Weekblad voor Waddinxveen
II
KLAPROOSDAG 12 NOVEMBER
Moedu de Vrouw
Öe. Sptiqet van de week
Dameshoeden
fllïlEfl
Blijf meester
Ook Spierpijn
No 542
Vrijdag 4 November 1955
lie Jaargang
Adres Redactie en Administratie:
Oranjelaan 30, Waddinxveen, Telef. 438
Verschijnt elke Vrijdag
Abonnementsgeld per kwartaal f 1.00 bij vooruitbetaling
Advertentieprijs 6 ct, familieadvertenties 7 ct per m.m.
Bijdragen, Verslagen, etc. uiterlijk
's Woensdagsavonds inzenden.
Het Koninklijk echtpaar heeft de
ze week een glorieuse tocht gemaakt
door de delen van onze West. In elk
deel van dit rijksgebied had men de
Koningin en de Prins een grootse ont
vangst bereid.
Tot in de binnenlanden toe hebben de
inlanders onze Landsvrouwe grote hul
de toegebracht en daarmede hun aan
hankelijkheid aan ons vorstenhuis ge
toond. Dit Koninklijk bezoek zal dan
ook zeker de banden met ons land ver
sterkt hebben.
De reis is weer bijna ten einde en
hopen we dat Koningin en Prins weer
behouden in het vaderland terug zul
len keren.
In Amsterdam wordt dezer dagen
een interessante tentoonstelling ge
houden, waarin Nederlandse uitvin
ders hun uitvindingen hebben geex-
poseerd.
De Apollohal is vol in allerlei appa
raten, gebruiksvoorwerpen, zelfs plas
tic huizen. Alles ontsproten uit de
brein van eigen landgenoten. Mogelijk
kunnen de tentoongestelde plastic -
huizen een oplossing geven voor de
heersende woningnood. Deze nood
neemt zodanige vormen aan dat men
spreekt over „Volksvijand nummer
een."
Vandaar dat men dan ook op het
congres van aannemers deze nood be
sprak en vroeg om vrijstelling van
militaire dienst voor de bouwvakarbei
ders, bovendien meende men dat de
emigratie van deze mensen niet aan
gemoedigd moet worden. Het is wel
noodzakelijk dat deze volksvijand ver
slagen wordt en dat de achterstand
van plm. 200.000 woningen ingehaald
kan worden.
In Rotterdam wordt binnenkort
het 20.000ste schip in de haven ver
wacht. Een record cijfer, waarbij onze
havenstad de haven van Londen naar
de kroon steekt. Voor Rotterdam een
ongekend succes.
Minder succes hebben de pogingen
tot terugvoering van Anneke Beekman
De Officier van Justitie heeft nu
zelfs aan de Belgische regering om
uitlevering van de daderes verzocht,
die in ons land tot acht maanden ge
vangenisstraf werd veroordeeld. Men
spreekt van onvoldoende activiteit
der Hilversumse en Maastrichtse po
litie in zake de ontvoering van dit kind
Gelukkig had de Zeister politie
meer succes en wist de dader van de
moord op de verpleegster Willy van
Soest te arresteren, zeer tot opluch
ting van de bewoners in die omgeving.
In dit geval hebben de getuigen aan
politie buitengewone diensten bewe
zen. Op him verklaring was het mo
gelijk de dader snel te pakken te krij
gen. Minder gelukkig was de politie te
Harderwijk, waar de dader van de ge
pleegde moord in April 1.1. niet gevon
den is. Het is voor de politie teleur
stellend dat geen getuigen komen op
dagen, alhoewel er wel anonieme aan
wijzingen binnen kwamen.
Ook deze week heeft het verkeer
weer hoge tol gevraagd. Het is weer
een hele lijst van gewonden en doden.
We zouden dit kwaad wel „Volksvij
and nummer twee" willen noemen.
Het neemt schrikbarende afmetingen
aan, alhoewel regering, politie, Veilig
Verkeer en andere organisaties alle
krachten in zetten dit kwaad te be
strijden.
Er worden zelfs prijzen uitgeloofd
aan die plaatsen waar binnen zeker
tijdsperk het ongevallencijfer is omlaag
gegaan. Verschillende gemeenten ko
men hiervoor in aanmerking, a.o. ook
ons genabuurd Gouda. Het is dus daar
veiliger als in andere plaatsen
zijn heel jongen ogen, die nog geen
weet hebben van ellende of geluk.
Die jonge ogen zijn in de meerder
heid en dat legt de menselijke samen
leving een grote verantwoordelijkheid
op.
Kinderen zijn er in de onofficiële
barakken achter het station in Salz
burg, in de kelders in Lienz, in het
kamp Spittal.
Dit is de grote Zorg van allen, die
met het vluchtelingenprobleem van
doen hebenwat moet er van die
kinderen worden Zij hebben geen
schuld aan de toestand waarin zij ver
keren - ze weten misschien niet eens
wat het woord politiek betekend, en
oorlog kennen ze alleen van horen
zeggen.
Kinderen realiseren zich met, dat
het gezin waarin zij opgroeien alleen
maar de naam van dat gezin draagt
ruw ofschraal?,
GEHOORZAMEN
„Kareltje! Kom van dat gras af!"
riep de moeder vanaf de bank in het
plantsoen. Vierjarig Kareltje, die ach
ter een vlinder aanzat, hoorde niets of
deed alsof. „Ka-rel-tje!" riep de moe
der met stemverheffing. „Zou je nou
zo'n jong niet!" mopperde zij op
staand." Ze doen tegenwoordig maar
precies waar ze zin in hebben en dat
begint al als ze nog maar amper on
der en boven de broek uitkomen!"
„Zal je nou hierkomen of niet!"
riep ze dreigend. Schoorvoetend
kwam de kleine booswicht nader. „En
nou blijf je van dat gras vandaan,
daar mag niet op gelopen worden".
„Van wie mag dat niet?" vroeg de
hummel nieuwsgierig. „Waarom niet?"
„Daarom niet," kribbigde de moeder
en verdiepte zich weer in haar brei
werk. Vijf minuten later lag Kareltje
op zijn knietjes op het gras en keek
met open mond naar de verrichtingen
van een regenworm, die half in en
half uit de grond stak. Plots kreeg de
moeder hem in de gaten. Kwaad
sleurde zij hem van het gras af en
diende hem een paar flinke tikken toe.
En toen was het natuurlijk brullen
geblazen.
Intussen had een oud moedertje
met een zware boodschappenmand op
de bank plaats genomen. „Jij kan ze
ker nog niet tellen, hè? Je bent nog
maar zo'n heel klein jongetje" lachte
ze vriendelijk tegen Kareltje, die van
pure verontwaardiging en verbazing
even vergat om te huilen. „Ikke ben
niet klein! Ik ben een grote jongen en
ik kan wel tot honderd tellen!" poch
te hij.
„Zo", zei het oude dametje, „dat is
erg knap je. Weet je wat wij eens zul
len doen? Wij gaan alle mensen tel
len, die hier voorbij komen en als we
er vijftig hebben en er geen een op
het gras gelopen, dan krijg jij een
reep! Pas op, daar komt iemand aan."
„Een!!" gilde Kareltje nog voordat een
oud heertje langzaam langs schuifel
de. „Twéé" telde het omaatje, toen
een jonge man met zijn fiets aan de
hand over het pad kwam aanstappen.
Kareltje posteerde zich aan de rand
van het gras. „Niet over het gras lo
pen!" waarschuwde hij telkens.
De vijftig werd vrij spoedig bereikt
en Kareltje mocht uit de volle kara-
bies een reep pakken. Even hield de
oude dame het grijpgrage handje vast.
„Heb je wel gezien, dat grote mensen
niet over het gras lopen? Dat doen
alleen kleine kindertjes." „Ik ben
groot", verklaarde Kareltje en we
hadden verder geen last van hem.
Aan dit kleine voorval moest ik
denken toen onlangs bij kennissen een
jonge moeder wrevelig haar driejarig
dochtertje hardhandig in de hoek
zette, omdat zij een gegeven bevel
niet onmiddellijk opvolgde.
Volgens kinderpsychologen behoort
het gehoorzaamheidsprobleem op
vierjarige leeftijd te zijn opgelost,
maar de moeder van het lastige, weer
spannige of al te levendige kind weet
wel beter! De kleuter, die meestal van
het hele boze relaas geen woord snapt
zal echter wel het bevel „je-mag-niet"
in verband brengen met allerlei on
aangename gewaarwordingen. De er
varing heeft hem geleerd dat dit bij
elkaar behoort en hij zal zijn uiterste
best doen om door te doen alsof hij
niets hoort, dit onaangename op een
afstand te houden.
Er zijn ouders, die iedere omweg
verre beneden zich achten en die
strikte en onmiddellijke gehoorzaam
heid eisen zonder tekst en uitleg op
straffe van harde maatregelen. Meest
al bereiken zij hun doel, maar aan
het karakter van menig kind wordt
daardoor iets verbogen dat nooit meer
recht te buigen is.
Zij die een beroep op het eergevoel
van het kind niet als een compromis
schuwen bewandelen o.i. een minder
directe maar voor het kind heilzamer
weg, welke uiteindelijk toch tot het
gewenste doel voert. Het kind dat
men weet te suggereren, dat mede
door zijn toedoen de zaken in het
rechte spoor worden gehouden, zal
er al gauw een eer in stellen mee te
mogen doen met de volwassenen; het
is er trots op te tonen wat het kan.
Voor het aankweken van gehoor
zaamheid is geen voor allen geldend
recept te geven: ieder kind is krach
tens aanleg en wezen verschillend en
moet op een andere manier worden
aangepakt. Eén ding hebben echter
alle kinderen gemeen: dat wat tot hun
fantasie spreekt wordt gemakkelijk
aanvaard. Dit feit is een kostbaar
hulpmiddel bij het overwinnen van
het gehoorzaamheidsprobleem. Het
ware te wensen, dat meer moeders
hiervan doordrongen waren.
Amy Groskamp ten Have.
Zeventigduizend
sleutels op de deur van
de toekomst
Zeventigduizend vluchtelingen wo
nen in Oostenrijk in officiële en niet
officiële kampen, in afzonderlijke ba
rakken, kelders en andere onderko
mens. Zeventigduizend paar ogen zien
iedere morgen de oude nood van de
vorige dag.
Daaronder zijn heel oude ogen, die
al veel te veel ellende en veel te wei
nig geluk hebben gezien. Daaronder
geeft handen om trots op te zijn.
in zo'n kamp, omdat de leden dezelfde
achternaam hebben en, niet omdat het
een intieme, besloten gemeenschap is.
Dat is onmogelijk in de kampen,
waar ieder in de barakken ten hoogste
een paar afgeschoten kamertjes heeft
waar een bed, een tafel, een paar stoe
len en een kast kunnen staan. Er is
geen afzondering mogelijk en de kin
deren groeien buiten op, in de mod
der en tussen het onkruid. En tussen
ontwortelde ouderen vaak wier levens
houding, gevormd in jaren van vlucht
en vervolging, geen voorbeeld kan en
mag zijn.
Het vluchtelingenprobleem moet
worden opgelost, ook al zou het alleen
maar zijn om die duizenden kinderen
op wie de maatschappij straks weer
moet worden Uitgebouwd.
Als de ouden van dagen eenmaal
goed verzorgd in behoorlijke tehuizen
zijn ongebracht, hetgeen met betrek
kelijk geringe kosten mogelijk is, lost
het vluchtelingenprobleem zich voor
wat hen betreft vanzelf op.
Maar de kinderen hebben nog een
toekomst te winnen of te verliezen.
Hun ouders moeten de kans krijgen
normale staatsburgers te worden, die
hun kinderen behoorlijk kunnen op
voeden en laten onderwijzen. Ze moe
ten de kans krijgen, redelijk te wonen,
zichzelf een redelijk bestaan op te
bouwen.
Daar wordt iets aan gedaan. Door
de Verenigde Naties, door allerlei in
ternationale hulporganisaties. Maar
tot dusver is de hulp onvoldende.
Nederland heeft vorig' jaar vier en
een kwart millioen gulden bijeenge
bracht voor de vluchtelingen. Zeven
tig procent van dat bedrag is naar
Oostenrijk gegaan en dertig naar
Griekenland.
Nu worden er in Oostenrijk huisjes
gebouwd van Nederlands geld. Een
tehuis voor ouden van dagen wordt
verbeterd.
Daardoor kunnen jaarlijks vele
vluchtelingen van de lijst van ont
heemden worden afgevoerd. Maar -
jaarlijks komen er ook vele vluchte
lingen bij.
Het probleem dreigt een permanent
karakter te krijgen.
Noorwegen biedt hulp, Zweden biedt
hulp, Nederland biedt hulp.
Nederland gaat het nu zelfs voor de
tweede keer doen. Vorig jaar de uur
loon-actie, nu de sleutelactie Na
tuurlijk kan Nederland niet alleen
zorgen voor de zeventigduizend sleu
tels op de deur van de toekomst. Dat
kan alleen internationale samenwer
king. Maar Nederland gaat vooraan,
en Oostenrijk ondervindt thans de
eerste gevolgen van die Nederlandse
hulp.
Nederland heeft een goede naam
in Oostenrijk. Het gaat die nu nog
weer verbeteren.
De sleutelactie draait op volle toe
ren. Het zal van het sollidariteitsge-
voel en de naastenliefde van de Ne
derlanders afhangen, of de opbrengst
in tonnen of in millioenen kan worden
geteld. Of in Oostenrijk tien kinderen
uit de barakken zullen worden ver
lost of duizend.
De vluchtelingen hebben nog altijd
hoop. En nog altijd: mogelijkheden.
Het gaat er alleen om, dat zij die sleu
tel, die ene sleutel krijgen, waarmee
ze de deur naar de toekomst kunnen
openen.
Want die deur laat zich niet helaas
niet forceren. Breekijzers en koevoe
ten brengen geen uitkomst. Alleen
een sleutel.
Maar als die er eenmaal is en de
deur gaat openwat een vergezicht
-o-
Zouden er in Waddinxveen ook nog
ongebruikte sleutels liggen?
Ongetwijfeld wel Laat ieder eens
in huis rondzien en deze aan ons
bureau bezorgen. Wij zorgen wel voor
doorzending.
Of is het wenselijker een comité te
vormen?
over Uw zenuwen. Neem
Mijnhardt's Zenuwtabletten
Naar een eigen huis
Allerwegen belangstelling voor
het eigen huis.
Een goed, geriefelijk huis bewonen
en van dit huis zélf de eigenaar zijn,
het is een idelaal dat niet aan tijd of
landsgrenzen gebonden is. Door de
eeuwen heen hebben mensen overal
ter wereld dit ideaal gekoesterd, en
vandaag de dag is het nog precies zo.
In de Scandinavische landen zowel als
in de Verenigde Staten van Noord-
Amerika, in Nederland zowel als in
Australië wonen velen die er van^ dro
men, nog eens „eigen huisbaas" te
zijn in een woning, zoals zij die zelf
wensen.
En bij dromen is het niet gebleven
velen hebben zich een eigen huis ver
schaft.
Als naties van huiseigenaren staan
Finland en de Verenigde Staten bo
venaan, waar omstreeks 60 pCt van
alle woningen uit „eigen woningen"
bestaat. Dan volgen bijvoorbeeld W.
Duitsland met 45 pCt eigen woningen,
België, Denemarken en Zweden met
40 pCt, Engeland, Italië en Frankrijk
met 25 pCt.
Nederland heeft een tamelijk lage
plaats in deze ranglijst met zijn 28
pCt eigen woningen (van de woningen
zonder bedrijf zijn er zelfs niet meer
dan 19 pCt eigendom van de bewo
ners, zo wees de telling van 1947 uit).
Waarom het percentage in Neder
land zo laag is? Wel in de eerste
plaats, zo lijkt het ons toe, door de
gunstige (maar eenzijdige werking
van de Woningwet, die de laatste hal
ve eeuw velen voor weinig geld een
goede huurwoning verschafte. Pas de
allerlaatste tijd gaat de overheid er
toe over, ook de bouw van eigen wo
ningen enige steun te verlenen.
Belangstelling voor een eigen huis
is er in Nederland wel degelijk, en
sinds de laatste oorlog is die belang
stelling nog sterk toegenomen. Op het
ogenblik is een eigen huis al lang niet
meer uitsluitend een verlangen van
mensen, die zelf als kind in een eigen
huis gewoond hebben en de voordelen
uit eigen ervaring kennen Vele ande
re koesteren nu hetzelfde ideaal.
Het is niet moeilijk, daarvoor enige
redenen op te noemen. In de eerste
plaats zijn er door de heersende wo
ningnood velen, die abominabel slecht
gehuisvest zijn of zelfs helemaal geen
huis hebben. Deze mensen lijkt een
eigen huis, naar eigen wensen ge
bouwd en ingericht, zo ongeveer een
hemel op aarde toe!
In de tweede plaats vinden velen
het gevoel van vrijheid, van eigen baas
te zijn, zoals een eigen huis dat bie
den kan, erg aantrekkelijk. Tenslotte
zijn het dan de huurverhogingen, die
veel mensen de kant van het eigen
huis op drijven. Steeds maar meer
huur te moeten betalen is niet plezie
rig en het gevoel van onzekerheid
over mogelijke verdere verhogingen is
al evenmin aangenaam. En is het niet
spijtig, jaar in - jaar uit zo'n hoge
huur te betalen, zonder dat ooit één
steen voor de woning je eigendom
wordt? Met afgunst kijkt menig huur
der naar de eigen-huisbezitters, de
mensen die eigen huisbaas zijn en met
huur betalen niets te maken hebben.
Maar hoe aan een eigen huis te ko
men?
Intergemeentelijke bouwkas
biedt hulp.
Al tegen de 5000 gezinnen in Ne
derland wonen op het ogenblik in hun
eigen huis, dank zij de helpende hand
die hen geboden werd door een in
stelling waar meer dan de helft van
alle Nederlandse gemeenten gchter
staat. Wij bedoelen de Bouwkas Ne
derlandse Gemeenten.
Het systeem van deze intergemeen
telijke instelling maakt de eigen wo
ning mogelijk voor veel groter groe
pen van de bevolking dan voorheen.
De ruim 13.000 deelnemers die er op
het ogenblik zijn, komen voort uit al
le lagen van de bevolking; een groot
aantal van hen behoort bijvoorbeeld
tot de arbeidersklasse.
De diensten welke de Bouwkas zijn
deelnemers verstrekt, zijn.van finan
ciële zówet als van bouwtechnische
aard.
In het kort komt het er op neer, dat
men na zelf een bescheiden bedrag
De vluchteling wacht
De bedelaar van thans
is niet meer zoals vroeger
toen vaak een luie vent,
maar nu een echte zwoeger,
die langs de deuren gaat
om dingen op te halen,
waarmee wij altegaar
de vrijheid gaan betalen
van mensen die nu nog
van ongeduld wel stampen
om vrij te komen van
de vluchtelingen kampen.
Wie zou zo'n bedelaar
niet graag voldoening geven
als hij de hand ophoudt
tot heil van veler leven
Gelukkig, in ons land,
ziet men geen vluchtelingen,
die in vertwijfeling
de harde handen wringen,
doch zijn die mensen ver,
wij weten toch wel zeker
zjj ledigen in smart
de volle lijdensbeker.
Schenkt u geen zilveren munt,
er valt toch wel te gissen,
dat g'uit uw rommelkast
een sleutel best kunt missen.
SCHEEPERS
KLAPROOSDAG
Evenals vorig jaar zal ook dit jaar
van 10 tot 12 November een Klap
roosdag worden gehouden.
Die dag zal er een kleine gave van
U gevraagd worden voor het onder
houden van de oorlogsgraven en om
de nabestaanden, die financieel niet in
staat zijn de graven van hun geliefde
doden eens te bezoeken, hierin tege
moet te komen. Nu is de Ned. Bond
van Plattelandsvrouwen, afd. Wad
dinxveen, gevraagd deze collecte te
verzorgen.
Hoewel er tegenwoordig veel van
U wordt gevraagd, hebben wij ge
meend daar een bevestigend ant
woord op te moeten geven.
Geve een ieder naar zijn vermogen
voor dit zo goede doel.
en rheumatische pijnen
wrj)ft U weg met
bijeen te hebben gespaard, in staat
wordt gesteld de hele bouw te fi
nancieren. Bij de bouw - die natuur
lijk pas kan plaats hebben wanneer
men ook over een bouwterreintje be
schikt en van de gemeente bouwvo
lume toegewezen krijgt - wordt
bouwkundige hulp verleend wordt die
tot doel heeft, voor zo weinig mogelijk
geld een zo goed mogelijk huis te ver
schaffen. De Bouwkashypotheek die
op de woning komt te rusten, kan
desgewenst worden afgelost in zó lan
ge tijd dat men, omgerekend per
week, weinig meer betaalt dan een
normale weekhuur.
In een Itweetal volgende artikelen
tal het Bouwkassysteem nader uit
leen worden gezet.
Toch willen wij nu de inwoners van
pnze gemeente er op attent maken,
(flat Woensdag 9 November a.s., des
bvonds om 8 uur in het Gereformeerd
Verenigingsgebouw aan de Stations
straat hierover een openbare voor
lichtingsavond zal word'en gehouden.
Men zie de advertentie elders in dit
RICHT UW LICHT
een ander niet in het gezich!
Geen verblindend licht! Dat geldt
zowel voor de automobilist als voor U,
wielrijder!
Er wordt van U geëist, dat de lan
taarn van Uw fiets schuin naar om
laag gericht is, want alleen zo ver
zekert U de veiligheid van de be
stuurders, die U tegemoet komen.
Verblinding betekent een sinister
spelletje met het verkeersongeval.
Wie wil het voor zijn verantwoording
nemen?
Vóórdat U moreel of door de rech
ter ter verantwoording geroepen zou
worden.
„Richt Uw licht,
't is naastenplicht".
En hoe staat het met Uw achter-
lampje? Het is bekend, dat het dik
wijls uitgaat, zonder dat de bestuur
der het weet.
Daarom: „Doe wel en zie zo nu en
dan eens om!"
VERBOND VOOR VEILIG VERKEER
