Weekblad Puzzelcompetitie no. 5
w
Zustic
A
Waddinxveen
^CÖ*C*l*Ci*
K a p p i e en de automatische stuurman
Weekblad voor
Oplossing en uitslag
no. 3 (14 oktober)
Weekblad voor Waddinxveen - 28 oktober 1965
Pagina 6
Puzzelprijzen
20 jaar geleden:
PLAK DIT STROOKJE op BLANCO ZIJDE BRIEFKAART
Kabouters werken
vader»
Oplossing
Kabouters
Oplossing
moeder:
Oplossing
zoon:
doen wonderen
Oplossing
dochter:
ara meters
^kertnometeró
hygrometers
Optiek
(Voor élke ingevulde oplossing aan ommezijde
briefkaart 1 postzegel van 25 cent bijplakken
naast de postzegel van 10 cent (binnenland)»
Adresseer aan: Pers-PuzzeIcompetitiepostbus 35, Utrecht
Vrjjdag 2 november 1945:
1940-1945
MARGUERITE LEES
29
De opgave is nu om zoveel mogelijk Nederlandse plaatsnamen terug te
vinden. Wie durft en een poging waagt, kan naar verhouding van het aantal
gevonden goede plaatsnamen één tot vijf punten verdienen.
James, de huisknecht heeft voor het feest van zijn baas veel bezoek aan te
kondigen. De feestgangers hebben hem echter een beetje voor de gek willen
houden en hem onbegrijpelijke visitekaartjes toegestuurd. Ze hebben niet
hun beroep, maar hun plaats van herkomst in de door elkaar gehaspelde
letters verborgen.
De plaatsnamen moeten wel alfabetisch op de briefkaarten worden opge
schreven, anders trekt de jury weer een puntje af omdat het nazien dan te
tijdrovend wordt.
Het is nog niet te laat om aan de puzzelcompetitie te gaan meedoen, want
geen der deelnemers heeft uit alle opgaven het hoogste aantal uit te loven
punten weten weg te slepen en er zijn nog vele puzzels met diverse mogelijk
heden op komst.
De oplossing van deze week kunt u weer invullen (plaatsnamen alfabetisch)
op onderstaande strook. Deze uitknippen en op een briefkaart plakken, die
adresseren en voorzien van een postzegel van 10 cent (voor frankering) en
25 cent (voor het Blindengeleidehondenfonds).
Telefoon 01727-2147
1. ƒ500,- èn het landelijk kam
pioenschap voor degene die in
totaal het hoogste aantal punten
verwerft uit ALLE opgaven.
Toen Martine Delamere haar ogen dicht deed en van
het trottoir afstapte, klemde de hand van een man zich
plotseling om haar arm en een stem zei scherp en ge-
De SDAP afdeling Waddinx
veen zal op dinsdag 13 novem
ber een openbare vergadering
houden, waar als spreker zal
optreden dr. G. M. Nederhorst
uit Gouda. Onderwerp: „Lonen
en prijzen in deze tijd.”
Vorige week hield de zieken
kas ’De Werkman’ haar leden
vergadering. Na de opening
door de voorzitter las de secre
taris de notulen. Bij monde van
J. C. v.d. Put bracht de com
missie van controle verslag uit
van haar bevindingen. De af
tredende bestuursleden K.
Blanken, C. Broer en G. van Es
werden weer herkozen. Pen
ningmeester M. J. Poot be
dankte voor zijn functie, voor
hem werd gekozen P. de Bruijn.
21 jaar was Poot penningmees
ter geweest. De voorzitter be
dankte hem voor zijn trouwe
plichtsbetrachting. Van Oort
dankte namens de leden voor
de loyale houding die hij altijd
voor de leden heeft betoond.
De secretaris sprak enkele
woorden van waardering voor
de goede samenwerking. Poot
dankte voor de vele goede
woorden tot hem gericht. Na
dat de commissie van controle
was benoemd, sloot de voorzit
ter de vergadering.
voeten van een oud heertje, dat
hem door zijn bril bestraffend
aankeek.
„Wat doet u hier?” vroeg het
heertje, „mijn schilderijen stelen?”
„Dit is de stuurman, die ik voor u
moest halen, professor,” verklaar
de Knokemeyer, die inmiddels ook
met de roltrap omhoog was ge
zwiept.
„Mooi riep professor Notter-
krakr, „dan kunnen wij meteen
met de proeven beginnen!”
(wordt vervolgd)
dit punt en een bus trachtte hem te passeren. Martine
stapte van het trottoir af
Jenny ontdekte dat zuster Gracia al op en gekleed
was, toen zij haar die ochtend haar kopje thee bracht.
Het leek lang geleden dat zij zo bruin en stralend was!
Zij zag er eigenlijk uit, alsof zij helemaal niet geslapen
had. En Jenny had het niet ver mis.
Voor zij en David gisteravond scheidden, hadden zij
enige harde besluiten genomen. Gracia wist, dat het
kracht zou vergen haar deel te volbrengen; en wat het
David zou kosten, daaraan durfde zij niet te denken.
Het kwam er op neer, dat twee mensen hun eigen ge
luk niet konden grijpen ten koste van anderen. Zij
moesten elkaar niet meer ’buiten het werk’ ontmoeten.
Martine stond voor een moeilijke tijd; zij had David
nodig en hij moest haar helpen. Hij zou met haar naar
Londen gaan en in de buurt blijven tot zij met succes
geopereerd was.
trap op, de professor is boven.”
Maar nauwelijks had de Maat
aarzelend een, voet op de eerste
trede gezet of er klonk een dof
gebrom en de trap rolde pijlsnel
omhoog, de gillende Maat met
zich meevoerend. Verwilderd greep
de Maat om zich heen, hierbij alle
schilderijen verzamelend, die hij
onderweg tegenkwam. Boven ge
komen had hij nog zo’n snelheid,
dat hij in zittende houding nog
een eind over de vloer voortgleed
tot hij tenslotte belandde aan de
Er was een uitweg. Zij hoefde die plastische operatie
niet onder ogen te zien, zij hoefde David niet uit te da
gen over zijn ontrouw, zuster Gracia over haar slecht
heid. Zij kon aan alles een eind maken - en triomferen;
want de waarheid zou aan het licht komen en zij zou
den beiden de schuld over haar lot krijgen. Zij dacht,
dat hoewel David geen schuld had gehad aan het on
geluk, waardoor haar gezicht verminkt was, hij nu
schuld zou hebben, als zij haar dood opnamen...
Zij werkte zich door de menigte heen en hield zich in
evenwicht op de uiterste rand van het trottoir. De
straat was hier breed en licht hellend; het verkeer den
derde langs met eindeloos gebrul en gerammel. Men
klaagde altijd over dit gevaarlijke punt. Sommigen
wensten verkeerslichten, anderen zeiden, dat een agent
dubbel zo doeltreffend was als verkeerslichten. Nu,
dacht Martine, op een vreemd afwezige manier, zouden
zij er eindelijk iets aan moeten doen.
Een zware vrachtauto met een aanhanger naderde
Wel gebogen, maar niet
gebroken
In de lange, bange strijd
De roos des Vredes nu ontloken
Bloeit in haar blijmoedigheid
Nu weer aan de toekomst
bouwen
.Met en voor en door elkaar
[En den Vaderland getrouwe
|Met aan 't hoofd d’Oranjeschaar
I H. van Vuuren
6. Met knarsende remmen stopte
de auto tenslotte voor een vreemd
soortig huis. „We zijn er,” zei
Knokemeyer, de Maat uit de auto
trekkend, „hier woont professor
Notterkrakr.”
„De Maat keek wantrouwd naar
het huis en hij werd er niet ge
ruster op toen de deur vanzelf
openging zonder dat zij hadden
aangebeld.
„Kom,” zei Knokemeyer, de te
genstribbelende zeeman naar bin
nen trekkend, „gaat u maar de
12 t/m 25. Voorts loven wij ter
aanmoediging elke week een L.P.-
grammofoonplaat uit voor de in
zender die het HOOGSTE aantal
EXTRA punten verwerft voor een
enkele oplossing van de opgave
voor die week, alsmede enkele
kleinere prjjzen.
in vele soorten
en modellen
11. Onze speciale rayonprijs, be
staande uit 50,- (in waardebon
nen) voor de beste puzzelaar(ster)
onder onze lezers.
In de lange, martelende uren van die nacht, had
Gracia een eigen beslissing genomen, waar David niets
van afwist. Zij had besloten het ziekenhuis te verlaten.
Zij moesten elkaar niet kwellen door elkaar geregeld
door him werk te ontmoeten, terwijl zij verstoken ble
ven van een geluk, waar zij beiden zo hevig naar ver
langden. Als het nu al moeilijk was op volkomen zake
lijke voet met elkaar om te gaan, zou het tien maal zo
erg zijn, als hij met Martine getrouwd was - als Mar
tine even veeleisend en temperamentvol als echtgenote
zou blijken te zijn, als tijdens haar verloving. En aan
gezien David zelfs Gracia niet de ware toedracht van
het ongeluk onthuld had, moest zij geloven, dat hij de
morele verantwoordelijkheid droeg en een mismaakt
meisje gemeen zou behandelen, als hij nu het huwelijk
niet doorzette.
Nu zij eenmaal besloten had haar betrekking op te
geven, zag Gracia een mogelijkheid Richard te behou
den. Zij zou een baantje zoeken als verpleegster-gezel-
schapsdame, zelfs als huishoudster, waar zij het kind
bij zich mocht houden. Want zij kon niet van hem
scheiden. Dat had zij onherroepelijk beseft, toen Mack
haar - zo langs zijn neus weg - inlichtte omtrent de
beslissing van de twee doktoren hem direct door te
zenden naar het herstellingsoord. Zelfs deze afstand,
aan zee, was haar te ver. Voor altijd afstand te doen
van haar rechten als moeder, door toe te staan, dat de
Medways hem wettig adopteerden, was een opoffering,
die boven haar krachten ging.
Haar hoofd was versuft, toen zij overdacht, wat haar
besluit betekende. Zij had deze middag vrij en zou zich
laten inschrijven bij een bureau voor verpleegsters en
zien wat voor betrekkingen er vacant waren. Zij zou
schriftelijk en persoonlijk moeten solliciteren voor zij
iets kon regelen. Daarna zou zij naar de directrice moe
ten gaan en met een maand opzeggen. Zij moest ook
naar de voogdijraad en vertellen, dat zij tot andere ge
dachten was gekomen betreffende de adoptie. En zij
moest mevrouw Medway bezoeken, die zo bitter teleur
gesteld zou zijn over deze gang van zaken en zij moest
haar duidelijk maken, - zoals geen brief kon doen - dat
het ongeval van het kind, hoewel hij haar daardoor nog
dierbaarder was geworden, niet de reden was, dat zij
haar toestemming tot adoptie introk.
Toen Jenny een uitroep slaakte, omdat zij al op was.,
zei zij: „Ik heb ’n heel drukke dag voor de boeg, Jenny.”
Dat was zacht uitgedrukt! Zij wist niet, hoe zij de
volgende vierentwintig uur door moest komen. Als zij
’s middags vrij wilde hebben, moest zij al vroeg enkele
taken doornemen; speciale instructies achterlaten voor
de stafzusters. Zij hadden de zorg en drukte van de
epidemie nog maar net achter de rug.
„Het zal nooit meer zijn, zoals vroeger,” verklaarde
de stafzuster. „En voor we het weten, moeten we de
kinderen Kerstversieringen laten maken en hen kerst
liedjes leren. Over zes weken is het Kerstmis! Denk je
eens in, hoe kort dat eigenlijk nog maar duurt!”
Zuster Gracia dacht erover na. Een Kerstmis zonder
Richard. Een Kerstmis als David en Martine weg zou
den zijn op hun Caribbische kruistocht. Kerstliedjes om
de grote boom in de zaal, terwijl Jackie rondhipte als
een mank roodborstje en haar eigen hart zonder vreug
de was. Neen, zij moest voor Kerstmis weg zijn.
Dat maakte, dat zij plotseling vaart achter haar plan
nen moest zetten. Zij sloeg de lunch over en beloofde
zich een hapje in de stad, als zij haar zaken had afge
handeld. Het bureau was haar eerste doel en toen zij
bijzonderheden opgaf aangaande ervaring en diploma’s
aan de capabele secretaresse, die alles in een groot boek
noteerde, had zij het gevoel nu werkelijk haar schepen
verbrand te hebben. Toen zij haar huidige werkkring
noemde, keek de secretaresse verbaasd op.
„Maar u hebt een prachtige betrekking!” Zij maakte
een snelle berekening van salarisschalen. „U krijgt on
geveer twintig pond per maand en kost en inwoning,
verder een maand vakantie per jaar, vrije dagen en de
voorrechten van een zusterhuis, die u in de particuliere
verpleging niet zult hebben. En in een groot ziekenhuis,
waar altijd nieuwe dingen beproefd worden, is het werk
zo verantwoordelijk en zo verschillend...”
„Kijk,” viel Gracia haar in de rede. „Ik weet heel
goed, dat het een goede betrekking is, maar ik heb toch
besloten ergens anders heen te gaan. Een ding heb ik
nog niet vermeld. Ik ben weduwe en ik wil mijn zoontje
bij me houden, wat voor werk het ook is.”
„Dat maakt verschil,” zei de secretaresse. Haar stem
was medelevend, maar iets van haar enthousiasme was
verdwenen. „Ik bedoel bij particuliere patiënten...”
„Alles is goed,” zei Gracia dringend.
„Wel, we zullen het proberen.” Zij begon de bladzij
den van een ander groot boek om te slaan. Soms aar
zelde zij, en schudde dan haar hoofd. Zij schreef een
paar namen op met telefoonnummers en deed toen het
boek dicht. „Ik zal deze twee opbellen en zien of het
lukt,” zei zij. Zij vermeed het naar Gracia te kijken.
Toen zij naar de telefoon ging in een andere kamer, zei
zij plotseling: „Het leven valt soms niet mee.”
Dat behoefde zij zuster Gracia niet te vertellen. Zij
wachtte op een ongemakkelijke stoel. De scherpe herfst
lucht scheen haar bij de keel te grijpen. Zij was flauw
van de honger. Het wachten scheen eindeloos. Zij dacht:
„Nu is David op weg naar Londen met de Delameres.”
Zij begeerde plotseling te huilen met haar hoofd op de
tafel.
Voor deze puzzel kon de jury maar
liefst drie langspeel-grammofoonpla-
ten toekennen aan puzzelaars, die
door originaliteit bij hun inzending
ieder nog eens twee extra punten
verwierven. Jammer genoeg waren
daar geen puzzelaars van ons week
blad by.
De muzikantenpuzzel (nr 3) van 14
oktober heeft veel puzzelaars aan het
werk gezet. Voor de goede oplossin
gen werden vier punten toegekend,
voor de bijna goede oplossingen twee
punten. Dat betekent, dat inzenders
die niet alles goed, maar wel iets ori
gineels instuurden, toch gelijk kon
den eindigen met de goede inzenders.
De oplossing luidde: A bespeelde
gitaar 5; B de bekkens 9; C. de vleu
gel 1; D de trompet 2 en E kon echt
niet anders hanteren dan de triangel,
want hij had al een stokje in de hand,
bij die E kwam dus een 10. Harpen
en pauken kwamen er echt niet aan
te pas.
Uit onze lezerskring werd voor
puzzel nr 3 het hoogste aantal pun
ten toegekend aan: mevrouw M. v.
Eijk, Wethouder Venteweg 81, Gouda
(4 punten); M. v. Leeuwen, Bloemen-
daalseweg 65a, post Gouda (4 punten)
J. Garlich, Juliana van Stolberglaan
29, Waddinxveen (4 punten) en mevr.
Garlich (4 punten).
Van de familie M. C. Zijderhand,
Noordeinde 95 te Moerkapelle kwa
men maar liefst vier goede inzendin
gen, waardoor vader moeder, dochter
en zoon ieder vier punten verwierven
en het gezinstotaal op 16 kwam. Naar
dit gezin gaat deze week ter aanmoe
diging een boekenbon van 2,50.
Twee trouwe puzzelaars hebben op
het ogenblik ieder dertien punten uit
drie ronden weten te behalen.
Mevrouw Van Eijk: puzzel 1: 9 pun
ten, puzzel 2: 0 punten, puzzel 3: 4
punten, totaal dus 13 punten.
J. Garlich: puzzel 1: 5 punten, puzzel
2: 4 punten, puzzel 3: 4 punten, totaal
eveneens 13 punten.
Er zijn nog tal van andere lezers
van ons blad, die deze beiden hoog-
sten dicht op de hielen zitten. Het
betekent dus volhouden bij iedere
puzzel. Zelfs degenen, die besluiten
nu nog aan de puzzelcompetitie mee
te gaan doen hebben nog kans op de
landelijke hoofdprijs van 500 of een
van de vele andere aantrekkelijke
prijzen. In totaal volgen er nu nog
acht opgaven.
ergerd: „Hé, dat is geen goed ogenblik om over te ste
ken!” Zijn stem ging even verloren, daar de chauffeur
van de vrachtauto hard toeterde en dat bleef doen met
woedende blik, op die stomme voetganger, die bijna
voor zijn wagen was gestapt.
Martine deinsde terug, geschrokken, bijna in elkaar
zakkend. Toen keerde zij zich als een wilde tegen de
man, die nog steeds haar arm vasthield. Hij droeg een
donkere bril en had een witte stok in zijn andere hand.
Hij had een regenjas met een ceintuur aan en niets op
zijn hoofd behalve een dikke donkere pruik. Hij was
jong en volkomen blind.
Even was er geen verkeer. „Nu!” zei hij. En met een
wrang lachje vroeg hij: „Mag ik u naar de overkant
brengen?” Er kwam een brok in Martine’s keel. Zij
durfde zijn hand niet af te schudden. Zij keek vlug naar
links en rechts en zij staken samen de brede straat
over, terwijl het verkeer achter hen weer aanzwol in
krankzinnige opeenvolging.
„Dank u,” fluisterde Martine. „Wel bedankt.” Zij voeg
de er haastig aan toe: „Het is voor u ook geen plaats
om over te steken.”
„Maar ik ben er aan gewend! Het gaat nu heel goed,
hoewel ik in het begin doodsbang was. Probeer maar
eens je weg te vinden in een donkere vreemde kamer
vol meubelen, dan weet je wat ik bedoel.” Zij stonden
op het trottoir en hoewel hij haar arm had losgelaten
bleef hij spreken. „Je moet durven. Je moet jezelf ertoe
dwingen. Geloof het niet als iemand je vertelt, dat een
blinde een ’zesde zintuig’ ontwikkelt. Ik heb moeten
leren mijn weg te vinden, op de harde manier door over
allerlei dingen te vallen. Het ergste was, toen ik tegen
een ladder opliep, waarop een man stond met een pot
verf.” Hij grijnsde weer; zei toen ernstig: „Je leert af
standen te schatten door het geluid. Een echo van mu
ren en het trottoir. Voetstappen vertellen je ook erg
veel over iemand.”
Wat hadden haar voetstappen hem geleerd, toen zij
zich een weg baande naar de rand van het trottoir?
Meer dan zij wilde denken. Want hij sprak over zich
zelf, niet omdat hij dat onderwerp belangrijk vond, en
zeker niet met zelfbeklag, maar om haar tijd te geven
zich te beheersen.
„Was het... een ongeluk?” vroeg Martine.
„Ik ben chemicus... tenminste, dat was ik. Een explo
sie in de fabriek. Ik werk er nu weer, als halfgeschoolde
arbeider in de montagewerkplaats. Niet veel, maar het
is een begin. Ik heb nog altijd het geld, dat mij als
compensatie is uitbetaald. Op een dag, als ik echt weet,
waar ik aan toe ben, steek ik het in een bedrijfje. Maar
je moet eerst onder de mensen komen. Als je te lang
alleen blijft, dan ontdek je dat je zeer stomme dingen
wilt doen, bijvoorbeeld je voor een bus gooien.”
(wordt vervolgd)
2 t/m 10. In volgorde van het
aantal punten keuze uit een draag
baar radiotoestel, div. luxueuze
serviezen, Delftsblauwe vazen, een
dameshorloge, een herenhorloge
en een fondu-pan.
VOORWAARDEN VOOR DEELNEMING
PUZZELCOMPETITIE NEDERLAND
1. Alleen abonnees en leden van hun gezin mogen meedingen
naar de prijzen en de titel „beste puzzelaar(ster) van Nederland”.
2. Elk meedingend gezinslid is per inzending 25 cent inleggeld
verschuldigd.
3. Het volledig uitgeknipte diagram of invulstrookje met code
letters en oplossing moet op een blanco briefkaart worden geplakt,
te adresseren aan Perspuzzelcompetitie, postbus 35 te Utrecht.
4. Onduidelijke invulling of veranderingen maken een inzending
ongeldig.
5: Oplossingen die na a.s. woensdag 19 uur n.m. in bezit van de
centrale jury komen, dingen die week niet meer mee in de punten
telling.
6. Op elke briefkaart moet het verschuldigde porto (10 cent voor
binnenland) en het extra porto van 25 cent per oplossing rechts
boven aan de adreszijde worden geplakt. Inzendingen die eventueel
niet door de PTT zijn af gestempeld, zijn ongeldig.
7. Voor elke goede inzending verwerft de deelnemer een aantal
punten, in verhouding tot de zwaarte van de opgave. Extra punten
kunnen worden gegeven voor opvallende of originele oplossingen.
Winnaars zijn degenen die in deze competitie het hoogste aantal
punten in totaal verwerven.
8. Wij dragen geen verantwoordelijkheid voor zoekraken, bescha
diging of vertraging.
9. Een deskundige jury van Nederlandse puzzelontwerpers beslist
over geldigheid en waardering der inzendingen. Over opgaven, op
lossingen en toekenning der punten is geen correspondentie mogelijk.
10. Door inzending verklaart men zich akkoord met deze voor
waarden en met de beslissingen van de jury.
w
BOSKOOP
ZIJDE 4
