Weekblad voor Waddinxveen
Moeder de Vrouw.
De Spiegel van de week
Kris-Kras
Uit het Parlement
NÜTSSPAARBANK te WADDINXVEEN
No. 421
Vrijdag 10 Juli 1953
9e Jaargang
Adres Redactie en Administratie:
Oranjelaan 30, Waddinxveen, Telef. 438
Verschijnt elke Vrijdag
Abonnementsgeld per kwartaal1.00 bij vooruitbetaling
Advertentieprijs 6 ct, familieadvertenties 7 ct per m.m.
Bijdragen, Verslagen, etc. uiterlijk
's Woendagsavonds inzenden.
Er is een tijd geweest en dat is
nog niet eens zo heel lang geleden,
dat wij, kennisnemend van het
nieuws, dat uit het buitenland kwam,
meermalen zeiden: zo iets zal bij ons,
in Nederland toch niet zo gemakke
lijk gebeuren. Daar is ons volk te
nuchter voor daar is ons land te
klein voor, beweerden wij in die da
gen.
Wjj weten tegenwoordig wel beter.
Wij zouden kunnen zeggen: ook ons
is niets te dol. Als wij voorheen la
zen over een gewaagde bankoverval
in het verre Chicago dan wel over
een passionelle in het meer dichtbije
Parijs, dan kwam dadelijk de ge
dachte op: nu jadaar.
Dat evenwel een bankroof ook in
Nederland kan gebeuren, hebben wij
nog niet zo lang geleden te Blari-
cum gemerkt. Een roofoverval op
een taxi-chauffeur behoort echter
meer tot de recente gebeurtenissen,
ook al is zo iets hier te lande al meer
vertoond. Een Amsterdamse taxi
chauffeur, die opdracht kreeg, drie in
Amerikaanse uniform geklede man
nen naar Schiphol te rijden, werd
overvallen en beroofd van zijn por-
temonnaie met 6 gulden erin, waar
na de passagiers er met de taxi van
door gingen. Later werd de wagen
bij de Schipholdijk teruggevonden.
Vrij kort na de aanslag werden reeds
twee Amerikaanse soldaten gearres
teerd. Bij zulk een geval, dat wij
vroeger niet-Nederlands noemden, is
het deze week niet gébleven.
In de stille buurtschap Geinbrug,
onder Weesperkarspel, werd een 63-
jarige veekoopman door zijn buur
vrouw van het leven beroofd. Een
min of meer Parijs-aandoende ge
schiedenis? De vrouw, die verklaar
de, uit zelfverdediging te hebben ge
handeld, had het lijk van de versla-
gene reeds verborgen, toen zij haar
man van bet gebeurde in kennis stel
de. Deze waarschuwde echter de
Rijkspolitie, die thans de zaak nader
onderzoekt.
Een volgende gebeurtenis, waaraan
de Rijkspolitie thans haar aandacht
schenkt en die nogal wat stof deed
opwaaien, was de arrestatie van de
loco-burgemeester van Geertruiden-
berg. De loco-burgemeester werd na
dat hij door de raadkamer van de
Bredase rechtbank was gehoord weer
in vrijheid gesteld. Een en ander
houdt verband met de verdwijning
van een groot aantal voor Ramp
slachtoffers bestemde goederen, die
te Geertruidenberg waren opgesla
gen.
Moeten wij dus vaststellen, dat ons
land „in de misdaad" heus niet beter
is dan het buitenland, op een punt
is het hier toch anders: de regering
wil hier te lande geen gereglemen
teerde speelgelegenheden toeiaten.
Dit besluit heeft "de Ministerraad $e-
zer dagen genomqtiy naar aanleiding
van ingekomen vragen om zich hier-
I over opnieuw te beraden. Wie dus
gereglementeerd zijn geld kwijt
wil raken, moet maar naar het bui
tenland gaan. Dat buitenland is
gezien de bij de A.N.W.B. ingekomen
I klachten, niet zeer verrukt over de
houding, die sommige Nederlanders
in den vreemde aannemen.
Er waren uit België ten deze
klachten over de natuur, die door de
Nederlandse bezoekers zou worden
I verontreinigd. Dit is allemaal wel
pijnlijk, te meer, omdat wij toch in
eigen land zo veel doen om de men
's sen hierin op te voeden. De A.N.W.B.
Ij die een prijsvraag had uitgeschreven
'ivoor een affiche, dat weer eens dui
delijk de aandacht vestigde op de
nieuwe slagzin: „Houdt bos en hei
van afval vrij", bekroonde de inzen
ding van Rein Dirksen, die een gees
tige plaat had getekend, voorstellend
een vreemd gezicht, saamgesteld uit
j; bananenschillen, een leeg conserven-
I blikje en andere rommel, met als on-
I derschrift: „Een slordig gezicht, waar
II het ook ligt".
I Laten wij van bos en hei overstap
pen naar Groningen, waar de Avro
haar jaarvergadering hield. Er is
daar weer menige harde noot ge-
fW kraakt, doch het ziet er naar uit, dat
■deze Omroepvereniging de moeilijke
IgUd na het ontslag van haar direc
teur W. Vogt, te boven komt. Het
Actie-Comité heeft tenminste toege
zegd, voorlopig zijn actie te willen
staken. Rust heeft deze omroep nu in
de eerste plaats nodig. Dit laatste
geldt ook voor de „Ommelanden",
waar de oud-directeur, de heer F. de
Boer weer werd aangesteld als waar
nemend beheerder, tevens algemeen
adviseur. Inmiddels werd de boete
van f 42.000.aan de Alg. Ned.
Agrarische Bedrijfsbond betaald.
Ik heb deze week voor een paar
dagen de korte broek weer eens ge
dragen. Mijn vrouw was er wel op
tegen omdat zij mij te oud vindt voor
deze dracht, maar ik heb deze keer
mijn eigen zin gedaan. Want als lei
der ben ik met een schoolreisje mee
geweest, dat 4 dagen duurde.
In mijn schooltijd kwam een
schoolreisje nog sporadisch voor,
maar nu gaan de hoogste klassen
rustig 4 dagen op stap.
Ik zal u tegelijkertijd maar zeg
gen, dat ik vier beste, heerlijke da
gen gehad heb, ondanks dat ik 12
jongens onder mijn hoede had. Of nu
dat heerlijke van die 4 dagen in het
dragen van die korte broek, sokjes
en sandalen zat, weet ik niet, maar
je voelt je een heel ander mens als
je met jongens van 13 of 14 jaar op
stap gaat. Ik heb net zo goed kopje
geduikeld, in een ondiep bad ge
zwommen en 's avonds met kussens
gegooid als de jongens. Wij hebben
kersen gegeten in een boomgaard en
later de meegenomen kersen in de
bus opgepeuzeld en de pitten naar
elkaar geblazen. Op een gegeven mo
ment kwartf er een pit tussen mijn
shirt en zakte steeds dieper. Mijn
vrouw beweert dat de vlek uit mijn
overhemd en interlockje niet te ver
wijderen is.
Een ding is me opgevallen in die
vier dagen. Wanneer een oudere zich
aanpast aan de jeugd heb je geen
kind aan ze. Maar de moeilijkheid is
hen te doen voelen dat jij de leider
bent, ondanks die korte broek en het
gesmijt met kussens op bed. Als je
dat niet kunt, blijft dan maar thuis.
Want dan nemen ze je in de boot.
Uiteraard bezit ik de eigenschap goed
met jongens te kunnen omgaan, maar
je moet op je tellen passen.
We hebben ook nog een waterge
vecht gehouden en tenslotte moest ik
het opgeven tegen dê jongens op een
na, die mij hielp. Ze duwden mij fijn
onder water en als die ene jongen er
niet was geweest, lag ik misschien
nu op de bodem van het Bosbad in
Apeldoorn. Maar we zijn heelhuids
thuis gekomen. Alleen mijn vrouw
heeft er werk aan gehad, want ik
had een scheur in mijn shirt, kapotte
sokjes, een winkelhaak in mijn kor
te broek, kortom leek ik bij thuis
komst helemaal niet meer op die ik
in de gewone omstandigheden ben.
Maar ik had die 4 dagen toch voor
geen geld willen missen. Tegenwoor
dig voel je je toch al zo vroeg oud
met al de zorgen des levens.
Wat is de jeugd toch gelukkig!
KRIS-KRAS
Drie dagen lang heeft de Tweede
Kamer vergaderd over de grenswij
ziging van de gemeente Utrecht. In
het algemeen kan men wel zeggen,
dat onze Kamerleden altijd op de
bres staan voor de kleine gemeenten
en dat zij niet gemakkelijk deze klei
nere gemeenschappen laten opslok
ken door een grote stad. Vooral niet
als het betreft de annexatie van
grond, die geschikt is voor agrari
sche doeleinden. Nu zit het met
Utrecht erg ingewikkeld. Deze stad
is sinds 1911 bezig de grenzen ge
wijzigd te krijgen en eindelijk na 42
jaar schijnt dit te lukken, al heeft
zij ook nu weer veel van haar oor
spronkelijke plannen moeten laten
varen. Utrecht is momenteel 2315 ha.
groot en als alle voorstellen aange
nomen zouden zijn, zou Neerlands
eerste vergaderstad er 3800 ha. heb
ben bijgekregen. Maar Minister Beel
knabbelde er tijdens het schriftelijk
overleg 800 ha. af. De stad zou dus
toch nog tweemaal zo groot worden.
Niet minder dan tien omliggende ge
meenten zouden van Utrechts inlij
ving de dupe worden. Het ergst was
het verzet gekant tegen de annexatie
van Zuilen, aan Utrecht vastge-
bouwd, en van de groene zoom in de
omgeving van Bunnik en Zeist. Zui
len is een levensvatbare gemeente,
ook al is het niet meer dan een
stadswijk van Utrecht en verschil
lende afgevaardigden vooral van de
a.r., c.h., v.v.d., s.g.p. en k.n.p. had
den er bezwaar tegen om deze leven
de gemeenschap door de grote stad
te laten inpalmen. Nu had Minister
Beel daar wel iets op gevonden. Hij
introduceerde in dit ontwerp iets ge
heel nieuws: de gemeenschapsraad.
Deze raad zal de speciale Zuilense
belangen hebben te behartigen. Zelfs
zal hij de raadsbesluiten van Utrecht,
voor zover die uiteraard op Zuilen
betrekking hebben, kunnen uitvoe
ren. Bovendien mag de gemeen
schapsraad een man naar de raad
van Utrecht sturen, die dan een
raadgevende stem zal hebben.
Dat de tegenstand fel was. leerde
dit lange debat wel. Daar was de
k.v.p., die verdeeld was, maar die
zich met kracht verzette tegen de
annexatie van de groene zoom, dat
het recreatiegebied van Utrecht zou
moeten worden. Daar was de p.v.d.a.,
waarvan de heer Scheps een mees
terlijk woordvoerder was, die de an
nexatie van Zuilen zonder gemeen
schapsraad onaanvaardbaar achtte en
die ook geen onbeperkte inlijving van
de agrarische gronden wenste.
Nu is Minister Beel niet de man
om zonder meer op zij te gaan. Hij
verdedigde dit ontwerp met een elan
alsof de positie van het hele Kabinet
op spel stond. Hij argumenteerde
zeer sterk, maar het hielp hem niët
veel, want men was niet te overtui
gen. Er zat dus niet veel anders op
dan water in de wijn te doen. Vooral
niet, omdat er van de zijde der k.v.p.
en p.v.d.a. moties waren verschenen,
die hem het leven zuur konden ma
ken.
Minister Beel vroeg schorsing van
de beraadslagingen en in de avond
vergadering van Dinsdag diende hij
een nota van wijziging in, waaruit
duidelijk bleek, dat hij de juiste weg
had gekozen. Hij was voor de wen
sen der Kamer door de knieën ge
gaan. Grote delen van de groene
zoom blijven bij de gemeente Bun-
nik. Zeist raakt niets kwijt. Voor
Utrecht misschien een hard gelag,
voor sommige randgemeenten een
feest.
Het was niet te verwachten, dat dit
wetsontwerp zonder meer de hamer
van voorzitter Kortenhorst zou pas
seren. Er waren verschillende stem
mingen nodig.
Allereerst over de gemeenschaps
raad. Met 5529 stemmen aanvaard
de de Kamer deze proef. Met 5826
stemmen werd de grenswijziging van
Utrecht aangenomen.
KINDEREN IN DE VACANTIE.
Enige tijd geleden woonde ik als
gedelegeerde een ouderavond bij van
een lagere school. Een paar ouders
maakten de opmerking, dat de zo-
mervacantie zo lang duurde; eigen
lijk veel te lang. De kinderen wer
den op de duur vervelend en vijf
weken vacantie was, volgens hen, be
slist onnodig. De ouders moeten dan
maar zien, hoe ze hun kroost bezig
houden, enz.
Daarover ontspon zich een vrij le
vendige discussie. Natuurlijk bleef de
zomervacantie gehandhaafd op vijf
weken. Maar uit de gesprekken
bleek wel, dat meerdere ouders maar
weinig ingenomen zijn met de lange
vacantietijd.
Wij leven in een eeuw van om
wentelingen op nagenoeg ieder ter
rein. Vergeleken bij vijftig, zestig
jaar geleden, is er ontzettend veel
veranderd, ook op het gebied van
van het onderwijs. De lesroosters
zien er tegenwoordig heel anders uit
en de tijd, dat de hoofdonderwijzer
(bovenmeester) nog op een hoge kruk
zat voor een nog hogere lessenaar en
je alleen nog aan de onderkant van
zijn jasmouwen kon zien, dat het
kledingstuk eens zwart was geweest,
is reeds lang voorbij. De meester
heet tegenwoordig „meneer" en als
je in de steden komt, dat is de
hoofdonderwijzer langzamerhand een
onbereikbare figuur geworden. Be
houdens dan op de ouderavond.
In onze kinderjaren was drie we
ken zomervacantie op het platte
land een in onze ogen geweldig
lange tijd. Tegenwoordig is het min
ste vijf weken en er zijn in de steden
lagere scholen, die hun leerlingen
verlof geven van half Juli tot eind
Augustus. Inderdaad zijn de vacan-
ties lang en menige huismoeder, die
nog meer kinderen om zich heen
heeft lopen, denkt met schrik aan de
komende zomervacantietijd, omdat
dan de schoolgaande jongens en
meisjes ook de gehele dag om hen
heen draaien.
Begint dit een probleem te wor
den? Na bovengenoemde ouderavond
zou ik geneigd zijn om hierop te ant
woorden: ja. Vroeger zei je tegen
je grut: Vooruit, ga maar op straat
spelen. Tegenwoordig moet je zeggen:
Denk er om, dat je niet op straat
komt, want dat is veel te gevaarlijk.
Vroeger waren de kinderen de ko
ning te rijk, als je ze een pak boter
hammen gaf, een fles limonade en
een stuiver. Ze bleven de hele dag
weg, genoten van dé vrije natuur,
picnicten ergens en besteedden hun
stuiver op angstig-economische wij
ze: 2 cent voor een ijsje, één voor een
toffie" en dan hield je nog vier halve
centen over voor andere heerlijkhe
den. Geef ze tegenwoordig eens een
stuiver? Ze zullen U en mij aan zien
komert! Onze oudste is een week we
zen kamperen met haar klas. Na
tuurlijk onder goede leiding. Nodig
waren: een fiets, sportkleding en
-schoeisel, zwempak en nog 1001 an
dere dingen. Mijn man was in een
gulle bui en gaf haar een tientje
voor deze week. Het werd als iets
vanzelfsprekends aanvaard. Later
bleek nog, dat de meeste kinderen
1220 gulden van hun ouders had
den gekregen. Toen ze twee dagen
thuis was, vroeg ze langs haar neus
weg: waar gaan we deze zomer
heen? Toen mijn man vertelde, dat
we dit jaar van plan waren om thuis
te blijven, hoewel we af en toe een
dagtrip zouden maken, regende het
protesten van jong en oud.
's Avonds, toen de kinderen naar
boven waren, hebben wij nog wat
gesproken over onze kinderen. En
we vroegen ons af: is de jeugd van
tegenwoordig zo veeleisend, of zijn
wij nu nog zo ouderwets, dat wij on
ze kinderen niet meer kunnen begrij
pen. U neemt het me misschien niet
kwalijk, als ik zeg, dat ik het ant
woord moest schuldig blijven op deze
vragen. Trouwens, mijn man even
eens.
Straks komen de vacanties. Straks
is ook mijn man vrij en behou
dens mijn wekelijks werk aan deze
krant - zal ik ook op mijn lauweren
kunnen rusten, als ik dat wil. We
kunnen ergens een week of langer in
pension gaan. Maar, zoals ik al zei
we hadden al besloten om thuis
te blijven. Als je in een mooie streek
van ons land woont, waar het heer
lijk rustig is en gezónd, waarom zul
je dan weggaan? Maar onze kinde
ren denken er anders over. Die zijn
niet meer tevreden met een pak bo
terhammen, een fles limonade en een
stuiver. „Andere kinderen gaan met
vader en moeder daarheen en daar
heen, waarom wij niet? Als de va-
canule straks voorbij is, kan ik ner
gens wat over vertellen...." Mis
schien hebt U ook al eens zoiets ge
hoord van Uw kinderen?
DE KOOPJESTIJD.
(Zaterdag begint de halfjaar
lijkse opruiming in ons land).
Zaterdag komt elke winkel
weer met koopjes voor de dag,
omdat zoiets tegenwoordig
tweemaal in het jaar nog mag.
Bijna dertig lange dagen
wordt dan alles weer verkocht
en de slagzin is dan: Hebt U
d'opruimingen al bezocht?
Grote, sprekende biljetten
plakt men dan op meen'ge ruit
en een keur van vele koopjes
noden elk tot kijken uit.
Grote, flinke advertenties
ziet men dan in elke krant
ten gerieve van de lezers,
van de koper: Koning Klant!
Zaterdag zal 't storm gaan lopen,
en dan zal Ma wink'len gaan,
en als resultaat daarvan ziet
Pa op tafel kliekjes staan!
Want de opruimingen-woede
heeft thans ied're huisvrouw beet
en de portemonnaie van vader
wordt heel degelijk ontleed!
's Avonds hoort Papa verhalen,
wat alzo te kopen was:
,,'k Zag een schat van een japon, zeg,
en die komt me juist van pas.
'k Zag een dotje, van een hoedje,
zoiets heb je nooit gezien;
'k Ga het Maandag daad'lijk halen
Heb je nog wat geld misschien?"
Als de opruiming in 't land is
en het hele land haast klant is,
dan gaat Ma de koopjes halen
en kan Pa het gaan betalen;
zo is nu eenmaal het leven
één moet toch de centen geven!
Koning Klant! Vóór gij gaat kopen
en de winkels langs gaat lopen,
ga dan eerst d'annonces kijken,
die in deze krant thans prijken;
als U dié kalm hebt gelezen,
weet U wis, waar U moet wezen,
kijk, wat daarin staat vermeld,
't spaart U zeker tijden geld!
HENK VAN HEESWIJK.
Een vraag moet beantwoord wor
den. Hebben de kinderen recht op
schoolvacautie? Ja. Dat spreekt van
zelf. Hebben ze ook het recht om
b.v. eeu week met hun ouders
ergens heen te gaan (aannemende,
dat zulks financieel mogelijk is)? Of
is al dat uitgaan op grote schaal
maar een modeverschijnsel?
Waarde lezeressen van onze ru
briek, nu geef ik een ondeugend ant
woord, want ik zeg geen ja en geen
nee. Ik zeg alleen: Laten de lezeres
sen van ons blad dit hierop geven.
Dan kunnen we eens horen ,hoe an
dere huismoeders (en vaders mogen
eveneens in de vulpen klimmen!) er
over denken.
De vraag is dus: Hebben kinderen
recht op een gevarieerde vacantie
met uitjes en extratjes of acht U het
niet nodig? Vindt U een enkele dag
trip voldoende of acht U het voor
Uw kinderen beter een week met
hen ergens in pension te gaan? Of
vindt U het goed, dat ze op eigen
houtje een paar dagen of langer gaan
kamperen?
Hebt U een mening, laat die dan
horen. Liefst kort en zakelijk. Hoe
meer brieven ik hierover krijg, hoe
liever. In deze rubriek hoop ik dan
de verschillende meningen tegen
over elkaar af te wegen. Misschien
kunnen we er dan allemaal wat van
opsteken.
DORA WERTH.
Wel ghij die zijt een geestig quant
en geld verdient door Uw verstand,
duist niet, al is Uw winste groot,
njaer spaert een penningh voor den noot.
Cats
Geeft niet Uw gehele weekloon uit maar bewaar! Uw „penning voor
den noot" voor Uw rekening bij de OPHAALDIENST van de
Kanaalstraat 9 Telefoon 668
Bijkantoor van de Nutsspaarbank te Gouda