
en waardering. Maar de thee bleef
duur en was voor de gewone man
onbereikbaar. Ook buiten ons land,
want in 1670 werd in Londen niet
minder dan 160-200 shilling voor een
pond thee betaald. En door de hef
fing van hoge invoerrechten - ook
in ons land - ontstond er een
bloeiende smokkelhandel in de thee.
Het hevigste incident, door de thee
handel uitgelokt, was wel de weige
ring der Amerikanen, om de (Engel
se) theebelasting te betalen. Het
gevolg, dat een aantal burgers in
1773 een lading van 18000 pond thee
in de haven van Boston overboord
wierpen. Dit incident gaf de door
slag tot de oorlog, eindigende met
de grondvesting van de grote Noord-
Amerikaanse republiek.
(wordt vervolgd).
Mevr. G. W.-H. te W. heeft
een petroleumvergasser voor huis
verlichting. Nu heeft de lamp ge
lekt en zit er een grote petroleum-
kring in het wollen holtapkarpet. -
Petroleum verdampt. Maar U kunt
het proces bespoedigen, door met
een niet te heet strijkijzer te nemen
en een vel grauw papier (b.v. zout
zak). U legt het grauwe papier over
de kring strijkt er een aantal ma
len overheen De olie trekt dan in
het papier. Hang daarna op een zon
nige dag het kleed buiten, of - bij
gebrek aan zon in deze tijd - een
met de plek bij de haard of kachel
(niet te dicht erbij!) en na verloop
van tijd verdwijnt de kring vanzelf
weer. Dora Werth,
