hj.ms lanrnsse. LAR, me Dt mooie Noleoaersler. A zij II ESROBIJGCj. IGNAC, frootste firma's In als haar vertegen- QOUDA en OM- wteld, den Heer Zaterdag 33 October 1913. )16. Lë Uitgevers A. BRINKMAN EN ZOON. Eerste Blad. FEUILLETON I reedschappen iii nrt f 45/).-. iorrijwiel. flijk ti laas ii prij: i. gold t MORKS Cz. - geheimmid- Telefoon Interc. 82. jievL'WS- ezx ^.d’^rextezxtïe'blscd. voor G-oixcLsu en. Verschijnt dagelijks behalve Zon- en Feestdagen. Telefoon Interc. 82. |ut ia vloed op onze toekomst. Brieven uit de Hofstad. bestaat uit drie een en iets, wat de meeste op den weg verstaan- t 0OUM. RECHT. niet 7 Dat zal ik nooit vergeten kon Ernst niet uitbrengen er (Wordt vervolgd J UN VAN Keukengerei, i onderdeelen. 'k tuigen. 14 moet een tocb kan Alleen om een man Ameri ca..." Kunn n aar duur van 0t nummer Mes- Maandschrift maar on». ercq •echt. JBOL Amsterdam. TER en PRIJS- nvrage gratis ver- 17 Bouw- en Woning* rg. Onderstandscom- nzorg. Réwiie, 8 u. Lezing afd. Gouda Dat bel vel de oorzaak •egenover zich omtlal hij er niet nkman A Zn., Gouda en wij inoe- niet terug te dood, niet van van ons bran- ook i daden. ken en zooveel mogelijk tot in fines ses bepalen. En deze plannen moe ten we trachten uit te voeren. We een re- I alleen werk muur schijnt opgetrokken, die ons van’ het begeerde doel blijft scheiden, een muur, waartegen al onze arbeid en al onze bedoelingen te pletter loo- pen. Maar ook dit geval moeten we niet als regel gaan beschouwen; het zou ons moedeloos eit krachteloos maken en ons als 't ware lam slaan. Daarom moeten we het ernstig wil len als onmisbare voorwaarde voor het bereiken Vooropstellen, maar ook gdooven. dat door de vervulling van die voorwaarde het bereiken waar schijnlijk wordt. Om die waarschijn lijkheid te vergrooten, mo?t dan die wil niet alleen omgezet worden in daden, wat van zelf spreekt, maar in doelbewuste en doelmatige We moeten dus plannen ma- gen nog alg gratis producties: Jucob 62 - HET VAN- flTEN - IEN Ichouwburg, 1'/, uur. Ipera „Carmen". *11 ogen ontvangen vaa icerten, vermakelijkhe- B dan te oom agenda door den invloed, dien men op zijn toekomst uitoefent, kan men trachten aan zijn leven de gestalte te geven, die men wenschelijk acht. K. zalven had geloochend, *“t aan wilde geloo- ven, wijl hij hrista Maria lief had Als wezenloos dwaalde hij door <lcn molen en terwijl hij anders den -den nu aan, be- um-leeftijd 19 jaw lum-leeft. 25 jw‘ reed, zeer V0]J ’kunnende stoken ‘um-leeftijd 291^,1 nm-Ieeftifd 16 ju, imn-leeft. 17 iw.’ ten van een brief- ran aanneming dar 60 ,De juffrouw heeft c;- is bezoek gekomen, nu ten ei mie, zij is daar volstrekt niet boos ..wie... r Meer I zijn lippen schenen verdroogd en zijn oogen schitterden koortaachtig in zijn hoofd. ,,Wie anders dan de molenaar Enz Van Amerika komt hij terug... een fijn heer... een schatrijk Nu zal hier alles op zijn kaanseh worden ingericht twe .Schouwburg 8 n iïetee Ensemble fie. PRIJS VAN HET ABONNEMENT: hr kwartaal f 1 26 Idem franco per post.1.50 5TGeïllustreerd Zondagsblad 1 50 |4an franco per post .1.90 Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons Bureau: (kaar 31bij onze Agenten, den Boekhandel en de Postkantoren. (101IMUE COURANT. P R IJ S l) E R A 1) V BRT E N f I E N Van 1—5 gewone regels met bewijsnummer. f 0.55 Elke regel meer J,0.10 B|j drie achtereenvolgende plaatsingen worden deze tegen twéé berekend. Dienstaanbiedingen per plaatsing van 15 regels f0.35 bij vooruit betaling, elke regel meer 6 rts. Reclames f 0 25 per regel. Groote letters en randen naar plaatsruimte. grodt beantwoordde, zelfs van minsten leerjongen, wie hom groette keek hij oen poos lang alsof bij niet begreep wat dat duidde en ging dan verdêr zonder te antwoorden. Doch Ernst Mahler bleef niet lang in den molen, hij werd voortgedre ven naar zijne kamer; daar kon hij zijn teleurstelling verbergen, dacht hij Op de trap ontmoette hij de oude I loortje. ..Het is goed dat ge terug zijl, vertelde zij. „De juffrouw heeft op u gewacht. Er 1 Haar bestuur is Een mensch heeft maar zelden, men k« bijna wel zeggen nooit, genoeg im het oogenblik. Dat is in zeke- rea tin z’n ongeluk, omdat hij daar door ook nooit het geluk van het .,*nUik n volle geniet, erin kan opgaan zonder bijgedachte, zonder taugzien naar het verleden of ver- wehtingsvol in de toekomst, omdat I het hem zwaar maakt van gedachten en'zorgen, en vaak den lichten, blij- den levensmoed beneemt, omdat hij hardoor nooit als een kind kan zijn en als een kind genieten kan. Maar het is toch ook in ander op zicht een voordeel en een sterke sti mulans, die voor een niet gering deel den vooruitgang veroorzaakt en den individueelen mensch vooruithelpt in oeconomischen maar ook veelal in geestelijken en moreelen zin. Dat ons leven altijd het verleden tot duide lijk waarneembaren achtergrond heeft, ia niet alleen dienstig om de ge- Mlte van on» heden beter en duide lijker te doen uitkomen, maar maakt ook voorzichtiger en bedachtza- mt, en vaak ook sterker in ons itreven en willen. Door dat verle den zien we beter den afstand in om eigen leven en begrijpen we ook onze eigen kracht en onze zwakheid, weten, wat ons nog te doen staat en op welke wijze wij het moeten aanpakken en op welke niet, hoe we in verband met vroe gere mislukkingen waarschijnlijk he best zullen slagen. Maar het is toch vooral de daehle aan en het zien naar toekomst, die ons werkzaam en houdt en die ons het uiterste doet 'n eener vrijwillig. weel dat go iets beters gewoon zijt." ,,De knechts en meiden Wat gaan die mij aan riep hij zonder acht te slaan op haar laatste woorden. ..Maar gij juffrouw... zoudt gij mij missen „Wij zouden allen present zijn, als gij...” „biel u gerust, juffrouw; ik zal zorgen dat ik intijds terug ben, ant woordde hij op koelen toon en met een groet ging hij de kamer uit. Hij zag niet dat Christa Maria op sprong van haar stoel; alsof zij hem wilde tegenhouden. Hij vermoedde niet dat zij met beschreide oogen ach ter het venstergordijn stoiwi, hem na staarde tot hij in het boseb ver- jivffeep, toen op haar stoel neerzonk en in hartverscheurend snikken uit barstte. En toch had zij niet veel tijd om aan hare gedachten den vrijen loop te laten; zij had nog veel te doen. Wel hadden haar ouders zich bereid verklaard om den grooten boom te versieren en daarmee waren ze reeds aan den gang, maar zij zelf moqpt de tafels aanrichten en de geschen ken gereed leggen. Wat zij voor Ernat Mahler be stemd had kwam het laatst aan de beurt. Voor hem had zij geen voor werp tot nuttig gebruik aangekocht, die had hij niet noodig. En zoo had zij een photographische afbeelding van den Enz-molen. vroeger door een ge de vol begeerte houdt en die ons onze krachten tot het uiterste doet in spannen. om te bereiken wat die toe komst ons aan begeerlijks te belo ven schijnt. Het is zeker een benijdbare ziel* .gesteldheid, wanneer men het leven nemen kan. zooals het is, wanneer rond reizend photograaf gemaakt, la ten kleuren en in lijst zetten. Deze plaatste zij op zijn tafel terecht licdaclit zij daarbij dat die photogra phic een aangename herinnering voor hem zou wezen aan zijn verblijf in den Enz molen, als hij weer ver. ver weg zou zijn. Daar stfiml zij in gepeins verzon ken voor de photngraphie. Hoe zou het hier zijn als hij eenmaal weg was Zou -zij het dan niet akelig on naar in «leze kamers vinden, zoo dot zij ze niet wilde betreden? Haar begeerte naar zelfstandigheid was ver vlogen. Altijd had zij gedacht dat het toch wol benijden»waardig was zoo te kunnen besturen en gebieden; maar nu kwam haar dit voor als een last, dien zij tot eiken prijs wilde afschud den. ..Maar kind, wat droom je toch?" Zij keek op en streek zich met de hand over het gelaat. I ..Werkelijk, vader, ik droomde dat ik niet lang meer den molen zou be sturen. Wat een malle droom, niet waar Intusschen draafde het paard flink voort. Ernst Mahler hield zich niet lang op onderweg. Slechts éénmaal hield hij een oogenblik stil om een tweespan te laten voorbijgaan. De kap van het rijtuig was opengesla- gen en zoodoende kon Ernst zien dat er een heer in dat rijtuig zat. Hij leek niet zeer jong te zijn Uns wei wiw at vragen is dit: ai dat geld wel daar terecht, hei het incest noodig is en naast; leidt de ver*heideuheid beoefening der liefdadigheid niet licht lol verkeerde uitwerking f hamen werking lUMchen de omierscheidene ■ichauieu was ongetwijfeld in hel be -»ang van aller ka». Opmerkelijk is hei, dal de gemeentelijke armenzorg naast de particuliere optreedt. Moest ai ziet men daar waar de overheid zich er mee gaat bemoeien, de parti culiere liefhebberij verdwijnen, dit by de armenzorg nog niet geval 1», is een eigenaardig sibijusei, waarvan on» snel bekend is. Lr zijn vereeuigingen, die een zeer bepaald onderdeel van de armenzorg op zich namen; hel verstrekken van warm voedsel, of van ontbijt, het beuken van kieederen of dekens andere willen één gave per winter in «ontaikten geven, of ook wel een voorraadje steenkolen. Deze partieelc zorg vuil elkander aan, doch wij vragen ons af of niet vaak dubbel gegeven zal worden aan den mets aan den ander Wij zijn altijd huiverig mn in den blinde aan ieder, die er om vraagt ook vereenigingen een gift te’ ‘scheuken. Zou het niet op den weg van de arbeidsbeurzen liggen om eeniger mate zich te gaan inlaten mol de ar menzorg m bet algemeen Schijn baar zijn deze twee „takken van dieiurt" zeer uitéénloopeud, doch I» nadere beschouwing zal iimhi moeten loogeveii, dat zij een gemeenschap pelijk element hébben: beide stellen zich ten doel de werkloosheid te be strijden. De één tracht de gevolgen daarvan weg te nemen door arbeid te helpen zoeken, de ander den nood waar het onmoi bleken werk te vinden. 1 wel contact. Terwijl aan den ééneti kant den Haag bezig is te Zorgen voor dear men. zorgt het uan den anderen kant er voor dal zij, die In weelde en overvloed leven, de gelegenheid tot vermaak en uitspanning krijgen Het is weer bar. zoo druk als het loopt met theaters en concerten. Maandag j.l. had de opening van Ie verbouwde raadzaal plaats. Deze verbouwing is eigenlijk gericht g<»- weest tegen de raadsleden zelf. Zij waren te Imweegelijk, te rumoerig en ie los van stool. Nu is de inrich- 'irig zóó gemaakt, dat zij zeer wor den bemoeilijkt in hun bewegingen. Zaten zij vroeger in bankjes-van- Iwee. thans zijn zij in twee halve cirkel» gofirm^meni. fauteuil aan CGLXXX1X. knier jaargetijde hoeft zijn eigen aardige verschijnselen ook op maat schappelijk gebied. Zoo leven wij thans weer in de periode dor collectes en inschrijvingen. Het aantal liefdadig- heidevereeniging is in den Haag zeer groot. Immers, liefdadigheid i» voor hen, die niet veel on» handen hebben een zeer geliefkoosde liefhebberij. Er zit een geur van heiligheid aan, het bezorgt net zooveel werk ala men zelf verkiest; altijd zijn er gewillige objecten te vinden, die bereid zijn zich te laten filanthropteeeren: in één woord de liefdadigheid is een schoone zaak en geeft het menschdom veel vermaak. Wel verre van te willen afdingen op de beteekeni» van het liefdewerk, brengen wij gaarne hul de aan de velen, die het dagelijks beoefenen. Wij leven zooals wij zeiden, thans in de periode van de collectes en de inschrijvingen. Liefdadigheid kostgeld en niet alle burgers, die daarvoor in de termen vallen, zijn lid van één der vereenigingen of kerkgenootschap pen, die zich tegen den winter aan gorden om de armen tp steunen in den zwaren strijd om het bestaan. Wie tot geen van deze vereenigingen of genootschappen behoort, krijgt het voorrecht te genieten van door alle bezocht te worden. Bijna dagelijks bevat de brievenbus <»en inschrijvings- biljet on er gaat evenmin een dag voorbij, waarop niet een of andere inti*ekenJijst wordt aangeboden. Dat (fit laatste vooral wel eens hinder lijk wordt, valt te begrijpen, hoe wei nig wij het hen. die daarmede rond gaan tot een verwijt zullen maken Een graadje slimmer wordt het wan iio<T de liiddadigheidsvereeniging op het snoode denkbeeld is gekomen, om jonge dames op bezoek te zenden. Een groepje lieftallige vertegenwoor digster» van Eva's soxe is spoedig gevonden: het adresboek toch wordt ter hand genomen, een indeellng ia gauw gemaakt en zie als een zwerm bijtjes op de heide, zweven de jonge dame» door de straten om huis aan huis hun liefdewerk te verrichten. De vereeniging. die er het eerst Idj is en die het probaatste middel weet te vinden, heeft het meeste succes Hel zij zoo: wij gunnen gaarne dit liefdadige succes Het eenige wa' wij lenigt ’gelijk is gt> Er is dus want zijn haar was tamelijk grijs en ook zijn zwarte baard begon hier en daar te grijzen. Zijn gelaat kwam hom Itekend voor; maar hij kon zich niet herinneren waar hij den vreem deling ooit had gezien. Ernst voelde zijn hart sneller klop pen. Wa» dat de eigenaar van den Enz molen Zou hij dan toch den prijs uit zijne hand zien nemen, voordat hij dien gooii beet had gehad In koortsachtigcn haast joeg hij het paard voort, haalde den ketting bij den goirdsmid en gunde het dier slechts een korte rust. Toen nam hij de terugreis aan t’hriata Maria stond niet In de (leur, zooals zij anders wel deed wanneer hij terugkwam Ook was zij niet aan het venster toen hij de mo lenwerf opreed. Een onuitsprekelij ke angst overviel hem; hij had moeite om voor hel uiterlijk kalm te schij nen. Toen hij het voorhuis door ging hoorde hij stemmen in tie huiska mer. Een vreemtle mannenstem zei „Ja, ja, ('hrista, dat hadt je niet gedacht, hé Ernst balde de vuisten en nelde den molen in óm niet» te hooren en te zien,-van hetgeen er in de kamer voorviel. „Haar man Is gekomen Dat was alles waaraan hij denken kon. Nu was de man hier, wiens bestaan hij men vreugde en droefheid even rus tig en tevreden aanvaardt en ze bei de zien kan als alleen maar andere verschijningsvormen van eenzelfde le venskracht, wanneer het leven ons goed en mooi schijnt in den vreem den loover van gouden herfslmisten evengoed als in de levensvolle zo merweelde of in het gieren van win ter winden en het neerkHetteren van voorjaarsbuien. Maar zoo’n zielsge steldheid kan niet blijvend zijn en mag hel ook niet in dien volstrek- teu zin, dat zij alle begeeren in on» doodt. Wij moeten blijven wensehen om te blijven streven, len blijven streven om vallen tol de stilte van den Alleen dat streven moet ons voortdrijven als in een jacht I onrusl, die ons ai het schoone het heden voorbij doet zien en leven maakt tot een hel van dende begeerten. Het moet integen deel een krachtig en daarom rustig willen zijn dat on» doet voor uitzien naar een doei en ons werken doel richten op dat doel, dat juist ons kleiner begeeren van het streven naar hel doel ondergeschikt maakt en ons vast en zeker doet voortgaan op den weg van ons le ven. Want dit willen alleen zal ons verder vtieren en U>t daden brengen; waardoor we het begeerde kunnen bereiken. Er zijn zooveel menschen, die met hun begeeren toch nooit iets bereiken en zelfs niet op den weg van dal bereiken geraken. Dal komt niet, omdat hun begee ren niet fel, niet buitensporig genoeg is, maar omdat het niet den krach- tigen, sterken wil schept, die zich van zijn doel klaar bewust is, om dat het altjjd begeerigheid blijft en nooit tot willen wordt. En dit wil len is de eerste en onmisbare voor waarde voor bereiken. Natuurlijk zijn er ook wei geval len, dal men zonder te willen bereikt. „Het wordt hem of haar in den schoot geworpen, zeggen we dan verklarend. Maar dat zijn uitzonderingsgevallen- Het is iMituurlijk ook mogeiijk, dat ai on» willen en streven vergeefsch is, dal er als een onoverkomelijke k Het ging alles opperbest, alles ge beurde op den rechten lijd en op de rechte plaat». De Enz-niolen scheen een model molen geworden te zijn in 'ie weinige weken dal Ernst Mahler de leiding der zaken had gehad. Daags vóór Kerstmis kwam Ernst «morgens bij Chrieta Maria in de hniakamer en vroeg verlof om naar de stad te rijden. a ..Waarom vraagt ge dat eerst nog, Mahler jflr ..Omdat gij de meesteres zijt, juf- trouw. Dat zal ik nooit vergeten zijt ge goed en vriendelijk jegens TWe(i» K* dan. Maar kom tij- terug. m zes uur worden de wCTrtgffhdienken uitgedeeld. mèt^bi’ E’'1 ®aan’ '>en Haar voorhoofd fronste zich. L ge ^at Nu, ik kan u niet *wingen-, maar bedenk een» welk een «echten indruk dat op de knechts meiden moet maken, wanneer gij WHMnaadt bij ons feest tegen woordig te zijn. Geen enkele van hen bepalen, we trachten uit te voeren, moeten dus, om ons willen sultaat te doen hebben, niet werken, maar methodisch te gaan. I >at is ook menschen nog niet goed schijnen te Ze werken wel, maar niet methodisch en niet planmatig. Ze be- bepalen -niet nauwkeurig den weg en j den afstand, stellen niet vast op wel ke wijze en met welke middelen hel doel te bereiken is. Want daartoe is het immer» noodig, dal men z’n plan nen maakt, dat men nauwkeurig zijn eigen bedoelingen in vaste lijnen neerlegt en dat men daarna de plan nen overweegt, om die plannen tot uitvoering Ie brengen en de maatre gelen treft om die middelen te kun nen aanwenden. Dit doende. moet men ijatuurlijk ieder oogenblik erop bedacht zijn, dat veranderde omstan digheden of gebleken fouten de wij ziging van plannen en maatregelen noodzakelijk kunnen maken. Maar ook bij die wijziging moet men weer stelselmatig te werk gaan, niet maar in hot wilde weg handelen. Zulk 'handelen kan wel een toevallig suc ces geven, ftiaar aan dergelijke toe valligheid kan men z’n leven ov erlaten. En dAArop komt het immers aan Het verleden en heden men niet meer veranderen.

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Goudsche Courant | 1915 | | pagina 1