>s r OR line mhuis. Prinses of Gravin. fcTievL-vrs- ezx ^-cS.-vertena.tïe'bla.ci voor Gauda exx. OxrxstrellsexL- Dinsdag 21 Juli 1914. 53e Jaargang. Verschijnt dagelijks behalve Zon en MP EN Telefoon Interc. 82. Telefoon Interc. 82. Uitgevers A. BRINKMAN EN ZOON. Buitenlandsch Nieuws. FEU1LLETOX in dit Blad. Feestdagen. pïïIjshek advehtk> 11 e.\: 12533. PI 4 H Sm «IJ 40 SR SUCCES. tan eeher vrijwillige de foyer nu rk 8 u. Orgelbespe- kunstge- Wordt vervolgd.) rman Zn., Gouda. den van een brief- van aanneming der CELS1OR” 5TERDAM nieuws reeds vernomen De te „Prins verlo- ommissie -rz. G, Vice-Voorz. XENDORST, Pen. GOrnSLH E (III KIM f 1 25 1.50 B 1.50 1.90 mum-leeftijd 21 jaar. mum-leeft. 29 jaar. PRIJS VAN HET ABONNEMENT: Per kwartaal Idem franco per post Met Geïllustreerd Zondagsblad v Idem franco per post Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons Bureau: Markt 31, bij onze Agenten, den Boekhandel en de Postkantoren. Van 1—5 gewone regels met bewysnummer.f 0.55 Elke regel meer0.10 Bij drie achtereenvolgende plaatsingen worden deze tegen twee berekend. Dienstaanbiedingen per plaatsing van 15 regels fö.35 bij vooruit betaling, elke regel meer 6 ets. Reclames f0.25 per regel. Groote letters en randen naar plaatsruimte. opruimen in dezen n het Brokkenhuis. ?richt aan een der per Tel. n°. 178, zal halen, wat num-leeftijd 21 jaar. mum-leeft. 28 jaar. num-leeftijd 19 jaar. mum-leeft. 25 jaar, um-leeftijd 29 jaar). num-leeftijd 16 jaar, mum-leeft. 17 jaar. met 20 jaar immer lienst te treden als Amerika. Mexico. President Wilson heeft het doel be reikt, dat hij sedert het begin van zijn ambtsvervulling met hardnekkigheid nastreefde. De Mexicaansche dictator werd eindelyk ter zijde gesteld. kracht betreft, tot die van do rebellen als een tot vier.’ In plaats van Durazzo zou Skoetari, volgens den Prenk, tot hoofdstad van Albanië gemaakt moeten worden. Victoriano Huerta stamt evenals Juarez en Porfirio Dia» uit een familie, die Azteken-bloed in do aderen heeft. Juarez nam hem in bescherming en- zond hem naar de militaire school, waaruit hij in 1875 als pionier-officier terugkeerde. Huerta heeft de Mexicaansche gene rale staf georganiseerd en onderscheid de zich bij verschillende gelegenheden. Hij was een aanhanger van den ouden Diaz. Na diens val streed hij voor Madero tegen Orozco, maar op zulk een aarzelende wijze, dat deze mot zijn vrijwilligers over de Amerikaanscho grens kon ontkomen. Later sloot Huerta zich openlijk aan bij Felix Diaz in diens strijd tegen Madero, die don 18en Februari 1913 ten val gebracht en bij het overbren gen naar do stedolijko gevangenis buiten weten van Huerta trouwens doodgeschoten word. Huerta trad nu op als voorloopig president van Mexico en zijn regee- ring werd ook door alle Staten erkend, behalve door Noord-Amerika. Daaruit ontwikkelde zich een onhoudbare toe stand. Eer het tot werkelijke gevech ten tusschen de twee buren kwam, boden Argentinië, Brazilië en Chili hun bemiddeling aan, die na langdu rige onderhandelingen tot het sluiten van den vrede te Niagara Falls leidde. Een der belangrijkste voorwaarden van dezen vrede was het aftreden van Huerta. De ex-president heeft nu besloten, met generaal Blanq.net aan boord van den Duitschep kruiser Dresden van Puerto Mexico naar Jamaica te ver- De toestand in Albanië. De rebellen staan voor Valona en ihirazzo, in hoofdzaak bij Sjiak, Rast- bnl en Èawaja. Gedurende de laatste dagen zijn door beide partijen ver- iterkingen aangelegd. Van tijd tot tijd B het tot kleine vuurgevechten ge komen. Volgens sommige berichten hebben de opstandelingen in den nacht van Zaterdag op Zondag een poging ge daan om Durazzo te overrompelen. Zij werden echter na een uiterst heftig kanon- en geweervuur afgeslagen. A^lere berichten spreken van een I valsch alarm. g De buitenlandsche matrozen te Du- iazzo houden de wacht voor de ge zantschappen. Voor den konak van den vorst bevinden zich afwisselend J bewakingsafdeelingen van alle naties I met machine-geweren en kanonnen. Het aantal Oostenrijksche vrijwilli- gers, die onder bevel van den gewezen eerste-luitenant Nowak staan, bedraagt 1 54. Bovendien zijn er verscheiden I Duitschers, 80 Roemeensche vrijwilli- ,1 gers. Behalve de Nederlandsche offi- 1 eieren, vormen zij de buitenlandsche i hilpkrachten, die den Mbret ten dienste 3 itaan. We meldden reeds, dat kapitein ■Fabius zijn ontslag heeft genomen. B Heden zou te Valona de Roemeen- W sche kapitein Cristeson met 3000 man aankomen. «Omtrent de Italiaansche vlootbewe- I grógen wordt thans door de Secolo I gemeld, dat de eerste divisie van het I tweede slagschipeskader en zes torpe- I dobooten Spezia verlaten hebben, om I in Gaëta den hertog der Abruzzen aan I boord te nemen, zich met het eerste I eskader, onder admiraal d’Aste te 1 vereenigen en dan naar een onbe kende plaats van bestemming te «too rnen. Het zou een vlootbetooging in de Albaneesche wateren betreffen. De bijzondere verslaggever van de Neue Freie Presse te Durazzo heeft een onderhoud met Prenk Bib Doda gehad. De groote mogendheden, zoo sprak deze, die Albanië in theorie geschapen hebben, moesten hun denkbeeld ook practisch ten uitvoer brengen. De situatie der partij van den vorst is i slecht. Zij verhoudt zich, wat haar lijkheid daarboven is geweest, dat daarvoor zoo weinig erkenning hebben ondervonden van den Vorst, die in de eerste plaats hun dankbaarheid verschul digd was. Duitschland. Noodlottige brand. Op de werven van Blohm on Vove raakte een in aanbouw zijnd dok in brand, waarbij drie arbeiders werden gedood. Het aantal gewonden is on bekend. Engeland. Ulster. Wato réeds gisteren door de unionis tische j bladen als zeer waarschijnlijk werd gemeld, is heden 'een feit ge worden. De Koning heeft de leiders der verschillende b‘ij den Ulster-crisis betrokken partijen bijeengeroepen tot een conferentie. Van de Regeering zouden aan deze conferentie deelnemen de Ministers Asquith en Lloyd George, terwijl de oppositie unionisten en Tories door Landsdowne en Law, de lersche nationalisten, door Redmond en Dillon sen de Ulsterianen door Carson en Craig zouden worden vertegenwoordigd. Te oordeelen naar den poeslieven toon, die de oppositiepers naar aan leiding van het plan tot deze confe rentie heeft aangeslagen, en ook in aanmerking nemend de koele wijze, waarop Redmond de officieele aan kondiging der conferentie door Asquith in het Lagerhuis beantwoordde doen vermoeden, dat het initiatief daartoe door den Koning is genomen, onder invloed van de oppositie, al heeft dan ook Asquith dit initiatief met zijn ministerieele verantwoordelijkheid ge dekt. Dat deze conferentie inderdaad tot een schikking leidt, is niet onwaar schijnlijk, nu, volgens de geruchten, de Regeering reeds bijna alle eischen der oppositie heeft ingewilligd en men alleen nog maar kibbelt over de vraag of twee graafschappen al dan niet begrepeh zuilen zijn onder de uitslui ting van Home Rule voor onbepaalden tijd. breken van avond. Uit do vriendschap tusschen mevrouw von Btasch en me vrouw Von Salten ia dat trouwens wel te verklaren. Waarschijnlijk heeft me vrouw Von Stasch reeds van het nieuws gehoord en is zij nu bezig de verlaten bruid te troosten. De lieve mevrouw Von Stasch ie zoo goed,... een kind dat zich door den schijn laat verblinden.” Deze laatste woorden hoorde Walden burg nauwelijks; een oogenblik hield zijn hart bijna geheel op niet kloppen, toen doorgloeide een innige onuitsprekelijke vreugde zijn gehoste wezen. ^ich met moeite beheerechend, vroeg hij: „Wat is er dan gebeurd? Ik weet nog van niets.’* „Wij hebben ook pae zooeven het laat ste en belangrijkste nieuwtje van dezen dag van mijnheer von Lengefeld verno men,” zei de Commandeuse nu. Iserstein heeft goed gevonden de ving te verbreken.” Bij deze woorden begonnen Walden* burg’s oogen te schitteren met een on- gewonen glans, een oogenblik verloor hij geheel en al zijn zclAwheersching. Helene geloofde een ontdekking gedaan te hebben. Hoe kwam het toch, dat haar dit niet vroeger te Ingevallen? Na tuurlijk Waldenburg was de oorzaak van het gebeurde. Hij had het zeker voor zijn plicht gehouden prins Iserstein met ze- kere feiten bekend te maken, die hij zolt nog te Teehtertijd vernomen had. Het af- breken der verloving wari het gevolg zy- ner mededeelingen, hij had zich gewroken. Dikwijls meende Wilson, dat de vervulling van zijn wensch nabij was, maar telkens bleek, dat de even ener gieke als geslepen Mexicaan tegen de omstandigheden was opgewassen en zich opnieuw in zijn positie wist te handhaven. Ditmaal heeft Huerta het echter moeten opgeven en van zijn dietatorialen Ipister blijft hom slechts de herinnering. Uit Puerto Mexico wordt gemeld, dat hij in zijn salon wagen eenige journalisten ontvangen heeft, aan wie hij mededeelde, dat zijn aftreden nood zakelijk geweest was. Hij nam afscheid met den oprechten wensch, dat de nieuwe regeering geen tegenwerking zou ondervinden in haar pogingen om het land den vrede te brengen. Dit was het beste bewijs voor zijn ge hechtheid aan het vaderland. tharina even gezien en met iiaar eenige vluchtige woorden gewisseld, die voldoen de waren om hem alle hoop té benemen. Nogmaals had hij haar bezworen, haar lot aan hem toe te vertrouwen, doch zij had volhard bij haar eisch, dat hij zijn eerewoord zou houden en niets onderne men oju haar uit de macht van Iserstein te bevrijden. Zij was daarbij angstig, dat hij niet verder had durven aandringen. Daarbij was zij niet alleenhij moest alle opzien vermijden om haar goeden naam niet te benadeelen. Hij bracht deft dag in groote opgewon denheid door. Hoe zou hij zonder Ka tharina kunnen teven? en toch zag hij geen mogtHiJfcheM om haar te verwerven. Het kwakte r v|n Iserstein doorgrondde hij geheel. Bij dien man werd de plaats voor het eergevoel ingenomen door ijdel heid. Zoolang Katharina’s schoonheid en l.aar millioen hem begeerlijk toeschenen, zou hij in geen geval terug treden, dat stond vast. Er was ook niet aan te twij felen, in geval van nood zou hij naar het pistool grijpen. Bij Waldenburg gold het leven van dien schurk voor geen duit, maar Katha rina was een zwakke vrouw. Hij ver plaatste zich in haar toestand en begreep dat zij terugbeefde voor' de zware verant woordelijkheid Hij begreep den angst, waarmee zij zijn hulp afwws, .hij herken de daarin haar liefde en daardoor gevoel de hij zijn eigen liefde zoo mogelijk nog in kracht toenemen. En dan te moeten denken, dat zij over J2 u. Ledenvergad. fut v.’t Algemeen, riwij geregeld tijdig gen ontvangen van jerten, vermakelijk- leze dan in onze en. 35) Op het tooneel klonk de schel, demu aek begon te spelen en de foyer liep langzaam aan ledig. Ook de dames, die tot don kring van de Commandeuse behoorden, Raakten zich gereed om in haar loges terug te keo- rerC toen "plotseling Helene haar waaier op den arm van mevrouw Von Buchtritz legde en bijna ontsteld zoide „daar komt hij”. Zij bedoelde Waldenburg: die op het ge zelschap afkwam. Zou hij het - hebben? Hoe zou hij het opnemen? Commandeuse nam zich voor dit uit vorschen. „Zoo laat nog, waarde graaf”, sprak rij tot Waldenburg, die haar met een be leefden groet wilde voorbijgaan. Hij kon Biet anders dan blijven staan. „Dienstzaken, mevrouw,” antwoordde hij „en vervolgens ook eenige andere he lheden. Ik wilde echter het not niet geheel verzuimen.” Het kunstgenot! Alsof hem op dit mo ment niet alle kunstgenot ter wereld on- I Verechillig ware. Bij de ontmoeting in da r dorpsherberg dezen morgen had hij Ka- woordig aan het Albaneesche hof plan nen omtrent militaire openties ontwerpt en vaststelt en in overleg met wiea men onderhandelingen aanknoopt, ponder dat de daartoe bevoegde autoriteiten zijn ge kend. Zonder iemand te raadplegen heeft het Paleis bij de Skodafabjjiek de batterij- berggeschut besteld, waarvan in het tele gram sprake te. In do hoogste mate krenkend moet het voor kapitein Fabius zijn, dat de vorst het advies van een man als Gurschner stelde boven dat van hem, een van degenen, die Durazzo heb ben gered, die hun leven hebben veil ge had voor zijn zaak. Het is niet doenlijk om alles wat kapi tein Fabius voor Albanië en voor zijn vorst heef) gedaan, hier op te sommen. Slechts willen wij even zijn heldhaftig en koelbloedig gedrag van den löen Juni in herinnering brengen. Gewekt met het bericht, dat de opstandeliagen door do moerassen waadden, rende hij, naar ma joor Koelfsema heeft verhaald, in nacht gewaad naar de stukken om de alarm- schoten te lossen. „Niemand wil gelooven, zoo schreef onze correspondent over hem, dat Fa bius, die zoo buitengewoon is, nauwelijks drie jaren officier is. Hij is hier niet al leen artilleriekommandant, maar ook tege lijk batterijehef, ja ook stukkenkomman- dant. Dan is hij hier, dan daar. Met de' „heeren” vrijwilligers schiet hij merk waardig goed op, de uit de meest intel ligente gendarmes geïmproviseerde kanon niers begrijpen hem op een wenk. Jam mer, dat Maandag tegen den avond, na dat hij zestien uren aehtwreAi bergop, bergaf gehold was, om dan bij deze, dan bij gene batterij, waar het dreigend werd, de lei ding op zich te nemen, een kanon over zijn voet kreeg, zoodat hij nu een tame lijk stijf been heeft. Zulks belet hem ech ter niet om plichtgetrouw zijn zoo moei lijke taak verder te vervullen.” En nu wordt deze officier zoo behan deld, als in het telegram omschreven. Wei terecht schreef onze correspondent ver leden Maandag, dat te Durazzo voor onze officieren „niets nuttigs meer te doen valt, dat hetgeen ze hebben gedaan, al wat ze er reeds hebben opgeofferd en gewaagd, door niemand meer wordt gewaardeerd, maar liefst vergeten wordt; dat men in het Paleis hen al evenzo» krenkend nala- ttg behandelt en in de meeste gevallen negeert, als men het ook met de interna tionale commissie van toezicht en andere werkelijk vast ingesteide overheidsorganen meent te kunnen doen.” Vele van de onoverkomelijke moeilijk heden, waarmede onze officieren in Al banië te worstelen hebben gehad, zijn door lieden, die ter zake kundig waren, voorzien en voorspeld. Zij hebben zich in die moeilijkheden kranig gedragen, ate men dat van Nederlandsche officieren ver wachten kon. Maar een onvoorziene moel- weinig tijds, dien schurk zou toebehooren I Deze gedachte maakte hem bijna krank zinnig! Ate er geen redmiddel meer was, als zij werkelijk voor hem verloren was, dan deed hij best zijn lijden, te verlichten door een spoedig vertrek/ zoo mogelijk reeds morgen. Hij zou wel een voorwend sel vinden om zonder verwijl ’s Koning» dienst te kunnen verlaten. Zóó sprak ^ijn verst<nd, maar wanneer h«eft de liefde naar de redeneeringen van het verstand geluisterd? Hij leed vreese- lijk, als hij de geliefde zag aan de zijde vtfh den man, die haar echtgenoot zou worden, maar het verlangen haar te zien, óverwou toch. Haastig ging* hij het opera gebouw binneniedere minuut, die hij non van haar verwijderd bleef, scheen hem verloren, geroofd. Hij hoopte hier ook Else aan te treffen. Zij was zijn eenige troost in dezen moei lijken tijd. Zij had zoo’n bijzondere ma nier om hem moed in te spreken, zij hoopte zoo vast op een gebeurtenis, een redding, een uitweg... op iets, dat op het laatste oogenblik dat vervljoekte huwelijk zou verhinderen. Vol ongeduld bleef hij Dij de Comman deuse staan, die hem met de vriéndelijk ste woorden bezig hield eis langs aller lei omwegen tot haar doel trachtte te ko men. Helena kwam haar daarbij te hulp. „U verwacht zeker hier uw vriend Von Stasch en zijn beminnelijke eehtgenoote aan te treffen,” zei ze. „Maar die ont- Ilij had in den loatsten tijd niet herhaalde malen getoond, dat hij een geheime reden had om op Katharina vertoornd te zijn Tegenover Waldenburg kon men dus ge voeglijk hel doorzichtige masker van hot medelijden laten vallen. „Een aiinime gtJbeurlenis”,' zei ze daar om schouderophalend. „De goede naam van mevrouw Von Salten was loch al niet zoo groot maar is nu geheel bedorven. Zij is totaal onmogelijk geworden in onze kringen, dat wil ’zeggen, Ik bedoel, zooals de wereld .eenmaal te Zij had eerst ving on luid gesproken, maar ton laatste stotterde zij verlogen en verborg het gelaat achter haar taaier. Met e«n bijna dreigenden blik had Wil denburg het oog op haar gevestigd; al’en bemerkten het en de pijnlijke verlegen heid van mevrouw Von Fernow scheen aanstekelijk op de andere dames 'e wer ken. Zelfs de Commandeuse zweeg, zij kleurde vreeselijk on wenschte zieh hon derd uren van daar. Er volgde oen oogen blik van de alleronaangenaamste stille. Toen sprak Waldenburg scherp on met nadruk: „Voor u vorder gaat mevrouw, wensch ik ti mot oen feit bekend 'te maken, dat u nog niet schijnt te weten. Ik koester de moeste hoogachting en toegenegenheid voor mevrouw Von Ballons Tot bewijs daarvoor djeue, dat ik haar eenmaal ern stig heb aangezocht om gravin Walden burg te worden. Kapitein Fabius biedt zijn ontslag aan. Gisteren meldden wij, dat kapitein Fa bius zijn ontslag uit den Albaneeschen dienst heeft gevraagd, naar aanleiding van het feit, dat de vorst zich tot den Weenschen beeldhouwer Gurschner wend de om advies in zake het opstellen van het pas aangekomen berggeschut. Is deze lezing juist, dan kunnen we ons volkomen begrijpen, dat kapitein Fa bius zich een dergelijke beleedigende en schandelijk ondankbare bejegening niet te rijmen vond met de eer van een Neder« landsch officier. De N.R.Ct, schrijft hierover het volgen de: De heer Gurschner is eén beeldhou wer uit Weenen, die voor den Mbret een Duitsch-Oostenrijksch vrijwilligerslegioen heeft willen aan werven. „Zeker is, zoo schreef verleden week opze correspondent daarover, dat die wervers een zeer laak bare, ja men kan gerust zeggen, eeh misdadig, spel spelen met diegenen, die ze naar hier willen lokken en reeds ge lokt hebben. Gelukkig heeft de Oosten rijksche regeering nu een stokje gestoken voor dit schandelijk gedoe; ze is echter wel wat te laat opgetreden, zoodat er nu al veel onheil en ongeluk is aangericht. Zonder een heller op zak, de meesten met niet meer bij zich dan de kleeren, die ze aan het lijf hadden, «enigen zelfs met vróuw en kinderen wat wel het doorslaande bewijs is dat de arme drom mels niet wisten, waarvoor ze eigenlijk naar hier gingen en wat hier eigenlijk gaande was kwam verleden week een zeventigtal dezer vrijwilligers aan, in de verwachting, zooals hun in Weenen aan het werfbureau verzekerd was, dat hun hier alles wat ze noodig hadden en wenschten, in de ruimste mate aanwezig was. Ze vestigden zich dan ook overal, waar ze eten, drinken en slapen konden, en leefden er in de eerste dagen vroolijk op los. Toen echter hun kostgevers met de kolossale rekeningen, welke de Ween- sche gasten in drie of vier etmalen al gemaakt hadden, bij de militaire adminis tratie kwamen om betaling en daar deze, evenals het paleis, weigerde, werden de Weeners overal vlug op’ straat gezet, en meldden ze zich de een na den ander bij het Oostenrijksche of het Duitsche ge zantschap om op haar kosten weer naar huis te worden teruggezonden.” Deze heer Gurschner, een man, die lichtzinnig een aantal arme drommels door valsche voorspiegelingen in hun on geluk jaagt, hoort blijkbaar tot de mili taire dilettanten, met wien, naar onze correspondent heeft gemeld, men tegen-c

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Goudsche Courant | 1914 | | pagina 1