WAS.
>s
'tj'
u
[biedingen
)d.E. Alter
e Gracht 269‘
Van Houtews
RqNA Cacao
F”
«GAS.
o. 13406.
Woensdag 18 Februari 1914.
53e Jaargang.
behalve
Zon-
MPEN
s
Valentine.
4
)OIJ Kz.,
ER1NGERWAARD.
Ved.E. ALTER
Courant
exx ^h-d."^re32t;ezi.‘ti.e"]ols-d. voox O-onj-d-a. en
Verschijnt dagelijks
Telefoon Interc. 82.
HAAG,
4STE WAAR-
ragen
lameskleeding.
de of gedeelten
en Feestdagen.
Telefoon Interc. 82.
Eijn devleeschvormende bestanddeelenin
de juiste verhouding verbonden aan de
vetvormende stoffen, daarom is dit een
ideaal voedingsmiddel. Tevens is het een
aangenaam genotmiddel, (seen wonder
dat net algemeen als de volksdrank bij
uitnemendheid wordt aanbevolen.
ig licht hebben?
FEU1LLEIO\
In
Si
Uitgevers A. BRINKMAN EN ZOON.
Buitenlandsch Nieuws.
SSiSPKkk
jsteloos.
ten de stad aan huis
b(
zei
nd aan het Bureau.
Schaakbord”, J
be-
(Wordt vervolgd.)
ikman Zn-» G°u^a
■n
vergoed.
lAlf en ADRES:
Sracht 269*
HAAG.
i in de
«uceef.
'fftMa kosten slechts
itbelalinrg
.35, voor elke regd
g is dit werk door
met het grootste
ÜOIDSUIE COIRAVT.
PRIJS VAN HET ABONNEMENT:
Per kwartaal
Idem franco per pósl.
Met Geïllustreerd Zondagsblad
Idem franco per post.
Abonnementen worden
Markt 31, by onze Agenten,
haar vader** den
lieve vader, ik zou
vrouw geworden zijn,
Engeland.
Id het Lagerhuis deelde de onder*
Minister van Financiën, Montagu,
gisteren op een vraag mede, dat er
eind December in Engeland en Wales
686,288 persopen waren, die ouder-
doms-pensioenrente trokken, in Schot*
land 97.702 en in Ierland 199100. In
het geheel dus 982.290 personen, voor
I wie, dank zij Lloyd George’s wet, het
V „oud en arm” niet meer geldt.
beweging in Vlaamsche kringen” heeft
plaats gehad.
Staan ons daarentegen dapper ter
zij, om enkel degenen te noemen die
ons worden toegezonden„De Een
dracht”. van Mechelen aan/Maas; „De
Kempenaar”, van Turnhout; „Het
Kempenland”, van Herenthalsde
56-jarige „Gazet van Lier”, die ge
kampt heeft als de jongste van ons
allen; „De Stem van Haspegouw”,
van Sint-Truien, Job. Leenen’s blad,
dat maar hoopt dat onze volksverte
genwoordigers zich hebben laten ver
schalken wanneer zij zoo iets „gruwe
lijks” gestemd hebben; „Het Nieuws
blad van Nieuwpoort; „De Dender-
bode”, van Aalst, die hulde brengt
aan Frans Van Cauwelaert; de „Ga
zette van Driest”, enz.
Het is’ wel de eerste maal dat wij
voegt het Hbld. van Antwerpen
hieraan toe zulke verheugende
eenstemmigheid zien, die nogmaals
bewijst hoe zeer gansch het Vlaam-
sche volk zich in zijn heiligste ge
voelens gekwetst heeft bevonden en
hoe noodig de thans tot stand geko
men overeenkomst was.
Aan al die goede wapenmakkers
van buiten onze beste dank.
Waar wij in de stad in dichte drom
men kunnen oprukken, strijden zij als
tirailleurs, met meer gevaar dan wij
bijgevolg, en wekken bij den landman
gevoelens op, die de gekozenen wel
zullen dwingen, voortaan rekening te
houden met de verlangens van ons
volk.
Hun houding is de beste afkeuring
van de lauwheid en de laksheid van
die weekbladschrijvers van Vlaamschen
bloede, die veel gedruisch makon om
den vijand van huis te houden, maar
als hij werkelijk dóór is, vol schrik
wegkruipen, bang van scharren of
schrammen op te loopen.
Een naaste maal hopen wij hqn
allen met ons aan hetzelfde touw té
zien trekken, voor godsdienst niet
alleen, maar voor onze taal er in be
grepen.” t
P RIJS DER AD VERTENTIËN:
Van 1—5 gewone regels met bewijsnummerf 0.55
Elke regel meer„0.10
Bij drie achtereenvolgende plaatsingen worden deze tegen twee berekend.
Dienstaanbiedingen per plaatsing van 15 regels f0.35 bij vooruit
betaling elke regel meer 6 ets. Reclames f 025 per regel.
Groote letters en randen naar plaatsruimte.
:ot JAC. KOOIJ Kz.
Wieringerwaard,
dast met hetinstal-
e Réunieu 8*/j
,d. Afd. Goad» N.
saai „SuwMft&w*** i
3reen. Burgerplicht, j
Schouwburg, 8 u.,
i tsvoors telling-
„Ons Genoegen”,
tenzij ik daarmee uw innigste wemseh
zou vervuld hebben.”
Hij trok haar qu naar zich toe en
streelde haar zachte bruine lokken.
„Neen, dierbaar kind, neen, zulk
een offer zou je vader nooit van zijn
eenigste dochter gevraagd hebben. En
zoolang ik leef zal ik niet toe
Hij bleef in zijn woorden steken,
want de deur ging open en tante Con
stance, een klein mager vrouwtje,
dribbelde de kamer binnen.
„Er houdt een rijtuig voor het hek
stil en als ik me niet vergis, stapt
mevrouw Rechling daar uit. Ik heb
het door het keukenraampje gezien.
Zij praat nog even met den koetsier,
maar ze zal wel dadelijk aanschellen,
Valentine.”
Deze werd doodsbleek, ze greep de
leuning van den stoel om staande te
blijven. Welke reden kon die vrouw
hebben, om haar nu op te zoeken, na
dat zij haar gisteren zoö smadelijk
bejegend had? Een zoete, bedwelmen
de hoop steeg in haar op. Zou het
soms niet kunnen zijn, dat zij haar
toestemming kwam brengen, om het
gebeurde van gisteren ongedaan te ma
ken, om bij Valentine’s vader aan
zoek te doen voor haar zoon?
schaak met hem.”
De luitenant haalde de schouders
op en antwoordde: „De mensch is
een slaaf van zijn gewoonte; ik geef
volstrekt niet om hem en heb daar
goede redenen voor; maar gedurende
don tijd, dat hij in Berlijn vertoeft,
is hij mij zoo trouw komen bezoeken,
dat ik bijna iets mis als hij ’s avonds
wegblijft. Ik dacht echter, dat hij
vandaag reeds hier geweest was ;ik
dacht zijn stem te hooren.toen ik nog
te bed lag.”
„Ik meen dat hij voor tante Con
stance een boodschap gedaan heeft.”
„Die twee hebben altijd wat met
elkaar; men zou haast denken, dat
die oude nog een liefdeshistorietje aan
de hand had,” lachte de luitenant.
Toen richtte hij zich plotseling op
in zijn kussens en vroeg ernstig, bij
na angstig: „Valentine, mijn kind,
zeg me eens oprecht: „hoe bevalt die
Adolf jou?”
Getroffenkeek Valentine op en n
verraderlijk rood kleurde vluchtig
haar wangen. „Hoe komt u zoo op
die vraag, vader?” vroeg ze in plaats
van te antwoorden.
„Zeg me maar, hoe die jou
valt, die Adolf, kind?”
„Nu als ik dan de waarheid met
alle geweld moet zeggen, niet bijzon
der,” antwoordde zij een weinig be
drukt.
De zieke haalde blijkbaar verlicht
adem.
„Zou je hem niet lief kunnen heb-
>en?”
„Neen, vader nooit!” antwoordde!
zij nu vastberaden.
Adolf is rijk, kind, hij heeft uit
Amerika een groot vermogen meege
bracht,’’ vervolgde haar vader ech
ter, en jij bept arm, zeer arm. Ik
laat je niets na, want het kleine ver
mogen van je moeder...”
„Stil, vader, wind u niet zoo op.
U zoudt toch niet willen, dat ik met
Adolf trouwde. Nietwaar?”
„Neen, neen! Ik niet hoor!”
de luitenant.
Valentine gevoelde zich zeer ver
licht. De vriendelijkheid van den
neef viel te zeer in het oog om twij
fel over te laten omtrent zijn bedoe
lingen. Tot heden had zij geloofd,
dat haar vader hem begunstigde in
zijn plannen, doch zij had zich daar
over niet ongerust gemaakt. Zij had
gehoopt hem te kunnen zeggen: „Ik
bemin een ander, die jonger, beminne
lijker en rijker is dan Adolf en wiens
leven niet in geheimen gehuld is.”
Doch nu durfde zij het niet wagen
het aan haar vader mede te deelen,
want dan had zij er bij moeten voe
gen, dat de moeder van haar verloof
de haar niet als haar dochter wilde
erkennen, en haar het' huis ultge-
jaagd had. Dat zou 1
dood aangedaan hebben.
„Stel u gerust,
nooit Adolf’s v*
Belgie.
De Vlaamsche Katholieke pers.
Het clericale Handelsblad van Ant
werpen geeft, ter weerlegging van het
verwijt van Waalsche zijde als zouden
de Vlamingen „maar een handvolletje
zijn, die lawijd maken voor duizend
en zóó den indruk wekken, dat zij een
ontelbaar heir vertegenwoordigen”,
rich de moeite gegeven, „de voor-
nwymste weekbladen van heel het land
in te kijken om diens vijanden, welke
nieinand anders dan hdn zelven in
1 sla&p wiegen, eens voor goed wakker
te maken.”
Het blad geeft het resultaat van dit
I „inkijken” als volgt weer:
„Heel ’t Vlaamsche Katholieke plat
st teland, wij mogen het zeggen, stond
verleden week diegènen ter zijde, die
ernstige Vlaamsche bepalingen in de
I schoolwet vroegen en die zich door
I geen schijnvoldoening lieten afschepen.
I. Ziehier een overzicht van de be
lt vriende Katholieke weekbladpers
Spreken niet over den strijd der
f Katholieke Vlamingen de „Gazet van
Berlaer”, die toch tot leuze heeft
i „Godsdienst, taal, vaderland”; de
L „Onafhankelijke” van Hasselt, die
f enkel het nieuws der bevredigende
oplossing meldt; „de Gazette van
Lokeren”, die niets van de beroering
in het Land van Waes schijnt bemerkt
te hebben.
Het „Maeseycker* Weekblad” neemt
geen deel aan den veldtocht, doch
drukt de redevoering van pastoor
Hugo Verriest op de meeting van
Brussel over.
Het r Nieuwsblad van Gheel” is
van oordeel dat de gehechtheid der
onderteekenaron van het amendement-
Nobels aan de Vlaamsche zaak boven
alle verdenking staat en deelt aan
zijn lezers mee dat er „eene felle
f 1 25
L50
150
1.90
dagelijks aangenomen aan ons Bureau:
ten, den Boekhandel en de Postkantoren.
storven. Aoki was was 1892—’97 Ja-
pansch gezant te Berlijn en leidde
van daar uit de onderhandelingen
over de revisie van de met verschil
lende groote Europeesche Mogend
heden gesloten verdragen. Van 1898
tot 1900 was hij Minister van Buiten
landsche Zaken.
Frankrijk.
Zoomin als van de harembroek
willen de Parijzenaars weten van de
gekleurde, groene, blauwe, paarse of
gele damespruiken, die een of ander
smakeloos kappersbrein in zwang
tracht te brengen. Enkele dagen ge
leden verscheen er op een der in ’t oog
vallende plaatsen in de Opera Comi-
que te Parijs een dame met een groene
pruik op, juist op het oogenblik, dat
de kapelmeester zyn stok ophief om
met de ouverture van Werther te be
ginnen. Het pruikje der dame veroor
zaakte zooveel gelach, gesis en geroep
van ironische opmerkingen, zooveel
kabaal, dat het onmogelijk was te mid
den dezer herrie Massenet aan het
woord te laten komende kapelmeester
legde zijn stok neer. De dame met het
groene kapsel hield nog even stand
tegen de bespotting in, maar toen het
gesis minuten lang duurde, stond ze
op en verdween. Werther kon be
ginnen.
En dan hoort men nog wel roemen
in de vrijheid vafi het individu in de
„wereldstadParjjs om er zich te
vonden den accountant en den boek
houder door revolverschoten gedood.
De bankier had daarna de vlucht ge
nomen. Hij wordt th#ms gedocht. Men
vermoedt, dat de boekhouder den
slecht financieelen toestand voor den
mede-vennoot had verborgen gehou
den, waarvoor de laatste wraak wilde
nemen. t
Italië
De advocaten-staking.
De advocaten-stakpg in N. Italië
breidt zich voortdur^id uit. Eind Ja
nuari te Genua begonnen, is zij thans
reeds in 20 steden geproclameerd, en
den 2den Maart zullen alle advocaten
van Lombardije hui toga aan den
kapstok hangen, om, door zich eeni-
gen tijd aan de zaken te onttrekken,
de Reg. te dwingen een einde te ma
ken aan de vele misstanden, die een
goede rechtsbedoeling onmogelijk ma
ken.
Deze misstanden de Regeering
beloofde reeds herhaaldelijk verbete
ring, doch het bleef tot hu bij deze
beloften, in weerwil van herhaald aan
dringen zijn in hoofdzaak de vol
gende
In de eerste plaats is er geen vol
doende personeel, zoodat er soms
maanden verloopeu voor een proces
aan de orde komt. £n is het eens zoo
ver, dan moet meestil de behandeling
weder worden vordft&gd, omdat de
rechters met werk overstelpt zijn.
Zoodoende blijven vaak onschuldigen
maanden lang in voorloopige hechte
nis zuchten.
Verder zijn de gerechtsgebouwen
veel te klein en verkeeren zij in een
toestand van groote verwaarloozing.
Het komt vaak voor, dat de rechters
geen kamer ter hunne beschikking
hebben voor hun, beraadslagingen en
deze dan moeten houden jn de rechts
zaal.
En ten slotte worden de rechter
lijke ambtenaren schandelijk slecht be
zoldigd en wordt er zoo weinig geld
- beschikbaar gesteld voor de gerechts
gebouwen, dat de lichtfabrieken vaak
weigeren gas en electriciteit te leveren
en dat kolenhandelaars een aanklacht
moeten indienen om aan hun geld te
komen voor leveranties ten behoeve
van gerechtsgebouwen
Japan.
Te Tokio is gisteren op 70-jarigen
leeftijd de Japansche oud-Minister van
Buitenlandsche Zaken graaf Aoki ge-
gedragen, zich te kleeden, enz. zooals
het wil. Het gedrag van de niet groen-
gepruikte bezoekers der Opera Comi-
que doet toch denken aan dat van die
bons villageois, die giebelen en grin-
neken oVer dingen, die „bij ons op
het dorp” niet voorkomen.
„Tas d’imbéciles1” schijnt de eige
nares van de groene pruik gemompeld
te hebben, toen ze vertrok te midden
van het hoongelach van vele sterk
opgemaakte dames, wier eenig uiter
lijk verschil met de heengaande hierin
bestond, dat hun pruiken of hun eigen
haren niet groen, maar in een natuur
lijke” kleur geverfd waren. Om nu
maar bij de kapsels te blijven.
(N. RTCrfc.)
Balkan-Staten.
Venizelos’ rgis.
De Atheensche bladen bespreken uit
voerig de resultaten van Venizelos’
groote buitenlandsche reis. Terwjjl de
oppositie-pers het succes van den
Minister-president zeer gering acht en
zijn reis alleen aan lust tot reclame-
zucht en ijdelheid toeschrijft, putten
de regeeringsgezinde bladen zich in
loftuitingen uit. Niet alleen, schrijven
zij, dat de persoonlijke aanraking met
staatshoofden en de leidende staats
lieden van Europa er veel heeft toe
bijgedragen, aan bestaande misvattin
gen en verkeerde inzichten over de
hoofdlynen der Grieksche politiek een
eind te maken, en belangrijke betrek-
6)
Met haar welluidende stem las Va
lentine haar vader voor; dat was een
der grootste genoegens, die zij den
zieke nog kon doen; en zij verzuim
de dan ook nimmer hem dit genoegen
dit verschaffen, zelfs al kwam zij en
kele uren slechts over. Ook nu dwong
zij zich zelve om haar aandacht te
h schenken aan de lectuur, ofschoon
haar gedachten bij iets geheel anders
waren, en toch had zjj reeds eeni uur
lang haar vader voorgelezen. Thans
B liet zij echter het boek zakken, keek
naar haar vader, die de oogen g&-
5. sloten had en vroeg vol bezorgdheid:
S „Vermoeit het u niet te veel, lieve
k vader? Zal ik eenige oogenblikken
wachten?”
Hij sloeg de oogen op en antwoord-
de met meer vuur dan men van hem
Wrwacht zou hebben: „O, neen, lees
naar verder, als het je tenminste
I wt vermoeit!”
»,O, volstrekt niet, lieve vader.
Verzekerde Valentine met een glim-
aes mevrouw Rechhng et
er dan eenige uren voor,
het mij inspanning kost.
Dubbele moord.
Gistermogen is te Brussel in de
kleermakerij van den heer Fieven, in
de Rue Royale, wiens mede-vennoot
de heer Conne, bankier te Aalst is, een
dubbele moord gepleegd. De accoun
tant, J. genaamd, had zich met den
boekhouder en den vennoot naar de
kleermakerij begeven. Plotseling hoor
den de bedienden eenige schoten. Ze
„Dat zullen mooie werken zijn, die
het arme kind haar voor moet lezen”
dacht de luitenant, die geen goeden
indruk van mevrouw Rechling gekre
gen had, toen zij eens op een rijtoer
eenige oogenblikken aan zijn woning
was afgestapt. Doch om die onaan
gename gedachten van zich af te wer
pen, zei hij luid: „Het is toch wel
aardig van haar, dat ze jou acht da
gen lang aan mij gunt. We zullen
daar dan ook maar partij van trek
ken, kindlief; je moet me maar veel
voorlezen en dan moet je nog eens
die mooie stukken Van Beethoven en
Mozart spelen, en een paar mooie lie
deren zingen, hé? Ik hoop ten min
ste dat die oude rammelkast er niet
valsch bij klinkt.”
Hierbij wierp hij een blik op de
oude pianino die tegenover hem aan
den wand stond en waarnaast een
lief doch oud muziekkastje. Zoo zag
hij de schaduw niet die over ’t reine
voorhoofd zijner dochter vloog, noch
hoorde hij de zucht, die haar ont
vlood.
„Adolf heeft beloofd van avond bij
ons te komen,” zei ze toen.
„Van avond alweer?” vroeg de
luitenant, en zijn voorhoofd rimpelde
zich. „Die komt tegenwoordig bijna
iederen dag.”
Over Valentine's wangen vloog een
vluchtig rood. „Ik dacht, dat zijn
bezoeken u aangenaam waren, va
der. U speelt toch gaarne een partij
hem
l,
tenminste
