Wortels Werelddierendag
reiken tot diep in de
middeleeuwen
Gevraagd: mensenfluisteraar
AAN TAFEL
Weeskonijnen gered van wisse dood
LI/
FAUNALAND I
wtr?'dd'er-
eei
voor u
«SS
^Natuurlijk voor dieren
'1
3e b°n
Fanny
5
1
TOP TIEN VAN DIERENCADEAUS
VERWEN UW DIER
OP DE ERKENDE MANIER
I.
Collecte
voor Dieren-
LAAT ZE NU MAAR
j ontvang bij nm
aanschaf van twee
y PUIK Specials verpakkingen
een unieke PLACEMAT
I
tr speelgoei
100
kauwstaafjes
2,50
Pet's Place Boskoop Uw erkende dierenspeciaalzaak - Koninginneweg 14- tel. (0172) 23 06 56
n i huisdier.
bescherming
I
Hg
PLACE
1
El
verig, maar wie Hempfling of een andere fluiste
raar ooit in actie heeft gezien, stond ongetwij
feld versteld van het effect. Een paard dat als
zenuwpees door het leven gaat en al schrikt van
zijn eigen schaduw (letterlijk), wordt binnen vijf
minuten een trouw discipel van de fluisteraar,
zonder gebruik van zweep, sporen of andere
werktuigen. Slechts lichaamstaal is voldoende
gegaan naar een poppenflesje, maar dat
was veel te groot voor die kleine bek-
kies! Uiteindelijk heb ik bij een dieren
winkel een zuigflesje kunnen kopen dat
geschikt was.”
Het voeden kon beginnen. Het aantal
keren dat Inge met de duimgrote, kale
mormeltjes in de weer was lag de eerste
veertien dagen op vijf per etmaal. Het
kostte haar zeker anderhalf uur per voe
ding om alle zes de konijntjes aan bod te
laten komen. Op de videofilm die Paul in
de eerste week heeft gemaakt, is goed te
zien hoe fragiel de beestjes zijn, en hoe
lastig het aanvankelijk was ze te laten
drinken. Inge houdt ze in de palm van
haar linkerhand, omgekeerd op hun rug-
Arie Rens
(Arie Rens is onder meer auteur
van het boek ‘Het Regiment
Huzaren Prins Alexander’ waaraan
hij bovenstaand verhaal ook
heeft ontleend.)
Inge Lieman heeft een nest jonge konijnen van de
dood gered. (Foto.Waher Planije)
In de jaren dertig diende mijn groot
vader als wachtmeester bij het
derde regiment huzaren in Den
Haag. Toen ik als kind bij hem op
schoot zat, vertelde hij wel eens uit
die tijd. Wat mijn prille kinderziel
heeft geraakt, was het verhaal over
de regimentshond Fanny. In 1938
verhuisde het regiment naar de pas
gereed gekomen Nieuwe Alexander
kazerne aan de Van Alkemade-laan.
Voor de laatste maal in de lange
geschiedenis van de oude
Alexanderkazerne stond het regi
ment daar aangetreden; in veldtenue
met volle bepakking, de standaard-
wacht met standaard ingetreden, de
muziek voorop en... Fanny. Fanny
was omstreeks 192 7 zomaar
komen aanlopen. Het hondje sliep
vanaf de eerste dag in het wachtver-
blijf. Daar was altijd één warme stro
zak vrij. Als de post van het geweer
afgelost werd, moest er natuurlijk
wel gewisseld worden, want de huza
ren namen hun eigen strozak mee
als ze op wacht kwamen. Fanny was
de enige bereden regimentshond in
de geschiedenis van de Nederlandse
cavalerie. Als er uitgerukt werd, ging
Fanny altijd mee, maar na een tijdje
konden de korte hondenpootjes het
toch niet meer bijbenen. Overste
Diemont had daarom, kort nadat hij
op I januari 1931 commandant
van het derde halfregiment was
geworden, bepaald dat wanneer
Fanny achterop dreigde te raken, de
achterste ruiter zich over de kleine
hond moest ontfermen en haar voor
zich op het zadel moest nemen. De
ruiter moest daartoe eerst afstijgen,
daarna de hond zien te pakken zon
der dat zijn paard achter de ande
ren aanging de hond voor op het
zadel zetten en vervolgens weer
opstijgen. Dat was nogal omslachtig
en het verliep dan ook niet altijd
even goed. Fanny had op een gege
ven moment zelf een systeem
bedacht om snel en zonder veel
omslag op het paard te komen. Als
ze moe werd kefte ze een keer, ging
naast het paard van de achterste
ruiter lopen en als die omlaag keek
sprong zij omhoog. De huzaar greep
Fanny dan in het nekvel en zette
haar voor zich op de zadeltassen,
waar het voor een vermoeide hond
goed toeven was. Als Fanny zich dan
na een half uur weer goed uitgerust
voelde, keek ze de ruiter aan en
kefte een keer. Dat was dan het sein
om haar weer op de begane grond
te laten zakken. Na bijna elf jaar
trouwe dienst bij het regiment heeft
Fanny de geest gegeven en werd zij
naast de wacht begraven. Op het
grafsteentje stond:'Hier rust de regi
mentshond Fanny’. Dat Fanny maan
den na haar dood nog altijd een
heel grote plaats innam in de ruwe
huzarenharten, bleek wel tijdens de
verhuizing naar de kazerne aan de
Van Alkemadelaan. Fanny was weer
opgegraven en lag in een keurig
gelakt kistje op een door twee paar
den getrokken wagen. Het steentje
ernaast Op de Nieuwe
Alexanderkazerne aangekomen
werd het regiment in carré opge
steld. Met de sabels gepresenteerd
werd Fanny in het nieuwe grafje
naast de wacht gelegd. Daarna kon
de troep inrukken en de nieuwe
gebouwen betrekken. Soms denk je
dat er inderdaad een goeie oude tijd
heeft bestaan.
Brederolaan 10
WADDINXVEEN - ,WWW.FAUNALAND.NL - TEL. (0182) 64 01 41
S C f c h ting
Dierbaar
UW DIERENSPECIAALZAAK
Op 4 oktober is het feest voor onze huisdieren. Bello, Felix,
Pietje en al die andere huisgenoten worden op die dag eens
extra verwend. Maar wat zijn nu de meest populaire cadeautjes
voor onze trouwe vrienden? Uw weekblad informeerde bij
diverse dierenspeciaalzaken en maakte een Top Tien met favo
riete dierengeschenken.
ander aan te moeten dikken, en
al snel ontstonden verschillen
de legendes: halfbevroren bijen
zochten voedsel bij Franciscus,
in zijn nabijheid werden wilde
dieren zo mak als lammetjes,
nachtegalen zongen speciaal
voor hem hun mooiste lied.
De Italiaan stierf op 54-jarige
leeftijd en werd op 4 oktober
I226 begraven in zijn geboor
teplaats. Om het leven van
Franciscus te gedenken, doopte
de Rooms Katholieke Kerk
deze dag om tot ’kerkelijke
feestdag’.
Later kreeg het memorabele
etmaal ook betekenis voor
niet-gelovigen, want mondiaal
viert men nu Werelddierendag
op 4 oktober.
ogen op zijn tegenspeelster dan op zijn harige
de enige medische patiënt gevestigd hield. In de echte wereld heeft
met name Klaus Hempfling zijn sporen verdiend
in het fluistervak. Het uitgangspunt bij het
natuurlijk paardrijden is het gebruik van paar-
om met het paard te communiceren in
plaats van het paard mensentaal aan te leren.
Op het eerste gezicht lijkt dit wellicht wat zwe-
Door Janneke van Dijk
Wanneer van een nest pasge
boren konijntjes de moeder
overlijdt, is er voor de klein
tjes meestal weinig hoop meer.
Dat het met veel geduld en
toewijding mogelijk is om ze
te voeden tot op de dag dat
ze in staat zijn zelfstandig te
eten, bewees Inge Lieman. Zij
kreeg een verweesd zestal van
nauwelijks twee dagen oud let
terlijk in de schoot geworpen.
„Mijn schoonvader belde drie
weken geleden en vertelde dat
zijn konijn, dat net de dag
ervoor had geworpen, dood in
haar hok lag. Hij ging ervan uit
dat de jonkies ook wel snel
zouden sterven, want ze
sprongen bijna boven het hok
uit van de honger”, vertelt
Inge. De dierenliefhebster en
eigenares van vijf katten, vier
konijnen en een dwergpincher
wilde dat niet zomaar laten
gebeuren. Samen met haar
man Paul is ze de volgende dag
het nestje gaan halen. „We
hadden een injectiespuit met
volle melk meegenomen, en
daarmee hebben we direct
een paar druppeltjes in de
snuitjes gespoten. Gewone
melk, want we wisten niet
beter! Pas thuis zijn we eens in
boekjes over verzorging van
konijnen gaan bladeren, en hebben we
de dierenarts gevraagd wat we het beste
konden doen.” De informatie uit de
boekjes was weinig bemoedigend. Inge
las een passage waarin de auteur een
’uniek geval’ beschreef van een nestje
van tien dagen oud dat door mensenhan
den was grootgebracht.
Het recept voor de beste konijnenmelk
bleek te bestaan uit: melkpoeder voor
baby’s, zonnebloemolie en water.
Vervolgens moest worden uitgezocht op
welke manier de voeding toegediend kon
worden. Inge: „Met een injectiespuit geef
je snel te veel. Door ze zelf te laten drin
ken, kun je beter beoordelen hoeveel ze
echt nodig hebben. Ik ben eerst op zoek
om hem als een hondje te laten volgen langs de
meest verschrikkelijke obstakels.
Interessant hierbij is het gedrag van de eigenaar
van het paard. Want stiekem zit daar vaak het
probleem. Schrikt het paard van zijn eigen scha
duw? Waarschijnlijk heeft zijn baasje ooit ver
wacht dat hij zou schrikken van zijn schaduw,
hem vervolgens overdreven gerustgesteld en
daarmee het paard geleerd dat zo’n schaduw
heel eng is. Waardoor bij het paard de eerstvol
gende keer zijn haren rechtovereind gaan staan.
Uiteindelijk komt dan een paardenfluisteraar
eraan te pas om het paard weer te leren dat
zo’n schaduw helemaal niet eng is. Kortom, een
hoop ellende kan voorkomen worden door het
gedrag van het paardenbaasje eens onder de
loep te nemen. Wellicht in de persoon van een
’mensenfluisteraar’?
Natuurlijk ligt hier een taak bij de maneges, ten
slotte worden daar (toekomstige) paardenbe-
zitters opgeleid in het communiceren met hun
viervoeters. Maar ook ruiters en amazones zelf
zijn verantwoordelijk voor hun kennis van het
omgaan met paarden.Voldoende ervaring in het
berijden en verzorgen van een paard is nog het
minste. De echte liefhebber zal zich ook verdie
pen in de paardenpsyche. Het is tenslotte altijd
leuker om in een goede harmonie met elkaar
om te gaan dan om met louter zweep en spoor
vooruit te komen. Een aanrader voor iedere
’wannabe’ fluisteraar - of ruiter en amazone die
gewoon meer over een goede verstandhouding
tussen paard en mens wil weten- is het boek
van Klaus F. Hempfling, getiteld ’Natuurlijk
paardrijden’ (fl. 49,50) en de bijbehorende video
’Lichaamstaal; een brug tussen mens en paard’
(fl. 55,-).
getjes. „Ik had echt het gevoel
dat ik het er in moest proppen
bij ze”, lacht ze bij het terugkij
ken. „Ik wist nog helemaal niet
hoeveel ze moesten hebben en
deed maar wat.”
Een moederkonijn helpt de spijs
vertering van haar jongen een
handje door, na de voedingen, de
buikjes te likken. Surrogaat moe
der Inge imiteert dit gedrag, en
masseert de kleintjes na de
maaltijd nog even licht met de
wijsvinger. Daarna worden ze,
dicht tegen elkaar aan, tussen
het stro in hun hok gelegd. Het
onderkomen staat in de huiska
mer, en moet dagelijks worden
verschoond. Al met al een
arbeidsintensieve klus, waarmee
enorm veel tijd gemoeid is. Maar
Inge doet het met het grootste
plezier. „Paul heeft ook wel eens
geprobeerd ze te drinken te
geven, maar dat accepteerden ze
niet! Blijkbaar beschouwen ze
mij als hun moeder, en herken
nen ze mij aan de geur.” Inge
heeft een overzichtelijk schema
gemaakt, waarop ze het de
gewichten dagelijks noteert. Een
van de gewichtstabellen is vanaf
dag veertien niet meer ingevuld.
„De kleinste van de zes heeft
het niet gered, dat verwachtte ik
van het begin af aan al”, zegt
Inge zakelijk. „Dat hoort er nu
eenmaal bij, de moeder zou het jong
waarschijnlijk zelf al hebben doodgebe
ten.” De konijntjes zijn nu drie weken
oud. Inge denkt nog een week of vier
door te moeten gaan met het aanbieden
van flesvoeding.
Daarna gaat ze over op groenvoer en
konijnenkorrels en worden de dieren uit
elkaar gehaald. Door de speciale band
die Inge met het nestje heeft opge
bouwd, hoopt ze de konijntjes te kun
nen plaatsen bij vrienden en bekenden.
„Het liefst zou ik ze allemaal houden,
maar helaas is ons huis is al vol genoeg
met beesten. Zeker eentje blijft bij mij
en ik ben er al drie kwijt. Ik moet zeker
weten dat ze goed terechtkomen.”
Franciscus had niet alleen aan
dacht voor het menselijk
geslacht, maar voor de hele
schepping van zijn God. „leder
schepsel dat hulp nodig heeft,
kan daarop rekenen wanneer
het tot ons komt”, sprak hij uit.
Ook dieren vonden zodoende
een beschermheer in de Zuid-
Europeaan. Het ging zelfs zover,
dat de katholiek eens opkwam
voor een vraatzuchtige wolf in
de buurt van Gubbio. Kudden
schapen in de omgeving wer
den regelmatig aangevallen
De wortels van Werelddierendag reiken tot diep in de
Middeleeuwen. Aan het einde van de twaalfde eeuw werd
in de Italiaanse plaats Assisi misschien wel ’s werelds
bekendste dierenvriend geboren: Franciscus van Assisi.
Tijdens zijn leven bekeerde hij zich tot het christelijk
geloof en probeerde daarom te leven zoals Jezus Christus
dat deed - met bewogenheid voor de zwakke mens. Op
deze leest is later ook de Franciscaanse Broederorde
geschoeid, die zich toelegde op zorg voor de armen en
minder bedeelden in de samenleving.
door het roofdier en de plaat
selijke bevolking was eropuit
het beest te doden. Maar de
kloosterbroeder pleitte ervoor
de wolf te voeden in plaats van
het dier te straffen.
„Uiteindelijk wordt dit schep
sel gedreven door ongestilde
honger”, verklaarde Franciscus.
Sommigen meenden een en
u
r-T.
OnweerstMnboor
speelgoed row de ito).
In diverse uitvoeringen
du bij Fouadond
per stuk voor
Hm
DIERENDA G
SOh
I
rrood stTek'
jSb» j*
1. een vishengel met een speeltje voor de kat;
2. een piepbeest voor de hond;
3. vruchten- en honingsnoepjes voor vogels en knaagdieren;
4. een varkensoor om op te kauwen voor de hond;
5. een schommel voor de parkiet;
6. een hamsterboi;
7. zalmsnoepjes voor de kat;
8. een kauwtouw voor de hond;
9. een tel raam voor de parkiet;
10. larfjes voor de vissen.
r
Dit is natuurHjk^maar een greep :uit het enorme aanbod dat u
bij de diet’speciaalzaak vindt Ga er dit weekeinde nog even
langs en geef ook uw huisdier een extraatje op
Werelddierendag.
’Achter meer activeren en voor iets begrenzen,
zodat -ie over zijn rug komt en je hem beter
kunt bedienen.’Vermoedelijk zal slechts bij een
beperkt deel van de lezers een lichtje opgaan bij
deze tekst. En deze kleine groep heeft het voor
waar niet makkelijk als zij vertellen dat hun
hobby paardrijden is. Was het heel vroeger ont
zettend nuttig om er bedreven in te zijn, en
daarna dan tenminste nog een statussymbool,
tegenwoordig is deze hobby alleen voor kleine
meisjes met olijke vlechten acceptabel.
Dat je als volwassen mens plezier beleeft aan
dat gehobbel, is voor velen onbegrijpelijk en
zelfs licht lachwekkend. Opmerkelijk, want het
aantal volwassenen dat begint met paardrijden
neemt nog altijd toe. De stress van alledag kan
voor even worden vergeten als je vanaf een
paardenrug de wereld bekijkt. Dat de één al
moeite genoeg heeft om op die paardenrug te
blijven, en de ander nastreeft een volgende Anky
van Grunsven te worden, dat is dan om het
even.
In dit licht is het logisch dat dit edele dier, nog
altijd goedkoper dan de psychiater, in de watten
wordt gelegd. En dan gaat het niet om de roze Bij natuurlijk paardrijden draait om een diervriendelijke en natuurlijke verstandhou-
bandages (wikkels om het been) of de vlechtjes ding tussen mens en paard, waarbij het paard zonder werktuigen van de dominantie
in de manen waarmee kleine meisjes hun groot van de mens wordt overtuigd. Lichaamstaal van mens en paard speelt hierin een
uitgevallen knuffeldier verwennen. Het gaat hier belangrijke rol. (Foto: llona Willebrandt)
om de toenemende zorg voor het paard.
Fysiotherapeuten, magnetiseurs, krakers: de
veearts is ai lang niet meer
vraagbaak waar de paardenbezitter terecht kan.
Maar daarnaast en vooral draait het om de
trend ’natuurlijk paardrijden’. De film ’The
Horse Whisperer’ (De Paardenfluisteraar) heeft dentaal
dit verschijnsel bij het grote publiek bekend
gemaakt, hoewel Robert Redford vaker zijn
Ter gelegenheid van
Werelddierendag houdt de
Dierenbescher-ming, haar
jaarlijkse collecte van 4 tot
en met 9 oktober.
Vrijwilligers van 132 afde
lingen gaan in heel
Nederland van huis tot
huis. We weten allemaal
dat dieren het niet echt
goed hebben in Nederland.
Denk maar eens aan de
bioindustrie, de nertsen
fokkerijen, de dieren die
worden gebruikt als proef
konijn of mogelijke orgaan
donor... Het zijn misstan
den waar de Dieren
bescherming vol vuur
tegen strijdt. Ook bij u in
de buurt komt u ongetwij
feld voorbeelden van die
renleed tegen. De vele
zwerfkatten bijvoorbeeld,
of verwaarloosde schapen
die kreupel op een kaal
veldje staan. En wat denkt
u van de overvolle asielen?
Met de lokale problemen
houden de plaatselijke
afdelingen van de
Dierenbescherming zich
bezig. Dat kost (natuurlijk)
geld. Daarom komen de
medewerkers ook dit jaar
weer langs. Met het opge
haalde geld kunnen de
plaatselijke afdelingen een
dierenambulance laten rij
den, zwerfdieren opvangen
in de asielen en allerlei
lokale (protest)acties orga
niseren. Wilt u een handje
helpen? Doe dan tussen 3
en 9 oktober mee aan de
collecte. Niet alleen door
geld te geven maar ook
door een uurtje met de
collectebus te lopen. Meld
u aan bij de afdeling in uw
woonplaats. Daar kan men
uw hulp goed gebruiken.
