Weekblad voor Waddinxveen
Zij mogen er niet onder lijden
üe> Spinet van de week
Kris-Rras
Uit het Parlement
NUTSSPAARBANK te WADDINXVEEN
No. 411
Vrijdag 1 Mei 1953
8e Jaargang
Adres Redactie en Administratie:
Oranjelaan 30, Waddinxveen, Telef. 438
Verschijnt elke Vrijdag
Abonnementsgeld per kwartaal f 1,00 bij vooruitbetaling
Advertentieprijs 6 ct, familieadvertenties 7 ct per m-m.
Bijdragen, Verslagen, etc. uiterlijk
's Woendagsavonds inzenden.
Woorden schieten te kort om
uiting te geven aan de bewondering
voor het bloemencorso, dat in de
bollenstreek werd gehouden. Naar
schatting meer dan een half millioen
mensen heeft van Bennebroek tot
Hillegom de 52 rijdende wagens, die
stuk voor stuk van grote kunstzin
getuigden, langs zich heert zien
gaan. Met deze optocht fraaier
dan ooit werd vertoond hebben
de Nederlandse bloemenkunstenaars
bewezen, dat zij voor buitenlandse
collega's in de Rivièra bij voor
beeld geenszins onderdoen. Inte
gendeel.
paal bekend staan. Bereikt werd, dat
de uitzendingen uit Londen hier in
Nederland uitstekend konden wor
den ontvangen. Dat belooft goed te
worden voor de kroningsreportage,
welke 2 Juni uit Engeland wordt ge
geven.
Waarschijnlijk kunnen die dag de
kijkers in Nederland dan de gehele
plechtige vertoning te Londen rustig
thuis op hun beeldscherm volgen.
Je.... zou er een vrije dag voor
nemen!
Het
was een goede gedachte ge
weest, de Rode Kruiswagen, die in
een Engelse tekst dank aan de na
ties bracht voor de bij de waters
noodramp verleende hulp, in de
prachige stoet te doen openen. Als
straks in het buitenland de films
van de unieke optocht zullen worden
vertoond, zal de bioscoopbezoeker er
kunnen vaststellen, dat wij dank
baar zijn voor de verleende hulp.
Werd aldus een bloemrijk woord
van dank gesproken, naar uit New-
York werd bericht, heeft onze Ko
ningin deze week voor de Ameri
kaanse radio een, vooraf opgenomen,
gevoelvolle toespraak gehouden,
waarin Zij haar grote bewondering
en dankbaarheid uitte voor de spon-
tanieteit waarmede de gehele we
reld ons land bij de grote ramp te
hulp is gesneld.
De Ramp houdt ons nog steeds be
zig. In het overstroomde gebied
wordt nu staag gewerkt ook in de
weekends! Bruinisse bij voorbeeld,
dat 14 dagen geleden ten tweede
male overstroomde, ligt weer droog,
dank zij een extra pompinstallatie
die men er in gebruik kon nemen.
Voorfs zal de Ramp-schadewet, die
reeds de Raad van State heeft ver
laten, zeer binnenkort by de Tweede
Kamer worden ingediend. Het is te
hopen, dat men met het toekennen
der vergoedingen niet te bureaucra-
tisch-ambtelijk te werk zal gaan.
Daar waren hier en daar nogal
klachten over. De huisschaderegeling
ontmoet in het getroffen gebied gro
te bezwaren. Men schijnt er slechts
rekening te willen houden met de
vergoeding voor de allernoodzake
lijkste goederen in de allergoedkoop
ste uitvoering en deze regeling
schijnt te veel het karakter te mis
sen van de vergoeding der
werkelijk geleden schade. Er
leven in het getroffen gebied nog
veel meer wensen en het valt te
voorzien, dat in de Tweede Kamer
hier menig hartig en te behartigen
woordje over zal worden gesproken.
Zou er nu heus geen regeling
zijn te maken, zonder dat daar een
lawine van papier met, „aldus naar
waarheid" beantwoorde vragen aan
te pas komt? Om nog even in het
Rampgebied te blijven: gevreesd
wordt, dat de arbeiders na het
droogvallen van Schouw-Duiveland
hier niet zullen terugkeren. Waar-
schynlijk zal Schouwen in het begin
van het volgende jaar droog zijn.
De dorpen zijn er echter zwaar be
schadigd boerderijen en arbei
derswoningen zijn weggevaagd, en
het is te begrijpen, dat men in der
gelijke gevallen, en met zulke voor
uitzichten, liever elders bij voor
beeld in de Zuiderzeepolders een
nieuw bestaan zoekt. Door het aan
stippen van enige punten is reeds
voldoende duidelijk gemaakt, dat wij
er „met de Ramp" nog by lange na
niet zyn.
Voor velen was het de afgelopen
week een verrassing, dat de zoge
naamde weeldebelasting 30 pet.
van de omzet zou worden afge
schaft. Het spreekt vanzelf, dat ve
len, die zich het een of andere „weel-
de-artikel" wensten aan te schaf
fen, daarmede nu nog even wachten.
Ten einde dezé kopersstaking zo
kort mogelijk te laten duren, zou de
Tweede Kamer het wetsontwerp met
de grootst mogelyke spoed in behan
deling nemen. Een activiteit, die
het hart verheugt.
Dit zelfde geldt voor de televisie,
die de afgelopen week weer van
zich liet spreken. Ja, ook by de Te
levisiestichting wordt een verblij
dende activiteit aan de dag gelegd.
Het einde van de maand April 1953
zhl voor de televisie als een mijl-
DE SNOR.
Ik heb een dag of veertien gele
den nieuwe overburen gekregen.
Dat is op zich zelf nu niet zo zeld
zaam. Maar je zou toch zeggen, dat
iemand, die een jaar of zeventien
getrouwd is, wel de nodige spullen
bezit om een huishouding te drijven
of in stand te houden.
Ik ben zelf al een jaar of vijftien
geleden met mijn vrouw een eigen
huishouding begonnen. En ik weet
zeker, dat mijn vrouw nog nooit iets
geleend heeft van één of andere
buurvrouw.
Maar die nieuwe overburen van
me liggen om de haverklap aan de
bel om dan wat naaigaren of een
vleesmolentje of iets wat daar tussen
ligt te lenen. Zelfs onze stofzuiger
is al een keer naar de overkant ge
weest.
Op een goede dag miste ik mijn
scheergerei. Nu was ons huis pas
schoongemaakt en met bezemen ge
keerd, dus het was mogelijk, dat dat
spul ergens anders was terechtge
komen dan op de normale plaats.
Terwijl ik door de kamers loop te
ijsberen, vraag ik zo terloops aan
mijn vrouw waar de kwast, de zeep
en mijn mes zijn. „O", zegt mijn
vrouw, „dat hebben ze aan de over
kant, want de snor van die mevrouw
moest nodig worden weggehaald. Nu
is mevrouw zelf wezen vragen of ze
dat gereedschap even mocht heb
ben, want ze kon het van haar man
niet vinden. Vindt jij dat dan zo
erg?" „Ja, ik wel", snauwde ik, al
les van hier is tegenwoordig aan de
overkant. Dat moet nu maar eens
uit zijn. Je geeft dat stel aan de
overzijde niets meer te leen. Laten
ze zelf kopen wat ze nodig hebben,
dat hebben wij toch ook gedaan? En
als die dame een snor heeft, behoeft
zij toch niet mijn kwast te gebrui
ken en niet mijn mes? Ze heeft toch
ook een man met een baard ge
trouwd? En die heeft toch ook wel
dat spul om zich zelf te scheren.
Moeten ze het maar beter opber
gen".
Afijn, ik heb nog veel meer ge
zegd, maar dat ben ik jammer ge
noeg vergeten. Misschien zou dat
toch niet gedeugd hebben om het
hier zo maar neer te schrijven. Uit
eindelijk ben ik aan de overkant
gaan bellen. Mevrouw, met haar nog
ingezeepte snor, deed zelf open.
„Mag ik mijn spullen terug hebben,
mevrouw?", zei ik. „Ja mijnheer, een
ogenblikje, komt U even binnen,
mijn snor is er zo af". Toen zij klaar
was zei ze: „Weet U geen goed mid
del om van die haargroei onder mijn
neus af te komen?" „Ja mevrouw",
zei ik, „koopt U zelf een kwast en
een apparaatje, dat helpt perfect".
We heben ze niet meer gezien om
iets te lenen.
Waar een snor van een dame al
niet goed voor is.
Tot de volgende week.
Daarnaast zou, gehoord de Grond
kamers, door de Minister van Land
bouw normen voor de maximumprijs
worden vastgesteld voor elk gebied
van de grondkamer. Het was dus
duidelijk, dat Minister Mansholt het
prijsbeleid in eigen handen wilde
houden. Daarvoor had hy goede ar
gumenten. Want, zo redeneerde hij,
het prijsbeleid is een der pijlers van
de landbouwpolitiek. Wil men een
redelijk bestaan voor de boer ga
randeren, dan moet de overheid het
prijswapen kunnen hanteren. Hij
vond dit een „principiëel standpunt".
Maar als het woord principiëel" in
de Kamer valt dan zet men bij voor
baat zijn stekels op. Een principiële
uitspraak voor prijsbeheersing krijgt
U van ons nooit, aldus antwoordden
enkele heren. Sommigen van hen
wilden de prysbeheersing wel aan
vaarden, maar als een kwestie van
opportuniteit. Opdat zy wel inzien,
dat daar de spanning tussen vraag
en aanbod in landbouwgronden
prijsbeheersing noodzakelijk is.
Goed, geen principiële uitspraak
dan, zo antwoordde Minister Mans-
holt, maar denkt U heus, dat de
schaarste aan landbouwgronden in
de toekomst minder groot zal zijn?
Zij wordt ieder jaar groter. En daar
om moet de Regering het prijsbeleid
in handen houden.
Het werd een debat met rode
hoofden. Maar na een nachtje gesla
pen te hebben, had èn de heer Rom-
me (via zijn partijgenoot Droesen)
èn de Minister water in de wijn ge
daan. De prestige kwestie was daar
door van de baan, maar de tegen
stellingen bleven bestaan.
De stemming wees uit, dat de
k.v.p. slechts gesteund werd door de
a.r., zodat de Minister zijn bevoegd
heid op dit gebied houdt.
Is een effectieve prijscontrole mo
gelijk? De meeste Kamerleden ont
kenden dit. Ook zij, die voor een
prijsbeheersing waren. Zelfs de Mi
nister meende, dat men de werking
van de wet moet afwachten. Voor
alle fracties, behalve de p.v.d.a. en
de c.p.n., was dit aanleiding om de
wet een beperkte duur te geven. En
wel voor vijf jaar jaar. Dat is een
mooie tijd om ervaring op te doen;
Om de wet in de practijk te kunnen
toetsen.
Men had dus het bezwaar dat de
prijscontrole niet effectief kan zijn.
Nu was het verrassend, dat juist een
artikel, dat effectief zou kunnen wer
ken, uit het ontwerp verdween. Dat
was de kwestie van de terugvorde
ring. De prijzen worden aan een
maximum gebonden. Maar het is de
kunst om het betalen van zwarte
prijzen te voorkomen. Daar had Mi
nister Mansholt iets op gevonden.
De koper, die teveel betaald heeft,
mag het teveel betaalde binnen een
jaar terugvorderen. Dat betekent,
dat er waarschijniyk niet één ver
koper zal zyn, die zich niet aan de
De eerste dagen van de Meimaand
zijn voor ons gedenkwaardige ston
den. Het zal Zondag 10 Mei 13 jaar
geleden zijn, dat de Nazi's ons land
binnenvielen en meedogenloos natio
naal en internationaal recht vertrap
ten met hun bespykerde laarzen. En
Dinsdag a.s. zullen we gedenken,
hoe voor 8 jaren ons land bevrijd
werd van deze teutonenhorde.
In deze acht jaren is ontzettend
veel gebeurd. Nederland, dat dank
zij het bondgenootschap met de an
dere Geallieerde landen, als over
winnaar uit deze stryd te voorschijn
trad, staat er momenteel economisch
en financieel slechter voor dan het
totaal verslagen Duitsland, dat de
verliezer werd. Duitsland, dat in
tweeën gedeeld werd, nadat het
eerst geamputeerd was, kreeg een
bezetting van vier mogendheden. De
Duitsers, die verder keken dan mis
schien welke andere natie ter we
reld, zwegen en hebben hun tijd af-
vastgestelde prijs zal houden. Het gewacht. Dank zij de medewerking
betekent echter ook, dat de fatsoen
delijke koper, die zich aan de wet,
dus aan de maximumprijs houdt, het
altijd verliest van de onfatsoeniyke
koper. Deze betaalt wat gevraagd
wordt en vordert het teveel binnen
één jaar terug. De meerderheid der
Kamer vond het onjuist om „immo
raliteit" in de wet te sanctionneren.
En daarmee verdween de mogeiyk-
heid tot terugvordering uit deze wet.
Dit zijn dan zo enkele hoofdtrek
ken uit het debat, dat bijna veertig
amendementen heeft opgeleverd. Bij
de eindstemming bleek, dat de waar
dering voor dit ontwerp nogal ver
schillend was.
Het ontwerp werd met 66 tegen
11 stemmen aangenomen (verwor
pen).
KRIS-KRAS
Dagenlang heeft de Tweede Kamer
de afgelopen weken gedebatteerd
over het ontwerp „rechtshandelingen
landbouwgronden". De globale in
houd daarvan hebben we twee we
ken geleden weergegeven, zodat we
ditmaal kunnen volstaan met het
aantippen van de voornaamste pun
ten in het debat. Men zal zich her
inneren, dat bij Algemene Maatregel
van Bestuur (door de Centrale Over
heid dus) algemene regelen voor de
maximumprijs gesteld zouden wor
den, de prijs die verschuldigd is voor
de verkoop van land of het zakelijk
recht daarop.
Het Bestuur van de Stichting 1940
1945 heeft dit jaar voor een moei
lijke vraag gestaan.
Ons Vaderland werd door. een ge
weldige ramp getroffen, en ons volk
liet zich van zijn beste zijde zien,
door te offeren boven verwachting.
De eerste week van Mei, is de
week waarin ieder jaar opnieuw ge
collecteerd wordt voor de Stichting
1940-1945, die de verzorging op zich
heeft genomen van de slachtoffers
van het verzet en hun nabestaan
den.
De vraag kwam naar voren: Kan
deze collecte ook dit jaar doorgaan?
Ons volk heeft al zo veel gegeven.
Durven we nu opnieuw een beroep
op de offervaardigheid van de men
sen te doen?
Het Bestuur van de Stichting 1940
-1945 heeft zich echter op het stand
punt gesteld, dat deze jaarlijkse col
lecte moet doorgaan. En ons plaat-
seiyk comité stemt daarmede van
harte in.
De geestelijk en lichamelijk inva
liden, de weduwen en wezen van
hen, die het hoogste offer voor het
vaderland hebben gebracht, deze on-
gelukkigen mogen'niet lijden door
wat er reeds gedaan is voor de
slachtoffers van de watersnood.
Daarom zullen we ook dit jaar
weer collecteren.
Het Comité heeft niet aan de be
drijven durven vragen om ook dit
jaar weer een uurloon-actie voor dit
doel te organiseren, omdat er juist
in dit opzicht zoveel voor de
slachtoffers van de watersnood is
gedaan.
Maar in mijn hart is er toch een
stille hoop, dat er bedrijven zullen
zijn, die zullen zeggen: Ondanks alles,
wat we reeds gedaan hebben, doen
we hieraan toch weer mee.
En verder hoop ik, dat wy er met
zijn allen voor zullen zorgen, dat de
totale opbrengst van de collecte niet
al te zeer tegenvalt.
De Burgemeester van Waddinxveen,
J. WARNAAR Jz.
DE HERDENKING VAN DE
GEVALLENEN.
Wij hopen ook dit jaar op de
avond van de 4e Mei onze gevalle
nen te herdenken, zoals wij dat de
laatste jaren gewoon zijn geweest.
De burgerij wordt verzocht des
n.m. om zes uur de vlaggen half
stok uit te steken..
Om half acht hopen het Gemeen
tebestuur, het Bestuur van de
Oranjevereniging en deputaties van
de verschillende scholen en padvin
ders zich vanaf het Raadhuis te be
geven naar het monument voor de
gevallenen om daar een stille bloe
menhulde te brengen.
Voor ieder, die zich bij deze krans-
legging aan wil sluiten, en wat bloe
men bij het mounment wil neerleg
gen is daartoe gelegenheid.
Na de kranslegging zal er een sa
menkomst zijn in de Gereformeerde
kerk, waar de predikanten Van der
Haar en Snoey en de heer v. d.
Dool een kort woord zullen spreken.
Ik hoop daar een aantal onderschei
dingen uit te reiken.
Wij mogen niet vergeten, de grote
offers, die voor onze vrijheid zijn
gebracht.
Ik vertrouw, dat Maandagavond
het bewijs geleverd zal worden, dat
Waddinxveen deze offers niet wii
vergeten, maar ze met eerbiedige
dankbaarheid blijft herdenken.
De burgemeester van Waddinxveen,
A. WARNAAR Jz.
van twee der vier bezettende mo
gendheden (Amerika en Engeland),
is Duitsland nagenoeg geheel her
steld van de slagen, die de oorlog
heeft toegebracht en Westduitsland
staat er momenteel weer goed voor.
Zo goed, dat onze exporteurs weer
met hun hoed in de hand naar onze
Oosterburen moeten gaan om te vra
gen, of we ze alsjeblieft leveren
mogen. En de Duitser beschikt al of
niet goedgunstig, wantzb'n in
dustrie draait weer op volle toeren.
Wy hebben Duitsland nodig als ach
terland omdat Duitsland steeds een
onzer beste klanten is geweest. Dat
realiseren wij ons niet op de 5e Mei
1945. Toen hoopten we maar, dat
Duitsland nimmer meer zou herrij
zen.
De „viering' van dé bevrijding
heeft zodoende een bittere büsmaak.
Zowel voor ons, Nederlanders, als
voor onze landgenoten en stamver
wanten, die gedurende de oorlogsja
ren in de Indische gevangen- en in
terneringskampen vertoefden. Ne
derland is herrezen, maar vraag niet
hoe. Indië werd bevrijd en ging
voor ons verloren. Volgens een wel
overwogen plan mochten de Neder
landers vele maanden lang hun eigen
bezit niet betreden en toen eindelijk
de weg gebaand was, had men alles
al in kannen en kruiken voor zelf
bestuur. Iridië ging voor ons verlo
ren, de republiek Indonesië werd ge
boren aan de ronde tafel in 's Gra-
venhage. De Republiek der Verenig
de Staten van Indonesië wel te ver
staan. Hoe de machthebbers op Java
de overeenkomst zyn nagekomen, is
ons bekend. Het drama van de Zuid-
molukken welke republiek juist
dezer dagen haar derde verjaardag
vierde ligt nog te vers in ons ge
heugen. Deze nationale schande
drukt op ons aller schouders. En hoe
kunnen wij dan „bevryding" vieren,
als duizenden vluchtelingen uit een
onder de voet gelopen vrije repu
bliek ons dagelijks omringen?
De historie van ons land kent
zwarte en blijde dagen. De generatie
van heden heeft een last op de
schouders genomen, waarover de ge
neratie van straks het oordeel zal
uitspreken: Over hen, die wij gast
vrij in ons land hebben opgenomen,
maar die tegenwoordig al beschouwd
worden als een ondragelijk worden
de last.
Wij weten, wat het zeggen wil: be
zet te zijn door een vreemde mo
gendheid. Voor de Ambonnezen zyn
de soldaten van de Indonesische
T.N.I bezetters en onderdrukkers
van een vreemde mogendheid. En
nog steeds wordt er strijd gevoerd.
Op Ceram, waar de T.N.I. nog steeds
Spillen is een qua gewente
Sparen is een wisse rente.
Weinig lieden zullen in deze tiji
kunnen, mits met overleg:, klei
leggen bij de OPHAALDIENST^ van de
Cats
kunnen „spillen", doch velen Uwer
gen voor latere behoeften opzij
Kanaalstraat 9 Telefoon 668
Bijkantoor van de Nutsspaarbank te Gouda
