CO UPON -WEEK
HET ERFENISHUWELIJK
fa BROUWER
l
I
Autobox
Plaatwerker
Monteur
pyama flanel
schortstoffen enz.
japonstoffen
pokstoffen
nette werkster
Fiat 600 ’56
Drukkerij „Veldwijk”
OUDERE PERSOON
Mededeling
11
q
C. ÜEN UYL Zn.
Een helder volk kiest
schone warmte...
kiest Caltex Edelhaardolie
^kristalzuiver
WEEKBLAD VOOR WADDINXVEEN - DINSDAG 31 DECEMBER 1963.
PAGINA 1
Honderden voordelige
coupons o.a.:
a.s.
Gevraagd
1
Automobielbedrijf C. KOOL
Dorpsstraat 72 Telefoon 2792
Dik Trom en z'n dorpsgenoten
kindertoneelstuk in 3 bedrijven.
Zaterdag 4 januari
alle SLOPERS
MATERIALEN
Fa GEBR. DE WAARD
Dik Trom brengt veldwachter
Flipsen tot wanhoop
1904
1964
Bloemenhandel
Voorburg
Gouda
G. N.
Dordrecht
Gouda
te huur
4
door Henk
DD
Hoofdstuk 3 - Nr. 5
NESSE 32
18,
t
i
(wordt vervolgd)
Kon. Willem II straat
telefoon 2701
GEVRAAGD
Haags Jeugdtoneel brengt
W. Burger
Taxibedrijf „Wibutax”.
aanvang 2 uur n.m.
N. ZWEERE
Onderweg 31
Telefoon 2374
Kerkweg 66
Telefoon 2957
Waddinxveen
Waddinxveen, januari 1964.
Dorpsstraat 53
Zo de Here wil en zjj
leven, hopen onze ge
liefde ouders, groot
ouders en overgroot
ouders
A. NOORLANDER
Gelegenheid tot feli
citeren op dinsdag 14
januari a.s. des nam.
van 4.30-6.30 uur in
het Ger. ver.gebouw,
Stationsstraat te
Waddinxveen.
W’veen, 31 dec. 1963.
Noordkade 85
„Zacharia 3”
De Heere nam in zijn grote barmhartigheid tot
Zich, onze innig geliefde Man, Vader, Behuwd-
en Grootvader
Waddinxveen, 30 december 1963.
Burgemeester Trooststraat 30
Verzoeke geen bloemen.
De teraardebestelling zal plaats vinden op don
derdag 2 januari 1964, tussen 11 en 12 uur op
de Algemene Begraafplaats te Waddinxveen,
vanuit het Geref. Verenigingsgebouw aan de
Stationsstraat te Waddinxveen.
M. Balke-Kooyman
A. C. Balke
Krimpen a.d. IJssel
M. Teekens-Kooyman
H. Teekens
echtgenote van E. Vermejj
eerder weduwe van IJ. Noorlander
in de leeftijd van bijna 49 jaar.
„De Heer is mijn Herder”
Psalm 23 onberijmd.
Uit aller naam
Familie Vermejj.
Familie Noorlander.
Na een langdurig doch geduldig gedragen
lijden, heeft de Heere van ons weggenomen,
onze lieve Vrouw, Moeder, Behuwd- en Groot
moeder, Mevrouw
CELIA JACOBA UITBEIJERSE
zowel in hout als in
jjzer, vindt U bij
Ambachtstraat - Gouda
Telefoon 2569
voor 1 of 2 dg. per week
of MEISJE
Sigarenmagaz. v. d. Krans,
Kerkweg 175
en
P. NOORLANDER-
Loeve
TE KOOP: i.g.s.z.
(financiering mogelijk)
Henegouwerweg 134
van Heeswij k
Met de gaven hem geschonken heeft hij
met grote liefde en toewijding gedurende een
groot aantal jaren onze gemeente in het ambt
van ouderling mogen dienen.
Namens de centrale Kerkeraad,
Ds. J. R. Cuperus, praeses
Ds. Joh. Verwelius, assessor
J. C. Noorlander, scriba h.t.
Waddinxveen, 29 december 1963.
HUIBERTUS CORNELIS KOOYMAN
in de ouderdom van 68 jaar.
Waddinxveen
M. C. Kooyman-Poot
Ancaster (Canada)
G. A. Kooyman
J. C. Kooyman-Kuipers
Waddinxveen
D. Buurman-Kooyman
C. L. Buurman
Waddinxveen
A. Kooyman
L. Kooyman-Rehorst
W. van Muij en-Kooyman
J. W. van Muij en
Waddinxveen
H. Marchand-Kooyman
A. C. Marchand
14 januari a.s. hun
60-jarig huwelijks
feest te gedenken.
Hun dankbare
kinderen:
J. Noorlander-
C.J.J. Noorlander-
Blankenstein
A. Boer-
Noorlander
A. Noorlander
C. Noorlander-
van den Dool
Abr. Noorlander
N. Noorlander-
Heeren
Klein- en
achterkleinkind.
Nieuwe bewerking naar de boeken van Joh. C. Kievit
Dik Trom, Jan Vos en Piet van Driel
bezorgen Mulder de Vrek de schrik van zijn leven.
Dik is een bijzonder kind. en dat is ’t ie.
Entreeprijs 1,
Kaartverkoop vanaf 12 uur aan de zaal.
Caltex Edelhaardolie is krlstal-
zuiver. Maakt geen vlekken, houdt
uw haard schoon, en geeft een ab
soluut reukloze en roetvrije ver
branding. Ga daarom deze winter
over op Caltex -Edelhaardolie.
G. J. Graafland-Kooyman
W. Graafland
Waddinxveen
H. C. Kooyman
A. Kooyman-Loef
Waddinxveen
J. W. Kooyman en Verloofde
en Kleinkinderen
WADDINXVEEN, 29 december 1963.
Eikenlaan 40
Geen bloemen.
Gelegenheid tot condoleantie na de teraarde
bestelling in het Herv. Wijkgebouw, Esdoom-
laan 2.
De teraardebestelling zal plaats hebben op don
derdag 2 januari a.s., des n.m. tussen 1.30 en
2.30 uur op de Algemene Begraafplaats
te Waddinxveen, vanuit het Herv. Wijkgebouw.
DANKBETUIGING
Aan allen, die bij de her
denking van onze 50-jarige
Echtvereniging blijken van
hun belangstelling getoond
hebben, brengen wij, ook
namens onze kinderen, be
huwd-, klein- en achter-
kleinkinderèn, langs deze
weg onze hartelijke dank.
In het bijzonder de Arb.
Muziekveren. Voorwaarts.
A. van den Berg
J. S. A. van den Berg-
Ammerlaan
Ondergetekende deelt u mede dat hij het taxi
bedrijf van de heer M. van den Berg heeft overgeno
men.
Hij hoopt hetzelfde vertrouwen te winnen, zoals
de heer M. van den Berg van u genoot.
Waddinxveen, januari 1964.
Eikenlaan 22, telef. 2828
Wij zoeken een
(event, gepens.)
voor diverse werkzaamheden in ons bedrijf.
Aanmelden: Oranjelaan 9 Telefoon 22 38.
onrecht, dat men hem dwong,een uniform te dragen
en dagelijks werk te verrichten, dat de eerste de
beste zesde klasser van de lagere school ook wel kon.
Nee, Wim vond zichzelf een der rampzaligste wezens
en wilde niet getroost worden. Was het te begrijpen,
dat Jo Bergsma er op een keer genoeg van kreeg?
En toch, diep in haar hart had ze al spijt van de
ruzie. En als Wim berouwvol was teruggekeerd naar
de jonge vrouw, dan zou ze hem wellicht huilend
van blijdschap in haar mollige armen hebben geslo
ten. Maar nu, na vijf weken, scheen Wim in het ge
heel geen aanstalten te maken om zich met haar te
verzoenen. Daarom leed ze innerlijk en ook dit had
invloed op haar werk. Ze was er niet voldoende met
haar gedachten bij. Keer op keer vroeg ze zich af:
Houd ik van hem? Is het wel liefde, dat ik voor hem
gevoel? Gek, in vijf weken heb ik zijn armen niet
meer om me heen gevoeld en spijt heb ik er niet van.
Wat ben ik plotseling voor een eigenaardig wezen?
Zo droomde ze, toen ze bij haar chef werd geroe
pen om zich weer eens te verantwoorden voor een
fout, die ze gemaakt had in haar berekeningen. En op
dit ogenblik trad Kees Blokker het advertentiebureau
binnen.
Hoofdstuk 4.
Kees had ergens op een terras een kop koffie ge
dronken, had daar een krant, die hij gekocht had,
doorgebladerd en was toen tot de slotsom gekomen,
dat de enige weg was, die hij nog kon bewandelen
om in het bezit te komen van de erfenis: een adver
tentie plaatsen. Hoe hij dat moest doen, was het vol
gende punt van overweging. Daarover liep hij te
denken, toen hij op de Nieuwezijds Voorburgwal een
advertentiebureau zag. Daar zou men hem ook wel
advies kunnen geven in deze aangelegenheid en
daarom was hij maar meteen binnen gestapt.
Vrouwe Fortuna is grillig en onberekenbaar voor
de stervelingen en zo beschikte zij, dat Kees, na
enige tijd in de hal rondgekeken te hebben, zijn voet
stappen richtte naar het loket, waar Jo Bergsma ge
woonlijk dienst had, maar dat nu onbeheerd was, om
dat zij op het kantoortje van haar chef was ontboden.
Kees wachtte even en zag toen een jongedame
naar het loket komen. Juist, die zou hem wel kunnen
helpen, dacht hij.
Maar dit was niet zo. Jo had er ditmaal genoeg
van. Dat vzil zeggen: van de niet-gewilde attenties
van chef Wolbers en op staande voet had ze haar
betrekking opgezegd. Met een vuurrood hoofd kwam
ze van het kantoor, nagestaarC door de verschrikte
chef en nadat ze haar balpen, d:e op haar plaats voor
het loket lag, in haar tasje had gedaan, was ze van
plan om haar mantel aan te trek; en en weg te gaan.
„Neem me niet kwalijk, juffrouw,” begon Kees,
die er zich over verwonderde, dat het meisje in het
geheel geen aandacht aan hem be teedde. Met een
ruk keek Jo op en zag de klant. Niet de aardige,
bovendien niet-onknappe jongeman ontdekte ze daar
aan de andere kant, maar „de klant”. De man, die
haar op zijn beurt weer lastig zou vallen met vragen
over advertentietarieven en haar zou opdragen een
berekening te maken voor vijftig millimeter en voor
honderd millimeter.
Op dit moment was ze blij haar betrekking opge
zegd te hebben en alle adspirant-adverteerders kon
den voor wat haar betrof allemaal de kouwe koorts
krijgen.
„U zult moeten wachten op mijn opvolgster,” zei
ze bits, „want mijn werk is hier afgelopen. Ik heb er
genoeg van.” En meteen draaide ze zich om, Rep naar
het kastje, waar haar mantel hing en zonder deze
aan te trekken, liep ze naar de personeelsdeu.r van de
hal en verdween naar buiten.
De centrale Kerkeraad van de Hervormde
Gemeente te Waddinxveen, geeft met leedwe
zen kennis van het overlijden van de scriba,
ouderling
HUIBERTUS CORNELIS KOOYMAN
in de leeftijd van 68 jaar.
leger gaat dat nu eenmaal niet. Zodat Wim de pro
voost indraaide, toen hij een officier, die aanmerkin
gen maakte op zijn vlijt, toeblafte: „Als het niet naar
je zin is, doe je het zelf maar. Ik heb niet gevraagd
om in dienst te mogen gaan. Ik heb niet gestudeerd
om dit stupide kantoorwerk te verrichten.”
Toen was het legerbootje van dienstplichtige De
Korver, W. een beetje an. Vijf dagen zwaar wegens
insubbordinatie. En overplaatsing naar de fourier. Na
zijn straf zat hij dagelijks broeken en kielen, sokken
en ondergoed op te tellen voor de wasserij en stome
rij en hielp hij de fourier met de wekelijkse voor-
raadstaten. Een steenezel eerste klas, was Wim’s
oordeel, maar daarom is hij natuurlijk ook fourier.
Enfin, niets deugde er in de dienst. De officieren
waren slavendrijvers, die je om het minste geringste
uitscholden voor al wat mooi en lelijk was, en als je
dan van je af beet, duwden ze je in de hak. De be
roepsonderofficieren waren sukkels, die in de maat
schappij nergens meer voor deugden, maar die in de
dienst altijd nog net geschikt waren voor een of
andere stomme, bovendien totaal overbodige baan.
Het eten was pet en van het uniform kreeg je de
kriebel. De instructeurs waren mislukte schoolfrik
ken, die voor de tweede klas lagere school een mod
derfiguur zouden slaan en dat gecommandeer paste
niet meer in een beschaafde, moderne maatschappij,
maar dateerde nog uit het jaar nul. Kortom, in dienst
was de klok stilgezet, daar was je geen mens meer,
maar een nummer, daar heerste geen geestelijke
waardigheid meer, maar leek het meer op een con
centratiekamp met lijfeigenen, die niets te vertellen
hadden en alleen maar te gehoorzamen. En daarvoor
moest je twee jaar van je kostelijke jeugdjaren op
offeren. Zonder een behoorlijke financiële vergoeding.
Aanvankelijk had Jo Bergsma deze tirade glim
lachend aangehoord. Kankeren lag nu eenmaal in de
aard van de Nederlander in het algemeen en van de
militairen in het bijzonder. Maar er veranderde niets
en na zijn eerste straf waren de scheldkanonnades
diet meer van de lucht tijdens zijn verlofdagen. En
dat begon de jonge vrouw zo langzamerhand te ver
velen. Natuurlijk was het sneu, die twee jaren, want
een militair komt geld tekort, zodat er van sparen
natuurlijk niets komt. Doch het feit ligt er en je moet
je er bij neerleggen. Doch dan kon Willem de Korver
niet. Hij bleef mokken als een klein kind en vergalde
zodoende ook de avonden, als Jo bij hem was. Met
als gevolg, dat er langzamerhand harde woorden vie
len. Als ze tenslotte zich weer verzoenden, dan be
taalde Jo de uitgaansavonden en de verteringen. Ten
slotte hield ze van hem.
Maar ook aan het geduld van Jo Bergsma kwam
een einde. Al dat gemopper begon haar tenslotte ook
de keel uit te hangen en op een avond liep de ruzie
zo hoog, dat ze elkaar de ringen voor de voeten gooi
den en de rug toedraaiden. Het was uit. En nu had
ze Wim al enkele weken niet meer ontmoet.
Een jaar waren ze nu verloofd geweest. Reeds als
kind hadden ze met elkaar omgegaan; ze waren op
dezelfde school geweest en hadden altijd eikaars ge
zelschap gezocht. Toen haar ouders kort na elkaar
waren overleden, was de zaak verkocht en het geld,
dat ze had overgehouden, na aftrek van de hypo
theek- en andere kosten, wilde ze te zijner tijd be
steden voor haar uitzet.
In Jo Bergsma had Wim de Korver een aardige
kameraad gevonden. Van hun prilste jeugd af waren
ze onafscheidelijk en het was begrijpelijk, vond men
in de buurt, waar beiden woonden, dat het een paar
werd. En de verloving tenslotte was als iets natuur
lijks beschouwd. Dat zou wel een leuk stel worden.
Jammer, dat Wim in dienst zo veranderd was. Mis
schien was het aan de andere kant maar goed, «lat ze
nu ook eens zijn ware karakter leerde kennen. Wim
de Korver ontpopte zich in dienst als eèn zeldzame
egoïst, want hij vond, dat niemand beklagenswaardi-
ger was dan hij met al zijn diploma’s waaraan hij
twee jaar niets zou hebben. Het was een schreeuwend
VERENIGINGSGEBOUW, STATIONSSTRAAT
WADDINXVEEN.
Ondergetekende deelt u mede, dat hij zijn Taxi
bedrijf heeft overgedaan aan de heer W. Burger.
(Taxibedrijf Wibutax).
Hij dankt u voor het genoten vertrouwen, en
beveelt zijn opvolger gaarne bij u aan.
M. van den Berg.
Bovendien had ze geen wiskundeknobbel, dus ver
giste ze zich op gezette tijden met rekenen en dat
mocht toch allerminst op een advertentiebureau. Voeg
daarbij nog, dat ze geen enkel diploma bezat, dan
waren haar aanbevelingen min of meer gereduceerd
tot nul komma nul. Veel praktische ervaring had ze
al evenmin, want in de drie betrekkingen, die ze nu
in de stad had verwerkt, was ze nooit langer dan drie
of vier maanden. Natuurlijk wist ze drommels goed,
dat ze niet werd aangenomen met de gedachte: daar
zullen we een prima kracht aan hebben. Haar aardige
snoetje en haar onberispelijke figuur waren haar
enige aanbevelingen. En daarom moest ze het een en
ander verdragen van de diverse bazen, die haar com
mandeerden. Was ze wat toeschietelijker geweest
tegen haar eerste chef, dan zat ze waarschijnlijk nog
wel op dat intieme kantoortje aan de Herengracht.
Doch ze griezelde gewoon, als hij haar aanraakte en
op een gegeven moment had ze een dossiermap naar
zijn hoofd gegooid en was ze, zonder zich verder om
haar slachtoffer te bekommeren, de deur uitgegaan.
De halve maand salaris, die ze nog te goed had, de
firma schenkende.
In haar tweede betrekking was het niet anders ge
gaan. „Waarom bent u daar weg gegaan, juffrouw
Bergsma?” „Omdat men de handen niet thuis kon
houden, meneer.” En de ’meneer’ had begrijpend ge
monkeld naar dat aardige kind en had al besloten
haar aan te nemen. Natuurlijk tegen een zeer gere
duceerd aanvangssalaris, want nu ja., zaken zijn
zaken, juffrouwBergsmawat kimt u eigenlijk nog
meer als uw bekoorlijkheden al of niet ongewild
uitstallen?
Nummer drie was de vervelende Wolbers, de kwal,
die op dit moment haar chef was en ieder ogenblik
op haar lette, of ze geen fouten maakte, zodat hij dan
weer een gelegenheid zou hebben haar een standje
te maken. En als hij haar in zijn kantoortje liet ko
men, dan wist ze het wel. Dan was het weer: lieve
juffrouw Bergsma, wees nu eens één keer genadig
en ga een avondje met me uit. Heus, u zult het niet
slecht bij me hebben. Wat weerhoudt u eigenlijk?
O, ze kon hem de ogen wel uitkrabben. Ze kon hem
niet uitstaan, dat mispunt!
Natuurlijk kon ze ook hier weer weggaan. Maar
hoe kreeg ze zo gauw weer ander werk? Zeker, de
kranten stonden vol met advertenties, want er bleek
een schreeuwend gebrek te zijn aan typistes, de mo
derne talen beheersend, typistes, die in twee talen
konden stenograferen, typistes, die tevens in staat
waren om eenvoudige boekhoudingen bij te houden.
Typistes, die klanten te woord konden staan in de
moderne talen. TypistesMaar ze kon geen moderne
talen, ze kon geen steno en ze kon maar heel middel
matig tikken. Ja, wat kon ze eigenlijk wel op kantoor?
O ja, er waren ook wel andere banen. Meisjes ge
vraagd op een atelier, maar daar had ze geen zin in.
Dan had ze net zo goed wel in haar geboorteplaats
kunnen blijven. Ze wilde op kantoor, maar geleidelijk
aan begon ze te begrijpen, dat ze er werkelijk de
capaciteiten niet voor bezat. Alleen haar figuur was
een aanbeveling. Nou, was zij daar klaar mee? Lieve
juffrouw Bergsma, wat voelen uw haren toch zacht
aan. Mag ik even? Nee, meneer, het mag niet. Maar
juffrouw, waarom denkt u eigenlijk, dat ik u in
dienst genomen heb. Jawel, meneer, dat weet ik wel:
ter opluistering. En wat u verder presteert op de
machine, nu ja, dat mag toch werkelijk geen naam
hebben. Kom, weest u nu eens één keer lief.
En dat wou ze nu juist niet zijn. Alleen maar wer
ken, zonder verdere bijbedoelingen. Dus kwam ze
op straat.
Het bleef een vicieus cirkeltje: Je wordt aangeno
men, omdat men denkt dat je wel toeschietelijk zult
zijn, want wat kun je eigenlijk? Maar ze wil alleen
maar werken, zonder ook maar enigszins toeschiete
lijk te zijn voor welke attenties ook. Met als gevolg:
moeilijkheden.
Dan greep ze maar weer de kranten en neusde ze
door: Geroutineerde typistes gevraagd. Jawel, maar
ze was niet geroutineerd. En zeker niet in het tik
werk. Ervaren steno-typistes gevraagd. Maar ze kon
immers geen steno’s opnemen? Boekhoudster ge
vraagd. Het spijt me wel, juffrouw, maar we nemen
geen dames aan, die geen diploma’s hebben. Dat had
ze immers al honderden malen gehoord. En tenslotte
was ze dan op dit advertentiebureau verzeild geraakt.
Kunt u goed met publiek overweg, juffrouw? En
voor de eerste maal had ze volmondig ’ja’ kunnen
antwoorden. Want thuis, hoe vaak had ze niet in de
winkel geholpen, toen haar ouders nog leefden?
En ze was er vast *v,an overtuigd geweest, dat ze
hier wel zou slagen. Eindelijk een baantje, dat haar
lag, en al was het aanvangssalaris nu ook niet be
paald denderend, er waren vooruitzichten en ze zou
gaan studeren voor diploma’s.
Maar ook hier was het tegengevallen. Enerzijds het
publiek, dat natuurlijk heel anders was dan in haar
dorp. Haastige zakenheden, die in no time een uit
eenzetting wensten over de mogelijkheden in de Ne
derlandse en buitenlandse dagbladen. Zoekt u dat
eventjes voor me uit, juffrouw, ik heb vijf minuten.
Maar dan was ze bij voorbaat al zenuwachtig en dan
moest die vervelende Wolbers er weer bij komen, die
wel over de nodige routine en kennis beschikte. Die
man was gewoon een lopende encyclopedie, die wist
zowat van alle bladen de advertentietarieven uit zijn
hoofd, plus de kolombreedten en het aantal per pa
gina. Voeg daarbij nog de contract-tarieven, allemaal
dingen, die zij eerst moest naslaan en waaruit ze nu
nog niet wijs kon worden, dan lag het voor de hand,
dat haar optreden voor de balie en aan de telefoon
dagelijks uitliep op fiasco’s, zeer tot ongenoegen van
de heer Wolbers. Met als gevolg het matje in het
privékantoortje en de dagelijkse uitnodiging: Nou,
we zullen er verder maar geen woorden meer over
vuil maken, en als u nu eens hef wüt zijn ter com
pensatie en u gaat vanavond met me etenDie man
scheen onverzadigbaar, die wilde altijd maar eten. En
dan uitgesproken met haar. Ja, ze mocht blij zijn,
dat ze bij de gratie van Wolbers voor het loket mocht
staan om de klanten, die advertenties voor de bladen
kwamen opgeven, te helpen.
Zeker, meneer, de grote bladen. Natuurlijk hebben
we een lijstje. Nee, niet groter dan honderd milli
meter, tweemaal vijftig. We zullen het er extra bij
zetten. Wat het kost? Neemt u een ogenblik plaats,
want dat moet ik even uitrekenenO, die tarieven!
Zoveel cent per millimeter per kolom, hoeveel is dan
tweemaal vijftig millimeter in alle edities? Het dui
zelde haar soms en dan maakte ze zich zenuwachtig,
als ze bemerkte, dat de klant ongeduldig met zijn
vingers op het tafeltje trommelde.
En tot overmaat v.an ramp had ze enkele weken
geleden ook nog ruzie gehad met Wim, haar verloof
de. Wim was een beste jongen en goede vooruitzich
ten waren er eveneens. Nu was hij met zijn studie
klaar en zou hij kunnen gaan verdienen, maar nu
moest hij in dienst. Dat betekende twee jaar geen
cent verdienen, dus ook twee jaar wachten om te
kunnen trouwen. Wim had niet bijster beste ogen,
was brildragend en was bij voorbaat er vast van
overtuigd geweest, dat hij voor de dienst afgekeurd
zou worden. Maar het lot besliste, dat de staat hem
desondanks kon gebruiken en al werd het dan geen
infanterie of wat dan ook, hij kwam op het bureau
als schrijver. Een baan, waarmee je honderd jaar kon
worden, want pennelikkers waren er bij het leger
altijd nodig, in oorlogs- zowel als in vredestijd.
Doch Wim was verbitterd om de twee verloren
jaren, zoals hij dat noemde. Hij voelde niets, maar
dan ook beslist niets voor ’s Konings wapenrok en
verfoeide alles, wat ook maar met de dienst te maken
had. Hij was nors en teruggetrokken en zijn collega s
vonden hem een kniesoor. In dienst zijn nu eenmaal
andere verhoudingen en als je ruzie hebt met een
baas, kun je er vandoor gaan, doch in het nederlandse