0.3. 70 DER POST.
■I
I
IS.
LP
Aan de Kiezers.
BINNENLAND.
F
N- 4032.
nt de
Nieuws- eh
mien
ION.
Jrijs-
port
tem-
OLEN
eleverdtot
ld
iud geljjk.
RT,
Curfsingel.
m bg:
1888.
Advertentieblad voor Gouda en Omstreken.
FËVÏLLËTOX:
Gabrio en Camilla.
De insending van advertentiSn kan geschieden tot één uur des namiddags van den dag der uitgave.
er, Boele-
«N241.
OG.
SN.
9 Cbu-
door hei
AN en
Stoom-
Was-
IPEL-
)AG de
eine orde
voor den
1., franco
October
ZEN en
}lemdnt-
nz. enz.
iagen,
l.
Een verhaal uit Milaan
GUILIO CARCA.NO.
IT
4).
De uitgave dezer Courant geschiedt dagelijke
met uitzondering van Zon- en Feestdagen.
De prjjs per drie maanden is 1.25, franco
per post 1.70.
Afzonderlijke Nommers VIJF CENTEN.
Bovendien worden alle Advertentien gratis
opgenomen in het ADVERTENTIEBLAD,
't welk des Maandags versc'njjnt.
de spiritisten
de groote uit-
lossing de
IEN
AN,
ADVERTENTIEN worden geplaatst
van 15 regels a 50 Centen; iedere regel
meer 10 Centen. GROOTE LETTERS
worden berekend naar plaatsruimte.
GOUDSCHE COURANT.
XIX.
EENE EENVOUDIGE BRUILOFT.
«En zeegnend breidde tij ’t gewijde kleed
«Uit, boven *t hoofd van bruidegom en bruid;
«En plechtig sprak zijn mond dat heilig woord;
«Wat God vereenigd heeft, dat scheid, geen mensch.”
T. Grossi.
Men zou zeggen, dat, als, tegen het einde van
den herfst, de zon de eerste sneeuw op de Alpen
verguldt, en de vlakte getooid is, met het levendige
groen van het jonge graan, dat de aarde, na korte
rust, weder ontkiemen doet, alles ons het afscheid
van een vertrekkenden vriend in het geheugen roept
in wiens dierbare woorden, welke wij in langen tijd
niet weer zullen vernemen, ons de hope des weder-
ziens tggenklinkt. Een dier schoone dagen het
was een Zaterdag scheen, de afscheidsgroet te
zijn, van het wegsnellende jaar.
De landlieden, van alle kantten saamgestroomd,
alsof ’t een feestdag was, haastten zich naar de kerk
van C, waarvan de deuren wijd open stondenvrou
wen en kinderen traden in grooten getale binnen,
en verdrongen zich in de banken bij het altaar;
velen bleven staan, alsof zjj iets buitengewoons ver
wachtten. In een hoek van de met gras begroeide
esplanade, stonden eenige vrouwen van het dorp,
en meisjes met manden aan den arm, die in troepjes
uit de spinnerijen kwamen, om den Zondag in hare
armoedige woningen door te brengen.
Wjj herinneren de kiezers aan de herstem
ming, die morgen (Dinsdag) gehouden wordt voor
den raad. In de vorige week hebben wjj reeds ge
zegd, waarom wjj de voorkeur geven aan den
candidaat, die op de openbare vergadering van
kiezers gesteld is. Wie met ons prjjs stelt op
vrjjzinnige vertegenwoordigers, die onafhanke
lijk van kerkeljjke invloeden de belangen der
burgerp behartigen, kieze thans den Heer
GOUDA, 30 September 1889.
VERGADERING VAN DEN GEMEENTERAAD.
Woensdag don 2 October 1889, des namiddags
ten 1 ure, ten einde te behandelen:
De begroetingen der gesubsidieerde Instellingen
van Weldadigheid, dienst 1890.
De begroeting voor de exploitatie der Volksgaar
keuken, dienst 1890.
De benoeming van eenen Brugwachter aan de
brug op de Gouwe tegenover de Turfmarkt.
Met leedwezen is Zaterdagavond hier bet treffend
overlijden vernomen van den heer Dr. J. H. Slot-
houber, te Gorinchem, die binnenkort hier bet rec
toraat van het Gymnasium zou aanvaarden, en die
thans plotseling aan zijn familie, vele vrienden en de
wetenschap is ontrukt I
Van de door den Ned. Rhijnspoorweg aangeboden
gelegenheid om des Zondags voor verminderd tarief
DOOB
Vrij naar het Italiaamch
DOOR
VANESSA.
64) XVIII.
Camilla .maakte zich los uit de armen van haren
vader. «Neen I lieve moeder, verlaat mij niet, vloek
mij niet!”- riep zij uit,'terwijl zij op do knieën viel.
De marchesa was ontroerd, en kon het trillen
harer stem niet verbergen, toen zij deze laatste
woorden uitsprak: «Gij 7.ijt onvoorzichtig geweest,
gij hèbt u zelve bedrogen, God geve, dat ge geen
te laat berouw moogt hebben, over hetgeen gij
doen gaat!”
Camilla bedekte haar gelaat met hare handen, en
begon luide te weenen; en de marchesa, alsof zij
vreesde, dat hare stijfhoofdigheid zou overwonnen
worden, zoo zij langer bleef, stond op, en verliet de
zaal. Maar toen de oude heer haar zag heengaan,
was het, of hem een steen van het hart gewenteld
werd: hij hief zijne dochter van den grond op, om
helsde haar, en zeide, op een droevigen toon«Arme
Camilla! Uw vader blijft u over.”
Volgens «Lo Temps" waren er ongeveer evenveel
dames als heeren tegenwoordig; de mannen waren
uit alle klassen der maatschappij, van de hoogste tot
de laagste, opgekomen. De dames verloocjienden
ook hier, bij de beraadslagingen over zulke gewich
tige vragen, een zekere coquetterie niet, zij waren
allen in feesttoilet. De president Jules Lermind
opende het congres, heette de opgekomenen welkom
en sprak vervolgens over het doel der beweging.
«Ons doel,” zeide hij, «is geen ander dan de beves
tiging van de nieuwe wetenschap, der verbinding van
de physiologie met de psychologie, de oorlogsver
klaring van het vrije onderzoek aan het vooroordeel
en de routine, het verheffen van alle vrienden van
de waarheid tegen de duisternis, die tot verhinde
ring van alle veherffing van den menschelijken geest
de onverdraagzame en onverstandige vervolgingswoede
naar den Haag te reizen, maakten Zondag 11. 173
personen gebruik.
De twee Amsterdammers, die te voet naar Parijs
zouden gaan, hebben het zoover niet gebracht. Zij
kwamen te Condé, bezaten toen volstrekt niets meer
en moesten daarom terugkeeren. Reeds zijn ze weer
sedert eenige dagen in hun woonplaats teruggekeerd.
Den Eiffeltoren hebben zij dus niet gezien.
Aan een particulier schrijven van een Nederland-
schen landverhuizer naar Transvaal ontleent de
Standaard de volgende bijzonderheden
Den 20en Juni mocht ik door Gods goedheid te
Pretoria aankomen. Dat was de plaats die ik mij
als einde mijner reis had voorgesteld. Zoo spoedig
*t mij mogelijk was begon ik mijne bezoeken af te
leggen en te informeeren naar oen werkkring.
Den tweeden dag kreeg ik het vooruitzicht als
ambtenaar van het Gouvernement geplaatst te worden
wat werkelgk op den vqfden dag bedoten werd.Jk MDd die httn denkbeelden in 75 tfld-
werd aangosteld als opzichter bn don onderbouw schriften in alle beschaafde talen trachten te verspreiden,
van bruggen op een salaris van 25 per maand. -
Den 29en Juni trad ik in dienst en moest ver
trekken nqar Standerton, om de groote brug over de
Vaalrivier te bouwen.
Dankbaar aan God den Heere ging ik vol moed
daarop af. Standerton is een klein dorp, hoog gele
gen 5000 voet en is zeer koud, maar gezond voor
mensch en dier, en bij uitstek geschikt vobrde scha
penteelt.' Hot getal inwoners bedraagt ongeveer 300.
Toch is hier een druk verkeer: het transport
mot ossenwagens van en naar Lady-smith, gaat
grootendeels door Standerton. Vandaar de groote be
hoefte aan de^brug. De Vaalrivier is in dep winter
een rivier, waar de waterkolom p. m. 2 voet is, ter
wijl zij des zomers 28 a 30 voet kan komen. Men
maakt van den lagen waterstand in den winter ge
bruik, om de brug te vervaardigen, daar er niet,
zooals in Holland, dammen kunnen gemaakt worden,
aangezien de stroom, als ’t water op komt zetten,
te sterk is en de*bodem uit rotsen bestaat.
Het leven in Transvaal bevalt mij goed. Ik be
merkte dat iemand, die op zijn zaken past, gewaar
deerd wordt. Althans mijn salaris werd reeds inde
eerste maand met 8 5 (f 60) per maand verhoogd.
En als ik nu zoo gelukkig mag zijn spoedig als vast
ambtenaar een plaats te krijgen, of een ander middel
van bestaan te vinden, dat eenigszins zeker is, zal
dat nieuwe land mij, naar ik hoop, een aangenaam
verblijf opleveren.
Het te Parijs gehouden congres van
en spiritualisten levert een bewijs van
breiding, welke deze beweging reeds heeft verkregen.
Ongeveer vier honderd personen warén tegenwoordig,
meestal gedelegeerden van geheele groepen of ver-
eenigingen, en wel uit alle streken der aarde, tot
Brazilië, Mexico, Australië, Turkije, Egypte en Oost-
Indië toe. Deze richting telt ongeveer veertig-dui-
«Kfijk eens,” zeide eene van die oude vrouwen,
met den vinger naar de vroolijke meisjes wijzende,
«die malle meisjes zijn bang om niet vroeg genoeg
te komen, om eene groote lui’s bruiloft te zien, ze
weten zeker niet, dat tegenwoordig het sacrament,
al even weinig heil brengt aan de arme zielen, die
er maar eenvoudig naar toe gaan, als aan die groote
lui, die uit hunne galakoets stappen, zoo mooi, alsof
zij naar een bal gingen.”
Ofschoon Prudenza zoo heette de dienstmaagd
van den pastoor de zestig al voorbij was, wat zij
zich wel wachtte’te, vertellen, droomde zij soms, dat
het nog wel kon gebeuren, dat iemand haar bekeeren
zou van de minachting, die zij voor het zevende
sacrament gevoelde; allen, en vooral de jonge meisjes
van het dorp, hadden, evenals de pastoor, al vijf-
en-twintig jaar lang, een eerbied voor haar, die aan
vrees grensde.
«Kom, kom!” zeide eene andere, «laat ze maar
eens kijken, *t is een goed voorbeeld.”
«Welzeker, omdat zij niet zien, wat er op volgt,
die lichtzinnige schepsels!” hernam de eerste.
«Kom, kom Prudenza, wees maar niet boos, dit
paar geeft een goed voorbeeld.”
«Een goed voorbeeld! Van de bruid zeg ik niets,
zij is een engel van goedheid, dat weet iedereen
maar hij, die haar den ring aan den vinger zal ste
ken nu, ik weet hiet, wat ik er van zeggen
moet
En eene andere: «Nn ’t is geen gewoon huwelijk,
