Weekblad voor Waddinxveen
Jfloedu de Vrouw.
üe> Spiead van de week
Kris-Kras
Het Vierde Prinsenkind
De nasleep
van de ramp
Ho 453
Vrijdag 19 Februari 1954
9e Jaargang
Adres Redactie en Administratie:
Oranjelaan 30, Waddinxveen, Telef. 438
Verschijnt elke Vrijdag
Abonnementsgeld per kwartaal f 1,00 bij vooruitbetaling
Advertentieprijs 6 ct, familieadvertenties 7 ct per m-m.
Bijdragen, Verslagen, etc, uiterlijk
's Woendagsavonds inzenden.
Het is met de Middenstand altijd
een beetje zonderlinge geschiedenis
geweest. Wie was eigenlijk Midden
stander? Dat was de kleine winke
lier, die heel in zijn eentje een
buurtzaak dreef dat was ook zijn
grote collega, die er een paar fi
liaalzaken met personeel op na, kon
houden en die een eigen wagen had.
De man die een klein schildersbe
drijf had en die alleen, of met een
enkele knecht of een patroon, die
al het werk door zijn knechten kon
laten uitvoeren en die zich enkel
en alleen met de directie en admi
nistratie van zijn bedrijf kon bezig
houden en die zelf in geen jaren de
schilderskwast had gehanteerd. Een
middenstander kon een meneer zijn,
maar ook een werker, die.het
"lechter had dan iemand die in het
zelfde vak in loondienst was. Ja,
middenstand is altijd een beetje
moeilijke materie geweest. Toen de
arbeiders het nut van organisatie
al lang inzagen en niet schroomden
bij een verdienste van enige tien
tallen guldens per week daarvoor
een gulden per week als contribu
tie voor de vakbond af te zonderen,
kreeg de Middenstander een flauw
te, als hij voor zijn Middenstands
organisatie een zelfde bedrag per
maand zou moeten neerleggen. Dat
de Middenstand nochtans zeer be
langrijk was, bleek wel uit het be
noemen van dr. C. M. J. Veldkamp
als Staatssecretaris voor Midden-
denstands-aangelegenheden in Oc
tober 1952. De nieuwe Staatssecre
taris zag als zijn taak, allereerst een
inzicht te verwerven in de struc
tuur en in de problemen van de
Middenstand, welk inzicht nu is
vastgelegd in een boekwerk van 172
pagina's, dat als Nota de Tweede
Kamer werd aangeboden. Een ge
degen stuk werk, dat uiteraard niet
in enkele regels besproken kan wor
den. Stippen wij er slechts uit aan,
dat volgens de Nota de situatie in
de Middenstand niet zo slecht is als
veelal wordt beweerd, doch dat het
randbedrijf wel in een ongunstige
positie verkeert.
Dat moet ook wel, als men verder
leest, dat in 1950 bijna de helft der
kruideniers, een derde deel der sla
gers en een kwart van de textiel
handelaars een jaarinkomen had
van minder dan 3000,Men kan
in vele gevallen dat inkomen nog
halveren ook, omdat in die kleine
bedrijven de vrouw van de onder
nemer veelal de behulpzame hand
in het bedrijf moet bieden.
Het gedegen rapport van dr.
Veldkamp vormt in elk geval een
grondslag, waarop een breed debat
in de Kamer mogelijk zal zijn. In
de Nota werd reeds medegedeeld,
dat er een speciale voorlichtings
dienst voor de Middenstand zal ko
men compleet, met Middenstands
consulenten dat op korte termijn
voorstellen ter regeling van het ca
deaustelsel en van het uitverkopen
en opruimen zullen worden gedaan
dat overwogen zal worden of de
bestaande wettelijke regelingen
voor het afbetalingssysteem moe
ten worden uitgebreid of gewijzigd
dat aan een algehele vereenvou
diging van de belastingheffing aan
dacht zal worden geschonken, kort
om: de Middenstand zal in het mid
denpunt. der wetgevende belangstel
ling staan. In het Rapport werd
echter ook reeds gezegd, dat het
Middenstandsbeleid er niet toe mag
leiden, dat de normale concurrentie
wordt uitgeschakeld.
Een troost blijft ae Rand-Mid-
denstander: als het hem hier te be
nauwd wordt, kan hij misschien
binnenkort ook naar Noorwegen. De
Noorse regering bestudeert tenmin
ste het vraagstuk van een eventuele
emigratie uit Nederland.
Dat de winkeliers vaak hun rijk
dom niet kennen, bleek deze week
weer eens, toen te Schiedam een
dievenbende van zeven jonge meis
jes tuss^i 6 en 15 jaar werd gear
resteerd. Allerlei artikelen werden
door het stel buit gemaakt en
geen der benadeelde winkeliers had
er iets van gemerkt.
Nu zijn er, vooral in de grote ste
den, zaken, die door de wijze van
uitstallen eigenlijk om diefstal vra
gen. Daarvan kan men echter de
herenkledingbedrijven niet beschul
digen. Een mannetje in Den Haag:
*ag er echter kans toe, enige hon
derden herencostuums te stelen. Hij
„werkte" behalve in Den Haag ook
te Utrecht, Woerden, Leiden, Amers
foort, Deventer, Zwolle, Meppel,
Kampen, Assen, Heerenveen en
Groningen. Het vreemde van het
geval is ook hier, dat de winkeliers
van de diefstal niets merkten, zodat
zij ook geen aangifte ervan deden.
Als wij nog eens aan de sanering
van de gehele Middenstand begin
nen, dan kan men zich spiegelen
aan de ervaringen, die men in ver
schillende plaatsen met het melk-
bedrijf en straks ook met de bak
kerij heeft opgedaan. In Utrecht,
waar de melksanering werd inge
voerd, is men er nog niet enthou
siast over. Ondanks de vele voor
delen, die een dergelijke „herverka
veling" van de melkwijk geeft,
schijnt het, dat de klant maar al te
gauw „koning" af raakt.
HET NUMMER.
We leven in een maatschappij
waarin alles genummerd is. Om veel
geschrijf te vermijden in de admi
nistratieve rompslomp doen we het
nu met een nummer af. Als mijn
buurman, die van beroep tuinder is,
bonen of erwten bestelt, behoeft hij
alleen maar een nummer op de be-
stellijst te zetten en ae artikelen
worden Wem toegezonden. Ja, met
nummers weten we tegenwoordig
wel raad. Mensen en dingen dragen
nummers. Ook mensen, ja zeker.
Maar wat ik deze week meemaakte
gaat alle perken te buiten. Toeval
lig was ik in de gelegenheid een be
drijf te bezichtigen waar ongeveer
600 mensen werkten. Wat zeg ik,
600 mensen, neen, 600 nummers.
Om te beginnen kreeg ik al een
nummer aan de ingang van het be
drijf. Wat ik er in het bedrijf zag,
wekte mijn misnoegen op.
Vanzelfsprekend hadden allë werk
nemers uniforme werkkleding. De
bazen of voormannen waren te her
kennen aan een blauwe kraag; de
chefs droegen een blauwe band om
hun middel, terwijl de bedrijfsleider
aan zijn mouw een dubbele blauwe
bies had.
Dat is allemaal nog niet erg; ten
slotte moet er onderscheid zijn.
Maar het allerergste was, dat èn de
gewone werknemers èn de bazen of
voormannen èn de chefs èn de be
drijfsleider aan de binnenkant van
hun werkkleding een nummer had
den staan. Toch zou ik mij dat wel
kunnen indenken, omdat ook poli-
tie-agenten in grote steden een
nummer dragen en nog wel aan de
buitenkant van hun uniform.
Maar laat ik U nu vertellen, dat
er in dat bedrijf plannen waren om
sommige gebouwen de mensen ook
de werknemers niet meer by haar
naam, maar by hun nummer te
roepen. Ach, ik weet wel, dat in
sommige gebouwen de mensen ook
by hun nummer geroepen worden,
maar om dat nu in een beöryf te
gaan doen, neen, dat kan ik niet ac
cepteren. Waar blyven we uiteinde
lijk met al die nummers met ons
mens-zün? Wordt dat dan totaal
vergeten? Zyn we nu werkehjk niet
meer dan een nummer in de maat
schappij? Laten we dan onze namen
maar vergeten en allemaal een rug
nummer opdoen, binnen en buiten
huis. Maken wy nu met elkaar van
de wereld geen poppenkast?
Tot de volgende week.
KRIS-KRAS
MOEDER MAG GEEN KASPLANT
WORDEN.
Enige tijd geleden hebben wy in
deze rubriek het een en ander ver
teld over het vóór en tegen van zak
geld voor de huisvrouw. Over het
algemeen gevoelt |de Nederlandse
huisvrouw er niet veel voor om
evenals haar man wekelijks een
bepaald bedrag ter eigen beschik
king te hebben. De vrouw leeft voor
haar gezin, haar man en kinderen
dus, haar huishouden en is al bly
en tevreden, als iedereen gezond is,
als er geen financiële zorgen zyn
en wanneer het huis er netjes en
geriefeiyk uit ziet. Als er wat ex
tra's aangeschaft moet worden, wel,
dan wordt er overleg gepleegd met
vader, en als het er komen moet,
dan komt het er.
In verband met dit alles ontving
ik toen een vry uitvoerige brief van
een bejaard echtpaar uit Boskoop.
Ik beloofde er nog eens op terug te
zullen komen en by deze los ik dan
myn belofte in.
Dames!V«»ral nu
Haxoea-Gelei voor Uw handen
Tochal zijn dan de meeste
huisvrouwen, die in deze hun me
ning kenbaar maakten, geen voor
standsters van zakgeld, een feit is,
dat het desondanks nuttig en nodig
zou zyn. U ziet, geachte lezeres en
lezer in Boskoop, ik ben het niet
helemaal met uw brief eens. Want
het gevaar is erg groot, vooral weer
in deze tyd, dat moeder een kas
plantje dreigt te worden, en dat
mag niet.
Deze week was is op de Huis
houdbeurs in Amsterdam. Daar ont
moette ik een oude schoolvriendin,
die ik in ruim 20 jaar niet had ge
zien. U begrypt, dat we gezamenlijk
ergens een kopje thee gingen drin
ken en dat we honderd-uit gepraat
hebben. Deze vriendin, van mijn
leeftijd, huwde in hetzelfde jaar als
ik, en heeft thans vijf kinderen,
-waarvan de oudste 18 is, en de
jongste 5. Voor het eerste sedert
1940 dus bijna 14 jaar geleden!
was ze er een dagje uit- Ze woont in'
het Noorden van het land en op
aandringen van haar man en oudste
dochter is ze dan ten slotte tot het
besluit gekomen om naar de Am
sterdamse Huishoudbeurs te gaan.
„Wil je wel geloven", zei ze tegen
me, ,,dat ik me een heel ander mens
voel?' Vandaag eens geen zorgen
voor het eten, de huishouding, de
kinderen, myn man, kortom: hele
maal geen zorgen, maar eens echt er
uit!"
Ze vertelde me nog veel meer,
over haar gezin, de kleine en grote
zorgen, en ik kon niet nalaten tot
haar te zeggen. ,,Het is goed, dat je
er eens een hele dag uit bent, want
je dreigde een kasplantje te wor
den".
Later, toen ik weer op weg naar
huis was heb ik er lang over nage
dacht. En ik heb zo het idee, dat
heel wat huisvrouwen in ons landje
kasplantjes dreigen te worden, of
het alreeds zyn. Natuurhjk zullen
hrrn mannen hen van harte liefheb
ben en zullen ze zich verheugen in
hun gezin, hun opgroeiende kinde
ren, hun woning en de 1001 andere
dingen, die het huwehjk en het ge
zinsleven verfraaien. Toch neemt dit
alles niet weg, dat heel wat huis
vaders niet merken, dat hun vrouw
een huismus dreigt te worden. Ze
gaat immers nooit eens een dag echt
gezellig alleen uit!
Nu hoor ik al dadehjk tal van
protesten van onze lezeressen: ik
heb kleine kinderen; wie past er op,
als ik een dag uit ga?" Of „Waar
moet ik het geld vandaan halen, om
eens vanuit het Noorden naar een
Huishoudbeurs in Amserdam te
gaan?''
Wat die kleine kinderen betreft,
wel, dat begrijp ik volkomen. Wy
hebben zelf onze kinderen ook klein
gehad en het gebeurde dikwijls in
myn leven, dat ik bepaalde uitnodi
gingen moest afslaan, omdat ik een
voudig niet weg kon. Ik heb geluk
kig een man uit duizenden en hy
pollide het met zijn werkzaamheden
dikwyls wel zo, dat ik toch kon
gaan. Maar dit kan natuurlijk niet
in ieder gezin en zeer zeker niet, als
de man werknemer is en dagelyks
de acht uren vol moet maken op
kantoor, werkplaats, fabriek of be
drijf. Docher komt toch een
maal een tijd, dat de ouste dochter
voor één dag de plaats van moeder
kan innemen. In de periode, dat on
ze kinderen klein zijn, moeten we
ons inderdaad dikwijls veal genoe
gens ontzeggen, maar dit mag niet
zo worden, dat we later, als de mo
gelijkheden er wel zyn, geen ge
bruik meer maken van die gelegen
heid! Dan worden we kasplantjes.
Natuurhjk onderschat ik evenmin
de financiële kwestie. Vandaar ook
en nu kom ik weer op mijn uit
gangspunt terug dat moeder de
vrouw ook recht heeft op zakgeld.
Vader Zaterdags een paar gulden?
Accoord, maar dan moeder even
eens. Wat zy daarmee doet, is haar
eigen zaak. Vader legt toch ook
geen rekening en verantwoording
af over zyn zakcenten?
Ik ken een gezin in het Zuiden.
De man heeft een behoorlyke func
tie by de Spoorwegen en heeft dus
wel eens een dag vry. Er zyn elf
kinderen in dat gezin; de oudste is
17 en de jongste nog geen jaar.
Maar moeder gaat eens per maand
een dagje uit, geheel alleen. Dat
heb ik beslist nodig, zei ze onlangs,
toen ik haar op een byeenkomst ont
moette, me in een vertrouweiyk ge
sprek. Ik doe die dag weer voldoen
de lust en energie op voor de ko
mende maand. Myn man en kinde
ren zyn het er volkomen mee eens.
Niet alleen in het Zuiden, doch
overal in het land wonen verstandi
ge huisvaders. Zy moeten er op
toezien, in Foxhol zowel als in
Vlaardingen, Waddinxveen en
Noordwolde, Loppersum als Vaals,
dat hun vrouw geen kasplant wordt.
Wees dan maar eens een keer
schynbaar onbarmhartig, heer der
schepping, doe een paar tientjes in
de portemonnaie van uw vrouw,
geef haar de mantel en de hoed in
de handen en zet haar buiten de
deur met de boodschapvóór van
avond tien uur mag je er niet inko
men!
By alle financiële zorgen, die in
deze tyd in het gezin zich kunnen
manifesteren, moet het mogehjk
zyn, dat de huisvrouw er van tyd
tot tyd eens op eigen houtje een
dag er uit trekt Dat hoeven dan
niet altya reizen van een tientje te
worden. Het gaat er alleen maar
om, dat moeder af en toe eens uit
de sfeer van haar dagelijkse beslom
meringen weg moet. Des te frisser
is haar geest weer, als ze de volgen
de dag haar taak begint en des te
groter haar energie!
Lezeres, pat geldt iedere huis
vrouw, dus ook U! Waak er voor,
dat ook U geen kasplantje wordt.
DORA WERTH
Met genoegen voldoe ik aan het
verzoek om een kort woord van
aanbeveling te sëhryven voor de
actie van het plaatsehjk comité van
de Stichting het Vierde Prinsenkind
In de afgelopen vijf zomers hebben
duizenden jongens en meisjes (niet
Verkouden en hoestende kinderen
Mijnhardt's Kinder Hoestsiroop
Varzachtend, Losmakend, Hoeststillend
minder dan 27.682) een onvergete
lijke vacantie genoten in de kampen
van „het Vierde Prinsenkind". Dit
waren alle kinderen die het bittere
leed van de oorlog hadden doorge
maakt. De afgelopen zomer namen
ook weesjes en halfweesjes uit de
rampgebieden hieraan deel. Elk jaar
geven honderden ervaren jeugdlei-
ders(sters), artsen, verpleegsters,
aalmoezeniers en geestehjke verzor
gers geheel PRO DEO hun beste
krachten aan dit prachtige werk.
Dit werk behoort de taak te zijn
van het gehele Nederlandse volk.
Het betreft hier toch kinderen van
ons volk, omdat zy uit de handen
van de natuurhjke verzorgers zijn
overgegaan in de zorg van ons volk.
Duizenden kinderen telt ons land
(ook uit deze gemeente) die in de
schaduw staan, omdat hun vader
streed en viel op de Grebbeberg, in
de Peel, te land, ter zee, in de lucht,
in het ondergrondse verzet, of om
kwam in de Duitse of Japanse con
centratiekampen. In de schaduw
staan ook die kinderen, die de
wreedheid van de oorlog op zulk
een bittere wijze aan eigen lichaam
ondervonden en nog steeds onder
vinden, omdat zij invalide werden.
Zij allen vormen een rampzalig
post-scriptum van de oorlog in zijn
mensonterende verschrikking. Daar
bij kwamen in de rampdagen van
vorig jaar nog honderden kinderen.
Deze kinderen hebben een offer
moeten brengen, dat voor een kind
bijna te zwaar is om te dragen.
Aan ons de daad om te tonen, dat
wy deze kinderen niet vergeten
zijn.
Ik verwijs naar de mededelingen
die het comité verstrekt over de
grote propaganda-avond op 5 Maart
a.s.
Laat de entree voor U een kleine
bijdrage betekenen. Voor elke 25,-,
„DE DIJKEN DICHT" in het ganse
(land,
Zo luidden de berichten,
't Slot kwam in de nacht tot stand,
By felle natrium-lichten.
4 weken later mochten de pompen
draaien,
En langzaam viel het land weer
(droog,
W^it een verderf de zee kan zaaien,
Deed zich toen voor aan 't mensehjk
(oog.
Een puinhoop hier, een puinhoop
(daar
Een dak slechts steunend op kozijnen
Kapotte meubels door elkaar
Wat schuwe ratten die heel snel
(verdwijnen.
Een thee-servies, een hobbelpaard,
Een fiets die haast niet verder kan
(verroesten
Een lampekap en ginds een haard.
Die 't water onherkenbaar deed
(verwoesten.
Wat huizen zonder binnenmuren,
Genoemde chaos eromheen,
Zo móeten de bewoners turen,
Naar 't dorpje van voorheen.
Maar ook getroffen is het land,
Omdat de luister is ontnomen,
Want 't leven hield er ook geen stand,
Van al de ontelb're bomen.
Wat is een land zonder een boom??
Men kan 't zich af gaan vragen
Maar toon dan niet de minste
(schroom,
Om een boompje by te dragen.
De actie Schouwen-Duiveland,
Staat voor een zware taak,
Hebt U alreeds een boom geplant???
Voor één zo'n harde „knaak".
J. B. VAN REEUWIJK Jr.
ook uit Waddinxveen, kan een zwaar
door de oorlog of watersnood ge
troffen kind een periode beleven
van vreugde in een der vacantie-
oorden dezer Stichting.
Hoeveel van deze kinderen zullen
voor rekening van onze inwoners
kunnen worden uitgezonden?
Laat ons waarmaken, wat eens in
het donkerste uur van de bezetting
werd beloofd nl.
„Voor de kinderen van hen die
vallen, zal worden gezorgd".
Niemand verzuime deze gelegen
heid, waarmede door de prachtige
films die er vertoond zullen wor
den, tevens kennis kan worden ge
maakt met het werk van „Het Vier
de Prinsenkind".
De Burgemeester van Waddinxveen,
A. WARNAAR Jz.
DE VAKBEURS VOOR MEUBELEN
TE UTRECHT.
De derde Vakbeurs voor Meubelen
en Woningtextiel is een uitzonderlijk
goede Beurs geweest. Dit deelde de
directeur van de Koninklyke Neder
landse Jaarbeurs, Mr. H. A. R. Schuit
mede in een byeenkomst die na af
loop van deze Vakbeurs werd ge
houden.
Uit de op de laatste dag georgani
seerde enquête, welke thans is afge
sloten, blykt, dat 91 pet. der deelne
mende firma's tevreden is over het
aantal orders dat zy vorige week ge
durende de vijf Beursdagen hebben
geboekt. 48 pet. hiervan verklaarde
zelfs grotere orders te hebben geno
teerd dan tijdens de Vakbeurs in be
gin 1953.
De Vakbeurs 1954 was de grootste
tot nu toe op het gebied van meube
len en woningtextiel georganiseerd.
Namen aan de eerste speciale Beurs,
die in 1952 plaats vond, 175 firma's
deel, in 1953 schreven 206 firma's in,
een aantal dat by de laatstgehouden
Beurs nog overtroffen werd, aange
zien deze manifestatie niet minder
dan 257 exposanten telde.
Wat het aantal buitenlandse bezoe
kers betreft, ook dit is in de loop der
jaren toegenomen. 86 pet. der expo
santen ontving buitenlanders in hun
stand. Deze waren afkomstig uit Bel
gië, dat het) sterkst vertegenwoordigd
was, West-Duitsland, Zwitserland,
Luxemburg, Frankryk, Engeland, De
nemarken, Zweden, Curagao, Brazi
lië, Canada en Israël. Verder werden
bezoekers geregistreerd uit Tsjecho-
slowakye, Joegoslavië, Indonesië,
Australië en Portugal.
Er heerste in het algemeen een le
vendige handel tydens de derde Vak
beurs. De kleinhandel heeft zich in
vele gevallen ruim bevoorraad, zo
wel 'in meubelen als in woningtex
tiel. Opvallend was de toenemende
vraag naar het moderne meubel en
