voeren
Piet
van
Vogels voeren strijd tegen
honger, dorst en koude
Raad komt weer bijeen
Meer voer (ook schillen,
vet, pinda’s) hard nodig
den Heuvel exposeert
„vage beelden’’ uit onderwereld
I
i
Onafhankelijk
nieuwsblad
Verkeerde
sneeiuvtooi
Wakken
Decorateur
er
Gemeente brengt
voedsel rond
Zelfstandig
I
en
Tientje
Waddinxveense poldernamen
VERSCHIJNT ELKE DONDERDAG
krediet voor de aankoop van
Voor de vogels is de noodtoestand aangebroken. Nu het Nederlandse landschap sinds een maand
onder een harde sneeuw- en ijslaag is bedekt hebben zij, al sinds de Kerstdagen, de grootste moeite
om nog iets eetbaars te vinden. In Waddinxveen is de situatie nu zo, dat alle kinderen van de lagere
scholen door de gemeente zijn opgeroepen, vogelvoedsel te verzamelen. Op de scholen wordt het
voer bijeengebracht, en daar halen gemeentewagens het op om het op de voederplaatsen te ver
spreiden.
„X hj'W.h
-
Weekblad voor Waddinxveen
18e JAARGANG - Nr. 916
DONDERDAG 24 JANUARI 1963
tijd
een krediet voor verbetering
Later woonde hij enige tijd
Noordwaddinxveen
was grotendeels begre-
De Putte slaat vol
gens mr. S. J. Fockema
De zwanen hebben in de
eenzaamheid van de witte
ijswereld, alle schuwheid la
ten varen. Hongerig vallen
ze aan op het voedsel, dat
hun door de mensen wordt
gebracht. Er is nog veel
voedsel nodig, willen de vo
gels deze voor hen zo wrede
winter goed doorkomen.
(Foto Sjaak Notebom)
Uit de agenda voor de raadsvergadering van hedenavond lichten wij de
volgende belangrijke punten:
peld. „Het papier van de radiobode
leent zich uitstekend voor mijn
werk,” meesmuilt hij. „Dat van
Paris Match is ongeschiktOok
antieke boeken neemt hij graag op
in zijn composities. Hij kleurt het
geheel bij, mengt stijlen en soorten
dooreen, met groeiend raffinement.
September j.l. exposeerde hij
voor het eerst, in het Haagse Cen
ter. Nu is hij al veel verder met
zijn werk.
Er komt, zoals gezegd, steeds
meer verf aan te pas. En daarom
is het interessant om deze expositie
van een zich nu snel ontwikkelend
talent, in het zaaltje van de Kunst
stichting te gaan bekijken.
Want als Piet van den Heuvel
over enkele jaren nog weer eens
terugkomt in Waddinxveen, zal hij
hoogstwaarschijnlijk de stap van
collages naar schilderijen al achter
zich hebben.
Daarom moet u die opvallende
collages nu gaan bekijken. Van 29
januari tot en met 19 februari zal
de expositie van Piet van den
Heuvel te zien zijn.
kater vormen de rest van het klei
ne kunstenaarsgezin. De dieren zijn
nogal vrijgevochten en de kat houdt
er van, om een met veel zorg in
glas ingelijste collage, die tegen de
muur staat om de tonen, met een
speels pootje omver te tikken, zo
dat het glas rinkelend breekt.
Piet bekijkt dat dan zo eens, en
haalt zwijgend een nieuw stuk
glas. In zijn plakboeken staan de
feiten die zijn loopbaan hebben,
afgepaald in de vorm van zelf
gemaakte foto’s ingeplakt. Bijzon
dere nieuwjaarskaarten, waarvan
hij er maar tien afdrukte, opval
lende decors, die al lang niet meer
bestaan, behalve dan in zwart-wit,
als glansfoto in het boek.
In zijn atelier ligt het materiaal,
waarmee hij werkt hoog opgesta-
kan zulke beesten toch niet zomaar
taten omkomen als ze met wat
water en wat voer het leven kun
nen houden?”
Over de witte vlakte liepen we
terug. Bij de Winterdijk stond een
blauwe reiger roerloos bij het ge
stolde water. Hij vloog niet op
toen wij hem rakelings passeerden.
komd door drie zwanen, die met
elkaar een wak van nog geen
vierkante meter in het Lansum
bij de Brugweg bewonen. Met de
bijl werd het wak wat bij gewerkt’
en daarna werd de maaltijd er in
gestrooid.
„Van wie ze zijn weet ik niet”
zegt de heer de Wild, „maar de
eigenaar doet er niets aan en je
ter met de Achterof-
sche polder verenigd.
plET VAN DEN HEUVEL, van wie dinsdag 29 januari in het zaaltje
van de Kunststichting een expositie van collages wordt opengesteld,
woont in een oud huis in Den Haag, dat vroeger een boerderij is geweest.
Samen met zijn vrouw Thea, die schildert, wijdt hij zich aan de beeldende
kunst. Zijn collages, heel bijzondere composities, stelt hij samen met
materiaal, dat overal voorhanden is. Oude tijdschriften hebben zijn voor
liefde. Hij knipt er de kleurige, of opvallende bladzijden uit, en gebruikt
stukken daarvan om een onderdeel te vormen in zijn collages. In tegen
stelling tot de meeste „collagisten” laat hij het niet bij knippen en plak
ken. Het is wel het fundament van wat komen gaat. Want als zijn compo
sitie eerste vorm heeft gekregen, komt er verf, of krijt aan te pas, waar
mee hij alles zijn uiteindelijke vorm geeft.
Decorateur is dan ook zijn vak
geweest. De laatste tijd heeft hij
zich kunnen losmaken, en dat is
duidelijk aan de ontwikkeling in
zijn werk te zien.
De spekzwoerdjes die aan de bo
men bij de Broekweg waren opge
hangen, waren helemaal kaalge-
pikt. Tientallen afdrukken van vin
nige snaveltjes waren er in te her
kennen en de merels, lijsters, de
mezen en de vinkjes die zich hier
plegen te verschuilen, hadden ook
van het andere voer niets overge
laten. Zakken vol werden weer
uitgestrooid door de heer De Wild
en chauffeur Van Gils, die al heel
wat keren op deze „voedertochten”
is meegeweest. De vogels laten
zich hier nooit aan ons zien, ver
telt hij, maar als je morgen terug
komt ligt er niets meer.
Later woonde hij enige tijd in
Alphen, en hij werkte toen al in
Den Haag. Bij Hoving en V D
Dat is nu arïe jaar geleden. Drie
jaar werKt hij al voor zichzelf. Als
schilder, die uiteraard nog graag
voor winkels en bedrijven zijn kun
de ten dienste stelt. Hij werkt
samen met een binnenhuisarchitect
die stands bouwt en doet nogal
eens iets aan de blikvangers van
een bekende handel in kantoor-
machines en -meubels.
Behalve schilderen is hij een
fervent knutselaar. Boven de grote
potkachel in zijn artistieke woning
hangen ontelbare gevouwen vogels,
die onrustig in de stroom warme
lucht bewegen.
Piet van den Heuvel, waar
van 29 januari a.s. een ten
toonstelling van collages
wordt geopend in het Kunst
centrum.
(Foto Sjaak Notebom)
Verder ging de tocht Langs de 3e
Bloksweg, naar 't Weegje. Eén uit
gestrekt witte vlakte, waarin vaste
grond niet van de sloten is te on
derscheiden. Bij de 3e Bloksweg
hadden de koolmezen de pinda-
kettingen, die daar twee dagen ge
leden waren opgehangen driftig
opengepikt en geen noot was erin
gelaten, bij het Weegje was er
geen kruimel van het neergestrooi
de brood meer te bekennen. De
vogels hielden zich schuil, in de
kale bosjes en het riet, maar ze
verraden zich door hun nerveuze
getjilp. Watervogels, die .anders al
tijd zo overvloedig het meer bevol
ken, waren er niet meer te beken
nen.
Bij de fabriek van Okkerse von
den we de eerste reiger. Kaars
recht stond hij overeind, temidden
van de snaterende waterkippen,
op de bikkelharde ijslaag die hem
scheidde van zijn onontbeerlijke
voedsel, de vissen. Bij onze nade
ring vloog hij moeizaam op om en
kele meters verder weer neer te
strijken om toe te kijken hoe de
waterkippen wat brood verwerk
ten dat voor hun was neerge
strooid. Visafval, het enige waar
deze reiger mee te helpen zou zijn,
was er niet. We lieten hem achter
in de wetenschap dat hij zeker
binnen enkele etmalen aan honger,
koude en dorst bezweken zal zijn.
Gewapend met een bijl en een
zak voer maakten we onze laatste
visite waar we werden verwel-
N DEZE wonderlijke witte wereld
waarin sneeuw en ijzel, hagel
snijdende wind het gehele ver
voer in ons land ernstig belem
meren, is het logisch, dat ook de
bezorging aan huis veel extra moed,
meer mankracht, meer materiaal,
meer tijd en zorg, ja zelfs ziekte
vergt. Daarom is het niet zo ver
wonderlijk, dat er een toeslag
wordt geheven van de cliënten, die
beslist aan huis bediend willen of
moeten worden en die zelf de ex
tra tijd en kosten uitsparen door
de benodigde waren niet aan de
winkel te gaan halen.
EDEREEN zou het redelijk vin-
den, wanneer de broodbezorgers,
de kruideniersjongen, de slagers
knecht, de melkboer en de kolen
sjouwer in de barre wintertijd een
goed onthaal kregen of een fooi
ontvingen als zij him klanten toch
prompt bleven bedienen en dezen
een barre tocht door de snijdende
wind en over gladde straten be
spaarden. Edoch, de Nederlander is
niet zo gul meer met koffie aan de
deur en met grote fooien. Hij vindt
het leven zo al duur genoeg en wil
wel thuis blijven in de winter,
maar heeft er weinig of niets voor
over als een ander de narigheid
voor hem trotseert en hem op zijn
wenken bedient.
Algemeen leeft tegenwordig de
gedachte, dat de staat maar voor
de sociale verzorging van de kleine
man moet zorgdragen. Als het be
zorgen extra moeite vergt, nou ja
dan is er nog de regering om deze
onvoorziene uitgaven voor haar re
kening te nemen.
ll/IAAR de regering geeft wel een
ill „sneeuwcent” aan de bakker
zelf, doch dit is eigenlijk een ver
kapte tegemoetkoming voor een te
laag vastgestelde broodprijs. Die
centen zijn voor de werkgever en
niet voor de bezorgers, die het
zware werk opknappen. En het
kwartje dat de kolenman op zijn
mudjes anthraciet legt, is voor de
ondernemer zelf en niet voor de
sjouwers. Het is mogelijk, dat de
bazen er royaal van uitkeren aan
het personeel, maar dat is dan af
hankelijk van die bazen en niet van
de cliënt, die liever de koude trot
serende arbeider iets zou geven dan
de meneer achter zijn bureau, die
toch al extra profiteert van de nu
zo gestegen omzet.
TTET SYSTEEM van deze toeslag
11 deugt derhalve niet. De rege
ring mag zich op dit stuk niet laten
spannen voor het karretje van de
groepen werkgevers die uit elke
weersomstandigheid munt willen
slaan, terwijl andere groepen (op
nieuw) worden vergeten omdat ze
zo fatsoenlijk zijn hun plicht te
doen zonder mopperen en zonder
prijzen te verhogen (zelfs voor er
toestemming is verkregen).
Wie de bezorgers aan zijn deur
wil hebben, moet hun iets betalen.
Niet de werkgever. De regering
trekke haar handen en haar
sneeuwcenten en -kwartjes terug.
Het Nederlandse volk moet dan
echter wel zijn deuren wijder open
zetten om iets van menselijke
warmte te laten uitstralen op de
verkleumde bestellers in de kou.
P.P.
making van de noord-
plas - westelijk van de
Noordeindseweg - se
dert 1760 afzonderlijk,
is bekend als de Noord-
Waddinxveensche pol
der. Onder ditzelfde
Noord-Waddinxveen is
ook de Voorofsche Pol
der gelegen, de naam
bij tegenstelling omvat
tende de vooreinden
van de noordwaddinx-
veensche percelen aan
de Gouwezijde. In 1738
werden de voor 1558
daterende noordeindse
„In Waddinxveen zijn nog maar
weinig watervogels te vinden”, zo
vertelt de heer de Wild. Ze hebben
’t water onder zich langzaam zien
dicht vriezen en zijn weggetrokken
op zoek naar open water. Open
water, dat nauwelijks meer te vin
den is. Er zijn enige wakken, b.v.
in de Gouwe, waar wel honderd
vogels bijeen klemmen, om toch
vooral in de nabijheid te zijn van
water. Water is immers onmisbaar
voor deze vogels, zonder water kan
de vetklier zijn noodzakelijke func
tie, het vethouden van de veren,
niet verrichten. Deze enkele wak
ken o.a. één in het Kanaal bij het
St. Victorplein worden opengehou
den door vogelvrienen, die meestal
ook het voederen van deze eenden,
zwanen en waterkippen op zich
hebben genomen en hiermee de
vogels van een wisse honger- of
bevriezingsdood redden. Die enke
le sloot en vaart, die wel open
wil blijven heeft dit meestal te
danken aan een zeer slechte kwali
teit van het water. Dikwijls mon
den de afvalstoffen van fabrieken
e.d. uit in dit water en voor de
vogels is in dit geval het middel
dus bijna zo erg als de kwaal.
Wie het werk van Piet van den
Heuvel bekijkt, zoals zich dat de
laatste jaren heeft ontwikkeld, ziet
dat het waarschijnlijk niet Lang
meer zal duren, of hij gaat hele
maal de kant van de „werkelijke”
schilderkunst uit. Zijn collages,
vooral die van de laatste maanden,
worden steeds meer dromerige
uitingen, wellicht vage beelden uit
het onderbewuste, in plaats van
„wel aardige” maar toch al gauw
vervelende grapjes met knipsels,
papier en lijm. De laatste collages
van Piet van den Heuvel vormen
werkelijke kunst, voor die
maakte hij leuke decors.
Behalve de honger is er de dorst
en het is nauwelijks na te gaan
door welke van de twee de vogels
het meest geplaagd worden. Bene
den langs het Kanaal, bij ’t Zwar
te pad, was er, door de bemaling,
een paar centimeter water op het
ijs verschenen en venijnig schoot
een groep meeuwen er op af. Maar
pas toen de mensen, die naast dat
kostelijke water ook nog brood
hadden gestrooid, zich terugtrok
ken en verdwenen in hun ron
kende wagen doken zij toe en
laafden hun hongerige en dorstige
magen.
„U krijgt een tientje als u zo’n
vogel in één keer navouwt,” biedt
hij gul aan. Dat tientje hebben wij
niet verdiend. Hij leerde het kunst
je van een Chinese schilder en hij
toont graag, hoe je zo’n vogel van
papier karakter kunt geven: een
grote sterke kop, of een klein pin
nig vogelhoofd] e.
Hij houdt van gewone, mooie
dingen. Boven de trap hangt zijn
verzameling brillen, van heel oude
knijpbrilletjes, tot de stevige dienst
bril, die hij trouw heeft bewaard.
In zijn kamer staan enkele
oude, koperen blaasinstrumenten.
Hij speelt er geen noot op, maar
bewaart ze omdat ze „zo mooi zijn.”
Verder houdt hij van functionele
meubelen. Een bank moet een bank
zijn en die hij zelf timmerde, gaat
in geen eeuw kapot.
Een zwarte hond en een zwarte
Redactie en administr.: Drukkerij Veldwijk,
Oranjelaan 9, Waddinxveen, Telefoon 2238
Postgiro: 47062; Bank: Coöp. Raiffeisenbank
te Waddinxveen
Nieuwjaarsrede van de voorzitter;
Voorstel tot het verlenen van een
uniforme vuilnisemmers;
Voorstel tot het verlenen van een krediet voor de aankoop van een
sneeuwploeg en van een zandstrooier;
Voorstel tot het beschikbaar stellen van
van de verlichting in de o.l. Theo Thijssenschool;
Voorstel tot het treffen van voorzieningen aan de alg. begraafplaats;
Voorstel tot het voteren van een krediet voor de aankoop van een
grondverluchtigingsmachine
Voorstel tot het verlenen van een krediet voor de aankoop van een
sproeimachine;
i Voorstel tot het sluiten van een vaste geldlening;
Voorstel tot wijziging van de verordening op de heffing van honden
belasting;
Voorstel inzake aanvragen om een gemeentelijke subsidie;
i Voorstel tot het verlenen van een krediet voor de verbetering van
een deel van het kabelnet Dorpsstraat-Noordeinde;
i Voorstel inzake de verwarming van de gashouders;
i Voorstel tot aankoop van een woning;
Voorstel tot vaststelling van uitbreidingsplannen;
Voorstel tot aanvragen van ’n aanvullende bijdrage uit ’t gemeentefonds
Piet van den Heuvel, die 3% jaar
de Academie voor Beeldende Kun
sten in Den Haag bezocht, heeft
deze opleiding niet kunnen afma
ken. Op een gegeven ogenblik
moest hij gaan verdienen. Hij
woonde toen in Gouda en werkte
bij Bruns, een warenhuis. In over
leg met de etaleur van dat bedrijf
maakte hij opvallende decors, die
de etalages een eigen gezicht ga
ven. „Jammer dat je alleen die
decors maar maakt. Je ziet niet
eens de omgeving, waarin ze ko
men. Je zou in de etalages zélf
moeten kunnen werken, met het
daar heersende licht,” zegt hij.
Abonnement per kwartaal f 1.— bij vooruit
betaling. Advertentietarief 10 ct per mm-regel.
Tarief contract en tekstadv. op aanvraag.
Inzenden bijdragen en advertenties dinsdag
voor 12 uur
De oproep van de burgemeester aan de bevolking om brood, schillen
en ander voor de vogels eetbaar afval naar diverse verzamelpunten te
brengen vond in het begin, twee weken geleden, een grote weerklank.
Men reageerde spontaan en er was een grote opbrengst, doch langzaam
aan liep de toevoer terug. Enige dagen geleden was het zo, dat er niets,
zelfs geen kruimel brood was binnen gekomen en dat was voor de heer
C. de Wild, hoofd van de plantsoenendienst, het ogenblik om de nood
klok te luiden.
De heer de Wild is namelijk een van de weinigen, die de nood van de
vogels in dit barre winterseizoen van nabij meemaakten. Hij heeft de
leiding van de tochten, die een gemeentewagen bijna dagelijks - al naar
gelang de aanvoer van het voedsel maakt langs de plaatsen waar de
vogels zich ophouden. Dezer dagen zijn wij meegeweest op een derge
lijke tocht en wij hebben met eigen ogen kunnen constateren hoe hoog
de nood gestegen is.
Achterof en de Putte, polder en de polder pen in de 1649 gesticht-
het Waddinxveense ge- Buitenweg (1703)(, na te Generale Bepolde-
deelte van de droog- de definitieve afkading ring tevens omvattende
van de Noordplas, als Benthuizen, Benthorn,
de Voorofsche Polder Hazerswoude groten-
hersteld. deels en Hoogeveen,
waaronder o.m. de Bent
(horn) Polder (gest.
--voor 1627), welke be-
Andrea in zijn „Polder- naming wijst op eerst
namen in Rijnland” op laat ontgonnen veen-
de veenput (ten), de land, dat natuurlijker-
vervening van het wes- wijze de wildernisnaam
telijk deel van de Voor- heeft behouden (bent-
ofsche polder, eerst Ia- heigras; hom-hoek) van
1765 af opgenomen in
de droogmaking van de
noordplas en diensvol-
gens nieuw vernoemt.
E.v.E.
S»—
401
O®
-
1