Weekblad voor Waddinxveen
Collecte T.B.C.-bestrQding „Herwonnen Levenskracht" en „Santos"
IVOROL
1/htedcc de Vrouw.
van de week
Kris-Kras
Elke land
een brillant
Mendement-pr ent
NÜTSSPAARBANK te WADDINXVEEN
Wrijf Kou en Pijn
wea met DAMPO
No 473
Vrijdag 9 Juli 1954
10e Jaarg ang
Adres Redactie en Administratie:
Oranjelaan 30, Waddinxveen, Telef. 438
Verschijnt elke Vrijdag
Abonnementsgeld per kwartaal f 1.00 bq vooruitbetaling
Advertentieprijs 6 ct, familieadvertenties 7 ct per m m.
Bijdragen, Verslagen, etc. uiterlijk
's Woendagsavonds inzenden.
Reeds in ons overzicht van eind
Mei wezen wij erop, dat het Mande
ment van het Nederlandse Episco
paat de „knuppel" zou zijn in het
politieke hoenderhok en dat dit
Mandement in zonderheid voor de
Partij van de Arbeid een bron van
vergaande moeilijkheden zou blijken
te zijn. In tal van kringen zou over
dit Mandement nog menig woordje
vallen, zo voorspelden wij. Die voor
spelling is volledig uitgekomen. De
laatste weken zijn wij over het Man
dement min of meer „doorgezaagd",
en in de kadervergadering van de
P. v. d. A., welke te Utrecht door
een 7000 kaderleden van deze partij
werd bezocht, hebben zes sprekers
onderstreept, dat het Mandement
voor deze partij een grote teleurstel
ling betekende.
De K.V.P. De Katholieke Volks
partij, diende dadelijk van repliek
door haar voorzitter, mr. Van Doorn
voor de radio een rede te laten hou
den, waarin het standpunt der K.V.
P. tegenover dat der P.v.d.A. werd
gesteld. In zonderheid werd het be
treurd, dat dr. Drees, de minister
president tot de redenaars-deelne-
mers aan deze Kaderdag had be
hoord. Ofschoon door de P.v.d.A.
niet ronduit werd gezegd, dat de sa
menwerking met de K.V.P. werd op
gezegd, is nochtans de kans groot,
dat uit een en ander een regerings
crisis zal voortvloeien. Reeds heeft
de P.v.d.A. aangekondigd, dat zij
voor de dan komende verkiezings
strijd een millioen gulden bijeen zou
weten te brengen. Zo ver is het ech
ter nog niet, ofschoon in de houding,
die beide partijen thans aannemen
een kabinetscrisis „er wel in zit".
Wij kunnen tenminste niet aanne
men, dat een der politieke partijen
zo radicaal „overstag" zal gaan als
deze week de grote Koninklijke Ne
derlandse Voetbalbond deed.
Met hand en tand, jaar in jaar uit,
heeft deze grote sportbond zich ver
zet tegen het professionalisme in
zijn sport. Tot in het belachelijke
toe werden amateursbepalingen ge
handhaafd, maar toen bleek, dat het
met de Beroepsvoetbalbond ernst
werd dat het voetballen ais bij
verdienste menige eerste klasse spe
ler ertoe bracht, het lidmaatschap
van de eigen vereniging op te zeggen
en een contract aan te gaan met die
Beroepsvoetbalbond, toen konden
die amateursbepalingen plotseling
wel overboord worden gezet. Reeds
voor het komende seizoen zullen er
ter bondsvergadering, die 25 Sep
tember a.s. wordt gehouden, voor
stellen worden gedaan om aan spe
lers vergoedingen in geld te geven.
Ook hier een kwestie van politiek
zij het dan „voetbalpolitiek". Men
wil, dat is duidelijk, de nieuwe Be
roepsvoetbalbond de wind uit de
zeilen nemen. Wij zullen net als
over het Mandement er nog wel
een en ander over horen.
Waar we liever niets meer over
horen, dat zijn.... de Friese twee
ling. Wij zijn er dankbaar voor, dat
Folkje en Tjitske de Vries na de
geslaagde operatie gezond en wel
in het dorpje Molenend zijn terug
gekeerd. Maar nu moet het uit zijn
met de bijzondere verslaggeverij. De
kinderen zijn normaal. Laat men ze
nu normaal in een normaal gezin
laten opgroeien, zonder dat er om
hen heen een ongezonde publieke
belangstelling wordt gevoed.
Er zijn meer dingen, waarvoor wij
de oren zouden willen sluiten. Zo
bijvoorbeeld voor de vierdaagse af
standsmarsen, die nu van 27-30 Juli
niet alleen te Nijmegen, maar ook te
Apeldoorn zullen worden gehouden.
Het zou wel een wonder zijn, als
hier in Nederland iets zou kunnen
gebeuren, dat geen twist en twee
dracht veroorzaakt! Zelfs het wan
delen wordt in een sfeer van pres
tige- en organisatiekwesties ge
haald. In de politiek zijn we zo iets
wel gewend. Het verwonderde ons
dan ook geenszins, dat er pogingen
werden gedaan, de Hoge Commissa
ris in Indonesië, mr. W. F. L. graaf
van Bylandt tot persona non grata
(niet gewenst persoon) te verklaren.
Een comité van samenwerkende In
donesische partijen drong er bij
haar regering te Djakarta op aan,
de Indonesische delegatie terug te
roepen, indien zou blijken, dat de
Nederlandse Hoge Commissaris het
standpunt van onze regering had
vertolkt. Welja waarom niet? Die
delegatie mocht van de Nederlan
ders gerust zeggen, dat zij de Indo
nesische bevolkng uitzuigt. Toen
echter als antyyoord daarop de punt
jes even op de i worden gezet, wa
ren de heren beledigd.
Het Veteranen Legioen Nederland,
waarvoor generaal Dürst Britt in
dertijd zijn opzienbarende rede heeft
gehouden, heeft zich van diens uit
spraken gedistancieerd, door te ver
klaren, dat het Legioen Loyaal aan
de regering wenst te zijn en dat de
gewapende macht er z.i. alleen is
om zo nodig de levensbelangen van
ons volk en Koninkrijk te verdedi-
EENHEID
Het is net zoals ik gedacht heb:
ook deze keer moet ik de taak van
mijn man overnemen, want hij is
nog steeds ziek. Hét is anders wel
een vervelende geschiedenis dat ziek
zijn,, maar je verandert er nu een
maal niets aan. Mijn man vindt het
ook bar erg dat op bed liggen en
hij is nog helemaal niet in staat een
Kris-Krasje te pennen. Blijf jij nu
maar rustig liggen, zeg ik, ik zal wel
zorgen dat. het met je stukje in orde
komt.
Het is toch anders wel vervelend,
dat mijn man nu net midden in de
zomer aan het bed gekluisterd is.
Alles loopt in de war, onze vacan-
tie, onze tussentijdse uitgaansdagen
en ten slotte mis ik'nu elke avond
mijn ommetje voor het slapen gaan.
Dat mis ik zelfs heel erg, want als
je de hele lieve dag gesloofd hebt,
dan is het wat fijn als je 's avonds
een kwartiertje gaat wandelen. Dat
avondwandelingetje van vijftien mi
nuten hebben wij de dag na ons
trouwen ingesteld, weer of geen
weer. Dat deed vrouw Lamioen, die
in het dorp waar ik mijn wieg had
staan, baker was, ook altijd. Ja, die
vrouw Lamioen was een wijze
vrouw. Als die haar wandeling
maakte 's avonds, dan stak ze een
suikerklontje in haar mond om kou
vatten te voorkomen. Tijdens het
zuigen op dat ding moest ze haar
mond dichthouden en liet ze haar
man maar praten. Maar dat was
een tobberd hoor, die had thuis niets
te vertellen omdat zijn vrouw altijd
het ïaatste woord had. Het is eens
een keer gebeurd, dat zij net werd
weggehaald om haar werk als baker
te verrichten toen hij op zijn knieën
in het moestuintje lag. Nou, hij
moest direct naar binnen van haar
cm het verdere huishoudelijk werk
te doen. Of hij nu al zei, dat ie
's middags naar de veiling moest,
niets hielp. En de tobberd ging naar
binnen.
Nee hc<or, dan is het in ons huwelijk
gelukkig anders. Wij overleggen al
tijd c.lles met elkaar, we doen niets
aparts. Zélfs nu, nu mijn man ziek
is blijven we gezamenlijk alles be
spreken. Alleen heb ik hem niet ver
teld dat ik vanmorgen een halve li
ter slagroom heb gekocht. Daarvan
ga ik hem nu eerst iets geven. Dat
heeft ie hard nodig. O, wat zal hij
mij dankbaar zijn. Die lieverd. Ik
hoep maar dat hij spoedig beter is.
Mevrouw KRIS-KRAS
DE TOEKOMST VAN HET KIND.
Niet het kind, maar de
ouders moeten beslissen.
In mijn vorige artikel over de
komst van het kind, dat de 6
sen der lagere school heeft/doorlo
pen, zette ik uiteen, dat
ren onmogelijk is, erudat ieder ge
val individueel beiteken dient te
worden. Alsmede ook dit feit: dat
niet juist is, men middelbare on
derwijsinrichtingen als hèt ideaal
beschouwt, en de andere (huishoua-
imbachtsscholen b.v.) als iets
Inderwaardigs.
Elk ouderpaar, dat het goed meent
met zijn kind of kinderen, en dat se
rieus plannen heeft om hem, haar
of hen op deugdelijke wijze te doen
opvoeden voor het maatschappelijke
leven, zit wel eens met de vraag,
welke kant moet ik nu op?
•ver het testen hebben we aLeéns
gestoken. Gezien de resultatén sta
ik persbanlijk vrij sceptisch tegen
over deze w^tensehap^-Ln dit opzicht
bevind ik mKip^'goed gezelschap,
want er zijn^fllél wat directeuren
van grote.-^ Nederlandse bedrijven,
die vipat" een psycho-t^ehnisch on-
derzdék niets willen wetenNIj^ be
veel dps een test niet aan.
toch moeten we een bepaalde
kant heen met onze Jan, Kees, Ria
en Geertje. Straks hebben deze kin
deren de 6 klassen der lagere school
doorlopen. Maarmogen nog niét
van school af. Hebben dus de keuze
tussen blijven op de lagere school,,
dus naar de 7e klasse, of naar een
school voor V.G.L.O. Verder hebben
we de keuze tussen Lagere Land- en
Tuinbouwschool, Huishoud- en In
dustrieschool, Ambachtschool, Gra
fische School, Ulo, H.B.S. en nog
enkele andere middelbare onder
wijsinstituten.
Natuurlijk wordt de vraag gesteld
aan het kind: „Wat wil je worden?'-
Is het antwoord positief (en elke va
der en moeder weet wel, of het kind
serieus een beroepskeuze heeft ge
daan), dan móet die onderwijsin
richting gekozen worden, die voor
dat bepaalde vak de beste opleiding
was, dat niet opgevangen kon wor
den.
Vader stierf, toen de zoon 22 jaar
was, en binnen 3 maanden waren
bakkerij en kruidenierswinkel ver
kocht en de zoon begon een zaak in
radio-artikelen. De dorpelingen ver
klaarden hem voor gek. Zo'n goed-
beklante zaak, waarin een rijk stuk
brood zat.
Inderdaad, de radio-zaak kwijnde,
maar de eigenaar wérkte aan een
uitvinding. En waar hij ijj ons land
geen voldoende waarborgen, aanwe
zig achtte, verkocht hy andermaa]
zijn bezittingen,' én "vertrok naar
Amerika. Daar toonde méh hieer! be-""1
grip voor zijn capSéiféi1eh::ëd.,tflö-:; ^E'iïoor.het kabinet al kraken,
menteel heeft deze Wd-N'^erlénder'f ^héélt tenminste niet zo veel,
een leidende functie bij eé^n'déf téle-' "^^1'®^3^11^ meer te gebruiken,
visie-maatschappijéh.1 'x v Afthe Dreès en arme Beel.
U haalt Uw schouders ép én TT
zegt: een uitzondering." Maar hoe- Eaten we het beste hopen
veel sluimerende béhiëëü zijn door'-Zb'h ruzie'kom toch niet te pas
de onwil,en onkund^der1 ouders*niët Want het was nu juist zo prettig,
,t^t. ontplooiing geköfhen? Da* het hier zo rustig was.
Zou het werk'lijk hommeles worden
Op het politiek terrein?
Is het slechts een incidentje,
Ofzou het echte ruzie zijn?
Is 't gedaan met samenwerking
En de toestand nu erftiek?
Of, is-het van beide kantêri
Een, partijtje politiek? L
Zelfs een leek zal dra bemerken
Het is niet alles koek en ei
En, wij krijgen nu waarschijnlijk
Wéér e®8£ een partij er 8&7
geeft. En doe dit in overleg met het
hoofd der lagere school. Ik kan er
niet genoeg de nadruk op leggen,
'dat men in vrijwel de meeste geval
len met deze autoriteit overleg dient
te plegen. Vergeet niet, dat het voor
hem ook een beroepseer is, dat
straks „zijn" leerlingen nuttige en
bekwame mensen worden in de
maatschappij. Want daardoor ten
slotte is het lager onderwijs de eer
ste stap op de weg, die naar succes
leidt.
Zijn er voldoende factoren aanwe
zig, die een redelijk succes beloven,
dan moet de keuze van het kind be
krachtigd worden. Een voorbeeld.
Ik heb een kind gekend, dat al op
8-jarige leeftijd met allerlei mate
riaal zat te knutselen. Het was in de
begintijd van de radio (jmstalont-
vanger en toestellen zonder luid
spreker, maar met koptelefoons, ver
wisselbare spoelen, enz.) Zo'n radio
toestel beschouwde het kind als een
wonder. Op latere leeftijd, toen hij
nog op de lagere school was, prutste
hij zelf een apparaatje in elkaar,
waardoor het geluid meer storings
vrij uit de aether kwam. Dat appa
raatje was helemaal zo gek niet,
want het was de voorloper van de
z.g. „zeefkring" en iedere radio-
deskundige weet, dat zo'n zeefkring
inderdaad zeer nuttig was in de be
gintijd van de radio.
Maarvader had een bakkerij
en kruidenierswinkel, en dus stond
het bij voorbaat vast, dat de zoon
de voetsporen van zijn vader zou
volgen. Dat kostte gelukkig geen
tranen, want de jongen had een rus
tige, evenwichtige natuur, ging van
de lagere school af en stond 's mor
gens vroeg in de bakkerij deeg te
maken, terwijl hij 's middags krui
denierswaren bezorgde. Maar
's avonds, als vader in zijn stoel ach
ter de krant zat te dommelen, las
hij lectuur, die betrekking had op
de radio, en van zijn zakgeld kocht
hij allerlei onderdelen, later een
bouwschema, en toen hij 16 jaar
was had hij een u.k.g.-toestel ge
bouwd, zo zuiver en zo sterk, dat er
vrijwel geen station in de wereld
WÜ ik hiermede nü vaststellen,
dat het kind zélf zijn toekomstkeuze
moft0.',uitmaken? £>an antwoord ik
hierop: Neen. Wel dient men zijn
kind te polsen en te vragen: "Wat
wil je worden? Maar de uiteindelij
ke beslissing dient te blijven bij va
der en moeder. Piet kan b.v. wel
zeggen: ik wil vliegenier worden.
Maar als Piet slecht is in de wis
kundevakken, dan staat het bij
voorbaat vast, dat Piet geen schijn
van kans zal hebben bij de K.L.M.
En als Piet bovendien nog een bril
draagt, dan is zijn kans zeker nul
komma nul. Piet zal dus wat anders
moeten worden, en als hij blijft drei
nen: Ik wil toch vliegenier worden,
dan dienen vader en moeder de
knoop door te hakken en alweer
in overleg met het hoofd der lagere
school te beslissen: je gaat voor
lopig hiervoor of daarvoor leren.
En nu de grote vraag: Wanneer
Ulo en wanneer niet?/Om te begin
nen wil ik dit vast stellen: Het is
niet waar, dat ieder," die geen Ulo
heeft, in het latere leven practisch
geen kansen krijgt. Gassa. Er lopen
tienduizenden mannen in ons land,
die geen Ulo-onderwijs gehad heb
ben, en die het misschien verder
schopten dan duizenden, die wel hun
diploma behaalden. Daar staat ech
ter tegenover, dat men een kind,
dat behoorlijk kan leren en wil le
ren, zijn kans moét geven. Dat zal
vaak ten gevolge hebben, dat er of
fers moeten worden gebracht. Niet
bepaald financiële offers, want och,
de aankoop van de nodige leermid
delen en het schoolgeld, dat is te
genwoordig nog wel te bekostigen.
Nee, de offers, dat men zijn zoon
niet als opvolger in eigen bedrijf
krijgt b.v. Want hoe vaak ziet men
het, dat vader een zaak opbouwt,
vaak terf koste van hard werken en
sober leven, zulks met het oog op
de toekomst van zijn zoon, en dat
dan te zijner tijd blijkt, dat zoonlief
niet het minste belang toont voor
vaders zaak. Dat is hard, maar er is
niets aan te doen. Forceren helpt
niet 'en dwingen is helemaal fout.
Met onwillige honden is het kwaad
hazen vangen.
Over het algemeen moet dit als
richtlijn genomen worden. Kans op
redelijk succes op Ulo (en H.B.S.
natuurlijk eveneens) is aanwezig,
wanneer het eindrapport (6e klasse)
der lagere school voor de hoofdvak
ken gemiddeld minstens een 7 geeft.
Later kan dan geconstateerd wor
den, of er aanleg is voor de wis
kundevakken, dan wel voor de talen.
Is dat gemiddelde cijfer van 7 er
niet, dan is het in de meeste geval
len nutteloos het kind naar de Ulo
O. P.
DE VERSTANDIGE HUISVROUW
ziet vooruit. ZIJ geeft elke week aan de bode van de OPHAALDIENST
een klein bedrag mee. ZIJ heeft steeds op tijd het geld bij elkaar voor
kleding, brandstoffen, verzekerings-premiën, belastingen, hypotheek
renten, enz.
U kunt dat ook indien U zich aansluit bij de OPHAALDIENST van de
Kanaalstraat 9 Telefoon 668
Bijkantoor vkn de Nutsspaarbank te Gouda
D
spas
of H.B.S. te zenden. Het zal door
gaans op een fiasco uitlopen. Maar
lik wil niet generaliseren. Dus
bespreek in twijfelgevallen de kwes
tie met het schoolhoofd. Hij is de
man van het vak en de ervaring.
In een aSft-artikel wil ik nog het
een en ander vertellen over de mo
gelijkheden. vgor onze dochters, om
dat ik iti déAiomrOManrii artikeleti in
hoofdzaak over de mogelijkheden
van onze jongens sprak.J
DOR7T1SO£R¥H.
(Van onze reizende Medewerkster)
Kwaliteitstocht 'van
Nederlands Fabrikaat.
Voorlichting voor en door vrouwen.
Zo stonden we dan op een Maan
dagmorgen op het perron van
Utrecht, centrum van ons spoorweg
net. Men kan er alle kanten uit, pre
cies zoals bij de opzet om een aantal
industrieën te gaan zien. Daar zijn
immers hoogovens en betonwerken.
Maar het doel van deze bezoeken
was om te bekijken wat huisvrou
wen interesseert. De tekst die wij
schrijven moet een lied van de ar
beid zijn, maar dan getoonzet voor
vrouwenkoor. En zo viel de keus op
(die vormen van industrie, welke re
gelrecht werken voor huishoudelijk
gebruik: textiel en de lichte groep
in de metaalnijverheid die produ
ceert voor keuken en tafel. Pannen
benevens vorken, messen en lepels,
/naar dan van uitstekende grond
stoffen, mooi gemodelleerd, zodat
tnen voor het zelfde geld een ge-
bruiks- en een kunstvoorwerp
koopt.
Maar wij hebben niet alleen wil
len letten op wat de ons getoonde
fabrieken maken. Want een deel van
de vrouwen van Nederland is moe
der van kinderen, vaak opgroeiende
kinderen, die in de industrieën wer
ken. En als het goed is, dan wil
men toch wel meer weten dan wat
de sfeer er is, of er verschil wordt
gemaakt tussen de levende en de
machinale „werktuigen" die er voor
zorgen dat de expeditie aan het ver
zenden 'kan gaan.
Oude ervaring in
nieuwe vormen.
Vele van de bedrijven welke wij
bezochten hebben hun honderdste
verjaardag achter de rug. Begonnen
VAN 8 TOT EN 14 JULI A.S.
