Weekblad voor Waddinxveen
1/Hoedet de Vrouw.
De Sniead van de week
Kris-Rras
GREVENBICHT.
DAMPO GENEEST
verkoudheden
VANDAAG
tien jaar geleden.
Mo 485
Vrijdag l^October 1954
10e Jaargang
Adres Redactie en Administratie:
Oranjelaan 30, Waddinxveen, Telel. 438
Verschijnt elke Vrijdag
Abonnementsgeld per kwartaal f 1.00 bij vooruitbetaling
Advertentieprijs 6 ct, familieadvertenties 7 ct per m.m.
Bijdragen, Verslagen, etc. uiterlijk
's Woendagsavonds inzenden.
Produceert de Nederlandse kip te
genwoordig veel meer eieren dan
voorheen, het eigenaardige ïs, dat de
consumptie in ons land nagenoeg
gelijk blijft. In aanmerking nemen
de, dat onze bevolking groeit, is er
in feite dus sprake van minder con
sumptie. En dit komt niet door de
prijs van het ei, die gemiddeld 5 x
zo hoog ligt als vóór de oorlog. Nee,
de prijs schijnt geen bezwaar te
zijn, Wel de kwaliteit, waarin het ei
verkeert, als het in de winkel aan
wezig is.
Dit heeft de aandacht gekregen
van de belanghebbende instanties.
Want de Nederlandse Bond van Er
kende Eierenverzamelaars gaat nu
iets doen om de vaak slechte kwali
teit van het ei, zoals dat in het Ne
derlandse gezin ter tafel komt, te
verbeteren. Men is namelijk overge
gaan tot het oprichten van een On
derlinge Eierenafzetvereniging,
waarvan 1500 van de 2500 Neder
landse eierenverzamelaars lid zijn.
Het doel van deze vereniging is het
uitschakelen van de handelaar-ex
porteur in zoverre deze als speculant
optreedt en meer belangstelling
heeft voor zijn verdiensten, dan
voor de kwaliteit van het ei.
Deze nieuwe opzet, die het ei snel
ler onder het bereik van de consu
ment brengt, verandert niets aan de
prijs van het product. Het geld, dat
anders door speculerende handela-
- ren wordt verdiend, wordt nu in de
vorm van premies aan de pluimvee-
I handelaars' en verzamelaars ver-
I strekt, als beloning voor de kwali-
I teitsverbetering.
I De actie van de Nederlandse Bond
Ivan Erkende Eierenverzamelaars
I wordt gesteund door de vier lande-
'l'ike bonden van detaillisten en door
de Vereniging van Huisvrouwen, de
Huishoudraad, de Bond van Platte
landsvrouwen en tal van andere in
stellingen.
Het is natuurlijk heel mooi, dat
Nederland op de ranglijst der eie
ren-exporterende landen nummer
één staat. Maar het is ook belang
rijk, dat het ei een weg kan vinden
naar de binnenlandse consument. En
in een goede, dus zo vers mogelijke,
kwaliteit. Als de kip meer produ
ceert, moeten ook wij zelf er enig
belang bij kunnen hebben: zo vers
mogelijke eitjes tegen een redelij
ke prijs.
Wachttijden van zelfs 9 maanden
moeten herhaaldelijk voorkomen op
aanvragen tot telefonische aanslui
ting. Dat gebeurt in het bijzonder als
de locale centrale vol is. Volgens
door de Kamer van Koophandel en
Fabrieken voor hef Rijnland met de
P.T.T. gevoerde correspondentie
wordt het inhalen van de achter
stand belemmerd doordat het bou
wen van nieuwe telefooncentrales
niet op gelijke voet kan plaats vin
den.
Ook vindt deze Kamer, dat er in
Nederland wel wat te weinig tele
foontoestellen staan in vergelijking
met andere landen. In Amerika zijn
er 29,3 per 100 inwoners, in Zweden
25,2, Canada 22,1, Zwitserland 19,9,
Nieuw-Zeeland 19,9, Denemarken
17,5 Australië 14,7, Noorwegen 14,5,
Engeland 11,4, Finland 8,8, België 8,2
en ten slotte Nederland 8.
België, dat in 1928 nog slechts 2,5
toestellen telde per 100 inwoners te
gen 3,1 in Nederland, heeft ons land
dus voorbijgestreefd.
De ziekenfondsorganisaties en de
landelijke Specialistenvereniging
hebben thans overeenstemming be
reikt over een voorlopige honora
riumregeling voor het jaar 1954.
De ziekenfondsraad heeft de rege-
hng goedgekeurd, waarbij de bepa
ling van het plafond en van de hal
ve uitbetaling van de honoraria
en iedere daaraan verbonden spe
cialist zullen echter een individuele
overeenkomst sluiten, waarbij de
specialist zich onderwerpt aan toe
zicht van een commissie en waarbij
rechtspraak-commissies sancties
kunnen toepassen.
De hogere uitgaven als gevolg van
deze voorlopige regeling 1954 wor
den voor de verplichte ziekenfonds
verzekering op 630.000 geraamd
en voor de vrijwillige op 220.000.
De commissie, die in opdracht van
de L.S.V. de grondslagen voor een
zijn vroegst in 1955 hiermee gereed
kunnen komen.
Reeds enige tijd experimenteert
men in Nederland met een nieuw
soort veldtenue voor het leger. Eni
ge militairen lopen thans reeds een
paar maanden in het nieuwe uni
form en het voldoet beter dan de
khaki battledress. Het nieuwe uni
form zal waarschijnlijk worden af
gestemd op het Amerikaanse model
en bestaan uit een groen lang field-
jacquet en groene broek. Ook de
schoenen zullen van een ander mo
del worden gemaakt.
De Raad van het Bestuur Bouw
bedrijf heeft in een adres aan de
Eerste en Tweede Kamer bepleit ar
beiders, die zwarte lonen ontvan
gen, strafbaar te stellen De Raad
acht het voor het rechtsgevoel onbe
vredigend, dat alleen de werkgever,
die zwart betaalt, wordt gestraft,
niet alleen met boeten, maar ook
met voorwaardelijke vrijheidsstraf
fen.
De regenverzekeraars zijn in de
afgelopen zomer niet aan hun trek
gekomen, zo meldt „De Hotelwe
reld". Toch willen zij de volgende
jaren nog meer service bieden en
wel door een zonneschijnverzekering
aan te bieden. Indien deze plannen
inderdaad doorgaan, zullen de va-
cantiegangers zich in 1955 kunnen
verzekeren tegen te veel regen,
maar ook tegen te weinig zonne
schijn.
De dezer dagen opgerichte stich
ting „Het leven begint bij 40" heeft
uit bijna alle delen van ons land
honderden adhaesiebetuigingen ont
vangen.
Voorts zijn van werkgeverszijde
aanvragen om werkkrachten van
boven de veertig jaar* binnengeko
men. Men vroeg voornamelijk om
administratief personeel.
Van werknemerszijde zijn even
eens vele verzoeken om een passen
de positie ontvangen. Zoals bekend
is hef doel der vereniging „In krin
gen van werkgevers de gedachte te
verbreiden, dat ook oudere admini
strative krachten recht hebben op
arbeid en de werkgevers op te wek
ken, waar maar enigszins mógelijk
is, oudere krachten aan te stellen".
Het ligt in de bedoeling van het
stichti'ngsbzestuur nauwe samenwer
king te zoeken met het Nederlandse
bedrijfsleven.
Door het slechte weer is de aardap
peloogst in verschillende streken van
ons land vertraagd. Ondertussen is
de bietencampagne begonnen. Een
deel der arbeiders uit de aardap
peloogst moet tijdelijk in de suiker
fabrieken of bij de bietenoogst gaan
werken. Hieronder is een tekort aan
arbeiders ontstaan."
In de Hoekse Waard b.v. naar
schatting alleen al 800. Het bureau
oogstvoorziening tracht thans in sa
menwerking met het rijksarbeidsbu
reau en de stichting voor de land
bouw uit dë grote steden arbeiders-
vrijwilligers aan te werven, die dan
met bussen naar de oogstcentra ge
bracht zullen worden.
MIJN VRIEND.
Het is misschien een beetje vreemd
wat ik nu ga zeggen, maar het moet
uit mijn pen. En al stoot ik mis
schien heel wat Waddinxveners te
gen het hoofd en al zullen velen het
niet geloven, dan is dat niet mijn
schuld, maar eenvoudig de schuld
van mijn vriend. Ik heb namelijk
maar één vriend in heel Waddinx
veen! Een vriend die voor mij door
dik en dun gaat. Een vriend waar je
op aan kunt. Ik ken hem ongeveer
5 jaar en in deze periode heb ik hem
en hij mij leren waarderen. En on
getwijfeld is dat ook zijn verzorgers
opgevallen.
Die man en zijn vrouw hebben
heel wat te stellen gehad met mijn
vriend, die nu het veldgroen draagt.
En zonder onbescheiden te zijn heb
'k het mijne er toe bijgedragen van
hem een man te maken.
Maandag vond ik het dan ook he
lemaal niet vreemd dat hij mij tij
dens zijn verlof kwam opzoeken. Hij
heeft met mij gesproken over de
dienst en willekeurig heb ik hem
gewezen op het feit, dat het een of
fer voor zijn verzorger was hem tij
dens de ouderdag op te zoeken.
Kijk, toen ik hem dat zei, moest
hij toegeven dat zijn verzorgers heel
veel voor hem hadden gedaan, al
kon hem de houding van hun pupil
niet altijd bekoren. Dat heeft mijn
vriend zelf ingezien en hij heeft en
kele dingen aan de kant gezet waar
tegen zijn verzorgers sterk gekant
waren. Is dat nu een vriend van U,
zult ge zeggen. Ja, Waddinxveners,
daar blijf ik bij. Ik vind het een ge
weldige prestatie van een jongeman
dingen te laten schieten waar hij
dol op is. Nu komt dat ook wel door
het meisje waar hij mee omgaat.
Zij is een hele steun voor hem en
dat vind ik fijn. Hij vindt het ook
fijn; zo fijn, dat hij wil trouwen.
Maar beste vriend, wacht dan tot
dat jij je meisje een goede boter
ham kunt aanbieden. En als je nog
eens met verlof komt, je weet dat
mijn deur voor jou openstaat.
KRIS-KRAS.
STRAFFEN.
Een probleem van deze moderne
tijd is: Hoe moet je een kind straf
fen? Ik bedoel niet alleen in het ge
zin, doch ook op school.
Een poosje geleden gaf een on
derwijzer op de lagere school een
leerlinge meisje van 10 jaar
een draai om de oren. Dit meisje
nam het niet, stapte resoluut dë
bank uit en ging naar huis.
Een verstandige vader of dito
moeder zou in een dergelijk geval
gezegd hebben: Vooruit, terug naar
school, en biedt je veronschuldiging
aan, dat je uit school gelopen bent".
Niet alzo de vader van dit meisje.
Hij diende een aanklacht in wegens 1
mishandeling. De zaak werd
echter geseponeerd, maar de vader
haalde zijn dochter van déze school
en bracht haar op een andere. Ik
kan ook geen bewondering hebben
voor dit schoolhoofd, want in zijn
geval zou ik deze leerlinge gewei
gerd hebben. Dat was de weg ge
weest.
Het gaat nu alleen in de eerste
plaats om de vraag: Mag een onder
wijzerfes) een klap geven, als het zo
uit komt?
De bevoegdheden van de onder
wijskrachten in ons land zijn zeer
summier omschreven. Omtrent lijf
straffen bijv. is niets bekend. Geen
toestemming en ook geen verbod. Er
zijn gevallen bekend, dat de rechter
een onderwijzer veroordeelde wegens
mishandeling? Een leerling zal een
pak voor zijn broek krijgen met een
stok, zonder er enige nadelige ge
volgen van te ondervinden. Een an
dere leerling, die misschien een tik
je op het hoofd krijgt, zal geduren
de de rest van de dag een ondraag
lijke hoofdpijn hebben. Is dit laat
ste dan mishandeling?
Persoonlijk ben ik nooit een voor
standster geweest van lijfstraffen.
De keren, dat mijn man of ik ons
kroost een tik heb gegeven, zijn wel
licht af te tellen op de vingers van
onze handen. Desondanks kunnen er
zich omstandigheden voordoen, dat
een draai om de oren de beste straf
Een collega van me bij het lager
onderwijs, izeide laatst op een bij
eenkomst: ik sla nooit, maar geef al
tijd strafregels. Laat ik u vertel
len, dat ik nog nimmer strafregels
heb opgegeven. Als kind moest ik ze
ook wel eens maken. Ik was nogal
beweeglijk en zodoende moest ik wel
eens de klassiek geworden formule
honderdmaal vermenigvuldigen: „Ik
mag niet draaien". U weet zelf
waarschijnlijk wel, hoe dat in zijn
werk ging: Je begon met een rijtje
„ik", dan een heel rijtje „mag", en
zo voort. Net zo lang, tot je er
draaierig van werd. En i'n die tijd
vond ik het al zinloos, een dergelijke
straf. Bovendien verknoeit het 't
handschrift van de gestrafte. Im
mers, men raffelt de regels zo spoe
dig mogelijk af om maar klaar te
zijn.
Ik houd dus niet van getimmer
en evenmin van strafregels. Nog
evenmin van strafregels, nog minder
van in de hoek zetten. Op de lagere
school kan ik het nóg enigszins bil
lijken, maar overigens beschouw ik
een dergelijke straf ook als minder
waardig en, vernederend voor de ge
strafte. Envernedering is toch
niet het doél van de straf. De straf
moet opvoedend werken. Anders
heeft zij geen zin.
In uitzonderingsgevallen kan men
dus nuttig zijn een tik te geven. Ik
heb mijn handen ook niet altijd ge
spaard, als het werkelijk nodig was.
En in de klassen, die ik voorheen
had, werkte een draai om de oren
steeds verrassend. Want dat was
zoals ik al zei een uitzondering.
Dan zat de schrik er weer geruime
tijd in.
Misschien had ik ook daarom wel
een hekel aan het getimmer, zoals
ik dat altijd noemde. Ik wilde nooit,
dat mijn leerlingen bang voor me
waren. Waf drommel, ik wilde geen
boeman voor ze zijn, maar hun
vriendin.
De beste straf vond ik altijd: een
stuk uit het hoofd leren. En ik nam
dan bij voorkeur een vak, waarin
de zondares zwak was. Theorie ko
ken een vijf op je laatste rapport?
Best. Leer maar eens een paar blad
zijden uit je kookboek. Alsmede
een paar recepten. Is de Nederland
se taal een zwak punt? Accoord. Ga
maar eens een stelletje zinnen ont
leden. En zo voort. Was iemands
handschrift miserabel, wel, dan
maar eens enkele bladzijden in een
schrift een opstel netjes overpen-
nen. Maar dan ook netjes! En dan
gebeurde het keurig, want men wist
wel, dat het anders toch overge
maakt moest worden.
Zoals ik al zei, voelt men in deze
tijd niet veel meer voor lijfstrafffen.
En ik ben er blij om. Niet, omdat de
moderne jeugd zoveel gezeggelijker
is dan een halve eeuw geleden. Wat
dat betreft, zal er wel niet zo heel
veel verschil zijn. Maar de onder
wijskrachten zijn zich in deze mo
derne tijd meer van hun roeping en
verantwoordelijkheid bewust dan
een halve eeuw geleden. De plak is
op de school niet meer te vinden en
het klassieke Spaans rietje in de
hoek bij het raam is eveneens ver
dwenen. Gelukkig. Als dergelijke at
tributen behoren tot de paedagogi-
sche middelen om van kinderen
nuttige leden der maatschappij te
maken, wel, dan acht ik de kwali
teiten van de gebruikers ervan niet
hoog.
Dit voorjaar was ik op een
schoolreünie in Purmerend. Daar
werd afscheid genomen van een on
derwijzeres, die veertig jaren haar
beste krachten gegeven had aan het
lager onderwijs. Ik had het genoe
gen gedurende één jaar oorlog
1914-1918 bij haar in de klas te
zitten. Het was tijdens de waters
nood, dat we door de watervloed van
huis en haard verdreven waren, en
zodoende kwamen we tijdelijk in
Eenzaam en verlaten,
wat een doods gezicht
Na die drukke dagen,
ligt daar Grevenbicht.
Het was weer een poosje
heerlijk ongestoord,
Veler el dorado,
't vrijgezellenoord.
Zelfs timide dames
waren heel wat mans;
Nooit vervulde hope
kreeg er nieuwe glans.
Hongerige blikken
werden daar gevoed;
Er is weer gepopeld
uit geprangd gemoed.
Meer dan duizend vrouwen,
lichtelijk geroerd,
Hadden daar zichzelve
op- en aangevoerd.
Ruim tweehonderd mannen
waren in bedrijf;
Grevenbicht liep zuinig
ditmaal één op vijf.
Heel wat prille liefdes
kregen daar hun start;
Een verhoogde bloeddruk
teisterde het hart.
Nu is het ten einde,
wordt er ge-verkeerd,
Of de vrije status
weer geprolongeerd.
Rosalien uit Arnhem
werd terstond gevraagd,
Zegt, als van een jurkje:
Ik ben goed geslaagd.
Doch Cato uit Leiden
smaalt. Ik dacht het wel,
Allemaal confectie,
ik blijf vrijgezel!
JAAP MIJDERWIJK.
Purmerend terecht. Deze, onderwijze
res was voor haar tijd modern
want reeds toen sloeg ze een ob
stinate leerling bij hoge uitzonde
ring.
Wij hadden een prettig gesprek
met elkander na afloop van deze
gedenkwaardige avond. En we wa
ren het hier over roerend eens: Als
je de weg naar het hart van het
kind niet kunt vinden zonder stok,
lukt je dat ook niet mét stok. En in
mijn vroegere schooljuf moeten
denken.
Op z'n tijd is straf nodig. Maar de
straf moet opvoedend werken, niet
vernederend. Wie dit als 'leer
kracht inziet, is een heel eind op
de goede weg.
Ik hoop, dat de briefschrijfsters
merendeel onderwijzeressen', die me
hierover een oordeel vroegen, te
vreden gesteld zijn. En anders: klim
maar in de pen. Ik wil er graag nog
eens over van gedachten wisselen.
DORA WERTH
Putten herdenkt zijn 600 mannen
Mannen en jongens, vaders en zonen,
soms uit één gezin 3 of 4 werden op
2 October 1944 weggevoerd.
herdenkingsteken: „Van hier
den zij weggevoerd".
Zeven mannen werden er zonder
Huizen gingen in vlammen oppardon neergeschoten, toen zij op de
vlucht wilden slaan. De rest kwam
Doelloos staart een ietwat gebogen
vrouwenfiguur over 600 lege door
palmpjes aangegeven vierkanten,
het symbool van hen, die niet te
rugkeerden
Het is het door beeldhouwer Mari
Andriessen vervaardigde standbeeld,
dat door de burgerij van Putten
midden i'n het kleine dorpje werd
geplaatst ter herinnering aan hen,
die in de omtrek of ver van huis
hun leven lieten bij de represaille
maatregel.
Wie kent eigenlijk niet het drama
van Putten? In de nacht van 30 Sep
tember op 1 October 1944 raasde een
auto van de Duitse weermacht door
de duistere nacht. Plotseling klon
ken schoten en er vielen doden.
Reeds de volgende mórgen was de
omgeving rond Putten afgezet en
werden de mannen uit hun huizen
naar de Nederlandse Hervormde
Kerk gedreven. Hier staat nog het
terecht in een school en' nadat de
mannen boven de vijftig waren los
gelaten, werden alle anderen op
transport gezet en begon de droeve
uittocht van de zeshonderd een en
dertig mannen.
Slechts een en dertig keerden te
rug uit de concentratiekampen uit
Duitsland. Vermagerd en uitgeteerd.
Het leven staat stil.
Er is geen huisgezin in Putten
waar niet een of meer gezinsleden
het slachtoffer werden. Mannen in
de volle kracht van hun leven, die
juist een huisgezin gesticht hadden;
jongens van zeventien jaar, nog nau
welijks de kinderschoenen ont
groeid; vaders en zonen uit één ge
zin werden aan het gezinsleven ont
rukt en weggevoerd om nimmer te
rug te keren. Tien jaar na dit dra
ma leeft het nog in de harten der
Puttenaren alsof het gisteren ge-
