Weekblad voor Waddinxveen Moeder de Vrouw. De Spiegel van de week Kris-Kras Uit het Parlement NÜTSSPAARBANK te WADDINXVEEN No. 421 Vrijdag 10 Juli 1953 9e Jaargang Adres Redactie en Administratie: Oranjelaan 30, Waddinxveen, Telef. 438 Verschijnt elke Vrijdag Abonnementsgeld per kwartaal1.00 bij vooruitbetaling Advertentieprijs 6 ct, familieadvertenties 7 ct per m.m. Bijdragen, Verslagen, etc. uiterlijk 's Woendagsavonds inzenden. Er is een tijd geweest en dat is nog niet eens zo heel lang geleden, dat wij, kennisnemend van het nieuws, dat uit het buitenland kwam, meermalen zeiden: zo iets zal bij ons, in Nederland toch niet zo gemakke lijk gebeuren. Daar is ons volk te nuchter voor daar is ons land te klein voor, beweerden wij in die da gen. Wjj weten tegenwoordig wel beter. Wij zouden kunnen zeggen: ook ons is niets te dol. Als wij voorheen la zen over een gewaagde bankoverval in het verre Chicago dan wel over een passionelle in het meer dichtbije Parijs, dan kwam dadelijk de ge dachte op: nu jadaar. Dat evenwel een bankroof ook in Nederland kan gebeuren, hebben wij nog niet zo lang geleden te Blari- cum gemerkt. Een roofoverval op een taxi-chauffeur behoort echter meer tot de recente gebeurtenissen, ook al is zo iets hier te lande al meer vertoond. Een Amsterdamse taxi chauffeur, die opdracht kreeg, drie in Amerikaanse uniform geklede man nen naar Schiphol te rijden, werd overvallen en beroofd van zijn por- temonnaie met 6 gulden erin, waar na de passagiers er met de taxi van door gingen. Later werd de wagen bij de Schipholdijk teruggevonden. Vrij kort na de aanslag werden reeds twee Amerikaanse soldaten gearres teerd. Bij zulk een geval, dat wij vroeger niet-Nederlands noemden, is het deze week niet gébleven. In de stille buurtschap Geinbrug, onder Weesperkarspel, werd een 63- jarige veekoopman door zijn buur vrouw van het leven beroofd. Een min of meer Parijs-aandoende ge schiedenis? De vrouw, die verklaar de, uit zelfverdediging te hebben ge handeld, had het lijk van de versla- gene reeds verborgen, toen zij haar man van bet gebeurde in kennis stel de. Deze waarschuwde echter de Rijkspolitie, die thans de zaak nader onderzoekt. Een volgende gebeurtenis, waaraan de Rijkspolitie thans haar aandacht schenkt en die nogal wat stof deed opwaaien, was de arrestatie van de loco-burgemeester van Geertruiden- berg. De loco-burgemeester werd na dat hij door de raadkamer van de Bredase rechtbank was gehoord weer in vrijheid gesteld. Een en ander houdt verband met de verdwijning van een groot aantal voor Ramp slachtoffers bestemde goederen, die te Geertruidenberg waren opgesla gen. Moeten wij dus vaststellen, dat ons land „in de misdaad" heus niet beter is dan het buitenland, op een punt is het hier toch anders: de regering wil hier te lande geen gereglemen teerde speelgelegenheden toeiaten. Dit besluit heeft "de Ministerraad $e- zer dagen genomqtiy naar aanleiding van ingekomen vragen om zich hier- I over opnieuw te beraden. Wie dus gereglementeerd zijn geld kwijt wil raken, moet maar naar het bui tenland gaan. Dat buitenland is gezien de bij de A.N.W.B. ingekomen I klachten, niet zeer verrukt over de houding, die sommige Nederlanders in den vreemde aannemen. Er waren uit België ten deze klachten over de natuur, die door de Nederlandse bezoekers zou worden I verontreinigd. Dit is allemaal wel pijnlijk, te meer, omdat wij toch in eigen land zo veel doen om de men 's sen hierin op te voeden. De A.N.W.B. Ij die een prijsvraag had uitgeschreven 'ivoor een affiche, dat weer eens dui delijk de aandacht vestigde op de nieuwe slagzin: „Houdt bos en hei van afval vrij", bekroonde de inzen ding van Rein Dirksen, die een gees tige plaat had getekend, voorstellend een vreemd gezicht, saamgesteld uit j; bananenschillen, een leeg conserven- I blikje en andere rommel, met als on- I derschrift: „Een slordig gezicht, waar II het ook ligt". I Laten wij van bos en hei overstap pen naar Groningen, waar de Avro haar jaarvergadering hield. Er is daar weer menige harde noot ge- fW kraakt, doch het ziet er naar uit, dat ■deze Omroepvereniging de moeilijke IgUd na het ontslag van haar direc teur W. Vogt, te boven komt. Het Actie-Comité heeft tenminste toege zegd, voorlopig zijn actie te willen staken. Rust heeft deze omroep nu in de eerste plaats nodig. Dit laatste geldt ook voor de „Ommelanden", waar de oud-directeur, de heer F. de Boer weer werd aangesteld als waar nemend beheerder, tevens algemeen adviseur. Inmiddels werd de boete van f 42.000.aan de Alg. Ned. Agrarische Bedrijfsbond betaald. Ik heb deze week voor een paar dagen de korte broek weer eens ge dragen. Mijn vrouw was er wel op tegen omdat zij mij te oud vindt voor deze dracht, maar ik heb deze keer mijn eigen zin gedaan. Want als lei der ben ik met een schoolreisje mee geweest, dat 4 dagen duurde. In mijn schooltijd kwam een schoolreisje nog sporadisch voor, maar nu gaan de hoogste klassen rustig 4 dagen op stap. Ik zal u tegelijkertijd maar zeg gen, dat ik vier beste, heerlijke da gen gehad heb, ondanks dat ik 12 jongens onder mijn hoede had. Of nu dat heerlijke van die 4 dagen in het dragen van die korte broek, sokjes en sandalen zat, weet ik niet, maar je voelt je een heel ander mens als je met jongens van 13 of 14 jaar op stap gaat. Ik heb net zo goed kopje geduikeld, in een ondiep bad ge zwommen en 's avonds met kussens gegooid als de jongens. Wij hebben kersen gegeten in een boomgaard en later de meegenomen kersen in de bus opgepeuzeld en de pitten naar elkaar geblazen. Op een gegeven mo ment kwartf er een pit tussen mijn shirt en zakte steeds dieper. Mijn vrouw beweert dat de vlek uit mijn overhemd en interlockje niet te ver wijderen is. Een ding is me opgevallen in die vier dagen. Wanneer een oudere zich aanpast aan de jeugd heb je geen kind aan ze. Maar de moeilijkheid is hen te doen voelen dat jij de leider bent, ondanks die korte broek en het gesmijt met kussens op bed. Als je dat niet kunt, blijft dan maar thuis. Want dan nemen ze je in de boot. Uiteraard bezit ik de eigenschap goed met jongens te kunnen omgaan, maar je moet op je tellen passen. We hebben ook nog een waterge vecht gehouden en tenslotte moest ik het opgeven tegen dê jongens op een na, die mij hielp. Ze duwden mij fijn onder water en als die ene jongen er niet was geweest, lag ik misschien nu op de bodem van het Bosbad in Apeldoorn. Maar we zijn heelhuids thuis gekomen. Alleen mijn vrouw heeft er werk aan gehad, want ik had een scheur in mijn shirt, kapotte sokjes, een winkelhaak in mijn kor te broek, kortom leek ik bij thuis komst helemaal niet meer op die ik in de gewone omstandigheden ben. Maar ik had die 4 dagen toch voor geen geld willen missen. Tegenwoor dig voel je je toch al zo vroeg oud met al de zorgen des levens. Wat is de jeugd toch gelukkig! KRIS-KRAS Drie dagen lang heeft de Tweede Kamer vergaderd over de grenswij ziging van de gemeente Utrecht. In het algemeen kan men wel zeggen, dat onze Kamerleden altijd op de bres staan voor de kleine gemeenten en dat zij niet gemakkelijk deze klei nere gemeenschappen laten opslok ken door een grote stad. Vooral niet als het betreft de annexatie van grond, die geschikt is voor agrari sche doeleinden. Nu zit het met Utrecht erg ingewikkeld. Deze stad is sinds 1911 bezig de grenzen ge wijzigd te krijgen en eindelijk na 42 jaar schijnt dit te lukken, al heeft zij ook nu weer veel van haar oor spronkelijke plannen moeten laten varen. Utrecht is momenteel 2315 ha. groot en als alle voorstellen aange nomen zouden zijn, zou Neerlands eerste vergaderstad er 3800 ha. heb ben bijgekregen. Maar Minister Beel knabbelde er tijdens het schriftelijk overleg 800 ha. af. De stad zou dus toch nog tweemaal zo groot worden. Niet minder dan tien omliggende ge meenten zouden van Utrechts inlij ving de dupe worden. Het ergst was het verzet gekant tegen de annexatie van Zuilen, aan Utrecht vastge- bouwd, en van de groene zoom in de omgeving van Bunnik en Zeist. Zui len is een levensvatbare gemeente, ook al is het niet meer dan een stadswijk van Utrecht en verschil lende afgevaardigden vooral van de a.r., c.h., v.v.d., s.g.p. en k.n.p. had den er bezwaar tegen om deze leven de gemeenschap door de grote stad te laten inpalmen. Nu had Minister Beel daar wel iets op gevonden. Hij introduceerde in dit ontwerp iets ge heel nieuws: de gemeenschapsraad. Deze raad zal de speciale Zuilense belangen hebben te behartigen. Zelfs zal hij de raadsbesluiten van Utrecht, voor zover die uiteraard op Zuilen betrekking hebben, kunnen uitvoe ren. Bovendien mag de gemeen schapsraad een man naar de raad van Utrecht sturen, die dan een raadgevende stem zal hebben. Dat de tegenstand fel was. leerde dit lange debat wel. Daar was de k.v.p., die verdeeld was, maar die zich met kracht verzette tegen de annexatie van de groene zoom, dat het recreatiegebied van Utrecht zou moeten worden. Daar was de p.v.d.a., waarvan de heer Scheps een mees terlijk woordvoerder was, die de an nexatie van Zuilen zonder gemeen schapsraad onaanvaardbaar achtte en die ook geen onbeperkte inlijving van de agrarische gronden wenste. Nu is Minister Beel niet de man om zonder meer op zij te gaan. Hij verdedigde dit ontwerp met een elan alsof de positie van het hele Kabinet op spel stond. Hij argumenteerde zeer sterk, maar het hielp hem niët veel, want men was niet te overtui gen. Er zat dus niet veel anders op dan water in de wijn te doen. Vooral niet, omdat er van de zijde der k.v.p. en p.v.d.a. moties waren verschenen, die hem het leven zuur konden ma ken. Minister Beel vroeg schorsing van de beraadslagingen en in de avond vergadering van Dinsdag diende hij een nota van wijziging in, waaruit duidelijk bleek, dat hij de juiste weg had gekozen. Hij was voor de wen sen der Kamer door de knieën ge gaan. Grote delen van de groene zoom blijven bij de gemeente Bun- nik. Zeist raakt niets kwijt. Voor Utrecht misschien een hard gelag, voor sommige randgemeenten een feest. Het was niet te verwachten, dat dit wetsontwerp zonder meer de hamer van voorzitter Kortenhorst zou pas seren. Er waren verschillende stem mingen nodig. Allereerst over de gemeenschaps raad. Met 5529 stemmen aanvaard de de Kamer deze proef. Met 5826 stemmen werd de grenswijziging van Utrecht aangenomen. KINDEREN IN DE VACANTIE. Enige tijd geleden woonde ik als gedelegeerde een ouderavond bij van een lagere school. Een paar ouders maakten de opmerking, dat de zo- mervacantie zo lang duurde; eigen lijk veel te lang. De kinderen wer den op de duur vervelend en vijf weken vacantie was, volgens hen, be slist onnodig. De ouders moeten dan maar zien, hoe ze hun kroost bezig houden, enz. Daarover ontspon zich een vrij le vendige discussie. Natuurlijk bleef de zomervacantie gehandhaafd op vijf weken. Maar uit de gesprekken bleek wel, dat meerdere ouders maar weinig ingenomen zijn met de lange vacantietijd. Wij leven in een eeuw van om wentelingen op nagenoeg ieder ter rein. Vergeleken bij vijftig, zestig jaar geleden, is er ontzettend veel veranderd, ook op het gebied van van het onderwijs. De lesroosters zien er tegenwoordig heel anders uit en de tijd, dat de hoofdonderwijzer (bovenmeester) nog op een hoge kruk zat voor een nog hogere lessenaar en je alleen nog aan de onderkant van zijn jasmouwen kon zien, dat het kledingstuk eens zwart was geweest, is reeds lang voorbij. De meester heet tegenwoordig „meneer" en als je in de steden komt, dat is de hoofdonderwijzer langzamerhand een onbereikbare figuur geworden. Be houdens dan op de ouderavond. In onze kinderjaren was drie we ken zomervacantie op het platte land een in onze ogen geweldig lange tijd. Tegenwoordig is het min ste vijf weken en er zijn in de steden lagere scholen, die hun leerlingen verlof geven van half Juli tot eind Augustus. Inderdaad zijn de vacan- ties lang en menige huismoeder, die nog meer kinderen om zich heen heeft lopen, denkt met schrik aan de komende zomervacantietijd, omdat dan de schoolgaande jongens en meisjes ook de gehele dag om hen heen draaien. Begint dit een probleem te wor den? Na bovengenoemde ouderavond zou ik geneigd zijn om hierop te ant woorden: ja. Vroeger zei je tegen je grut: Vooruit, ga maar op straat spelen. Tegenwoordig moet je zeggen: Denk er om, dat je niet op straat komt, want dat is veel te gevaarlijk. Vroeger waren de kinderen de ko ning te rijk, als je ze een pak boter hammen gaf, een fles limonade en een stuiver. Ze bleven de hele dag weg, genoten van dé vrije natuur, picnicten ergens en besteedden hun stuiver op angstig-economische wij ze: 2 cent voor een ijsje, één voor een toffie" en dan hield je nog vier halve centen over voor andere heerlijkhe den. Geef ze tegenwoordig eens een stuiver? Ze zullen U en mij aan zien komert! Onze oudste is een week we zen kamperen met haar klas. Na tuurlijk onder goede leiding. Nodig waren: een fiets, sportkleding en -schoeisel, zwempak en nog 1001 an dere dingen. Mijn man was in een gulle bui en gaf haar een tientje voor deze week. Het werd als iets vanzelfsprekends aanvaard. Later bleek nog, dat de meeste kinderen 1220 gulden van hun ouders had den gekregen. Toen ze twee dagen thuis was, vroeg ze langs haar neus weg: waar gaan we deze zomer heen? Toen mijn man vertelde, dat we dit jaar van plan waren om thuis te blijven, hoewel we af en toe een dagtrip zouden maken, regende het protesten van jong en oud. 's Avonds, toen de kinderen naar boven waren, hebben wij nog wat gesproken over onze kinderen. En we vroegen ons af: is de jeugd van tegenwoordig zo veeleisend, of zijn wij nu nog zo ouderwets, dat wij on ze kinderen niet meer kunnen begrij pen. U neemt het me misschien niet kwalijk, als ik zeg, dat ik het ant woord moest schuldig blijven op deze vragen. Trouwens, mijn man even eens. Straks komen de vacanties. Straks is ook mijn man vrij en behou dens mijn wekelijks werk aan deze krant - zal ik ook op mijn lauweren kunnen rusten, als ik dat wil. We kunnen ergens een week of langer in pension gaan. Maar, zoals ik al zei we hadden al besloten om thuis te blijven. Als je in een mooie streek van ons land woont, waar het heer lijk rustig is en gezónd, waarom zul je dan weggaan? Maar onze kinde ren denken er anders over. Die zijn niet meer tevreden met een pak bo terhammen, een fles limonade en een stuiver. „Andere kinderen gaan met vader en moeder daarheen en daar heen, waarom wij niet? Als de va- canule straks voorbij is, kan ik ner gens wat over vertellen...." Mis schien hebt U ook al eens zoiets ge hoord van Uw kinderen? DE KOOPJESTIJD. (Zaterdag begint de halfjaar lijkse opruiming in ons land). Zaterdag komt elke winkel weer met koopjes voor de dag, omdat zoiets tegenwoordig tweemaal in het jaar nog mag. Bijna dertig lange dagen wordt dan alles weer verkocht en de slagzin is dan: Hebt U d'opruimingen al bezocht? Grote, sprekende biljetten plakt men dan op meen'ge ruit en een keur van vele koopjes noden elk tot kijken uit. Grote, flinke advertenties ziet men dan in elke krant ten gerieve van de lezers, van de koper: Koning Klant! Zaterdag zal 't storm gaan lopen, en dan zal Ma wink'len gaan, en als resultaat daarvan ziet Pa op tafel kliekjes staan! Want de opruimingen-woede heeft thans ied're huisvrouw beet en de portemonnaie van vader wordt heel degelijk ontleed! 's Avonds hoort Papa verhalen, wat alzo te kopen was: ,,'k Zag een schat van een japon, zeg, en die komt me juist van pas. 'k Zag een dotje, van een hoedje, zoiets heb je nooit gezien; 'k Ga het Maandag daad'lijk halen Heb je nog wat geld misschien?" Als de opruiming in 't land is en het hele land haast klant is, dan gaat Ma de koopjes halen en kan Pa het gaan betalen; zo is nu eenmaal het leven één moet toch de centen geven! Koning Klant! Vóór gij gaat kopen en de winkels langs gaat lopen, ga dan eerst d'annonces kijken, die in deze krant thans prijken; als U dié kalm hebt gelezen, weet U wis, waar U moet wezen, kijk, wat daarin staat vermeld, 't spaart U zeker tijden geld! HENK VAN HEESWIJK. Een vraag moet beantwoord wor den. Hebben de kinderen recht op schoolvacautie? Ja. Dat spreekt van zelf. Hebben ze ook het recht om b.v. eeu week met hun ouders ergens heen te gaan (aannemende, dat zulks financieel mogelijk is)? Of is al dat uitgaan op grote schaal maar een modeverschijnsel? Waarde lezeressen van onze ru briek, nu geef ik een ondeugend ant woord, want ik zeg geen ja en geen nee. Ik zeg alleen: Laten de lezeres sen van ons blad dit hierop geven. Dan kunnen we eens horen ,hoe an dere huismoeders (en vaders mogen eveneens in de vulpen klimmen!) er over denken. De vraag is dus: Hebben kinderen recht op een gevarieerde vacantie met uitjes en extratjes of acht U het niet nodig? Vindt U een enkele dag trip voldoende of acht U het voor Uw kinderen beter een week met hen ergens in pension te gaan? Of vindt U het goed, dat ze op eigen houtje een paar dagen of langer gaan kamperen? Hebt U een mening, laat die dan horen. Liefst kort en zakelijk. Hoe meer brieven ik hierover krijg, hoe liever. In deze rubriek hoop ik dan de verschillende meningen tegen over elkaar af te wegen. Misschien kunnen we er dan allemaal wat van opsteken. DORA WERTH. Wel ghij die zijt een geestig quant en geld verdient door Uw verstand, duist niet, al is Uw winste groot, njaer spaert een penningh voor den noot. Cats Geeft niet Uw gehele weekloon uit maar bewaar! Uw „penning voor den noot" voor Uw rekening bij de OPHAALDIENST van de Kanaalstraat 9 Telefoon 668 Bijkantoor van de Nutsspaarbank te Gouda

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Weekblad voor Waddinxveen | 1953 | | pagina 1