g e e t
i
n
Weekblad Puzzelcompetitie no. 6
w
Zuster
Tover-
vierkant
{f'&Ci'C't'Cï'
K a p p i e en de automatische stuurman
A
WSE in de aanval
veel gevaarlijker
Weekblad voor
Waddinxveen
Oplossing en uitslag
no, 4 (21 oktober)
Puzzel prijzen
20 jaar geleden:
/o
Pagina 5
Weekblad voor Waddinxveen - 4 november 1965
w
öet*ra.rvt
f
club
vader»
Oplossing
Oplossing
moeder:
Oplossing
zoon:
dochter:
Oplossing
barometers
Thermo meter
hygrometers
I
Optiek
l
II
Op bt^ïef kaa-Hs» plakken
(Voor élke ingevulde oplossing aan ommezijde
briefkaart 1 postzegel van 25 cent bijplakken
naast de postzegel van 10 cent (binnenland).
Adresseer aan: Pers-PuzzeIcompetitiepostbus 35, Utrecht
PLAK DIT STROOKJE op BLANCO ZIJDE BRIEFKAART
6
1.
e
(wordt vervolgd)
29
MARGUERITE LEES
Telefoon 01727-2147
De puzzelaars van ons weekblad
maken bij de landelijke puzzelcom-
petitie geen slechte beurt. Enkele van
hen staan op dit ogenblik dicht bjj
de top wat betreft het totaal tot op
heden behaalde aantal punten. Bo
vendien waren er zes lezers die kans
zagen voor de lettergrepenpuzzel niet
minder dan zes punten in de wacht
te slepen.
Het waren C. Stolker, Mauritslaan
i
7. „Maar wat wilt U eigenlijk van
mij?” hijgde de Maat, nog natril
lend van de schrik, die de roltrap
hem had bezorgd.
„Dat zal ik U uitleggen,” ant
woordde professor Notterkrakr,
„volgt u mij maar even naar het
laboratorium.”
Het liefst was de Maat er met
een weer vandoor gegaan, maar
hij had nu eenmaal die honderd
gulden aangenomen en nu moest
20, Waddinxveen, J. L. Vuurens, De
Genestetlaan 57, Waddinxveen, mej.
A. Sol, Raadhuisstraat 33, Moerka-
pelle, J. Garlich, Juliana van Stol-
berglaan 29, Waddinxveen en mevr.
M. van Eijk, Wethouder Venteweg 81
te Gouda. Ter aanmoediging gaat er
deze week een boekenbon naar de
heren Stolker en Vuurens en mej. Sol.
Twee puzzelaars staan thans met
negentien punten behaald met vier
puzzels aan de kop, wat betreft de
lezers vanons blad, en ze zitten daar
mede tevens dicht bij de eerste plaats
landelijk bezien. Mevrouw van Eijk
behaalde resp. 9, 0, 4 en 6 punten; de
In een keihard gevecht om de pun
ten heeft Nieuwkoop deze maal aan
het kortste eind getrokken en keer
de het een illusie armer naar huis
terug. Ofschoon de bezoekers gedu
rende de eerste helft wel wat sterker
waren, bleven de aanvallen tamelijk
gevaarloos. De gastheren stichtten
veel meer verwarring in de Nieuw-
koopse achterhoede. De uitvallen wa
ren sneller, geraffineerder en vooral
ook veel gevaarljjker dan de Nieuw-
koopse.
Het verbaasde dan ook niemand
toen WSE een beetje tegen de ver
houding in in de vijfentwintigste mi
nuut plotseling voor kwam te staan
uit zo’n snelle aanval. Het was Vers
woerd die het leer met een hard
schot over de doellijn joeg. Even la
ter stond het bijna 2-0 toen een schot
van Tange onbereikbaar voor de
Nieuwkoopse doelman helaas tegen
de lat kwam. Hoewel de gastheren
nog enkele malen opgelegde kansen
kregen, gelukte het hen voor de rust
toch niet meer te scoren.
De gasten hadden tijdens de rust
blijkbaar het een en ander over hun
spel te horen gekregen, want na de
hervatting lag het tempo aanmerke
lijk hoger en waren de Nieuwkopers
er ook niet zachtzinniger op gewor
den. Reeds na vijf minuten slaagde
men er eindelijk in het evenwicht te
herstellen. Het was Van der Voorn
die de gelijkmaker voor zijn rekening
mocht nemen. Tien minuten later be
zorgde Schuurman zijn club het
tweede doelpunt (1-2)..
De Waddinxveners lieten zich ech
ter geenszins intimideren door het
geweld van de gasten en bleven een
bron van gevaar voor de Nieuwkoop
se achterhoede, die de kansen met
hard voetbal trachtte te doen keren.
Dat mocht niet baten. Van der Starre
wipte een vrije schop over het voor
hem opgestelde muurtje rechtstreeks
in het doel en bracht daarmee de
tweede gelijkmaker van deze middag
op zijn naam.
Even voor het eindsignaal, toen ie
dereen al vrede had met de punten
verdeling, deed Tange het kunststuk
je van Van der Starre na en dat le
verde het winnende doelpunt op, 3-2.
hij dus maar afwachten wat er
hiervoor van hem verlangd werd.
Weifelend liep hij achter de pro
fessor aan, die hem een groot ver
trek vol geheimzinnige apparaten
binnenvoerde. Hier wees de ge
leerde op een robot, die achter een
imitatie-stuurrad stond. „Mijn
nieuwste uitvinding,” zei hij trots,
„waarmee ik de Ducata-prijs hoop
te winnen. De automatische stuur
man! Om deze machine nu geheel
Olive Mawte lunchte met meer genoegen, dan zij
lange tijd in haar maaltijden had gehad. Niet dat het
menu iets was om over te roepen, en het was zelfs geen
verrrassing, want zij had zorgvuldig geïnformeerd bij
de nachtploeg. Maar haar gedachten waren een pikante
saus, zelfs voor gestoomde vis en flensjes met jam. En
Er viel een lange stilte; als je de kleine oase in het
krankzinnige verkeer een stilte kon noemen. Martine
zei: „Nogmaals bedankt. Ik ben nu weer in orde.”
„Weet je het zeker?”
„Heel zeker.”
„Tot ziens... daar komt mijn bus.”
De bus stopte een paar meter verder. Hij zocht zijn
weg erheen, hield zijn stok op en wachtte helemaal al
leen tot hij voor hem stopte. Zij dacht: „Het kan best
de verkeerde bus zijn...” De conducteur was boven.
Martine sprong er achter de man met de donkere bril
op. Hij was op weg naar boven. Haar hart klopte in
haar keel, toen de bus een scherpe bocht nam en heen
en weer slingerde. Zij was achter hem op de trap voor
het geval hij een helpende hand nodig had.
Hij gleed op een plaats en zij ging achter hem zitten,
met een gemompeld excuus tot de conducteur, die de
doorgang versperde. De jonge man draaide zich half
om, en toen hij sprak was er verlegenheid en ook op
luchting in zijn toon.
ƒ500,- èn het landelijk kam
pioenschap voor degene die in
totaal het hoogste aantal punten
verwerft uit ALLE opgaven.
2 t/m 10. In volgorde van het
aantal punten keuze uit een draag
baar radiotoestel, div. luxueuze
serviezen, Delftsblauwe vazen, een
dameshorloge, een herenhorloge
en een fondu-pan.
11. Onze speciale rayonprjjs, be
staande uit ƒ50,- (in waardebon
nen) voor de beste puzzelaar(ster)
onder onze lezers.
12 t/m 25. Voorts loven wjj ter
aanmoediging elke week een L.P.-
grammofoonplaat uit voor de in
zender die het HOOGSTE aantal
EXTRA punten verwerft voor een
enkele oplossing van de opgave
voor die week, alsmede enkele
kleinere prijzen.
in vele soorten
en modellen
„Drommels. Je probeerde dus alleen door te breken
om deze bus te halen!”
Zij schrok: „Hoe - hoe wist je, dat ik het was?”
Onmiddellijk zei hij: „Je stem - en je parfum.” En
daarna eenvoudig: „Ik behoef je niet te zien om te we
ten, dat je heel mooi bent.”
Martine’s hand ging naar haar gezicht vol lidtekens.
„Neen, ik ben afschuwelijk,” wilde zij zeggen, maar zij
kon niet spreken. Zij zag, dat hij lachte.
„Weet je, het is als het onderzoeken van een nieuwe
wereld. De dingen, die je vanzelfsprekend aannam; din
gen waar je nooit van gedroomt hebt... Stemmen, voet
stappen, geuren. Ik kan je vertellen wat voor zeep een
man gebruikt, of dat zijn pak pas gestoomd is. Vergeet
niet, dat het lab me veel geleerd heeft over geuren,
voor dit gebeurde. Mijn hospita is een best mens. Haar
zoon is kappersleerling en hij scheert me ’s morgens.
Verder kan ik voor mezelf zorgen.”
Weer schoot de prop in Martine’s keel. Zij zag dat
een knoop los aan de mouw van zijn regenjas hing. En
hij had twee verschillende sokken aan. Op de een of
andere manier waren het de sokken - terwijl hij verder
voor de gek gehouden. Ik heb helemaal geen ziekenhuis
geroken; geen ontsmetting, niets. Alleen je parfum.”
„Je moest mijn gezicht eens zien,” zei Martine met
een snik.
Hij schudde zijn hoofd en er was een vreemde, tedere
glimlach om zijn lippen.
„Ik zal altijd geloven, dat je mooi bent. We zullen
nooit weten wie van ons de ander hielp oversteken! Ik
had gelijk, nietwaar? Er was iets, wat je niet aankon.
Maar nu wel.”
„Ja,” zei Martine. Haar stem klonk helder, plotseling
sterk en levenslustig. „O, ja!”
„Niets is buiten je bereik als je het vast van plan
bent te doen. Kijk me eens aan.”
Martine keek. Zij zag het dikke donkere haar, het
onoverwonnen gezicht en de verschillende sokken. Haar
ogen werden vochtig. Zij kon er niet toe komen af
scheid te nemen, zij liep haastig weg tussen de hekken
door. De vreemde gedachte kwam in haar op, dat zij
hem altijd zou weten te vinden. Toen zij omkeek, be
roofde hij de goudvinken van een enkele boterham...
De politieagent bij de uitgang van het park blies op
zijn fluitje om een taxi voor haar te roepen. Hij zag
haar omkijken en zei, terwijl hij vermeed naar die vre
selijke lidtekens te kijken: „Maak u geen zorgen over
uw vriend. Hij zou het vreselijk vinden, als hij het
wist. Maar ik hou altijd een oogje in het zeil tot hij
veilig aan de overkant is.”
Misschien wist hij het wel, dacht Martine. De voet
stappen van een agent moesten hem iets zeggen! Zij
ontdekte, dat zij niet eens zijn naam kende.
Niet dat het er iets toe deed. Slechts één ding was
van nu af aan belangrijk. Dit uur had haar zoveel ge
leerd. Zij was een nieuw vitaal mens; iemand, die alles
had om voor te leven, om voor te vechten. Het scheen
onmogelijk, dat zij zo kort geleden bereid was geweest
een nederlaag toe te geven en een wanhoopspoging te
begaan, waardoor zij niets bereikt zou hebben, behalve
dat zij David in de armen van een andere vrouw had
gebracht!
Dat was het laatste wat zij van plan was. David was
haar ontglipt. Zij was van plan helemaal opnieuw te
beginnen en hem te winnen. Zij zou lief en begrijpend
zijn; zijn werk op de eerste plaats stellen - als hij terug
was natuurlijk, na zijn verlof van drie maanden voor
de Caribbische reis en de week in Parijs. Zij had gepro
beerd hem met een truc vast te houden, maar daar had
zij nu minachting voor. Zij had een beter wapen. Zij
had hem lief. Hij was nodig voor haar geluk. Zij zou
hem winnen en hem door liefde vasthouden, als zij
haar schoonheid maar eenmaal terug had. „Lieve God,
ik kan alles verdragen, alles, als ze me maar weer mooi
maken...”
a q l e e t
geënt
q A t en
e.n -
ten
af te maken, wil ik reacties van
een menselijke stuurman nagaan
en dan de robot zo bijstellen, dat
hij op dezelfde wijze reageert.”
Intussen had Kappie het adres
van professor Notterkrakr in het
adresboek gevonden. „Ik moet er
dadelijk heen,” riep hij opsprin
gend, „ik wil weten, wat ze met
de klont uitvoeren!”
heer Garlich 5, 4, 4 en 6 punten. Zij
worden gevolgd door M. van Leeu
wen met een totaal van 15 punten
(resp. 5, 0, 4 en 6 punten) en C. Stol
ker met 13 punten (resp. 5, 0, 2 en 6
punten).
De oplossing van de lettergrepen
puzzel was als volgt: Wie achter 3
horizontaal ’panamahoedenmaker’ in
gevuld had en met andere beschik
bare lettergrepen achter 47 horizon
taal de „blindengeleidehonden” zag
verschijnen, kwamen in aanmerking
voor de zes punten. Voor een enke
ling was er nog een punt extra voor
een bijzonder originele inzending.
Vrtfdag 9 november 1945:
Nu Sint Nicolaas nadert, is
een oude traditie bezig zich te
herstellen. We bedoelen de
middenstandsactie. Voor de be
zetting van ons land was het
de gewoonte dat de plaatselijke
winkelier met de St. Nicolaas-
dag en enkele dagen tevoren
zijn beste beentje voorzette en
met grote fanfares reclame
maakte voor zijn zaak. Steeds
was, zoals bekend, aan deze re
clamecampagne een of andere
attractie verbonden ten voor
dele van het kopend publiek.
Op verschillende manieren
werd getracht koper en verko
per tot elkaar te brengen en
met succes. Het resultaat van
deze winkelweek was dan ook
steeds dat de winkelier gedu
rende die dagen een verhoogde
omzet wist te boeken. Maar
meer nog werd bereikt. Men
had de kopende burgerij ook
de wetenschap bij gebracht dat
men niet van verre, d.i. buiten
onze plaats behoefde te gaan
kopen, maar dat men in eigen
woonplaats evengoed kon sla
gen. Vandaar dat deze actie,
deze winkelweek, door beide
partijen zeer op prijs werd ge
steld. Door de oorlogsomstan
digheden werd deze actie ge
durende vijf jaren onderbro
ken. Men had geen vrijheid van
handelen, evenmin had men
goederen voldoende. Wat het
eerste betreft, de vrijheid heb
ben we weer terug, maar het i
tweede, voldoende goederen,
nog niet en de goederen die er
nog zijn gaan vrijwel alle via
de distributie. Gezien deze om
standigheden is een winkel
week of hoe men deze actie ook
wil noemen, nog overbodig.
Men zou betere tijden af kun
nen wachten.
zo netjes en vol vertrouwen was - die haar hart deden
krimpen van medelijden.
De conducteur kwam voor de kaartjes en zij besefte
plotseling, dat zij geen tas bij zich had. Zoiets was haar
nog nooit overkomen. Het was in elk geval lang geleden
sinds zij in een bus had gezeten. De jonge man met de
donkere bril zei galant, dat het lang geleden was sinds
hij voor een meisje had betaald! „Hoever ga je mee?”
„Terminus” zei Martine haastig. Dat gaf haar gele
genheid hem in elk geval veilig die trap af te helpen.
Hij grinnikte. „Dat duurt een hele dag. Dit is een cir
kelvormige route!” Hij nam twee kaartjes van vier
stuivers. „Dat brengt je tot het hek van het park. Ik
lunch daar. Boterhammen. Mijn hospita pakt ze elke
avond in en ’s morgens liggen zij voor me op de gang-
tafel... Ik vind het prettig in de openlucht te eten. De
vogels ook. Je zult het zien!”
Met mes en vork eten in de kantine was iets, waar
hij nog niet toe in staat was, raadde Martine. Bij het
park verlieten zij de bus. Er was een paadje tussen
hekken door, dat naar een saai winters grasveld leidde
met een vijver en een paar kale bomen, waarin op dat
ogenblik een stel spreeuwen ging zitten in plaats van
de gevallen bladeren. Goudvinken en een roodborstje
liepen op het pad.
„Zie je?” Hij genoot van zijn kleine triomf. „Zij kun
nen niet wachten.” Hij trok een groot pak boterham
men uit zijn zak. De hospita mocht dan een best mens
zijn, maar zij had hem erg veel korsten meegegeven,
merkte Martine op. „Wil je met me delen?” vroeg hij.
Om niet te gretig te klinken, voegde hij er spottend aan
toe „Of heb je al in Metropele geluncht?”
„Dank je - ik heb geen trek.” Plotseling zag zij voor
zich hoe allerlei mensen in doodsangst door het zieken
huis holden, terwijl de grote auto van haar vader stond
te wachten met haar bagage; telefoons rinkelden, mis
schien kwam er een politieauto aanrijden; David. Zij
zei met schrille stem. „Ik word verwacht. Het is erg
belangrijk, dat ik niet te laat kom.”
„Maar niet belangrijk genoeg voor de ene persoon, die
ertoe doet?” zei hij.
„Wat gaat dat jou aan?”
„Niets. Helemaal niets.” Hij ging op een bank zitten
en maakte het pakje verder open. De goudvinken zaten
allen om hem heen. Zij kregen de boterhammen en hij
at niets. Martine kon wel huilen van ergernis. Zij was
dat hele eind gekomen, het had geen zin. Zij had alleen
maar zijn lunch bedorven! Misschien was hij uitgehon
gerd en wilde hij niet eten, omdat zij zou zien hoe on
handig hij was. „O, help!” dacht zij woedend. Zij zei:
„Ik ga eens terug.”
„Te voet?”
„Ik zal proberen bij de uitgang van het park een taxi
te krijgen.”
„Dan heb je dus toch wel geld?” Argwaan in zijn
stem, een blos steeg langzaam naar zijn gezicht.
„Neen. De chauffeur wordt wel in het ziekenhuis be
taald.”
„Het ziekenhuis!” Dat deed hem weer zwijgen. Hij
maakte een verslagen gebaar. „Misschien heb ik mezelf
In het gegeven vierkant vindt u horizontaal 5 woorden, waarvan stuk voor
stuk de letters kunnen worden omgewisseld. Wij geven een omschrijving,
welke woorden er van links naar rechts in het open diagram moeten komen
te staan, door verwisseling van de letters op die zelfde regel. Tot zover is
het een ’anagram’, d.w.z. een puzzel waarbij sprake is van een letteromzet
ting. Het woord tenen kunt u bijvoorbeeld omzetten in ’neten’.
Maar als u het goed uitvoert, ontstaat er in het rechter gedeelte een
’magisch vierkant’, hetgeen wil zeggen dat u van links naar rechts én in de
kolommen van boven naar beneden dezelfde woorden zult aantreffen. Elk
woord dat voldoet aan de omschrijving en gemaakt is uit de letters van een
regel links, komt rechts één keer horizontaal en één keer verticaal te staan.
De omschrijvingen geven we natuurlijk niet in de juiste volgorde (dat zou
te gemakkelijk zijn), maar door elkaar. Het zijn: anti, uitblinker, verdieping,
inplanten en politieman.
Wie alle woorden juist invult en het ’magisch vierkant’ voltooit, kan vijf
punten boeken, wie minder goed heeft naar verhouding minder.
Uw oplossing van deze week kunt u uitknippen en op een briefkaart plak
ken (denk om de codeletter W). Vergeet u de extra postzegel van een kwartje
voor het Blindegeleidehondenfonds niet. Adresseer aan Perspuzzelcompetitie,
postbus 35, Utrecht.
VOORWAARDEN VOOR DEELNEMING
PUZZELCOMPETITIE NEDERLAND
1. Alleen abonnees en leden van hun gezin mogen meedingen
naar de prijzen en de titel „beste puzzelaar(ster) van Nederland”.
2. Elk meedingend gezinslid is per inzending 25 cent inleggeld
verschuldigd.
3. Het volledig uitgeknipte diagram of invulstrookje met code
letters en oplossing moet op een blanco briefkaart worden geplakt,
te adresseren aan Perspuzzelcompetitie, postbus 35 te Utrecht.
4. Onduidelijke invulling of veranderingen maken een inzending
ongeldig.
5. Oplossingen die na a.s. woensdag 19 uur n.m. in bezit van de
centrale jury komen, dingen die week niet meer mee in de punten
telling.
6. Op elke briefkaart moet het verschuldigde porto (10 cent voor
binnenland) en het extra porto van 25 cent per oplossing rechts
boven aan de adreszijde worden geplakt. Inzendingen die eventueel
niet door de PTT zijn af gestempeld, zijn ongeldig.
7. Voor elke goede inzending verwerft de deelnemer een aantal
punten, in verhouding tot de zwaarte van de opgave. Extra punten
kunnen worden gegeven voor opvallende of originele oplossingen.
Winnaars zijn degenen die in deze competitie het hoogste aantal
punten in totaal verwerven.
8. Wij dragen geen verantwoordelijkheid voor zoekraken, bescha
diging of vertraging.
9. Een deskundige jury van Nederlandse puzzelontwerpers beslist
over geldigheid en waardering der inzendingen. Over opgaven, op
lossingen en toekenning der punten is geen correspondentie mogelijk.
10. Door inzending verklaart men zich akkoord met deze voor
waarden en met de beslissingen van de jury.
als zij in haar glas water keek zag zij, als of het een
magische kristallen bol was, hoe Martine Delamere een
ontzettende herrie schopte bij haar vader over een
schandelijke daad van zuster Gracia; Lucas J. rappor
teerde dit aan de directrice; en zuster Gracia werd op
staande voet ontslagen, terwijl zijzelf, Olive Mawte in
haar plaats tot zuster van het kinderblok werd gepro
moveerd.
Zij ging weer naar haar werk met kordate stap en
een gevoel van gezapige goedheid. Zuster Gracia, die
hen allen tot voorbeeld was gesteld, was helemaal niet
beter dan zij. En dr. Halcott was al even slecht; hoewel
er verontschuldigingen gelden voor een man, als een
schaamteloze vrouw alles doet, wat zij kan, om hem te
verleiden.
Zij langde naar de middag, omdat zuster Gracia vrij
had, en hoewel dit extra werk betekende, was het ook
een kans zich te doen gelden en die stomme kakelende
meisjes bezig te houden. Als zij de baas was, bestond
er geen gelegenheid de lijn te trekken. Het standje van
de directrice deed nog pijn en zij schrok toen ’Asmat’
uit de lift kwam hollen en met ernstig en bleek gezicht
zei, dat de directrice haar wilde spreken - nu, direct.
Zij moest alles aan de tweede stafzuster overlaten en
direct komen.
Zuster Mawte werd rood en toen bleek.
„Ik heb toch het recht te weten waarom? Als zuster
haar gezegd heeft, dat ik het meisje Armitage afbeul...”
De onderdirectrice viel haar in de rede: „Het heeft
niets te maken met zuster Gracia of de afdeling. Het
gaat over juffrouw Delamere.”
Zuster Mawte’s hart bonsde tegen haar ribben. Zij
vermande zich. Wel, zij moest er doorheen. Zij had het
met haar eigen ogen gezien en als zij het tegen de di
rectrice moest herhalen... Zij werd er zich van bewust,
dat ’Asmat’ doorsprak op ontdane toon, geheel anders
dan haar normale autoritaire stem.
„Zij had vanmiddag naar Londen moeten gaan voor
een plastische operatie. Haar ouders zouden haar met
de auto brengen en dr. Halcott zou met hen meegaan.”
„Zou hij meegaan?” Zuster Mawte voelde de grond
onder zich wegzinken.
„Dat is toch logisch?!!! Het arme kind was doods
benauwd voor die operatie. Het is tenslotte de vraag,
of het succes zal hebben. Men heeft gezien, dat u op
het terras buiten haar kamer met haar heeft staan
praten en men hoopt, dat u in staat zult zijn enige aan
wijzingen te geven over haar geestestoestand.”
Zuster Mawte kon niet spreken. Zij zag er spookach
tig uit. Twee keer deed zij haar mond open, maar er
kwamen geen woorden. De liftdeuren gingen met een
slag open, ’Asmat’ maakte zich gereed naar binnen te
gaan.
Met gedempte stem zei zij: „Zij heeft blijkbaar ver
schillende keren gedreigd een einde aan haar leven te
maken. En alles, wat haar kon opwinden, zou voldoende
zijn om haar de grens te doen overschrijden. Zij was
verdwenen, toen men haar lunch kwam brengen.”
Maar zuster Mawte was in een diepe flauwte op de
grond gevallen. (wordt vervolgd)
BOSKOOP
ZIJDE 4
