Nieuw seizoen voor Concordia MARIJT voor bedrijven en particulieren... Theo Blom sluit 30-jarige apotheekhouden.de praktijk af Briljanten bruiloften Leven als God in Frankrijk Theo Blom geboren en getogen Utrechter worn a AUTO- r POETS- I CENTRALE 1- tj Pagina 13 Woensdag 19 augustus 1992 Weekblad voor Waddinxveen dichtst bij de mensen plas (’’Samenwerken aan gezond- nu nog niet. Wij hebben onszelf Wilhelmmakade 58 Waddinxveen - 01828-18468 Geopend ma Vm vrij 8.30-1730 uur taal gaan doen, meer gaan lezen, meer gaan fotograferen, meer aan geschiedenis gaan doen en meer aandacht gaan besteden aan de kinderen en ons kleinkind”. ”Ik zal natuurlijk ook de ontwik kelingen in mijn vak een beetje bijhouden, want ik blijf lid van het KNMG. Maar ik zal er niet meer actief in zijn. Ik zal bijvoor beeld geen keuringen meer gaan doen of als arts bejaardenreizen gaan meemaken. En verder heb ben wij veel vrienden en kennis sen in de niet-medische sfeer”. Het blijven wonen in Waddinx veen was geen discussiepunt? ”Nee, helemaal niet. Waddinx veen is een heerlijk, fijn en prima dorp om er te wonen. De plaats op zich is geen schoonheid, maar wel heel erg groen. En we zitten dicht bij de grote steden, waar ik ook graag kom voor concerten en tentoonstellingen”. ”Ik hou van het mooie en zeer af wisselende polderlandschap hier, waar het heerlijk fietsen is. Zuid- Holland vind ik de mooiste pro vincie die er is. Het is hier schit terend”. ”We hebben nooit één seconde spijt gehad van Waddinxveen. Het was een uitstekende keus. We hebben ons er van het begin af aan heel erg thuis gevoeld. Voor ons dus geen huisje op de Veluwe”. WADDINXVEEN - Wat maakt Frankrijk zo speciaal dat God daar zou willen leven. Ik weet het niet. Afgelopen maanden ben ik eens gaan kij ken, weliswaar niet met de be doeling om daar de rest van mijn leven te slijten. Ik ben tenslotte God niet. Frankrijk heeft wel iets, wijn, vooral veel wijn, strand en zee. En dan die zon, mijn hemel wat is het daar warm. En wat dacht je van de Franse mannen, ook warm en lang niet mis. Niet allemaal natuur lijk, maar er lopen exemplaren rond Van de vrouwen weet ik het niet zo goed, heb ik eerlijk ge zegd ook niet zo op gelet. Sor ry hoor. Wat ook opvallend is in Frankrijk zijn de honden. Je zou denken dat ze maar één soort kenden. Dat is niet zo. In Parijs lopen andere soorten rond, meer robuuste types, ste vige herderachtige soorten, meer mijn type honden. In het Zuiden lopen damesach tige hondjes rond, hondjes van de oude stempel hoor, het eni ge wat zij doen, is mooi zijn, en ik moet zeggen als je ervan houdt zijn ze mooi. Zwart, grijs, bruin, geel en wit, ge kruld, gekapt, gesokt en een pluimstaartje, ja, opgepoetst en afgestoft. De Fransen houden veel van hun honden. Ze nemen ze over al mee naar toe. Ook naar de camping, minimaal één op de twee tenten heeft één of meer honden of katten. Reuze gezel lig, want honden zijn altijd nieuwsgierig en gaan regelma tig op stap om te kijken of ze een gezellig maatje vinden. Vaak is dat ook zo, en dan gaan ze samen, komen bij mijn tent of die van de buren en la ten hun visitekaartje achter als ik niet thuis ben. Gelukkig komen ze altijd te rug, om te kijken of ik er al ben, want ze vinden mijn uit spraak van het Frans zo leuk, vooral als ik boos ben... Nu ik het toch over die uit spraak heb, daar kun je toch gekke dingen mee beleven.... Nou geef ik toe, het is lang ge leden dat ik Frans heb gehad, en dat was dan nog maar voor een jaartje.... Maar als ik gewoon ”une cof- fée, duo lait en troi croissants” bestel, dan moet ik toch ge woon 1 koffie, 2 melk en 3 croissantjes krijgen. Nou bijnadie croissantjes lukte, die koffie ook, alleen de melk had de ober in de koffie gegooid, en als je koffie zwart drinkt is dat niet lekker. Maar bij de tweede poging is het dan toch gelukt, koude melk? vroeg de ober nog voor de zekerheid, wie wie mesjeu. Oké dan krijg je koude melk, veel ijsklonten en weinig melk. A raison van 70 Franse francs. Oftewel twee en twintig gul den. Detail dacht ik nog, detail.... Maar nee, dat was geen detail dat was standaard. Gelukkig hebben ze in Frank rijk ook van die wonderlijke muren waar je een stukje plas tic instopt, een paar cijfertjes intoetst en voila, daar komen de francjes uit de muur rollen. Geweldig. Wat je thuis in je brievenbus krijgt is minder, maar in zon nig Frankrijk vindt je dat slechts een detail Na zo’n anderhalve week, ga ik weer eens aan thuis denken, en als ik dan na ruim twee we ken weer thuisben en weer een lekkere bruine boterham kan eten met hagelslag, dan denk ik, laat God maar in Frankrijk wonen.... Ik blijf wel in Waddinxveen. DOOR langrijk, al klinkt dat misschien heel ouderwets. Dat samen aan pakken was ik ook van huis uit ge wend. Mijn vader en moeder heb ben ook samen de banketbakkers zaak opgebouwd”. De praktijk zonder patiënten ging in Waddinxveen van start op 10 mei 1962 op het tijdelijke adres aan de Nassaulaan 22. In oktober van dat jaar werd het nieuwge bouwde pand aan de Koningin Wilhelminasingel 83 betrokken. De nu verlaten praktijk met woonhuis aan de Jacob Catslaan 1 werd in maart 1970 betrokken. ”De praktijk groeide dertig jaar geleden vrij langzaam. De winter van 1962-1963 was ook nog eens heel erg streng. Er was maanden lang bijna geen werk. De woning bouw in de Vondelwijk schoot ook maar niet op en er kwamen dus ook geen nieuwe patiënten. Voor de 50 patiënten die we toen had den waren we wel elke dag aan huis gekluisterd, want de andere huisartsen nodigden ons pas na een half jaar uit deel te nemen aan de weekeinddiensten. Zo ging dat toen”. Theo en Do Blom kijken in Wad dinxveen terug op een actieve pe riode. Theo Blom was lid van de commissie van bestuur van de sa menwerkingsschool voor HAVO- Atheneum aan de Sniepweg. Ver der is hij lid van de Lions Club Waddinxveen, waarvoor ook zijn vrouw zich inzet, zoals voor de or ganisatie van de jaarlijkse Kinder- markt op Koninginnedag. Tot slot is hij nog bestuurslid van de sla pende Humanistische Stichting Huisvesting Bejaarden in Wad dinxveen. Do Blom, samenstelster van de wekelijkse publikaties van de me dische weekeinddiensten, was be stuurslid en voorzitter van de af deling Waddinxveen van de Ver eniging voor Openbaar Onderwijs en sloeg in die functie officieus de eerste paal voor de openbare Mr. A. de Roosschool aan de Wingerd. In dit schoolgebouw is nu de protestants-christelijke De Savornin Lohmanschool onderge bracht. Het artsenechtpaar heeft twee kinderen en één kleinkind. De nog thuis wonende Lucas (27), die in de muziek zit, en Judith (29), die thuis is in de computer wereld. ”De liefde voor het huisartsenbe roep houdt dus bij mij weer op”, stelt de Utrechtse banketbakkers- zoon Theo Blom nuchter vast. WADDINXVEEN - Maandag 17 augustus is de Waddinxveen- se muziekvereniging Concordia van start gegaan met het nieuwe seizoen. Elke week zijn er repetities in het clubgebouw De Hoge Noot aan de J.W. Frisoweg. Maandagavond de mini-majorettes en majorettes, dinsdagavond het slagwerkensemble en donder dagavond harmonie. Lesgevers zijn Myrna Smithuis, Jan Alblas en Gerrit de Knegt. Er staat voor Concordia weer een aantal activiteiten op het pro gramma. Zo zullen de groepen eerst langzaam aan weer met hun repetities gaan beginnen. De ma jorettes, het slagwerkensemble en de harmonie, zullen zich gaan voorbereiden voor hun eerste acti viteit, een buitenoptreden op 17 september. Dit buitenoptreden zal waar schijnlijk plaatsvinden bij ”Sou- burgh”. De harmonie zal daar in orkestopstelling zitten. De mini- en majorettes laten dan hun shows zien, bestaande uit diverse danspassen en oefeningen met hun twirlstok. Dit doen zij op de muziek, die de harmonie speelt, en de drumband zal diverse marsen ten gehore brengen, waarvan sommigen met de harmonie gespeeld zullen wor den. Dan zal op vrijdag 9 oktober het najaarsconcert gegeven worden, (voorheen werd dit concert alstijd in het voorjaar gehouden). Dit concert wordt gegeven in de Ont- moetingskerk aan de Groensvoor- de. Ook aan dit concert zullen al le groepen deelnemen. De mini-majorettes en majorettes zijn bezig met het instuderen van een show op de muziek van de be kende musical The Cats, en ze maken een show op ’’Rock en Roll” muziek.. Dit alles o.l.v. de instructrice, Myrna Smithuis. De drumband zal tijdens dit con cert optreden als slagwerkensem ble. Eigenlijk valt bij Concordia niet meer te spreken over een drumband, want ongeveer twee jaar geleden zijn zij overgestapt van drumband naar slagwerken semble. Dat houdt in dat zij meer slagin strumenten hebben, dus naast trommels bijvoorbeeld ook een pauk en een xylofoon. Dit bete kent dat zij daardoor diverse soor ten muziek kunnen spelen, waar onder Zuidamerikaanse muziek. De harmonie van Concordia is, ondanks dat de deelname aan een concours niet is doorgegaan, toch verder gegaan met het instuderen van de concoursnummers, name lijk de ’’Ouverture Millitaire 1810”, een klassiek moeilijk mu ziekwerk, en ’’Twins”, een mu ziekstuk over een tweeling die qua karakter geheel verschillend zijn. Op laatstgenoemd muziek werk zullen de majorettes ook een show laten zien. Verder zullen er nog diverse andere muziekstuk ken, van klassiek tot modern op het programma staan. Een geheel andere activiteit staat gepland op zaterdag 31 oktober, namelijk de rommelmarkt. Deze zal weer gehouden worden in het clubgebouw De Hoge Noot aan de J.W. Frisoweg. Die regelde dat allemaal, want hij vond ook dat er een katholieke arts moest komen. Hij reed ons door het dorp rond en zorgde er voor dat wij ons in Waddinxveen vrij konden vestigen. De rest moesten we natuurlijk zelf doen”. De dertigers Theo en Do Blom vonden Waddinxveen met vier huisartsen (Helleman, Hemminga sr., Van der Linde sr. en De Geus) en toen nog zonder een zelfstandige apotheek een leuke plattelandsplaats. Dorpsachtig met zo’n 12.000 inwoners en toch temidden van de grote steden. Bo vendien was de praktijk voorzien van een apotheek. Van Theo Blom’s acht vaste assis tentes gedurende 30 jaar was zijn vrouw Do de eerste. Zij had ne gen jaar kantoorwerkzaamheden verricht bij een kruideniersgroot- handel en bij een radio- en tv-im- portbedrijf. Met een schriftelijke cursus bereidde zij zich op haar nieuwe taak voor. ’’Theo was een vriend van mijn broer. Mijn broer bracht hem een keer mee naar huis. Ik zag er als 17-jarige wel wat in. Dat ging vrij snel. Wij zijn ook vrij lang ver loofd geweest, compleet met kaartjes, verlanglijstjes en lingen. We trouwden in 1957 eerst voor de wet. Belastingtechnisch scheel de dat 12 gulden in de maand. Dit jaar zijn we dus ook 35 jaar getrouwd”, vertelt Do Blom. ”We hebben steeds zeer trouw personeel gehad. De steeds zelf opgeleide assistentes voor de dok terspraktijk en de apotheek ble ven lang en graag bij ons. Er is er maar één ooit weggegaan, omdat ze een andere baan had. Het ziek teverzuim was bijna nul bij ons. Dat tekende toch wel de goede sfeer bij ons, want een huisartsen praktijk is ook heel persoonlijk”. ”En we hebben veel samen ge daan”, vult Theo Blom zijn vrouw aan. ”Dat geldt voor iedere kleine middenstander. Of je nu boer, sla ger, banketbakker of huisarts bent, het als echtpaar samenwer ken is toch heel bijzonder en be- ”Een huisarts staat het WADDINXVEEN - Burgemees ter C.M. van der Linden heeft maandagmiddag twee echtparen die 60 jaar zijn getrouwd hartelijk gefeliciteerd. Eerst ging hij naar het echtpaar A. Rozendaal-Molenaar van het Jan van Bijnenpad 33 in Wad dinxveen. De eerste burger kon dit briljanten paar niet eerder zijn gelukwensen aanbieden, omdat het bruidspaar op 5 augustus - de dag van de bruiloft - op vakantie was. Daarna ging hij naar restaurant Bibelot aan de Limaweg waar het echtpaar P.B. Rooiakkers-Mooi van het Jan van Bijnenpad 103 in Waddinxveen hun langdurig hu welijksfeest vierden. Het tweede briljanten paar recipieerde daar. Spijkenisse. In de bekende praktijk aan de Jacob Catslaan 1 in Waddinxveen-Noord is hij de nieuwe scepter gaan zwaaien. Theo en Do Blom sluiten een ac tieve periode van 30 jaar in Wad dinxveen af. Het officiële af scheid van de patiënten, vrienden en bekenden is vrijdagmiddag om vijf uur met een receptie in het Anne Frank-centrum aan het Jan van Bijnenpad. Het Waddinxveense doktersecht- paar blijft in Waddinxveen wo nen. Dat is nooit een punt van dis cussie geweest. Begin volgend jaar trekken ze in hun nieuwe huis aan de Kastanjelaan bij de Sniepweg. Tot zo lang hebben ze een tijdelijk onderkomen gevon den aan het Noordeinde. Praten met Theo Blom is een be levenis op zich. Zijn toon is rus tig, fluisterend soms, en hij zegt geen woord te veel. Toch werd het vorige week donderdagavond met hem en zijn echtgenote Do een alleraardigst gesprek bij de koffie en een heerlijke witte Cha blis uit 1988 over de wezenlijke taken van een huisarts door de ja- ren heen, het begeleiden van pati ënten en allerlei Waddinxveense belevenissen gedurende drie de cennia. Weekblad voor Waddinxveen: U kwam in 1962 naar Waddinxveen als katholiek arts. De pastoor had om zo’n huisdokter gevraagd en de burgemeester werkte daar aan mee. Theo G. Blom: ’’Waddinxveen wilde er toen graag een katholieke arts bij. Maar daar zat verder geen enkele verplichting aan vast. Ik voelde me gewoon huisarts en niet zo zeer een katholieke arts. Het stempel dat ik destijds kreeg opgedrukt ging buiten mij om”. ”A1 vrij snel zijn we trouwens he lemaal van het katholieke geloof afgestapt. Dat hing niet alleen sa men met de crisis binnen de rooms-katholieke kerk, maar ik geloofde ook niet meer in een ver ticale verbinding”. ”We waren destijds vrij progres sief, werden uit overtuiging hu manist en zijn al jaren lid van het Humanistisch Verbond. Mijn va der heeft het met mijn standpunt wel moeilijk gehad, want ik kwam uit een zeer gelovig gezin. Maar ik was het niet eens met de gang van zaken binnen de rooms-katho lieke kerk”. Speelt de geloofsachtergrond van huisartsen in het tegenwoordige Waddinxveen nog een rol? ”Er zijn christelijke en liberale artsen. Ik denk dat de patiënten kringen van de Waddinxveense huisartsen vooral geografisch zijn bepaald. Het geloof speelde als zodanig in mijn praktijk geen rol. Dat heeft er niets mee te maken. Ik zie dat als een persoonlijke zaak van iedere patiënt”. U en uw vrouw voelden zich snel betrokken bij de Waddinxveense samenleving. Zo werden politieke bijeenkomsten van de Partij van de Arbeid bezocht en acties van de Vereniging voor Openbaar On derwijs gesteund. ”Dat hield ook verband met de jaar geboeid, want u had ook iets anders kunnen gaan doen? ”Nee, ik heb nooit iets anders wil len doen, al vind ik huisarts zijn wel een zwaar beroep. De eisen worden steeds hoger en je wordt ook nog eens ouder, terwijl je in de regel dag en nacht beschikbaar moet zijn”. ”Het is ook een vermoeiend be roep. Je staat altijd onder span ning. Er kan ieder ogenblik iets gebeuren. In wezen sta je 24 uur per dag klaar. Voor waarneming moet je altijd iets regelen, al is die op zich in Waddinxveen goed geregeld”. Zijn er in Waddinxveen bepaalde ziektes die opvallen? ”Nee. Ik hoor wel eens dat er in deze laaggelegen polders meer keel-, neus- en oorproblemen zou den zijn, maar ik weet niet in hoe verre die samenhangen met het wonen en leven hier onder de zee spiegel”. ’’Waddinxveen heeft wel een tijd gekend met ontzaglijk veel kleine kinderen. Toen de ene na de ande re woonwijk erbij kwam waren er enorm veel jonge gezinnen. Je voelde je haast een kinderarts en was ook volop verloskundige”. ”Ik had in het begin een zeer gro te verloskundige praktijk. Ik heb jarenlang honderden bevallingen per jaar gedaan. Dat zijn er zo’n 2 a 3 per week en dan jaar in jaar uit, dag en nacht”. Deed u op het laatst nog bevallin gen? ”Nee, al een jaar of acht niet meer. Binnen een jaar tijd stopten toen alle Waddinxveense huisart sen met het zelf doen van beval lingen. De tegenwoordige huisart sen doen overeenkomstig de lan delijke ontwikkelingen vrijwel geen bevallingen meer. Mijn ver- lostas is in ieder geval verstoft”. ’’Bevallingen doen zit natuurlijk nog wel in hun opleiding, maar de moderne huisarts is geen verlos kundige meer. Hij laat de geboor ten, die ook nog eens in aantal zijn afgenomen, aan verloskundi gen en ziekenhuizen over”. In Waddinxveen staat u bekend als een arts, die gemakkelijk te benaderen was en al gauw een in formele sfeer wist te scheppen. ”Dat weet ik niet. M’n patiënten tuurlijk geweest,’maar ze hebben zich geleidelijk aan voltrokken omdat je ook zelf meeveranderde. Dat er geen bevallingen meer worden gedaan is één van de be langrijke veranderingen. Verder denk ik aan de enorme uitbrei ding van het aantal medicijnen en allerlei technische verbeteringen op medisch terrein”. ”Een huisartsenpraktijk is een on derdeel van de maatschappij waarin wij leven. Veranderingen in de maatschappij dringen ook door tot in de spreekkamer. Door de jaren zestig en zeventig is de mondigheid van de mensen, die meer lezen en meer weten, be hoorlijk toegenomen, hoewel die mondigheid soms nog wel eens te genvalt”. ’’Toch denk ik dat de belangrijk ste zaken in wezen hetzelfde zijn gebleven. Het eerste contact heeft een patiënt nog steeds met zijn huisarts. Die is het dichtst bij hem blijven staan”. ”Dat zal ook de belangrijkste taak van een huisarts blijven. Hij kent de mensen, die met hun proble men bij hem komen. De patiënten hebben altijd het eerste contact met hun huisarts. Hij is hen ver trouwd en ze nemen hem in ver trouwen”. ’’Daarin is volgens mij door de ja ren heen in wezen nauwelijks ver andering gekomen. Ik heb boven dien stee<’ enten voldoende aandacht te ge ven. Kijk, in iedere praktijk heb je zeurpieten, dat is heel gewoon. Maar zeurpieten kunnen ook iets hebben”. Hebt u zelf een huisarts? ”Nee, die had ik niet en die heb lega’s is in het algemeen steeds goed en hartelijk geweest, maar het zijn en blijven natuurlijk alle maal kleine zelfstandigen”. ”De contacten met de gemeente zijn prima geweest. Vroeger was ik nog één van de gemeentelijke lijkschouwers. Maar dat is alle maal veranderd”. ’’Door de komst van de ademana- lyse-apparatuur werd je door de rijkspolitie ook bijna niet meer opgetrommeld voor het bij nacht en ontij af nemen van een bloed proef bij een dronken bestuurder. Ook bij verkeersongevallen, bij voorbeeld op de rijksweg, word je al heel lang niet meer uit je prak tijk gehaald”. In de loop der jaren ging ook de politiek zich met de huisartsen bemoeien. De PvdA kwam met een pleidooi voor een gezond heidscentrum in de wijk Zuid- heid”, 1981) en het gemeentebe stuur ging zich met de komst van de negende (vrouwelijke) huisarts bemoeien (1988). ”Met dat PvdA-plan voor een ge zondheidscentrum heb ik me des tijds ook bemoeid, want ik zat in de Commissie Gezondheidscen trum van mijn partij. Ik was te gen dat plan. Het sloeg helemaal nergens op. Er zat wel een sociale filosofie achter, maar het plan was veel te duur, onpraktisch en niet reëel. Ik vind een gezondheids centrum hier ook achterhaald”. ”Op basis van een nieuwe wette lijke regeling kreeg het gemeente bestuur aan het eind van de jaren tachtig een beslissende stem in het vestigingsbeleid van huisart sen. Die gelukkig dit jaar weer verdwenen regeling, die overal moeilijkheden opleverde, was in gewikkeld, volkomen onwerkbaar en echt waanzinnig. Er gingen zich allemaal mensen mee be moeien, die hiervan geen verstand hadden”. Zijn die duidelijke standpunten u altijd in dank afgenomen? ”Je wordt er natuurlijk wel op aangesproken, maar dat vind ik niet erg. Het is heel goed om dui delijke standpunten te hebben. Er is geen enkele reden waarom dat bij een arts dat niet zou kunnen”. ”Ik heb dat nooit als het afleggen van verantwoording gevoeld. Mensen zijn ook geïnteresseerd in de mening die je hebt, willen we ten wat je ervan denkt, vragen om een standpunt”. Dat geldt ook voor allerlei le vensvragen, zoals euthanasie en abortus provocatus? ’’Daarover heb ik ook duidelijke standpunten. Het gaat daarbij om moeilijke vragen van leven en dood, die echter heel nauw en di rect verbonden zijn met het art senwerk”. ”Wat de euthanasie betreft vind ik dat de mens in principe het recht heeft om een arts, die zich overigens gebonden moet weten aan strenge regels, hulp te vragen bij levensbeëindiging. In de prak tijk komt dat ook voor”. ”Dat geldt ook voor abortus pro vocatus. De vrouw moet de moge lijkheid hebben zelf te beslissen. Gelukkig is het aantal abortussen sterk afgenomen door de bevrij- ding van allerlei strenge regels, de mondigheid van de mensen, goede voorlichting en het gemakkelijke gebruik van anti-conceptie”. Is er in die dertig jaar dat u huisarts in Waddinxveen bent ge weest veel veranderd? ”Die veranderingen zijn er na- WADDINXVEEN - KRO-tv-pre- sentator Aad van den Heuvel vaart in de tweede helft deze week door de Gouwe van Gouda naar Alphen aan den Rijn voor zijn wekelijkse televisieprogram ma ”1.000 Km voor de boeg”. Na opnamen in Oudewater en in Gouda doet hij donderdag 20 au gustus Boskoop aan waar video- opnamen in het Boomkwekerijmu- seum gemaakt zullen worden. De tv-opnamen zullen worden uit gezonden op woensdagavond 9 september om half zeven (Neder land 1) en zullen op dezelfde zen der worden herhaald op zondag middag 13 september om vier uur. Moor BERT J. WOUDENBERG WADDINXVEEN - Het onderwerp komt een paar keer terug in het gesprek met vertrekkend huisarts Theo G. Blom (65) en zijn vrouw Do. ”Je staat als huisarts het dichtst bij de mensen. Je bent hun eerste aanspreekpunt voor alle problemen, hoe klein ook”, zeggen ze samen. Waddinxveens laatste apotheekhouden- de huisarts is deze maand opgevolgd door J.J. Alberts (36) uit noemen me bepaald niet allemaal bij de voornaam. Maar misschien speelt het een rol dat ik altijd een praktijk heb gehad van mensen die niet zo erg onmondig waren”. ”Ik ben ook helemaal niet autori tair in mijn benadering van de mensen. Mijn afkomst is ook heel gewoon. De afstand tussen mijn patiënten en mij is heel klein. Ie dereen is voor mij gelijk en ik met hen. De mensen moesten bij mij in de spreekkamer hun ei kwijt kunnen. Dat vond ik belang rijk. Ik heb het gevoel dat ze dat waardeerden”. Hoe was de samenwerking met de collega’s, met de gemeente en met de rijkspolitie? maatschappelijke ontwikkelingen. r”De samenwerking met mijn col- Nog niet zo lang geleden heb ik weer eens een PvdA-vergadering bezocht. We zijn nog steeds lid van die partij. Als er iets aan de knikker is, zoals met de WAO- en Ziektewetdiscussie, word ik weer actief, maar dan aan de rechtse kant van de partij”. ”Do heeft zich als ’’verontruste” jarenlang voor het openbaar on derwijs ingespannen. Zelf ben ik voor de openbare sectie van meet af aan lid geweest van de commis sie van bestuur van de samenwer kingsschool voor HAVO-Athe- neum. Dat heb ik een hele leuke tijd gevonden”. En druk in de weer voor de Lions Club Waddinxveen. ’’Ja, en dan vooral voor wat be treft de SOS Kinderdorpen en de kinderen die we dank zij de op brengsten van de jaarlijkse Kindermarkten op Koninginnedag hebben kunnen adopteren. Do en ik voelen ons daar sterk bij be trokken. Het ideetje kwam ook een beetje bij mij vandaan”. Wat sprak u in de huisartsge neeskunde het meest aan? ”Je staat het dichtst bij de men sen. Dat vind ik erg fijn. Als huis arts heb je met de eerste en meest uiteenlopende problemen te ma ken. Het is de echte eerste lijn. Dat maakt het wel moeilijk, want je kunt niet van alles iets weten, maar ook boeiend”. ”In tachtig procent van de geval len zijn de eerste problemen klei nigheden en heb je te maken met angst bij de mensen. De belang rijkste taak en functie van een huisarts is het signaleren van on raad”. ’’Hieraan voeg ik toe dat ik dicht bij de mensen heb kunnen functi oneren door de huisartsenvrouw die Do is geweest. Zij had, zeker ook met de apotheek erbij, die een extra belasting vormde en je een dubbele verantwoordelijhheid gaf, weer andere contacten met de mensen”. Het huisarts zijn heeft u dertig WADDINXVEEN - Vertrekkend huisarts Theo G. Blom (65) is een geboren en getogen Utrechter. Hij groeide op onder de Domto ren, waar zijn vader een banket bakkerszaak had. Van de drie kin deren stapte alleen zijn jongere broer het bedrijf in om het over te nemen. Ook hij is inmiddels gestopt met het maken en verko pen van ’’Domtorentjes” en ’’Utrechtse spritsen”. ’’Huisarts worden zat er niet van het begin af aan in”, vertelt Theo Blom. ’’Maar op een gegeven mo ment ben ik medicijnen gaan stu deren. Niet als roeping, maar het leek me wel wat. Ik voelde wel wat voor een sociaal beroep”. De studie-omstandigheden waren moeilijk. Het hardwerkende en eenvoudige gezin kende niet zo’n studiesfeer. Maar Theo Blom haalde de diploma’s MULO-A en -B, doorliep het Bonifacius Lyce um en ging naar de Rijksuniversi teit van Utrecht. ”In 1961 studeerde ik af. Mijn studie heb ik overigens niet in één keer afgemaakt. Ik begon welis waar na mijn eindexamen in 1947, maar ik stopte op een gegeven moment weer, werkte een poosje in de zaak van mijn vader, deed ook andere dingen, zat vier maan den in militaire dienst, trouwde in 1957 met Do en nam uiteindelijk de draad van mijn onderbroken artsenstudie toch weer op”. Als afgestudeerd arts had Theo Blom al gauw het verlangen om huisarts te worden. Hij nam tij dens de zomervakantie waar bij een huisdokter met een grote praktijk van 9.000 patiënten in het Brabantse Sint Anthonis en is hem daarna ook een winter lang gaan assisteren. ”Dat was destijds mijn praktijk opleiding als huisarts. De behoef te aan een eigen praktijk was ge groeid. De komst naar Waddinx veen was overigens zeer toeval lig”, herinneren Theo Blom en zijn echtgenote zich nog heel goed. ”Wij woonden op kamers in Utrecht. Uitkijkend naar een ei gen praktijk gingen wij langs het kantoor van de Katholieke Artsen Vereniging in dezelfde straat. Daar lag toen een brief van de pastoor van Waddinxveen (H. van Drunen). Hij zocht een katholieke huisarts”. ”We hebben op die brief gerea geerd en zijn toen bij de burge meester van Waddinxveen (C.A. van der Hooft) terecht gekomen. Het doktersechtpaar Theo en Do Blom. Aan hun apotheekhoudende artsenpraktijk aan de Ja cob Catslaan is deze maand een einde gekomen. Ze wonen nu tijdelijk aan het Noordeinde om begin volgend jaar naar de Kastanjelaan te verhuizen. (Foto: Archief - Fejagrafie Ton Benne- meer). altijd maar een beetje geholpen. Ik heb ook zelf de bevallingen van mijn kinderen gedaan. Niet in het ziekenhuis, maar gewoon thuis”. Voelde u zich als huisarts wel eens machteloos? ”Als er medisch gezien geen ge nezing of verbetering te bereiken valt ben je natuurlijk machteloos. Je bent echter nooit machteloos in het begeleiden en vaak bezoe ken - ook in het ziekenhuis, wat mij betreft gemiddeld één keer per week - van de mensen. Dat wordt ook gewaarderd door de mensen die terecht zijn gekomen in een circuit van snel langslopen de specialisten”. ’’Waar de medisch specialisten ophouden met te kunnen genezen, daar sta je als huisarts klaar voor de begeleiding van de mensen, ook in de eindfase van hun leven. Ik denk dat dat voor de mensen ook een heel grote steun is”. ”Je bent als een huisarts een steun voor ze bij geboorte én dood. Je ziet daar aan de ene kant tegenop en je doet dat aan de an dere kant graag, omdat het je be roep is. Allebei dus”. ’’Hierover sprekend denk ik dan ook dat een huisarts door de men sen zeker niet ondergewaardeerd wordt. Hij kent van zijn patiënten meer achtergronden en andere dingen dan een medisch specia list. Dat is vertrouwd. Ik heb heel wat gehoord en meegemaakt”. Zijn er nog leuke dingen die u hebt meegemaakt? ”Er spelen zich in dertig jaar zo ontzettend veel dingen af. Je bent bij heel veel heel persoonlijke din gen van de mensen betrokken ge weest. Je maakte veel mee, ook grappige zaken. Daar kun je niks uitlichten”. ”Ik heb daarvan ook nooit iets op geschreven. Daar houd ik niet van. Je hebt van die artsen die na zoveel jaar een boekje uitgeven van allerlei leuke dingen, maar dat kun je als jubilerend gasbe drijf ook doen”. ’’Leuk is misschien, dat ik - we waren toen net in Waddinxveen - via een primitief briefje gevraagd werd te komen naar de directie- wagen van een hier optredend cir cus, omdat mevrouw ziek was. d De manier waarop dat ging von den we grappig”. Hoe kijkt u op uw huisartsen praktijk terug? ”Ik hoop dat ik wat voor de men sen heb kunnen betekenen. Ik denk ook dat dat heel vaak het ge val is geweest. Misschien ben ik wel in bepaalde opzichten een ou derwetse huisarts geweest, maar misschien ook het voorbeeld van een nieuwe moderne generatie”. ”Wat een huisarts is valt niet zo gemakkelijk te beschrijven. Je kunt heel wetenschappelijk in dit beroep duiken, maar daarmee ver groot je tegelijkertijd de afstand”. ”Een huisarts heeft met alles te maken, maar hij kan en weet niet natuurlijk alles, want specialismes gaan soms zo ver. Toch zie ik de huisarts niet als overbodig ver dwijnen in de toekomst, ook als ik zie waar de mensen mee komen en vragen over hebben. Mensen hebben behoefte aan zo’n eerste aanspreekpunt. De huisarts zal in Nederland niet verdwijnen”. En u was goed in diagnoses. ”Dat wordt gezegd. Voor een goe de diagnose is een open oog en een open oor het belangrijkste. Het komt altijd weer neer op het kijken en het luisteren naar de mensen en gevoel hebben voor de klank van hun klacht”. Uw opvolger, dokter J.J. Alberts uit Spijkenisse (waar oud-Wad- dinxvener Leen Vleggeert burge meester is), had u vlot gevonden. Na zeven weken waarnemen bij u staat hij er nu alleen voor. ’’Inderdaad. Na een periode van een overschot aan huisartsen is het in het algemeen weer moeilijk gekomen. Ik heb boven- aan een huisarts te komen. Mijn :ds geprobeerd mijn pati- opvolger had via anderen gehoord dat ik zou opstappen. Hij wilde graag in deze buurt zitten en bel de mij op”. ”Ik was toen nog met een andere huisarts in gesprek, maar toen dat niets werd heb ik hem opgebeld. Hij was gelijk enthousiast over de praktijk, het huis en de plaats. En het klikte goed tussen hem, zijn vrouw, die zich ook aan de prak tijk wil wijden, en ons”. ”Ik ben erg tevreden over hem. Ik merk dat we in veel opzichten over behandeling en receptuur ge lijk denken en doen, ondanks onze verschillende karakters. Ik heb hem ook praktische raadgevingen gegeven, want van de praktijk die je hebt opgebouwd kun je niet zo maar de deur achter je dicht doen”. ”Wat ik zie is dat de tegenwoor dige huisarts veel gerichter is op geleid voor de tijd van vandaag. Ik heb mijn ervaring in de prak tijk moeten opdoen. Daar is nu een aparte opleiding voor. Huis arts is tegenwoordig één van de korte 3-jarige specialisaties”. Wat ga je nu doen. ”Ja> ik ben van de ene op de an dere dag gestopt. Ik ben van plan straks de tuin te doen bij ons nieuwe huis aan de Kastanjelaan, meer met Do door Nederland te gaan reizen en veel naar Frankrijk te gaan, want we kamperen erg graag”. ”Ik wil ook meer aan de Franse Vertrekkend huisarts Theo Blom (rechts op de foto) met links zijn opvolger Jack Alberts in de praktijk (die niet geen apotheek meer heeft) aan de Jacob Catslaan in Waddinxveen. (Foto: Archief - Fejagrafie Ton Bennemeer). I

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Weekblad voor Waddinxveen | 1992 | | pagina 13