Cor van Weele ontwierp een
unieke postzegelserie
Foto
Sjaak Noteboom
Zaterdag opening van de
nieuwe tennisbanen
HEEMSKERK
CAMERA
INRUIL-ACTIE
WEEKBLAD VOOR WADDINXVEEN VRIJDAG 1 JUNI 1962.
PAGINA 2
Honderd jaar Frans Hals-Museum te Haarlem en het internationaal con
gres van museumdeskundigen, dat van 4 tot en met 11 juli onder auspiciën
van de International Council of Museums in ons land wordt gehouden,
vestigen dit jaar extra de aandacht op cultureel Nederland. Twee culturele
gebeurtenissen van de eerste orde, die voor PTT aanleiding waren een
speciale serie postzegels uit te geven, die het Nederlandse cultuurbezit
tot onderwerp hadden. De keuze viel daarbij op de traditionele serie
Zomerpostzegels, die ieder jaar met een speciale toeslag worden uitge
geven. Zoals bekend komt die toeslag ten goede aan culturele instellingen
en aan organisaties voor maatschappelijk werk en volksgezondheid van
alle gezindten in ons land.
té voor de Zomerpostzegels in Den
Haag uitgaf ter ondersteuning van
de Zomerzegelactie. Het vertelt iets
over die Zomerzegels en over het Ne
derlandse cultuurbezit. Draaiorgel-,
carillon- en clavecymbelmuziek be
geleiden de stemmen van de minis
ters Klampé en Cals en de aantrek
kelijke tekst, die door Albert Vogel
wondt gezegd. In vier talen wordt
dat plaatje uitgegeven. In de hoes is
een complete serie Zomerpostzegels
bijgesloten en op de verzendenvelop
kan nog een serie worden geplakt.
Dit plaatje, bedoeld als steun aan de
actie, heeft een veel wijdere strek
king gekregen. Samen met de vijf
culturele ambassadeurs in postzegel-
vorm, is het een toeristische ambas
sadeur voor ons land geworden en
bovendien voor iedere filatelist in
binnen- en buitenland een steeds
waardevoller bezit. De prijs van het
plaatje, oompleet met hoes, envelop
en serie Zomerzegels bedraagt een
rijksdaalder.
Optisch grapje.
Van elke postzegel is eigenlijk een
verhaal te vertellen. Op zoek naar 'n
onderwerp van natuurhistorische
waarde belandde Van Weele in een
vlinder-museum met twintigduizend
vlinders. Hij fotografeerde er niet
een. In het Zoologisch Museum te
Amsterdam stuitte hij toen op het
schelpfossiel, vertnoedelijk 175 mil
joen jaren oud. Het geringde motief
stelde hem voor bijzondere proble
men. Het fossiel was hol, maar het
was moeilijk het zo te fotograferen,
dat het ook op de 6-cents-zegel waar
De Zomerzegels gingen i
serie vormen, uniek in uitvoering,
dank zij de grote zorg, waarmee de
ontwerper, de 44-jarige Amsterdam
se fotograaf Cor van Weele, zijn
werk heeft gedaan. Postzegels ont
werpen is geen eenvoudige taak. Ze
moeten aan zoveel eisen voldoen, en
mogen in geen enkel opzicht iemand
onaangenaam treffen. Maar Cor van
Weele, een van nature optimistisch
mens, zei zonder aarzelen „ja", toen
hem begin 1961 de opdracht werd
gegeven. Hij wist niet waaraan hij
was begonnen en wist toen evenmin
dat ons land 350 musea telt, waar
van hij er een groot deel bezocht,
soms meermalen, om toch maar alle
onderdelen van ons museumbezit in
die vijf postzegels tot uitdrukking
te kunnen brengen.
Frans Hals uit de lijst.
De onderwerpen liggen er voof het
grijpen, maar het is moeilijk om er
geen postzegel van te maken, zegt
Van Weele. Want dat was juist de
taak die hij zich stelde.
Drie maal bezocht hij bv. het Haar
lemse Frans Hals-Museum. Tenslotte
viel zijn keus op twee koppen uit 'n
beroemd Schuttersstuk. 3.24 x 1.75
meter zijn de afmetingen van het
schilderij; Van Weele wilde een de
tail daarvan weergeven op de post
zegel van 25 x 35 millimeter, zonder
dat er iets verloren ging.
Dat het stuk daarVoor uit zijn lijst
moest om in de tuin van het museum
bij zonlicht te kunnen worden gefoto
grafeerd, vond de directie van het
museum goed. En nu prijken die 2
koppen op de indigo 30-cents-zegel
met tien cent toeslag.
Maar het Schuttersstuk diende nog
tot meer. Een foto van het hele schil
derij illustreert de hoes en de ver
zendenvelop van een smaakvol plas
tic grammafoonplaatje „Portret van
Nederland", dat de Stichting Comi-
Een detail uit het Schutters
stuk van Frans Halszoals dat
zowel op de zomerpostzegels
als op de prentbriefkaarten
Een schelp-fossiel vormt de
afbeelding van de 6 cents
postzegel (met een toeslag van
4 cent) alsmede voor de prent
briefkaart, uitgegeven door de
Stichting Comité voor de
Het aardige van deze afbeel
ding is, dat de schelp, die nu
hol lijkt, bol wordt, wanneeer
men de prent op z'n kop be
kijkt. Dit is het gevolg van 'n
optisch effect.
op het overigens op vrijwel ware
grootte staat afgebeeld hol zou zijn.
Het is Van Weele gelukt, maar als
U die 6-cents-zegel of de afbeelding
van het fossiel omdraait is hij ineens
bol geworden. Een optisch grapje.
Van Delfts Blauw
naar Slingerklok.
Weg was Van Weele van het beeldje
van een kat, vermoedelijk uit de Ro
maanse tijd dat vier jaar geleden
het Winschoterdiep weril opgevist en
nu in het (Mulseum te Groningen
staat. Het was moeilijk te zeggen,
onder welke categorie het moest
worden gerangschikt. Tenslotte werd
het volkenkunde en diende het als
beeld van de 4-cents-zegel.
Het schegbeeld op de 12-cents-post-
zegel heeft Van Weele weken bezig
gehouden. Zijn ogen, waaraan nim
mer iets ontgaat, hadden zich als het
ware vastgezet op dit beeld, dat hij
ontdeikte op het model van het fre
gat van Cornelis Evertsen in het
Rijksmuseum te Amsterdam.
Voor de 8-cents-zegel dacht Van
Weele eerst aan een object van
Delfts Blauw. Tenslotte kwam hij te
recht in het Rijksmuseum voor de
geschiedenis der Natuurtwetensch ap-
pen in Leiden. Uren lang dwaalde
hij er rond en liet zijn ogen spiedend
rondgaan over de meest vreemd
soortige voorweitpen uit vervlogen
jaren. De door Ghristiaan Huygens
uitgevonden slingerklok fascineerde
Cor van Weele. Maar dan moest het
ook die klok worden, en niet de kop
van Huygens. Want dat zou weer te
veel postzegel zijn geworden, zegt
Van Weele.
Grote dienst.
De man, die niets meer wist van
postzegels, dan dat men er een brief
mee kan frankeren, heeft zijn op
dracht wel bijzonder serieus uitge
voerd. Zo goed zelfs, dat zijn uitein-
Demonstratie door vier bekende
tennisspelers uit Den Haag
delijke selectie van vijf foto's onmid
dellijk werd goedgekeurd. Van Wee
le heeft, net zoals hij het in al zijn
werk doet, getracht te zien zoals an
dere mensen een object zien, maar
daaitaaast heeft hij er ook dingen
uitgehaald, die inen anders niet ziet.
Met die museumserie heeft hij niet
alleen de PTT en het Zomerzegel-
comité een grote dienst bewezen,
maar bovenal een belangrijke bijdra-
;e geleverd om ons cultuurbezit in
iet buitenland meet bekendheid te
geven, wat het toeristische bezoek
aan ons land alleen maar ten goede
kan komen. De harmonieuze Zomer-
zqgelserie blijft tot 9 juni bij het
postkantoor en het plaatselijke co
mité, Vijverlaan 6, tel. 2659 verkrijg
baai
Onrustige Zenuwen?
MUnhardt'» Zenuwtabletten
Het ligt in het voornemen van bur
gemeester Van der Hooft zaterdag
middag 2 juni a.s. om twee uur de
drie nieuwe tennisbanen in het
Warnaarplantsoen officiéél in ge
bruik te stellen. Hiermede zal Wad-
dinxveen dan een nieuwe mogelijk
heid tot sportieve ontspanning rij
ker zijn geworden, waarvoor onge
twijfeld grote belangstelling zal
bestaan.
Op de openingsmiddag komen vier
vooraanstaande Haagse hoofdklasse
tennisspelers naar Waddinxveen, nl
de heren Koerts, Nijeboer, Huizing
en Biesheuvel (waarschijnlijk) als
mede de bekende scheidsrechter
Verhoeven, lid van de hoofdcom
missie rechtspraak van de Kon. Ne
derlandse Lawtennisbond, teneinde
enkele demonstraties te geven. Het
ligt in de bedoeling twee enkele
spelen van elk één set te demon
streren, alsmede een dubbelspel.
De clubs, die zich hebben gemeld
als huurders van de tennisbanen,
zijn de nieuw opgerichte tennisver
eniging „Waddinxveen" en de in
middels in het leven geroepen ten-
nisafdeling van Be Fair. Voorts
hebben er enkele groepjes parti
culieren belangstelling voor huur
van banen op bepaalde tijdstippen
getoond.
De neutrale tennisvereniging Wad
dinxveen heeft in verband met de
opening van de banen maandag
avond jl. in café-restaurant Royal
een contactbijeenkomst belegd, die
bijzonder druk werd bezocht. Van
de nu zestig officieel ingeschreven
leden, waren er slechts enkelen
met bericht van verhindering af
wezig. Tal van interne club-aange
legenheden werden besproken. Een
bijzonder belangrijk resultaat van
de contactbijeenkomst was, dat een
der leden, zelf een ervaren tennis
speler, zich bereid verklaarde voor
lopig gedurende één avond in de
week belangeloos de ongeveer veer
tien leden, die nog nimmer hebben
getennist, de beginselen van deze
sport bij te brengen, waartoe men
een extra baan wil huren. In ver
band met de hoge aanloopkosten,
betekent deze training voor de
nieuwe spelers in de eerste tijd een
besparing op leskosten. Afhankelijk
van de ontwikkeling binnen de
vereniging wil men volgend jaar
overwegen eventueel een officiële
bondstrainer aan te trekken, ten
einde gedurende een aantal lessen
de beginners nog meer ervaring bij
te brengen.
Gezien de korte tijd van voorberei
ding en het slechte weer van de
afgelopen maanden, zijn de tennis
banen nog bijzonder snel tot stand
gekomen en is in eerste instantie in
de belangrijkste behoeften op en om
de banen voorzien, hoewel er op
korte termijn nog wel meer voor
zieningen zullen moeten worden
getroffen, teneinde te beschikken
over een aan de eisen beantwoor
dende accomodatie.
Dorpsstraat 33 Telefoon 2218
Gemeentewerkenv an Zoeter-
meer hebben het uitvoeren van
grondwerken, riolerings- en bestra-
'aan de firma P. Rehorst uit Wad
dinxveen voor 44.300.
Voorofsche Polder
In Hotel Neuf te Boskoop hielden
de stemgerechtigde ingelanden van
de Voorofsche Polder, welke zich
uitstrekt over de 'gemeenten Wad
dinxveen en Boskoop een vergade
ring, waarbij o.m. de rekening over
het dienstjaar 1961 werd aanvaard.
De begroting van 1962 sluit in in
komsten en uitgaven met een bedrag
van 7146,19 waaronder een batig
saldo van de rekening over 1961 van
3488,69.
De omslag voor 1962 wordt geraamd
op 3800. De heer A. Breedijk
weid tijdens de bestuursverkiezing
Nog slechts één week
uw oude fototoestel is f 7.50 f 10.— of f 15.— waard
Vaclayt in£icMirig£n (tij,:
Passage 143
Telefoon 2477
„WAT DOEK WE
MET ÜOEDEir
Familieroman
door Maartje Zeldenrijk
HOOFDSTUK V - Nr. 10.
Ze lachte. „Uw thee was zelfs bizonder lekker.
Graag nog één kopje."
Met haar blik volgde ze hem naar het keukentje
tot hij met de theepot terug kwam. Handig deed hij
dat allemaal. Je kon wel zien, dat hij vaak alleen was
en voor zichzelf moest zorgen.
„En waar eet u nu? Hier?"
„Soms. Als ik zin heb. Tenminste brood en zo.
Warm eten doe ik altijd in de stad. Heb ik een vaste
gelegenheid voor. Maar hoe vindt u m'n home
„Knus," bekende ze eerlijk. „Helemaal niet het
idee, dat je in een woonwagen zit. En het ziet er zo
gezellig uit."
„Ik heb zelf indertijd alles uitgezocht. Tenslotte
moet ik er in wonen, nietwaar?"
Ze keek nog eens rond. „Ik heb bewondering voor
uw smaak. Er zit lijn in. Harmonie, bedoel ik.'
„Ik wilde vroeger binnenhuis-architect worden,
maar m'n vader heeft het me uit het hoofd gepraat.
En nu zit ik in de rioleringswerken. Wel een heel
verschil, niet?"
Ze knikte. „En vind u dit werk dan niet prettig?"
„Och - hij haalde zijn schouders op - een mens
krijgt het toch niet in het leven, zoals hij dat soms
graag wenst. We hebben volop werk en ik heb er
verstand van. Ik doe al enige jaren niet anders, in het
hele land. Dan ken je zo langzamerhand wel het
klappen van de zweep."
„En in de winter? Als het koud is
„Och, dat zijn we wel gewend. We kleden ons wat
dikker en we werken een beetje harder. En als het
vriest, ligt toch alles stil."
Ze dacht na. „Als het dus vriest en zo, met veel
sneeuw, en niet kunt werken, waar leeft u dan van
Hij lachte. „Van de zeven vette jaren, juffrouw
Dinkla. We zijn net als in de tijd van Jozef en leggen
voorraden aan in de tijd, dat het gewas wil groeien.
Of kent u die geschiedenis niet
„Allicht". Toen ze haar thee op had, kwam ze
overeind. „Ik moet weer gaan. Moeder zal haar mid
dagdutje onderhand wel uit hebben. En dan is het
vervelend voor haar, als ik er niet bij ben, ziet u
Hij knikte begrijpend en stond ook op. „Nou, u
komt nog maar eens een keer 's avonds een kopje
drinken als u wilt. U bent altijd welkom. En ik zou
het erg prettig vinden."
Ze keek hem ongekunsteld aan. „U? Waarom?"
„O, dan ben ik niet zo alleen. En dan daarbij, we
zijn op zo'n wonderlijke wijze met elkaar in kennis
gekomen, na die verloren portefeuille. Ik vond het fijn
dat ik kennis met u kon maken."
Ze keek hem strak aan. „Meent u dat
Zijn ogen openden zich wijd. „Ja zeker, waarom
zou ik dat niet menen? Ik vind u reuze geschikt, alleen
al vanwege het feit, dat u me de eer aandeed hier met
mij thee te willen drinken."
„Nou, als u het prettig vindbegon ze.
„Ik verheug me er nu al op. Ik heb een pick up
met platen, leuke platen - hij opende een kastje - dan
kunnen we wat aardige mopjes draaien. Doen we dat.
Ze lachte. „Ik zal wel eens zien. Misschien vol
gende week een avondje."
„Ik ga maandagavond al naar u zitten uitkijken
voor het raam."
't Zal wel een andere dag worden. Maandags heb
ik de was en als het goed droogt, strijk ik dezelfde
avond alles af".
HOOFDSTUK VI.
Die avond kon Aaltje de slaap niet vatten. Ze lag
op haar rug, de handen onder haar hoofd en keek door
het geopende raam naar de donkere lucht. Ze had van
middag heel deftig thee gedronken in de directiekeet
van de baas zelf. Zou die opzichter er last mee gekre
gen hebben, als die meneer Huurdeman zelf onver:
wacht was binnengekomen? Och, misschien niet. Hij
had toch zelf gezegd, dat het zijn huis was, en al stond
dat ding dan op wielen, het was er werkelijk gezellig
in dat kleine salonnetje, 't Was anders wel een raar
leven. Alleen de weekeinden ging hij naar huis. Voor
de rest vertoefde hij in die woonwagen en dan zo nu
en dan eens ergens in de stad. En als hij daar geen
zin in had, maakte hij brood klaar voor zichzelf. Nu
ja, ze had gezien aan de manier, waarop hij thee
schonk, dat hij zichzelf best kon redden. Hij was dat
alleen-zijn natuurlijk al jaren gewend.
Tja, hoe oud zou hij eigenlijk zijn? Ze had er geen
flauw idee van: zeven en twintig misschien. Maar het
kon net zo goed ouder als jonger zijn. Hij was wel
aardig. Eerst al, toen hij dat geld brachto ja
ze had nu ook die zestienhonderd gulden. Wat kon
je daar niet allemaal voor kopen! Nu ja, ze had op
het ogenblik niets nodig. Nieuwe schoenen had ze net
gekocht en een nieuwe parapluie had ze op haar ver
jaardag gekregen. En een bloesje of een rok kreeg ze
op gezette tijden van een der zussen. Nee, ze wist wer
kelijk niet, wat ze op dit ogenblik zou willen kopen.
Enfineen appeltje voor de dorst. Wat zeg ik? Zeg
maar gerust een appel. Zestien briefjes van honderd
gulden. Mens nog aan toe, ze was in één keer rijk.
Volgende week ging ze een avondje bij hem op
visite. Gek eigenlijkze ging nooit ergens heen,
behalve naar Tonnie en Catrien. Verder kwam ze
nooit ergens. In Alkmaar was ze één keer geweest,
na de geboorte van Geesje, de oudste van Bep en haar
man. En in Amersfoort, waar Corrie en Henk woonden
nog nooit. Bij Piet en Ploon was ze tijdens hun huwe
lijk geweest en daarna nog eens een middagje. Toen
kon ze dat nog, want Corrie was in die dagen nog
thuis. Maar sinds alle broers en zusters getrouwd
waren, kon ze eigenlijk nergens meer heen. Behalve
dan wat boodschappen halen in de stad of een paar
uurtjes 's avonds naar Tonnie, doch daar bleef het
dan bij. En dan zondags naar de kerk. Maar uit de
kerk vandaan moest ze weer aan de slag: koffie drin
ken, eten klaarmaken. Ja, veel vrije tijd had ze zo
doende niet. Nu ja, wat hinderde het eigenlijk? Moe
der had haar nodig en ze vond het fijn zoals het was.
Nu alle anderen getrouwd waren en zo af en toe eens
kwamen aanwippen, was het toch maar reuze gezellig
zo bij moeder thuis.
Maar ze ging nu eens een avondje ergens anders
heen. Koffie drinken bij die opzichter in de woon
wagen. En plaatjes draaien. Ze hield van muziek. Als
ze 's middags met z'n tweetjes in de zonnige voor
kamer zaten te kijken, dan stond de radio doorgaans
aan. En 's avonds na het eten eveneens. Dan was het
toch zo gezellig als een mens maar wensen kon. Wat
wilde je nög meer (wordt vervolgd)
