STEDE
IGAS.
Iff VAN II
shtop ’t MERK te letten
Magazijn van
looilanta m.
nd Drukker
o. 12529.
NGAS
Prinses of Gravin.'
XTïeufws- szx -^<ri."vex-tezx-t5-e'bl£LcL voor G-ouucLeL exx Oxxxs'txelcezi.-
i Verkooping
SOUDA,
Donderdag 16 Juli 1014.
53e Jaargang.
behalve
Zon-
Feestdagen.
en
i
Telefoon Interc. 82.
tderak
Buitenlandse! Nieuws.
FEUILLETON
J. KOEMAN,
OOM Kz.,
itig licht hebben?
3 Hectaren
Verschijnt dagelijks
PRIJS VAN II EÏ’ ABONNEMENT?
Telefoon Interc. 82.
MAAYZONEN
Aera».
Uitgevers A, BRINKMAN EN ZOON.
Thomson’s uitvaart.
4
aan
lelden Markt 31.
tij?
■a,
de
me
R a15ct.|
Ki
Ik begrijp
kerk 8 n. Orgelbesp®*
er
01
inkmsn AZ«-, Gouda.
N-QUELL0
3R0NWATERI
maai
hiel!
September 1914.
;e omschreven in vei-
alke van af 15 Juli
i ten Kantore van den
)ns nadere inlichtingen
)rden op rekening;
IJ TERUGGAAF VEIGOEL;
niet
goed
<m(
lied
VAN
lerhouden, gunstig ge-
rsche wegje onder de
(Wordt vervolgd.)
f 1.25
1.50
150
1.90
tijd op de Zuid-Afriki
doorgebracht, was
loopbaan beslissend.
zan A. BRINKMAN
EVRAAGD een
'oog
t to
- den t
„Jin: „Er
h.a! Neem f
den man, dit
ooiberg, verdere Ge
il en Boomgaard met
>erceelen uitmuntend
Woning 1 Mei 1915.
des Maandags,
o 1 s voor-
1IJ.,” zeide El-
daarbij zoo onschul-
weer
wiiiet
aannemelijk voorstel
„maar 1
daartoe
op de ven
en riep met
GoC, ziet
rijg toch, oh,
ang is dit werk door
met het grootste
d.
kosteloos.
HERINGERWAARD.
A
en gij
u lief,
de ziel,
hoe ge met open
inloopt. En dan,
«nder, die u bov<
itaatsspoor-
>g ge-
i Thom-
I tot JAC. KOOI J Kz.
o Wieringerwaard,
belast met het instal-
China.
Dr. Soenjatsen en de Chineesche
Regeering.
De Regeering te Peking heeft eel
it, dat haar geheim doorgrc
deze op, maar zich herstell
n de landerijen 1 De-
jen c’
Vrijdags des
MIlIfflIE (IHHIM
Per kwartaal
Idem, franco per post
Met Geïllustreerd Zondagsblad
Idem franco per post
Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons Bureau:
Markt 31, bij onze Agenten, den Boekhandel en de Postkantoren.
zich opnieuw samen en deed zich ge
rommel hooren.
Nog spraken Generaal Pop, Generaal
Buyse, Prof, van Bemmelen, Majoor
Boeye, Majoor van Es, Sergeant Berg
huis en Ds. Bisschop Boele, Rem. pre
dikant.
Intusschen was een hevige donder
bui losgebarsten, waardoor de sprekers
bijna niet verstaanbaar waren. Felle
bliksemflitsen doorkliefden de lucht,
de donder ratelde, de regen stroomde
neer. Buiten vluchtte de menigte
voor het noodweer bedacht voor het
geen na- den morgen nog komen kon.
Toen sprak de kapitein Thomson
met diepe ontroering een dankwoord
aan Koningin, aan Leger en Vloot en
aan het Nederlandsche volk dat op zoo
treffende wijze hulde on. deelneming
had beloond.
De plechtigheid was hiermede ge
ëindigd en ieder zocht zich toen voor
het noodweer te beveiligen.
jze THEEËN worden
leverd in verzegelde
es van vijf, twee en
half en een Ned. on»
vermelding van Nom
en Prijs, voorzien van
mstaand Merk, vol
de Wet gedeponeerd,
ch tot de uitvoering
geeerde orders aan-
tlend,
J. C. BIJL, I
BRKEBAART U
PRIJS DER ADVERTENTIËN:
Van 1—5 gewone regels met bewijsnummerf 0.55
Elke regel meer0.10
Bij drie achtereenvolgende plaatsingen worden deze tegen twee berekend.
Dienstaanbiedingen per plaatsing van 15 regels f0.35 bij vooruit
betaling, elke regel meer 6 ets. Reclames f0.25 per regel.
Groote letters en randen naar plaatsruimte.
van 16 Juni
h<*t Neder-
die thatïs hoofd-
idische.st
waardet-rinf
overleden
geteekond als
het
De toestand in Albania.
In een telegram uit Durazzo aan
het Berl. Tagebl. wordt bevestigd, dat
Valona nog slechts voor enkele dagen
levensmiddelen heeft en dat meu ook
in regeeringskringen tot de overtui
ging is gekomen, dat de stad niet te
behouden is. Naar gemeld werd, zou
gisteren een deel van de voor Durazzo
geankerde flotille naar Valona gaan.
Met welke middelen de opstandelingen
tot den strijd tegen den Vorst worden
bewerkt, blijkt uit de berichten van
een vertrouwensman der Regeerijig,
die uit Tirana te Durazzo is aange
komen. De aanvoerders der rebellen
verspreidden o. m. het bericht, dat de
Turken in aantocht waren en dat
Monastir reeds was ingenomen. De
Keizerin mn Rusland heeft, verzeke
ren de aanvoerders, bij Abdoel Hamid
een bezoek gebracht, en deze heeft
haar zeer kostbare parelen ten ge
schenke gegeven. Bij den Tsaar terug
gekeerd, heeft deze, zeer verheugd
over het geschenk, uitgeroepeno,
mijn oude vriend, hoe kan ik u mijn
dankbaarheid toonenZijn zoon zal
ik Konjng van Albanië doen worden.
Duitschland.
Te Solingen dreigt een uitsluiting,
waarbij 13.000 georganiseerde en 6000
niet-georganiseerde werklieden betrok
ken zijn.
Naar men weet, had Vrijdag de
algemeene vergadering van het werk
geversverbond het bestuur opgedragen,
in samenwerking met het verbond van
fabrikanten te Solingen een algemeene
uitsluiting voor te bereiden.
Gisterenavond heeft nu de algemee
ne vergadering van het verbond van
fabrikanten eveneens tot een alge
meene uitsluiting besloten, indien de
onderjiandelingen met de vakvereni
gingen der werklieden niet binnen zeer
korten tijd tot een schikking leiden|.
De vlucht van „Hansi.”
Ouder den titel, „waarom ik mij niet
aang*«neld heb” maakt de Figaro een
schrijven openbaar van den door het
„Reichgericht” te Leipzich tot een
jaar gevangenisstraf veroordeelden ca-
-s__ayr-’x-. Hierin wordt het
door den veroordeelde op
wijze gehekeld o. m. schrijft
weet, dat ik beloofd heb, niet
ken wij geregeld tijdig
nogen ontvangj^
JncOrten,TW»»»“11ll<
<i«z« d*D onM
•Iden.
Omtrent de begrafenisplechtigheid
van Overste Thomson te Groningen
wordt ons nog het volgende gemeld
De le klas wachtkamer van het
station was gereserveerd voor de ge-
noodigden, die met den rouwtrein wa
ren medegekomen. Hier werd de lei
ding van de begrafenis door den
commandant van het veldleger over
gedragen aan den commandant van
het 12e Reg. Infanterie, luit.-kolonel
Staal.
In de aangegeven volgorde reed de
stoet langs Emmasingel, Emmabrug.
Ubbo Emmuissingel, t Zuidersingel,
Heerebrug, Heereweg naar de begraaf
plaats. Langs deze wegen sloeg een
groote menigte, in stilde ontroering
de droeve stoet gade. Van vele huizen
was de vlag halfstok ontplooid, téh
teeken van rouw.
Op de begraafplaats was niemand
toegelaten, dan de offiqieele personen,
met het oog op de velen, die aan den
stoet deelnamen en het groot militair
geleide.
Toen de kist ter laatste rustplaats
in den eenvoudigen grafkelder was
neergelaten sprak luitenant-kolonel
Staal het volgende
Op mij rust de droeve plicht, zeide
de overste, om namens het 12e reg.
infanterie u hooggeschatten kameraad
een laatsten groet en hulde te brengen.
Een afscheidsgroet van het regiment
waartoe gij kort geleden nog behoor-
det, het regiment, dat u zoo noode
zag gaan.
Met ingespannen belangstelling en
niet zonder gerechtvaardigden trots,
hebben wij, die van verre stonden,
nagegaan hoe gij daar in den vreemde
den roem van het Nederlandsche leger
en van uw regiment in het bijzonder
hebt hooggehouden, hoe gij getoond
hebt een van die mannen van graniet
:azerne zal prijlqen, dan zul-
pnze jongens daarop wijzen
eggen: denk aan hem in de
jftwaars en ga ee/nige schreden
i leg op het gtaf van onzen
met inspanning
Engeland.
Kapitein James Cook, die de wereld
omzeilde en Australië ontdekte, heeft
thans een gedenkteeken te Londen
gekregen.
Het staat in .de Mali, tegenover het
admiraliteitsgebouw en stelt een statige
brons-figuur voor, die op een eenvou
dig voetstuk van zandsteen staat.
Bij de onthulling waren o.a. aan
wezig de minister van marine Winston
Churchil, prins Louis van Battenberg
en Sir George Reid, oppercommissaris
voor Australië. Prins Arthur van Con
naught hield de feestrede. De eere-
wacht werd gevormd door Australische
kadetten, manschappen van het slag
schip Pembroke en kadetten van het
slagschip Exmouth.
Het plan tot de oprichting van het
monument was uitgegaan van Sir. J.
Carruthers,* voormalig premier van
Nieuw Zuid-Wales, die er zijn verwon
dering over uitsprak, dat de ontdek
ker van Australië in Engeland geen
standbeeld had.
In zijn rede wees prins Arthur er op,
dat het eigenlijk zonderling was, dat
35 jaren moesten voorbijgaan eer men
die hem zooveel verj
schrijft deze oud-of.
L. W. J. K. Thoms
boren en bezocht d(
Academie te Breda,
terende wijze afliep.
werd hij als i
tot tweede luitenant
Niet lang daarna zien we hom in In-
dië, waar hij op Atjeh de Militaire Wil
lemsorde 4e klasse verwierf. Wegens ziek
te moest hij repatrieeren voor de vijf
jarige detacheerlng was atgeloopen. In
Nederland zat hij ook niet stil, weldra
slaagde hij voor het toelatingsexamen der
hoogere krijgsschool welke onderwijsinrich
ting hij verliet met de aanteekening ge
schikt om bij keuze bevorderd en bij den
generalen staf geplaatst te worden.
Zoover zou het echter nooit komen,
daarvoor stonden het temperament en g<
ontwakende democratische gevoelens Thom
son te veel in den weg.
Toen de Boerenoorlog uitbrak, verwis
selde Thomson z’n rustige grenadiers-
loopbaan in den Haag met de riskante
betrekking van attaché in Zuid-Afrika.
Met den toenmaligen kapitein Jhr. Kam
vormde hij de Hollandsche commissie, die
aan de zijde der Boeren, den strijd mee
maakte. j
De tijd op de Zuid-Afrikaanscli^ slag
velden doorgebracht, was voor zijn ver
deren
koud? Volstrekt niet,”
sok haar
dat Katharina haar ook
izien. Zij vermoedde echtei
ie, berekenende vrouwtje haar
{rondde.
rg wenschte die brave men-
to
hij wacht
verlof
ricaturist Waltz,
vonnis,
scherpe
h(jik
te vluchten. Ik ben eerlijk te Leipzig
verschenen in het vertrouwen daa>
rechters te zullen vinden. Maar reöds
bij den aanvang van de behandeling
zag ik, dat ik in een hinderlaag ge
vallen was. Ik ben door den procureur-
generaal als de gemeenste apache be
schimpt, en de rechters vonden noch
in mijn album noch in mijn leven ook
maar d^j minste verzachtende/omstan-
digheid. De strijd was al te ongelijk.
Ik heb wellicht voor het Hiatst Elza^-
Lotharingen gezien. Ik heb bij de
Duitschers een bedrag achtergelaten
(zijn borgstelling), datriets meer be-
draagt dan mijn vermogen uitmaakt.
Maar ik ben vrij en wil Franschman
worden, gelijk mijn vader was. Heit
Hof van Leipzig ^ijst in Duitschland
vonnis, waarop geen appèl is toega-
laten, maar ik appeleer op den recht
vaardigheidszin van allen, die hart
hebben.
er aan gedacht had, een der grootste
mannen op het gebied van de scheep
vaart door het oprichten van een
monument de hem toekomende eer te
bewijzen.
13 en 20 Augustus
liddags 11 uren in het
w” aan de Markt, ten
den te Haastrecht ge-
besluit uitgevaardigd, waarin wordt
gezegd, dat de aanhangers van Soen
jatsen en der andere opstandelingen
sedert hun vlucht naar net buitenland
valsche bankbiljetten hebben vervaar
digd en in Midden-China daarvan ge
bruik gemaakt hebben, om de troepen
ten gunste der op^tanjlelingen op te
hitsen. Aan alle gouverneurs en de
overige ambtenaren is bevel gegeven,
een ieder streng te sttaffen, die zulke
bankbiljetten vervaardigd of in om
loop brengt.
Thomson als militair herdacht.
In de „Preanger Bode”
schreef een oud-officier van
landsch-Indische leger,
ambtenaar is bij dè Int
wegen een van hooge
tuigend artikel voor den,
son. y_-
Daarin wordt Thomson
de man, die als militante figuur in
militaire leven tegen den stroom op roei
de om zijn denkbeelden ingang- te doen
vinden. Omtrent deze militaire loopbaan,
srguizing heeft gebracht
tfficier
neon werd in 1«69 ge-
Je koninklijke Militaire
welke hij op schit-
Op 19-jarigen leef-
no. 1 zijner promotie
benoemd,
daarna zien we hem in
Atjeh de Militaire
verwierf. Wegens
'atrieeren voor de
ng was atgeloopen.
lij ook niet stil,
en van staal te zijn, waarvan H. M.
een week geleden op nog geen 10(T
schreden van hier gewaagde.
Van die mannen, die den vreemde
ling dwingen met eerbied op te zien
tot Nederlandschen moed, Neder-
landsch beleid en Nederlandsche trouw.
Zij zijn er trotsch op, dat gij tot
ons regiment behoort hebt, trotsch,
dat een man als Thomson ons bij zijn
afscheid en later in zijn aan mij ge
richte brieven verklaarde Mijn ge
lukkigste jaren in het Nederlandsche
leger waren die bij het 12e reg., er
bijvoegende: Overste houd of maak
toch een plaats voor mij open, ik moet
bij het regiment terugkomen.
Helaas, het heeft niet zoo mogen
zijn, slechts uw stoffelijk overschot
keerde weder en wij stellen er een eer
in, dat het zoo nabij ons huis, waarin
ook gij gearbeid hebt, zal rusten.
Wanneer wij straks van dezen doo-
denakker terugkeeren en het rouw
floers van het vaandel wordt genomen,
dan wil dat niet zeggen dat wij onzen
grooten doo$e vergeten zijn. Neen
wij blijven u gedenken met de trouw
van het hart, dat nooit vergeet.
De gedachte aan u zal ons sterken
bij het vervullaa—v^n onzen plicht
tegenover Koningin erk vaderland, en
wanneerTweldra een borstbeeld van u
in onze ki
len wij vc
en hun zï
ure des gl
verder en
doode de belofte af, t
van alle krachten te beproeven zijns
gelijke te worden in het vervullen
van uw plicht, als trouw dienaar, als
dapper soldaat. Zie, zoo zal de her
innering aap u, aan uw noesten ar
beid, uw toewijding steeds levendig
bij het regiment blijven. Gij hebt niet
tevergeefs geleefd, zijt niet tevergeefs
gestorven.
Aanvaard de laatste hulde van uw
regiment, gij hebt uw leven wel vol
bracht, nu komt de rust.
Rust zacht, brave kameraad.
Na deze met ontroering aangehoor
de rede bracht het omfloersde vaandel
van het regiment den overledene den
laatsten groet.
In den morgen had zich boven Gro
ningen een onweder ontlast vergezeld
van een regen, die aan een wolkbreuk
deed denken en die vele plaatsen deed
onderloopen. Daarna was het opge
klaard, maar tijdens de rede van luit.-
kolonel Staal pakten de donderwolken
gekwetst. Na een oogenblikje zei ze dan
ook ernstig, doch niet onvriendelijk:
„Zwijg daarover, Else, ge doet
leed... geen woord daarover liever.”
Maar Else schudde afkeurend het hoofd
en zei: „Jaag mij weg, als ge wilt, maar
eerst zal ik spreken en gij moet mij aan-
hooren. Ik heb u lief, Katharina, en Tiet
snijdt mij door de ziel, dat ik moet aan
zien, hoe ge met open oogen uw onge
luk inloopt. En dan, Katharina, ken ik
een ander, die u boven alles lief heeft."
I n zij vervolgde zacht: „Hij spreekt er
niet van, natuurlijk niet, daarvoor' is hij
even trotsch als jij, maar het is hem aan
te zien, hoe een' geheim verdriet hem on
dermijnt, hoe hij wegkwijnt bij de ge
dachte, dat hij zijn geliefde zal moeten
verliezen en in de armen zien van zulk
een mensch. Wees toen niet zoo egoïs
tisch eergevoelend, Katharina! Denk niet
alleen aan jezelf, maar toch ook aan hem
'die toch waarlijk niet verdient, dat ge
hem zoo ongelukkig maakt.”
Katharina leunde voorover
sterbank. Zij snikte het uit
„O. mijn
dat ik lijd? Zwi.„
l ge mij zoo!”
3 zich niet; zij liet de he-
tot bedaren komen. Toen
arm dm haar schreiende
is nog niets verloren, Ka-
een besluit en redt je zelf
«ie je van ganscher harte
wat,” zei ze. „In de schd-
i veel gezelliger.”
wilt. Vertel mij nu eenb
leef als een kluizenaren
niets. Hoe gaat het mA
e?” In plaats van op deze
ntwoorden, vroeg Else plotsq-
Iserstcin komt morgen?’’
•jen”,
ije stilte.
liets aan te veranderen,
vent ook. Hij heeft je niet uit liefde, al
leen voor je geld ten huwelijk gevraagd,
want ofschoon je bevallig^ en schoon zijt,
geldt toch bij hem alleen... je rijkdom.”
Katharina boog zich niet langer. Hard
en met bittere vertwijfeling zeide zij:
„Waarom zegt ge mij dit .alles? Dacht je
dan dat ik dat alles niet reeds lang ge-
weten heb.”
„En ge wilt toch zijn vrouw worden?
Een onbedwingbare tegenzin waarschuwt
je voor dien man en wilt ge toch met
dien man samenleven, jaren, lange, ver
velende en vreeselijke jaren... je geheele
leven? Om Gods wil, Katharina, doe dat
toch niet, weet wat. je doet!”
„Het moet zoo zijn!”
„Moet? En waarom moet? Omdat val
sche eerbegrippen je tegenhouden? Omdat
ge voor de lastertongen bevreesd zijt Ik
■denk te edel van je», om dat te kunnen ge-
looven!”
Het vroolijke kleine vrouwtje was ge
heel veranderd, haar houding was indruk
wekkend, haar woorden klonken ernstig.
Zij was nu geen uitgelaten kind meer,
zij was thans vrou#, zij was echtgenoo-
te en op dit oogonblik priesteres van het
hoogste en heiligste op aarde.
Katharina’s boezem zwoegde. De trot-
sche terughouding haar in den loop der
jaren tot een tweetje natuur geworden,
streed met het verengen om haar hart
eens voor een vriendin, uit te storten.
Else zag dien strijd en kwam te hulp.
„Je bent aangedaan, Katy, je wilt me
iets toeyertrouwen; maar doe het dan,
spreek en zeg mij alles. Ik zie wel, dat
hier meer acnter zit. Schenk mij vertrou
wen, het zal je hart verlichten. Misschien
kan ik je raad geven of je helpen. Mis
schien vinden wij samen een uitweg in
dezen verwarden toestand.”
Katharina schudde het hoofd, maar op
eens, als vreesde zij later berouw, zoo
zij draalde met de uitvoering, zei ze haas
tig: „Welnu, het zij zoo! ik zal je mijn
vertrouwen schenken. Dan zal jij ten
minste, niet verkeerd over mij oordoolen.”
Zij voerde nu Else naar een hoek van
den salon en daar in het diepe duis
ter vertelde zij haar alles. Zij ver
haalde van haar vreugdelooze jeugd, van
haar huwelijk,’ waarbij do liefde ontbrak,
van haar verbittering, die voortdurend
was toegenomen, en die ook do oorzaak
werd dat zij dien man te kwader ure had
afgewezen. Zij sprak van den zwaren,
innerlijken strijd, die daar op gevolgd
was, van haar berouwX en van haar ja-
loerschhcid. Zij verzweeg ook niet,, wat
er in den wintertuin was voorgevallen bij
den hertog, wat zij daar gezien had en
hoe dit den laatsten stoot gaf tot haar
verloving met Iserstein. En eindelijk ver
telde zij met van aandoening bevende
stem, waardoor zij gebomjj'n was aan
don gehaten bruidegom.
„Die schoft”, riep Else verontwaardigd
uit. „Maar hij wil je slechts bang ma
ken. Hij zal waarachtig wel oppassen,
dat hij zijn bedreiging niet uitvoert.”
„Ge beoordeelt hem verkeerd. Hij zou
het doen. Dit huwelijk is de laatste kaart
die hij kan uitspelen. Verliest hij, dan
schiet hij zich een kogel door den kop,
-de laatste uitweg voor spelers en ge
lukzoekers. Oh, als ge gehoord hadt, die
cynische openhartigheid, waarmee hij die
bedreiging als zijn vast besluit mededeel
de, ge zoudt ook den moed missen,
luchtig over heen te stappen.
31)
„Hier 1.
se 'en keek
dig aan,
durfde aan»
hoe het kleint
geheel doorgr
„Waldenbun
sciien een zeer
doen,” ging Else voort,
daarmede tot hij van u
i|peft gekregen.”
„Verlof van mij? Dat heeft hij
noodig... en bovendien bij zoo’n
werk.
„Waldenburg denkt daar anders over;
maar, ik zal kort zijn. Op één van zijn
goederen moet de herberg verpacht wor
den Het dorp is groot en welvarend,
daarenboven ligt het aan een zeer druk
gebruikten straatweg. Waldenburg gelooft,
dat die menschen in dit^ afgelegen dorpje
nooit iets zullen oyersparen, wat hun daar
niet moeilijk zal wi(,n. De man schijnt
braaf en verstandig en daarom denkt
Waldenburg, dat het voor de beide par
tijen voordeelig zou zijn, als de zaak tot
stand kwam. Maar zooals ik zeide, hij
v.il niets doen zonder uw goedkeuring.”
Katharina’s gelaat was in de schaduw
en bij de schemering niet goöd te bespie
den, maar uit haar toon bleek toch haar
ontroering bij haar antwoorl: „Ik heb
hier geen goedkeuring te verleenen of k
weigeren, maar betuig de graaf toch mijn
dank, Else. Zeg hem dat hij mij zeer vedl
genoegen deed.
Met zekere haastigheid zei ze bijna oil-
middellijk daarna: „Wat wordt het spoe
dig donker en wat stormt het weer daar
buiten Ik begrijp niet, waarom Johan
ons zoolang op licht laat wachten.”....!
Zij wilde schellen, maar Else hield haa|-
hand vast.
„Wacht nog
mering praat men
„Nu, zooals ge
iets; I e weet, ik I
en hoor of zie r’
de Coinmandeuse?”
vraag te antw
ling: „Dus h
„Ja morgf
Een poosjt
„Is er ni«
tharina?”
Verschrikt,
was, keek d.
de, zei ze koel:
„Wat vreemde vraag 1
niet.”
Else liet zich echter niet afschrikkei
en zei vleiend; „Ja, toch well IJ bd
grijpt mij en u is boos. Maar toch... ij
kan niet anders... ik moet er over sprd
ken, mijn hart is er vol van.” j
Zij was op het tabouret aan Katha
rina’s voeten gaan zitten en nu verlichttl
het haardvuur haar lieve gezichtje e|
helder blauwe oogen.
Katharina wilde toornig opstaan,
die blik uit Else’s trouwe oogen
haar terug. Onwillekeurig dacht ze
het uur, dat ze onder soortgelijke
standigheden een ander hart diep
halfverstikte stem:
ge dan niet,
waarom kwelt
Else bewt
vige smart
sloeg zij
vriendin
tharina!
en
bemint.”
„Kom, Katy, vervolgde zij, je haat dien
Iserstein en je bemint Waldenburg; hoe
zou je dan Iserstein tot echtgenoot kun
nen nemen? Als je nu nog wat achting
voor hem hadt, maar dat hebt ge ook
niet. Ge veracht hem en dat verdient die