STEDE IGAS. Iff VAN II shtop ’t MERK te letten Magazijn van looilanta m. nd Drukker o. 12529. NGAS Prinses of Gravin.' XTïeufws- szx -^<ri."vex-tezx-t5-e'bl£LcL voor G-ouucLeL exx Oxxxs'txelcezi.- i Verkooping SOUDA, Donderdag 16 Juli 1014. 53e Jaargang. behalve Zon- Feestdagen. en i Telefoon Interc. 82. tderak Buitenlandse! Nieuws. FEUILLETON J. KOEMAN, OOM Kz., itig licht hebben? 3 Hectaren Verschijnt dagelijks PRIJS VAN II EÏ’ ABONNEMENT? Telefoon Interc. 82. MAAYZONEN Aera». Uitgevers A, BRINKMAN EN ZOON. Thomson’s uitvaart. 4 aan lelden Markt 31. tij? ■a, de me R a15ct.| Ki Ik begrijp kerk 8 n. Orgelbesp®* er 01 inkmsn AZ«-, Gouda. N-QUELL0 3R0NWATERI maai hiel! September 1914. ;e omschreven in vei- alke van af 15 Juli i ten Kantore van den )ns nadere inlichtingen )rden op rekening; IJ TERUGGAAF VEIGOEL; niet goed <m( lied VAN lerhouden, gunstig ge- rsche wegje onder de (Wordt vervolgd.) f 1.25 1.50 150 1.90 tijd op de Zuid-Afriki doorgebracht, was loopbaan beslissend. zan A. BRINKMAN EVRAAGD een 'oog t to - den t „Jin: „Er h.a! Neem f den man, dit ooiberg, verdere Ge il en Boomgaard met >erceelen uitmuntend Woning 1 Mei 1915. des Maandags, o 1 s voor- 1IJ.,” zeide El- daarbij zoo onschul- weer wiiiet aannemelijk voorstel „maar 1 daartoe op de ven en riep met GoC, ziet rijg toch, oh, ang is dit werk door met het grootste d. kosteloos. HERINGERWAARD. A en gij u lief, de ziel, hoe ge met open inloopt. En dan, «nder, die u bov< itaatsspoor- >g ge- i Thom- I tot JAC. KOOI J Kz. o Wieringerwaard, belast met het instal- China. Dr. Soenjatsen en de Chineesche Regeering. De Regeering te Peking heeft eel it, dat haar geheim doorgrc deze op, maar zich herstell n de landerijen 1 De- jen c’ Vrijdags des MIlIfflIE (IHHIM Per kwartaal Idem, franco per post Met Geïllustreerd Zondagsblad Idem franco per post Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons Bureau: Markt 31, bij onze Agenten, den Boekhandel en de Postkantoren. zich opnieuw samen en deed zich ge rommel hooren. Nog spraken Generaal Pop, Generaal Buyse, Prof, van Bemmelen, Majoor Boeye, Majoor van Es, Sergeant Berg huis en Ds. Bisschop Boele, Rem. pre dikant. Intusschen was een hevige donder bui losgebarsten, waardoor de sprekers bijna niet verstaanbaar waren. Felle bliksemflitsen doorkliefden de lucht, de donder ratelde, de regen stroomde neer. Buiten vluchtte de menigte voor het noodweer bedacht voor het geen na- den morgen nog komen kon. Toen sprak de kapitein Thomson met diepe ontroering een dankwoord aan Koningin, aan Leger en Vloot en aan het Nederlandsche volk dat op zoo treffende wijze hulde on. deelneming had beloond. De plechtigheid was hiermede ge ëindigd en ieder zocht zich toen voor het noodweer te beveiligen. jze THEEËN worden leverd in verzegelde es van vijf, twee en half en een Ned. on» vermelding van Nom en Prijs, voorzien van mstaand Merk, vol de Wet gedeponeerd, ch tot de uitvoering geeerde orders aan- tlend, J. C. BIJL, I BRKEBAART U PRIJS DER ADVERTENTIËN: Van 1—5 gewone regels met bewijsnummerf 0.55 Elke regel meer0.10 Bij drie achtereenvolgende plaatsingen worden deze tegen twee berekend. Dienstaanbiedingen per plaatsing van 15 regels f0.35 bij vooruit betaling, elke regel meer 6 ets. Reclames f0.25 per regel. Groote letters en randen naar plaatsruimte. van 16 Juni h<*t Neder- die thatïs hoofd- idische.st waardet-rinf overleden geteekond als het De toestand in Albania. In een telegram uit Durazzo aan het Berl. Tagebl. wordt bevestigd, dat Valona nog slechts voor enkele dagen levensmiddelen heeft en dat meu ook in regeeringskringen tot de overtui ging is gekomen, dat de stad niet te behouden is. Naar gemeld werd, zou gisteren een deel van de voor Durazzo geankerde flotille naar Valona gaan. Met welke middelen de opstandelingen tot den strijd tegen den Vorst worden bewerkt, blijkt uit de berichten van een vertrouwensman der Regeerijig, die uit Tirana te Durazzo is aange komen. De aanvoerders der rebellen verspreidden o. m. het bericht, dat de Turken in aantocht waren en dat Monastir reeds was ingenomen. De Keizerin mn Rusland heeft, verzeke ren de aanvoerders, bij Abdoel Hamid een bezoek gebracht, en deze heeft haar zeer kostbare parelen ten ge schenke gegeven. Bij den Tsaar terug gekeerd, heeft deze, zeer verheugd over het geschenk, uitgeroepeno, mijn oude vriend, hoe kan ik u mijn dankbaarheid toonenZijn zoon zal ik Konjng van Albanië doen worden. Duitschland. Te Solingen dreigt een uitsluiting, waarbij 13.000 georganiseerde en 6000 niet-georganiseerde werklieden betrok ken zijn. Naar men weet, had Vrijdag de algemeene vergadering van het werk geversverbond het bestuur opgedragen, in samenwerking met het verbond van fabrikanten te Solingen een algemeene uitsluiting voor te bereiden. Gisterenavond heeft nu de algemee ne vergadering van het verbond van fabrikanten eveneens tot een alge meene uitsluiting besloten, indien de onderjiandelingen met de vakvereni gingen der werklieden niet binnen zeer korten tijd tot een schikking leiden|. De vlucht van „Hansi.” Ouder den titel, „waarom ik mij niet aang*«neld heb” maakt de Figaro een schrijven openbaar van den door het „Reichgericht” te Leipzich tot een jaar gevangenisstraf veroordeelden ca- -s__ayr-’x-. Hierin wordt het door den veroordeelde op wijze gehekeld o. m. schrijft weet, dat ik beloofd heb, niet ken wij geregeld tijdig nogen ontvangj^ JncOrten,TW»»»“11ll< <i«z« d*D onM •Iden. Omtrent de begrafenisplechtigheid van Overste Thomson te Groningen wordt ons nog het volgende gemeld De le klas wachtkamer van het station was gereserveerd voor de ge- noodigden, die met den rouwtrein wa ren medegekomen. Hier werd de lei ding van de begrafenis door den commandant van het veldleger over gedragen aan den commandant van het 12e Reg. Infanterie, luit.-kolonel Staal. In de aangegeven volgorde reed de stoet langs Emmasingel, Emmabrug. Ubbo Emmuissingel, t Zuidersingel, Heerebrug, Heereweg naar de begraaf plaats. Langs deze wegen sloeg een groote menigte, in stilde ontroering de droeve stoet gade. Van vele huizen was de vlag halfstok ontplooid, téh teeken van rouw. Op de begraafplaats was niemand toegelaten, dan de offiqieele personen, met het oog op de velen, die aan den stoet deelnamen en het groot militair geleide. Toen de kist ter laatste rustplaats in den eenvoudigen grafkelder was neergelaten sprak luitenant-kolonel Staal het volgende Op mij rust de droeve plicht, zeide de overste, om namens het 12e reg. infanterie u hooggeschatten kameraad een laatsten groet en hulde te brengen. Een afscheidsgroet van het regiment waartoe gij kort geleden nog behoor- det, het regiment, dat u zoo noode zag gaan. Met ingespannen belangstelling en niet zonder gerechtvaardigden trots, hebben wij, die van verre stonden, nagegaan hoe gij daar in den vreemde den roem van het Nederlandsche leger en van uw regiment in het bijzonder hebt hooggehouden, hoe gij getoond hebt een van die mannen van graniet :azerne zal prijlqen, dan zul- pnze jongens daarop wijzen eggen: denk aan hem in de jftwaars en ga ee/nige schreden i leg op het gtaf van onzen met inspanning Engeland. Kapitein James Cook, die de wereld omzeilde en Australië ontdekte, heeft thans een gedenkteeken te Londen gekregen. Het staat in .de Mali, tegenover het admiraliteitsgebouw en stelt een statige brons-figuur voor, die op een eenvou dig voetstuk van zandsteen staat. Bij de onthulling waren o.a. aan wezig de minister van marine Winston Churchil, prins Louis van Battenberg en Sir George Reid, oppercommissaris voor Australië. Prins Arthur van Con naught hield de feestrede. De eere- wacht werd gevormd door Australische kadetten, manschappen van het slag schip Pembroke en kadetten van het slagschip Exmouth. Het plan tot de oprichting van het monument was uitgegaan van Sir. J. Carruthers,* voormalig premier van Nieuw Zuid-Wales, die er zijn verwon dering over uitsprak, dat de ontdek ker van Australië in Engeland geen standbeeld had. In zijn rede wees prins Arthur er op, dat het eigenlijk zonderling was, dat 35 jaren moesten voorbijgaan eer men die hem zooveel verj schrijft deze oud-of. L. W. J. K. Thoms boren en bezocht d( Academie te Breda, terende wijze afliep. werd hij als i tot tweede luitenant Niet lang daarna zien we hom in In- dië, waar hij op Atjeh de Militaire Wil lemsorde 4e klasse verwierf. Wegens ziek te moest hij repatrieeren voor de vijf jarige detacheerlng was atgeloopen. In Nederland zat hij ook niet stil, weldra slaagde hij voor het toelatingsexamen der hoogere krijgsschool welke onderwijsinrich ting hij verliet met de aanteekening ge schikt om bij keuze bevorderd en bij den generalen staf geplaatst te worden. Zoover zou het echter nooit komen, daarvoor stonden het temperament en g< ontwakende democratische gevoelens Thom son te veel in den weg. Toen de Boerenoorlog uitbrak, verwis selde Thomson z’n rustige grenadiers- loopbaan in den Haag met de riskante betrekking van attaché in Zuid-Afrika. Met den toenmaligen kapitein Jhr. Kam vormde hij de Hollandsche commissie, die aan de zijde der Boeren, den strijd mee maakte. j De tijd op de Zuid-Afrikaanscli^ slag velden doorgebracht, was voor zijn ver deren koud? Volstrekt niet,” sok haar dat Katharina haar ook izien. Zij vermoedde echtei ie, berekenende vrouwtje haar {rondde. rg wenschte die brave men- to hij wacht verlof ricaturist Waltz, vonnis, scherpe h(jik te vluchten. Ik ben eerlijk te Leipzig verschenen in het vertrouwen daa> rechters te zullen vinden. Maar reöds bij den aanvang van de behandeling zag ik, dat ik in een hinderlaag ge vallen was. Ik ben door den procureur- generaal als de gemeenste apache be schimpt, en de rechters vonden noch in mijn album noch in mijn leven ook maar d^j minste verzachtende/omstan- digheid. De strijd was al te ongelijk. Ik heb wellicht voor het Hiatst Elza^- Lotharingen gezien. Ik heb bij de Duitschers een bedrag achtergelaten (zijn borgstelling), datriets meer be- draagt dan mijn vermogen uitmaakt. Maar ik ben vrij en wil Franschman worden, gelijk mijn vader was. Heit Hof van Leipzig ^ijst in Duitschland vonnis, waarop geen appèl is toega- laten, maar ik appeleer op den recht vaardigheidszin van allen, die hart hebben. er aan gedacht had, een der grootste mannen op het gebied van de scheep vaart door het oprichten van een monument de hem toekomende eer te bewijzen. 13 en 20 Augustus liddags 11 uren in het w” aan de Markt, ten den te Haastrecht ge- besluit uitgevaardigd, waarin wordt gezegd, dat de aanhangers van Soen jatsen en der andere opstandelingen sedert hun vlucht naar net buitenland valsche bankbiljetten hebben vervaar digd en in Midden-China daarvan ge bruik gemaakt hebben, om de troepen ten gunste der op^tanjlelingen op te hitsen. Aan alle gouverneurs en de overige ambtenaren is bevel gegeven, een ieder streng te sttaffen, die zulke bankbiljetten vervaardigd of in om loop brengt. Thomson als militair herdacht. In de „Preanger Bode” schreef een oud-officier van landsch-Indische leger, ambtenaar is bij dè Int wegen een van hooge tuigend artikel voor den, son. y_- Daarin wordt Thomson de man, die als militante figuur in militaire leven tegen den stroom op roei de om zijn denkbeelden ingang- te doen vinden. Omtrent deze militaire loopbaan, srguizing heeft gebracht tfficier neon werd in 1«69 ge- Je koninklijke Militaire welke hij op schit- Op 19-jarigen leef- no. 1 zijner promotie benoemd, daarna zien we hem in Atjeh de Militaire verwierf. Wegens 'atrieeren voor de ng was atgeloopen. lij ook niet stil, en van staal te zijn, waarvan H. M. een week geleden op nog geen 10(T schreden van hier gewaagde. Van die mannen, die den vreemde ling dwingen met eerbied op te zien tot Nederlandschen moed, Neder- landsch beleid en Nederlandsche trouw. Zij zijn er trotsch op, dat gij tot ons regiment behoort hebt, trotsch, dat een man als Thomson ons bij zijn afscheid en later in zijn aan mij ge richte brieven verklaarde Mijn ge lukkigste jaren in het Nederlandsche leger waren die bij het 12e reg., er bijvoegende: Overste houd of maak toch een plaats voor mij open, ik moet bij het regiment terugkomen. Helaas, het heeft niet zoo mogen zijn, slechts uw stoffelijk overschot keerde weder en wij stellen er een eer in, dat het zoo nabij ons huis, waarin ook gij gearbeid hebt, zal rusten. Wanneer wij straks van dezen doo- denakker terugkeeren en het rouw floers van het vaandel wordt genomen, dan wil dat niet zeggen dat wij onzen grooten doo$e vergeten zijn. Neen wij blijven u gedenken met de trouw van het hart, dat nooit vergeet. De gedachte aan u zal ons sterken bij het vervullaa—v^n onzen plicht tegenover Koningin erk vaderland, en wanneerTweldra een borstbeeld van u in onze ki len wij vc en hun zï ure des gl verder en doode de belofte af, t van alle krachten te beproeven zijns gelijke te worden in het vervullen van uw plicht, als trouw dienaar, als dapper soldaat. Zie, zoo zal de her innering aap u, aan uw noesten ar beid, uw toewijding steeds levendig bij het regiment blijven. Gij hebt niet tevergeefs geleefd, zijt niet tevergeefs gestorven. Aanvaard de laatste hulde van uw regiment, gij hebt uw leven wel vol bracht, nu komt de rust. Rust zacht, brave kameraad. Na deze met ontroering aangehoor de rede bracht het omfloersde vaandel van het regiment den overledene den laatsten groet. In den morgen had zich boven Gro ningen een onweder ontlast vergezeld van een regen, die aan een wolkbreuk deed denken en die vele plaatsen deed onderloopen. Daarna was het opge klaard, maar tijdens de rede van luit.- kolonel Staal pakten de donderwolken gekwetst. Na een oogenblikje zei ze dan ook ernstig, doch niet onvriendelijk: „Zwijg daarover, Else, ge doet leed... geen woord daarover liever.” Maar Else schudde afkeurend het hoofd en zei: „Jaag mij weg, als ge wilt, maar eerst zal ik spreken en gij moet mij aan- hooren. Ik heb u lief, Katharina, en Tiet snijdt mij door de ziel, dat ik moet aan zien, hoe ge met open oogen uw onge luk inloopt. En dan, Katharina, ken ik een ander, die u boven alles lief heeft." I n zij vervolgde zacht: „Hij spreekt er niet van, natuurlijk niet, daarvoor' is hij even trotsch als jij, maar het is hem aan te zien, hoe een' geheim verdriet hem on dermijnt, hoe hij wegkwijnt bij de ge dachte, dat hij zijn geliefde zal moeten verliezen en in de armen zien van zulk een mensch. Wees toen niet zoo egoïs tisch eergevoelend, Katharina! Denk niet alleen aan jezelf, maar toch ook aan hem 'die toch waarlijk niet verdient, dat ge hem zoo ongelukkig maakt.” Katharina leunde voorover sterbank. Zij snikte het uit „O. mijn dat ik lijd? Zwi.„ l ge mij zoo!” 3 zich niet; zij liet de he- tot bedaren komen. Toen arm dm haar schreiende is nog niets verloren, Ka- een besluit en redt je zelf «ie je van ganscher harte wat,” zei ze. „In de schd- i veel gezelliger.” wilt. Vertel mij nu eenb leef als een kluizenaren niets. Hoe gaat het mA e?” In plaats van op deze ntwoorden, vroeg Else plotsq- Iserstcin komt morgen?’’ •jen”, ije stilte. liets aan te veranderen, vent ook. Hij heeft je niet uit liefde, al leen voor je geld ten huwelijk gevraagd, want ofschoon je bevallig^ en schoon zijt, geldt toch bij hem alleen... je rijkdom.” Katharina boog zich niet langer. Hard en met bittere vertwijfeling zeide zij: „Waarom zegt ge mij dit .alles? Dacht je dan dat ik dat alles niet reeds lang ge- weten heb.” „En ge wilt toch zijn vrouw worden? Een onbedwingbare tegenzin waarschuwt je voor dien man en wilt ge toch met dien man samenleven, jaren, lange, ver velende en vreeselijke jaren... je geheele leven? Om Gods wil, Katharina, doe dat toch niet, weet wat. je doet!” „Het moet zoo zijn!” „Moet? En waarom moet? Omdat val sche eerbegrippen je tegenhouden? Omdat ge voor de lastertongen bevreesd zijt Ik ■denk te edel van je», om dat te kunnen ge- looven!” Het vroolijke kleine vrouwtje was ge heel veranderd, haar houding was indruk wekkend, haar woorden klonken ernstig. Zij was nu geen uitgelaten kind meer, zij was thans vrou#, zij was echtgenoo- te en op dit oogonblik priesteres van het hoogste en heiligste op aarde. Katharina’s boezem zwoegde. De trot- sche terughouding haar in den loop der jaren tot een tweetje natuur geworden, streed met het verengen om haar hart eens voor een vriendin, uit te storten. Else zag dien strijd en kwam te hulp. „Je bent aangedaan, Katy, je wilt me iets toeyertrouwen; maar doe het dan, spreek en zeg mij alles. Ik zie wel, dat hier meer acnter zit. Schenk mij vertrou wen, het zal je hart verlichten. Misschien kan ik je raad geven of je helpen. Mis schien vinden wij samen een uitweg in dezen verwarden toestand.” Katharina schudde het hoofd, maar op eens, als vreesde zij later berouw, zoo zij draalde met de uitvoering, zei ze haas tig: „Welnu, het zij zoo! ik zal je mijn vertrouwen schenken. Dan zal jij ten minste, niet verkeerd over mij oordoolen.” Zij voerde nu Else naar een hoek van den salon en daar in het diepe duis ter vertelde zij haar alles. Zij ver haalde van haar vreugdelooze jeugd, van haar huwelijk,’ waarbij do liefde ontbrak, van haar verbittering, die voortdurend was toegenomen, en die ook do oorzaak werd dat zij dien man te kwader ure had afgewezen. Zij sprak van den zwaren, innerlijken strijd, die daar op gevolgd was, van haar berouwX en van haar ja- loerschhcid. Zij verzweeg ook niet,, wat er in den wintertuin was voorgevallen bij den hertog, wat zij daar gezien had en hoe dit den laatsten stoot gaf tot haar verloving met Iserstein. En eindelijk ver telde zij met van aandoening bevende stem, waardoor zij gebomjj'n was aan don gehaten bruidegom. „Die schoft”, riep Else verontwaardigd uit. „Maar hij wil je slechts bang ma ken. Hij zal waarachtig wel oppassen, dat hij zijn bedreiging niet uitvoert.” „Ge beoordeelt hem verkeerd. Hij zou het doen. Dit huwelijk is de laatste kaart die hij kan uitspelen. Verliest hij, dan schiet hij zich een kogel door den kop, -de laatste uitweg voor spelers en ge lukzoekers. Oh, als ge gehoord hadt, die cynische openhartigheid, waarmee hij die bedreiging als zijn vast besluit mededeel de, ge zoudt ook den moed missen, luchtig over heen te stappen. 31) „Hier 1. se 'en keek dig aan, durfde aan» hoe het kleint geheel doorgr „Waldenbun sciien een zeer doen,” ging Else voort, daarmede tot hij van u i|peft gekregen.” „Verlof van mij? Dat heeft hij noodig... en bovendien bij zoo’n werk. „Waldenburg denkt daar anders over; maar, ik zal kort zijn. Op één van zijn goederen moet de herberg verpacht wor den Het dorp is groot en welvarend, daarenboven ligt het aan een zeer druk gebruikten straatweg. Waldenburg gelooft, dat die menschen in dit^ afgelegen dorpje nooit iets zullen oyersparen, wat hun daar niet moeilijk zal wi(,n. De man schijnt braaf en verstandig en daarom denkt Waldenburg, dat het voor de beide par tijen voordeelig zou zijn, als de zaak tot stand kwam. Maar zooals ik zeide, hij v.il niets doen zonder uw goedkeuring.” Katharina’s gelaat was in de schaduw en bij de schemering niet goöd te bespie den, maar uit haar toon bleek toch haar ontroering bij haar antwoorl: „Ik heb hier geen goedkeuring te verleenen of k weigeren, maar betuig de graaf toch mijn dank, Else. Zeg hem dat hij mij zeer vedl genoegen deed. Met zekere haastigheid zei ze bijna oil- middellijk daarna: „Wat wordt het spoe dig donker en wat stormt het weer daar buiten Ik begrijp niet, waarom Johan ons zoolang op licht laat wachten.”....! Zij wilde schellen, maar Else hield haa|- hand vast. „Wacht nog mering praat men „Nu, zooals ge iets; I e weet, ik I en hoor of zie r’ de Coinmandeuse?” vraag te antw ling: „Dus h „Ja morgf Een poosjt „Is er ni« tharina?” Verschrikt, was, keek d. de, zei ze koel: „Wat vreemde vraag 1 niet.” Else liet zich echter niet afschrikkei en zei vleiend; „Ja, toch well IJ bd grijpt mij en u is boos. Maar toch... ij kan niet anders... ik moet er over sprd ken, mijn hart is er vol van.” j Zij was op het tabouret aan Katha rina’s voeten gaan zitten en nu verlichttl het haardvuur haar lieve gezichtje e| helder blauwe oogen. Katharina wilde toornig opstaan, die blik uit Else’s trouwe oogen haar terug. Onwillekeurig dacht ze het uur, dat ze onder soortgelijke standigheden een ander hart diep halfverstikte stem: ge dan niet, waarom kwelt Else bewt vige smart sloeg zij vriendin tharina! en bemint.” „Kom, Katy, vervolgde zij, je haat dien Iserstein en je bemint Waldenburg; hoe zou je dan Iserstein tot echtgenoot kun nen nemen? Als je nu nog wat achting voor hem hadt, maar dat hebt ge ook niet. Ge veracht hem en dat verdient die

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Goudsche Courant | 1914 | | pagina 1