Globetrotters-logboek II
I
SLECHT-
van
w
Met de
Zilveren lepel
HORENDEN
Wedstrijden voor jeugd
Jeugdcontactraad
WIPPEROEN EN DE DUINENDIEF
A
Ir
R;
- W/
te
GOUDA
V
i
Pagina 2
'Ir -
Oi
door
Tom Lodewijk
Wordt vervolgd
52
Pony-wedstrijden
PV De Zwaluw
WJ
WEEKBLAD VOOR WADDINXVEEN/HOLLANDS HART - donderdag 24 juli 1969
Mr. Opticiên
13033
TEL. (01820)
16033
TEL. (01828)
4303
ANNE RIPPING
TON OSKAM
i.
2.
3.
4.
5.
HOOFDSTUK VII
6.
7.
8.
veranderingen
9.
10.
11.
12.
13. 1
Anne Ripping en Ton Oskam,
de wereldreizigers uit Wad-
dinxveen en Den Haag, zjjn op
hun tocht in Italië beland. Hoe
zij daar met hun in een nieuw
pak gestoken autootje overal
de aandacht trekken leest u in
deze tweede aflevering van hun
Globetrotters-logboek.
EIGEN LEVERANCIER te kiezen,
maar onze jarenlange ervaring in dit vak is voor u een
waarborg voor een correcte behandeling en van een juiste
aanpassing.
De afstand tussen Churwalden in Zwitserland en Maderno aan het Garda-
meer in Italië is 350 kilometer. Dat betekende acht uur hoofdzakelijk door
de bergen rijden over smalle zeer slecht onderhouden wegen, terwijl wij vijf
tamelijk steile passen over moesten, hetgeen in de eerste versnelling van ons
vervoermiddel geschiedde, zodat wij ieder ogenblik verwachtten, dat deze
protest tegen de acht uur durende marteling zou aantekenen. Dat bleek ge
lukkig niet het geval, zodat wij nu tweeduizend pechloze kilometers kunnen
noteren. Ander nieuws over ons Renauitje: we hebben het in Zwitserland,
tussen de talrijke buien door, met behulp van een paar potten verf in een
ander jasje gestoken. Rond de gehele auto is de wereld-kaart geschilderd
met daarop de route, die wij hopen te volgen. De Nederlandse vlag op de
motorkap en de woorden „round the world” completeren de gedaantever
wisseling.
Trouwens, wij hebben ons nu even
bij hen aangesloten en genieten hier
evenals die tienduizenden vakantie-
vierders van de zon, van het water
en van Italië, hopende u de volgende
aflevering van het „Globetrotters-
logboek” weer uit een andere plaats
op deze aardbol te schrijven. Terwijl
vertegenwoordigers van die aarde op
terugweg zijn van de maan en de
achtergeblevenen hier op het strand
liggen te bronzen of te verbranden
groeten wij u vanuit een zeer warm
en droog maar bovenal in vakantie-
stemming verkerend Italië.
een heel slecht voorbeeld, want
hekken deugen niet, ze brengen
ruzie en narigheid”.
De hekkenmaker keek schuw
een andere kant op, maar plotse
ling kwam er een bijzonder sluw
lichtje in zijn ogen. ”Je hebt ge
lijk vientje”, riep hij vrolijk op
springend. ’’Hekken deugen niet.
Dat ik dat niet eerder heb gemerkt
Breek ze maar allemaal af, alle
maal, versta je me? Weg met die
nare hekken!” En tot grote ver
bazing van Wipperoen wipte de
Hoortoestelpracticus
TEL. (01820)
W.
av
Na
de
ag
8 1
K.
4
kre
stel
gen
der
I
urii
worden vrijdag 15 augustus bekend
gemaakt in de chr. openbare biblio
theek aan de Jul. van Stolberglaan,
waar de werkstukken, die daarvoor
in aanmerking komen, geëxposeerd
worden.
I
ste
vo<
tot
Do
I
ZO’l
koi
vai
wo
hel
pla
te
sta
pla
din
vrs
aar
I
slu
dig
ooi
het
te
opr
nei
V
raa
avo
lin|
Wanneer uw oorarts u een boor
apparaat voorschrijft, geven wij
u gaarne, geheel vrijblijvend, een
boorapparaat op proef.
alleen, maar ook een dóórkijk in de administratie.Hij
ging uit van het doel,en bekeek dan hoe dit het best
en eenvoudigst kon worden gediend.
Hij had de boekhouding graag volgens zijn eigen
ideeën opgezet, maar ongelukkig was daar de oude
heer Twieehuijsen die zijn beste jaren had gegeven
voor de opbouw van het bedrijf van Stok en Zoonen.
Terwijl Rein op reis was, verzorgde Tweehuijzen het
thuisfront. Hij was een strikt eerlijk man, je kon hem
je portemonnaie wel toevertrouwen, hij was een piet
je precies, hem werd niets door de neus geboord en
hij was on voorwaardelijk trouw aan de zaak. Over
werken als het nodig was, was voor hem iets vanzelf
sprekends. Als Reindert het nodig had gehad, zou hij
hem van zijn spaarcenten hebben geholpen. Want de
Zaak, daarvoor leefde en stierf hij, en het was vooral
de manier waarop Tweehuijsen altijd voor de zaak
vocht, die zaak waarin hij alleen maar een boterham
verdiende, die Rein weleens bitter deden denken aan
het verschil tussen deze man, die in feite geen belang
had bij de zaak, en zijn zoon Bas, die er eens eigenaar
van zou zijn.
U heeft het RECHT uw
onze jarenlange ervaring in dit vak is voor u
De lagere schooljeugd kan een op
stel of tekening maken of beide, met
als onderwerp „de vakantie”. De kin
deren worden als volgt in groepen
verdeeld: de groep 6 en 7-jarigen, de
groep 8, 9 en 10-jarigen en de groep
11 en 12-jarigen. Per groep worden
drie prijzen beschikbaar gesteld.
Voor de grotere jeugd - van 13 t/m
16 jaar, is er een fotowedstrijd, met
als onderwerp eveneens „de vakan
tie”.
Alleen zwart-wit foto’s worden ge
accepteerd. Het formaat is vrij, om
dat de Jeugdcontactraad van mening
is, dat een kleine foto net zo origineel
kan zijn, als een grote. De beoorde
ling van de opstellen, tekeningen en
foto’s zal door een deskundige jury
geschieden.
Het inzenden van alle werkstuk
ken, onder vermelding van naam,
adres en vooral de leeftijd moet ge
schieden in de brievenbus van het
gemeentehuis aan de Zuidkade ter at
tentie van de Jeugdcontactraad, voor
dinsdag 12 augustus. De prijswinnaars
WADDINXVEEN Aan de wed
strijden, gehouden tijdens de regiona
le keuringen van de provincies Noord
en Zuid-Holland en Utrecht van het
Ned. New. Forest Pony Stamboek,
verreden te Aerdenhout op zaterdag
19 juli, nam een aantal ponyruiters
van de rijvereniging Reigersburgh uit
Waddinxveen deel.
Door uitsluiting van enkele - nog
niet in het Stamboek opgenomen po
ny’s en door vakantiereizen, was de
afvaardiging niet zo compleet als we
de laatste tijd gewend waren. Deson
danks waren de resultaten zodanig
dat ook de toekomst, als enkele pony
ruiters op een paard zullen overgaan,
met vertrouwen tegemoet kan worden
gezien.
De resultaten waren als volgt:
Dressuur gevorderden: Ring III lepr.
Joh. v.d. Breggen met Beatrix; 3e pr.
Joke van Os met Ponto; 5e pr. Joze-
fien Kammeraat met Lucky. Ring IV
le pr. Marja Brouwer met Karin.
Dressuur vergevorderden: Ring V:
2e pr. Vincent van den Berg met
Pansky; eervolle vermeling Connie
Glasbeek met Sheila.
Springen gevorderden: na lx bar
rage op tijd, allen met 0 fout: le pr.
Jozefien Kammeraat met Lucky; 6e
pr. Joh. v.d. Breggen met Beatrix; 7e
pr. Corinne Steyn met Tuple Folly.
Springen vergevorderden: zonder
barrage, 0 fout, snelste tijd: le prijs
Vincent van den Berg met zijn hem
niet in de steek latende Pansky.
Bij de gevolgen van onze creatieve
geestdrift hebben wij echter nooit
stilgestaan, maar de praktijk leerde
ons al snel dat de auto nu het visite
kaartje van de wereldreis is gewor
den. Op iedere plaats, waar wij het in
bonte kleuren opgeschilderde ver
voermiddel neerzetten, wordt dit be
wonderd en bestudeerd door grote
groepen nieuwsgierige mensen en wij
kunnen niet eerder instappen, voor
dat de nodige vragen, waarvan de
meeste op de reis betrekking hebben,
beantwoord zijn.
Zo stond er een Amerikaan naar
onze auto te kijken, die de plaatsna
men Boston en New York ontdekt
had. Hij bleek in een klein plaatsje
tussen deze twee grote Amerikaanse
steden te wonen en na het gebruike
lijke informatieve gesprek nodigde
hij ons uit bij hem thuis langs te ko
men, wanneer wij „in de buurt” wa
ren. Op ons zou dan een kamer met
slaapplaatsen en een maaltijd wach
ten, voor de tijd zolang wij zijn gast
willen zijn. Dat is natuurlijk een fijn
aanbod, waarvan wij straks, wanneer
wij in Amerika zijn dankbaar gebruik
hopen te maken al is het dan lang
niet zover, gezien het pittige aantal
kilometertjes, die tussen deze plaats
in Italië en dat gastvrije oord in
Amerika liggen.
Nog even terug naar Zwitserland,
waar ons door de bedrijfsleider van
het hotel, waar wij de eerste vier da
gen te gast zijn geweest, is aangebo
den daar een maand te blijven wer
ken, slapen en eten. Een prachtig
aanbod, speciaal van de financiële
kant bekeken, maar waarbij de ver
schillende tegenargumenten ook zeer
sterk golden. We waren toen nog geen
drie weken op weg, terwijl er voor de
volgende aflevering van ons reisver
slag uit een plaatsje als Parpan, waar
dat hotel staat met zijn 92 inwoners,
nu niet direct zoveel nieuws en in
teressants te vertellen is. De uitslag
van de stemming bleek een duim om
hoog en een duim omlaag, maar de
nieuwe beslissingsmoeilijkheden, die
toen ontstonden werden snel opgelost,
toen ook de andere zijn beslissing in
trok en het beter vond om door te
gaan.
Terwijl de zon op zijn hoogst staat
en de lucht trilt van de hitte, die de
thermometer een flink eind boven de
dertig graden heeft doen stijgen, ver
spreid een zuchtje wind een ondefi
nieerbare geur, waarschijnlijk ont
staan uit de verschillende soorten
WADDINXVEEN De eerste op
stellen, tekeningen en foto’s voor de
vakantieaktie van de Jeugdcontact
raad zijn al binnen. Zoals bekend
heeft de Jeugdcontactraad van Wad
dinxveen in deze vakantie voor de
schoolgaande jeugd een aantal wed
strijden georganiseerd, met als
hoofdprijs een rondvlucht boven Rot
terdam.
zonnebrand-oliën over het stukje
strand, vanwaar deze tweede afleve
ring geschreven wordt. Deze camping
aan het Garda-meer is er een, zoals
er hier in Italië langs de verschillen
de meren tientallen zijn. Het zijn de
plaatsen waar het vakantieleger -
hoofdzakelijk bestaande uit Neder
landers en Duitsers aangevuld met
een mengeling van de meest uiteen
lopende nationaliteiten van de Denen
tot onze Tjechische buren - zijn va-
kantievreugde pleegt uit te leven.
Zon, water, zwempakken, zonnebrand
olie, lekker eten en veel drinken be
palen de vakantie van de meeste
mensen hier, terwijl de door de zon
ontwikkelde hitte weer het levens
ritme van de dag aangeeft. Een hitte,
die verwerkt wordt met grote hoe
veelheden limonade, ijs, bier en het
bij de vakantiegangers zo bekende
en graag gedronken demi-sec of half-
champagne, terwijl je verplicht bent
het grootste gedeelte van de dag in of
vlakbij het verkoelende water van
het Garda-meer te verkeren.
52. De hekkenmaker kon z’n
ogen niet geloven. ”Ik heb zeker
zitten slapen!” stamelde hij ver
blijft. ”Wie heeft al die hekken ge
maakt?”
”U!” zei Wipperoen bars.
’Ik?’ riep de hekkenmaker met
een verontwaardigde uithaal. ’Dat
is NIET waar!”
”Dat is WEL waar”, hield Wip
peroen vol. ”Als u het voorbeeld
niet had gegeven, zouden Holder
Bolder en alle anderen heus geen
hekken hebben gemaakt. En her is
WADDINXVEEN P.V. „De Zwa
luw” hield een wedvlucht met jonge
duiven vanuit Neufvilles. Afstand 173
km. Los 8.30 uur. Kalme Z.W. wind.
In concours 252 duiven. Aankomst le
duif 10.35.16 uur, snelheid 1368,70 m.
per min. Aankomst laatste duif 11.07.
22 uur, snelheid 122,68 m. per min.
De uitslag luidde als volgt: A. de
Bruin 1, 8, 37, 42; A. J. van Essen 2,
9, 26, 38, 57, 60; Th. Colla 3,12, 50; D.
Boere 4, 10, 17, 19, 46; P. Groen 5, 16,
22, 40, 41, 45, 53 61; C. de Lang 6, 13,
24, 25, 28, 36, 62; H. N. van Haren 7,
11, 14, 15, 21, 23; Troost-Tamerus 18,
20, 29, 44, 55, 56, 58, 59; J. de Haan
27, 31, 39, 51; M. van Leeuwen 30, 32,
48; G. C. van Kleef 33, 47, 49; A. de
Zwart 34, 35, 54; D. Oskam 43; P. C.
Loendersloot 52; K. van Veen sr. 63.
P.V. „De Zwaluw” hield ook een
wedvlucht met oude duiven vanuit
Bordeaux. Afstand 890 km. Los don
derdag 13.00 uur. Kalme N.W. wind.
Aankomst le duif 13.48.36 uur (vrij
dag), snelheid 826,38 m. per min.
Aankomst laatste duif (zaterdag) 6.
53.17 uur, snelheid 524,75 m. per. min.
In concours 40 duiven.
De uitslag luidde als volgt: Troost-
Tamerus 1, 3, 5; M. Twigt 2; C. de
Lang 4, 6.
i
Tussen Reindert en Tweehuijzen bestond dus een
jarenlange band, en het bedrijf was niet te denken
zonder de oude boekhouder, die tenslotte procuratie
houder was geworden. Alleen... het bedrijf was in
tussen gegroeid, de omstandigheden waren veranderd
en veranderden nog steeds vooral na wereldoorlog II
en... Tweehuijzen bleef zichzelf gelijk. Nog altijd
evien precies, nog altijd even ijverig en trouw, maar
zich vastbijtend in de situatie die hij zelf had gescha
pen, het systeem dat hij zelf had opgezet. Al die
nieuwe dingen, die mechanisatie, die kaartsystemen
die elektrische machines, hij bezag ze met diep ge
worteld wantrouwen. Dat wantrouwen vloeide voort
uit het feit dat hij dit alles zelf niet baas kon, en
wilde hij baas blijven op kantoor, dan moesten deze
dingen het niet winnen, want daarmee werd zijn ei
gen positie bedreigd.
Hij wist ook heel goed, dat de jonge de Braber dit al
lemaal heel goed aankon, er alles van wist en brand
de van verlangen om de hele administratie met één
reuzenzwaai te moderniseren en aan te passenniet
slechts aan het heden, maar vooral aan de toekomst.
Hij wilde zichzelf niet bekennen dat hij dit niet wilde
omdat hij zélf daardoor overkompleet zou raken, en
zélfs als hij zijn functie bleef bekleden, nog slechts
het boegbeeld zou zijn van het schip, waarop Rein
dert Stok het bevel voerde, maar waar dan de Bra
ber het stuurwiel zou omklemmen.
En omdat hij dit zichzelf niet wilde toegeven zocht
hij naar andere motieven.
Arbeidsbesparende methoden zag hij als bevorde
raars van luiheid en gemakzucht. Van het kaartsys
teem zag hij alleen maar het risico dat zo’n kaart kon
verdwijnen, en daarom hield hij vast aan zijn dikke,
onhandelbare kantoorboeken. En in het algemeen
was het refrein van Tweehuijzens liedje van verlan
gen naar de goeie ouwe tijd „het is altijd goed ge
gaan zo, waarom zouden we veel geld over de balk
gooien aan al die nieuwigheden?”
Tussen hem en Piet de Braber was er altijd een
stille strijd. Daarbij kwam, dat Reindert Stok bepaald
geen kantoorman was, hij was typisch de man langs
de weg. Hij had geleerd op Tweehuijzen te vertrou
wen, en dat was hem nooit slechts bekomen.
Daarbij had hij een hekel aan verandering. Hij zou
niet gauw iemand ontslaan, alleen al omdat hij dan
weer aan een nieuwe moest wennen. Hij kiende het
bedrijf van haver tot gort, wist waar alles te vinden
was, en dat moest maar zo blijven, anders tastte je
kon komen serieus naar haar te luisteren, merkte ze
dat de jonge boekhouder van die vooroordelen niet
de minste last had. Zij begreep waarvoor hij vocht,
zij steunde hem, en daar kwam nog bij dat zij meer
nog dan hij de zaak voelde als haar zaak.
Hij heette Piet de Braber, maar zij heette Nel Stok.
En al kende die firma dan ook alleen Rein
Stok Zoonen” de dochter liet zich niet uitvlakken.
Tussen haar en haar broer Bas groeide dan ook
een steeds grotere vierwijdering. Bas, begreep ze al
was hij dan geen kwaaie vent, was te gemakzuchtig
van aard, te weinig zakenman, te weinig bedrijfslei
der. Hij dreef op de leiding van zijn vader en pro
beerde zelf in zijn werk voor de zaak zoveel mogelijk
het nuttige te verenigen met wat hij als het aange
name beschouwde.
Zolang Reindert de touwtjes in handen hield, liep
dat niet zo in de gaten, hoewel de reizigers, Koop
man die naar Zweden ging, van der Velden die Enge
land bereisde en Merkman die goede zaken deed in
Duitsland, meermalen meesmuilend keken naar de
orders waarmee hij thuiskwam en vooral naar de
prijzen die hij maakte. Hij teert op het geld dat wij
verdienen, zeiden ze, maar ze hielden toch nog genoeg
over, en ’t gezag van de oude Reindert was groot ge
noeg om ze in toom te houden.
Nel Stok, zeiden de mensen wel eens,. deed haar
naam eer aan.
„Ze heeft een bezemsteel ingeslikt,” zeiden de jon
gens. Ze was lang en ze liep heel recht op. Ze had
mooi blond haar, een goed figuur, hoewel dezelfde
jongens onder elkaar beweerden dat je aan haar
brosje moest zien waar de voorkant was, ze had een
regelmatig gezicht, prachtige tanden, grote grijze
ogen en ze droeg een bril die haar meer dan iets an
ders het uiterlijk van een strenge schooljuffrouw gaf-
Ze was in haar kleren iets stijfjes en droeg altijd
platte schoenen, omdat ze tóch al zo lang was, en
daarenboven, zei ze nuchter, spaart het je tenen. Ze
zwom als een otter, tenniste hard en scherp en op de
Kaag was geen wind haar te krachtig, als ze in haar
kleine B.M. over het water scheerde.
Maar de jongens moesten haar niet. Een enkele die
misschien aangetrokken was door de gedachte dat
Reindert Stok ook het eeuwige leven niet had, en dat
er dan te erven viel, had het wel leens geprobeerd
Maar ze kwamen tot de onaangename ervaring dat
Nel riet verlegen werd, dat eer zij zélf in verlegen
heid Kwamen. Ze konden niet op tegen haar nuch
terheid, haar rake opmerkingen. Ze zochten een
vrouwtje dat tot hen opkeek als wijze ver tandigf
mannen, maar bij Nel kregen ze meestal niet ten
onrechte de indruk dat ze nog maar broekjes wa
ren, niet gans droog achter de oren. Als Magda, haar
moeder zich eens een heel enkele keer verleiden liet
zich te uiten over de vraag met wie Nel nog eens zou
trouwen, zei ze: met een veel oudere man, die haar de
baas kan. Maar daarin had Magda met al haar le
venswijsheid, zich vergist. Nel zocht niet naar een
meerdere, maar naar een gelijke.
Met Piet de Braber kon ze praten. Na de eerste aar
zeling tegenover „d;e dochter van de baas” waaraan
zij snel een eind had gemaakt, wisten die twee al
gauw dat ze op één zelfde niveau stonden.
hekkenmaker met opgewekte
huppelsprongen van het duin af
en was weldra verdwenen.
”Hoe is het mogelijk”, glimlach
te Wipperoen. ”Hij geeft me gelijk
Hij begrijpt nu ook dat hekken
niet deugen... maar het is wel een
beetje plotseling
Opeens glimlachte Wipperoen
niet meer. ”Als er maar niet iets
anders achter zitmompelde hij
argwanend. ”Ik ga de hekkenma
ker voor alle zekerheid maar
eventjes achterna”.
mis. In de grond der zaak zag hij, evenals zijn be
jaarde procuratiehouder, er tegen op dat op een ge
geven moment in zijn bedrijf methoden zouden toege
past worden, waarvan hij zelf de samenhang niet
meer zag. Hij moest het zichzelf békennen dat soms
als Piet de Braber zat te praten, hij de draad kwijt
raakte, het niet zo gauw snapte. Dat was griezelig.
Dat gaf je het idee dat je oud werd, het niet meer kon
bij sloffen. Toch was er nog een ander griezlig idee,
namelijk dat zo’n flinke knappe vent die overal te
recht kon, eenvoudig de zaak te ouderwets zou gaan
vinden en de benen nemen. Dat zou betekenen dat dan
de zaak inderdaad ouderwets begon te worden! Als
Piet de Braber op een goeie dag het zou vertikken
verder te vechten tegen de bierkaai, en een andere
baan zoeken, dan wist Reindert met onfeilbare zeker
heid, verloor hij niet alleen een beste kracht, maar
dan verloor hij ook de toekomst. Dan werd hij één
van die mensen die zeiden ,,’t zal mijn tijd nog wel
duren” maar daarvoor had Reindert Stok de firma
„Reindert Stok en Zoonen” niet gesticht- Hoe trots
was hij geweest op dat naambord. Na hem zouden
anderen de zaak verder groot maken. Hij had die niet
gesticht en zich ongelukkig gewerkt om het zaakjie
straks te likwideren, of aan een concurrent over te
doen- En zo verzeilde Reindert van de wal in de sloot.
Want hij wilde nóch Tweehuijsen laten gaan, nóch
de Braber missen. Nu eens gaf hij de Braber toe,
wanneer die op een bepaald punt iets voorstelde
waarvan ook hem wel duidelijk was dat het een ver
betering was, dan weer kwam hij in het straatje van
Tweehuijsen door voorgestelde veranderingen op
de lange baan te schuiven, en meestentijds koos hij
de weg van de minste weerstand door er niet te zijn,
geen tijd te hebben, andere dingen aan zijn hoofd te
hebben. Zo hoopte hij het te rekken en vertrouwde er
vaag op dat alles wel op zijn pootjes zou terecht ko
men.
Maar de jonge de Braber zag door die manoeuvres
heen. Hij was er van overtuigd, dat niet alleen het
bloembollenvak maar iederë zaak op zichzelf toege
rust en gered moest zijn om de zich duidelijk af te
kende ontwikkelingen in Europa en de rest van de
wereld het hoofd te kunnen bieden. Alleen een man
die dacht „het zal mijn tijd nog wel uidienen” en die
zich van de toekomst niets aantrok, kon het zich ver
oorloven, de ogen daarvoor te sluiten. De firma Stok
Zoonen moest niet achteraan komen, maar in het
concert van de toekomst een eerste viool spelen. Dat
was nu wat Reindert zich maar zo moeilijk kon be
grijpen: dat een jongen als Piet de Braber zich daar
dik om maakte. Het was toch zijn zaak niet? Hij be
greep dat niet, al was er van medezeggenschap in het
bloembollenbedrijf nog gans geen sprake, vele jaren
lang vele employe’s helemaal op eigen houtje en vaak
zonder dank van de baas, de medeverantwoordelijk
heid hadden gedragen voor het bedrijf waaraan zij
hun krachten gaven, en dat Piet de Braber een van
die mensen was.
Eén van die mensen die het bedrijf eenvoudig niet
kunnen zien als een broodwinning. Voor wie de zaak
waarin zij werken, hun zaak is. Maar al stond Rein
dert Stok met zijn ideeën nog stammend uit de ver
leden tijd, hier vreemd tegenover, zo veel temeer vond
hij begrip bij Nel Stok! Zij was een dochter van haar
vader. Maar ze was van een andere tijd. Terwijl hij
bij voorkeur in het verleden keek, waarin de bloem
bollenman er altijd nog in geslaagd was de boot te
halen, was haar blik op de toekomst gericht. Zij had
een zakjenhoofd. En terwijl haar vader met zijn in
geroeste ideeën over een „mannenbedrijf” er niet toe
Waarin Reindert Stok zich het hoofd breekt over
werkmethode verbetering, en een boekhouder ont
slaat die fluitend de benen neemt.
„Piet,” zei Nel Stok, ,je bent met je verkeerde been
uit bed gestapt”.
Piet de Braber grinnikte maar niet vrolijk. Hij zou
gesnauwd hebben, als het niet de dochter van de baas
was geweest, die het gezegd had. Maar ook weer niet,
omdat ze de dochter van de baas was. Want dat ver
gat je bij het samenwerken met Nel.
Ze hadden natuurlijk eerst heel netjes u tegen elkaar
gezegd, meneer de Braber en juffrouw Stok, maar in
de grote bollenfamilie beginnen de bazen al met el
kaar allemaal bij de naam te noemen, en dat moet
ook wel. Hoe zou je al die Van Tillen. Guldemonden,
die van Zantens en die Segersen uit elkaar kunnen
houden als je niet verwijzen kon naar Jan of Piet of
Cor of Gerrit? En waren daar niet allerlei neven
verwijzingen nodig als: van de stenen muur? of van
Vredehof of lange Jan in tegenstelling tot ge
woon maar Jan? Om maar te zwijgen van de Noord,
waar ze met al die A., B. en Czoons zaten te worste
len?
En Piet de Braber was maar drie jaar ouder dan
Nel, al wist hij machtig veel. Een kop als een ijzeren
pot, zei Reindert. Een best geheugen voor cijfers niet
Wij betrekken ALLE vooraanstaande merken,
zoals AUDIUM - OTICON - PHILIPS - SIEMENS
en WIDEX RECHTSTREEKS VAN DE FABRIEK
en zijn verzekerd van de wetenschappelijke en
technische steun van deze fabrikanten.
Contactlensspecialist
K. TIENDEWEG 12,
7 huizen vanaf de Markt.
KLEIWEG 108,
naast Klelwegbrug.
WADDINXVEEN:
KERKWEG 189,
bij de hefbrug.
