Schoonheid en kritiek
Aandacht voor huisdieren
Piet weet
of de plu
mee mof
Nieuws van
dichtbij en
van ver weg
Zwaarste^
dagen
komen nog
Alle bijdragen
van Henk Spaan
onder elkaar
Henk Spaan
Met dieren
2011 in
r I,
Klik&Win
Duitsland ruimt
en pekelt
Altijd actueel: de weekkrant.nl
woensdag 5 januari 2011 Weekblad voor Waddinxveen/Gouwe Koerier pagina 25
Wisselvallig
Bij de tijd
Monsterrally
Twee jaar columns
www.deweekkrant.nl
www.deweekkrant.nl/dakar
www.deweekkrant.nl/spaan
Column
Baas en beest
XfaiX
Win
4 daags-
arrangement
Romantisch Duitsland
(2 pers)!
Plaats een
foto en win
een jaar lang
dierenvoeding
www.deweekkrant.nl
Debutant
voert jaar lang
lijstjes aan met
bestseller
i&v j
üt
FOTO PETER ELENBAAS
Dick Snijders
Silvia Avallone in winterse kou, terwijl juist broeierige hitte het boek bepaalt.
«i
Dick Snijders
SCHMrPlAN
Het sloeg in als een bom. Een
jaar lang domineerde Staal de
Italiaanse bestsellerlijsten.
Silvia Avallone was na haar
debuut niet meer uit de media
weg te denken. Bejubeld om
haar indrukwekkende boek;
verguisd omdat zij zaken aan
de kaak stelt die niet in alle
politieke gelederen goed
vallen.
In Staal neemt Silvia Avallone
haar lezers mee naar de bele
vingswereld van de twee der
tienjarige meisjes Francesca en
Anna. De staalfabriek van Pi
ombino werpt zijn schaduw over
het leven in de wijk waar de twee
opgroeien. Ontsnappen aan de
grauwe werkelijkheid is altijd
mogelijk. Maar om er echt los
van te komen, moet je van goé
den huize komen. Voor Anna en
Francesca zijn er in ieder geval
hun dromen. En één zekerheid:
de vriendschap tussen de twee
staat als een huis...
ga snel naar
www.deweekkrant.nl/actie
SILVIA
AVALLONE
Het is bij mij een komen en gaan
van beesten. En meestal zijn dat
beesten die elders geen fatsoen
lijk huis kunnen krijgen.”
In haar leven heeft Meuldijk
heel wat missstanden gezien.
In Nederland en in diverse bui
tenlanden. “In het buitenland
verzamelen van weggegooide
huisdieren is makkelijk,” zegt
moesten elkaar erop wijzen als
we ergens dierenmishandeling
zagen. Daarmee waren we be
hoorlijk irritant. Als wij het nodig
NL
Verbaal geweld
Dat het boek zoveel los zou ma
ken, had niemand verwacht.
Blijkbaar zijn de thema’s voor
Een nieuw jaar, een
nieuwe actie. Dé Week
krant maakt zich druk over
dieren én hun baasjes.
Belinda Meuldijk gaat
dagelijks op deweekkrant.
nl in op dierenzaken en de
bezoeker kan winnen met
foto’s of filmpjes van ‘baas
en beest’.
worden. “We hadden geiten en
pony’s in de tuin,” vertelt Belin
da. “Ik was een van de weinige
kinderen die de dieren ook echt
bleven verzorgen?’
Hoewel vader Meuldijk astma
tisch was, was zijn liefde voor
dieren in bijna alle afleverin
gen van Pipo terug te zien. Of
het nou ging om de kip op het
achterbalkon, een beestje dat
zo klein was dat ie niet wist of
het een petje op heeft, of liedjes
over dieren. “En die liefde heb
ik mijn hele leven meegenomen.
velen hete hangijzers: ontlui
kende seksualiteit, het gebrek
aan vooruitzichten en bijna van
zelfsprekend huiselijk geweld.
“Dat heeft voor een enerverend
jaar gezorgd, waar ik heel erg
van genoten heb. Ook al waren
er de nodige negatieve reacties,
werd er vanuit de politiek soms
met weerzin over gesproken en
kwam er soms verbaal geweld
aan te pas. Nee, dat zie ik niet
als iets negatiefs. Dat betekent
dat een boek iets losmaakt. Ik
hoop dat een volgend boek dat
ook doet.”
En daar gaat ze nu mee aan de
slag. “Nu is het tijd de publiciteit
even aan de kant te zetten en met
iets nieuws te beginnen.”
Silvia Avallone, Staal, De Bezige
Bij, 19,50.
Op hun manier proberen Anna
en Francesca hun dromen na
te jagen. Op een heel andere
manier deed Avallone dat zelf
ook. Nadat zij een hele zomer
had zitten schrijven, was de te
rugkeer aan de universiteit van
Bologna geen succes. “Ik vond
het heel vervelend om uit de we
reld van het boek teruggehaald
te worden. Ik heb toen per janu
ari 2009 mijn studie opgezegd.
Eind maart had ik de eerste drie
hoofdstukken zover dat ik het
naar een uitgever kon sturen en
een maand later kon ik in Milaan
een contract tekenen.”
zeker de Italiaanse, laat je al
leen maar kennismaken met een
droomwereld, waarin mooi zijn
herbelangrijkste is. Ik probeer
mijn lezers kennis te laten maken
met de werkelijkheid.”
ze cynisch. “Dierenleed in
eigen land is altijd veel meer
verborgen geweest. Verstopt in
schuren bij louche broodfokkers
bijvoorbeeld. Toen ik klein was,
zag ik het al. Op die leeftijd kon
ik er gewoon binnen lopen. Die
paardenhandelaren zagen geen
gevaar in een meisje van acht.”
In die jaren was Nederland vol
met clubjes die zich de originele
naam ‘De Zwarte Hand’ hadden
toegeëigend. Ook Belinda Meul
dijk was lid van zo’n clubje. “We
waren gezworen vriendinnen en
Kritisch
Piombino is een merkwaardig
stadje. Aan de ene kant is er de
dominantie van de staalfabriek,
aan de andere kant is er het
strand, waar vertier en vrijheid
centraal staan. En waarvandaan
het eiland Elba te zien is. Dicht
bij, maar toch ver weg, als een
paradijs voor rijken en toeristen.
Juist die contrasten maakten
Piombino tot een ideale locatie
voor Avallone’s verhaal. “Schrij- maakt worden. Ik hou
ven is niet alleen het maken van
een mooi verhaal, een boek
biedt je ook de kans om iets aan
de kaak te stellen. De televisie,
Belinda Meuldijk en haar vriend Thierry Duval hebben steeds
weer nieuwe beesten over de vloer.
Fotografeer en win!
Maak een foto of filmpje waarop u zelf met uw huisdier te zien
bent. Leuk, aandoénlijk, mooi? Of een opvallende gelijkenis? Het
is helemaal aan u! Plaats de foto of het filmpje op onze website
www.deweekkrant.nl/baasenbeest en win mooie prijzen. De
hoofdprijs is een jaar lang Hill’s dierenvoeding volgens het Hill’s
Science Plan.
vonden haalden we de politie er
bij.” Maar tijden veranderen. “Je
wordt groter en ouder en krijgt
meer wapens tot je beschikking
om de situatie te veranderen.
Uiteindelijk moet de wetgeving
veranderen. Maar gelukkig zie je
de verbeteringen wel. In Spanje
was het ooit normaal honden in
de fik te steken. Nu kun je ervoor
in de bak komen. In Nederland
maken steeds meer partijen zich
druk over dierenwelzijn, nadat
de Partij vooi; de Dieren er als
klokkenluider over begonnen is.
Maar er blijft nog veel te doen.
En daar blijf ik me druk over
maken. Dat zul
len de lezers de
komende weken
in mijn bijdragen
kunnen lezen.”
Dat klinkt bijna als een missie?
“Nee, dat gaat echt te ver. Als
lezer wil ik ook niet alleen ver-
ervan
als mijn bewustzijn geprikkeld
worden. En dan wil ik graag dat
er actuele kwesties worden aan
gekaart.”
Zouden we gaan of zouden we niet gaan? Internet en Tele
tekst spraken van Eisregen. Weliswaar had ik op het laatste
moment winterhanden kunnen bemachtigen maar tegen ijzel
moesten ze kansloos worden geacht. De Duitse snelwegen
zouden voor het grootste deel sneeuwvrij zijn. De kortste weg
leidde echter door de Belgische Ardennen met zijn ‘moeilijk
begaanbare snelwegen’.
Goede raad was duur. De weersvoorspellingen noopten tot
voorzichtigheid. “We gaan”, zei mijn vrouw desondanks. Zij
liet zich die paar dagen in de Eifel niet ontnemen door een paar
watjes van KNMI en ANWB.
Tot Maastricht ging het wel, al reden we de hele A2 bumper
aan bumper, door een ‘snelheidsdeken’ van vijftig kilometer
per uur, afgeroepen wegens plaatselijke gladheid en mist. Na
Luik begon de ellende. De Walen hebben geen geld en geen
energie meer om hun wegen te onderhouden. Eén rijbaan was
min of meer begaanbaar, wat door hun voorwielen aangedre
ven Japanse jeeps er niet van weerhield over de besneeuwde
linkerbaan voorbij te razen. De meeste Belgen rijden auto alsof
ze niets te verliezen hebben en dat hebben ze dan ook niet.
Hoe hoger we kwamen, des te mistiger het werd. “Voorzich
tig”, zei mijn vrouw. “Jij wilde weg”, zei ik.
Voor en achterruitverwarming bliezen op volle toeren. Af en
toe passeerden we een in de berm gestrande auto.
We naderden de grens met Duitsland. In de verte lichtte de
weg zwart op. Eén meter over de grens strekten twee berijdbare
zwarte banen asfalt zich uit tot in het oneindige.
Terwijl Nederlandse bureaucraten zich huilend verdron
gen voor zogenaamde zoutloketten, waren de Duitsers gaan
sneeuwruimen met enorme voertuigen, een soort tanks, die
bestand waren tegen de zwaarste omstandigheden. Zelfs lokale
wegen kronkelden zich inktzwart door het besneeuwde land.
Toen we een dag later de boemeltrein naar Trier namen, reed
hij volgens de dienstregeling. Langs het spoor lag de sneeuw
decimeters hoog. DB was het vertrouwenwekkende logo van
de Deutsche Bundesbahn.
Dat de Duitse economie Europa leidt, verbaasde niemand in
het stipt op tijd rijdende treintje naar Trier.
Terugkijkend op haar kin
derjaren noemt Belinda
Meuldijk zich een typisch
beestenmeisje. “Mijn ouders
hadden katten, hoewel mijn
vader astma had. Vreemd
genoeg ging het mét katten in
huis wel, terwijl bijvoorbeeld
honden of paarden voor hef
tige reacties zorgden. Of de
ezel voor de Pipowagen, die
kon hij echt alleen van een
afstandje bekijken.”
Toch kon de woning van
de schrijver van Pipo in die
chique buurt in het Gooi een
soort dierentuin genoemd
