Londen
Met de
Zilveren lepel
Perkplanten
Kohnstammschool ging vijf
dagen op stap
1
WIPPEROEN EN DE DUINENDIEF
Kruiswoordraadsel
Huwelijksjubilea
'él
Eigen plan van
Tuincentrum
van den Bosch
leerlingen
Pagina 2
Madam Tussaud
Aktie Biafra
7
v
s
Historie
7
/s
jj
door
Tom Lodewijk
Wordt vervolgd
HET LOOPT STORM VOOR ONZE
ZEER LAAG GEPRIJSDE
|M7
Ti
WEEKBLAD VOOR WADDINXVEEN/HOLLANDS HART - donderdag 22 mei 1969
1
44
V
47.
1.
G 680815
25.
i
<p
■tó
1.
54.
W
>9
Si
tl
tro
ov
heel leven
ZEVENHUIZEN De aktie „Uw
geld-hun leven” voor de slachtoffers
van het Nigeria-Biafra conflict heeft
in Zevenhuizen slechts 90,78 opge
bracht. In negentien winkels stonden
in het oog lopende bussen waarin de
gaven gedeponeerd konden worden?
Van de ƒ90,78 was 13,81 afkomstig
uit Oud Verlaat.
15.
16.
18.
20.
5.
9.
10.
12.
14.
43.
45.
14.
17.
19.
22.
23.
27.
28.
29.
30.
31.
32.
35.
40.
41
42.
44.
46.
48.
50.
53.
56.
57.
58.
59.
64.
67.
onvervalste
houding
soort bloem
niet naar de rede
bekende motor
races (afk.)
Engels
voorzetsel
door de mond
kerft
naar beneden
van zich
gladde
leerling (Fr.)
kloosterzuster
deel v.d. dag
overlevering
plaats i.h. Gooi
geweldig
kindergroet
dit is (afk.)
hemellichaam
plaats o. d.
Veluwe
communicatie
middel
telwoord
eind (Duits)
bez. voornw.
aanzien
van af (afk.)
stofmaat
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
11.
13.
Natuurlijk alleen bij
Zwarteweg 3 (velengde Brugweg)
Waddinxveen, telef. (01829) 2849
In Waddinxveen ook verkrijgbaar:
Roemer Visscherstraat 22
Depót voor Zevenhuizen:
W. Westerman, Burg. Klinkhamerw.
Voor hen die het nog niet weten
verkopen wjj daarom ook deze week
onze Salvia’s, Petunia’s, Afrikanen,
Violen e.d., voor slechts
30 ct. per stuk
bij afname van 50 planten ineens
betaalt u maar 0.25 per stuk
21.
23.
24.
26.
30.
33.
34.
36.
37.
38.
39.
40.
41.
49.
51.
52.
55.
58.
60.
61.
62.
63.
65.
66.
68.
69.
de goede oplossing worden twee boekenbonnen
verloot ter waarde van resp. 7,50 en 5,-. Inzendingen tot uiterlijk
vrijdag 6 juni aan de puzzelredaktie: Oranjelaan 30a, Waddinxveen.
WADDINXVEEN In Waddinx
veen worden volgende week twee
huwelijksjubilea gevierd.
Woensdag 28 mei herdenkt het
echtpaar T. Hoogendoorn-Slieren-
drecht, Dorpsstraat 18, zijn gouden
huwelijksfeest. Van half vijf tot zes
uur is er een receptie in het Vereni
gingsgebouw aan de Stationsstraat.
De dag daarop, donderdag 29 mei,
zijn de heer en mevrouw H. Vink-v.
Soest, leplaan 42, veertig jaar ge
trouwd. Zij recipiëren vrijdag 30 mei
van half vijf tot zes uur, eveneens in
het Verenigingsgebouw aan de Sta
tionsstraat.
Rustige Duinen waren de laatste
tijd echt de Rustige Duinen niet
meer. Ze leken meer op de On
rustige Duinen. En dat kwam al
lemaal door die belabberde hek
kenkwaal.
Met een diepe rimpel boven zijn
ogen liep hij verder. Maar opeens
bleef hij stokstijf staan. Alwéér
een hek? Lieve help, en geen
kleintje ook! Maar op die plek
stond toch het takkenhol van Hol
der Bolder?
Haastig liep hij naar het vreemde
WADDINXVEEN Zestien meisjes en achtentwintig jongens van de klas
sen 3a en 3b van de prof. Kohnstammschool zjjn maandag voor een vijfdaag
se reis naar Londen vertrokken. De groep, die onder leiding staat van de do
centen J. T. Leeuwerink en A. Verwaal en de dames J. A. Wittekoek-de Boo,
lid van de oudercommissie en mevrouw Braber, echtgenote van de secretaris
van deze commissie, wordt morgenavond om ongeveer kwart over acht in
Waddinxveen terug verwacht.
Verticaal
soort
verlichting
woede
drank
deel v.e. trap
reus
kader, raam
strook
voorzetsel
oosterse titel
meisjesnaam
gevangenis
Vandaag hebben de Waddinx-
veense scholieren een bezoek ge
bracht aan het wereldberoemde was-
sen-beelden-museum van Madam
Tussaud, waar zij als een van de
nieuwste aanwinsten de dubbelgan
ger van minister Luns aantroffen.
Na de lunch in Regent’s Park kregen
de excursiegangers gelegenheid tot
wandelen en winkelen, waarbij het
enorme warenhuis van Selfridges
aan Oxfort Street niet werd overge
slagen. ’s-Avonds werd het enerve
rende lichtreclamespel van Piccadil
ly Circus ”at night” bewonderd en
werd een kijkje genomen in de mys
terieuze wijk Soho.
Morgenmiddag wordt om 12 üur
uit Harwich de terugreis aanvaard,
zodat het gezelschap tegen kwart
over acht op de thuisbasis kan wor
den terugverwacht.
Horizontaal
vorm van
trekken
jongensnaam
op de wijze van
strijdperk
lidwoord
landbouw
werktuig
geslacht
herkauwer
kledingstuk
vorm van
denken
drank
voorzetsel
dierengeluid
heil drinken
vasthaken
grote waardering
schenken
soepel
ruilmiddel
geurig zaadje
hond
echtgenoot
karakter
tijdelijk
gebruiken
uitroep
drijvend
voorwerp
onprettige
kanten van de
zaak
n.v. (Duitse afk.)
tandeloos
zoogdier
dierenverblijf
wondvocht
kleurstof
de dato (afk.)
gebruiken
vreemde munt
eerste vrouw
rangtelwoord
groot water
laan met bomen
deel van het
been
Onder de inzenders van
Dinsdag werden de historisch be
roemde plaatsen van Londen be
zocht: Trafalgar Square, Whitehall
met zjjn Horse Guards, Dowing-
street en Buckingham Palace met de
traditionele aflossing van de ere
wacht.
’s-Middags ging het naar Hyde Park
met zijn legendarische ’’speakers
corner”, naar Westminster Bridge
met uitzicht op de Big Ben en de
Houses of Parliament en naar de
West-minster Abbey. ’s-Avonds werd
in het Adelphi Theatre een voorstel
ling bijgewoond van ’’Charlie Girl”,
een musical die al vier jaar met on
onderbroken succes in Londen gaat.
Voor woensdag stonden een tocht
naar Piccadilly Circus, een bezoek
aan het British Museum en aan het
krantencentrum Fleet Street op het
programma. Daarna bezichtigden de
jongens en meisjes o.m. de St. Paul’s
Cathedral en de Tower met de
kroonjuwelen.
Het plan voor deze reis werd tij
dens de Engelse les door de leerlin
gen zelf geopperd. Zij wordt ge
maakt in samenwerking met de
Stichting voor Educatieve Reizen,
Correspondentie en Uitwisseling, die
werkt met steun van de ministeries
van Onderwijs en Wetenschappen en
van Cultuur, Recreatie en Maat
schappelijk Werk en met de ver
schillende onderwijsorganisaties.
Het programma voor deze Lon-
dense vijfdaagse is samengesteld in
overleg met de leerlingen, die dit in
een bijzonder aardig programma
boekje hebben uitgewerkt.
Tijdens hun verblijf in de Engelse
hoofdstad logeren de scholieren uit
Waddinxveen op ’’Grange Farm”,
een internationaal jeugdcentrum met
een prachtige sportaccomodatie.
Maandag is de groep per bus naar
Hoek van Holland vertrokken, van
waar men met de dagboot naar Har
wich overstak.
hek en keek nieuwsgierig tussen
de planken door. Warempel, het
hek stond op het takkenhol van
Holder Bolder. Wippennen werd
woedend.
’’Holder Bolder-” riep hij zo
streng mogelijk. ’’Breek onmiddel
lijk dat hek af! HEKKEN DEU
GEN NIET!
Ha, die Wipperoen! riep een
pieperige stem uit het takkenhol
van Holder Bolder. Verhip, wie
was dat? Dat was NIET de stem
van Holder Bolder.
meisje lag, mevrouw Stok tegenkwam, merkte ze de
eerlijke deelneming, de hartelijke belangstelling en
waren het opeens twee moeders, die de zorgen uit
wisselden over hun kroost.
En vier kinderen waren uit dit huwelijk geboren,
Herman, Nellie, Hans en Bas.
Van de vier had Hans het meest de aard van zijn
moeder. Mocht zijn van haar geërfde liefde voor de
bloemen de vader ieen ogenblik doen denken, dat er
een kweker in hem stak, die gedachten moest hij al
spoedig laten varen. Wel was hij trots op de mooie
waterverftekening die de jongen van een van zijn
nieuwste tulpenaanwinsten had gemaakt, al had je
voor de handel niks aan zoiets, was een kleurenfoto
stukkien beter. Maar toen Hans zijn schoolwerk liet
liggen voor dat „geknoei” met houtskool en conté,
met waterverf en olieverf, was Rein een ongemakke
lijke vader geweest. Eén keer had hij, het zwijgend
protest van Magda ten spijt, de jongen met zijn
schoolwerk op het kleine kamertje gezet waar letter
lijk niets viel na tie tekenen. Toen hij na een uur
kwam kijken was het blad papier gevuld met schet
sen van ...Hans’ eigen hand, met uitgespreide vin
gers, met gebalde vuist. Toen had hij een gevoel van
machteloosheid gekregen.
,n Kladschilder!
„Beste Reindert, je slaat door. Je hebt er zo’n he
kel aan dat de mensen het maar aldoor hebben over
bollenboeren. Waarom maak je van ieder schilder
een kladschilder? De jongen heeft talent, dat heeft
meneer Heyboer zelf gezegd.”
„Heyboer! die kale schoolmeester”
„Kladschilders, kale schoolmeesters. Cliché’s geen
gebrek,” had ze nuchter geconstateerd. „Zeg es iets
dat hout snijdt beste man”.
„Wat moet er van die jongen terecht komen?”
„Dat zal hij toch zelf uit moeten maken?”
„En ik maar bijspijkeren”.
„Daar weet je niks van. Trouwens, hoeveel heb je
voor Herman bijgespijkerd?”
„Die leerde tenminste een vak!”
„Tja, kunstenaar is geen vak. Trouwens, arts ook
niet hoor”.
„Armoe troef!” tierde Rein. „Kijk maar naar Rem
brand, dat was nou wél een vakman, en het was nog
armoe troef.
Failliet ging die!”
„Als dat alles is wat je van Rembrandt weet... Nu,
zelfs al ging hij failliet, geestelijk was hij het niet.
Weet je wie failliet waren? Niet door lege beurzen
maar door lege hersens? Die lui die hem failliet ver
klaarden- En ze hadden nog geen hart ook”.
Hij zag Magda niet gauw boos. Maar nu flitsten
haar donkere ogen gevaarlijk. Hij kon daar niet te
gen-
„Lieverd, zei hij grappig, wees niet boos op mij, ik
heb hem niet failliet helpen verklaren”.
Het had geen effect.
„Nee, jij verklaart je zoon al failliet nog vóór hy
iets heeft kunnen presteren! Ik ben het met je eens
dat het goed is als hij de Mulo afloopt, het is geen stu
diehoofd, maar voor zijn algemene ontwikkeling is het
goed”.
„Afloopt, zei je? Uitzit bedoel je. Kijk naar zijn
rapport!”
„Omdat die jongen er geen gat in ziet, Rein, ik ben
er zeker van, als jij hem belooft: als je de mulo haalt
mag je naar de tekenacademie, dan zal die doorploe
teren tot het bittere einde, daar ken ik Hans voor”.
„Zoals je een konijn een wortel voorhoudt?”
„Vergelijk jij je zoon maar met een konijn”.
„Maggie, lieverd, je komt als een leeuwin voor Je
welpen op”.
rath was een fijne nobele vent, Magda was een
sprookjesgodin, maar sprookjesgodinnen pasten niet
in bollenland.
Hij nam een besluit. Hij zou een pakje van de bol
len maken, en dan naar de bloemenwinkel op de
hoek gaan, er een paar orchideën of zoiets kopen en
ze het keurig laten verpakken en dan konden zij het
wel verzorgen. Zo zonder meer een pakket bollen
sturen, dat kon óók niet.
Het was een noodlottig besluit, want hij stond in
de winkel toen Magda binnentrad. Haar ogen wer
den groot toen ze hem zag.
„Herr Stok, bent u alweer hier?”
„Net aangekomen”, zei hij schuw, blij dat hij er
niet om hoefde te liegen.
De juffrouw van de bloemenwinkel kwam nader
bij en begroette Magda als oude bekende Reindert
hield zich op de achtergrond. Kijk, zoals zé nu met
die juffrouw praatte, zonder de minste kouwie druk
te, en toch niet familiair. Ze had stijl en klasse, vond
hij en voelde zich eens te meer een pummel. Toen
wendde ze zich opeens lachend tot hem. „Bent u
hier voor zaken?”
„Nee”.
Ze bloosde opeens. Wat deed hij hier in de bloemen-
zaak?
„Ik wou wat bloemen kopen” zei hij opeens meer
zelfverzekerd. Nu was zij verlegen. Hij zag het en ze
was hem opeens veel nader.
„Ik wou bloemen kopen voor u” legde hij uit en had
inwendig plezier, want ook nu weer sprak hij de
waarheid, zij het niet de volle waarheid.
„Voor mij? O, wat jammer dan, dat ik hier net bin
nen kwam. Dan is de verrassing weg”.
„Welnee, zei hij, alleen is nu de verrassing voor
mij”.
Het leek of de rollen waren omgekeerd. Had hij
zich in Magda’s gezelschap bevangen en onhandig ge
voeld, nu stond zij daar of ze geen tien kon tellen. En
zo vond hij haar nog liever. „Ik had die bollen voor
u meegebracht, die ik beloofd had, weet u wel? Maar
bollen zijn maar zo kaal. Daar horen bloemen bij,
dacht ik”.
„O?” ze haalde diep adem. „U komt ze toch bren
gen?”
„Als dat mag”.
Ja, en toen had hij- de stoute schoenen aangetrok
ken en haar gevraagd om met hem eine tasse Kaffee
of iets anders te gaan drinken, het was toch vroeg ge
noeg, en tot zijn verwondering had ze ja gezegd en
toen hadden ze daar gezeten in het bijna lege res
taurant, tegenover elkaar, en niet geweten wat ze
zeggen moesten. En toen had hij opeens gelachen en
en gezegd in zijn eigen taal „Dat je hier nu toch zit
en hij had geweten hoe hij al die tijd naar haar ver
langd had. En wat hij in haar eigen huis nooit had
44. Wipperoen was kwaad en
moe en nijdig en verdrietig en
voelde zich door iedereen verla
ten.
”Ze zijn allemaal bezig met dat
vervelende hekkengedoe, mopper
de hij”Ik snap er niets van. Neem
nou bijvoorbeeld Untje en Muntje
Mol, dat waren vroeger vriende
lijke mollen en nu lopen ze mij zo
maar van de sokken. En dat is niet
zo erg, maar wat zijn ze met dat
rare draagbare hek van plan?”
Hij zuchtte bezorgd. Neen, de
„Vader, dat is geen praat voor u. veronderstel dat
iemand zei: ik hoor wel eens rare verhalen over jo
den”.
Zijn gezicht vertrok pijnlijk.
„Alsof dat niet altijd gezegd wordt. Juist in de laat
ste tijd”.
„Bollenmensen zijn geen engelen. En er zullen er
ook wel onderdoor lopen die niet deugen. Maar dan
kun je toch niet gaan generaliseren?”
„Je hebt gelijk. Ik had het niet moeten zeggen. Het
is fout. Ik vind hem ook een eerlijke vent, en kome
diespelen doet hij niet. Ik hoefde me tenminste he
lemaal niet af te vragen of hij iets in jou zag”.
„Vader-”
„Kind, van helderziendheid gesproken, zelfs een
bijziende zou gemerkt hebben dat hij volkomen wég
van je is”.
„U overdrijft”. Ze wendde zich af, staarde door hst
venster in de duistere straat.
„Je hebt het laatste van die jongeman niet gezien,
Magdalein”.
„Nee, dat klopt, hij heeft beloofd dat hij me in het
najaar bollen zal brengen om opglazen te zetten”.
„Dat is nog een hele tijd”.
„Is dat niet goed?” zei ze rustig.
„O ja, heel goed”.
Heel goed, had ook Reindert Stok gedacht. Hij zou
zijn woord wel houden, maar hij kon die bollen des
noods ook sturen. Het had geen zin je hoofd op hol te
laten brengen door zo’n meisje... dat was niets voor
hem. Daar kon hij niet aan tippen. Die was heel iets
anders gewend. En toch, veronderstel, veronderstel...
voor haar zou niets te goed, niets te duur zijn. Hoe
wel, was ze zo kostbaar gekleed? Ze droeg niet een
sieraad, een ouderwetse ring, zeker van haar moeder
die was overleden. Het was de manier waarop ze
haar kleren droeg, haar lopen en zitten, de gratie die
haar omgaf, hij grinnikte hoe kwam hij aan zulke
ideeën? De gratie die haar omgaf, zulke dingen las je
in een boek.
Hier woont Kaufmann, Reindert, jongen, en die zal
wel weer beginnen over die mislukte Starren, maar
hij heeft veel te hard gestookt, laat je niet in de luren
leggen en neem een order mee!
In die novembermaand zat Rein in zijn hotel. Twiee
straten verder woonden de Heckenraths. Hij had de
bollen meegenomen, natuurlijk belofte maakt schuld.
Maar hij moest er niet wéér aan beginnen.
Deze zomer had hij de meisjes met andere ogen
aangekeken, maar telkens weer schoof het beeld van
Magda er voor zoals ze daar gestaan had met die rode
tulpen. Aardige meiden waren het, leuke meiden
ook, werden vast goeie huisvrouwen, maar het wa
ren voor hem gezellige huismussen vergeleken bij
een statige witte reiger. Hij grijnsde, hij werd poë
tisch. En toch, het werd toch niks. Doctor Hecken-
gedurfd zei hij in deze neutrale omgeving in een
Duits dat hij in zijn emotie soms met Hollandse woor
den doorspekte, maar zij scheen die wondergoed te
begrijpen. En het plechtige Sie maakte plaats voor
het vertrouwelijke Du en zonder dat hij het haar met
zoveel woorden gezegd had, wist hij dat zij het was,
het meisje waarnaar hij al die tijd verlangd, aan wie
hij al die tijd gedacht had. En toen wist hij opeens
hoe hij zich had laten gaan en al die dingen had ge
zegd die hij met gezond verstand besloten had nooit
te zeggen en wat zij wel van hem denken moest, en
opeens was hij weer de verlegen jongen.
„Waarom zwijg je nu opeens?” vroeg ze.
„Ik praat maar en praat maar”, verontschuldige hij
zich onbeholpen.
„Jij praat maar en ik luister maar”, zei ze.
„Maar je zegt zelf niets”.
„Kreeg ik een kans”?
„Nee” glimlachte hij, ik praat maar, omdat ik bang
ben voor als jij gaat praten”.
„Waarom, ik zou alleen willen vragen, waarom heb
je naar mij verlangd?”
„Omdat ik van je houd”, Ziezo, het hogie woord was
er uit, alle schepen achter zich verbrand. Tenzij ze
hem nu uitlachte. Dan was. hij gered en verloren te
gelijk.
„Genoeg, Reindert? Genoeg voor een
met iemand die je helemaal vreemd is?”
„Je bent niet vreemd, je was me nooit vreemd, al
leen onbereikbaar”.
„Jij mij ook niet. Ik wist wie je was, zodra ik je zag”.
„Dus”, zei hij onthutst”, je wilt zeggen, Magda jij?”
Ze glimlachte en die glimlach zou hij nooit verge
ten.
‘„Ja”, zei ze eenvoudig. „Ik ook”.
Zo was het gegaan.
En voor hem was ze nog dezelfde
Magda, géén bollenvrouw. Dat was ze nooit gewor
den. Maar ze was en bleef voor hem de grote liefde.
Als hij van zijn reizen thuiskwam was ze daar, altijd
verzorgd, een juweel in de omlijsting van haar
smaakvol ingericht huis. Zijn collega’s begrepen niet
wat hij „aanhaalde” met zo’n vrouwtje, degenen die
haar leerden kennen, begonnen he’t te begrijpen. Zo
als Hein de Jong, die teveel dronk, rauwe taal kon
uitslaan en erg uithuizig was, maar die moeizaam op
zijn land de mooiste tulpen uitzocht om ze naar me
vrouwtje Stok te brengen, en in haar gezelschap geen
scheef woord zei, maar zijn narigheid opbiechtte bij
een vrouw die wist te luisteren en ooit verweet. Zo
als Kees van Gullik, die al jaren met een verlamde
vrouw optrok en voor de uitzichtloosheid van dit lij
den begrip vond bij de vrouw van Rein Stok. Ruwe
bollenjongéns, die op de beurs geen blad voor de
mond namen, vonden tegenover haar een houding die
bijna hoofs was. Ze legde maar één maatstaf aan: eer
lijkheid. Ze kon Jurriën van de Graaf niet uitstaan,
hoewel hij toch meer „heerig” was dan een der ande
ren, over dingen kon praten waar zij niets van wis
ten, zich als man van de wereld wist te gedragen. Ze
vertrouwde hem niet, hij was haar te glad, te flik-
flooierig. Ze kon niet meepraten wanneer het ging
over de veiling of over de export, over het zuur of
over het vuur, maar ze was onbetwist de gastvrouw
en de manier waarop ze naar haar opzagen, wanneer
ze hen hun koffie of hun borrel reikte, bracht een
glimlach op haar gezicht en dan kon ze zeggen met
haar nog altijd merkbaar accent: „Laat hem niet
koud worden Kees”.
Ze konden geen kwaad van haar horen, al vonden
sommige vrouwen haar een „hooghartig mens met
verbeelding”. Maar dat meenden ze niet zo kwaad, ze
konden haar alleen niet plaatsen in het kader waar
aan zij gewend waren, en waarin ze zichzelf bewo
gen. En toen de vrouw van Hein de Jong, zorgelijk
teruggekomen van het ziekenhuis waar haar kleine
fó
- l/jt,,!,