>s
r
OR
line
mhuis.
Prinses of Gravin.
fcTievL-vrs- ezx ^-cS.-vertena.tïe'bla.ci voor Gauda exx. OxrxstrellsexL-
Dinsdag 21 Juli 1914.
53e Jaargang.
Verschijnt dagelijks
behalve
Zon
en
MP EN
Telefoon Interc. 82.
Telefoon Interc. 82.
Uitgevers A. BRINKMAN EN ZOON.
Buitenlandsch Nieuws.
FEU1LLETOX
in dit Blad.
Feestdagen.
pïïIjshek advehtk> 11 e.\:
12533.
PI
4
H
Sm
«IJ
40
SR SUCCES.
tan eeher vrijwillige
de foyer
nu
rk 8 u. Orgelbespe-
kunstge-
Wordt vervolgd.)
rman Zn., Gouda.
den van een brief-
van aanneming der
CELS1OR”
5TERDAM
nieuws reeds vernomen
De
te
„Prins
verlo-
ommissie
-rz.
G, Vice-Voorz.
XENDORST, Pen.
GOrnSLH E (III KIM
f 1 25
1.50
B 1.50
1.90
mum-leeftijd 21 jaar.
mum-leeft. 29 jaar.
PRIJS VAN HET ABONNEMENT:
Per kwartaal
Idem franco per post
Met Geïllustreerd Zondagsblad v
Idem franco per post
Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons Bureau:
Markt 31, bij onze Agenten, den Boekhandel en de Postkantoren.
Van 1—5 gewone regels met bewysnummer.f 0.55
Elke regel meer0.10
Bij drie achtereenvolgende plaatsingen worden deze tegen twee berekend.
Dienstaanbiedingen per plaatsing van 15 regels fö.35 bij vooruit
betaling, elke regel meer 6 ets. Reclames f0.25 per regel.
Groote letters en randen naar plaatsruimte.
opruimen in dezen
n het Brokkenhuis.
?richt aan een der
per Tel. n°. 178,
zal halen, wat
num-leeftijd 21 jaar.
mum-leeft. 28 jaar.
num-leeftijd 19 jaar.
mum-leeft. 25 jaar,
um-leeftijd 29 jaar).
num-leeftijd 16 jaar,
mum-leeft. 17 jaar.
met 20 jaar immer
lienst te treden als
Amerika.
Mexico.
President Wilson heeft het doel be
reikt, dat hij sedert het begin van zijn
ambtsvervulling met hardnekkigheid
nastreefde. De Mexicaansche dictator
werd eindelyk ter zijde gesteld.
kracht betreft, tot die van do rebellen
als een tot vier.’
In plaats van Durazzo zou Skoetari,
volgens den Prenk, tot hoofdstad van
Albanië gemaakt moeten worden.
Victoriano Huerta stamt evenals
Juarez en Porfirio Dia» uit een familie,
die Azteken-bloed in do aderen heeft.
Juarez nam hem in bescherming en-
zond hem naar de militaire school,
waaruit hij in 1875 als pionier-officier
terugkeerde.
Huerta heeft de Mexicaansche gene
rale staf georganiseerd en onderscheid
de zich bij verschillende gelegenheden.
Hij was een aanhanger van den ouden
Diaz. Na diens val streed hij voor
Madero tegen Orozco, maar op zulk
een aarzelende wijze, dat deze mot zijn
vrijwilligers over de Amerikaanscho
grens kon ontkomen.
Later sloot Huerta zich openlijk aan
bij Felix Diaz in diens strijd tegen
Madero, die don 18en Februari 1913
ten val gebracht en bij het overbren
gen naar do stedolijko gevangenis
buiten weten van Huerta trouwens
doodgeschoten word.
Huerta trad nu op als voorloopig
president van Mexico en zijn regee-
ring werd ook door alle Staten erkend,
behalve door Noord-Amerika. Daaruit
ontwikkelde zich een onhoudbare toe
stand. Eer het tot werkelijke gevech
ten tusschen de twee buren kwam,
boden Argentinië, Brazilië en Chili
hun bemiddeling aan, die na langdu
rige onderhandelingen tot het sluiten
van den vrede te Niagara Falls leidde.
Een der belangrijkste voorwaarden van
dezen vrede was het aftreden van
Huerta.
De ex-president heeft nu besloten,
met generaal Blanq.net aan boord van
den Duitschep kruiser Dresden van
Puerto Mexico naar Jamaica te ver-
De toestand in Albanië.
De rebellen staan voor Valona en
ihirazzo, in hoofdzaak bij Sjiak, Rast-
bnl en Èawaja. Gedurende de laatste
dagen zijn door beide partijen ver-
iterkingen aangelegd. Van tijd tot tijd
B het tot kleine vuurgevechten ge
komen.
Volgens sommige berichten hebben
de opstandelingen in den nacht van
Zaterdag op Zondag een poging ge
daan om Durazzo te overrompelen.
Zij werden echter na een uiterst heftig
kanon- en geweervuur afgeslagen.
A^lere berichten spreken van een I
valsch alarm.
g De buitenlandsche matrozen te Du-
iazzo houden de wacht voor de ge
zantschappen. Voor den konak van
den vorst bevinden zich afwisselend
J bewakingsafdeelingen van alle naties
I met machine-geweren en kanonnen.
Het aantal Oostenrijksche vrijwilli-
gers, die onder bevel van den gewezen
eerste-luitenant Nowak staan, bedraagt
1 54. Bovendien zijn er verscheiden
I Duitschers, 80 Roemeensche vrijwilli-
,1 gers. Behalve de Nederlandsche offi-
1 eieren, vormen zij de buitenlandsche
i hilpkrachten, die den Mbret ten dienste
3 itaan. We meldden reeds, dat kapitein
■Fabius zijn ontslag heeft genomen.
B Heden zou te Valona de Roemeen-
W sche kapitein Cristeson met 3000 man
aankomen.
«Omtrent de Italiaansche vlootbewe-
I grógen wordt thans door de Secolo
I gemeld, dat de eerste divisie van het
I tweede slagschipeskader en zes torpe-
I dobooten Spezia verlaten hebben, om
I in Gaëta den hertog der Abruzzen aan
I boord te nemen, zich met het eerste
I eskader, onder admiraal d’Aste te
1 vereenigen en dan naar een onbe
kende plaats van bestemming te «too
rnen.
Het zou een vlootbetooging in de
Albaneesche wateren betreffen.
De bijzondere verslaggever van de
Neue Freie Presse te Durazzo heeft
een onderhoud met Prenk Bib Doda
gehad.
De groote mogendheden, zoo sprak
deze, die Albanië in theorie geschapen
hebben, moesten hun denkbeeld ook
practisch ten uitvoer brengen. De
situatie der partij van den vorst is i
slecht. Zij verhoudt zich, wat haar
lijkheid daarboven is geweest, dat
daarvoor zoo weinig erkenning hebben
ondervonden van den Vorst, die in de
eerste plaats hun dankbaarheid verschul
digd was.
Duitschland.
Noodlottige brand.
Op de werven van Blohm on Vove
raakte een in aanbouw zijnd dok in
brand, waarbij drie arbeiders werden
gedood. Het aantal gewonden is on
bekend.
Engeland.
Ulster.
Wato réeds gisteren door de unionis
tische j bladen als zeer waarschijnlijk
werd gemeld, is heden 'een feit ge
worden. De Koning heeft de leiders
der verschillende b‘ij den Ulster-crisis
betrokken partijen bijeengeroepen tot
een conferentie.
Van de Regeering zouden aan deze
conferentie deelnemen de Ministers
Asquith en Lloyd George, terwijl de
oppositie unionisten en Tories
door Landsdowne en Law, de lersche
nationalisten, door Redmond en Dillon
sen de Ulsterianen door Carson en Craig
zouden worden vertegenwoordigd.
Te oordeelen naar den poeslieven
toon, die de oppositiepers naar aan
leiding van het plan tot deze confe
rentie heeft aangeslagen, en ook in
aanmerking nemend de koele wijze,
waarop Redmond de officieele aan
kondiging der conferentie door Asquith
in het Lagerhuis beantwoordde doen
vermoeden, dat het initiatief daartoe
door den Koning is genomen, onder
invloed van de oppositie, al heeft dan
ook Asquith dit initiatief met zijn
ministerieele verantwoordelijkheid ge
dekt.
Dat deze conferentie inderdaad tot
een schikking leidt, is niet onwaar
schijnlijk, nu, volgens de geruchten,
de Regeering reeds bijna alle eischen
der oppositie heeft ingewilligd en men
alleen nog maar kibbelt over de vraag
of twee graafschappen al dan niet
begrepeh zuilen zijn onder de uitslui
ting van Home Rule voor onbepaalden
tijd.
breken van avond. Uit do vriendschap
tusschen mevrouw von Btasch en me
vrouw Von Salten ia dat trouwens wel
te verklaren. Waarschijnlijk heeft me
vrouw Von Stasch reeds van het nieuws
gehoord en is zij nu bezig de verlaten
bruid te troosten. De lieve mevrouw Von
Stasch ie zoo goed,... een kind dat zich
door den schijn laat verblinden.”
Deze laatste woorden hoorde Walden
burg nauwelijks; een oogenblik hield zijn
hart bijna geheel op niet kloppen, toen
doorgloeide een innige onuitsprekelijke
vreugde zijn gehoste wezen. ^ich met
moeite beheerechend, vroeg hij:
„Wat is er dan gebeurd? Ik weet nog
van niets.’*
„Wij hebben ook pae zooeven het laat
ste en belangrijkste nieuwtje van dezen
dag van mijnheer von Lengefeld verno
men,” zei de Commandeuse nu.
Iserstein heeft goed gevonden de
ving te verbreken.”
Bij deze woorden begonnen Walden*
burg’s oogen te schitteren met een on-
gewonen glans, een oogenblik verloor hij
geheel en al zijn zclAwheersching.
Helene geloofde een ontdekking gedaan
te hebben. Hoe kwam het toch, dat
haar dit niet vroeger te Ingevallen? Na
tuurlijk Waldenburg was de oorzaak van
het gebeurde. Hij had het zeker voor zijn
plicht gehouden prins Iserstein met ze-
kere feiten bekend te maken, die hij zolt
nog te Teehtertijd vernomen had. Het af-
breken der verloving wari het gevolg zy-
ner mededeelingen, hij had zich gewroken.
Dikwijls meende Wilson, dat de
vervulling van zijn wensch nabij was,
maar telkens bleek, dat de even ener
gieke als geslepen Mexicaan tegen de
omstandigheden was opgewassen en
zich opnieuw in zijn positie wist te
handhaven. Ditmaal heeft Huerta het
echter moeten opgeven en van zijn
dietatorialen Ipister blijft hom slechts
de herinnering.
Uit Puerto Mexico wordt gemeld,
dat hij in zijn salon wagen eenige
journalisten ontvangen heeft, aan wie
hij mededeelde, dat zijn aftreden nood
zakelijk geweest was. Hij nam afscheid
met den oprechten wensch, dat de
nieuwe regeering geen tegenwerking
zou ondervinden in haar pogingen om
het land den vrede te brengen. Dit
was het beste bewijs voor zijn ge
hechtheid aan het vaderland.
tharina even gezien en met iiaar eenige
vluchtige woorden gewisseld, die voldoen
de waren om hem alle hoop té benemen.
Nogmaals had hij haar bezworen, haar
lot aan hem toe te vertrouwen, doch zij
had volhard bij haar eisch, dat hij zijn
eerewoord zou houden en niets onderne
men oju haar uit de macht van Iserstein
te bevrijden. Zij was daarbij angstig, dat
hij niet verder had durven aandringen.
Daarbij was zij niet alleenhij moest alle
opzien vermijden om haar goeden naam
niet te benadeelen.
Hij bracht deft dag in groote opgewon
denheid door. Hoe zou hij zonder Ka
tharina kunnen teven? en toch zag hij
geen mogtHiJfcheM om haar te verwerven.
Het kwakte r v|n Iserstein doorgrondde
hij geheel. Bij dien man werd de plaats
voor het eergevoel ingenomen door ijdel
heid. Zoolang Katharina’s schoonheid en
l.aar millioen hem begeerlijk toeschenen,
zou hij in geen geval terug treden, dat
stond vast. Er was ook niet aan te twij
felen, in geval van nood zou hij naar
het pistool grijpen.
Bij Waldenburg gold het leven van
dien schurk voor geen duit, maar Katha
rina was een zwakke vrouw. Hij ver
plaatste zich in haar toestand en begreep
dat zij terugbeefde voor' de zware verant
woordelijkheid Hij begreep den angst,
waarmee zij zijn hulp afwws, .hij herken
de daarin haar liefde en daardoor gevoel
de hij zijn eigen liefde zoo mogelijk nog
in kracht toenemen.
En dan te moeten denken, dat zij over
J2 u. Ledenvergad.
fut v.’t Algemeen,
riwij geregeld tijdig
gen ontvangen van
jerten, vermakelijk-
leze dan in onze
en.
35)
Op het tooneel klonk de schel, demu
aek begon te spelen en de foyer liep
langzaam aan ledig.
Ook de dames, die tot don kring van
de Commandeuse behoorden, Raakten zich
gereed om in haar loges terug te keo-
rerC toen "plotseling Helene haar waaier
op den arm van mevrouw Von Buchtritz
legde en bijna ontsteld zoide „daar
komt hij”.
Zij bedoelde Waldenburg: die op het ge
zelschap afkwam.
Zou hij het -
hebben? Hoe zou hij het opnemen?
Commandeuse nam zich voor dit uit
vorschen.
„Zoo laat nog, waarde graaf”, sprak
rij tot Waldenburg, die haar met een be
leefden groet wilde voorbijgaan. Hij kon
Biet anders dan blijven staan.
„Dienstzaken, mevrouw,” antwoordde
hij „en vervolgens ook eenige andere he
lheden. Ik wilde echter het
not niet geheel verzuimen.”
Het kunstgenot! Alsof hem op dit mo
ment niet alle kunstgenot ter wereld on-
I Verechillig ware. Bij de ontmoeting in da
r dorpsherberg dezen morgen had hij Ka-
woordig aan het Albaneesche hof plan
nen omtrent militaire openties ontwerpt
en vaststelt en in overleg met wiea men
onderhandelingen aanknoopt, ponder dat
de daartoe bevoegde autoriteiten zijn ge
kend. Zonder iemand te raadplegen heeft
het Paleis bij de Skodafabjjiek de batterij-
berggeschut besteld, waarvan in het tele
gram sprake te. In do hoogste mate
krenkend moet het voor kapitein Fabius
zijn, dat de vorst het advies van een
man als Gurschner stelde boven dat van
hem, een van degenen, die Durazzo heb
ben gered, die hun leven hebben veil ge
had voor zijn zaak.
Het is niet doenlijk om alles wat kapi
tein Fabius voor Albanië en voor zijn
vorst heef) gedaan, hier op te sommen.
Slechts willen wij even zijn heldhaftig en
koelbloedig gedrag van den löen Juni
in herinnering brengen. Gewekt met het
bericht, dat de opstandeliagen door do
moerassen waadden, rende hij, naar ma
joor Koelfsema heeft verhaald, in nacht
gewaad naar de stukken om de alarm-
schoten te lossen.
„Niemand wil gelooven, zoo schreef
onze correspondent over hem, dat Fa
bius, die zoo buitengewoon is, nauwelijks
drie jaren officier is. Hij is hier niet al
leen artilleriekommandant, maar ook tege
lijk batterijehef, ja ook stukkenkomman-
dant. Dan is hij hier, dan daar. Met de'
„heeren” vrijwilligers schiet hij merk
waardig goed op, de uit de meest intel
ligente gendarmes geïmproviseerde kanon
niers begrijpen hem op een wenk. Jam
mer, dat Maandag tegen den avond, na
dat hij zestien uren aehtwreAi bergop, bergaf
gehold was, om dan bij deze, dan bij gene
batterij, waar het dreigend werd, de lei
ding op zich te nemen, een kanon over
zijn voet kreeg, zoodat hij nu een tame
lijk stijf been heeft. Zulks belet hem ech
ter niet om plichtgetrouw zijn zoo moei
lijke taak verder te vervullen.”
En nu wordt deze officier zoo behan
deld, als in het telegram omschreven. Wei
terecht schreef onze correspondent ver
leden Maandag, dat te Durazzo voor onze
officieren „niets nuttigs meer te doen valt,
dat hetgeen ze hebben gedaan, al wat ze
er reeds hebben opgeofferd en gewaagd,
door niemand meer wordt gewaardeerd,
maar liefst vergeten wordt; dat men in
het Paleis hen al evenzo» krenkend nala-
ttg behandelt en in de meeste gevallen
negeert, als men het ook met de interna
tionale commissie van toezicht en andere
werkelijk vast ingesteide overheidsorganen
meent te kunnen doen.”
Vele van de onoverkomelijke moeilijk
heden, waarmede onze officieren in Al
banië te worstelen hebben gehad, zijn
door lieden, die ter zake kundig waren,
voorzien en voorspeld. Zij hebben zich
in die moeilijkheden kranig gedragen, ate
men dat van Nederlandsche officieren ver
wachten kon. Maar een onvoorziene moel-
weinig tijds, dien schurk zou toebehooren I
Deze gedachte maakte hem bijna krank
zinnig!
Ate er geen redmiddel meer was, als
zij werkelijk voor hem verloren was,
dan deed hij best zijn lijden, te verlichten
door een spoedig vertrek/ zoo mogelijk
reeds morgen. Hij zou wel een voorwend
sel vinden om zonder verwijl ’s Koning»
dienst te kunnen verlaten.
Zóó sprak ^ijn verst<nd, maar wanneer
h«eft de liefde naar de redeneeringen van
het verstand geluisterd? Hij leed vreese-
lijk, als hij de geliefde zag aan de zijde
vtfh den man, die haar echtgenoot zou
worden, maar het verlangen haar te zien,
óverwou toch. Haastig ging* hij het opera
gebouw binneniedere minuut, die hij non
van haar verwijderd bleef, scheen hem
verloren, geroofd.
Hij hoopte hier ook Else aan te treffen.
Zij was zijn eenige troost in dezen moei
lijken tijd. Zij had zoo’n bijzondere ma
nier om hem moed in te spreken, zij
hoopte zoo vast op een gebeurtenis, een
redding, een uitweg... op iets, dat op het
laatste oogenblik dat vervljoekte huwelijk
zou verhinderen.
Vol ongeduld bleef hij Dij de Comman
deuse staan, die hem met de vriéndelijk
ste woorden bezig hield eis langs aller
lei omwegen tot haar doel trachtte te ko
men.
Helena kwam haar daarbij te hulp.
„U verwacht zeker hier uw vriend Von
Stasch en zijn beminnelijke eehtgenoote
aan te treffen,” zei ze. „Maar die ont-
Ilij had in den loatsten tijd niet herhaalde
malen getoond, dat hij een geheime reden
had om op Katharina vertoornd te zijn
Tegenover Waldenburg kon men dus ge
voeglijk hel doorzichtige masker van hot
medelijden laten vallen.
„Een aiinime gtJbeurlenis”,' zei ze daar
om schouderophalend. „De goede naam
van mevrouw Von Salten was loch al niet
zoo groot maar is nu geheel bedorven.
Zij is totaal onmogelijk geworden in onze
kringen, dat wil ’zeggen, Ik bedoel,
zooals de wereld .eenmaal te
Zij had eerst ving on luid gesproken,
maar ton laatste stotterde zij verlogen en
verborg het gelaat achter haar taaier.
Met e«n bijna dreigenden blik had Wil
denburg het oog op haar gevestigd; al’en
bemerkten het en de pijnlijke verlegen
heid van mevrouw Von Fernow scheen
aanstekelijk op de andere dames 'e wer
ken. Zelfs de Commandeuse zweeg, zij
kleurde vreeselijk on wenschte zieh hon
derd uren van daar. Er volgde oen oogen
blik van de alleronaangenaamste stille.
Toen sprak Waldenburg scherp on met
nadruk:
„Voor u vorder gaat mevrouw, wensch
ik ti mot oen feit bekend 'te maken, dat
u nog niet schijnt te weten. Ik koester
de moeste hoogachting en toegenegenheid
voor mevrouw Von Ballons Tot bewijs
daarvoor djeue, dat ik haar eenmaal ern
stig heb aangezocht om gravin Walden
burg te worden.
Kapitein Fabius biedt zijn ontslag aan.
Gisteren meldden wij, dat kapitein Fa
bius zijn ontslag uit den Albaneeschen
dienst heeft gevraagd, naar aanleiding
van het feit, dat de vorst zich tot den
Weenschen beeldhouwer Gurschner wend
de om advies in zake het opstellen van
het pas aangekomen berggeschut.
Is deze lezing juist, dan kunnen we
ons volkomen begrijpen, dat kapitein Fa
bius zich een dergelijke beleedigende en
schandelijk ondankbare bejegening niet te
rijmen vond met de eer van een Neder«
landsch officier.
De N.R.Ct, schrijft hierover het volgen
de: De heer Gurschner is eén beeldhou
wer uit Weenen, die voor den Mbret een
Duitsch-Oostenrijksch vrijwilligerslegioen
heeft willen aan werven. „Zeker is, zoo
schreef verleden week opze correspondent
daarover, dat die wervers een zeer laak
bare, ja men kan gerust zeggen, eeh
misdadig, spel spelen met diegenen, die
ze naar hier willen lokken en reeds ge
lokt hebben. Gelukkig heeft de Oosten
rijksche regeering nu een stokje gestoken
voor dit schandelijk gedoe; ze is echter
wel wat te laat opgetreden, zoodat er nu
al veel onheil en ongeluk is aangericht.
Zonder een heller op zak, de meesten
met niet meer bij zich dan de kleeren,
die ze aan het lijf hadden, «enigen zelfs
met vróuw en kinderen wat wel het
doorslaande bewijs is dat de arme drom
mels niet wisten, waarvoor ze eigenlijk
naar hier gingen en wat hier eigenlijk
gaande was kwam verleden week een
zeventigtal dezer vrijwilligers aan, in de
verwachting, zooals hun in Weenen aan
het werfbureau verzekerd was, dat hun
hier alles wat ze noodig hadden en
wenschten, in de ruimste mate aanwezig
was. Ze vestigden zich dan ook overal,
waar ze eten, drinken en slapen konden,
en leefden er in de eerste dagen vroolijk
op los. Toen echter hun kostgevers met
de kolossale rekeningen, welke de Ween-
sche gasten in drie of vier etmalen al
gemaakt hadden, bij de militaire adminis
tratie kwamen om betaling en daar deze,
evenals het paleis, weigerde, werden
de Weeners overal vlug op’ straat gezet,
en meldden ze zich de een na den ander
bij het Oostenrijksche of het Duitsche ge
zantschap om op haar kosten weer naar
huis te worden teruggezonden.”
Deze heer Gurschner, een man, die
lichtzinnig een aantal arme drommels
door valsche voorspiegelingen in hun on
geluk jaagt, hoort blijkbaar tot de mili
taire dilettanten, met wien, naar onze
correspondent heeft gemeld, men tegen-c