Londen Met de Zilveren lepel Perkplanten Kohnstammschool ging vijf dagen op stap 1 WIPPEROEN EN DE DUINENDIEF Kruiswoordraadsel Huwelijksjubilea 'él Eigen plan van Tuincentrum van den Bosch leerlingen Pagina 2 Madam Tussaud Aktie Biafra 7 v s Historie 7 /s jj door Tom Lodewijk Wordt vervolgd HET LOOPT STORM VOOR ONZE ZEER LAAG GEPRIJSDE |M7 Ti WEEKBLAD VOOR WADDINXVEEN/HOLLANDS HART - donderdag 22 mei 1969 1 44 V 47. 1. G 680815 25. i <p ■tó 1. 54. W >9 Si tl tro ov heel leven ZEVENHUIZEN De aktie „Uw geld-hun leven” voor de slachtoffers van het Nigeria-Biafra conflict heeft in Zevenhuizen slechts 90,78 opge bracht. In negentien winkels stonden in het oog lopende bussen waarin de gaven gedeponeerd konden worden? Van de ƒ90,78 was 13,81 afkomstig uit Oud Verlaat. 15. 16. 18. 20. 5. 9. 10. 12. 14. 43. 45. 14. 17. 19. 22. 23. 27. 28. 29. 30. 31. 32. 35. 40. 41 42. 44. 46. 48. 50. 53. 56. 57. 58. 59. 64. 67. onvervalste houding soort bloem niet naar de rede bekende motor races (afk.) Engels voorzetsel door de mond kerft naar beneden van zich gladde leerling (Fr.) kloosterzuster deel v.d. dag overlevering plaats i.h. Gooi geweldig kindergroet dit is (afk.) hemellichaam plaats o. d. Veluwe communicatie middel telwoord eind (Duits) bez. voornw. aanzien van af (afk.) stofmaat 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 11. 13. Natuurlijk alleen bij Zwarteweg 3 (velengde Brugweg) Waddinxveen, telef. (01829) 2849 In Waddinxveen ook verkrijgbaar: Roemer Visscherstraat 22 Depót voor Zevenhuizen: W. Westerman, Burg. Klinkhamerw. Voor hen die het nog niet weten verkopen wjj daarom ook deze week onze Salvia’s, Petunia’s, Afrikanen, Violen e.d., voor slechts 30 ct. per stuk bij afname van 50 planten ineens betaalt u maar 0.25 per stuk 21. 23. 24. 26. 30. 33. 34. 36. 37. 38. 39. 40. 41. 49. 51. 52. 55. 58. 60. 61. 62. 63. 65. 66. 68. 69. de goede oplossing worden twee boekenbonnen verloot ter waarde van resp. 7,50 en 5,-. Inzendingen tot uiterlijk vrijdag 6 juni aan de puzzelredaktie: Oranjelaan 30a, Waddinxveen. WADDINXVEEN In Waddinx veen worden volgende week twee huwelijksjubilea gevierd. Woensdag 28 mei herdenkt het echtpaar T. Hoogendoorn-Slieren- drecht, Dorpsstraat 18, zijn gouden huwelijksfeest. Van half vijf tot zes uur is er een receptie in het Vereni gingsgebouw aan de Stationsstraat. De dag daarop, donderdag 29 mei, zijn de heer en mevrouw H. Vink-v. Soest, leplaan 42, veertig jaar ge trouwd. Zij recipiëren vrijdag 30 mei van half vijf tot zes uur, eveneens in het Verenigingsgebouw aan de Sta tionsstraat. Rustige Duinen waren de laatste tijd echt de Rustige Duinen niet meer. Ze leken meer op de On rustige Duinen. En dat kwam al lemaal door die belabberde hek kenkwaal. Met een diepe rimpel boven zijn ogen liep hij verder. Maar opeens bleef hij stokstijf staan. Alwéér een hek? Lieve help, en geen kleintje ook! Maar op die plek stond toch het takkenhol van Hol der Bolder? Haastig liep hij naar het vreemde WADDINXVEEN Zestien meisjes en achtentwintig jongens van de klas sen 3a en 3b van de prof. Kohnstammschool zjjn maandag voor een vijfdaag se reis naar Londen vertrokken. De groep, die onder leiding staat van de do centen J. T. Leeuwerink en A. Verwaal en de dames J. A. Wittekoek-de Boo, lid van de oudercommissie en mevrouw Braber, echtgenote van de secretaris van deze commissie, wordt morgenavond om ongeveer kwart over acht in Waddinxveen terug verwacht. Verticaal soort verlichting woede drank deel v.e. trap reus kader, raam strook voorzetsel oosterse titel meisjesnaam gevangenis Vandaag hebben de Waddinx- veense scholieren een bezoek ge bracht aan het wereldberoemde was- sen-beelden-museum van Madam Tussaud, waar zij als een van de nieuwste aanwinsten de dubbelgan ger van minister Luns aantroffen. Na de lunch in Regent’s Park kregen de excursiegangers gelegenheid tot wandelen en winkelen, waarbij het enorme warenhuis van Selfridges aan Oxfort Street niet werd overge slagen. ’s-Avonds werd het enerve rende lichtreclamespel van Piccadil ly Circus ”at night” bewonderd en werd een kijkje genomen in de mys terieuze wijk Soho. Morgenmiddag wordt om 12 üur uit Harwich de terugreis aanvaard, zodat het gezelschap tegen kwart over acht op de thuisbasis kan wor den terugverwacht. Horizontaal vorm van trekken jongensnaam op de wijze van strijdperk lidwoord landbouw werktuig geslacht herkauwer kledingstuk vorm van denken drank voorzetsel dierengeluid heil drinken vasthaken grote waardering schenken soepel ruilmiddel geurig zaadje hond echtgenoot karakter tijdelijk gebruiken uitroep drijvend voorwerp onprettige kanten van de zaak n.v. (Duitse afk.) tandeloos zoogdier dierenverblijf wondvocht kleurstof de dato (afk.) gebruiken vreemde munt eerste vrouw rangtelwoord groot water laan met bomen deel van het been Onder de inzenders van Dinsdag werden de historisch be roemde plaatsen van Londen be zocht: Trafalgar Square, Whitehall met zjjn Horse Guards, Dowing- street en Buckingham Palace met de traditionele aflossing van de ere wacht. ’s-Middags ging het naar Hyde Park met zijn legendarische ’’speakers corner”, naar Westminster Bridge met uitzicht op de Big Ben en de Houses of Parliament en naar de West-minster Abbey. ’s-Avonds werd in het Adelphi Theatre een voorstel ling bijgewoond van ’’Charlie Girl”, een musical die al vier jaar met on onderbroken succes in Londen gaat. Voor woensdag stonden een tocht naar Piccadilly Circus, een bezoek aan het British Museum en aan het krantencentrum Fleet Street op het programma. Daarna bezichtigden de jongens en meisjes o.m. de St. Paul’s Cathedral en de Tower met de kroonjuwelen. Het plan voor deze reis werd tij dens de Engelse les door de leerlin gen zelf geopperd. Zij wordt ge maakt in samenwerking met de Stichting voor Educatieve Reizen, Correspondentie en Uitwisseling, die werkt met steun van de ministeries van Onderwijs en Wetenschappen en van Cultuur, Recreatie en Maat schappelijk Werk en met de ver schillende onderwijsorganisaties. Het programma voor deze Lon- dense vijfdaagse is samengesteld in overleg met de leerlingen, die dit in een bijzonder aardig programma boekje hebben uitgewerkt. Tijdens hun verblijf in de Engelse hoofdstad logeren de scholieren uit Waddinxveen op ’’Grange Farm”, een internationaal jeugdcentrum met een prachtige sportaccomodatie. Maandag is de groep per bus naar Hoek van Holland vertrokken, van waar men met de dagboot naar Har wich overstak. hek en keek nieuwsgierig tussen de planken door. Warempel, het hek stond op het takkenhol van Holder Bolder. Wippennen werd woedend. ’’Holder Bolder-” riep hij zo streng mogelijk. ’’Breek onmiddel lijk dat hek af! HEKKEN DEU GEN NIET! Ha, die Wipperoen! riep een pieperige stem uit het takkenhol van Holder Bolder. Verhip, wie was dat? Dat was NIET de stem van Holder Bolder. meisje lag, mevrouw Stok tegenkwam, merkte ze de eerlijke deelneming, de hartelijke belangstelling en waren het opeens twee moeders, die de zorgen uit wisselden over hun kroost. En vier kinderen waren uit dit huwelijk geboren, Herman, Nellie, Hans en Bas. Van de vier had Hans het meest de aard van zijn moeder. Mocht zijn van haar geërfde liefde voor de bloemen de vader ieen ogenblik doen denken, dat er een kweker in hem stak, die gedachten moest hij al spoedig laten varen. Wel was hij trots op de mooie waterverftekening die de jongen van een van zijn nieuwste tulpenaanwinsten had gemaakt, al had je voor de handel niks aan zoiets, was een kleurenfoto stukkien beter. Maar toen Hans zijn schoolwerk liet liggen voor dat „geknoei” met houtskool en conté, met waterverf en olieverf, was Rein een ongemakke lijke vader geweest. Eén keer had hij, het zwijgend protest van Magda ten spijt, de jongen met zijn schoolwerk op het kleine kamertje gezet waar letter lijk niets viel na tie tekenen. Toen hij na een uur kwam kijken was het blad papier gevuld met schet sen van ...Hans’ eigen hand, met uitgespreide vin gers, met gebalde vuist. Toen had hij een gevoel van machteloosheid gekregen. ,n Kladschilder! „Beste Reindert, je slaat door. Je hebt er zo’n he kel aan dat de mensen het maar aldoor hebben over bollenboeren. Waarom maak je van ieder schilder een kladschilder? De jongen heeft talent, dat heeft meneer Heyboer zelf gezegd.” „Heyboer! die kale schoolmeester” „Kladschilders, kale schoolmeesters. Cliché’s geen gebrek,” had ze nuchter geconstateerd. „Zeg es iets dat hout snijdt beste man”. „Wat moet er van die jongen terecht komen?” „Dat zal hij toch zelf uit moeten maken?” „En ik maar bijspijkeren”. „Daar weet je niks van. Trouwens, hoeveel heb je voor Herman bijgespijkerd?” „Die leerde tenminste een vak!” „Tja, kunstenaar is geen vak. Trouwens, arts ook niet hoor”. „Armoe troef!” tierde Rein. „Kijk maar naar Rem brand, dat was nou wél een vakman, en het was nog armoe troef. Failliet ging die!” „Als dat alles is wat je van Rembrandt weet... Nu, zelfs al ging hij failliet, geestelijk was hij het niet. Weet je wie failliet waren? Niet door lege beurzen maar door lege hersens? Die lui die hem failliet ver klaarden- En ze hadden nog geen hart ook”. Hij zag Magda niet gauw boos. Maar nu flitsten haar donkere ogen gevaarlijk. Hij kon daar niet te gen- „Lieverd, zei hij grappig, wees niet boos op mij, ik heb hem niet failliet helpen verklaren”. Het had geen effect. „Nee, jij verklaart je zoon al failliet nog vóór hy iets heeft kunnen presteren! Ik ben het met je eens dat het goed is als hij de Mulo afloopt, het is geen stu diehoofd, maar voor zijn algemene ontwikkeling is het goed”. „Afloopt, zei je? Uitzit bedoel je. Kijk naar zijn rapport!” „Omdat die jongen er geen gat in ziet, Rein, ik ben er zeker van, als jij hem belooft: als je de mulo haalt mag je naar de tekenacademie, dan zal die doorploe teren tot het bittere einde, daar ken ik Hans voor”. „Zoals je een konijn een wortel voorhoudt?” „Vergelijk jij je zoon maar met een konijn”. „Maggie, lieverd, je komt als een leeuwin voor Je welpen op”. rath was een fijne nobele vent, Magda was een sprookjesgodin, maar sprookjesgodinnen pasten niet in bollenland. Hij nam een besluit. Hij zou een pakje van de bol len maken, en dan naar de bloemenwinkel op de hoek gaan, er een paar orchideën of zoiets kopen en ze het keurig laten verpakken en dan konden zij het wel verzorgen. Zo zonder meer een pakket bollen sturen, dat kon óók niet. Het was een noodlottig besluit, want hij stond in de winkel toen Magda binnentrad. Haar ogen wer den groot toen ze hem zag. „Herr Stok, bent u alweer hier?” „Net aangekomen”, zei hij schuw, blij dat hij er niet om hoefde te liegen. De juffrouw van de bloemenwinkel kwam nader bij en begroette Magda als oude bekende Reindert hield zich op de achtergrond. Kijk, zoals zé nu met die juffrouw praatte, zonder de minste kouwie druk te, en toch niet familiair. Ze had stijl en klasse, vond hij en voelde zich eens te meer een pummel. Toen wendde ze zich opeens lachend tot hem. „Bent u hier voor zaken?” „Nee”. Ze bloosde opeens. Wat deed hij hier in de bloemen- zaak? „Ik wou wat bloemen kopen” zei hij opeens meer zelfverzekerd. Nu was zij verlegen. Hij zag het en ze was hem opeens veel nader. „Ik wou bloemen kopen voor u” legde hij uit en had inwendig plezier, want ook nu weer sprak hij de waarheid, zij het niet de volle waarheid. „Voor mij? O, wat jammer dan, dat ik hier net bin nen kwam. Dan is de verrassing weg”. „Welnee, zei hij, alleen is nu de verrassing voor mij”. Het leek of de rollen waren omgekeerd. Had hij zich in Magda’s gezelschap bevangen en onhandig ge voeld, nu stond zij daar of ze geen tien kon tellen. En zo vond hij haar nog liever. „Ik had die bollen voor u meegebracht, die ik beloofd had, weet u wel? Maar bollen zijn maar zo kaal. Daar horen bloemen bij, dacht ik”. „O?” ze haalde diep adem. „U komt ze toch bren gen?” „Als dat mag”. Ja, en toen had hij- de stoute schoenen aangetrok ken en haar gevraagd om met hem eine tasse Kaffee of iets anders te gaan drinken, het was toch vroeg ge noeg, en tot zijn verwondering had ze ja gezegd en toen hadden ze daar gezeten in het bijna lege res taurant, tegenover elkaar, en niet geweten wat ze zeggen moesten. En toen had hij opeens gelachen en en gezegd in zijn eigen taal „Dat je hier nu toch zit en hij had geweten hoe hij al die tijd naar haar ver langd had. En wat hij in haar eigen huis nooit had 44. Wipperoen was kwaad en moe en nijdig en verdrietig en voelde zich door iedereen verla ten. ”Ze zijn allemaal bezig met dat vervelende hekkengedoe, mopper de hij”Ik snap er niets van. Neem nou bijvoorbeeld Untje en Muntje Mol, dat waren vroeger vriende lijke mollen en nu lopen ze mij zo maar van de sokken. En dat is niet zo erg, maar wat zijn ze met dat rare draagbare hek van plan?” Hij zuchtte bezorgd. Neen, de „Vader, dat is geen praat voor u. veronderstel dat iemand zei: ik hoor wel eens rare verhalen over jo den”. Zijn gezicht vertrok pijnlijk. „Alsof dat niet altijd gezegd wordt. Juist in de laat ste tijd”. „Bollenmensen zijn geen engelen. En er zullen er ook wel onderdoor lopen die niet deugen. Maar dan kun je toch niet gaan generaliseren?” „Je hebt gelijk. Ik had het niet moeten zeggen. Het is fout. Ik vind hem ook een eerlijke vent, en kome diespelen doet hij niet. Ik hoefde me tenminste he lemaal niet af te vragen of hij iets in jou zag”. „Vader-” „Kind, van helderziendheid gesproken, zelfs een bijziende zou gemerkt hebben dat hij volkomen wég van je is”. „U overdrijft”. Ze wendde zich af, staarde door hst venster in de duistere straat. „Je hebt het laatste van die jongeman niet gezien, Magdalein”. „Nee, dat klopt, hij heeft beloofd dat hij me in het najaar bollen zal brengen om opglazen te zetten”. „Dat is nog een hele tijd”. „Is dat niet goed?” zei ze rustig. „O ja, heel goed”. Heel goed, had ook Reindert Stok gedacht. Hij zou zijn woord wel houden, maar hij kon die bollen des noods ook sturen. Het had geen zin je hoofd op hol te laten brengen door zo’n meisje... dat was niets voor hem. Daar kon hij niet aan tippen. Die was heel iets anders gewend. En toch, veronderstel, veronderstel... voor haar zou niets te goed, niets te duur zijn. Hoe wel, was ze zo kostbaar gekleed? Ze droeg niet een sieraad, een ouderwetse ring, zeker van haar moeder die was overleden. Het was de manier waarop ze haar kleren droeg, haar lopen en zitten, de gratie die haar omgaf, hij grinnikte hoe kwam hij aan zulke ideeën? De gratie die haar omgaf, zulke dingen las je in een boek. Hier woont Kaufmann, Reindert, jongen, en die zal wel weer beginnen over die mislukte Starren, maar hij heeft veel te hard gestookt, laat je niet in de luren leggen en neem een order mee! In die novembermaand zat Rein in zijn hotel. Twiee straten verder woonden de Heckenraths. Hij had de bollen meegenomen, natuurlijk belofte maakt schuld. Maar hij moest er niet wéér aan beginnen. Deze zomer had hij de meisjes met andere ogen aangekeken, maar telkens weer schoof het beeld van Magda er voor zoals ze daar gestaan had met die rode tulpen. Aardige meiden waren het, leuke meiden ook, werden vast goeie huisvrouwen, maar het wa ren voor hem gezellige huismussen vergeleken bij een statige witte reiger. Hij grijnsde, hij werd poë tisch. En toch, het werd toch niks. Doctor Hecken- gedurfd zei hij in deze neutrale omgeving in een Duits dat hij in zijn emotie soms met Hollandse woor den doorspekte, maar zij scheen die wondergoed te begrijpen. En het plechtige Sie maakte plaats voor het vertrouwelijke Du en zonder dat hij het haar met zoveel woorden gezegd had, wist hij dat zij het was, het meisje waarnaar hij al die tijd verlangd, aan wie hij al die tijd gedacht had. En toen wist hij opeens hoe hij zich had laten gaan en al die dingen had ge zegd die hij met gezond verstand besloten had nooit te zeggen en wat zij wel van hem denken moest, en opeens was hij weer de verlegen jongen. „Waarom zwijg je nu opeens?” vroeg ze. „Ik praat maar en praat maar”, verontschuldige hij zich onbeholpen. „Jij praat maar en ik luister maar”, zei ze. „Maar je zegt zelf niets”. „Kreeg ik een kans”? „Nee” glimlachte hij, ik praat maar, omdat ik bang ben voor als jij gaat praten”. „Waarom, ik zou alleen willen vragen, waarom heb je naar mij verlangd?” „Omdat ik van je houd”, Ziezo, het hogie woord was er uit, alle schepen achter zich verbrand. Tenzij ze hem nu uitlachte. Dan was. hij gered en verloren te gelijk. „Genoeg, Reindert? Genoeg voor een met iemand die je helemaal vreemd is?” „Je bent niet vreemd, je was me nooit vreemd, al leen onbereikbaar”. „Jij mij ook niet. Ik wist wie je was, zodra ik je zag”. „Dus”, zei hij onthutst”, je wilt zeggen, Magda jij?” Ze glimlachte en die glimlach zou hij nooit verge ten. ‘„Ja”, zei ze eenvoudig. „Ik ook”. Zo was het gegaan. En voor hem was ze nog dezelfde Magda, géén bollenvrouw. Dat was ze nooit gewor den. Maar ze was en bleef voor hem de grote liefde. Als hij van zijn reizen thuiskwam was ze daar, altijd verzorgd, een juweel in de omlijsting van haar smaakvol ingericht huis. Zijn collega’s begrepen niet wat hij „aanhaalde” met zo’n vrouwtje, degenen die haar leerden kennen, begonnen he’t te begrijpen. Zo als Hein de Jong, die teveel dronk, rauwe taal kon uitslaan en erg uithuizig was, maar die moeizaam op zijn land de mooiste tulpen uitzocht om ze naar me vrouwtje Stok te brengen, en in haar gezelschap geen scheef woord zei, maar zijn narigheid opbiechtte bij een vrouw die wist te luisteren en ooit verweet. Zo als Kees van Gullik, die al jaren met een verlamde vrouw optrok en voor de uitzichtloosheid van dit lij den begrip vond bij de vrouw van Rein Stok. Ruwe bollenjongéns, die op de beurs geen blad voor de mond namen, vonden tegenover haar een houding die bijna hoofs was. Ze legde maar één maatstaf aan: eer lijkheid. Ze kon Jurriën van de Graaf niet uitstaan, hoewel hij toch meer „heerig” was dan een der ande ren, over dingen kon praten waar zij niets van wis ten, zich als man van de wereld wist te gedragen. Ze vertrouwde hem niet, hij was haar te glad, te flik- flooierig. Ze kon niet meepraten wanneer het ging over de veiling of over de export, over het zuur of over het vuur, maar ze was onbetwist de gastvrouw en de manier waarop ze naar haar opzagen, wanneer ze hen hun koffie of hun borrel reikte, bracht een glimlach op haar gezicht en dan kon ze zeggen met haar nog altijd merkbaar accent: „Laat hem niet koud worden Kees”. Ze konden geen kwaad van haar horen, al vonden sommige vrouwen haar een „hooghartig mens met verbeelding”. Maar dat meenden ze niet zo kwaad, ze konden haar alleen niet plaatsen in het kader waar aan zij gewend waren, en waarin ze zichzelf bewo gen. En toen de vrouw van Hein de Jong, zorgelijk teruggekomen van het ziekenhuis waar haar kleine fó - l/jt,,!,

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Weekblad voor Waddinxveen | 1969 | | pagina 2