Nieuw seizoen
voor Concordia
MARIJT
voor bedrijven en
particulieren...
Theo Blom sluit 30-jarige apotheekhouden.de praktijk af
Briljanten
bruiloften
Leven als
God in
Frankrijk
Theo Blom
geboren en
getogen
Utrechter
worn
a
AUTO-
r POETS-
I CENTRALE
1-
tj
Pagina 13
Woensdag 19 augustus 1992
Weekblad voor Waddinxveen
dichtst bij de mensen
plas (’’Samenwerken aan gezond- nu nog niet. Wij hebben onszelf
Wilhelmmakade 58
Waddinxveen - 01828-18468
Geopend ma Vm vrij 8.30-1730 uur
taal gaan doen, meer gaan lezen,
meer gaan fotograferen, meer aan
geschiedenis gaan doen en meer
aandacht gaan besteden aan de
kinderen en ons kleinkind”.
”Ik zal natuurlijk ook de ontwik
kelingen in mijn vak een beetje
bijhouden, want ik blijf lid van
het KNMG. Maar ik zal er niet
meer actief in zijn. Ik zal bijvoor
beeld geen keuringen meer gaan
doen of als arts bejaardenreizen
gaan meemaken. En verder heb
ben wij veel vrienden en kennis
sen in de niet-medische sfeer”.
Het blijven wonen in Waddinx
veen was geen discussiepunt?
”Nee, helemaal niet. Waddinx
veen is een heerlijk, fijn en prima
dorp om er te wonen. De plaats
op zich is geen schoonheid, maar
wel heel erg groen. En we zitten
dicht bij de grote steden, waar ik
ook graag kom voor concerten en
tentoonstellingen”.
”Ik hou van het mooie en zeer af
wisselende polderlandschap hier,
waar het heerlijk fietsen is. Zuid-
Holland vind ik de mooiste pro
vincie die er is. Het is hier schit
terend”.
”We hebben nooit één seconde
spijt gehad van Waddinxveen.
Het was een uitstekende keus.
We hebben ons er van het begin
af aan heel erg thuis gevoeld.
Voor ons dus geen huisje op de
Veluwe”.
WADDINXVEEN - Wat
maakt Frankrijk zo speciaal
dat God daar zou willen leven.
Ik weet het niet. Afgelopen
maanden ben ik eens gaan kij
ken, weliswaar niet met de be
doeling om daar de rest van
mijn leven te slijten.
Ik ben tenslotte God niet.
Frankrijk heeft wel iets, wijn,
vooral veel wijn, strand en zee.
En dan die zon, mijn hemel
wat is het daar warm.
En wat dacht je van de Franse
mannen, ook warm en lang
niet mis. Niet allemaal natuur
lijk, maar er lopen exemplaren
rond
Van de vrouwen weet ik het
niet zo goed, heb ik eerlijk ge
zegd ook niet zo op gelet. Sor
ry hoor.
Wat ook opvallend is in
Frankrijk zijn de honden. Je
zou denken dat ze maar één
soort kenden. Dat is niet zo. In
Parijs lopen andere soorten
rond, meer robuuste types, ste
vige herderachtige soorten,
meer mijn type honden.
In het Zuiden lopen damesach
tige hondjes rond, hondjes van
de oude stempel hoor, het eni
ge wat zij doen, is mooi zijn,
en ik moet zeggen als je ervan
houdt zijn ze mooi. Zwart,
grijs, bruin, geel en wit, ge
kruld, gekapt, gesokt en een
pluimstaartje, ja, opgepoetst
en afgestoft.
De Fransen houden veel van
hun honden. Ze nemen ze over
al mee naar toe. Ook naar de
camping, minimaal één op de
twee tenten heeft één of meer
honden of katten. Reuze gezel
lig, want honden zijn altijd
nieuwsgierig en gaan regelma
tig op stap om te kijken of ze
een gezellig maatje vinden.
Vaak is dat ook zo, en dan
gaan ze samen, komen bij mijn
tent of die van de buren en la
ten hun visitekaartje achter als
ik niet thuis ben.
Gelukkig komen ze altijd te
rug, om te kijken of ik er al
ben, want ze vinden mijn uit
spraak van het Frans zo leuk,
vooral als ik boos ben...
Nu ik het toch over die uit
spraak heb, daar kun je toch
gekke dingen mee beleven....
Nou geef ik toe, het is lang ge
leden dat ik Frans heb gehad,
en dat was dan nog maar voor
een jaartje....
Maar als ik gewoon ”une cof-
fée, duo lait en troi croissants”
bestel, dan moet ik toch ge
woon 1 koffie, 2 melk en 3
croissantjes krijgen.
Nou bijnadie croissantjes
lukte, die koffie ook, alleen de
melk had de ober in de koffie
gegooid, en als je koffie zwart
drinkt is dat niet lekker.
Maar bij de tweede poging is
het dan toch gelukt, koude
melk? vroeg de ober nog voor
de zekerheid, wie wie mesjeu.
Oké dan krijg je koude melk,
veel ijsklonten en weinig melk.
A raison van 70 Franse francs.
Oftewel twee en twintig gul
den.
Detail dacht ik nog, detail....
Maar nee, dat was geen detail
dat was standaard.
Gelukkig hebben ze in Frank
rijk ook van die wonderlijke
muren waar je een stukje plas
tic instopt, een paar cijfertjes
intoetst en voila, daar komen
de francjes uit de muur rollen.
Geweldig.
Wat je thuis in je brievenbus
krijgt is minder, maar in zon
nig Frankrijk vindt je dat
slechts een detail
Na zo’n anderhalve week, ga
ik weer eens aan thuis denken,
en als ik dan na ruim twee we
ken weer thuisben en weer een
lekkere bruine boterham kan
eten met hagelslag, dan denk
ik, laat God maar in Frankrijk
wonen....
Ik blijf wel in Waddinxveen.
DOOR
langrijk, al klinkt dat misschien
heel ouderwets. Dat samen aan
pakken was ik ook van huis uit ge
wend. Mijn vader en moeder heb
ben ook samen de banketbakkers
zaak opgebouwd”.
De praktijk zonder patiënten ging
in Waddinxveen van start op 10
mei 1962 op het tijdelijke adres
aan de Nassaulaan 22. In oktober
van dat jaar werd het nieuwge
bouwde pand aan de Koningin
Wilhelminasingel 83 betrokken.
De nu verlaten praktijk met
woonhuis aan de Jacob Catslaan 1
werd in maart 1970 betrokken.
”De praktijk groeide dertig jaar
geleden vrij langzaam. De winter
van 1962-1963 was ook nog eens
heel erg streng. Er was maanden
lang bijna geen werk. De woning
bouw in de Vondelwijk schoot ook
maar niet op en er kwamen dus
ook geen nieuwe patiënten. Voor
de 50 patiënten die we toen had
den waren we wel elke dag aan
huis gekluisterd, want de andere
huisartsen nodigden ons pas na
een half jaar uit deel te nemen
aan de weekeinddiensten. Zo ging
dat toen”.
Theo en Do Blom kijken in Wad
dinxveen terug op een actieve pe
riode. Theo Blom was lid van de
commissie van bestuur van de sa
menwerkingsschool voor HAVO-
Atheneum aan de Sniepweg. Ver
der is hij lid van de Lions Club
Waddinxveen, waarvoor ook zijn
vrouw zich inzet, zoals voor de or
ganisatie van de jaarlijkse Kinder-
markt op Koninginnedag. Tot slot
is hij nog bestuurslid van de sla
pende Humanistische Stichting
Huisvesting Bejaarden in Wad
dinxveen.
Do Blom, samenstelster van de
wekelijkse publikaties van de me
dische weekeinddiensten, was be
stuurslid en voorzitter van de af
deling Waddinxveen van de Ver
eniging voor Openbaar Onderwijs
en sloeg in die functie officieus
de eerste paal voor de openbare
Mr. A. de Roosschool aan de
Wingerd. In dit schoolgebouw is
nu de protestants-christelijke De
Savornin Lohmanschool onderge
bracht.
Het artsenechtpaar heeft twee
kinderen en één kleinkind. De
nog thuis wonende Lucas (27),
die in de muziek zit, en Judith
(29), die thuis is in de computer
wereld.
”De liefde voor het huisartsenbe
roep houdt dus bij mij weer op”,
stelt de Utrechtse banketbakkers-
zoon Theo Blom nuchter vast.
WADDINXVEEN - Maandag 17 augustus is de Waddinxveen-
se muziekvereniging Concordia van start gegaan met het nieuwe
seizoen. Elke week zijn er repetities in het clubgebouw De Hoge
Noot aan de J.W. Frisoweg. Maandagavond de mini-majorettes
en majorettes, dinsdagavond het slagwerkensemble en donder
dagavond harmonie. Lesgevers zijn Myrna Smithuis, Jan Alblas
en Gerrit de Knegt.
Er staat voor Concordia weer een
aantal activiteiten op het pro
gramma. Zo zullen de groepen
eerst langzaam aan weer met hun
repetities gaan beginnen. De ma
jorettes, het slagwerkensemble en
de harmonie, zullen zich gaan
voorbereiden voor hun eerste acti
viteit, een buitenoptreden op 17
september.
Dit buitenoptreden zal waar
schijnlijk plaatsvinden bij ”Sou-
burgh”. De harmonie zal daar in
orkestopstelling zitten. De mini-
en majorettes laten dan hun
shows zien, bestaande uit diverse
danspassen en oefeningen met
hun twirlstok.
Dit doen zij op de muziek, die de
harmonie speelt, en de drumband
zal diverse marsen ten gehore
brengen, waarvan sommigen met
de harmonie gespeeld zullen wor
den.
Dan zal op vrijdag 9 oktober het
najaarsconcert gegeven worden,
(voorheen werd dit concert alstijd
in het voorjaar gehouden). Dit
concert wordt gegeven in de Ont-
moetingskerk aan de Groensvoor-
de. Ook aan dit concert zullen al
le groepen deelnemen.
De mini-majorettes en majorettes
zijn bezig met het instuderen van
een show op de muziek van de be
kende musical The Cats, en ze
maken een show op ’’Rock en
Roll” muziek.. Dit alles o.l.v. de
instructrice, Myrna Smithuis.
De drumband zal tijdens dit con
cert optreden als slagwerkensem
ble. Eigenlijk valt bij Concordia
niet meer te spreken over een
drumband, want ongeveer twee
jaar geleden zijn zij overgestapt
van drumband naar slagwerken
semble.
Dat houdt in dat zij meer slagin
strumenten hebben, dus naast
trommels bijvoorbeeld ook een
pauk en een xylofoon. Dit bete
kent dat zij daardoor diverse soor
ten muziek kunnen spelen, waar
onder Zuidamerikaanse muziek.
De harmonie van Concordia is,
ondanks dat de deelname aan een
concours niet is doorgegaan, toch
verder gegaan met het instuderen
van de concoursnummers, name
lijk de ’’Ouverture Millitaire
1810”, een klassiek moeilijk mu
ziekwerk, en ’’Twins”, een mu
ziekstuk over een tweeling die
qua karakter geheel verschillend
zijn. Op laatstgenoemd muziek
werk zullen de majorettes ook een
show laten zien. Verder zullen er
nog diverse andere muziekstuk
ken, van klassiek tot modern op
het programma staan.
Een geheel andere activiteit staat
gepland op zaterdag 31 oktober,
namelijk de rommelmarkt. Deze
zal weer gehouden worden in het
clubgebouw De Hoge Noot aan
de J.W. Frisoweg.
Die regelde dat allemaal, want hij
vond ook dat er een katholieke
arts moest komen. Hij reed ons
door het dorp rond en zorgde er
voor dat wij ons in Waddinxveen
vrij konden vestigen. De rest
moesten we natuurlijk zelf doen”.
De dertigers Theo en Do Blom
vonden Waddinxveen met vier
huisartsen (Helleman, Hemminga
sr., Van der Linde sr. en De
Geus) en toen nog zonder een
zelfstandige apotheek een leuke
plattelandsplaats. Dorpsachtig
met zo’n 12.000 inwoners en toch
temidden van de grote steden. Bo
vendien was de praktijk voorzien
van een apotheek.
Van Theo Blom’s acht vaste assis
tentes gedurende 30 jaar was zijn
vrouw Do de eerste. Zij had ne
gen jaar kantoorwerkzaamheden
verricht bij een kruideniersgroot-
handel en bij een radio- en tv-im-
portbedrijf. Met een schriftelijke
cursus bereidde zij zich op haar
nieuwe taak voor.
’’Theo was een vriend van mijn
broer. Mijn broer bracht hem een
keer mee naar huis. Ik zag er als
17-jarige wel wat in. Dat ging vrij
snel. Wij zijn ook vrij lang ver
loofd geweest, compleet met
kaartjes, verlanglijstjes en lingen.
We trouwden in 1957 eerst voor
de wet. Belastingtechnisch scheel
de dat 12 gulden in de maand.
Dit jaar zijn we dus ook 35 jaar
getrouwd”, vertelt Do Blom.
”We hebben steeds zeer trouw
personeel gehad. De steeds zelf
opgeleide assistentes voor de dok
terspraktijk en de apotheek ble
ven lang en graag bij ons. Er is er
maar één ooit weggegaan, omdat
ze een andere baan had. Het ziek
teverzuim was bijna nul bij ons.
Dat tekende toch wel de goede
sfeer bij ons, want een huisartsen
praktijk is ook heel persoonlijk”.
”En we hebben veel samen ge
daan”, vult Theo Blom zijn vrouw
aan. ”Dat geldt voor iedere kleine
middenstander. Of je nu boer, sla
ger, banketbakker of huisarts
bent, het als echtpaar samenwer
ken is toch heel bijzonder en be-
”Een huisarts staat het
WADDINXVEEN - Burgemees
ter C.M. van der Linden heeft
maandagmiddag twee echtparen
die 60 jaar zijn getrouwd hartelijk
gefeliciteerd.
Eerst ging hij naar het echtpaar
A. Rozendaal-Molenaar van het
Jan van Bijnenpad 33 in Wad
dinxveen. De eerste burger kon
dit briljanten paar niet eerder zijn
gelukwensen aanbieden, omdat
het bruidspaar op 5 augustus - de
dag van de bruiloft - op vakantie
was.
Daarna ging hij naar restaurant
Bibelot aan de Limaweg waar het
echtpaar P.B. Rooiakkers-Mooi
van het Jan van Bijnenpad 103 in
Waddinxveen hun langdurig hu
welijksfeest vierden. Het tweede
briljanten paar recipieerde daar.
Spijkenisse. In de bekende praktijk aan de Jacob Catslaan 1 in
Waddinxveen-Noord is hij de nieuwe scepter gaan zwaaien.
Theo en Do Blom sluiten een ac
tieve periode van 30 jaar in Wad
dinxveen af. Het officiële af
scheid van de patiënten, vrienden
en bekenden is vrijdagmiddag om
vijf uur met een receptie in het
Anne Frank-centrum aan het Jan
van Bijnenpad.
Het Waddinxveense doktersecht-
paar blijft in Waddinxveen wo
nen. Dat is nooit een punt van dis
cussie geweest. Begin volgend
jaar trekken ze in hun nieuwe
huis aan de Kastanjelaan bij de
Sniepweg. Tot zo lang hebben ze
een tijdelijk onderkomen gevon
den aan het Noordeinde.
Praten met Theo Blom is een be
levenis op zich. Zijn toon is rus
tig, fluisterend soms, en hij zegt
geen woord te veel. Toch werd
het vorige week donderdagavond
met hem en zijn echtgenote Do
een alleraardigst gesprek bij de
koffie en een heerlijke witte Cha
blis uit 1988 over de wezenlijke
taken van een huisarts door de ja-
ren heen, het begeleiden van pati
ënten en allerlei Waddinxveense
belevenissen gedurende drie de
cennia.
Weekblad voor Waddinxveen: U
kwam in 1962 naar Waddinxveen
als katholiek arts. De pastoor had
om zo’n huisdokter gevraagd en
de burgemeester werkte daar aan
mee.
Theo G. Blom: ’’Waddinxveen
wilde er toen graag een katholieke
arts bij. Maar daar zat verder
geen enkele verplichting aan vast.
Ik voelde me gewoon huisarts en
niet zo zeer een katholieke arts.
Het stempel dat ik destijds kreeg
opgedrukt ging buiten mij om”.
”A1 vrij snel zijn we trouwens he
lemaal van het katholieke geloof
afgestapt. Dat hing niet alleen sa
men met de crisis binnen de
rooms-katholieke kerk, maar ik
geloofde ook niet meer in een ver
ticale verbinding”.
”We waren destijds vrij progres
sief, werden uit overtuiging hu
manist en zijn al jaren lid van het
Humanistisch Verbond. Mijn va
der heeft het met mijn standpunt
wel moeilijk gehad, want ik kwam
uit een zeer gelovig gezin. Maar
ik was het niet eens met de gang
van zaken binnen de rooms-katho
lieke kerk”.
Speelt de geloofsachtergrond van
huisartsen in het tegenwoordige
Waddinxveen nog een rol?
”Er zijn christelijke en liberale
artsen. Ik denk dat de patiënten
kringen van de Waddinxveense
huisartsen vooral geografisch zijn
bepaald. Het geloof speelde als
zodanig in mijn praktijk geen rol.
Dat heeft er niets mee te maken.
Ik zie dat als een persoonlijke
zaak van iedere patiënt”.
U en uw vrouw voelden zich snel
betrokken bij de Waddinxveense
samenleving. Zo werden politieke
bijeenkomsten van de Partij van
de Arbeid bezocht en acties van
de Vereniging voor Openbaar On
derwijs gesteund.
”Dat hield ook verband met de
jaar geboeid, want u had ook iets
anders kunnen gaan doen?
”Nee, ik heb nooit iets anders wil
len doen, al vind ik huisarts zijn
wel een zwaar beroep. De eisen
worden steeds hoger en je wordt
ook nog eens ouder, terwijl je in
de regel dag en nacht beschikbaar
moet zijn”.
”Het is ook een vermoeiend be
roep. Je staat altijd onder span
ning. Er kan ieder ogenblik iets
gebeuren. In wezen sta je 24 uur
per dag klaar. Voor waarneming
moet je altijd iets regelen, al is
die op zich in Waddinxveen goed
geregeld”.
Zijn er in Waddinxveen bepaalde
ziektes die opvallen?
”Nee. Ik hoor wel eens dat er in
deze laaggelegen polders meer
keel-, neus- en oorproblemen zou
den zijn, maar ik weet niet in hoe
verre die samenhangen met het
wonen en leven hier onder de zee
spiegel”.
’’Waddinxveen heeft wel een tijd
gekend met ontzaglijk veel kleine
kinderen. Toen de ene na de ande
re woonwijk erbij kwam waren er
enorm veel jonge gezinnen. Je
voelde je haast een kinderarts en
was ook volop verloskundige”.
”Ik had in het begin een zeer gro
te verloskundige praktijk. Ik heb
jarenlang honderden bevallingen
per jaar gedaan. Dat zijn er zo’n 2
a 3 per week en dan jaar in jaar
uit, dag en nacht”.
Deed u op het laatst nog bevallin
gen?
”Nee, al een jaar of acht niet
meer. Binnen een jaar tijd stopten
toen alle Waddinxveense huisart
sen met het zelf doen van beval
lingen. De tegenwoordige huisart
sen doen overeenkomstig de lan
delijke ontwikkelingen vrijwel
geen bevallingen meer. Mijn ver-
lostas is in ieder geval verstoft”.
’’Bevallingen doen zit natuurlijk
nog wel in hun opleiding, maar de
moderne huisarts is geen verlos
kundige meer. Hij laat de geboor
ten, die ook nog eens in aantal
zijn afgenomen, aan verloskundi
gen en ziekenhuizen over”.
In Waddinxveen staat u bekend
als een arts, die gemakkelijk te
benaderen was en al gauw een in
formele sfeer wist te scheppen.
”Dat weet ik niet. M’n patiënten tuurlijk geweest,’maar ze hebben
zich geleidelijk aan voltrokken
omdat je ook zelf meeveranderde.
Dat er geen bevallingen meer
worden gedaan is één van de be
langrijke veranderingen. Verder
denk ik aan de enorme uitbrei
ding van het aantal medicijnen en
allerlei technische verbeteringen
op medisch terrein”.
”Een huisartsenpraktijk is een on
derdeel van de maatschappij
waarin wij leven. Veranderingen
in de maatschappij dringen ook
door tot in de spreekkamer. Door
de jaren zestig en zeventig is de
mondigheid van de mensen, die
meer lezen en meer weten, be
hoorlijk toegenomen, hoewel die
mondigheid soms nog wel eens te
genvalt”.
’’Toch denk ik dat de belangrijk
ste zaken in wezen hetzelfde zijn
gebleven. Het eerste contact heeft
een patiënt nog steeds met zijn
huisarts. Die is het dichtst bij
hem blijven staan”.
”Dat zal ook de belangrijkste taak
van een huisarts blijven. Hij kent
de mensen, die met hun proble
men bij hem komen. De patiënten
hebben altijd het eerste contact
met hun huisarts. Hij is hen ver
trouwd en ze nemen hem in ver
trouwen”.
’’Daarin is volgens mij door de ja
ren heen in wezen nauwelijks ver
andering gekomen. Ik heb boven
dien stee<’
enten voldoende aandacht te ge
ven. Kijk, in iedere praktijk heb
je zeurpieten, dat is heel gewoon.
Maar zeurpieten kunnen ook iets
hebben”.
Hebt u zelf een huisarts?
”Nee, die had ik niet en die heb
lega’s is in het algemeen steeds
goed en hartelijk geweest, maar
het zijn en blijven natuurlijk alle
maal kleine zelfstandigen”.
”De contacten met de gemeente
zijn prima geweest. Vroeger was
ik nog één van de gemeentelijke
lijkschouwers. Maar dat is alle
maal veranderd”.
’’Door de komst van de ademana-
lyse-apparatuur werd je door de
rijkspolitie ook bijna niet meer
opgetrommeld voor het bij nacht
en ontij af nemen van een bloed
proef bij een dronken bestuurder.
Ook bij verkeersongevallen, bij
voorbeeld op de rijksweg, word je
al heel lang niet meer uit je prak
tijk gehaald”.
In de loop der jaren ging ook de
politiek zich met de huisartsen
bemoeien. De PvdA kwam met
een pleidooi voor een gezond
heidscentrum in de wijk Zuid-
heid”, 1981) en het gemeentebe
stuur ging zich met de komst van
de negende (vrouwelijke) huisarts
bemoeien (1988).
”Met dat PvdA-plan voor een ge
zondheidscentrum heb ik me des
tijds ook bemoeid, want ik zat in
de Commissie Gezondheidscen
trum van mijn partij. Ik was te
gen dat plan. Het sloeg helemaal
nergens op. Er zat wel een sociale
filosofie achter, maar het plan was
veel te duur, onpraktisch en niet
reëel. Ik vind een gezondheids
centrum hier ook achterhaald”.
”Op basis van een nieuwe wette
lijke regeling kreeg het gemeente
bestuur aan het eind van de jaren
tachtig een beslissende stem in
het vestigingsbeleid van huisart
sen. Die gelukkig dit jaar weer
verdwenen regeling, die overal
moeilijkheden opleverde, was in
gewikkeld, volkomen onwerkbaar
en echt waanzinnig. Er gingen
zich allemaal mensen mee be
moeien, die hiervan geen verstand
hadden”.
Zijn die duidelijke standpunten
u altijd in dank afgenomen?
”Je wordt er natuurlijk wel op
aangesproken, maar dat vind ik
niet erg. Het is heel goed om dui
delijke standpunten te hebben. Er
is geen enkele reden waarom dat
bij een arts dat niet zou kunnen”.
”Ik heb dat nooit als het afleggen
van verantwoording gevoeld.
Mensen zijn ook geïnteresseerd in
de mening die je hebt, willen we
ten wat je ervan denkt, vragen om
een standpunt”.
Dat geldt ook voor allerlei le
vensvragen, zoals euthanasie en
abortus provocatus?
’’Daarover heb ik ook duidelijke
standpunten. Het gaat daarbij om
moeilijke vragen van leven en
dood, die echter heel nauw en di
rect verbonden zijn met het art
senwerk”.
”Wat de euthanasie betreft vind
ik dat de mens in principe het
recht heeft om een arts, die zich
overigens gebonden moet weten
aan strenge regels, hulp te vragen
bij levensbeëindiging. In de prak
tijk komt dat ook voor”.
”Dat geldt ook voor abortus pro
vocatus. De vrouw moet de moge
lijkheid hebben zelf te beslissen.
Gelukkig is het aantal abortussen
sterk afgenomen door de bevrij-
ding van allerlei strenge regels, de
mondigheid van de mensen, goede
voorlichting en het gemakkelijke
gebruik van anti-conceptie”.
Is er in die dertig jaar dat u
huisarts in Waddinxveen bent ge
weest veel veranderd?
”Die veranderingen zijn er na-
WADDINXVEEN - KRO-tv-pre-
sentator Aad van den Heuvel
vaart in de tweede helft deze
week door de Gouwe van Gouda
naar Alphen aan den Rijn voor
zijn wekelijkse televisieprogram
ma ”1.000 Km voor de boeg”.
Na opnamen in Oudewater en in
Gouda doet hij donderdag 20 au
gustus Boskoop aan waar video-
opnamen in het Boomkwekerijmu-
seum gemaakt zullen worden.
De tv-opnamen zullen worden uit
gezonden op woensdagavond 9
september om half zeven (Neder
land 1) en zullen op dezelfde zen
der worden herhaald op zondag
middag 13 september om vier
uur.
Moor BERT J. WOUDENBERG
WADDINXVEEN - Het onderwerp komt een paar keer terug
in het gesprek met vertrekkend huisarts Theo G. Blom (65) en
zijn vrouw Do. ”Je staat als huisarts het dichtst bij de mensen.
Je bent hun eerste aanspreekpunt voor alle problemen, hoe klein
ook”, zeggen ze samen. Waddinxveens laatste apotheekhouden-
de huisarts is deze maand opgevolgd door J.J. Alberts (36) uit
noemen me bepaald niet allemaal
bij de voornaam. Maar misschien
speelt het een rol dat ik altijd een
praktijk heb gehad van mensen
die niet zo erg onmondig waren”.
”Ik ben ook helemaal niet autori
tair in mijn benadering van de
mensen. Mijn afkomst is ook heel
gewoon. De afstand tussen mijn
patiënten en mij is heel klein. Ie
dereen is voor mij gelijk en ik
met hen. De mensen moesten bij
mij in de spreekkamer hun ei
kwijt kunnen. Dat vond ik belang
rijk. Ik heb het gevoel dat ze dat
waardeerden”.
Hoe was de samenwerking met de
collega’s, met de gemeente en met
de rijkspolitie?
maatschappelijke ontwikkelingen. r”De samenwerking met mijn col-
Nog niet zo lang geleden heb ik
weer eens een PvdA-vergadering
bezocht. We zijn nog steeds lid
van die partij. Als er iets aan de
knikker is, zoals met de WAO- en
Ziektewetdiscussie, word ik weer
actief, maar dan aan de rechtse
kant van de partij”.
”Do heeft zich als ’’verontruste”
jarenlang voor het openbaar on
derwijs ingespannen. Zelf ben ik
voor de openbare sectie van meet
af aan lid geweest van de commis
sie van bestuur van de samenwer
kingsschool voor HAVO-Athe-
neum. Dat heb ik een hele leuke
tijd gevonden”.
En druk in de weer voor de Lions
Club Waddinxveen.
’’Ja, en dan vooral voor wat be
treft de SOS Kinderdorpen en de
kinderen die we dank zij de op
brengsten van de jaarlijkse
Kindermarkten op Koninginnedag
hebben kunnen adopteren. Do en
ik voelen ons daar sterk bij be
trokken. Het ideetje kwam ook
een beetje bij mij vandaan”.
Wat sprak u in de huisartsge
neeskunde het meest aan?
”Je staat het dichtst bij de men
sen. Dat vind ik erg fijn. Als huis
arts heb je met de eerste en meest
uiteenlopende problemen te ma
ken. Het is de echte eerste lijn.
Dat maakt het wel moeilijk, want
je kunt niet van alles iets weten,
maar ook boeiend”.
”In tachtig procent van de geval
len zijn de eerste problemen klei
nigheden en heb je te maken met
angst bij de mensen. De belang
rijkste taak en functie van een
huisarts is het signaleren van on
raad”.
’’Hieraan voeg ik toe dat ik dicht
bij de mensen heb kunnen functi
oneren door de huisartsenvrouw
die Do is geweest. Zij had, zeker
ook met de apotheek erbij, die
een extra belasting vormde en je
een dubbele verantwoordelijhheid
gaf, weer andere contacten met
de mensen”.
Het huisarts zijn heeft u dertig
WADDINXVEEN - Vertrekkend
huisarts Theo G. Blom (65) is een
geboren en getogen Utrechter.
Hij groeide op onder de Domto
ren, waar zijn vader een banket
bakkerszaak had. Van de drie kin
deren stapte alleen zijn jongere
broer het bedrijf in om het over
te nemen. Ook hij is inmiddels
gestopt met het maken en verko
pen van ’’Domtorentjes” en
’’Utrechtse spritsen”.
’’Huisarts worden zat er niet van
het begin af aan in”, vertelt Theo
Blom. ’’Maar op een gegeven mo
ment ben ik medicijnen gaan stu
deren. Niet als roeping, maar het
leek me wel wat. Ik voelde wel
wat voor een sociaal beroep”.
De studie-omstandigheden waren
moeilijk. Het hardwerkende en
eenvoudige gezin kende niet zo’n
studiesfeer. Maar Theo Blom
haalde de diploma’s MULO-A en
-B, doorliep het Bonifacius Lyce
um en ging naar de Rijksuniversi
teit van Utrecht.
”In 1961 studeerde ik af. Mijn
studie heb ik overigens niet in één
keer afgemaakt. Ik begon welis
waar na mijn eindexamen in 1947,
maar ik stopte op een gegeven
moment weer, werkte een poosje
in de zaak van mijn vader, deed
ook andere dingen, zat vier maan
den in militaire dienst, trouwde in
1957 met Do en nam uiteindelijk
de draad van mijn onderbroken
artsenstudie toch weer op”.
Als afgestudeerd arts had Theo
Blom al gauw het verlangen om
huisarts te worden. Hij nam tij
dens de zomervakantie waar bij
een huisdokter met een grote
praktijk van 9.000 patiënten in
het Brabantse Sint Anthonis en is
hem daarna ook een winter lang
gaan assisteren.
”Dat was destijds mijn praktijk
opleiding als huisarts. De behoef
te aan een eigen praktijk was ge
groeid. De komst naar Waddinx
veen was overigens zeer toeval
lig”, herinneren Theo Blom en
zijn echtgenote zich nog heel
goed.
”Wij woonden op kamers in
Utrecht. Uitkijkend naar een ei
gen praktijk gingen wij langs het
kantoor van de Katholieke Artsen
Vereniging in dezelfde straat.
Daar lag toen een brief van de
pastoor van Waddinxveen (H. van
Drunen). Hij zocht een katholieke
huisarts”.
”We hebben op die brief gerea
geerd en zijn toen bij de burge
meester van Waddinxveen (C.A.
van der Hooft) terecht gekomen.
Het doktersechtpaar Theo en Do Blom. Aan hun apotheekhoudende artsenpraktijk aan de Ja
cob Catslaan is deze maand een einde gekomen. Ze wonen nu tijdelijk aan het Noordeinde om
begin volgend jaar naar de Kastanjelaan te verhuizen. (Foto: Archief - Fejagrafie Ton Benne-
meer).
altijd maar een beetje geholpen.
Ik heb ook zelf de bevallingen
van mijn kinderen gedaan. Niet in
het ziekenhuis, maar gewoon
thuis”.
Voelde u zich als huisarts wel
eens machteloos?
”Als er medisch gezien geen ge
nezing of verbetering te bereiken
valt ben je natuurlijk machteloos.
Je bent echter nooit machteloos
in het begeleiden en vaak bezoe
ken - ook in het ziekenhuis, wat
mij betreft gemiddeld één keer
per week - van de mensen. Dat
wordt ook gewaarderd door de
mensen die terecht zijn gekomen
in een circuit van snel langslopen
de specialisten”.
’’Waar de medisch specialisten
ophouden met te kunnen genezen,
daar sta je als huisarts klaar voor
de begeleiding van de mensen,
ook in de eindfase van hun leven.
Ik denk dat dat voor de mensen
ook een heel grote steun is”.
”Je bent als een huisarts een
steun voor ze bij geboorte én
dood. Je ziet daar aan de ene kant
tegenop en je doet dat aan de an
dere kant graag, omdat het je be
roep is. Allebei dus”.
’’Hierover sprekend denk ik dan
ook dat een huisarts door de men
sen zeker niet ondergewaardeerd
wordt. Hij kent van zijn patiënten
meer achtergronden en andere
dingen dan een medisch specia
list. Dat is vertrouwd. Ik heb heel
wat gehoord en meegemaakt”.
Zijn er nog leuke dingen die u
hebt meegemaakt?
”Er spelen zich in dertig jaar zo
ontzettend veel dingen af. Je bent
bij heel veel heel persoonlijke din
gen van de mensen betrokken ge
weest. Je maakte veel mee, ook
grappige zaken. Daar kun je niks
uitlichten”.
”Ik heb daarvan ook nooit iets op
geschreven. Daar houd ik niet
van. Je hebt van die artsen die na
zoveel jaar een boekje uitgeven
van allerlei leuke dingen, maar
dat kun je als jubilerend gasbe
drijf ook doen”.
’’Leuk is misschien, dat ik - we
waren toen net in Waddinxveen -
via een primitief briefje gevraagd
werd te komen naar de directie-
wagen van een hier optredend cir
cus, omdat mevrouw ziek was. d
De manier waarop dat ging von
den we grappig”.
Hoe kijkt u op uw huisartsen
praktijk terug?
”Ik hoop dat ik wat voor de men
sen heb kunnen betekenen. Ik
denk ook dat dat heel vaak het ge
val is geweest. Misschien ben ik
wel in bepaalde opzichten een ou
derwetse huisarts geweest, maar
misschien ook het voorbeeld van
een nieuwe moderne generatie”.
”Wat een huisarts is valt niet zo
gemakkelijk te beschrijven. Je
kunt heel wetenschappelijk in dit
beroep duiken, maar daarmee ver
groot je tegelijkertijd de afstand”.
”Een huisarts heeft met alles te
maken, maar hij kan en weet niet
natuurlijk alles, want specialismes
gaan soms zo ver. Toch zie ik de
huisarts niet als overbodig ver
dwijnen in de toekomst, ook als ik
zie waar de mensen mee komen
en vragen over hebben. Mensen
hebben behoefte aan zo’n eerste
aanspreekpunt. De huisarts zal in
Nederland niet verdwijnen”.
En u was goed in diagnoses.
”Dat wordt gezegd. Voor een goe
de diagnose is een open oog en
een open oor het belangrijkste.
Het komt altijd weer neer op het
kijken en het luisteren naar de
mensen en gevoel hebben voor de
klank van hun klacht”.
Uw opvolger, dokter J.J. Alberts
uit Spijkenisse (waar oud-Wad-
dinxvener Leen Vleggeert burge
meester is), had u vlot gevonden.
Na zeven weken waarnemen bij u
staat hij er nu alleen voor.
’’Inderdaad. Na een periode van
een overschot aan huisartsen is
het in het algemeen weer moeilijk
gekomen. Ik heb boven- aan een huisarts te komen. Mijn
:ds geprobeerd mijn pati- opvolger had via anderen gehoord
dat ik zou opstappen. Hij wilde
graag in deze buurt zitten en bel
de mij op”.
”Ik was toen nog met een andere
huisarts in gesprek, maar toen dat
niets werd heb ik hem opgebeld.
Hij was gelijk enthousiast over de
praktijk, het huis en de plaats. En
het klikte goed tussen hem, zijn
vrouw, die zich ook aan de prak
tijk wil wijden, en ons”.
”Ik ben erg tevreden over hem.
Ik merk dat we in veel opzichten
over behandeling en receptuur ge
lijk denken en doen, ondanks onze
verschillende karakters. Ik heb
hem ook praktische raadgevingen
gegeven, want van de praktijk die
je hebt opgebouwd kun je niet zo
maar de deur achter je dicht
doen”.
”Wat ik zie is dat de tegenwoor
dige huisarts veel gerichter is op
geleid voor de tijd van vandaag.
Ik heb mijn ervaring in de prak
tijk moeten opdoen. Daar is nu
een aparte opleiding voor. Huis
arts is tegenwoordig één van de
korte 3-jarige specialisaties”.
Wat ga je nu doen.
”Ja> ik ben van de ene op de an
dere dag gestopt. Ik ben van plan
straks de tuin te doen bij ons
nieuwe huis aan de Kastanjelaan,
meer met Do door Nederland te
gaan reizen en veel naar Frankrijk
te gaan, want we kamperen erg
graag”.
”Ik wil ook meer aan de Franse
Vertrekkend huisarts Theo Blom (rechts op de foto) met
links zijn opvolger Jack Alberts in de praktijk (die niet geen
apotheek meer heeft) aan de Jacob Catslaan in Waddinxveen.
(Foto: Archief - Fejagrafie Ton Bennemeer).
I