CO UPON -WEEK HET ERFENISHUWELIJK fa BROUWER l I Autobox Plaatwerker Monteur pyama flanel schortstoffen enz. japonstoffen pokstoffen nette werkster Fiat 600 ’56 Drukkerij „Veldwijk” OUDERE PERSOON Mededeling 11 q C. ÜEN UYL Zn. Een helder volk kiest schone warmte... kiest Caltex Edelhaardolie ^kristalzuiver WEEKBLAD VOOR WADDINXVEEN - DINSDAG 31 DECEMBER 1963. PAGINA 1 Honderden voordelige coupons o.a.: a.s. Gevraagd 1 Automobielbedrijf C. KOOL Dorpsstraat 72 Telefoon 2792 Dik Trom en z'n dorpsgenoten kindertoneelstuk in 3 bedrijven. Zaterdag 4 januari alle SLOPERS MATERIALEN Fa GEBR. DE WAARD Dik Trom brengt veldwachter Flipsen tot wanhoop 1904 1964 Bloemenhandel Voorburg Gouda G. N. Dordrecht Gouda te huur 4 door Henk DD Hoofdstuk 3 - Nr. 5 NESSE 32 18, t i (wordt vervolgd) Kon. Willem II straat telefoon 2701 GEVRAAGD Haags Jeugdtoneel brengt W. Burger Taxibedrijf „Wibutax”. aanvang 2 uur n.m. N. ZWEERE Onderweg 31 Telefoon 2374 Kerkweg 66 Telefoon 2957 Waddinxveen Waddinxveen, januari 1964. Dorpsstraat 53 Zo de Here wil en zjj leven, hopen onze ge liefde ouders, groot ouders en overgroot ouders A. NOORLANDER Gelegenheid tot feli citeren op dinsdag 14 januari a.s. des nam. van 4.30-6.30 uur in het Ger. ver.gebouw, Stationsstraat te Waddinxveen. W’veen, 31 dec. 1963. Noordkade 85 „Zacharia 3” De Heere nam in zijn grote barmhartigheid tot Zich, onze innig geliefde Man, Vader, Behuwd- en Grootvader Waddinxveen, 30 december 1963. Burgemeester Trooststraat 30 Verzoeke geen bloemen. De teraardebestelling zal plaats vinden op don derdag 2 januari 1964, tussen 11 en 12 uur op de Algemene Begraafplaats te Waddinxveen, vanuit het Geref. Verenigingsgebouw aan de Stationsstraat te Waddinxveen. M. Balke-Kooyman A. C. Balke Krimpen a.d. IJssel M. Teekens-Kooyman H. Teekens echtgenote van E. Vermejj eerder weduwe van IJ. Noorlander in de leeftijd van bijna 49 jaar. „De Heer is mijn Herder” Psalm 23 onberijmd. Uit aller naam Familie Vermejj. Familie Noorlander. Na een langdurig doch geduldig gedragen lijden, heeft de Heere van ons weggenomen, onze lieve Vrouw, Moeder, Behuwd- en Groot moeder, Mevrouw CELIA JACOBA UITBEIJERSE zowel in hout als in jjzer, vindt U bij Ambachtstraat - Gouda Telefoon 2569 voor 1 of 2 dg. per week of MEISJE Sigarenmagaz. v. d. Krans, Kerkweg 175 en P. NOORLANDER- Loeve TE KOOP: i.g.s.z. (financiering mogelijk) Henegouwerweg 134 van Heeswij k Met de gaven hem geschonken heeft hij met grote liefde en toewijding gedurende een groot aantal jaren onze gemeente in het ambt van ouderling mogen dienen. Namens de centrale Kerkeraad, Ds. J. R. Cuperus, praeses Ds. Joh. Verwelius, assessor J. C. Noorlander, scriba h.t. Waddinxveen, 29 december 1963. HUIBERTUS CORNELIS KOOYMAN in de ouderdom van 68 jaar. Waddinxveen M. C. Kooyman-Poot Ancaster (Canada) G. A. Kooyman J. C. Kooyman-Kuipers Waddinxveen D. Buurman-Kooyman C. L. Buurman Waddinxveen A. Kooyman L. Kooyman-Rehorst W. van Muij en-Kooyman J. W. van Muij en Waddinxveen H. Marchand-Kooyman A. C. Marchand 14 januari a.s. hun 60-jarig huwelijks feest te gedenken. Hun dankbare kinderen: J. Noorlander- C.J.J. Noorlander- Blankenstein A. Boer- Noorlander A. Noorlander C. Noorlander- van den Dool Abr. Noorlander N. Noorlander- Heeren Klein- en achterkleinkind. Nieuwe bewerking naar de boeken van Joh. C. Kievit Dik Trom, Jan Vos en Piet van Driel bezorgen Mulder de Vrek de schrik van zijn leven. Dik is een bijzonder kind. en dat is ’t ie. Entreeprijs 1, Kaartverkoop vanaf 12 uur aan de zaal. Caltex Edelhaardolie is krlstal- zuiver. Maakt geen vlekken, houdt uw haard schoon, en geeft een ab soluut reukloze en roetvrije ver branding. Ga daarom deze winter over op Caltex -Edelhaardolie. G. J. Graafland-Kooyman W. Graafland Waddinxveen H. C. Kooyman A. Kooyman-Loef Waddinxveen J. W. Kooyman en Verloofde en Kleinkinderen WADDINXVEEN, 29 december 1963. Eikenlaan 40 Geen bloemen. Gelegenheid tot condoleantie na de teraarde bestelling in het Herv. Wijkgebouw, Esdoom- laan 2. De teraardebestelling zal plaats hebben op don derdag 2 januari a.s., des n.m. tussen 1.30 en 2.30 uur op de Algemene Begraafplaats te Waddinxveen, vanuit het Herv. Wijkgebouw. DANKBETUIGING Aan allen, die bij de her denking van onze 50-jarige Echtvereniging blijken van hun belangstelling getoond hebben, brengen wij, ook namens onze kinderen, be huwd-, klein- en achter- kleinkinderèn, langs deze weg onze hartelijke dank. In het bijzonder de Arb. Muziekveren. Voorwaarts. A. van den Berg J. S. A. van den Berg- Ammerlaan Ondergetekende deelt u mede dat hij het taxi bedrijf van de heer M. van den Berg heeft overgeno men. Hij hoopt hetzelfde vertrouwen te winnen, zoals de heer M. van den Berg van u genoot. Waddinxveen, januari 1964. Eikenlaan 22, telef. 2828 Wij zoeken een (event, gepens.) voor diverse werkzaamheden in ons bedrijf. Aanmelden: Oranjelaan 9 Telefoon 22 38. onrecht, dat men hem dwong,een uniform te dragen en dagelijks werk te verrichten, dat de eerste de beste zesde klasser van de lagere school ook wel kon. Nee, Wim vond zichzelf een der rampzaligste wezens en wilde niet getroost worden. Was het te begrijpen, dat Jo Bergsma er op een keer genoeg van kreeg? En toch, diep in haar hart had ze al spijt van de ruzie. En als Wim berouwvol was teruggekeerd naar de jonge vrouw, dan zou ze hem wellicht huilend van blijdschap in haar mollige armen hebben geslo ten. Maar nu, na vijf weken, scheen Wim in het ge heel geen aanstalten te maken om zich met haar te verzoenen. Daarom leed ze innerlijk en ook dit had invloed op haar werk. Ze was er niet voldoende met haar gedachten bij. Keer op keer vroeg ze zich af: Houd ik van hem? Is het wel liefde, dat ik voor hem gevoel? Gek, in vijf weken heb ik zijn armen niet meer om me heen gevoeld en spijt heb ik er niet van. Wat ben ik plotseling voor een eigenaardig wezen? Zo droomde ze, toen ze bij haar chef werd geroe pen om zich weer eens te verantwoorden voor een fout, die ze gemaakt had in haar berekeningen. En op dit ogenblik trad Kees Blokker het advertentiebureau binnen. Hoofdstuk 4. Kees had ergens op een terras een kop koffie ge dronken, had daar een krant, die hij gekocht had, doorgebladerd en was toen tot de slotsom gekomen, dat de enige weg was, die hij nog kon bewandelen om in het bezit te komen van de erfenis: een adver tentie plaatsen. Hoe hij dat moest doen, was het vol gende punt van overweging. Daarover liep hij te denken, toen hij op de Nieuwezijds Voorburgwal een advertentiebureau zag. Daar zou men hem ook wel advies kunnen geven in deze aangelegenheid en daarom was hij maar meteen binnen gestapt. Vrouwe Fortuna is grillig en onberekenbaar voor de stervelingen en zo beschikte zij, dat Kees, na enige tijd in de hal rondgekeken te hebben, zijn voet stappen richtte naar het loket, waar Jo Bergsma ge woonlijk dienst had, maar dat nu onbeheerd was, om dat zij op het kantoortje van haar chef was ontboden. Kees wachtte even en zag toen een jongedame naar het loket komen. Juist, die zou hem wel kunnen helpen, dacht hij. Maar dit was niet zo. Jo had er ditmaal genoeg van. Dat vzil zeggen: van de niet-gewilde attenties van chef Wolbers en op staande voet had ze haar betrekking opgezegd. Met een vuurrood hoofd kwam ze van het kantoor, nagestaarC door de verschrikte chef en nadat ze haar balpen, d:e op haar plaats voor het loket lag, in haar tasje had gedaan, was ze van plan om haar mantel aan te trek; en en weg te gaan. „Neem me niet kwalijk, juffrouw,” begon Kees, die er zich over verwonderde, dat het meisje in het geheel geen aandacht aan hem be teedde. Met een ruk keek Jo op en zag de klant. Niet de aardige, bovendien niet-onknappe jongeman ontdekte ze daar aan de andere kant, maar „de klant”. De man, die haar op zijn beurt weer lastig zou vallen met vragen over advertentietarieven en haar zou opdragen een berekening te maken voor vijftig millimeter en voor honderd millimeter. Op dit moment was ze blij haar betrekking opge zegd te hebben en alle adspirant-adverteerders kon den voor wat haar betrof allemaal de kouwe koorts krijgen. „U zult moeten wachten op mijn opvolgster,” zei ze bits, „want mijn werk is hier afgelopen. Ik heb er genoeg van.” En meteen draaide ze zich om, Rep naar het kastje, waar haar mantel hing en zonder deze aan te trekken, liep ze naar de personeelsdeu.r van de hal en verdween naar buiten. De centrale Kerkeraad van de Hervormde Gemeente te Waddinxveen, geeft met leedwe zen kennis van het overlijden van de scriba, ouderling HUIBERTUS CORNELIS KOOYMAN in de leeftijd van 68 jaar. leger gaat dat nu eenmaal niet. Zodat Wim de pro voost indraaide, toen hij een officier, die aanmerkin gen maakte op zijn vlijt, toeblafte: „Als het niet naar je zin is, doe je het zelf maar. Ik heb niet gevraagd om in dienst te mogen gaan. Ik heb niet gestudeerd om dit stupide kantoorwerk te verrichten.” Toen was het legerbootje van dienstplichtige De Korver, W. een beetje an. Vijf dagen zwaar wegens insubbordinatie. En overplaatsing naar de fourier. Na zijn straf zat hij dagelijks broeken en kielen, sokken en ondergoed op te tellen voor de wasserij en stome rij en hielp hij de fourier met de wekelijkse voor- raadstaten. Een steenezel eerste klas, was Wim’s oordeel, maar daarom is hij natuurlijk ook fourier. Enfin, niets deugde er in de dienst. De officieren waren slavendrijvers, die je om het minste geringste uitscholden voor al wat mooi en lelijk was, en als je dan van je af beet, duwden ze je in de hak. De be roepsonderofficieren waren sukkels, die in de maat schappij nergens meer voor deugden, maar die in de dienst altijd nog net geschikt waren voor een of andere stomme, bovendien totaal overbodige baan. Het eten was pet en van het uniform kreeg je de kriebel. De instructeurs waren mislukte schoolfrik ken, die voor de tweede klas lagere school een mod derfiguur zouden slaan en dat gecommandeer paste niet meer in een beschaafde, moderne maatschappij, maar dateerde nog uit het jaar nul. Kortom, in dienst was de klok stilgezet, daar was je geen mens meer, maar een nummer, daar heerste geen geestelijke waardigheid meer, maar leek het meer op een con centratiekamp met lijfeigenen, die niets te vertellen hadden en alleen maar te gehoorzamen. En daarvoor moest je twee jaar van je kostelijke jeugdjaren op offeren. Zonder een behoorlijke financiële vergoeding. Aanvankelijk had Jo Bergsma deze tirade glim lachend aangehoord. Kankeren lag nu eenmaal in de aard van de Nederlander in het algemeen en van de militairen in het bijzonder. Maar er veranderde niets en na zijn eerste straf waren de scheldkanonnades diet meer van de lucht tijdens zijn verlofdagen. En dat begon de jonge vrouw zo langzamerhand te ver velen. Natuurlijk was het sneu, die twee jaren, want een militair komt geld tekort, zodat er van sparen natuurlijk niets komt. Doch het feit ligt er en je moet je er bij neerleggen. Doch dan kon Willem de Korver niet. Hij bleef mokken als een klein kind en vergalde zodoende ook de avonden, als Jo bij hem was. Met als gevolg, dat er langzamerhand harde woorden vie len. Als ze tenslotte zich weer verzoenden, dan be taalde Jo de uitgaansavonden en de verteringen. Ten slotte hield ze van hem. Maar ook aan het geduld van Jo Bergsma kwam een einde. Al dat gemopper begon haar tenslotte ook de keel uit te hangen en op een avond liep de ruzie zo hoog, dat ze elkaar de ringen voor de voeten gooi den en de rug toedraaiden. Het was uit. En nu had ze Wim al enkele weken niet meer ontmoet. Een jaar waren ze nu verloofd geweest. Reeds als kind hadden ze met elkaar omgegaan; ze waren op dezelfde school geweest en hadden altijd eikaars ge zelschap gezocht. Toen haar ouders kort na elkaar waren overleden, was de zaak verkocht en het geld, dat ze had overgehouden, na aftrek van de hypo theek- en andere kosten, wilde ze te zijner tijd be steden voor haar uitzet. In Jo Bergsma had Wim de Korver een aardige kameraad gevonden. Van hun prilste jeugd af waren ze onafscheidelijk en het was begrijpelijk, vond men in de buurt, waar beiden woonden, dat het een paar werd. En de verloving tenslotte was als iets natuur lijks beschouwd. Dat zou wel een leuk stel worden. Jammer, dat Wim in dienst zo veranderd was. Mis schien was het aan de andere kant maar goed, «lat ze nu ook eens zijn ware karakter leerde kennen. Wim de Korver ontpopte zich in dienst als eèn zeldzame egoïst, want hij vond, dat niemand beklagenswaardi- ger was dan hij met al zijn diploma’s waaraan hij twee jaar niets zou hebben. Het was een schreeuwend VERENIGINGSGEBOUW, STATIONSSTRAAT WADDINXVEEN. Ondergetekende deelt u mede, dat hij zijn Taxi bedrijf heeft overgedaan aan de heer W. Burger. (Taxibedrijf Wibutax). Hij dankt u voor het genoten vertrouwen, en beveelt zijn opvolger gaarne bij u aan. M. van den Berg. Bovendien had ze geen wiskundeknobbel, dus ver giste ze zich op gezette tijden met rekenen en dat mocht toch allerminst op een advertentiebureau. Voeg daarbij nog, dat ze geen enkel diploma bezat, dan waren haar aanbevelingen min of meer gereduceerd tot nul komma nul. Veel praktische ervaring had ze al evenmin, want in de drie betrekkingen, die ze nu in de stad had verwerkt, was ze nooit langer dan drie of vier maanden. Natuurlijk wist ze drommels goed, dat ze niet werd aangenomen met de gedachte: daar zullen we een prima kracht aan hebben. Haar aardige snoetje en haar onberispelijke figuur waren haar enige aanbevelingen. En daarom moest ze het een en ander verdragen van de diverse bazen, die haar com mandeerden. Was ze wat toeschietelijker geweest tegen haar eerste chef, dan zat ze waarschijnlijk nog wel op dat intieme kantoortje aan de Herengracht. Doch ze griezelde gewoon, als hij haar aanraakte en op een gegeven moment had ze een dossiermap naar zijn hoofd gegooid en was ze, zonder zich verder om haar slachtoffer te bekommeren, de deur uitgegaan. De halve maand salaris, die ze nog te goed had, de firma schenkende. In haar tweede betrekking was het niet anders ge gaan. „Waarom bent u daar weg gegaan, juffrouw Bergsma?” „Omdat men de handen niet thuis kon houden, meneer.” En de ’meneer’ had begrijpend ge monkeld naar dat aardige kind en had al besloten haar aan te nemen. Natuurlijk tegen een zeer gere duceerd aanvangssalaris, want nu ja., zaken zijn zaken, juffrouwBergsmawat kimt u eigenlijk nog meer als uw bekoorlijkheden al of niet ongewild uitstallen? Nummer drie was de vervelende Wolbers, de kwal, die op dit moment haar chef was en ieder ogenblik op haar lette, of ze geen fouten maakte, zodat hij dan weer een gelegenheid zou hebben haar een standje te maken. En als hij haar in zijn kantoortje liet ko men, dan wist ze het wel. Dan was het weer: lieve juffrouw Bergsma, wees nu eens één keer genadig en ga een avondje met me uit. Heus, u zult het niet slecht bij me hebben. Wat weerhoudt u eigenlijk? O, ze kon hem de ogen wel uitkrabben. Ze kon hem niet uitstaan, dat mispunt! Natuurlijk kon ze ook hier weer weggaan. Maar hoe kreeg ze zo gauw weer ander werk? Zeker, de kranten stonden vol met advertenties, want er bleek een schreeuwend gebrek te zijn aan typistes, de mo derne talen beheersend, typistes, die in twee talen konden stenograferen, typistes, die tevens in staat waren om eenvoudige boekhoudingen bij te houden. Typistes, die klanten te woord konden staan in de moderne talen. TypistesMaar ze kon geen moderne talen, ze kon geen steno en ze kon maar heel middel matig tikken. Ja, wat kon ze eigenlijk wel op kantoor? O ja, er waren ook wel andere banen. Meisjes ge vraagd op een atelier, maar daar had ze geen zin in. Dan had ze net zo goed wel in haar geboorteplaats kunnen blijven. Ze wilde op kantoor, maar geleidelijk aan begon ze te begrijpen, dat ze er werkelijk de capaciteiten niet voor bezat. Alleen haar figuur was een aanbeveling. Nou, was zij daar klaar mee? Lieve juffrouw Bergsma, wat voelen uw haren toch zacht aan. Mag ik even? Nee, meneer, het mag niet. Maar juffrouw, waarom denkt u eigenlijk, dat ik u in dienst genomen heb. Jawel, meneer, dat weet ik wel: ter opluistering. En wat u verder presteert op de machine, nu ja, dat mag toch werkelijk geen naam hebben. Kom, weest u nu eens één keer lief. En dat wou ze nu juist niet zijn. Alleen maar wer ken, zonder verdere bijbedoelingen. Dus kwam ze op straat. Het bleef een vicieus cirkeltje: Je wordt aangeno men, omdat men denkt dat je wel toeschietelijk zult zijn, want wat kun je eigenlijk? Maar ze wil alleen maar werken, zonder ook maar enigszins toeschiete lijk te zijn voor welke attenties ook. Met als gevolg: moeilijkheden. Dan greep ze maar weer de kranten en neusde ze door: Geroutineerde typistes gevraagd. Jawel, maar ze was niet geroutineerd. En zeker niet in het tik werk. Ervaren steno-typistes gevraagd. Maar ze kon immers geen steno’s opnemen? Boekhoudster ge vraagd. Het spijt me wel, juffrouw, maar we nemen geen dames aan, die geen diploma’s hebben. Dat had ze immers al honderden malen gehoord. En tenslotte was ze dan op dit advertentiebureau verzeild geraakt. Kunt u goed met publiek overweg, juffrouw? En voor de eerste maal had ze volmondig ’ja’ kunnen antwoorden. Want thuis, hoe vaak had ze niet in de winkel geholpen, toen haar ouders nog leefden? En ze was er vast *v,an overtuigd geweest, dat ze hier wel zou slagen. Eindelijk een baantje, dat haar lag, en al was het aanvangssalaris nu ook niet be paald denderend, er waren vooruitzichten en ze zou gaan studeren voor diploma’s. Maar ook hier was het tegengevallen. Enerzijds het publiek, dat natuurlijk heel anders was dan in haar dorp. Haastige zakenheden, die in no time een uit eenzetting wensten over de mogelijkheden in de Ne derlandse en buitenlandse dagbladen. Zoekt u dat eventjes voor me uit, juffrouw, ik heb vijf minuten. Maar dan was ze bij voorbaat al zenuwachtig en dan moest die vervelende Wolbers er weer bij komen, die wel over de nodige routine en kennis beschikte. Die man was gewoon een lopende encyclopedie, die wist zowat van alle bladen de advertentietarieven uit zijn hoofd, plus de kolombreedten en het aantal per pa gina. Voeg daarbij nog de contract-tarieven, allemaal dingen, die zij eerst moest naslaan en waaruit ze nu nog niet wijs kon worden, dan lag het voor de hand, dat haar optreden voor de balie en aan de telefoon dagelijks uitliep op fiasco’s, zeer tot ongenoegen van de heer Wolbers. Met als gevolg het matje in het privékantoortje en de dagelijkse uitnodiging: Nou, we zullen er verder maar geen woorden meer over vuil maken, en als u nu eens hef wüt zijn ter com pensatie en u gaat vanavond met me etenDie man scheen onverzadigbaar, die wilde altijd maar eten. En dan uitgesproken met haar. Ja, ze mocht blij zijn, dat ze bij de gratie van Wolbers voor het loket mocht staan om de klanten, die advertenties voor de bladen kwamen opgeven, te helpen. Zeker, meneer, de grote bladen. Natuurlijk hebben we een lijstje. Nee, niet groter dan honderd milli meter, tweemaal vijftig. We zullen het er extra bij zetten. Wat het kost? Neemt u een ogenblik plaats, want dat moet ik even uitrekenenO, die tarieven! Zoveel cent per millimeter per kolom, hoeveel is dan tweemaal vijftig millimeter in alle edities? Het dui zelde haar soms en dan maakte ze zich zenuwachtig, als ze bemerkte, dat de klant ongeduldig met zijn vingers op het tafeltje trommelde. En tot overmaat v.an ramp had ze enkele weken geleden ook nog ruzie gehad met Wim, haar verloof de. Wim was een beste jongen en goede vooruitzich ten waren er eveneens. Nu was hij met zijn studie klaar en zou hij kunnen gaan verdienen, maar nu moest hij in dienst. Dat betekende twee jaar geen cent verdienen, dus ook twee jaar wachten om te kunnen trouwen. Wim had niet bijster beste ogen, was brildragend en was bij voorbaat er vast van overtuigd geweest, dat hij voor de dienst afgekeurd zou worden. Maar het lot besliste, dat de staat hem desondanks kon gebruiken en al werd het dan geen infanterie of wat dan ook, hij kwam op het bureau als schrijver. Een baan, waarmee je honderd jaar kon worden, want pennelikkers waren er bij het leger altijd nodig, in oorlogs- zowel als in vredestijd. Doch Wim was verbitterd om de twee verloren jaren, zoals hij dat noemde. Hij voelde niets, maar dan ook beslist niets voor ’s Konings wapenrok en verfoeide alles, wat ook maar met de dienst te maken had. Hij was nors en teruggetrokken en zijn collega s vonden hem een kniesoor. In dienst zijn nu eenmaal andere verhoudingen en als je ruzie hebt met een baas, kun je er vandoor gaan, doch in het nederlandse

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Weekblad voor Waddinxveen | 1963 | | pagina 7