De dood of de gladiolen’ 1 I I I c «Mi Creatieve vakantiecursussen Vakantieliefde I 'S I Ironisch Inschrijven Vogelverschrikker I Toerist in eigen stad ‘Waar je-ook kijkt, het is een lang uitgerekt linC van wandelaars.’ (Foto: familie Laseur.) ver heeft ontfermd en het naar Erasmus’ geboortestad heeft vandaan blijkt te wonen en of schoon elders geboren en op gegroeid, zich toch alweer zo’n kwart eeuw een Goudse mag noemen. Of is het een Gouwe- naarse? We komen er niet uit, maar wij delen de aan gêne grenzende verlegenheid elkaar te moeten bekennen dat wij weer aan doet terwijl je voe ten aanvoelen of er een stoomwals overheen gereden is. De derde dag is de berge tappe voor wandelaars. Na 15 km eerst maar even langs de blarenprikker. Na een pitsstop van meer dan I uur waren de tenen opnieuw verpakt in een nieuwe slijtlaag. Op turbos- peed geprobeerd de anderen weer in te halen. Zelfs de de Agnietenkapel, ooit een aan St. Agnes gewijd klooster. Met de inval van de geuzen in 1572 is het met dit klooster vergaan als met de overige I I toen in Gouda gevestigde kloosters; van de nonnetjes is sedertdien niets meer vernomen. De Amerikaanse in het gezel schap kijkt wat nadenkend, als of zij zich tracht te herinneren door welke troebelen haar land in dat jaar zoal werd geteisterd. bergversnelling werkte goed. De afstand van de bushalte naar hotel lijkt steeds groter te worden. Behalve voor de kinderen want die konden zelfs nog rennen. Na veel koffie kregen we onze oogluiken op de laatste och tend eindelijk open. In de bus is iedereen opgewekter dan de afgelopen dagen. Na 20 ki lometer lopen vloeien de eer ste tranen omdat de voeten niet meer lekker aanvoelen. Het wegkomen na de rust gaat ook niet echt makkelijk meer. Een voorproefje van de in tocht krijgen we in Cuijk. Van af daar linea recta naar Nijme gen. Eindelijk de laatste con trole, vreugdetranen en een groots onthaal op de Via Gla- diola. Controlekaart inleveren en de verdiende medaille op spelden. Terwijl de kinderen al van hun drankje aan het ge nieten waren, liepen wij nog in slakkengang naar het hotel. Al met al was het een hele bele venis en is er zeker door de kinderen, een topprestatie ge leverd. Overigens weten we nu ook waar het gezegde ’De dood of de gladiolen’ vandaan komt.” groepsbespreking. Zo zien de deelnemers elke keer wat voor moois er gemaakt wordt. Dit wordt een week om een hele boel te doen, maar vooral om in een ontspannen sfeer te ge nieten van het schilderen. - Voor wie de wandeltocht op eigen gelegenheid wil maken, heeft het VW voor fl. 4,50 een boekje ter beschikking, waarin de route en een veelvoud aan bezienswaardig heden staan beschreven. Tevens is er een kort overzicht van de ge schiedenis van Gouda in opgeno men alsmede een stadsplatte grond uit het jaar 1649, waarop de contouren van de stad binnen de grachtengordel, met inbegrip van nog bestaande gebouwen, overduidelijk herkenbaar zijn. stad vond om er zijn laatste da gen te slijten. Een plakkaat aan zijn woning op de Oosthaven herinnert ons eraan dat hij daar in 1590 is overleden. Maar eerst voert de tocht ons langs het uit 1450 stammende stadhuis, met zijn unieke vrij staande ligging op de Markt. Het gedetailleerde betoog van onze gids geeft eindelijk ant woord op raadselachtige de tails, zoals de vraag waarom de kariatiden onder de trap van het stadhuis een zak op het hoofd dragen, of waarom het klokkenspel altijd pas twee mi nuten na het uur begint te spe len. Via De Waag en het pas Het Alphense gezin Laseur (vader Cor, moeder Annelies en de kinderen Brenda en Paul) hebben de lokroep van ’Via Gladiola’ niet kunnen weerstaan. Tezamen met nog drie andere familieleden liepen de Laseurs de Nijmeegse Vier daagse, hetgeen een wel heel bijzonder vakantiegevoel op riep. Voor de pagina ’Vakan tieverblijf schreef het echt paar Laseur een beknopt ver slag. „Na een lange voorbereiding» is het dinsdag 20 Juli om 06:00 uur eindelijk zover: de start van de Nijmeegse Vierdaagse. Door veel studenten, die de gehele nacht hebben doorge feest, worden we zingend uit geleide gedaan. Waar je ook kijkt, het is een lang uitgerekt lint van wandelaars. Op de dijk langs de Waal aangeko men is Nijmegen in de verte al in zicht, maar de dijk is nog lang voordat we de finish pas seren. Erg moe maar zonder blaren aangekomen. Door de lange zit in de bus raakten we aardig verstijft. Het valt niet mee om de vol gende dag om 03:30 uur op te staan. Het liefst nemen we ons bed in de bus mee. Deze dag is saai om te lopen. Voor al aan de route van Wijchen naar Beuningen komt geen einde. De laatste 5 kilometer door Nijmegen maken weer een hoop goed. De eerste blaren komen opzetten. Ik hoor voor de eerste keer de woorden ’nooit meer’. Een pijnlijke er varing is het als je je schoenen waar in een grijs verleden een wisselplaats voor paarden was Ineens stond ze daar, raven zwart haar tot op de schouder bladen. In de twee dagen er voor nog niet ’gespot’ op het strand van Barcelona. Ze be- achbalde met een vriendin die in alle opzichten tegenover haar stond. Puntig kort haar, rijkelijk in het vel en een pokdalig ge zicht. Om een of andere reden hebben de mooiste vrouwen de lelijkste vriendinnen. En toch moet je als man juist via de be ast in contact komen met de beauty. Ook nu was dat het ge val. Het kleine gnoompje kwam na een korte rally de bal opha len vlak naast mijn handdoek. We deden een kort lachje naar elkaar waarna ze me overrom pelde met de telegramvraag ’You-want?’. De dames hadden kennelijk al wat overleg ge pleegd en na wat gestuntel stond ik ineens met Dominique - alleen die naam al - te strand ping-pongen. Ze was fotomodel, woonde om de hoek van het playa en we dronken samen twee flessen wijn, net zo don kerrood als haar lippen. De nacht bleef echter zeer be schaafd. Ze was mooi genoeg om mijn hele vakantieschema om te gooien, maar ik hield het bij twee dagen. Ik zou schrijven en ze zou in de winter naar Nederland komen. Ik schreef, maar ze kwam niet naar Ne derland. Wel kreeg ik nog een kerstkaart met lots of love en een lipafdruk. Tot de volgende zomervakantie heb ik de groe ten uit Barcelona boven mijn bed laten hangen. De eerste vakantieliefde dateert van de wintersport in 1978. Ni colette en ik zaten in dezelfde skiklas. Ik deed er alles aan om nog leuker te zijn dan skileraar Sven. En dat lukte aardig. Voor al tijdens het vrij skiën na af loop van de les. Zo hard als ik kon zoefde ik langs haar om me aan het eind van de berg expres te laten vallen met het hoofd diep mogelijk in de sneeuw. Samen klopten we dan de sneeuwvlokken van mijn overalletje. En hand in hand lie pen we aan het eind van de dag naar de huisjes van onze papa’s en mama’s. Toen de fa milies weer naar huis gingen zoenden we elkaar als laatste gedag, drie keer op de wang. Dagenlang ging ik niet met mijn hoofd onder de douche. De vol gende wintersport was Nicolette er niet meer. Haar ouders von den Oostenrijk leuker. Ik kwam bij Eva op skiles. Die was niet zo leuk als Nicolette, maar wel aardig. Op Texel was het Marja. Zij was 30, ik 19. Zij stewardess, ik student Zij in de volle bloei van haar leven, ik onder de in druk van haar volle levensbloei. De eerste avond in de kroeg was nog op niets uitgelopen, maar de belofte om ontbijt op bed te brengen, stond. En dus stond ik de volgende morgen om tien uur met croissants, een glas jus d’orange en een hard gekookt ei, voor haar tentje. Het dertigjarige hart was ge wonnen, al was het maar voor een avond. De droom van een tiener ging in vervulling. Niets mooiers dan een vrouw van 30. Zolang je zelf nog jong bent tenminste. En zo zijn de herin neringen aan vakantieliefdes stuk voor stuk de moeite waard. Al voelde ik me bij thuis komst toch altijd weer schuldig. Tenslotte is er toch eigenlijk maar een vrouw in je leven. Kon ik haar dan wel weer on der ogen komen alsof er hele maal niets is gebeurd? Hoewel ze het jaar in jaar uit moet heb ben aangevoeld, heeft ze er nooit iets over gezegd. Het zou zo makkelijk voor haar zijn: je had het toch zo leuk met die andere vrouwen? Dan konden ze toch ook je was doen. Maar nee, moeders zweeg keer op keer en deed elke keer weer trouw mijn enorme berg vakan- tiewas. Dat is pas echte liefde! Pim Cluistra Gouda is zo rijk aan oude ge bouwen en heeft zo’n lange ge schiedenis, dat er bij elk pand wel even halt gehouden zou kunnen worden om er iets we- tenswaardigs over te vertellen. Zelfs bij Het Blauwe Kruis, ho tel voor geheelonthouders aan de Westhaven, kan de ironi- gund, want het gezelschap be geeft zich via de Kleiweg naar de Turfmarkt, ofwel de Goudse Goudkust zoals dat vanuit de zeventiende eeuw af in de volksmond heet en waar zelfs nog een pand van de VOC is te bewonderen. Weg van het stadsrumoer gaat een stille we reld voor ons open als wij ons door de driekwart meter bre de Looierspoort wurmen en de diepe tuinen tussen de Turf markt en Lange Groenendaal betreden. Even is het of wij ons Belangstellenden kunnen bij de administratie het cursuspro gramma en inschrijfformulieren verkrijgen. Aanmeldingen wor den behandeld in volgorde van binnenkomst. Meer informatie is te verkrijgen van maandag tot en met vrijdag van 10.00 - 12.00 bij: Centrum Kunstedu catie Expressie 70, Cornelis Geellaan 2, 2406 JG Alphen aan den Rijn, telefoon: 0172- 493737, fax: 0172-472878. sche noot worden geplaatst dat er voorheen op deze plek een bierbrouwerij was gevestigd. En voort gaat het weer. De Wijdstraat in om vast te stellen dat de huizen daar zo’n vier meter breed zijn om even later aan de achterzijde, bij de Sint- Janskerk, te constateren dat diezelfde huizen daar niet meer dan anderhalve meter meten. En wat blijkt? Het hele gezelschap staat naar de woning van Afke te kijken, die soms vanuit haar raam ge zelschappen langs ziet trekken en dacht zelf ook maar eens aan te sluiten om eindelijk eens iets meer van haar directe woonomgeving te leren ken nen. Zo zie je maar, dacht ik; ik ben waarachtig niet de enige die voor de bekoring van zo veel schijnbaar alledaags histo risch schoons in de onmiddellij ke nabijheid zwicht. Langs de Sint-Janskerk kuierend doen wij de tuin van het Catharina Gasthuis aan en even later lo pen wij langs de steenhouwerij van A. Roodbol waar wij de heer Roodbol in hoogst eigen persoon op een stapel voor zijn atelier opgetaste marmeren platen treffen, even op adem komend van al dat kunstzinnig gehak. Dan volgt het Willem Vroesen- huys, ooit een aan barmhartig heid ontsproten oude mannen huis, met een zo pittoresk, thans nog bewoond hofje dat men zich gelukkig mag prijzen indien men zich daar een wo ning kan bemachtigen. Ik denk dat wanneer het hier sneeuwt, men zich in een prent van An ton Pieck waant. inderdaad eeuwen terug bevin den. Even maar, want het ritme van onze tijd en het enthousias me van Fred nopen ons verder te trekken, langs de riante pan den aan de Hoge Gouwe naar de Gouwe Kerk en vandaar naar de Keizerstraat, waar wij voor een zwart hek naar de ge vel van het remonstranten kerkje kijken. „Daarachter”, zegt Fred, „is nu een parkeerplaats, want alleen de gevel staat er nog.” Naast het zwarte hek zie ik het eet café Fitzcarraldo. Op de gevel staat 1629, maar de naam doet mij aan een film van Werner Herzog denken, die een stuk dichterbij in de geschiedenis ligt. En juist als ik mij herinner dat er in die film een stoomboot over een berg wordt gesjouwd, trekt Fred mij aan de mouw weer met zich mee, naar de Pe perstraat, waar de handelswaar van de VOC, waaronder, inder daad: peper, in de pakhuizen werd opgeslagen. Op nummer 76 is de potterij van Arie Moe- rings gevestigd en ademloos kij ken wij toe hoe de meester zelf met schijnbaar speels gemak het ene aarden kleinood na het andere op de draaischijf fabri ceert. Op de achterplaats, die thans als winkel is ingericht, vergapen wij ons aan het allerlaatste bui- tenpandige toilet in Gouda, ook wel als sekreet of schijthuis aangeduid. Een handig houten dekseltje sluit het reeds lang in onbruik geraakte stortkokertje netjes af. Het kost Fred enige moeite met name de dames onder zijn volgelingen uit het winkeltje te krijgen, maar eenmaal op de brug die naar de Oosthaven leidt, zien wij in de richting van de Hollandsche IJssel kijkend, het Tolhuis liggen. Op het dak daarvan zien wij, ook van deze afstand, duidelijk de contouren van een zalm, ooit ornament man, een bevestigd, ALPHEN - In de week van 2 tot en met 6 augustus verzorgt Centrum Kunsteducatie Ex pressie 70 een kunstweek met interessante workshops. Wié van schilderen houdt, ziet zijn kans schoon want deze zomer is het voor het eerst mogelijk kennis te maken met abstract schilderen. De vijf lesdagen zijn uitermate geschikt voor begin ners, maar ook voor cursisten die het hele jaar een andere cursus volgen en juist nu even een ‘uitstapje* naar abstract willen maken. De tien dagdelen die de docent ter beschikking heeft, worden gevarieerd inge vuld. Men gaat buiten werken, naar model en op muziek schil deren. De docent gaat individu eel begeleiden, maar zal steeds de dag afsluiten met een Door Guus Jansen Coornhert, die in het toenter- GOUDA - Sinds Graaf Floris V in 1272 Gouda stadsrech- tijd tolerante Gouda de ideale ten verleende, is er nogal wat gebeurd in en rond de stad. Het mooie is dat veel van wat er in de voorbije zeven eeu wen is gebouwd, nog refereert aan die geschiedenis en nog altijd te bewonderen is. Na het verhaal van de twisten de priesters die ondanks hun twisten toch maar in 1504 de bouw van de Jeruzalemkapel hebben voltooid, gaat het weer richting Markt. De rondleiding heeft tot genoegen van de toe hoorders een uur langer ge duurd dan gepland. En als het aan Fred had gelegen, was hij nog een uurtje doorgegaan, naar hij ons verzekert, want er is nog zó veel meer te vertel len. Ik heb het gevoel, vooral in mijn benen, of ik een weids openluchtmuseum heb be zocht. Om mij heen kijkend zie ik dat de verbroedering onder de enthousiaste en deskundige uitleg van Fred in de groep heeft toegeslagen; er wordt nog geanimeerd nagepraat en na vriendelijk afscheid te heb ben genomen gaat eenieder zijns weegs. Ik heb genoten van de stads wandeling, dat feitelijk verplich te en smakelijke kost voor elke Gouwenaar zou moeten zij. Ik in ieder geval ben blij dat ik het, zij het twintig jaar te laat, als nog tot mij heb genomen. een donderdag, voorzien van wandelschoenen, op weg naar het VW-kantoor aan de Markt. Omdat er zich zo’n dertig men sen voor de tocht hebben aan gemeld, wordt de groep in tweeën gesplitst. Onze gids is Fred Pieters, een energieke le raar geschiedenis, die in Gouda Tot een Gouwenaar zich ero- woont en werkt. Op een enke le Amerikaanse dame na be staat ons groepje uit louter Ne- gebracht. Verderop tijdens de derlanders, waarvan de meeste wandeltocht zullen wij een an- tot mijn vreugde en verrassing der groot humanist en leeftijd- uit Gouda of een aanpalende gemeente komen. Al gauw raak De tocht begint bij het VW- kantoor aan de Markt, in het gebouw Arti Legi waar Deside- rius Erasmus nog heeft school- Goudkust gegaan. Ofschoon Rotterdam Erasmus zich op niet mis te verstane wijze heeft toegeëi- ik heimelijk mijn achterstand in gend, is Erasmus als bastaard- de Goudse geschiedenis teniet zoon van een priester in Gouda doen. Monter begeef ik mij, op geboren en heeft hij hier zijn eerste onderwijs genoten. Een Veel tijd is haar echter nipt ge- borstbeeld aan een zijde van de Agnietenkapel herinnert hier aan. Dit borstbeeld werd ooit in Batavia vervaardigd en van daar naar Suriname verscheept waar het enige tijd als vogelver schrikker dienst heeft gedaan. genoot van Erasmus ontmoe ten, Dirck Volkertszoon aan het gelijknami ge etablissement op de Markt. Het mag een triomf en een symbool voor alle deurwaarders heten, dat dit pronkstuk door het Tolhuis in voorbij eeuwen is geconfiskeerd ter voldoening van een rekening die De Zalm aan het Tol huis verzuimd had te betalen. En on danks diverse po gingen daartoe, hebben de huidige eigenaren van het Tolhuis er tot op de dag van vandaag niet mee inge stemd dat de ste nen zalm aan de naar die vis ver noemde uitspan ning wordt terug bezorgd. Bij het museum De Moriaan worden wij aan een zwarte bladzijde in de Ne- derlandsche ge schiedenis herin nerd: de slaven handel. Aan de gevel is de beelte nis van een zwarte Moor, Elke donderdag om 14.00 uur melden zich vele toeristen, maar ook met Gouwenaars en streekgenoten bij de VVV Gouda voor een stads- daar achter op een wandeling. (Foto: Walter Plantje) gevelpaneel de ge schilderde beeltenis van een Zuidamerikaanse Indiaan. En het woord Moriaan, zegt Fred, is een samentrekking van Moor en Indiaan. Weer een prachtig voorbeeld dus hoe zorgvuldig de Nederlander met zijn taal omgaat. Al^iCllEl S3 - nen in Gouda, maar feitelijk niet al te veel van haar geschie denis en wetenswaardigheden heropende Pannenkoekenhuis, kennen. En zo is het ook Coby uit Reeuwijk vergaan, wier dochter Afke nog niet zo lang gevestigd, voert de tocht naar Talloze malen nam ik mijzelf geleden in de binnenstad van voor om mij toch eens in de Gouda is gaan wonen en ons feiten te verdiepen. Waar het ook gezelschap houdt. vervolgens dan weer niet van kwam. Ik prijs mij dan ook gelukkig dat het Gouds Nieuwsblad mij ver zocht een wandeltocht onder leiding van een gids mee te lo pen om daarvan in de krant verslag te doen. Zo kan ik niet slechts het nuttige met het aan gename verenigen, tevens kan Gek genoeg woon ik nu zo’n ik aan de praat met Annelies, twintig jaar in deze stad zonder die een paar straten van mij dat ik mij ooit werkelijk in de geschiedenis ervan heb ver diept. Ik ken er de weg en met enige regelmaat loop ik schijn baar doelloos door de binnen stad te wandelen, bij voorkeur op een stille zondagmorgen. Ik geniet daarvan zonder dat ik er eigenlijk erg in heb van al dat schoons om mij heen. Vaak weliswaar feilloos de weg ken- treft mijn blik een op een gevel aangebrachte spreuk, een schil dering, een ornament of een gedenksteen, die mij echter alle raadselachtig voorkomen om dat ik de achtergrond niet ken.

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Weekblad voor Waddinxveen | 1999 | | pagina 11