t
Laatvakmantboiit slachten
HEDEN (donderdag)
II
Op bezoek bij de vrouw van
de Duitse bondskanselier
J. F. Hijkoop
ging heen
„Vox Jiibikins*’ zingt
Vogels zijn nu reeds op
uw hulp aangewezen
DIERENBESCHERMING:
o.l.v. Mar. Egbers
in
Bouw Protestants
bejaardentehuis
gaat nu beginnen
’’VOX JUBILANS”
de Ned. Herv. Kerk te Waddinxveen
wij zijn aló kaarójeó....
■k Y W
f
I
M.m.v. Jeugdkoor
FEIKE ASMA (orgel)
”DE ZANGVOGELS”
- J
1
WEEKBLAD VOOR WADDINXVEEN - DONDERDAG 19 DECEMBER 1963
PAGINA 4
V»
Mevrouw Erhard doet zelj haar huishouden
i'
Aanvang 7.30 uur. Deuren open 7 uur.
Toegang vrij. (Collecte) Programma gratis.
Patiencen en reizen
Economische problemen
Verplichtingen
STRAFBAAR
TRANSPORT
EEN VERZOEK
1
--
KERSTZnH6fiU0HD
De bouw van het Waddinxveense
bejaardentehuis, door onze bevol
king met spanning verwacht, kan
nu eindelijk beginnen. Dezer dagen
ontving men de rijksgoedkeuring
voor dit plan, dat al dateert van
1956. Aan de Prins Bernhardlaan is
ongeveer 6000 m2 grond voor het
Protestants Christelijk bejaarden
tehuis gereserveerd. Wanneer de
eerste paal voor de bouw zal wor
den geslagen, is nog niet bekend.
pijnlijk) van hand tot hand, waar
tegen kan worden opgetreden.
Dierenbescherming dringt er op
aan, dat zij die de verantwoordelijk
heid voor de verloting dragen, een
bon aan winnaars verstrekken,
waarop wordt vermeld, waar het
gewonnen dier geslacht kan wor
den afgehaald. Bij het winnen van
een dier zal dan de verplichting
moeten worden gesteld, dat de eige
naar het door een bonafide poelier
of op een abattoir laat slachten.
Ook in dit nieuwe leven blijven
er voor mevrouw Erhard de lange,
eenzame avonden, waarin zij haar
patiencen legt, omdat het wachten
op haar man zo lang duurt. Het is
begrijpelijk dat Ludwig Erhard,
niet hét leven van een ambtenaar
kan hebben, die precies om zo en
zo laat thuis komt. Hij is dikwijls
’s avonds bezet en komt op onregel
matige tijden thuis. „Patiencen kal
meert je zenuwen en het is net .als
of de tijd veel vlugger gaat,” ver
trouwt mevrouw Erhard mij toe.
Mijn gastvrouw vindt het heerlijk
om met mij te praten over de rei
zen die zij samen met haar man
naar het buitenland heeft gemaakt.
Het waren wel allemaal officiële
staatsbezoeken, zoals die aan Abes-
sinië, Egypte, Griekenland, Turkije,
Sicilië en een „heerlijk bezoek aan
Spanje,” zoals zij het zelf noemt.
„Natuurlijk heb je bij zo’n offi
cieel bezoek geen contact met de
bevolking van het land, maar het is
wel erg fijn, dat je natuurlijk het
mooiste en meest interessante van
zo’n land krijgt te zien, want daar
word je speciaal heengebracht. Ik
„professor dr. Erhard” staat er op een naambordje van een gewoon huis
midden in een rij op de Venusberg, een landelijke buitenwijk van Bonn.
Hier in een eenvoudig huis temidden van andere soortgelijke huizen, die
hoofdzakelijk door ambtenaren, diplomaten en journalisten worden be
woond, leeft de nieuwe bondskanselier van West-Duitsland. In een mooie,
grote, lichte kamer, waarin de herfstzon vrij kan binnen komen door de
grote deuren naar de waranda, ontmoet ik mevrouw Erhard. Aangezien
dr. Konrad Adenauer weduwnaar was, toen hij zijn ambt aanvaardde, is
mevrouw Erhard nu de eerste vrouw van een bondskanselier in Duitsland.
De hele wereld wacht in spanning af, welke politiek Ludwig Erhard in
de toekomst voor Duitsland zal gaan voeren en daarom vonden wij het
wel leuk eens kennis te gaan maken met de vrouw die hem in het leven
vergezeld en wij willen wel eens weten hoe Luise Erhard het vindt, dat
haar echtgenoot deze hoge positie heeft aanvaard en wat zij zelf denkt
van de positie die zij als zijn vrouw nu gaat innemen. Na de vrouw van de
president van de Bondsrepubliek en de vrouw van de president van de
Bondsdag bezet de vrouw van de Bondskanselier volgens het protocol de
derde plaats, zo is het thans volgens de etikette. In de praktijk echter, is
de kanselier de belangrijkste man in het land.
„Wij praten graag samen over
economische vraagstukken,” zegt
onze gastvrouw, „want mijn man
bespreekt graag met mij de proble
men waarmee hij in zijn werk
wordt geconfronteerd.”
Menigeen zal even raar kijken
bij deze uitlating, want wat weet
een gewone huisvrouw tenslotte
van de grote economische proble
men. Maar bij Luise Erhard ligt dit
wel iets anders. Na de eerste we
reldoorlog bezocht zij namelijk de
universiteit van Neurenberg, waar
zij economie en sociologie studeerde.
In deze oorlog had zij namelijk haar
eerste echtgenoot verloren en sinds
dien woonde zij met haar dochter
tje uit dit huwelijk bij haar ouders
in Fürth in Beieren. Bij de colleges
die zij volgde, ontmoette zij regel
matig Ludwig Erhard, die boven
dien een broer was van haar beste
vriendin.
Na hun universitaire studie trouw
den zij in 1923 en uit dit huwelijk
werd nog een dochtertje geboren.
Inmiddels zijn de Erhards de groot
ouders van twee kleindochterj es en
wel één van 8 en één van 10 jaar.
Van het nieuwe leven dat haar
als vrouw van de bondskanselier
wacht, heeft mevrouw Erhard tot
nu toe weinig bemerkt, „althans
buiten de vele journalisten die mij
bezoeken,” lacht zij met een knip
oogje naar mij.
Tot nu toe doet zij haar huishou
den zelf. „Dat is namelijk iets dat
ik graag zelf doe. Ik heb eigenlijk
geen andere hobby, ik fotografeer
niet, ik rijd geen auto of iets derge-
lijks.” Voorlopig heeft zij nog vrije
tijd om te lezen, iets dat onze gast
vrouw graag doet. „Het liefst lees
ik boeken van oudere schrijvers
zoals: Gottfried Keller, Mörike,
Stiffer.natuurlijk ook wel moder
ne schrijvers, maar niet die hyper-
modernen, die zijn mij te problema
tisch en dikwijls ook te bar!” Dat
neemt echter niet weg, dat zij kort
geleden het boek van Joachim Fer-
naus, „Rozen voor Apollo” las, dat
de Griekse geschiedenis weergeeft
in een soort journalistieke stijl. En
dat boek vond zij toch wel bijzon
der interessant.
geloof nauwelijks dat wij in de toe
komst nog zulke prachtige reizen
zullen maken.
Natuurlijk heeft mevrouw Erhard
zich wel een bepaalde voorstelling
gevormd met betrekking tot de vele
representatieve en andere plichten
die op haar schouders gaan druk
ken nu haar echtgenoot dit hoge
ambt heeft aanvaard. Wat de repre
sentatie betreft is mevrouw Erhard
van plan hieraan mee te werken
slechts voor zover het beslist nood
zakelijk is en wat de andere ver
plichtingen betreft meent zij dat
het er van afhangt of een en ander
haar ligt en of zij er aan kan vol
doen.
merking zie ik duidelijk dat vooral
dit laatste haar bittere ernst is. Me
vrouw Erhad ziet in haar huidige
positie een mogelijkheid om op so
ciaal terrein actief te zijn.
Ik kijk nog eens rond. Het is ge
zellig in huize Erhard er hangt een
prettige intieme sfeer in dit huis en
het zijn al die kleine dingen die
daaraan meewerken, zoals een boe
ket prachtige bloemen in een mooie
vaas, het schilderij van een oude
meester aan de muur tegenover mij,
de heerlijke door de herfstzon be
schenen kamer. Hier is het goed,
hiep kan men bijkomen van de slo
pende vermoeienissen van de dag,
hier kan men nieuwe kracht verza
melen voor de volgende dag en zo
moet ook echtgenoot Ludwig Erhard
het voelen als hij thuiskomt. Het
staat wel vast, dat zeker de vrouw
van een hooggeplaatst ambtenaar
een bijzonder belangrijke taak
heeft. Zij kan haar man helpen en
steunen doorhem een gezellig thuis
te geven. En die kunst verstaat me
vrouw Erhard heel goed!
Zoals wij reeds meldden, geeft ’Vox Jubilans’, het wijd en zijd
bekende Waddinxveense gemengde zangkoor, zijn Kerstconcert
vanavond in de Hervormde Kerk bij de Hefbrug. De toegang voor
dit concert is vrij. Aan deze avond werken mee: het Hervormd
Jeugdkoor ’De Zangvogels’, de Rotterdamse bariton Henk Wage-
naar en de organist Feike Asma.
„Ik ben er van overtuigd, dat hoe
raar het ook mag klinken, er nu
voor mij een zeer geregeld leven
begint, althans ik zal onder de
nieuwe omstandigheden genood
zaakt zijn steeds volgens het plan
voor die dag te leven en te werken,
gezien verschillende dingen die ik
in verband met het ambt van mijn
man moet doen. Ik zal er alleen
voor moeten zorgen, dat ik ook
voldoende rust krijg.”
De eerste gasten die mevrouw
Erhard moet ontvangen zijn de
dames van het Corps Diplomatique,
de vrouwen van de buitenlandse
vertegenwoordigers in de Bondsre
publiek en dan de vrouwen van de
verschillende ministers.
„Och, zegt ze lachend,” een bij
eenkomst van dames is niet zo’n
probleem. Als de ruimte onvoldoen
de is, dan gaan we gewoon wat
dichter bij elkaar zitten. Dat kan
met de hooggeplaatste heren nu
eenmaal niet.” Zij doelt hierbij op
het nog niet opgeloste probleem van
de woning voor de bondskanselier,
want het staat vast, dat het lieve
huis dat zij nu bewoont, over on
voldoende ruimte beschikt voor
der gelijke bijeenkomsten.
„Overigens denk ik, dat ik een
en ander wel naar eigen idee kan
doen. Ik zal vrij zijn in de accep
tatie van uitnodigingen en betrek
kelijk vrij wat de indeling van mijn
tijd betreft,” zegt ze peinzend.
Mevrouw Erhard is lid van de
Bond van academisch gevormde
vrouwen en beschermvrouwe van
het „Colloquium Humanum”, een
vereniging, die de persoonlijke en
algemene goede verstandhouding
tussen mensen van verschillende
nationaliteiten wil bevorderen.
„En dan wil ik ook graag sociaal
werk doen. Werken voor oude en
arme mensen. Och er valt nog zo
veel nood te lenigen.” Bij deze op-
Vorige week heeft de heer J. F.
Hijkoop afscheid genomen als be
heerder van het plaatselijk bureau
van de Hollandse Maatschappij voor
Landbouw. In het wijkgebouw aan
de Esdoornlaan organiseerden de
drie landbouworganisaties, de CTB,
de LTB en de Hollandse Maatschap
pij een bijeenkomst, die door een
groot aantal landbouwers en tuin
ders werd bezocht.
De voorzitter van de CBTB, de
heer C. van der Sar, noemde de
heer Hijkoop een man, die recht
door zee ging. Drie-en-twintig jaar
is de heer Hijkoop op landbouwge
bied werkzaam geweest, beginnend
als CCD-controleur.
De scheidende functionaris werd
onder meer toegesproken door ir. J.
ter Hofstede, provinciaal voedsel-
commissaris, de heer W. Verburg,
namens de algemene inspectiedienst,
de heer W. Jonge jan, voorzitter van
de districtsraad van het landbouw
schap, A. Burggraaf, opvolger van
de heer Hijkoop, en vele anderen.
Uit de vele toespraken kwam nog
eens duidelijk naar voren, welk een
plaats de vitale heer Hijkoop in
onze Waddinxveense landbouwge-
meenschap inneemt. Ook in vele
landelijke organisaties bekleedde hij
tal van functies. Zo is hij hoogheem
raad van Schieland. Van 1949 tot en
met 1953 maakte hij deel uit van de
WD-fractie in de gemeenteraad.
Telken jare bereiken de Nederlandsché Vereeniging tot Bescherming
van Dieren uit alle delen van het land klachten, dat kleine dieren, als
b.v. pluimvee en konijnen, op vaak afschuwelijke wijze worden gedood.
Er zijn in ons land verschillende abattoirs, waar men voor zeer geringe
prijs de dieren kan laten slachten; het vlees wordt dan ook nog door
deskundigen gekeurd. Men kan zich voor het slachten van dieren ook
tot bonafide poeliers wenden.
De dierenbescherming wijst er
voorts op, dat o.m. het ophangen
van konijnen en het levend pluk
ken van kippen en dergelijke voor
de wet strafbaar is en dat meer dan
anders - en wel in verband met de
zeep vele klachten die haar berei
ken - door de inspecteurs der Ne-
derlandsche Vereeniging, die over
het gehele land hun standplaats
hebben, nauwkeurig zal worden
toegezien. De politie is ten opzichte
van dit toezicht haar sterke bond
genoot.
Deze laatste mededeling wil niet
in de eerste plaats een dreigement
zijn; Dierenbescherming rekent im
mers op de goodwill van ieder wel
denkend mens.
Evenwel in gevallen waarbij dui
delijk opzettelijke wreedheid of niet
te verontschuldigen ondoordacht-
zaamheid blijkt, zal zeer zeker wor
den opgetreden.
Wenken voor pijnloos doden van
kleine huisdieren formuleert de
Nederlandsche Vereeniging tot Be
scherming van Dieren als volgt:
Gevogelte moet men ongebonden
in een net met een vaste bodem
vervoeren en vissen in water.
Is dit laatste niet mogelijk, dan
late men ze door de verkoper op de
boven aangewezen wijze bewuste
loos maken en uitbloeden.
Het bewaren van kreeften in
winkels en restaurants met dicht
gebonden scharen is voor die dieren
een kwelling. Is het nodig ze levend
te bewaren, dan doe men dit in ijs.
Het komt voor, dat levende die
ren voor de consumptie worden
verloot. Ze worden dan soms weken
van te voren in etalages van win
kels geplaatst ,als lokmiddel voor
het kopen van loten.
Wat bazars en tentoonstellingen
aangaat: de levende dieren behoren
niet als ’lokmiddel’ daar aanwezig
te zijn. Bovendien: gewonnen die
ren gaan vaak ondeskundig (dus
Daar de vorst het water op de meeste plaatsen al tot een
ijsvlakte heeft gemaakt, verkeren de watervogels weer in een
positie, die ze helemaal van de mens afhankelijk maakt. In de
wakken zitten weer vele tientallen watervogels rustig te wachten
tot wij merisen met oud brood langs komen, waarmee ze weer
even geholpen zijn.
Als het ook nog gaat sneeuwen, raken ook de andere vogels
hun mogelijkheden voor het zoeken van voedsel (toch al mini
maal door de hardgevroren grond) helemaal kwijt.
U zult de schooljongens, die regelmatig om brood langs de
deuren gaan, dan toch niet met lege handen wegsturen?
NA
■'Si
wCtV '"•'T 2 - 2*
