Eerst naar het toilet schoolkind heeft n el eens bus gezeten 16 AUTOBUSONDERNEMERS MET EIGEN DIENSTREGELING en dan met de bus mee in grijs/rode Busondernemer Gerrit Buitelaar (86) is weer alleen eigenaar van de zaak met meer dan 50 jaar ervaring DOCHTER MR. ANNIE H AZEN BERG-BUTE LAAR HELPT VADER ORGANISATORISCH EN ADMINISTRATIEF „HET IS EEN HARD BESTAAN” WEEKBLAD VOOR WADDINXVEEN DONDERDAG 23 AUGUSTUS 1973 Pagina 11 Voller en voller Reisorganisator Buitelaar heeft die veranderende behoefte aangevuld. Niet alleen door de manier waarop dit touringscar- en taxibedrijf met name voor de scholen reisjes in el kaar zet, maar ook door de keuze van het materieel. De bussen wor den goed onderhouden en zo nodig met nieuwe snufjes uitgerust. Be dacht moet daarbij worden dat een nieuwe autobus tegenwoordig zo’n anderhalve ton kost en natuurlijk veel langer kan meegaan dan een auto. Wij begrijpen na u dit verhaal verteld te hebben best dat de „Ge broeders G. en W. Buitelaar” graag reclame maken door er op te wijzen dat zij een zaak zijn met meer dan vijftig jaar ervaring hebben. in het belang van het bedrijf,” vindt Gerrit Buitelaar en bracht dan ook een flinke som geld op tafel om het touringcar- en taxibedrijf alleen te kunnen voortzetten. Tenslotte was hij 53 jaar geleden ook de oprichter van deze zaak. Schadeloosstelling WADDINXVEEN „G. Buitelaar. Autobusondernemer” staat er met eens in het „goud” geschreven letters op een zwart stukje marmer naast de voordeur van het huis aan de Kerkweg 13. In dat huis woont de 86-jarige Gerrit Buitelaar, sinds kort opnieuw alleen-eigenaar van het touringcar- en taxibedrijf „Gebroeders G. en W. Buitelaar”. Broer Willem Sebastiaan (88), die twee weken geleden zijn naast het huis van Gerrit gelegen woning ruilde voor een kamer in Huize Souburgh, is zo’n vijftig jaar mede-eigenaar van dit in 1920 opgerichte bedrijf geweest. Vorig jaar liet h ijzich door zijn broer uitkopen. De naam van het bedrijf zal overigens dezelfde blijven. Schoolreisjes „Het regelen van dergelijke zaken kun je het best doen als de betrok kenen nog leven. Eigenlijk hadden wij het gezien onze leeftijden al eer der willen doen, maar het is er pas vorig jaar van gekomen. Aan even tuele ruzies na onze dood heb --- a— niets en die zijn overigens ook nietjBguimmgloze” tijdperk. In een klein ge bied reden soms enkele tientallen auto busondernemers hun diensten. Zonder overleg, zonder samenwerking en vaak zonder dat him dienstregelingen op el kaar waren afgestemd. Eigenlijk vroeg deze situatie om overheidsingrijpen. Het was dan ook niet zo heel erg verwonder lijk dat de overheid in 1937 aankondigde over 5 jaar paal en perk te zullen gaan stellen aan het chaotische streekvervoer van dat moment. Dat betekende evenwel dat de Gebroeders Buitelaar in 1942 hun vergunning tot het onderhouden en ex ploiteren van de autobuslijndienst tussen Boskoop en Rotterdam werd „afgeno men” ten gunste van de toenmalige auto busonderneming Citosa. In die twintiger jaren vond de gemeenteraad van Wad dinxveen het openbaar vervoer in en om onze gemeente overigens zó ideaal dat met algemene stemmen zelfs een motie werd aangenomen om de aanleg van de spoorlijn Gouda-Alphen aan den Rijn achterwege te laten. Immers men kon toch 11 maal per dag met de stoomboot naar Boskoop en Gouda en ook nog vijf keer met de bus. Zelfs bestond de moge lijkheid om drie maal per dag met de bus in Rotterdam te komen en als men op de fiets naar Boskoop ging was het ook nog mogelijk om drie maal per dag naar Leiden te reizen. Maar de ontwik keling was niet tegen te houden. In 1934 kon in Waddinxveen toch de eerste trein worden begroet. U zult begrijpen dat de Gebroeders Buitelaar het nog altijd on verkwikkelijk vinden dat hun vergunning niet langer meer automatisch kon wor- Dat kon toen gemakkelijk in het „ver- In de jaren twintig stond deze bus, die de dienst Boskoop-Rotterdam onderhield, voor de fotograaf te pose ren op het Hofplein in de Maasstad. Op de voorgrond ziet u in het midden chauffeur Gerrit Buitelaar en rechts naast hem de (jonge) conducteur. De passagiers zijn er voor het maken van deze foto ook maar op hun voor deligst gaan bijzitten. Foto: WvW/Sjaak Noteboom Het is jammer dat hun vroeg gestorven vader geen getuige heeft mogen zijn van de verwoede pogingen van twee van zijn acht kinderen om brood op de plank te krijgen. Gerrit ging na zijn dienstplicht vervuld te hebben van 1910 tot 1913 op een boerderij in Australië werken. Weer terug in Waddinxveen werd hij tuinder. Wat later zou hij als melkrijder aan de slag gaan. Dat rijden met boerenmelk naar de melkfabriek in Rotterdam bleef niet onopgemerkt. Het aantal meerijders groeide zienderogen. Bij Gerrit Buitelaar ging toen een lichtje branden. „We moes ten er eigenlijk een autobusdienst van maken,” dacht hij en sprak hij tot zijn broer. Willem zou het chaufferen onder de knie proberen te krijgen, terwijl Ger rit zwoegde om vorm te geven aan zijn idee. De gemeenten die hij aandeed ble ken bereid in de kosten wat bij te dra gen en zo ging in het najaar van 1920 een autobus de dienst tussen Boskoop en Rotterdam onderhouden. den verkocht en Gerrit en Willem ge woon in die tijd het geld niet hadden om de hun zo vertrouwde omgeving te ko pen moest definitief naar iets anders worden omgezien. Trots staat hij daar voor twee van de in totaal zes autobussen, die de Waddinxveense autobusondernemer Gerrit rijk is. Foto: WvW/Sjaak Noteboom gen (sommige door fusies tot stand ge komen) die meer dan 10.000 passagiers per jaar vervoeren. Dan zijn er nog eens twaalf, die tekenen voor een aantal pas sagiers tussen de vijf en tienduizend. En onderaan schommelen nog wat kleintjes. Het imago van het reizen per bus is de laatste jaren grondig gewijzigd. Het doorrijden ’s nachts om toch maar zo snel mogelijk op de plaats van bestem ming in Oostenrijk of Zwitserland te zijn komt bijna niet meer voor. Hetzelfde geldt - de heer Buitelaar wijst op deze verandering - voor het meenemen van lunchpakketten. Nee, het Waddinxveense vervoerbedrijf heeft ook gemerkt dat de bustoerist anno 1973 iemand is die tijd heeft, die gesteld is op luxe en die voor al veel meer wil zien onderweg. Vandaar ook de populariteit van de toerreizen. Streekvervoer gefusioneerde De tourreizen, waarbij men dus niet op vaste standplaatsen en route blijft waren - en zijn ook dit jaar - favoriet. Op de toeristische busmarkt opereren in Neder land ongeveer twaalf grote ondememin- Bekend is dat de bus als vervoermiddel naar vakantiebestemmingen de slag met het vliegtuig niet heeft verloren. Van de inzinking uit de jaren 1965 en volgende heeft het zich volledig hersteld. Ruw ge schat reisden vorig jaar 420.000 Neder landers met de bus naar het buitenland. WADDINXVEEN Mr. Annie Hazenberg-Buitelaar (48), net teruggekeerd van vakantie, zegt het touringcarbedrijf een vertrouwde zaak te vinden. Hoe wel zij pas sinds vorig jaar haar vader organisatorisch en administratief helpt - een zaak die altijd met hart en ziel werd gedaan door Tiny Buitelaar, de nicht van Annie - mag natuurlijk niet vergeten worden dat zij toen zij nog niet was getrouwd en thuis woonde met het bedrijf is meegegroeid. „Het was na tuurlijk erg leuk om in de bussen van je vader op schoolreisje te gaan,” weet Annie nog heel goed. Zij meent dat de huidige grootte van het touringcar- en taxibedrijf G. en W. Buitelaar haar de moeilijkheden waar vooral de kleinere touringcarbedrijven mee kampen zal besparen. Toch spreekt zij van een hard bestaan. Je moet het eigenlijk in een paar maanden verdienen,” zegt ze en voegt er aan toe gelukkig in staat te zijn dit werk met het huisvrouw zijn te kunnen combineren. Het in Heemstede wonende echtpaar Hazenberg heeft twee kinderen. Rijden er nu zes grijs-wijnrode bussen van de Waddinxvener Buitelaar kris-kras door Nederland en biedt dit bedrijf in het hoogseizoen aan zes a zeven mensen werk, dat was toen anders. Heel anders zelfs. Er moest destijds een autobus wor den gebouwd op het chassis van een vrachtwagen. Dat deden de mensen van Verheul overigens zonder te blikken of te blozen. Dat die allereerste autobus zonder meer goed moest zijn is een dui delijke zaak. Het voertuig moest het al tijd doen en deed het ook altijd. Er werd in die dagen drie keer per dag op en neer gereden tussen Boskoop en Rotter dam. Al gauw werd het aantal diensten tussen beide gemeenten opgevoerd tot zes per dag. Er werd gereden volgens de dienstregeling van de heren Gerrit en Willem Buitelaar. De twee broers verzorgden de autobus lijndienst Boskoop-Waddinxveen-Zeven- huizen-Moerkapelle-Bleiswijk-Berg- schenhoek-Hillegersberg-Rotterdam met veel plezier en ook met veel succes. De bussen raakten voller en voller, terwijl de frequentie steeds maar moest worden opgevoerd. Hard werken was het overi gens wel voor beide op het boerenbedrijf opgegroeide broers. Gerrit en Willem hadden met elkaar gemeen dat ze beide ondernemend waren. Het boerenbedrijf leek hen - zeker in de jaren rond de eer ste wereldoorlog - niet in staat te stellen een redelijk belegde boterham te verdie nen. Daarbij komt dat de boerderij niet tot het eigendom behoorde van de fami lie Buitelaar. Alleen het vee dat daar aan het Noordeinde rondliep. Toen dan ook de boerderij door de eigenaar zou wor- Op 15 mei 1942 verloren alle autobus- dienstvergunningen dus hun geldigheid. Het klinkt nu - ruim dertig jaar later - een beetje vreemd in de oren dat men toen ten tijde van de Tweede Wereld oorlog nogal wat drukte durfde te ma- steeds meer lijndiensten. In 1939 werd bijvoorbeeld de dienst van Erkelens (Hazers- woude-Benthuizen-Weipoort- Leiden) overgenomen, waar door Citosa naast in Rotter dam en Den Haag nu ook be langen kreeg in Leiden. In 1947 vond een fusie plaats met de NV Autobusdienst- ondememing De Rijnstreek. Eerder had Citosa, in 1945 spoorwegdochter, onder druk van die destijds op handen zijnde reorganisatie en con centratie van autobusdiensten overeenstemming weten te be reiken met de Gebroeders G. en W. Buitelaar. Een schade vergoeding werd hun deel. Daarnaast was het een verre van plezie rige tijd: door gebrek aan vloeibare en later vast motorbrandstoffen moesten steeds meer autobusondernemers de dienstregeling beperken. In de oorlogs jaren werden heel wat bussen ook inge schakeld voor het vervoer van kinderen en het halen van voor ziekenhuizen be stemde levensmiddelen. Maar ook na de Tweede Wereldoorlog moesten de Ge broeders Gerrit en Willem Buitelaar brood op de plank zien te krijgen. Een lijndienst beginnen kon niet meer. Gerrit Buitelaar achter het stuur van „zijn” autobus. Foto: WvW/Sjaak Noteboom 1928. De heer J. Kok exploi teerde toen met de heer C. F. Middelkoop de lijn Zoetermeer -Leidschendam-V oorburg- Rijswijk-Den Haag, die echter zo slecht liep dat de heer Middelkoop zich al spoedig terugtrok, waarop de heer Kok en chauffeur N. P. de Vries de lijn Benthuizen-Zoetermeer- Berkel-Bergschenhoek-Rotter- dam overgenomen. Dat bete kende dat er opnieuw een stap werd gezet in de richting van een ook door de overheid na gestreefde vorming van een streekvervoerbedrijf. De NV Citosa - de naam is een vrou- welijke verbuigingsvorm van het Latijnse Citus (snel) - werd het overkoepelende orgaan van WADDINXVEEN Het mee gaan met de bus was in die voor oorlogse jaren vol gemoedelijk heid. Wij denken dan aan de boe renwoning, waar aan het hek overdag een rode zakdoek en ’s avonds een rode lamp werd op gehangen als teken, dat een der bewoners wilde meerijden. Of aan die boerenwoning, waar een der kinderen de bus liet stoppen met de mededeling, dat moeder zó kwam, doch eerst nog even naar het toilet moest. En eer dan na het instappen van moeder de por temonnee uit de zak van een der ontelbare onderrokken te voor schijn was getoverd, gingen meer dere - toen nog niet zo kostbare - minuten verloren. In die tijd ook keek niemand er gek van op als chauffeurs bijvoorbeeld bij han delaren gingen aanbellen om te vragen of ze nog mee wilden rij den naar de markt „Dan schakelen we volledig over op een touringcarbedrijf”, besloot men eensge zind. Er werden „nieuwe” bussen ge kocht en de uitstapjes - waar de twee Waddinxveense broers al eerder weg mee wisten - namen in aantal toe. Ook bij diverse feestelijke gelegenheden bleek de autobus een prima vervoermiddel te zijn. Er moest hard gewerkt worden door Gerrit en Willem Buitelaar. Zij werden gesteund door de chauffeurs Jacob Bik ker en Koos Romijn. Beiden werken al meer dan dertig jaar bij Buitelaar. Gerrit Buitelaar spreekt graag over „on ze jongens”. Zij zijn het immers, die het vervoerbedrijf tot bloei hebben weten te brengen. „Zonder hen was ook ik ner gens,” zegt de Waddinxveense busonder- nemer, die er trots op is zijn bedrijf zon der hulp van de bank te hebben kunnen uitbouwen. Nu Willem is uitgekocht en Gerrit zich te oud voelt het bedrijf ook daadwerkelijk te leiden, is zijn dochter mr. Annie Hazenberg-Buitelaar (48) uit Heemstede ingesprongen om het tou ringcar- en taxibedrijf „Gebroeders G. en W. Buitelaar” organisatorisch en ad ministratief de helpende hand te bieden. Zij trok Piet Noordijk uit Gouda als be drijfsleider aan. Gerrit Buitelaar loopt nu alleen nog maar dagelijks in de gara ge aan de Kerkstraat rond. ken over die vergunningen. Natuurlijk, het ging om de boterham van velen. Maar het was ook oorlogstijd. Boven dien werden er behoorlijke bedragen aan schadeloosstellingen uitgekeerd. Maar toch kunnen wij het verdriet van Gerrit en Willem Buitelaar best begrij pen. Een negental bussen was er inmid dels om een uurdienst tussen Boskoop en Rotterdam te onderhouden. Op markt dagen gingen er wel vijf bussen, volge pakt met mensen, naar de Maasstad. Op een gegeven moment was daar de dienst tussen Zoetermeer en Gouda bij gekomen. zakelijk was. In Hollands Midden oefenden bijvoorbeeld voor de oorlog zestien auto- busodnememers hun lijndien sten uit. Ze hadden allemaal een eigen dienstregeling. Mis schien kennen de ouderen on der ons die autobusonderne mers van toen nog wel: na tuurlijk de Gebroeders G. en W. Buitelaar uit Waddinxveen, Trio uit Boskoop en de auto- busondememing Moda uit Alphen aan den Rijn. De au- tobusdienstondememing Cito sa NV, het in 1969 met de NV Westlandse Maatschappij vervoerbedrijf dat toen onder de naam Westnederland is ver der gegaan, is ontstaan in Het Waddinxveense vervoersbedrijf is nu gespecialiseerd in schoolreisjes. Het is helemaal niet overdreven om te stellen dat elke Waddinxveense scholier eens in zijn leven in een bus van Buitelaar heeft gezeten. Ook de bejaarden zijn er jaren lang in vervoerd naar de door de Mid- denstandsvereniging Waddinxveen uitge zóchte bestemmingen. Daarnaast wordt Buitelaar gevraagd tot in de verre om trek schoolreisjes te verzorgen. De zaken gaan zo goed dat tot op dit moment 57 bussen moesten worden bijgehuurd om aan alle aanvragen te kunnen voldoen. Verre reizen worden er met de grijs wijnrode bussen vrijwel niet onderno men. WADDINXVEEN Op 15 mei 1942 verloren alle auto- busdienstvergunningen, na een hieraan vooraf gegane opzeg termijn van vijf jaar, hun gel digheid. Daaronder bevond zich ook de vergunning tot het onderhouden en exploiteren van de autobuslijndienst Bos koop-Rotterdam van de Ge broeders Gerrit en Willem Buitelaar uit Waddinxveen. Op deze pagina herinnert de 86-jarige autobusondernemer Gerrit Buitelaar aan dat vol gens hem onverkwikkelijke moment. Niettemin vond de overheid en kennelijk ook de bezetter destijds dat reorgani satie en concentratie van au tobusdiensten dringend nood- den verlengd. In die moeilijke twintiger en dertiger jaren hadden toch ook zij hun steentje bijgedragen tot een beter openbaar vervoer.

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Weekblad voor Waddinxveen | 1973 | | pagina 11