Aanklacht postduivenhouders
Vijf honden
man
om een
Jan G. Haan verenigde hier
herdershond liefhebbers
K',uDampo
’fl
Olifantsdraad op rijksweg
bij Waddinxveen
Landbouwer vergiftigde opzettelijk
honderden vogels en postduiven
VAN EEUWEN
fep
■SE&vS
nieuwsblad
Onafhankelijk
van
Club wil ras van moedige,
rustige en betrouwbare honden
i
Behalve strajzaak ook civiel proces wegens
I grote schade van Waddinxveense en
Goudse postduivenhouders aangespannen
L '.CA-'.--
Verschijnt elke donderdag
HL
j
X.
I
i
Geen „zenuwen”
STAARTEN
i'
Ij
DODE VOGELS
WIST HET NIET
MORKIT
VOLLE KROP
ZAAK AANHANGIG
„DE SPERWER”
Vangrail vordert
r
A
I
*r..
Weekblad voor Waddinxveen
DONDERDAG 23 JANUARI 1964
19e JAARGANG - Nr. 967
J
1’
t
dranken
Advertenties: Drukkerij Veldwijk, Oranje-
laan 9, tel. 2238. Inzenden van advertenties
tot dinsdag 12 uur.
Redaktie: Vijverlaan 7, tel. 2827
Bijdragen voor de redaktie tot dinsdag 20 uur.
Hoog springt Alf op, om het
stuk hout tussen zijn kaken
te klemmen. De andere hon
den kijken bewonderend (of
afgunstig?) toe.
De andere vier herders zijn
„Wat ik het meest erge vind,”
zegt de heer De Beer, „is dat Van B.
de volgende dag de dode houtduiven
kwam opeisen, omdat hij wist dat
hij voor de staarten van deze vogels
drie kwartjes perstuk kon krijgen.”
En: „Het was allemaal niet nodig
geweest. Als hij inderdaad zo’n last
van de vogels had, zou de directie
Faunabeheer hem zonder meer een
afschietvergunning hebben gegeven.
Dan had hij met een hagelgeweer
wat vogels kunnen schieten en dan
was de rest wel verdwenen.”
het mooiste ras, ook qua karakter.
Vroeger was de herder een mode-
hond en er werd maar raakgefokt.
Zo kreeg de herder de naam van
een angstbijter te zijn. Welnu, in
Duitsland wil men geen zenuwach
tige herders meer. Al jaren niet.
Men keurt daar niet alleen op de
schoonheid, maar ook op karakter
vastheid, op rust, moed en vast
beradenheid. Vandaar, dat de beste
fokkers al geen herders meer leve
ren, die „zenuwen” hebben. Wij
willen de herdershond weer tot de
stoere werkhond maken, die pal
staat voor zijn baas, die de kinderen
bewaakt, maar die niet onmiddel
lijk toehapt, als er iets onverwachts
gebeurt. In Duitsland schieten ze
zelfs een pistool af, bij honden die
„Van B. nam een kilo of wat
tarwe, doordrenkte die met para-
thion en legde dit voert je uit voor
de vogels, die z’n land bezochten.
De volgende dag kwam een van de
jeugdleden mij waarschuwen. We
trokken het land in, en vonden
honderden en honderden dode vo
gels, zo vertelt de heer De Beer. Op
last van de Rijkspolitie zijn alle
kadavers verzameld en gefotogra
feerd, als bewijsmateriaal voor de
Officier van Justitie.
Een in Waddinxveen zo langzamerhand bekende figuur is de heer Jan G.
heeft: de herdershond. In het weekend kunt u hem ’s morgens door het
Haan, een 32-jarige staalconstructeur, die maar één grote liefhebberij
Warnaarplantsoen zien wandelen, terwijl vijf prachtige, grote herders
honden om hem heen rennen. De mooiste is ongetwijfeld de reu Alf, één
van de kostbaarste stamboek-honden van ons land, jeugdkampioen van
Nederland. Alf is kennelijk de leider van de vijf herders en hij toont dat,
door alle stokken, stenen of stukken hout, die de andere honden ergens
oppikken, onmiddellijk en in volle vlucht af te pakken. De vier andere
honden accepteren dat: Alf is de sterkste en bovendien de mooiste en
Alf weet dat zelf heel goed.
Het blijkt, dat na een uitvoerige
enquête onder de Waddinxveense
postduivenhouders, meer dan tach
tig leden van de beide Waddinx
veense clubs postduiven verloren
hebben. Enkele leden hebben al
hun vogels dood in het land aan
getroffen.
In totaal zijn er in Waddinxveen
meer dan twee duizend postduiven,
welk aantal in het voorjaar zal aan
groeien tot ruim vier duizend. Uit
gestorven zijn de postduiven door
deze vergiftiging dus niet.
Ook met de heer Van B. hadden
wij een kort gesprek. Hij gaf ons
het volgende kommentaar: „Ik heb
nooit geweten, dat ik zó veel post-
SLIJTERIJ EN WIJNHANDEL
ZUIDKADE 3 TELEFOON 2105
de
reuen Lork en Cay en de teefjes
Olfi en Bianca. Evenals Alf kost
bare stamboek-honden, afkomstig
uit beroemde Duitse kennels en
voorbestemd om de basis te gaan
vormen van de Waddinxveense
Kennel „Von der Estherlage”, waar
in Jan Haan herdershonden hoopt
te fokken, die een sierraad voor het
ras zijn.
Hoe komt iemand er toe, om zich
helemaal aan het fokken van ras
honden te wijden? „Ach,” zegt Jan
Haan, die nog steeds hoorbaar uit
Groningen geboortig is, „bij ons
thuis hadden wij altijd al herders
honden en voor mij is dat nog steeds
ven hun duiven, vlak voordat zij
uitvliegen nog wat extra voedsel,
zodat zij de krop vol hebben. De
dieren vliegen dan wel naar de
akkers, maar zij zoeken daar naar
andere zaken, dan ingezaaide tarwe.
Het landbouw-vergif, dat door
boer Van B. is toegepast, is para-
thion. Dit gebruikt men in de land
bouw als het gewas reeds te velde
staat, en wordt belaagd door scha
delijke insecten. Dit middel is vrij
te koop, wat velen vreemd vinden,
aangezien er zich ook bij de gebrui
kers al verschillende vergiftigings-
gevallen hebben voorgedaan.
Noor a/ uw
al helemaal zijn gekeurd. De goede
herder blijft dan rustig staan, zon
der met z’n ogen te knipperen. En
dat worden dan de stamvaders van
nieuwe generaties, die koelbloedig
standhouden, onder de moeilijkste
omstandigheden.”
In Duitsland is men dus al aardig
ver met dit ideaal. Maar ook de
Nederlandse fokkers en liefhebbers
van een herdershond, kan bij deze
in een grote vereniging, de V.D.H.
„Vrienden van de Duitse Herder”
stellen zich als ideaal, de al lang
niet meer geldende naam van her
dershond, als zijnde zenuwachtig en
bijterig, eigenlijk altijd een beetje
onbetrouwbaar, uit de wereld te
helpen.
Hondenfabriek
Die VDH nu doet dit op verschil
lende manieren. In de eerste plaats
door toekomstige eigenaars van een
herdershond adressen te verstrek
ken van betrouwbare herder-ken-
nels, waar men fokt om het ras en
niet om het geld. Een „honden
fabriek” kijkt niet op ras en kwali
teit, alleen op zo veel mogelijk hon
den, in zo kort mogelijke tijd te fok
ken. De echte liefhebber fokt alleen
met het beste materiaal (dat nog
steeds uit Duitsland komt) en heeft
er desnoods veel geld voor over, om
precies die honden bij elkaar te
brengen, die volgens de papieren
(voor de leek zeer ingewikkelde
stambomen) de beste nakomelingen
zullen krijgen.
(lees verder op pagina 3)
Gespannen kijken de vier
prachtige herders naar hun
baas, die klaar staat om een
stuk hout weg te gooien.
Eén van de middeltjes, om de
bovengronds liggende graankorrels
voor de vogels onaantrekkelijk te
maken, is Morkit. Dit mengt de
boer door het zaaigraan, dat daar
door een onaangename smaak voor
vogels krijgt, die er niet meer dan
enkel korrels van nemen, en dan
schielijk wegvliegen.
Morkit wordt ook gebruikt door
de landbouwers, die zélf postduiven
houden. Een van de leden van „De
Sperwer”, de heer J. de Jong, land
bouwer, mengt dit middel steeds
door zijn zaaigoed, waardoor zijn
eigen postduiven de akkers rustig
laten liggen.
De postduivenhouders zelf, die
van de moeilijkheden van sommige
landbouwers op de hoogte zijn, ge-
De Nederlandse Postduivenhou-
dersorganisatie, het overkoepelend
lichaam van de Nederlandse post
duivenverenigingen, heeft deze
overduidelijke zaak van opzettelijke
vogcl-vergiftiging aanhangig ge
maakt bij de Officier van Justitie
te Rotterdam, die eveneens voor
zitter is van de Nederlandse Dieren
bescherming.
De Waddinxveense landbouwer
Van B. zal worden vervolgd wegens
overtreding van de Vogel- en Jacht
wet- en eveneens wegens dieren
mishandeling.
Bovendien is reeds een civiel
proces tegen hem aanhangig ge
maakt, wegens de grote schade, die
de Waddinxveense en Goudse dui
venhouders hebben geleden. De
schade wordt geraamd op vele dui
zenden guldens, aangezien ook zeer
kostbare postduiven, met een erken
de waarde van honderden guldens,
zijn vergiftigd.
Wij spraken over deze in Neder
landse postduivenkringen gerucht
makende affaire onder meer met de
heer J. de Beer, voorzitter van de
Waddinxveense postduivenhouders-
vereniging „De Sperwer”.
„Landbouwer Van B. zou aanvan
kelijk zijn land verkopen omdat
hier tuinders worden gevestigd,”
aldus de heer De Beer. „Die verkoop
ging kennelijk niet door, waardoor
hij toch nog wintertarwe ging in
zaaien, waarmee hij dus laat was.
Zó laat, dat de vorst hem verraste
en hij de tarwe niet meer onder de
grond kon eggen. Uiteraard lokten
de graankorrels vele vogels aan, ook
postduiven. Maar hij had op vele
andere manieren de vogels kunnen
verjagen, en de schade kunnen be
perken,” zo verklaarde de heer De
Beer.
Op de middenberm van rijksweg 12 tussen Waddinxveen en Reeuwijk
- de grote verkeersader die als Europaweg nummer 8 naar het oosten
loopt - is rijkswaterstaat nu begonnen met het plaatsen van een geleide-
constructie in de vorm van olifantsdraad. Het stuk heeft ongeveer een
lengte van zeven kilometer.
Op de rijksweg tussen Den Haag
en Utrecht is de vangrail-constructie
.al een eind gevorderd.
De resultaten met de vangrails
zijn al alleszins bevredigend. Van
de vele personenauto’s, die er al
tegen aan reden, schoot in geen
enkel geval een wagen door de
vangrail heen. Ook niet een vracht
wagen, die er onder een tamelijk
grote hoek tegenaan reed.
Brede berm
De geleideconstructie met olifants
draad heeft het nadeel, dat deze al
leen is toe te passen op gedeelten,
waar de middenberm breed genoeg
is, om de opgevangen auto in de
/rekkende kabels ruimte te geven.
Ook tussen Den Haag en Utrecht
zal de olifantsdraad dus niet over
grote afstanden kunnen worden toe
gepast. Bovendien komen in deze
weg regelmatig viadukten voor,
waarop men de olifantsdraad moet
onderbreken.
Het werk vordert snel. Deze beveiliging van de middenberm
door z.g. „olifantsdraad” kan alleen, wanneer de middenberm
breed genoeg is.
Abonnement: f 1,35 per kwartaal bij voor
uitbetaling. Advertentietarief: f 0,10 per mm
regel. Tarieven bij contract en voor tekst
advertenties op aanvraag.
Postgiro: 47062 ten name van Drukkerij
Veldwijk. Bank: Coöp. Raiffaisenbank te
Waddinxveen.
duiven in de kost had. Ze losten
elkaar zeker af. Als ik op mijn land
kwam, vlogen er zeker duizend vo
gels op, waartussen vele postduiven.
Kijk, ik ben boer, en ik moet met
boeren mijn geld verdienen. En als
mijn land overstroomd is met vo
gels, komt er van mijn oogst niets
terecht.”
Op onze vraag of hij voor hij met
de vergiftiging begon, eerst contact
had opgenomen met de besturen
van de postduivenverenigingen, ant
woordde de heer Van B. dat hij dat
niet had gedaan. „Ik had nooit ge
dacht, dat er tussen die vogels zó
veel postduiven zouden zitten,” zo
zei hij.
Wij vroegen hem, of andere vo
gels dan postduiven dan wél ver
giftigd mogen worden. „Nee, dat is
verboden,” aldus de heer Van B.
„Ik wist dat het niet toegestaan was
en dat het strafbaar was. En het is
nu eenmaal gebeurd, dus ik wacht
maar af.”
(lees verder op pagina 3)
Vele honderden vogels, waaronder meer dan honderd en vijftig kostbare
postduiven, zijn vorige week de vergiftigingsdood gestorven, toen zij
hadden gegeten van het voertje, dat de landbouwer Van B. aan de Brede-
weg 7, voor hen had klaargemaakt. Hij mengde een hoeveelheid tarwe met
parathion, een ook voor mensen levensgevaarlijk landbouwvergif en legde
het mengsel neer op een plek, waar hij regelmatig grote hoeveelheden
vogels aantrof.
De ravage die hij hiermede onder de vogels aanrichtte was verschrik
kelijk. Veel vogels waren na enkele korrels gegeten te hebben, vrijwel
omniddellijk dood. Anderen vlogen nog weg, en vielen dood neer in de
omringende landerijen.
Vooral de Goudse postduivenhouders hebben door deze opzettelijke
vergiftiging vele duiven verloren. Maar ook de Waddinxveense post
duivenhouders verloren vele vogels. Enkele duivenliefhebbers zijn in één
klap al hun duiven kwijtgeraakt.
-
’•i
-/ X
>S&