F
öe Chinese
Pd.peqd.dJ
IKleiwegzz Gouda tel.32121
Gespecialiseerd in
STIJLMEUBELEN
êësiree
Weekblad puzzelcompetitie no. 11
h
^Uermey
W
Waddinxveen
Kappie ]en de automatische
stuurman
IWONINGINRICHTINGI
Weekblad voor
20 jaar geleden:
Puzzelprijzen
Oplossing en uitslag
no. 9 (25 november
Pagina 2
i
o
o
o
o
r
o
o
o
De elegante verlovingsring
L.
WEEKBLAD VOOR WADD1NXVEEN HOLLANDS HART
W
donderdag 9 december 1965
Vrijdag 14 december 1945:
1
G
G
O
;:\.s
PLAK DIT STROOKJE OP BLANCO ZIJDE BRIEFKAART
Oplossing vader:
Oplossing moeder:
Oplossing zoon:
Oplossing dochter:
(wordt vervolgd)
door Earl Derr Biggers
vertaald door P. Oreille
Hoofdstuk 1 - nr. 2
I
as
Vonk
Eén van de meest actieve puz-
zelaarsters van onze puzzel-
competitie is mevrouw Van Eyk
te Gouda. Deze foto stuurde zij
in om te laten zien hoe groot
de problemen soms zijn.
Hij trad binnen en... bleef toen
als aan de grond genageld staan.
Met uitpuilende ogen, de handen
vanwege het helse lawaai tegen de
oren gedrukt, staarde hij naar het
tafereel voor hem. Eindelijk had
hij de Maat teruggevonden, maar
in wat voor een toestand Met
verscheurde zenuwen klemde de
rad vast, staande op een vloer, die
en zien verging.
12. „Hier moet het zijn,” mompel
de Kappie, een deur openrukkend.
De bevolking wordt herin
nerd aan de bepalingen van de
algemene politieverordening,
waarbij onder meer is voorge
schreven dat de stoepen en
straten van de huizen van
sneeuw moeten worden ont
daan en dat voorts bij gladheid
voor het strooien van zand en
dergelijke moet worden zorg
gedragen. Niet-nakoming van
dit voorschrift is strafbaar.
De heer L. A. van Manen,
onderwijzer aan de openbare
lagere school B, gaat op 1 ja
nuari a.s. onze gemeente ver
laten. Veertien jaren is hij aan
deze school verbonden geweest
en heeft zich een zeer goede
kracht betoond voor het open
baar onderwijs.
Woensdag 19 december hoopt
ds. Snijders uit Boskoop in de
Remonstrantse kerk een lezing
te houden voor de jong-her-
vormden over „Duitsland en'
wij”. Wij wekken zowel jonge
ren als ouderen op deze lezing’
bij te wonen. Het is niet be
doeld voor de jongeren van een
bepaalde kerkgroep, maar voor
iedereen die belang stelt, zowel
kerkelijk als buiten-kerkelijk.
„Wat is dit ja voor een gekken
huis?!” schreeuwde Kappie. Maar
professor Notterkrakr en zijn as
sisten waren zo verdiept in hun
onderzoekingen van „de reacties
van een stuurman op stormweer”,
dat zij de kapitein niet opmerkten.
waarden is voldaan). Daarkomt een extra punt bij, als u ook nog de latere
werkelijke leermeester van de bij 1 bedoelde componist weet uit te puzzelen.
Zo kunt u in totaal 3x3 l 9èl0 punten behalen.
Géén gemakkelijke opgave, nee, maar het gaat nu om het landskampioen
schap en de grote prijzen!
Leidschendam kreeg vier punten en
een eervolle vermelding voor het feit
dat hij de onbekende (en ongevraag
de) plaatsnaam tevoorschijn toverde.
Waar het venijn deze week ook zat
in de kop zat het zeker niet, want
daar was niemand die van de gele
genheid gebruik maakte om de lan
delijke lijstaanvoerder, de heer IA.
H. Smeenk uit Voorburg, de loef af
te steken. De heer Smeenk behaalde
trouwens zelf ook maar één enkele
punt.
besluit gebracht. Maar ik heb er om gezonden...”
Het meisje sprak. Zij had haar bontmantel aan de
hals losgemaakt; mooi was zij wel, maar koud en hard,
zoals haar vader - en op dit ogenblik klaarblijkelijk
erg uit haar humeur. „Ik dacht natuurlijk dat de paar-
len hier waren,” zei ze, „anders zou ik niet gekomen
zijn.”
„Nu, daar zul je niets van krijgen,” snauwde haar
vader. „Mevrouw Jordan, u zegt, dat u om de paarlen
gezonden hebt?”
„Ja. Vanavond gaan ze uit Honolulu, als alles goed
gaat. In zes dagen moeten ze hier zijn.”
„Daar heb ik niets aan,” zei Madden. „Mijn dochter
vertrekt vanavond naar Denver. Ik ga morgen naar het
zuiden en binnen een week denk ik mij bij haar te
voegen in Colorado, en dan reizen we samen naar het
Oosten. Ik heb er niets aan zoals u ziet.”
„Ik wil op mij nemen het halssnoer te leveren waar
u wilt,” stelde Eden voor.
„Ja, dat geloof ik graag.” Madden overwoog. Hij
wendde zich tot mevrouw Jordan. „Is dit hetzelfde
snoer paarlen, dat u droeg in het oude Palace Hotel in
1889 vroeg hij.
Zij keek hem verrast aan. „Het zelfde snoer,” ant
woordde zij. „En het is nog mooier dan toen, wed ik,”
glimlachte Eden. „U weet, meneer Madden, er is een
oud bijgeloof in de juwelenhandel, dat paarlen de per
soonlijkheid van de draagster aannemen, en dof of
glanzend worden, al naar de stemming van degene, die
zij sieren. Als dat waar is, moet dit snoer met de jaren
mooier zijn geworden.”
„Larie,” zei Madden ruw. „O, excuseer - ik bedoel
niet dat de dame niet mooi is. Maar ik heb niets op
met het dwaze bijgeloof in uw vak - of welk ander ook.
Nu, ik heb het druk. Ik neem dat snoer - voor de prijs
die ik genoemd heb.”
Eden schudde het hoofd. „Het is minstens driehon
derd duizend waard, zoals ik u zei.”
„Mij niet. Tweehonderdtwintig - twintig nu, om te
verbinden, en de rest binnen dertig dagen na de leve
ring. Neem het aan of sla het af.” Hij stond op en keek
op de juwelier neer. Eden was een meester in koop
manschap, maar, onverklaarbaar als het was, al zijn
slimheid begaf hem tegenover deze Gibraltarman. Hul
peloos keek hij naar zijn oude vriendin.
„Het is in orde, Alec,” zei mevrouw Jordan. „Ik neem
het aan.”
„Ik koop altijd spotgoedkoop,” gaf Madden ten ant
woord, „en anders koop ik niet.” Hij haalde zijn
chequeboek te voorschijn. „Twintigduizend nu, zoals de
overeenkomst is.”
Voor het eerst sprak nu de secretaris; zijn stem was
schraal en koud, en verontrustend beleefd. „U zegt, dat
de paarlen over zes dagen zullen aankomen?”
„Zes dagen of daaromtrent,” antwoordde mevrouw
Jordan.
„O, juist.” Er kwam iets vleierigs over hem. „Ze wor
den gebracht door...”
Z A.
I. ƒ500,- èn het landelijk kam
pioenschap voor degene die in
totaal het hoogste aantal punten
verwerft uit ALLE opgaven.
2 t/m 10. In volgorde van het
aantal punten keuze uit een draag
baar radiotoestel, div. luxueuze
serviezen, Delftsblauwe vazen, een
dameshorloge, een herenhorloge
en een fondu-pan.
II. Onze speciale rayonprys, be
staande uit ƒ50,- (in waardebon
nen) voor de beste puzzelaar(ster)
onder onze lezers.
12 t/m 25. Voorts loven wij ter
aanmoediging elke week een L.P.-
grammofoonplaat uit voor de in
zender die het HOOGSTE aantal
EXTRA punten verwerft voor een
enkele oplossing van de opgave
voor die week, alsmede enkele
kleinere prijzen.
Hij brak plotseling af, want de harde man, over wie
hij sprak, stond op zijn tapijt. P.J. zelf, de grote Mad
den, de held van duizend beursgevechten, meer dan
zes voet lang, oprijzend als een granieten toren in de
grijze kleding, die hij bij voorkeur droeg. Zijn koude
blauwe ogen gingen als een ijzige wind door de kamer.
„Zo, mijnheer Madden, kom binnen,” zei Eden op
staande. Madden kwam de kamer in, en achter hem
volgde een slank meisje met een kwijnende blik en een
dure bontmantel, en een mager, sekuur uitziende man
in een donkerblauw pak.
„Mevrouw Jordan, hier is de heer Madden, over wie
wij juist spraken,” zei Eden.
„Mevrouw Jordan,” herhaalde Madden met een lichte
buiging. Hij had zoveel in staal gehandeld, dat er wat
in zijn stem gekomen was. „Ik heb mijn dochter Evelyn
meegebracht, en mijn secretaris, Martin Thom.”
„Aangenaam,” antwoordde Eden. Hij stond even te
kijken naar deze belangwekkende groep, die zijn kan
toor was binnengedrongen - de vermaarde geldman,
koel, zelfverzekerd, bewust van zijn macht, het slanke,
hoogmoedige meisje aan wie Madden, naar men zei, al
de liefde van zijn oude dag gaf, de magere, secure se
cretaris, onderdanig op de achtergrond, maar om een
of andere reden niet te verwaarlozen, zoals men zou
kunnen menen.
„Wilt u allen plaats nemen?” ging de juwelier voort.
Hij schikte stoelen. Madden trok de zijne dicht naar de
schrijftafel; de lucht scheen geladen met zijn tegen
woordigheid; hij maakte al de anderen klein.
„Geen inleiding nodig,” zei de miljonair. „We zijn
gekomen om die paarlen te zien.”
Eden schrok op. „Mijn waarde heer - ik vrees, dat ik
u een verkeerde indruk heb gegeven. De paarlen zijn
op het ogenblik niet in San Francisco.” Madden staarde
hem aan. „Maar toen u mij zei hier te komen om de
eigenares te ontmoeten...”
„Het spijt me erg - ik bedoelde niet meer dan dat.”
Sally Jordan kwam hem te hulp. „Ziet u, meneer
Madden, ik had geen plan het halssnoer te verkopen,
toen ik hierheen kwam uit Honolulu. Ik ben tot dat
angstwekkende zwaaibewegingen
maakte. Bij elke zwaai van de
vloer stiet hij een sidderende
angstkreet uit. Tegenover de Maat
stond een robot, die bij elke gil
van de stuurman loeide, floot of
belde. De herrie, die beiden maak
ten, was al erg genoeg maar daar
tussendoor klonk nog gezoen van
ventilators en geknetter van elek
trische ontladingen, zodat horen
arme stuurman zich aan ’n stuur-
O la la, wat hebben zich nu veel
kanshebbers vergaloppeerdZou
den die wèl samenwerkende winke
liers werkelnk hun eigen, gezamen
lijk ingerichie etalage „in de digge
len gooien"
Nee, het was een detective-opgave,
vermomd als sinterklaaspuzzel en het
handelde om boosdoeners die beslist
niet mee wilden werken aan een ge
zamenlijke actie. U moest dus uit
zoeken, welke beroepen er juist niet
in die etalage vertegenwoordigd wa
ren en dat moesten er dan tien zijn
en bovendien liefst een tiental waar
men wei voor een sinterklaascadeau
tje kan aankloppen, en die een eigen
zaak hebben waar ze Sint wilden
tentoonstellen.
Het stond werkelijk goed in de op
gave, maar 99 van de 100 hebben er
overheen gelezen (zelfs de inzenders
met heel goede kansen op het kam
pioenschap!). Een enkeling schreef
per ongeluk of door bijziendheid een
verkeerd beroep op en won daarmee
een puntje. Een ander vermeldde
o.m. arts en koetsier, teler, kassier,
artiest, analist, kantonnier en notaris
maar dat zijn eigenlijk geen winke
liers die cadeau-artikelen verkopen.
De jury heeft deze ingedeeld bij de
originele inzendingen, op grond van
het grote aantal opgesomde beroepen.
Wie goed zou hebben nagedacht,
had een keuze kunnen maken uit o.a.
de middenstanders die handelen in:
baby-benodigdheden, bloemen, bril
len, dieren, grammofoonplaten,
kunstartikelen, lederwaren, metaal
waren, mode-artikelen, papier, radio
en televisie, schoenen, sigaren, snuis-
erijen. We hadden ook drogist, kap
per die parfum en zeep verkoopt,
groenteman wegens het fruit, vis-
U behoeft geen muziekliefhebber te zijn om het hierbij afgedrukte snip
pertje muziek naar waarde te kunnen schatten. De waarde van de uitgeloofde
prjjzen in de puzzelcompetitie is immers in het geding?
En eerlijk gezegd betreft het hier helemaal geen muziekstukje, maar klaar
blijkelijk een briefje. Volgens de overlevering zou het geschreven zjjn door
een zeer bekend componist, nadat deze in de 18e eeuw een veelbelovend
jonge musicus had ontvangen, die later minstens even beroemd werd als zijn
grote voorganger en een duet uit een opera van deze hofconcertmeester in
variaties voor piano toonzette.
Die beide componisten hebben elkaar veel geschreven. Een deel van die
correspondentie is bewaard gebleven en uiteraard legde de jongere wel eens
wat ongeduld aan de dag omdat hij uitermate leergierig en vooruitstrevend
was. In 1781 trad hij als wonderkind in Rotterdam op, maar hij moest en zou
naar Wenen, alwaar de veelbelovende jongeman les wilde nemen bij die alom
geëerde componist. Die lessen konden niet doorgaan en op een klaagbrief
van zijn leerling schreef de grote meester volgens onze legende op een reepje
muziekpapier de afgebeelde ’compositie’ als antwoord. Gelukkig heeft de
knaap toch een welhaast even bekende leermeester gevonden.
En nu vragen wy u:
1. hoe heette het wonderkind?
2. wie wenste hy zich als leermeester?
3. wat gaf deze zyn ongeduldige leering ten antwoord?
Elk goed antwoord wordt beloond met drie punten (mits aan alle voor-
handelaar, portretschilder en bv. co-
piëerinrichting goed willen rekenen,
maar helaas... zelfs de puzzelaars
met kampioenskansen hebben dit
maal slecht gelezen. Nieuwe moge
lijkheden dus voor de anderen!
In ons rayon deelden de koplopers
Mevrouw Van Eyk en J. Garlich)
in de landelijke malaise. De heer J.
Garlich behaalde nog 2 punten en
heeft zich daarmee aan de kop ge
plaatst, direct gevolgd door mevrouw
Van Eyk die voor haar inzending
slechts één punt verwierf.
Beter werd gepuzzeld door de heer
F. J. M. Mol uit de Prinses Irene-
straat 48 te Waddinxveen, die vier
punten behaalde en deheer VanOort
Kerkweg 196 te Waddinxveen, die
voor zijn inzending 3 punten kreeg
ioegewezen. De rest van onze abon
nees meest met twee respectievelijk
één puntje genoegen nemen.
Landelijk werd er niet veel beter
gepuzzeld. Een deelnemer uit Hijken
kreeg acht punten, een mevrouw uit
Lemmer zeven en een andere deel
neemster kreeg de grammofoonplaat
voor de meest originele inzending
plus vijf punten. Een meneer uit
(Voor élke ingevulde oplossing aan ommezijde briefkaart één
postzegel van 25 cent bijplakken néést de postzegel van 10 cent
(binnenland).
Adresseer aan: Pers-Puzzelcompetitie, postbus 35, Utrecht.
Bij beschikking van de Mi
nister van Binnenlandse Zaken
dd. 4 december 1945 is aan de
heer Chr. J. W. H. Starkenborg
ontslag verleend als burge
meester van deze gemeente
met ingang van 9 mei 1945.
„Ik garandeer niet, dat ik er zoveel voor krijgen
kan,” merkte hij op. „Ik zei, dat het halssnoer dat
waard was. Maar het is niet altijd gemakkelijk een
koper te vinden, die je condities aanvaardt. De man,
die ik op het oog heb...”
„O, je hebt al iemand gevonden...”
„Nu ja, dat wel. Maar hij weigert boven de tweehon
derd duizend te gaan. Natuurlijk, als je haast hebt met.
verkopen...”
„Dat heb ik,” antwoordde zij. „Wie is die Midas?”
„Madden,” zei hij. „P. J. Madden.”
„Toch niet de grote beursman? De speculant?”
„Ja. Ken je hem?”
„Alleen uit de dagbladen. Hij is natuurlijk beroemd,
maar ik heb hem nooit gezien.”
Eden fronste de wenkbrauwen. „Dat is merkwaar
dig,” zei hij. „Hij bleek je te kennen. Ik had gehoord,
dat hij in de stad was, en toen je me onlangs telefo
neerde, ben ik dadelijk naar zijn hotel gegaan. Hij gaf
toe, dat hij uitkeek naar een snoer, een geschenk voor
zijn dochter, en hij bleef er eerst tamelijk koud onder.
Maar toen ik de Phillimore paarlen noemde, lachte hij.
„De paarlen van Sally Phillimore,” zei hij. „Die neem
ik.” „Driehonderd duizend,” zei ik. „Tweehonderdtwin
tig duizend en geen cent meer,” antwoordde hij, en hij
keek me aan met ogen - wel, je kunt net zogoed pro
beren met deze hier te ondehandelen.” Hij wees naar
een kleine bronzen Boeddha op zijn schrijftafel.
Sally Jordan scheen erg verbaasd. „Maar Alec - hij
kan me niet kennen. Ik begrijp er niets van. Maar, hij
biedt een kapitaal, en ik heb het erg nodig. Wordt het
maar gauw met hem eens, voor hij de stad uitgaat.”
Weer werd de deur geopend door de secretaresse. „De
heer Madden, uit New York,” zei het meisje.
„Ja,” zei Eden. „We zullen hem dadelijk ontvangen.”
Hij wendde zich tot zijn oude vriendin. „Ik heb hem
gevraagd vanmorgen hier te koen om je te ontmoeten.
Volg nu mijn raad, en stem niet te vlug toe. Misschien
kunnen we hem een zetje geven, maar ik betwijfel het.
Hij is hard, Sally, heel hard. De krantenverhalen over
hem zijn maar al te waar.”
VOORWAARDEN VOOR DEELNEMING
PUZZELCOMPETITIE NEDERLAND
1. Alleen abonnees en leden van hun gezin mogen meedingen
naar de prijzen en de titel „beste puzzelaar(ster) van Nederland”.
2. Elk meedingend gezinslid is per inzending 25 cent inleggeld
verschuldigd.
3. Het volledig uitgeknipte diagram of invulstrookje met code
letters en oplossing moet op een blanco briefkaart worden geplakt,
te adresseren aan Perspuzzelcompetitie, postbus 35 te Utrecht.
4. Onduidelijke invulling of veranderingen maken een inzending
ongeldig.
5. Oplossingen die na a.s. woensdag 19 uur n.m. in bezit van de
centrale jury komen, dingen die week niet meer mee in de punten
telling.
6. Op elke briefkaart moet het verschuldigde porto (10 cent voor
binnenland) en het extra porto van 25 cent per oplossing rechts
boven aan de adreszijde worden geplakt. Inzendingen die eventueel
niet door de PTT zijn afgestempeld, zijn ongeldig.
7. Voor elke goede inzending verwerft de deelnemer een aantal
punten, in verhouding tot de zwaarte van de opgave. Extra punten
kunnen worden gegeven voor opvallende of originele oplossingen.
Winnaars zijn degenen die in deze competitie het hoogste aantal
punten in totaal verwerven.
8. Wij dragen geen verantwoordelijkheid voor zoekraken, bescha
diging of vertraging.
9. Een deskundige jury van Nederlandse puzzelontwerpers beslist
over geldigheid en waardering der inzendingen. Over opgaven, op
lossingen en toekenning der punten is geen correspondentie mogelijk.
10. Door inzending verklaart men zich akkoord met deze voor
waarden en met de beslissingen van de jury.
„Door een privé bediende,” zei Eden scherp. Hoewel
wat laat, bekeek hij Thom eens nauwkeuriger. Een
bleek, hoog voorhoofd, flets groene ogen, die nu en dan
ontstellend bewogen, lange, bleke grijphanden. Niet het
aardigste soort van speelkameraad om bij zich te heb
ben, peinsde hij.
„Een privé bediende,” herhaalde hij op vaste toon.
„Natuurlijk,” zei Thom. Madden had de cheque ge
schreven en legde die op de schrijftafel van de juwe
lier. „Ik zat te denken, Chef, ’t is maar een voorstel...”
ging Thom voort. „Als juffrouw Evelyn terug komt en
de rest van de winter in Pasadena doorbrengt, zal zij
het halssnoer daar willen dragen. Wij zullen daar over
zes dagen in de buurt zijn en het schijnt mij toe...”
„Wie koopt dat snoer?” viel Madden scherp in. „Ik
ben niet van plan om het ding het hele land door op
en neer te laten sjouwen. Dat is te gevaarlijk in deze
tijd, nu de helft van de mensen oplichters zijn.”
„Maar vader,” zei het meisje, „het is volkomen waar,
dat ik het snoer graag deze winter dragen wou...”
Zij hield op. Het rode gezicht van P. J. Madden was
paars geworden en hij gooide zijn hoofd achterover.
Dat was een rare gewoonte van hem als hij werd te
gengesproken, zeiden de dagbladen. „Het paarlsnoer zal
mij in New York worden geleverd,” merkte hij op te
gen Eden, zonder aandacht te schenken aan zijn doch
ter of Thorn. „Ik ga een poosje naar het Zuiden, ik heb
een huis in Pasadena en een ranch in de woestijn, vier
mijlen van Eldorado. Ben er lange tijd niet geweest, en
als je niet eens af en toe bij je huisbewaarders gaat
kijken, worden ze lui. Zodra ik weer in New York ben,
zal ik u telegraferen, dan kunt u de paarlen afleveren
op mijn kantoor. U zult mijn cheque binnen dertig da
gen hebben.”
„Dat is volkomen aannemelijk,” zei Eden. „Als u een
ogenblik wachten wilt, zal ik een koopacte laten op
maken, waarin de condities zijn aangegeven. Zaken zijn
zaken, zoals u vooral zult begrijpen.”
„Natuurlijk,” knikte Madden. De juwelier ging heen.
Evelyn Madden stond op. „Ik kom beneden bij u, va
der. Ik wil hun voorraad jade eens zien.” Zij wendde
zich tot mevrouw Jordan. „U weet, men vindt in San
Francisco betere jade dan ergens anders.”
„Ja, dat is zo,” glimlachte de oudere vrouw. Zij stond
op en nam de handen van het meisje in de hare. „Zo’n
mooie hals, lieve - ik zei juist voor u kwam - de Philli-
more paarlen eisen jeugd. Nu, ze zullen die nu eindelijk
weer hebben. Ik hoop, dat ze u vele gelukkige jaren
lang dragen zult.”
„Wel - eh - dank u,” zei het meisje en ging heen.
Madden keek naar de secretaris. „Wacht in de auto op
me,” beval hij. Toen hij met mevrouw Jordan alleen
was, keek hij haar grimmig aan. „U hebt mij nog nooit
gezien, wel?” informeerde hij.
„Het spijt me. Heb ik u ontmoet? Dan...”
(wordt vervolgd)
JUNEUER HORLOGE/*
KERKWEG 207
TEL0I8Z8-2495 WflDDINXVEEN
A
H-ftS
