Vox Jubilans
van
T.V.
van
I Drie of
een
Kerstzangavond
had geen concurrentie
VAN EEUWEN
en
van
Grote toeloop bij
ruilbeurs
Wijk ver warming
officieel in gebruik
Agenda
Ophaaldienst
huisvuil
Kerstfeest van
De Paddestoel
llnieke manifestatie resultaat
oefening en leiding
I
I,
11 Jebruari
N ieu wj aarsreceptie
Tentoonstelling van
250 postduiven
11
Weekblad voor Waddinxveen - 23 december 1964
Jeugd prestaties
kaas
SPECIALITEITEN
DELICATESSEN
Zuidkade 3, telefoon 2105
ft-
w
l’l
öSiF
Kernhemse
„Sanctus” van Fr. Schubert, gezon-
Camembert
Brie
Rocquefort
i
i
Zonder ook maar iets op de an
dere zangnummers af te dingen kan
toch het „Te Deum Laudamus” (be
werking van Mar. Egberts) wel een
hoogtepunt worden genoemd. Even
min mag onvermeld blijven het
Kerstavond Ned. Bond van Platte
landsvrouwen, Geref. Verenigings
gebouw, aanvang 20.00 uur.
Vrijdag 1 januari:
Nieuwjaarsreceptie op het Raadhuis
van 16.00 tot 17.30 uur.
Woensdag 20 januari:
Ned. Bond van Plattelandsvrouwen,
lunchroom van de Water, aanvang
19.30 uur.
Uitslag prijswinnaars attractiemarkt
om 15.30 uur.
Donderdag 24 december:
Interkerkelijke nachtdienst in de
Herv. Immanuëlkerk, aanv. 23.00 u.
Op donderdagmiddag 11 februari
omstreeks half vijf wordt de cen
trale wijkverwarming in de Von-
delwijk officieel in gebruik gesteld.
De beide ketelhuizen, die voor de
verwarming van de woningen zorg
dragen, zijn dan voltooid.
Met de gedachten aan zijn vader nog in zijn hoofd
maakte Rafe zich klaar om alle risico’s te nemen.
Woensdag 23 december:
Kerstwijding Ned. Chr. Vrouwen
bond, in Hervormd Wijkgebouw,
Esdoornlaan, aanvang 19.30 uur.
Op Nieuwjaarsdag, vrijdag 1 ja
nuari, zullen burgemeester en mevr.
Van der Hooft ’s middags van vier
uur tot half zes in de raadzaal van
het gemeentehuis de traditionele
nieuwjaarsreceptie houden.
Een verhaal voor
uit de wouden
In de Oranjewijk en Vondelwijk
wordt morgen het huisvuil opge
haald, dat anders op vrijdag wordt
opgehaald.
De bewoners van de Noordkade,
Henegouwerweg, Brugweg, Kromme
Esse, Trompstraat, Piet Heinstraat
en De Ruijterstraat kunnen de vuil
ophaaldienst op maandagochtend 28
december verwachten.
Het openingslied „In den Kerst
nacht”, door allen gezongen en be
geleid door de bekende organist
Feike Asma uit Den Haag, klonk
enthousiast en overtuigend.
Donderdag 14 januari:
Ned. Chr. Vrouwenbond, spreker:
ds. G. Meijnen, Geref. Verenigings
gebouw, aanvang 19.30 uur.
Geen plaats was onbezet in de
Hervormde Kerk bij de brug, toen
de Ned. Hervormde zangvereniging
„Vox Jubilans” haar traditionele
kerstzangavond „Komt allen teza
men” uitvoerde. Opnieuw was de
aantrekkingskracht van dit koor
groter dan die van de televisie.
jongeren
van Canada door Jan Mol
QTEEDS vlugger schoot de machine voort, een spoor
0 achter zich latend in de verse sneeuw. Dokter
Slaid wees hem, hoe hij de staart van het toestel om
hoog kon brengen. Ook dat lukte.
Hun snelheid was zó groot, dat zij af en toe zelfs
even van het ijs loskwamen. Tegen vieren begon het
te schemeren en om vijf uur was het ai donker. Rafe
moest snelheid minderen. Vanaf dat ogenblik leek de
toch zonder eind. Maar dan ineenszonder waar
schuwing doken er voor hen lichtjes op. Het was de
post. Rafe voerde de snelheid weer op en wilde recht
op het licht afgaan. Net bijtijds corrigeerde dokter
Slaid hem. Wanneer hij rechtuit was gegaan, zou het
vliegtuig een halve minuut later over de kop zijn
geslagen op een zandbank, die een grote oneffenheid
in het gladde ijs vormde. De deur van het posthuis
werd geopend en toen het toestel stilstond, verdron
gen zich een dozijn trappers rond de machine om de
mannen naar buiten te helpen. Onmddellijk zond
dokter Slaid één van de mannen naar het huis van
de Mo untie, die in dit gebied een oogje m het zeil
hield. Deze had een korte-golfzender en kon dus
direct met de dichtsbijzijnde stad in contact komen.
Een gratis consumptie en een ver
loting met mooie prijzen waren er
de oorzaak van, dat er voor de za
terdagmiddag in het clubhuis van
„De Paddestoel” aan de Lijsterbes
straat gehouden ruilbeurs extra veel
belangstelling bestond.
Er waren weer grote collecties
speldjes, postzegels, lucifermerken,
sigarenbandjes, enz. Groot en klein
beijverde zich, om exemplaren, die
zij nog niet in hun verzamelingen
hadden, te bemachtigen. De activi
teit van de ouderen op deze ruil
beurzen van „De Paddestoel” heeft
een gunstige weerslag op de jonge
ren, die in steeds toenemende mate
deze ruilbeurzen, die onder leiding
staan van de heer H. Romeijn, be
zoeken.
yiJ gebruikten samen een stevige broodmaaltijd,
Li waarna Morrow hem meer bijzonderheden over
de verwondingen van zijn vader vertelde. Het zag er
niet best uit. Van slapen kwam er die nacht niet veel.
Rafe was druk bezig zijn tocht uit te stippelen. In
zijn rugzak pakte hij enkele dingen, die hij nodig kon
hebben en bij het krieken van de dag was Rafe klaar
voor het vertrek.
Morrow was al bezig de honden voor de slee te
spannen. „Maak je maar niet te veel zorgen,” riep hij
Rafe toe „met deze honden ben ik nog vóór donker
op de post”. Rafe mompelde wat, wierp zijn geweer
over de schouder en vertrok. Hij richtte zijn schreden
naar de rivier. Na een tocht van ruim twee uur, boog
de bevroren rivier zich naar het westen. Voor Rafe
was dit het teken zijn tocht nu verder door de bossen
Voor niet minder dan driehonderd
kinderen organiseerde de speeltuin
vereniging „De Paddestoel” vrijdag
en zaterdagavond j.l. in het club
lokaal aan de Lijsterbesstraat een
kerstprogramma. In het versierde
lokaal zong het speeltuinkoortje
kerstliederen met orgelbegeleiding
van Nico Graafland. Het kerstver
haal werd verteld door mevrouw
Den Hollander en letje Janmaat
zong het „Gloria in Excelsis Deo”.
Twee meisjes Van Eijk voerden
een Kerstproza-tafereel op, gevolgd
door een goed gebracht toneelstuk
in drie bedrijven, getiteld „Kerstmis
in het schildersatelier”. Tien kinde
ren uit het Sniepkwartier vertolk
ten de verschillende rollen.
Na veel voorbereidend werk kon
den bestuur en jeugd terugzien op
twee geslaagde avonden, die geheel
met eigen krachten werd verzorgd.
T>AFE hield zijn adem in. Vlak tegen de oever kwam
It. de machine tot stilstand. Rafe snelde erheen. Uit
de geopende cockpit-deur klauterde een man naar
buiten.
„Alles O.K.?”, riep Rafe hem toe. De man maakte
een vage handbeweging naar het toestel en zakte dan
op het ijs in elkaar. Inmiddels was de rookpluim aan
zienlijk dunner geworden en uit de geopende deur
kwam slechts nog wat walm naar buiten.
Toen Rafe bij de man kwam, was het enige, wat
hij kon uitbrengen: „Binenbinnen”.
Voorzichtig klauterde Rafe naar binnen. Een be
nauwde stank van verbrande olie kwam hem tegemoet.
Naast de stoel van de piloot lag een man op de
grond. Meer naar achteren lag een man vastgebonden
op een brancard.
„Een ambulance-vliegtuig, dat dienst doet op de
grote meren”, flitste het door Rafe heen. Hij tilde de
bewusteloze piloot uit de cockpit en legde hem op
het ijs neer. Dan probeerde hij de man op de brancard
naar buiten te krijgen, maar’dat was een werkje voor
meer mensen. Ook de patiënt was bewusteloos. Dan
plotseling riep de man, die het eerst uit de cockpit
was geklauterd, hem toe: „Vriend, breng de piloot
snel terug in de cockpit. Hij heeft ernstige brand
wonden en daar is de koude lucht niet goed voor.”
„Maar ik verder kwam Rafe niet.
„Geen tegenspraak. Ik ben dokter Slaid. Breng hem
binnen. De lucht zal daar wel weer wat draaglijker
zijn geworden. Later kunnen wij praten.
Rafe was niet gewend orders van een ander aan te
nemen, maar de uitdrukking op het gezicht van de
dokter deed hem het bevel direct opvolgen.
Daarna hielp hij de dokter, wiens handen ernstig
waren verbrand, naar binnen. Hij sloot de cockpit-
deur achter hen.
„Wel”, zei dokter Slaid, dit wordt een gevecht op
leven en dood. De man op de brancard moet uiterlijk
morgen worden geopereerd, anders zal hij sterven.
Ook de piloot moet direct naar het ziekenhuis, want
TJAFE voelde zich plotseling erg moe en hij liep
IX langzaam met de mannen mee, die de bewuste
loze piloot en de andere patiënt droegen. Rafe had
dorst en honger. Dan herinnerde hij zich Morrow. Hij
vroeg naar hem.
„Morrow?” vroeg de assistent van de pelzenhan
delaar. „Een grote kerel, breedgeschouderd en don
ker uiterlijk?” Rafe knikte.
Oh, die is in het kantoor. Wij waren juist bezig zijn
pelzen te tellen. Hij heeft haast. Hij wil zo snel moge
lijk weer weg. Zijn vrouw is ziek.
„Pelzen?” vroeg Rafe verbaasd. En zei hij niets
over mijn vader?
Nu was het de beurt van de assistent om verbaasd
te kijken. Hij heeft je vader helemaal niet genoemd.
Waarvoor? Wat is er aan de hand?
Rafe antwoordde hem niet, maar snelde naar het
kantoor, waar de pelzen werden verhandeld en op
geslagen. Toen hij de deur openzwaaide, zag hij Ted
Morrow met zijn rug naar zich toe zitten, vlak voor
het open vuur.
„Wat was.begon deze. Hij keek glimlachend
om, maar toen hij Rate zag, verstrakte zijn gezicht.
Rafe behoefde maar één blik op de pelzen te wer
pen, die overal in het rond lagen, om te zien, dat
dit de pelzen waren, waarvoor zijn vader en hij
maanden hadden gewerkt om deze te verzamelen.
Ted Morrow was een grote kerel, maar desondanks
geen partij voor Rafe. Op het moment dat de andere
mannen binnenkwamen en de vechtenden scheidde,
zag Morrow er behoorlijk verfromfaaid uit.
Toen hij zich een beetje had opgeknapt, grinnikte
hij en haalde zijn schouders op.
„Ach ja, het leek mij wel een goed idee,” zei hij,
ik was volkomen aan lager wal geraakt en greep
mijn kans. Als ik jou naar je vader kon zenden, had
ik tijd genoeg om er met de pelzen vandoor te gaan.
Het is alleen niet zo uitgekomen, als ik had gedacht.
Inderdaad heb ik je vader ontmoet en heeft hij ook
een gevecht met een grizzly gehad, maar toen ik bij
hem was, lag de huid van de grizzly op tafel en je
vader had geen schrammetje”.
Rafe antwoordde niet, maar toen hij, na aan de
Mountie alle bijzonderheden te hebben verstrekt, de
inwendige mens versterkte, drong het tot hem door,
dat hij bijna alles, wat hij bezat, kwijt had kunnen
zijn.
Als hij had geweigerd dokter Slaid verder te hel
pen, zou het inderdaad zover zijn gekomen.
Ik ben toch wel een gelukkige kerel”, fluisterde
hij. „We gaan een fijne kerst tegemoet”
jjUaXlbUUO VCU.A J. A kJVllUMVXU,
gen door het Mannenkoor. Machtig
klonk het „Heilig ist der Herr!” uit
deze geoefende kelen, waarin zui
vere baritons doortrilden.
In zijn slotwoord kon ds. Verwe-
lius dan ook terecht gewagen van
een avond vol kunstgenot en een
zangvereniging waarop Waddinx
veen trots kan zijn. Hij betrok ook
de bekwame koordirigent Mar. Eg
berts in deze hulde en de orgelvir-
tuoos Feike Asma voor zijn bege
leiding en solo’s.
Staande werd door alle aanwezi
gen nog gezongen Psalm 150 vers 1
„Looft God, looft Zijn naam alom”.
Onder de aanwezigen bij deze 18e
Kerstzangavond bevonden zich o.m.
de wethouders ir. J. P. H. Venema
en S. Pille met hun dames.
voor hem ziet ’t er evenmin rooskleurig uit”.
„Met u lijkt het mij ook niet best”, merkte Rafe op.
„Oh, dat valt wel mee”, antwoordde de dokter. „Pak
die verbanddoos en doe precies wat ik je zeg.”
Na een uur hard werken waren de ergste wonden
van de piloot behandeld. Toen hij klaar was, zei dok
ter Slaid: „De motor zal nu wel koud genoeg zjjn om
er eens naar te kijken. Er is een olie-leiding gebroken
die de brand veroorzaakte. Wanneer wij het kunnen
repareren, kunnen wij al taxiënd verder komen.”
„Wacht een ogenblik,” zei Rafe, „ik heb nu alles
gedaan, wat ik kon, maar nu moet ik gaan, dokter.
Mijn vader ligt zwaar gewond in een hut. Hij is aan
gevallen door een grizzly. Ik heb al het mogelijke ge
daan, maar nu roept mijn plicht mij naar de oude
man”.
Zonder het programma op de voet
te volgen willen we toch in het bij
zonder vermelden de prestaties van
het jeugdkoor „De Zangvogels” dat
zo heerlijk zuiver en gevoelvol haar
zang ten gehore bracht. Daarbij viel
op hoe in het Nederlands en in het
Duits de uitspraak helder en eerlijk
klonk.
voort te zetten. Hij was net onder de bomen, toen hij
het gebrom van vliegtuigmotoren in zijn oren opving.
Het kwam snel naderbij. De dicht op elkaar staande
dennen en sparren beletten Rafe het uitzicht.
„Ja, een vliegtuig zou de oplossing zijn. Binnen een
uur zou vader dan in goede handen zijnPlotse
ling verstomde het geluid van de motor. Nog enkele
nijdige knallen en dan was het geheel stil. Zo snel
mogelijk rende Rafe terug naar de rivier. Vol ont
zetting staarde hij naar wat hij daar zag. In glijvlucht
kwam het toestel naar beneden. Maar dat was het
niet alles. Een dunne, zwarte rookpluim kwam uit de
zijkant van het vliegtuig. Het was in moeilijkheden,
dat was duidelijk. Als aan de grond genageld, keek
Rafe het toestel na, dat nu een bocht maakte en weer
terugkeerde. Veronderstel, dat het neerstortte! De on
geschreven wet van de bossen is streng. Deze zegt
o.a., dat men moet helpen, wanneer een medemens
in moeilijkheden verkeert. Langzaam kwam het vlieg
tuig weer dichterbij, nog steeds met die zwarte rook
pluim achter zich aan. Dan zakte het lager tot vlak
boven de bevroren rivier. Nog even, dan raakte de
ski’s het ijs. Even sprong het toestel omhoog en dan
gleed het verder over de sneeuw, die aan weerszijden
van de ski’s omhoog spoot.
Het Bedevaartslied (Psalm 122)
in een bewerking van de dirigent,
de heer Mar. Egberts, was een tref
fende ouverture van een rijk geva-
riëerd programma. Ontroerend
klonk het oude Kerstlied „Stille
nacht, Heilige nacht” van Fr. Gru
ber, en bracht tevens de zo ge
wenste sfeer voor een Kerstzang
avond. Ook de prachtige orgelsolo’s
van Jan Zwart’s fantasieën over het
„Ere zij God” en „Stille Nacht”
boeiden uitermate.
Kerstfeest voor het gehele gezin. Ook voor uw trouwe kame
raad, de hond. Alleen voor hem of haar geen Kerstverhaal en
bezinning. De hond denkt alleen maar materieel. „Welke lekkere
hapjes levert deze feestelijke dag mij op? Hoeveel maal extra zal
de baas, nu hij thuis is, met mij op stap gaan? De hond weet niet
beter. We gunnen hem een extra stukje vlees of hondekoekje en
een wandelingtje meer zal ook ons goed doen.
Ja, de hond denkt materieel, maar wat doen wij mensen? Wij
volgen dat voorbeeld steeds meer. Ook voor ons lijkt het Kerst
feest langzamerhand een materieel gebeuren. Eten, drinken en
uitgaan, dat zijn in toenemende mate de programma^punten voor
de Kerstdagen. Deze twintigste eeuw heeft ons veel welvaart ge
geven. Een welvaart, die er niet was, toen het Kind in de stal
van Bethlehem ter wereld kwam en de herders gevolg gaven
aan de oproep van de Engel des Heren.
Wij rijden in de auto van de kerk naar huis. We stoken de
kachel op en zetten de televisie aan. Ach waaróm niet. Ook deze
dingen heeft de Schepper ons gegeven. Maar niettemin, Kerstmis,
ook in 1964, is meer dan alleen kalkoen, wijn, televisie en elek
trische lichtjes in de kerstboom. Dat kunnen we overdenken rond
die kerstboom, samen met onze materieel ingestelde maar trouwe
viervoeter.
17 EN moment leek het, of dokter Slaid in woede zou
Ij uitbarsten. Zijn gezicht werd eerst rood, toen paars.
Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar er
kwam niets. Eindelijk zei hij met geforceerd kalme
stem: „Ik begrijp het. Hartelijk dank voor je hulp en
als je soms wat verband nodig mocht hebben, neem
het dan maar mee”.
Wanneer dokter Slaid kwaad was geworden, was
Rafe zeker weggegaan, maar nu voelde hij zich on
zeker. „Hoe zult u zich nu redden?” vroeg hij dokter
Slaid. Deze schudde langzaam het hoofd. „Wil je de
waarheid weten?”
„Natuurlijk”. Rafe voelde, dat het niet prettig zou
worden.
„Als je ons verlaat, vriend, zal ik hier kerstmis
doorbrengen met twee doden. Kijk eens naar mijn
handen. Kan ik hiermede een olieleiding repareren?
Kan ik hiermee de motor starten en de machine be
sturen?” Hij hield zijn handen omhoog. Rafe behoefde
echter niet te kijken. Hij had die handen immers zelf
verbonden. Onder dat verband zaten ernstige brand
wonden.
„Maar het is mijn vader”, stamelde Rafe.
„Ik weet het en ik maak je geen verwijt. Ik zal
maar afwachten. Misschien zijn mijn handen over een
paar uur
Rafe viel hem in de rede. „Zeg mij, wat ik kan
doen.” Ondertussen sloot hij de deur, die hij reeds
had geopend om het vliegtuig te verlaten.
„Ik kan niet drie mensen achterlaten om er één te
gaan helpen. Vertel mij, wat ik doen moet.”
Een motor was niets nieuws voor Rafe. Vaak re
pareerde hij de motor van zijn boot, wanneer hij daar
mee ’s zomers de meren optrok. Betrekkelijk snel
had hij dan ook de leiding provisorisch hersteld.
Om twee uur draaide Rafe aan de propeller. De
motor was echter koud en het viel niet mee hem op
gang te krijgen. Langzaam begonnen er zuchten uit
de motor te komen. Eindelijk werd de stilte op de
rivier en in de bossen in de omgeving verbroken door
het daverende gebrul van de motor. Behoedzaam zet
te Rafe zich op de stoel van de piloot. Het dashbord
was helemaal zwart geblakerd.
„Open het gas maar”, wees dokter Slaid hem. „Ik
wou, dat je piloot was, maar enfin, het is beter zo
naar de post te taxiën dan te moeten lopen”.
Ds. Joh. Verwelius opende dit
Kerstconcert met gebed en het le
zen van Kerstprofetieën. Later
sprak hij een korte meditatie over
het woord van Zacharias: „Hij heeft
Zijn volk bezocht.” „Dat is de kern
van het Kerstevangelie, dat God
zijn volk heeft bezocht door de
komst van Zijn Zoon.”
TJET PLOTSELING blaffen van de honden, die de
Ll hele tijd erg rustig waren geweest, was voor Rafe
Tolliman de eerste waarschuwing, dat er mensen in
aantocht waren. Hij trok zijn benen van de stoel, die
vlak voor het vuur stond en ging naar de deur. Vóór
dat hij deze echter had bereikt, werd al hard op de
houten deur geklopt. Rafe schoof de grendel weg.
Zonder iets te vragen stapte een lange man binnen.
Vlug sloot Rafe de deur achter hem. Het was bijna
kerstmis en de winter had de wouden stevig in zijn
greep. Al urenlang was er sneeuw gevallen en het
kwik was weer tot ver onder het vriespunt gedaald.
„Bent u Rafe Tolliman?” vroeg de vreemdeling
aan hem, terwijl hij zijn grote met bont gevoerde
handschoenen uittrok. Onmiddellijk had iets Rafe ge
waarschuwd om op zijn hoede te zijn.
„Ja. Ga zitten, vreemdeling. Het ziet er naar uit, dat
je een zware tocht achter de rug hebt”. Zijn blik
rustte op ’s mans sneeuwschoenen, waarvan er één
behoorlijk was beschadigd.
„Ik ben Ted Morrow”, stelde de vreemdeling zich
voor, „ik ben bij je vader geweest”.
„Mijn vader?” Weer had Rafe datzelfde gevoel, als
of er iets niet in orde was„ „Alles alles is toch wel
in orde met hem?”
Morrow schudde zijn hoofd.
„Nee, hij is niet in orde, jongen. Hij is door een
beer aangevallen en het is zijn behoud geweest, dat
ik in de buurt was. Ik zag kans de beer neer te
schieten en je vader naar zijn hut te brengen. Ik heb
alles gedaan, wat ik kon”. Morrow schudde zijn hoofd
en vervolgde toen vlug: „Nee, nee, hij is niet dood.
De trappers, die hier in de wouden werken, sterven
niet zo gauw. Maar hij is zo ernstig gewond, dat er
eerst een dokter bij moet komen, voordat hij kan
worden vervoerd”.
Rafe was ontdaan door het slechte bericht, dat Mar
row hem bracht.
„Ik vertelde je vader, dat ik direct bij hem terug
zou komen, terwijl jij naar de post zou gaan om een
dokter te halen. Alleenhet is vervelend, dat ik
een spier heb beschadigd. Ook mijn sneeuwschoen is
er niet best afgekomen. Op de weg hierheen had ik
een ongelukje en het zal niet meevallen om terug
te komen”.
„Och, dat lossen we wel op,” meende Rafe. „Ei
genlijk verwachtte ik mijn vader met kerstmis hier.
Dat hadden wij tenminste afgesproken. Wij hebben
de pelzen binnen. Ik ben juist terug van de handels
post. Ik heb daar honden en een slee gehaald”.
„Aha,” Morrow toonde ineens belangstelling, „als
je hier een slee hebt, kan ik daarmee misschien naar
de post gaan om. de dokter te halen, terwijl jij recht
streeks naar je vader gaat. Dat lopen op die sneeuw
schoenen is toch niets gedaan voor mij”.
„Natuurlijk, dat is O.K maar Rafe was met zijn
gedachten ver weg. Nu kon hij niet weggaan. Het was
een tocht van twee dagen en bij nacht was het zeker
niet te doen. Hij zou misschien het beste over de ri
vier kunnen gaan, tenminste, als het ijs sterk genoeg
was.
Niet minder dan 250 postduiven
had de Postduivenvereniging „De
Sperwer” vrijdagavond j.l. bijeen
gebracht in de zaal van lunchroom
van de Water.
Het was een unieke verzameling
postduiven, afkomstig uit Boskoop,
Hazerswoude, Reeuwjjk, Zevenhui
zen en Waddinxveen, waaraan de
liefhebber zijn hart kon ophalen.
Maar ook de niet direct bij de post
duivensport betrokken bezoekers
waren vol bewondering voor de
fraaie vogels, die men, als in een
showroom, rustig kon bekijken.
Ter versterking van de vereni
gingskas werd een loterij met mooie
prijzen georganiseerd.
