:n” NDARTS ■■J 59e Jaargang. No. 14373 I )OP 3URG. 1 Augustus Revue Eerste Blad. Feuilleton. in de Sneeuw. :r s oeders M R's ders 1SSEK, een (l)r.) 2STx©xx“w©- ©xx ^.cL-v-extexx'ti ©Tols-oL-v-q©x Oo-kxcL®. ©xx Oxxxstx©Jjc©xx 0e Vrouwe van Darracourt door 0e vacantiedagen. s 5 26 JULI V E R S C H IJ N T D A G E I. U K S REHALVE ZON- KN FEESTDAGEN. I 4 regrln 2.05 elk* regel meer 0.50. Markt 11. GOUDA Redactie: Teief. Interc. 545. Admiaiatratie: Teh/. lahrc. 62. HAGENAAR. omg( mt h EERSTE KAMER. BRIEVEN UIT DE HOFSTAD. Den Haag. fn van R E Ji 1 I heusch. neen. voor zeide Hope. WEEK ea jul< E R K E N uitvoering, belast Adverlentien kunnen worden lagezonden dooi tuMchenkomut van .wtieds Boek ha n dolaren. Advertentiebureaus en onze Agenten Gewone adVei voerden pr{j». I. 3727 50 toonstelling. Dit umner bestaat uit twee Naden met inbegrip van de Kindercourant. abonnementen ogenomen voor Br enwoude. iterbroek door sche. Stolwijk. invang 8 2.29. 1.35. iblad iedt van hin- goeden «tem IHUlSt ter is geschied, is het doel voorbij gescho ten. En zoo was het Zaterdag by de inarine- betooging. akaeri} N GOWDA. dat er i heel zea- I on eenB. het van Lu Heen na ’s tnid- 3754 86 onds 8 uur, voor etling, 's morgens schien, waar nu op meren als groote boeiers scheren, hun 1 ven het lage, groene ze, tot in de klei herkenbare streken van ons land. En maar aan te zien om te allerlei rijkeren hun zomei verscheidenheid is een van de ven standighede ten zoo vee dan vroege meerderde i half uur H pijn,tand- spijn. ikkon der verbodig. fll -J zo allen over miV heen dra gen. als ie dat wilt zei Lucille glim lachend .Laat mij eens kijken Wal aar „Suste, dat tref naar huis. e. wil je Hope?" l l.. „....I wormen verier- I i elkeen wordt nt per H I ANTON COOPS, ON, Markt 6te d. BRUGGEN en o«: Fa. B. ME1N- 1057 68 WÏBSCHE 0I R A XT. wonin derj Maar brutale» komen het In c dooi de bt van I gez< Bcht zijn best. Dan li< ke en vrom rigen mede marine- oud-strf zooals «ie hee’- met een men had voor dut i maar ABONNEMENTSPRIJS: per kwartaal ƒ2.25, per week 17 cent, met Zondags!) oer kwartaal 2.90. per week 22 cent, overal waar de bezorging per looper ereschi< Franco per post per kwartaal 2.75. met Zondagsblad 3.40. Abonnementen worden dagelijks aangenomen aan ons Bureau bjj onze agenten, den boekhandel en de postkantoren ADVERTENTIEPRIJS: Uit Gouda en omstreken (behoorende tot den be«orgkring 1 5 regels ƒ1.30. elke regel meer ƒ0.25. Van buiten Gouda en den bezorgkring 1—5 regels ƒ1.55. elke regel meer ƒ0.30. Advertentiën van publieke vermakelijkheden 15 cent per regel Advertentiën tn het Zaterdagnumtner 20 beslag op den prijs enu partij op do Grange, en zij wensen te eenige wilde slingerplanten voor het haar, en ik khvam hierheen, omdat ik ze u .laren geleden zag planten." Zij hield ademloos op en Harry zag haai ernstig ontsteld aan. ..Heeft miss Darracourt je gezonden zoo laat in den avond, om wilde bloe men te plukken, Susie?" vroeg hij rus tig. INGEZONDEN MEDKDEEL1NOEN Op de voorpagina 50 cr hooget 'edWfittën en ingezonden mededaetingM by contract lot zeer g«r«du- Arooie (etters en randen worden berekend naar plaatsruimte. 531 Susie kleurde, toen hij glimlachen^ ('II ARLES GARY ICE teaulhoriseerde vertaling van 1 I’ WHSSELlNK-v ROSSI M (Nadruk verboden gedachte, waar hij ziehzeli nauwelijks rekenschap van gaf. -Heel goed, mijnheer Harry, de Susie toe en trippelde weg I lope. Mooie avond, Susie, voor zeide Hope. cjn «lig dat jij die voor mij gehaald hebt! Heh je dat zelf gedaan?" „Eeiilge", zeide Susie; en zij waoht- le tot Marie naar de nabijzijnde kamer was gegaan, om te zeggen: mijnheer Harry plukte ze, miss; en hij plukte dit hikje speciaal voor u. omdat het liet mooiste was. Een lichte blos kleurde Lucille h ge laat. en zij nam het takje met heven de hand aan. .Het het is zeer vriendelijk van hem. Susie," zeide zij, zoo achteloos als zij kon. Dat zal Ik natuurlijk dra gen. Hoe het in mijn haar neen ik zal het zelf vast steken,zeide ze het terugnemend, als afkeerig, dat een ander het zou aanraken .Wanneer heh je het gekregen .Pas, miss." LuclHe draaide het hoof<| oin en keek haar aan. „Nu. Zoo laat in den avond?” zei- de zij met een lachje. „O ja. miss Dat «el mijnheer Har ry ook, maar ik hen niet bang. O, wat ziel u er mooi uit» zooals het daar ligt op uw prachtig haar! O, ik wou. dat mijnheer Harry dat eens kon zien. LneHIe deed «Ie handen in de hoog te, om het takje vast te maken, en verborg op die wiize har gelaat. .Het was heel vriéndelijk van hem Susie! zeide zij «achtjee. .en de eer Rte maal, dat je hem ziet, moet je het hem zeggen, zal je er aan denken?" vroeg zij op zachten toon. (Wordt vervolgd). i de glinsterende Friesche zeevogels de jachten en witte zeilen ver uit bo- j land. Overal ziet men jinste dorpjes, de dadelijk gasten uit de steden en vlakke men behoeft ze weten, dat er van gading is en «lat niet enkel meer de i hun zomeruitstapje hebben. Die L, een eigenaardig bewijs »randerlykc maatschappelijke om- den, waardoor zoo’n vacantie bui- ?el meer binnen ieders bereik valt ter. Maar het teekent ook de ver- liefde voor het buitenleven en daarnaast het steeds verder doordringen van het begrip, «lat vacantie ook een levens behoefte is. We leven tegenwoordig in een tyd, die zich bewust raakt van «Ie noodzakelijkheid van beperking van den veelal te langen ar beidsduur. Het verzet «Ier arbeidende klasse en een beter inzicht in «Ie waarde en praes- taties van het menschel yk arbeidsvermo gen, hebben de werkdagen en de werkwe ken ingekrompen. Deze inkrimping «len laatsten tyd misschien wel erg ver en wat nood vermeerd< eischt. Maar niemand DXV. Het is te begrijpen, dat in een groote stad tal van ongure elementen leven, die aan de overheid veel last berokkenen. Zoo zijn er ook die met iedereen en altijd over hoop liggen. Zy zyn ala huurders van een woning lastig; meestal verzorgen zij het gehuurde niet, zyn ze slechte betalers en 't eind is natuurlijk, «lat zy op de straat ko men te staan. Dan kloppet zij natuurlijk bij het gemeentebestuur aan en dat kan er zich niet aan onttrekken. Het i« dus natuurlijk dat het gemeentebestuur op een weg zon om deze lastige dames en hecren op te ber gen. Een geheel nieuw plan werd ontwor pen, «lat, vergissen wij ona niet, nieuw ia in ons land. Er zullen woningen gebouwd wor den, een complex vormend, dat op een be paalde, gecentraliseerde wyze wordt sa mengesteld, zoodat het heel geinakkelyk is te overzien. De keurige naam van „contró- le-woning” is er voor dit nieuwe systeem uitgevonden. De bewoners die daar een on derdak vinden, komen under contrdle te .staan. Ze zullen 's avonds op een vast uur thuis moeten zijn, het licht wordt gemeen schappelijk opgestoken en uitgedraaid; een speciale politieagent lyordt met het toezicht belast; om te voorkomen dat de buren ruzie krijgen, komt er in de straat een schei dingsmuur enz. Men ziet het wordt een chi- «|ue boel, een kolonie njejfs beperkte vrijhe- Tot zoover is het fraai maar onder in den zak ligt de rekening. Het nieuwe snuifje kost., een millioen gulden. We kunnen ge rust zeggen dat daarvan nooit een cent wordt teruggezien. De huren zullen natuur lijk zeer laag zyn en nauwelijks voldoende om de loopende kosten te bedragen, alleen een speciale politiepost gedurende het gan- sche etmaal kost zesduizend gulden ’s jaars. Verder komt er een speciale badinrichting bjj, een ontsmettingsdienst en zal het noo- dig zyn nog een speciale toezichthouder aan te stellen. En dat alles voor 56 wonin gen. Rekenen we nu eens dat de gezinnen gemiddeld uit acht personen bestaan dan kan de rekening aldus worden opgemaakt: rente en aflossing van het kapitaal 9 '7< is 90.000 gld. 's jaars, verdere onkosten 10.000 gld., geeft totaal een jaarlijksche kosten van één ton voor 450 personen. Ieder van die lastige kolonie kost dus 220 gld. 's jaars, per woning 1750 gld.! Daarvoor huurt men in den Haag een mooie villa! En dat alleen t/m onsociale elementen van «Ie vlakte te helpen! Duurdere sociale hulp is wel niet denkbaar. Toch heeft de gemeenteraad dit zaakje onmiddellijk goedgekeurd en alleen de mogelijkheid dat het Rijk niet het noo- dige voorschot voor deze soort van woning- i«‘ rol in de moeilijkheden van latere gebeurtoidssen en pinkte gemakke- liik ««eu hos clematis. dat is prachtig, mijnheer Har ry' riep zij uit. toen hij haar «Ie lan ge, slepende bloemen aangjif. „Wat zal miss Lucille in haar schik zijia Hij hield een takje in de hand keek er een oogenblik naar „Kijk t Susie.” zei hij. .ik denk dut dit mooiste is. Houdt ditafzonderlijk de andere en geef het aan miss cille." „Dat zal ik. mijnheer Harry. riep zij dankbaar uit. .En ik zal zeggen, dat u hot voor haar hebt uitgezócht.” „Neen, dat hoeft niet of zooals je wilt," zeide hij zich omdraaSeude. o]4l,|t «ij de. hooge kleur niet zou zien die zijii gelaat bedekte. „Zoo aan het bloemen plukken, jon ge lui?" zeide een stem achter hen> op dat oogenblik. ,-lllet was Hope, de bosehwaehter. die daar stond, hen aan kijkende met een goedkeurenden glkmlach en goed aardigen spot. .Ja zei Harry, „C- en heb je gezelschap i (net haar mee -•Ta. mijnheer Harry Tk ga denzelfdeu weg. -Goeden nacht. Susie." zeide Har ry toen, terwijl hij ging, riep hij haar ter zijde: Ie behoeft niet aan Hope te zeggen, waarom je kwam, en waf je gekreget) hebt zeide hii zacht jes. gehoor gevend aan een opwellende BureauMARKT 3^G O D A. schuld, en minder frisch en gezond. Maar ook die dorpeling heeft deze ontspanning noodig. En het zou goed zjjn, dat ieder, wie ook, een korten vacantietw had en de gele genheid daarvan ergens buiten eigen huis ert eigen omgeving te pfofiteeren. Mis schien komt het er nog eens van. Maar voorloopig zijn we, hel aas,-zoover nog niet. geweest zijn Harry. ging maar de mooiste van do mijn bereik, en niets tegen heb- if te snijden. Uw bouw wil geven, kan de uitvoering voorko men. Er is waarlik wel een beter middel om een guedkoqper tevens om deze hinderlijke gezinnen onder dak te brengen en mores te leeren. Het hinderlijke in het optreden het gemeentebestuur ten bate van de derlijke elementen is wel dat er vele g: nog steeds zonder woning romiioopen, waarvoor niet op een dergelijke coulante wijze wordt gehandeld. Maar zoo gaat het ultjjd: de brutalen komen het eerst aan het bod en hebben de halve wereld. Wy hebben hier onze Marine-dag gehad, optocht met muziek en vaandels zijn ze >r «Ie stall gegaan en hebben zij zich aan lurgery vertoond, die er echter niet veel begreep. In den stoet liep het muziek- ïzelschap lustig te blazen en het gezel- aap van postbeambten deed niet minder Dan liepen er groepjes m&nnelij- vrouwelijke turners, meest minderja- mede en verder zagen wy een clubje e-officieren en adelborsten, dan wat rijders, voorts diverse autoriteiten daar zjjn de heer Henri ter Hall en Van der Bilt. Ten slotte een wagen paar zee-mijnen en dat alles te sa- I ten doel belangstelling te wekken r onze marine. Nu ligt het voor de hand iedere dergelyke optocht publiek trekt, wil men succes hebben met een straat-demonstratie dan dient ze te spreken opdat het doel duidelijk worde. Dit nu was niet het geval. De dagen van onze roem zuchtige marine zyn allang voorbij. Thans moet getracht worden de belangstelling wat op te warmen. Zal het gaan? Wij betwijfe len het. De weerzin tegen alles wat aan den heilloozen oorlog herinnert is zóó groot dat het niet mogelijk is voor iets dat daarop «luidt, belangstelling te wekken. Wij blij- ven af van de vraag of het al dan niet juist is dat onze marine gestadig vermindert, maar wij houden er aan vast, dat de propa ganda die thans wordt gevoerd, niet tot het gewenschte doel kan leiden. De mentaliteit van de overgroote meerderheid is thans on toegankelijk daarvoor. Wil men succes heb ben, dan zal men heusch naar andere mid delen moeten omzien. Welke, dat laten wij gaarne ter beoordeeling aan de leiders, maar uit tal van uitlatingen in allerlei krin gen maken wy ondubbelzinnig op dat deze marine-dagen weinig effect sorteeren in de opvattingen der buitenstaanders. Het nut van dergelijke betoogingen op de straat is in hel algemeen aan twijfel onderhevig. Het publiek is er al veel te veel aan gewend. Men kykt even op als de stoet passeert en en een minuut daarna is men het „geval” alweer vergeten. Het publiek is allang doodgedemonstreerd, zooals het ten slotte in een groote stad blasé wordt voor alles wat telkens weer wordt vertoond. Men zal heusch naar andere middelen moeten om zien om indrukwekkende reclame te maken. Het zelfde middel, te veelvuldig toegepast, werkt ten slotte in omgekeerde richting. Over het algemeen is men in het organisee- ren van groot betoogingen niet vindingrijk. En het is juist de verscheidenheid die steeds weer «Ie attractie vormt. Zoodra men moet constateeren dat hetzelfde al eens be- een wan deling. zeide Hope. (|n haar •ziende met denzelfden glimlach juist een avond om bloemen te pluk ken. O. wij zijn allen jong geweest, maar, heusch. ik benijd mijnheer Harry!" „Wees toch niet zoo dwaas!" hit ste Susie; maar zii bloosde onder het gaalr. en Hope onderdrukte een lachje, vast overtuigd, «lat hij de twe«> over vallen had bij een vrijaadje. Toen Susie terugkwam, was Lucille haast gekleed, daar Marie Verner zich aangeboden had haar te helpen, zoo lang Susie weg was. Lucille zat met «Ie handen in den schoot, de oogen in den spiegel gericht, maar daardoor ver w«‘g ziende naar de open plek io het lx»seh. waar zij gduisterd had naar haar eerste liefdesverklaring. Zij keer de zich om, toen Susie binnentrad en ui'te een zachten kreet van bewomle ring bij het zien van die vracht bloemen, _O. S|>sie. wat een prachtige clema tis! Waar heb je die gekregen?" ..Zij zijn voor u miss." zei Susie, blozende van genoegen. „Laat ik er eenige van in uw haar doen, vindt u dal goed?" Ik zal i gen op haar neer«ag op zijn vriéndelijk^ manier. „Wel. Susie, wat wil je?" zeide liii. „O, mijnheer Harry,’ autovoord.de zij met kleine, befjpesde woorden. „Ik wi»s niet zeker of u thuis was. maar «H dacht, ik zal maar eens aankloppeii om te zien." „Wel. ik ben nti thuis", hervat»* hit, trachtende luchthartig te spreiien. „Wat kan ik voor je doen? Is er iets gebeurd?" O. neen. neen, mijnheer Harrv<! Maar hierom kwam ik: miss Darras court zal zich dadelijk Sleeden partij op de Grange, en zij wensch Met Juli komt voor velen eigenlijk de zo mer pas in het land. Hy ia er al lang, vroeg al» hy gekomen is dit jaar. De heerlijke, warme dagen van Juni en einde Mei zijn tot één glinsterende krans van zomersch- heid aaneengevlochten. Maar voor de mees ten was dit toch alleen de voorbereiding van den tyd, waarop zy wachtten. Nu die gekomen is, trekken ze uit naai- veld en bosch, naar het heerlijke, vrye, luchtige buiten, waarheen al heel «len winter door hun verlangens gingen. .Buitenmenschen be grijpen dat zoo niet. Heel het jaar kennen ze de ruimte om zich en «Ie heerlijkheid van het natuurleven, «lat ook in het barste van den winter nog zijn schoonheid en eigen aardige bekoring heeft. Maar de stadsmeij- schen zitten opgesloten in de huizenstratefa en tusschen «Ie benauwde wanden hunner woningen. De sneeuw zien ze als vieze mod der op het asfalt en de wazige misten in «len herfstschemer als nattige nevel, waar door vroeg al de electrische lampen lichten. Het ruischen van den regen kennen ze niet en als in het voorjaarNeen, in het voorjaar beginnen ze ook het buiten te rui ken in de uitbottende boomen van het stads park en de bloesemende bloemen in hun vensterkozijn. Maar sterker, veel heviger nog worden ze dat voorjaar gewaar in de vreemde onrust van hun hart en in het groeiende verlangen, dat hen de Zondagen naar buiten drijft op fietstochtjes en uit stapjes. Van dan af wachten ze op den zo mertijd, .op wat voyr. hw. de. zomertijd is, «ie maanden Juli en Augustus. Nu krijgen cte scholen vacantie en «ie bureaux en krijgen de kantoormenschen hun vrije weken. Fin langzaam aan begint de uittocht. Vroeger was dat een uitzondering, waren er maar weinigen, die zich die weelde ver oorloofden en veroorloven konden. Maar h$t gemakkelyker verkeer en de betere levens omstandigheden hebben verandering gé bracht. En niet alleen de rijken of meergo- goeden, maar ook de beter gestelde arbei der gaat voor korter of langer tijd met va cantie naar buiten. Er zijn er, die van begin Juli tot begin September genieten kunnen. Anderen moeten zich met een paar dageai tevreden stellen. En daartusschen in liggejn velerlei nuances en schakeeringen. Het zijn niet alleen stadsmenschen. Ook van het platteland, uit de Hollandsche stadjes en groote dorpen of vanuit het hooge Noorden, uit Friesland en Groningen, komen ze naai de Geldersche heuvelen met hun krans van bosschen, en naar Twente en Zuid-Limburg of naar de blanke duinen en schilderachtigje dorpjes van ons Noordzeestrand. Er zijn ei-, die het weer verder gaan zoeken, nu na den oorlog de wereld weer geopend schijnt. Maar dat zijn er weinigen, vooral nu, nu het reizen nog zoo lastig is. De meesteen zoeken het niet verder dan het Oosten <|f Zuiden van ons land, of het Noorden mi|- f r gaat in iyd misschien wel eens wat erg smal, omdat «Ie wereld lerde productie gebiedend zal toch terug willen naar de overmatig lange werktijden van vroeger, die toch ten slotte de intensiteit van den verrichten arbeid verminderden en dus de voortbrenging niet naar evenredig heid vooruitbrachten. Men begrypt, «lat de mensch geen machine is, maar een levende werkkracht, die niet alleen de rust van den slaap noodig heeft, maar ook ontzien en verstandig en voorzichtig gebruikt moet worden om intact te blijven. En in een tyd, waarin dit begrip helderder en vrywel ge meen goe«l werd, moest van zelf het inzicht veld winnen, «lat naast den dagelijkschen en wekeljjkschen rusttijd nog een vacantie- tijd noodig is. De mensch, dié voortdurend en ingespannen werkt, heeft behoefte om er eens uit te zyn en in volslagen afwezig heid van allen arbeid en inspanning tot zich zelf te komen. Hij heeft ontspanning noodig, dat wil zeggen, ontspanning in den meest letterlijken zin. Hij moet eens uitgespannen worden uit het gareel van zijn dagelijksche werkzaamheden en plichten en zich voelen als een paard in de weide, dat niets heeft te doen en zich om niets heeft te bekomme ren dan om eten en drinken en slapen en kyken naar de zon en de wolken en de mooie wereldwonderen. Hij moet eens vry zyn, volkomen vry, om van den morgen tot den avond en van den nieuwen morgen tot den nieuwen avond te doen wat hem lust zonder eenige gedachte aan zyn werk of zyn thuis. Daarom is het ook zoo goed zyn vacantie niet in zijn eigen huis en zijn eigen streek door te brengen, omdat men er dan nooit zoo geheel uit is. En instinctief voelt ieder dat en trekt men, zoodra «Ie zomervacantie- dagen komen, de wereld in, weg van eigen huis en eigen dorp en stad. De behoefte hieraan zal bij den stedeling ongetwijfeld over 't algemeen sterker zyn «lan bij den plattelandbewoner, omdat zijn leven gewoonljjk vermoeiender en inspan nender is, zij het gedeeltelijk door eigen „O, neen, neen! riep Siwie snel. „Het was nHRfd Lucille in het geheel niet; miss Verner deed het. Ik zei toevallig hoe aardig die zojwlen staan iti het mooie haar van miss Lucille, en miss Verner, die er bij was, riep mij temjde en vroeg mij of ik er eenige wilde halen. Ik zei natuurlijk, dat liet goed was en ik vertelde haar, f hier eenige groeiden. Zij scheen blij, dat ik mij dat herinnerde en de. dat ik dadelijk moesl gaan. „Was je niet bang vroeg hij, afge trokken? „Batag? Neen, ik ben wel duizend maal 's avonds last door de bosschen gegaan. Wat voor kwaad zou mij kun nen overkomen? Bovendien al was het zoo." voegde zij er dapper bij. „ik zou overal en door alles gaan om miss Lucille een genoegen te doen.’ „Velen van on» zouden dat willen, Stitsie, mompelde hij. „Ik zou niet zoo vrij om u testoren, mijnheer Susie voort." lakken waren boven ik dacht u zoudt er ben die voor mij al armen zijn langer dan de mijne. „Wel een beetje, Susie," zeide hij glimlachend. „Kom nvaar en wij zul len er genoeg krijgen om een krans te maken voor miss Lucille, als zij er een wenseht." Hij ging blootshoofds naar buiten dit schijnt een kleinigheid, maar hoe dikwijls spelen kleinigheden een groo- ervolg van de zitting van gisteren.) I 'o heer M o n d e 1 s na de pauze zijn r<slo voorlzetlende, betoogt dat de vasigesUdde strafmaat te hoog is. Hij ontkent dut algemeen kiesrecht en de moeratie elkaar dekken. Ook onder al gemeen kiesrecht Iwhoeft revolutie niet uitgesloten te zijn en met wetten ais de voorgesMde houdt mew haar niet tegen. I Je heer V a n Lans c hoi betoogt dat de wijze, waarop het ontwerp is bestreden, de positie der reaeering slechts heeft versterkt. Ifij weerlegt «Ih bewering «lat in ons land de meerder heid niet in werkelijkheid zou regee- r»n. Hun, die logen het ontwelp bezwaar hebben oiiwlat het de vrijheid zou aan tasten wijst er op, dat juist in tijden van revolutie de vrijheid het meest wordt nangerand. Het ontwerp >laat de vrijheid van propaganda en van vakorganisatie (Jugerept en voorgetitelde bepalingen zijn niet rekbaar. I >e heer Van den Hoeve n acht het on'werp gemotiveerd door de ge beurtenissen van den laatsten lijd, liet is niet alleen in het belang van de vrHheld doch ook van de zedrlijklM»id en de gezondheid. De heer Bergs ma hoeft bezwa ren. Hij hoopt echter van ongelljk over tuigd t«« worden omdat hij gaarne de Regeertng wil steunen. Zijn bezwaren zijn va» taetisehon aard. Het ontwerp is namelijk strijdig met het Neder landscho volkskarakter, dat bestrijding van een idee do beste projsiganda er voor doet zijn. Bovendien zijn sommige be palingen kwalijk vereenigbaar met de staatkuiulig«‘ vrijheid en het vrijzinnig beginsel. Mevrouw I’ o t h u i sS m i t komt tegen de vereenzelviging van anti- godsdienstigheid en socialisme. Zij be toogt voorts, dat de belonging >>p H Juni wel als staking mislukte, doch a's deiiiOTustratie schitterend slaagde. |)«- to«>stan«len in Rusland keurt »ok spr niet onvoorwaardelljk goed maar zij zijn «Ie overgang naar beter»» toe standen. Te I uur 10 worden de beraadsla gingen verdaagd t«>t Dinsdag half ft rte Ie

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Goudsche Courant | 1920 | | pagina 1