Weekblad voor Waddlnxveen
m
Mo-edet de Vrouw.
De> Spizael van de week
Kris-Kras
PRinses BEdtRIX VeRJèARt 31 Jd.nUB.RI
i€QU,Gri©p?DAMPO
1953 - 1 Februari 1954
Verslag 1953
No 450
Vrijdag 29 Januari 1954
9e Jaargang
Adres Redactie en Administratie:
Oranjelaan 30, Waddinxveen, Telef. 438
Verschijnt elke Vrijdag
Abonnementsgeld per kwartaal f 1,00 bij vooruitbetaling
Advertentieprijs 6 ct, familieadvertenties 7 ct per m-m.
Bijdragen. Verslagen, etc. uiterlijk
's Woendagsavonds inzenden.
Vier wethouders, veertien gemeen
teraadsleden en de burgemeester
van Amsterdam hebben een twee
daags bezoek gebracht aau Schou-
wen-Duiveland, het eiland, dat door
de hoofdstad werd geadopteerd.
„Wij hebben nooit geweten, dat het
met Schouwen-Duiveland zo treu
rig is gesteld"Met deze woor
den vatte de burgemeester de in
drukken samen, die men bij de
tochten, tussen dè ingestorte en
vervallen huizen door, had opge
daan. Dit Amsterdamse bezoek aan
het zwaar getroffen eiland zal wel
vruchten afwerpen, ofschoon er hier
„inboorlingen" zijn, die niet weten,
hoe alles weer in orde zal komen.
Vruchtbaar land is soms met meer
dan een meter zand bedekt de
uitzaai van wintertarwe in de vroeg
drooggevallen polders is mislukt,
omdat het hoge zoutcijfer de tarwe
belette te ontkiemen. Wij zullen
weldra eraan denken, hoe een jaar
geleden de zee een groot gedeelte
van vruchtbaar land overstroomde
en bij de dankbaarheid, die dan on
getwijfeld tot uiting zal komen, om
dat het land na een jaar weer werd
teruggewonnen, zal men zich onge
twijfeld voor ogen houden, dat er
nog ontzettend veel herstelwerk
moet worden gedaan. En natuurlijk
zullen wij er ook aan denken, dat
er heel veel werd vernietigd dat
nimmer meer kan worden hersteld.
Inmiddels wordt alles in het werk
gesteld, om een herhaling van zulk
een ramp als die van de 1ste Fe
bruari 1953 te voorkomen. Zo is de
president van het Kon. Instituut van
Ingenieurs met het idee gekomen
om ter hoogte van de Doggersbank
een kunstmatig eiland aan te leg
gen, waardoor men in staat zou zijn,
het verloop van een stormvloed te
observeren en de omliggende landen
eerder te kunnen waarschuwen.
Inderdaad: al is er in het Rampge
bied nog veel, schijnbaar hopeloos
werk te doen, ook hieruit blijkt, dat
wij niet bij de pakken terneer zit
ten.
Op geheel ander terrein kan dit
ook worden gezegd vande gok
kers, die telkens weer pogingen
doen om de justitie te slim af te
zijn. De heren doen wel hun best.
Want wie zou op een boerderij bij
Loosdrecht een speelhol zoeken?
Toch deden de Rijkspolitie en agen
ten van dé districtsrecherche hier
met succes een inval, waarbij de
boer en acht medespelenden werden
betrapt. Na hun escapades aan de
Belgisch-Nederlandse grens, waar we
de laatste maanden weer niet over
hebben gehoord, schijnen de heren,
die het gokken nu eenmaal niet
kunnen laten, de speelbanken mo
biel te maken. Nu eens hier en dan
weer daar wordt zo'n speelbank door
de politie opgerold! En het verbode-
ne blijft trekken. De politie heeft er
van tijd tot tijd de handen vol aan.
De misdaad wordt haar meestal
niet op een blaadje thuisgebracht,
zoals te Den Haag geschiedde.
Een onnozel, maar niettemin er
gerlijk brutaal jongmens bedreigde
met een soort alarm-pistool (mis
schien wel zo'n ding, waarvan de
verkoop niet kon worden verboden)
twee filiaalhoudsters van een bak
kerswinkel om de kas machtig te
worden. Een der dames liet zich niet
intimideren en zag er kans toe, een
toevallige kijker voor de étalage te
alarmeren en na een „houdt-de-dief-
srace" werd de jongeling ingerekend.
In Indonesië wordt men voor min
der gevangen gezet. Dat heeft de
correspondent van het Handelsblad
te Soerabaja, de heer Evenhuis er
varen. Hij had eep telegram aan
zijn blad willen zenden over hetgeen
ïn het Simpanghotel aldaar was ge
beurd. Een Indonesische resident
wilde er een kamer hebben hem
werd medegedeeld, dat er geen
plaats was en er ontstond een strijd
om het gastenboek, waaruit dan la
ter zou zijn gebleken, dat er wèl
plaats was, maar dat dit hotel de
bruine broeders liever niet als gast
had. En daarvoor werd dan de man,
(die hierover een verhaaltje had ge
maakt, in de nek gegrepen!
Het geval heeft hier te lande nog
al opzien gebaard en vermoed wordt,
dat de plaatselijke autoriteiten bui
ten hun boekje zijn gegaan. Het
wonderlijke is echter, dat het tele
gram van de heer E. nooit bij het
-Handelsblad is aangekomen, zodat
wordt vermoed, dat er censuur is
toegepast. Daar moet dan maar eens
gauw klaarheid in komen. Wij wil
len graag weten of de vrijheid van
drukpers ook nog in Indonesië be
staat.
Ook ten aanzien van de prijsstij
gingen en dat betreft dan weer
rechtstreeks ons eigen land zou
den wij het naadje van de kous wil
len weten. De Stichting van de Ar
beid, die de jongste prijsstijgingen
bestudeert, brengt ons voorlopig niet
veel verder. Het prijsverloop en de
invloed daarvan op het huishoude
lijk budget zijn nog niet te overzien.
Dat kan pas, als de cijfers van het
Centraal Bureau voor de Statistiek
bekend zijn, zeggen de heren. We
moeten dus maar afwachten
Afwachten en betalen!
MIJN OOM.
Mijn oom gaat jubileren! Dat zal
een feest worden, vooral als je weet
dat hij zijn leven lang van elk wis
je-wasje een feest maakte, dat klonk
als een klok. Hij heeft eenmaal een
feest gegeven toen hij met een man
of zes was wezen vissen en hij het
geluk had de meeste en de grootste
vis te vangen. Daar had u bij moe
ten zijn, - je staat versteld van de
manier waarop hij dit feit in een
feest omtoverde.
Maar' nu wordt het nog eëh groter
feest, want hij is nu persoonlijk de
jubilaris. Vijf en twintig jaar lang
heeft hij zijn beste krachten be
schikbaar gesteld aan „zijn" bedrijf.
Laten we vaststellen, dat hij met
een gerust geweten mag zeggen
„zijn" bedrijf. Als je een kwart eeuw
lang zwoegt en-tobt om steeds maar
meer te kunnen produceren en jé
ziet dan het verschil in omzet van
voor 25 jaar terug en nu, nou, dan
mag je gerust spreken van „mijn
bedrijf".
Maar afijn, nu is mijn oom in het
zilver evenals zijn haar, dat hij al
een tikkeltje gaat verliezen. Hij is
al weken in de weer om allerlei din
gen in te slaan, zoals sigaren, siga
retten, kauwgom, zoethout voor de
kinderen, zoutjes en zuur, kaas en
gebak enhij heeft een afspraak
gemaakt met een fotograaf, die tot
taak heeft gekregen zoveel mogelijk
te flitsen. Van handjes geven, van
de maaltijd, van de huldiging en
's avonds van de familie, verzameld
op het feest. Ik heb ook een uitno
diging gehad om met mijn vrouw
te komen en natuurlijk ga ik. Ik kan
misschien nog wel een handje hel
pen om hem van de rommel af te
helpen, zoals zijn sigaren en wat
stukjes kaas. Mijn vrouw neemt
wel wat zoutjes, die is er dol op.
Als ik het goed heb begrepen zal
mijn oom de feestelijke avond ope
nen met een speech over zijn dage
lijkse arbeid. Dat doet hij naar aan
leiding van het feit dat hij voor
van een 40-urige werk-
pers is hierbij uitgeno-
stander
week.
digd, zodat u het verslag in de krant
zult lezen. Mijn oom is jubilaris en
daarom ziet hij wel door de vingers
als ik zeg: „oom, U had beter in die
25 jaar 25 bazen kunnen hebben".
Toch zullen zijn sigaartjes mjj heer
lijk smaken.
Tot de volgende week.
KRIS-KRAS
Onze kroonprinses, H.K.H. prinses Beatrix gedenkt haar zestiende
verjaardag. Haar naam is thans onverbrekelijk verbonden met de
watersnoodramp van verleden jaar. Vandaag gaan onze gedachten
terug naar de droeve Zaterdag en Zondag van 1953, toen de storm
vloed zo'n groot deel van ons land teisterde.
Beatrix, amper 15, behoorde tot de eerste hoge bezoekers van het
rampgebied. Tezamen met haar moeder nam zij de verwoestingen
in ogenschouw, troostte zij geredde kinderen en deelde zij speelgoed
uit aan évacuéetjes.
Dit en het feit, dat zij meer en meer ongedwongen op de voor
grond treedt, heeft haar populariteit onder het Nederlandse volk
nog vergroot. Dat zij als oudste prinses steeds een goed voorbeeld
moge zijn, hopen en vertrouwen wij.
HOE KUNNBN WE GOEDKOOP
MET VACANTIE?
We zitten nog midden in de kou
de, maar desondanks waag ik het
om nu al te gaan praten over de
komende vacantietijd. Aanleiding
daartoe geeft me een brief van een
lezeres uit Bergen op Zoom. Deze
dame, mevrouw L. G.-v. d. E., heeft
een groot gezin: tien kinderen, va
riërende in de leeftijden van 3 tot 16
jaar. Mijnheer G. is werkzaam op
een drukkerij en heeft een behoor
lijk salaris. Maar voor een gezin van
twaalf personen komt vandaag de
dag heel wat kijken. Daarover zul
len. we het wel allen eens zijn. Me
vrouw G. schrijft o.m. het volgende:
„Eens in de drie maanden krijg
ik een kapitaal aan kinderbijslag.
.Maar als ik het 's morgens van het
postkantóó'rtheb -gelraeld^js, hgt des
avonds meestal geheel al weer ver
dwenen. Want met opgroeiende kin
deren heb je Zoveel nodig voor kle
ding en andere dingen, dat we we
ken van te voren samen al een be
groting maken. Dit moet gekocht,
en datEn dan blijft er nooit
wat over. Mijn man heeft al eens
geopperd: Kun je iedere 3 maanden
niet enkele tientjes wegleggen voor
een weekje vacantie? Jawel, pro
beer het maar eens. Overigens, ze
zullen ons aan zien komen met ons
gezin in een pension! Afgezien nog
van het feit, dat dit niet te betalen
Nu dacht ik zo: Is het nu niet
mogelijk, dat er een soort gezinsruil
wordt georganiseerd? Zoals ons ge
zin is, zullen er wel meer in het
land zijn. Laten we eens aannemen,
dat er in Nijmegen ook een gezin
met ongeveer 10 kinderen woont,
dat ook wel eens een week met va
cantie wil, maar het ook niet kan
betalen. Als dat gezin nu eens een
week in ons huis komt en wij in
het hunne? Dan kost het wederzijds
alleen de reiskosten, een extraatje
voor een paar dag-uitjes en voor de
rest de dagelijkse kosten van eten
en drinken. Wat denkt U hiervan,
mevrouw Werth?"
Laat ik U eerlijk vertellen, mevr.
G., dat ik aanvankelijk wat huive
rig was om dit probleem in deze ru
briek op te nemen. Ik heb het eens
met mijn man besproken en samen
hebben we het voor en tegen afge
wogen. Ten slotte gaf mijn gemaal
de doorslag en zei: Schrijf er in
ieder geval eens over. Hetgeen ik
dan ook bij deze doe.
Ik kan me voorstellen, dat er heel
wai-ggrtnnen in ons land zijn, die in
de zomertijd ér gK12g wil
len. Maar het niet kunnen wegens
gebrek aan contanten. Natuurlijk
vormen de reiskosten niet het groot
ste bezwaar. Wel de kosten van het
verblijf. Een pension, hoe eenvoudig
ook overigens,, is voor een gezin van
12 personen niet te betalen. Laten
we het eens heel laag nemen: ge
middeld 2,50 per dag per persoon,
groten en kléinen dus. Dat komt
dus al neer op 30 gulden per dag of
210 gulden per week. Voeg hierbij
nog de reiskosten en het geld voor
extraatjes, dan is 300 gulden niet te
veel. Welk gezin uit de gewone
gtand kan dit vandaag voor één
week vacantie reserveren? Ik meen:
vrijwel geen enkel.
Daarom moet ik erkennen: in dat
plannetje van mevrouw G., zit wat
in. Temeer, omdat het niet alleen
voor de grote gezinnen bedoeld is.
Natuurlijk kan een gezin van vier
peronen ook pogingen in het werk
stellen om te komen tot een vacan-
tie-ruil.
We schrijven nu eind Januari. De
vacantietijd begint niet voor half
Juni, dus we hebben ruim 4§ maand
de tijd. Voldoende, om in de eerste
plaats eens te gaan onderzoeken,
of er onder onze lezeressen (en hun
echtgenoten^) belangstelling bestaat
voor gezinsruil in de vacantietijd.
Blijkt dit het geval te zijn, dan kan
ik verdere maatregelen nemen. Om
te beginnen zal ik er voor zorgdra
gen, dat dit artikel in verschillende
streken van ons land in nieuwsbla
den zal worden opgenomen. Dan
hebben we een zo ruim mogelijk ar
beidsterrein.
We spreken dus zo af. Iedere le
zeres, die dit artikel onder ogen
krijgt, en in principe wat voelt voor
een gezinsruil van één of twee we
ken in de komende zomer, jljg-
schrijft mij dit. Het verplijjjf na.
tuurïïjlf-4ek niets, want„ftgfgaat er
alleen maar om, of men „in princi
pe" iets voor gezinsruil voelt. Blijkt,
dat er voldoende animo bestaat, dan
kunnen we verder gaan werken en
ik wil nu wel zeggen, hoe ik mij
dit voorstel.
Zij, die mee wil werken aan de
gezinsruil (en er dus zelf ook van
profiteren wil) moet dan de volgen
de gegevens verstrekken:
Volledige naam en adres, grootte
gezin (leeftijden kinderen), gods
dienst, vacantietijd (dus de periode,
waarin men wenst te ruilen) en de
Nog zijn de wonden niet geheel
(genezen,
al gaf de zee haar prooi ten slotte
(weer;
nog hoort men niet de stormwind
(zonder vrezen,
al bouwde men een nieuwe
(waat'renkeer.
Nog zijn de wegen eenzaam en
(verlaten
in 't laatst omstreden Schouwense
(gebied;
al zijn er na een jaar nergens
(meer gaten,
't leed om de dood genas nog lange
(niet.
Een jaar is na de ramp welhaast
(vergleden:
een mens vergeet die dingen soms
(zo vlug;
een jaar, waarin geleden werd,
(gebeden,
maar dierb're doden keren nimmer-
(meer terug
In stil gedenken staan we bij de
(graven
van allen, die de wilde zee
(besprong;
bereikten zij hierna de veil'ge
(haven?
Het waren er zovelen, oud en jong
Doch 't leven gaat weer voort, op
(Tholen, Schouwen,
Goeree en elders, 't kan niet stille
(staan;
we drogen tranen, gaan opnieuw
(weer bouwen:
we moeten immers allen verder
(gaan.
d' Historie heeft deez' bladzij vol
(geschreven;
we leven snel; het is alweer een
(jaar;
maar één ding is ons beter bij
(gebleven:
de zee blijft altijd onberekenbaar.
HENK VAN HEESWIJK
Verkouden en hoestende kinderen
Mijnhardt's Kinder Hoestsiroop
Verzachtend, Losmakend, Hoeststillend
streek, welke de voorkeur geniet.
Verder enige bizonderheden over de
woning. Ik leg dan een kaartsysteem
aan van alle aanbiedingen-aanvra
gen. We bepalen vooraf een aanmel
dingstermijn, en zodra deze geslo
ten is, gaan we ruilen. Nadere bi
zonderheden geef ik dan nog wel
tijdig in deze rubriek door.
Vóór U beslist, of U al of niet
medoet, wil ik nog op het volgende
de aandacht vestigen. Houdt er re
kening mede, dat U niet altijd pre
cies datgene zult krijgen, wat U
wenst. Men zal dus moeten geven en
nemen. De een. wat meer, de ander
wat minder. Het is de bedoeling, dat
de gezinnen, die met elkander gaan
ruilen, tijdig met elkander in con
tact worden gebracht, zodat ze rus
tig, hetzij schriftelijk dan wel mon
deling, bepaalde details met elkaar
kunnen bespreken. Mijn plan is een
eventuele aanmeldingstermijn per 11
Mei a.s. te sluiten. Men heeft dan in
ieder geval op zijn minst 6 weken
de tijd om met elkaar de ruil te or
ganiseren.
Ik krijg dus éérst van diegenen,
die wel wat voor gezinsruil in de
vacantie gevoelen, een kort briefje
(of briefkaart). Dus, zoals gezegd,
van hen, die er in principe mee ac-
coord gaan. Aan de hand van deze
adhaesie-betuigingen zal ik nagaan,
of het de moeite waard is er verder
aan te werken. U stuurt Uw be
richtje aan het bureau van dit blad,
onder het motto „Domein der
Vrouw - gezinsruil".. Gaarna vóór
15 Febr. a.s. Van de redactie krijg
ik dan wel de aanvjggg-j ^oor
Gaarr^zji,- ik uw berichten tege-
-ffï&èt en hoop dan zo spoedig moge
lijk na 15 Februari a.s. verdere bi
zonderheden mede te delen.
DORA WERTH
over de werkzaamheden van de
commissie Woonruimtewet 1947.
In de vergadering van 12 Maart
1953 deed het lid, de heer S. C. J.
van Tol, mededeling dat hij wenste
te bedanken als lid van de gemeen
teraad, derhalve legde hij ook zijn
functie als lid der commissie neer.
In zijn plaats werd benoemd de
heer W. J. Moons.
