EEN BLIJDE SPELER
w.
CACTUSSEN EN SUCCULENTEN
een scheve schaats
vader en zoon hebben
zelfde hobby
DORPSHUIS "SWANLA"
Officieus maakten de Zevenhuizenaren al enige jaren geleden kennis met JOHN
LANTING, toen hij met z'n Theater van de Lach naar het Zevenhuizense
Dorpshuis kwam, voor een liefdadigheidsvoorstelling in het kader van de actie
'een piano voor De Zevenster'. "Nee schat, nu niet", zorgde voor een totaal uit
verkochte sporthal. Ook vorig jaar, toen hij eind september weer naar
Zevenhuizen kwam met "een kus van een Rus", was dat het geval. Het eerste
blijspel werkte zelfs door in de gemeentepolitiek, want één van de
gemeenteraadsleden gebruikte de naam van "Nee, schat, nu niet", voor een term
in de algemene beschouwingen. Zo maakte John Lanting zich al bekend, maar
bovenal bemind bij de inwoners van Zevenhuizen, voordat hij er zich in april
van dit jaar, definitief vestigde.
John Lanting verrichte zijn eerste offi
ciële daad, als inwoner van Zevenhui
zen, bij de verbranding van het hut-
tendorp, aan het eind van de zomer
vakantie. Hem was namelijk gevraagd
de 'fik' aan te steken, iets wat hem bij
zonder goed afging, temeer, daar de
als 'lont' dienende materialen in
benzine waren gedrenkt. De uitdruk
king 'hij speelde met vuur' werd hier
letterlijk toegepast.
Spelen doet John graag, vooral
toneelspelen, iets wat hij meer dan de
helft van zijn leven doet. Dezer dagen
is de 51-jarige toneelspeler precies 25
jaar 'in het vak'. Veel tam-tam wil hij
niet aan dit jubileum geven, liever laat
hii het ongemerkt voorbijgaan, want
zo zegt hij zelf: "Ik vind het meer een
mijlpaal als iemand bijvoorbeeld 40
jaar aan het toneel is".
Enigszins aarzelend zij wij bij hem op
bezoek gegaan, met gevoelens die je
zou kunnen omschrijven als 'planken
koorts'. want wie zijn wij, tegenover
zo'n beroemd man.
De begroeting nam alle drempel
vrees weg,; we kwamen zo zei hij "iets
te vroeg", want de koffie was nog niet
helemaal klaar. Van over zijn bril nam
hij ons vorsend op en bracht ons
verontschuldigend over de nog niet
helemaal perfect ingerichte huiska
mer, naar de zonnige zithoek. Omdat
z'n vrouw Jenneke lerares is, was er
geen vrouw des huizes', iets waaraan
John helemaal gewend is. "Soms zien
we elkaar een week niet; uiteraard
slapen we wel naast elkaar, maar onze
kleedkamers hebben we naast de
slaapkamer, om elkaar niet te storen
in de slaap. Toen we nog aan de
Binnenweg in Rotterdam woonden,
kon dat niet en werd ik al wakker als
ik bijvoorbeeld alleen al de geur van
parfum rook, waarvan Jenneke zich
bediende. Ik ga er doorgaans pas na
tweeën in en kom er halverwege de
ochtend uit, terwijl Jenneke op tijd
naar bed gaat en vroeg er weer uit.
Onze 12-jarige zoon zegt weieens, als
ik ook eens een keer aan het ontbijt
zit, op een vrije dag of zo "Wie is die
vreemde man toch, moeder, die aan
tafel zit?"laat hij zich gekscherend
ontvallen.
Het ijs is gebroken en ontspannen
kabbelt het gesprek over koetjes en
kalfjes en natuurlijk over het toneel
spelen.
Om snel weer terug te komen bij het
doel van ons bezoek "Wat vindt u van
Zevenhuizen?".
"Een leuke plaats, met spontane, open
mensen. Bovendien hebben we een
prima burgemeester met wie je een
goede babbel kunt maken", reageert
hij spontaan.
"Koos u Zevenhuizen met een speciaal
doel?"
"Eigenlijk niet, het was min of meer
een toevalligheid. Dit gebied kwam
een beetje in aanmerking, omdat m'n
vrouw in Hillegersberg lerares Engels
is en de afstand niet te groot moest
zijn. Daarnaast wilden we ook
'feeling' houden met de grote stad en
Rotterdam is hier vandaan maar een
'wippie'. Ook zitje hief centraal in het
land, iets waarmee ik eveneens
rekening mpet- houden vanwege de
voorstellingen, die overal door het
land versnrrid worden gegeven. Dat
we hier een huis vonden was min of
meer een toevalligheid. Met een
- vriend uit Nieuwerkerk reden we wat
rond en vonden dit. Na een intensieve
verbouwing trokken we er in april in.
Ik ben er zelf ook twee maanden in
beziggeweesf, maar toen moest ik
weer aan het werk, keihard er
tegenaan, 80 uur per week, om het
blijspel van deze winter voor te berei
den.
In de dorpskern van Zevenhuizen
komt hij niet zo vaak, horen we, want
dat is voor boodschappen doen verder
rijden dan Nieuwerkerk of Ommoord.
Voor wie het nog niet weet, John
Lanting woont aan de Wollefoppen-
weg, net buiten de woeligheden die de
nieuwe woonwijk in aanbouw "De
ZevenKamp" met zich meebrengt. De
tuin rond het huis geeft hem af en toe
handenvol werk "want dat muur kan
groeien hoor", stelt hij nadrukkeiijk.
Een frisse aanblik biedt de achtertuin,
vanuit de zithoek, die als een soort
erker aan het huis is gebouwd. Er is
zelfs een vijvertje in. Grotendeels is de
achtertuin gelaten zoals hij was bij de
aankoop van het huis, wel moest er
het nodige aan gedaan worden om
hem te krijgen zoals hij nu is.
"En dan de omgeving hier, hè, heer
lijk om een rondje te fietsen. Vooral
toen ik intensief bezig was om het
blijspel van deze winter voor te berei
den, was het een verademing om
alvorens te beginnen, eerst een rondje
door de polder te fietsen". Over dat
blijspel "een scheve schaats" en een
blijspel in het algemeen stelt John, dat
het verschrikkelijk moeilijk is een
schrijver te vinden die een goed blij
spel schrijft. In Engeland zijn er diver
se (waarvan er enkele inmiddels goede
vrienden zijn geworden), maar het be
zwaar is altijd weer dat het script hele
maal bewerkt moet worden omdat
gezegdes die in Engeland de lach op
wekken, dat hier in Nederland niet
doen. Bepaalde gezegdes hebben hier
een andere betekenis. Zin vrouw is
hem hierbij behulpzaam, doch daarna
moet het geheel nog een bewerkt wor
den, iets wat hen samen 400 uur kost!
"Ik concentreer me dan volkomen en
lees het script gedeelte voor gedeelte
door en in gedachten hoor ik de zaal,
het ritme van de lach. In een blijspel
moeten steeds op bepaalde punten
'lach-opwekkers' zitten. Vlak voor de
pauze gaat de lach in de 5e versnelling,
en op 2/} van het stuk moet er bijvoor
beeld een laatste hoogtepunt komen",
verklaart hij. Met de schrijver neemt
hij tussen de vertaalwerkzaamheden
contact op en vaak komt de schrijver
het vertaalde en bewerkte blijspel 'be
kijken' tijdens een voorstelling. Hoe
wel hij de Nederlandse taal niet ver
staat, herkent en kent hij de lachsitua-
ties, en weet het ritme. "Een klucht is
eigenlijk net poppenkast, je werkt met
de zaal", verduidelijkt de heer Lanting
"Absoluut geloofwaardige mensen
komen in absoluut ongeloofwaardige
omstandigheden terecht".
"Waarom is er doorgaans meer be
langstelling voor een klucht als voor
een drama?".
"In een Klucht kunnen ze zicnzelf her
kennen. De mensen zitten door een
sleutelgat te kijken. Het lachen is 'her
kennen', zoals wij in een poes of hond
ook de menselijke trekken 'herken
nen'. Het is nooit anders geweest,
door de eeuwen heen wilden de
mensen lach en. Daarom heb ik ook
de naam van het Theater van de Lach
gekozen, verklaart hij met een ernstig
gezicht. "Ik gebruik ook altijd een
stempeltje waarop twee maskertjes
afgebeeld staan. Niet, zoals anderen,
met een 'lach en een traan', maar met
twee lachende maskertjes.
In het circustheater in Den Haag werd
zondag 25-oktober de miljoenste be
zoeker van het Theater van de Lach
gehuldigd. Dat was mevr. W. de Jong
uit Zoeterméer. Zij mag met haar
gezin op kosten van het Theater van
de Lach vier dagen naar Londen.
"Ik heb het er allemaal wel erg druk
mee, omdat ik overdag met de zakelij
ke kant bezig ben. Het is dan ook ver
rukkelijk 's avonds in de huis van een
ander te kruipen en toneel te spelen.
Zo vergeet je de ergernissen van over
dag". Als de voorstelling goed ge
weest is, heb je een prettig gevoel".
We hadden best nog wel een poosje
langer kunnen vragen en luisteren,
maar tijd is tijd, en zo namen we
afscheid. John Lanting zou anders in
tijdnood komen. Die avond moest hij
namelijk in Groningen spelen, waar
hij ook bleef overnachten, omdat hij
ook de andere avond daar moest
spelen. Met een andere toneelspeler
die hier in de omgeving woont, rijden
ze om de beurt, wat vooral na een
voorstelling prettig is.
P.S. John Lanting leest nooit recen-
sies. Onlangs stond er een recensie in
de Goudsche Courant over "een
scheven schaats", dat daar werd op
gevoerd. Hier volgt een citaat:
De Goudse Schouwburg was tot de
laatste plaats bezet voor en voorstel
ling van John Lanting's Theater van
de Lach dat het stuk "een scheve
schaats" presenteerde. John Lanting
was er, nog beter dan voorgaande
jaren, in geslaagd om een klucht van
Engelse oorsprong van Ray Cooney
en Tony Hilton met de titel "One fo
the Pot" naar Nederlandse maatsta
ven te vertalen.
(Na een uiteenzetting over de inhoud
werd besloten met:)
"Een scheve schaats is één van de
toppers van het Theater van de Lach.
Alle hulde voor John Lanting en zijn
medespelers die er volledig in zijn ge
slaagd om met aandacht voor details
de gulle lach in de Goudse Schouw
burg te brengen.
Achter de woning van de fam. Vente,
aan de Rozenstraat 71, staat een kas
met wel meer dan 2500 cactussen en
succulenten. De meeste zijn door Ab
Vente en zoon John gekweekt, uit
stekjes en zaad. Op de hobbybeurs,
waar zij hun hobby presenteerden,
kregen ze veel respons, nog dagelijks
eigenlijk, want menigeen trekt aan de
bel om de kas te bezichtigen.
Ongeveer acht jaar oud is deze hobby
van beiden. Ze hebben veel over het
verzorgen van deze planten gelezen,
doch zijn ook door ervaring wijs ge
worden. "Zo ontdekten we dat de
planten in een broeibak buiten, in de
zomer, sneller groeien dan in de kas,
wat te wijten is aan de luchtvochtig-
heid", verklaar Ab Vente, waar zoon
John hem bijvalt en vertelt dat de
cactussen van oorsprong in warme
droge landen groeien, waar het '-
nachts koud is". In die nachten is de
luchtvochtigheid hoog, door de af
koeling en krijgt de cactus vocht.
Ook weten ze uit ervaring inmiddels,
dat niet alle zaak opkomt. Onlangs
werd voor meer dan 150,- zaad
gekocht, waarvan nog geen vijfde deel
opkwam. "Kijk", verduidelijkt Ab
Vente in de kas "Hier in deze bakken
zitten zaailingen, van eigen zaad. Ze
doen het allemaal".
Vijftien soorten cactussen en succu
lenten worden er door vader en zoon
Vente gekweekt, die ook weer tal van
afstammelingen hebben. Alle latijnse
namen blijken ze in hen hoofd te
hebben. John vertelt dat de "Cereus-
achtigen" erg snel groeien, wel 20 cm.
per jaar, doch dat de "Rebutia"
nauwelijks zichtbaar groeit. Sommi
gen kunnen anderhalf jaar na het
zaaien bloeien. Fraaie bloeiers zijn
o.a. de "Stapelia's" (waarover John de
zorg heeft).
Dat er in deze hobby veel tijd gaat
zitten blijkt wel uit het feit dat Vente
vele winter-avonden van half zeven
tot half elf in de kas vertoeft, waar hij
druk doende is met het verspenen.
"De cyclus is: eerst zaaien, dan na 4 k 5
maanden verspenen en daarna nog
eens 8 maanden. Daarna worden ze
voor de eerste keer opgepot in zgn. '5-
centimeter potten".
Vrijwel alle soorten produceren bloe
men. Doorgaans zijrï het erg fraaie
bloemen, doch de geur die ze ver
spreiden is niet bijzonder aangenaam,
eerder het tegendeel. "Op de hobby-
tentoonstelling dacht ik bij mijzelf
"wat stinkt er toch zo?"'. Ik dacht dat
de grond zo rook, maar achteraf
waren het de bloemen van de cactus
sen en vetplanten", lacht Vente senior.
Ook zijn er zgn. 'aasbloemige' planten
bij (o.a. stapelia's) die vliegen aantrek
ken, doch waarvan vliegen ook dood
gaan. De kas wordt sinds een jaar
centraal verwarmd, wat een einde
betekent van de gespannen waak
zaamheid gedurende voorjaarsnach
ten, wanneer het soms onverwacht 's-
nachts flink kan vriezen. Toen er nog
met een petroleumkachel gestookt
werd, was het weieens moeilijk te
beoordelen of er nou wél of niet de
gehele nacht gestookt moest worden.
"Meestal merkte je het aan de heldere
nacht of de zichtbare maan. Het is een
keer gebeurd dat het in april een nacht
flink vroor en we de kachel niet
hadden aangestoken. We dachten
minstens dat alle cactussen bevroren
zouden zijn, maar dat bleek gelukkig
niet het geval", vertelt Vente. Dat ze
niet bevroren kwam doordat we de
hele winter door, peen water ppypr
Begin oktober worden ze nog éénmaal
van water voorzien, waarna ze 'droog
gezet worden' (De zaailingen krijgen
wel water!) Dat ze hierdoor ver
schrompelen is in de kas duidelijk te
zien. Sommigen planten zijn al goed
deels verschrompeld. (Een leek zou
het onooglijk verdroogde gelijk weg
gooien). "Voel eens, hoe licht zo'n
potje is", houdt Vente senior ons voor.
In de kas zien we ook een lange cactus
staan met verdroogde bloemen. "Dat
is de Koningin der nacht", verklaart
John. Die bloeit alleen' 's nachts. We
maakten het voor het eerst mee dat hij
bloeide. Het was de moeite waard om
ervoor uit bed te blijven. Rond het
middernachtelijk uur kon ik plaatjes
schieten, want toe was hij in volle
bloei. Roze/wit is de bloem. Ooit
kreeg men deze cactus als stekje, doch
werd later weggegeven aan een fami
lielid. Omdat de-plant zo snel groeide
wilde dat familielid hem weggooien.
"Dat vonden we zonde, en zo kregen
we hem weer als grote plant terug",
lacht Vente senior.
Like plekje is benut in de twee bij vier
meter ruimte van de kas. "Op de
volkstuin krijg ik een tweede kas, van
drie bij vijf meter", deelt Vente sr.
mede. Die kas zal niet alleen voor
cactussen en vetplanfén gebruikt
worden, maar ook voor andere dinge„
die groeien en bloeien. "In de nieuwt
kas hang ik weer plastic, evenals in
m'n eerste kasje. Deze kas, hierachter
de woning, is de tweede namelijk ai
Dat plastic bevordert de luchtvoch
tigheid", verklaart hij.
Vader en zoon wisselen jaarlijks hun
'kweek'-ervaringen uit op de Goudse
cactusbeurs, waar ze diverse jaren
achtereen met talrijke, door hen zelf
gekweekte cactussen, stonden. Omdat
dit gesjouw met de planten (men heeft
geen auto) een heel gedoe is, doen ze
dat niet meer. Daarnaast steken ze
hun licht op bij andere cactuslief.
hebbers en bezoeken zeker eenmaal
per jaar de grote cactus kwekerij van
de fa. Edelman. In België hebben ze
ook heel wat kennissen. "We bezoe-
ken ook daar beurzen en kregen-er
'cactus-vrienden' door, horen we van
senior. Doch het meeste zijn ze inde
eigen 'cactusvereniging' van de regio
actief, waartoe ze ook andere liefheb
bers animerem.
Aarzelend vragen we (omdat we
inmiddels hebben begrepen dat de
hobby heel wat kost) of er ook handel
gedreven wordt. "Niet of nauwelijks"
ontkent Ab Vente. "Natuurlijk verho
pen we weieens", valt zijn zoon hem
bij, "maar dat zijn toch niet meer dan
25 cactussen per jaar. Eigenlijk meer
om de kosten er een beetje uit te halen,
wat nauwelijks mogelijk is. Maar ja,
het is dan ook een hobby!" Soms moet
je wel goed uitkijken, welke je weg
geeft, want er moeten altijd twee
dezelfde overblijven voor de bestui
ving. Anders kun je het zaadwinnen
wel vergeten", stelt senior nadrukke
lijk.
Mochten er mensen zijn die een kijkje
willen nemen, dan kan dat altijd na
telefonische afspraak (tel. 2526) na
17.00 uur en op zaterdag.
Hier volgen nog wat tips voor mensen
met 'cacteeën in de huiskamer: Plaats
de cactus zoveel mogelijk aan de oost
zuid zijde vóór het raam. Geef ze
zomers 2 4 3 maal per week water.
Doe dit tot en met oktober. Geef ze
daarna éénmaal per drie weken een
beetje water. Staan de planten boven
de C.V. dan moeten ze eenmaal per
week een beetje, water hebben. Zodra
men ziet dat het plantje in het voorjaar
gaat groeien, dan moet men weer
normaal water gaan geven, waarna de
knoppen snel zichbaar worden. He
laas bloeien niet alle soorten, omdat er
als voorwaarde voor de bloei een
bepaalde lengte bereikt moet zijn.
januari, de maand van de goede
voornemens, de maand met de lange
winteravonden, wat zou u dan zoal
kunnen gaan doen in uw eigen
Dorpshuis??
maandagmorgen,
Badminton voor dames
maandagmiddag, Yoga voor dames,
Jazz ballet voor dames en voor de
jeugd.
maandagavond, Dameskoor Vox
Jubilans, Fanfarekorps de Kleine
Trompetter; Ned. les voor buitenland
se werknemers; Tafeltennisver. ZTTC
dinsdagmiddag, Blokfluitles
dinsdagavond, Bridgeclub Zevenhui
zen; Trimclub OSS, voor dames en
heren; Gemengd koor "Zanglust"
woensdagmorgen, Jazz Gymnastiek
OSS voor de dames,
woensdagmiddag, Handenarbeidles-
sen voor de jeugd,
woensdagavond, Drumband de Klei
ne Trompetter; Badmintonver. Ze
venhuizen.
donderdagmiddag, Jeugdjudo
donderdagavond, Judo voor een ieder
ook voor dames; Schaakver. Zeven
huizen; Toneelclub van VOO (volks
onderwijs); toneelclub "Spektakel"
vrijdagmiddag, ballet-jeugd
vrijdagavond, Gitaarlessen; Dansles
sen; Tafeltennis ZTTC.
zaterdagmorgen, Tafeltennis ZTTC
en verder nog in uw Dorpshuis
spreekuren van de Stichting Maat
schappelijke dienstverlening Zuidpias
spreekuren Gezins- en bejaardenzorg,
Peuterspeelzaak, Fotoclub met doka,
Filmclub, Vogelvereniging Zang en
Kleur, Typelessen, Wintertennis,
Pianolessen, Cursus in Weven, Teke
nen en Schilderen en niet te vergeten
de volleybalver. V A Zevenhuizen.
Voor informatie kunt u bellen op
vrijdagmiddag tussen 13.30 en 15.00
uur naar de beheerder van het
Dorpshuis, tel. 01802-1989
