nu sc ii Restanten 111 NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR GOUDA EN OMSTREKEN .4 Deze Courant komt in NOOlïl nooit! nooit! vele duizenden gezinnen Gegarandeerde oplage 8500 ex Zaterdag 12 Augustus 1939 78e Jaargang Ditblad verschijnt dagelijks, behalve Zon- en Feestdagen VIJF EN TWINTIG JAAR GELEDEN. Kun je nog zingen, zing dan mee r No. 20090 i - - f EERSTE BLAD. Brieven uit de Hofstad. ---- - MOORDRECHT, MOERCAPELL^ Verlies nemen. t ABONNEMENTSPRIJS: kwartaal ƒ2.25, per week 17 cent, overal waar de Interc. 2745 En: r 4 maar trekking heeft: Als je op de tafel kijkt, Van den dokteer, van den dokter. likker f 456; tlm- ijen 458; smlds- schilderwerk: L. Aardige en vlotte marschmuziek, maar niet die woorden, waarmee de legerautori- teiten van a tot z accoord konden (kunnen) gaan. Nog minder was dit het geval met het bij militairen algemeen bekende: levensomstandigheden. Het leven eischt ons op en het eischt al onze krachten. Op dien roepstem van het leven moeten we gereed srken. „Do Spreeuwen- an den Holl. IJs- )e groote bagger- is uit Slledrecht ie kade van de n den heer Mijn- thans in water aggerisig van de Ige weken duren, •er weer naar z’n m. teneinde de ■eeden. A. Verstoep Lzn., or. J. M. Schouten, pr. J. C. Schouten, pr. G. Scheer, 2e C. Kool, 4e pr A. n der Laan. S. van den Berg, 3e pr. G. Scheer, M. van der Laan. Stand. van Dalen 29 jaar Verduln 2. v. d. Pols 67 jaar. a. d. IJSSRL. n. mevr. De Bruyn ne Jaren in het •r t.b.c. bestrijding i mevrouw Kool— 2876 personen. «ling. ereenlging voor Zle- de buurtschap Oud ie heer L. P Krügs- Dit nummer bestaat uit twee bladen. Als men thans, vyf en twintig jaren later, dezen „gezangenbundel” nog eens naslaat (wie hem althans nog in bezit heeft), denkt men onwillekeurig weer terug aan den tijd, dat duizenden, ver van hun gezinnen en familie, ook door „zingen en zanglessen” de gelegenheid kregen, om de lange, lange maanden van het mobilisatie-bestaan door te komen. Al af niet met des dokters as- perien! Mogen de mannen, die thans een eere- saluut verdienen voor de bewaking der gren zen, hieraan eens enkele oogenblikken den ken! Vier jaren is altijd nog „iets” meer dan vier maanden, die zij nu in 1939, voor ’t vaderland, reeds gaven! IRAK. spest. In deze gemeente ziekte varkenspest >tocht. n de blijde gebeur- c gezin werd alhier n den nationalen tocht georganiseerd tselijke vereenigin- ai en die dank zij andigheden ultste- uring. „Verbetering Zij hield Zaterdag een gemeente-terreln, icrustte in handen e heer KI. Bouw- zormd door de hee- Ijksveelteelt-consu- le Jong Szn., assls- sulent eveneens te •t, landbouwleeraar bestond uit tot&al srden als volgt be- O, zeker het is hard voor een man, die zyn vrouw, voor een moeder, die haar kind verloor, dat verlorene los te laten. Maar er zyn kinderen, die hun vader, daar is een man, die de moeder noodig heeft. Het leven eischt ons op. En om aan dien eisch van het leven te voldoen, mogen we onze krach ten niet verzwakken in treuren om het ver- ledene, maar moeten we zien op wat we overhielden om daarmee verder te werken en op te bouwen. Het leven is een voort durend verliezen. We njoeten dat verlies weten te nerven. zooveel gebleven. Daarom moeten we het i verlorene loslaten wat het ook zij en met wat we hielden verder bouwen aan ons le ven en dat der onzen. Kijk niet naar wat achter ligt en blijf niet met betraande oogen staren naar wat je verloor, maar zie naar wat je overhield. Wie weet welke krachten, die je nooit vermoedde en waarmee je niet rekende, nog in je sluimeren. Er was dus in die dagen naar een „sur rogaat” gezocht, dat na veel wikken en we gen werd uitgegeven „op last van het Mi nisterie van Oorlog": de „Zangbundel voor het Nederlandsche Leger”. Intusschen what is in a name? Deze naam was voor den gewonen soldaat véél te deftig; zang- bundel, hoe kreeg men ’t in zijn hoofd? En al vrij gauw was er by ’t Veldleger een an dere, volkomen populaire naam gevonden, al getuigde die nu niet bepaald van veel eerbied: het „Gezangenboek van den veld- iing. ibesteding alhier, een schuur voor eekenkamp, werd EN NU STOFFEN, ZOMERMANTELS, REGENMANTELS tegen abnormaal lage prijzen. Alles moet weg! Doet Uw voordeel! En dan zegt de kap’tein: Geef dat rommeltje maar aan my’n! En dan zegt de fourier: Geef die rnou maar hier! En ik zal ’t wel yoor jou bewaren, Tot je weer eens voor een maandje komt! (bis). „schele hoofdpijn" maken be hoorlijk werken ónmogelijk I Neem een 'AKKERTJE'even JN. liggen. Daarna weer fnich. i Prinses Irene, uur hefcft geluk- verzonden aan het M. de Koningin In orte van dc Prinses, iiing. nd Juli werden aan aangevoerd 105.415 s liep van 3.05 tot •buffet meevoert. Alleen de ansichtenmanie levert nog wat voordeel o-p voor enkele win keliers. Maar overigens zyn dit „kale” gas ten voor de café’s en lunchrooms in Den Haag en Scheveningen. 't Is dan nu vacantietyd. Men m^rkt het aan de stilte in de woonwyken, men be speurt het aan die ietwat vreemde drukte in de oude stad en in Scheveningen. De autobussen komen dagelijks in grooten ge tale naar Den Haag om daar honderden, jong en oud, een dagje afleiding en genoe gen te verschaffen. Jong en oud, want ook voor de ouderen heeft dit vervoermiddel 't nog zoo gemakkelyk mogelyk gemaakt zich een drukken dag te laten welgevallen. Ze kunnen er desnoods hun dutje in doen als zy dat willen! Het is alleen jammer voor onze stad dat het materieele gedeelte zoo weinig oplevert omdat de bus zijn eigen t D.K.V. 11 de muzlekvereeni C. v. Oent. het terren - - bevolking. gemeente vermeer- Dia and Juli door men en 4 vrouwen vertrek met 5 man- Op 1 Augustus be ult 1524 mannen en Met één ding is het altyd nog maar zeer triest gesteld en dat is met onzen volks zang. Het geloei of gekrysch, dat je nu en dan uit een volle autobus tegemoet davert, is daarvoor wel het bewys. Kinderen, ze blèèren, ouderen zy loeien en het zyn altyd de oude afgezaagde deunen van de straat die de voorkeur genieten. Hoewel er onder de padvinders en andere dergelijke organi saties al aanmerkelijke verbetering valt te constateeren, laat het gezang toch nog heel veel te wenschen over. Men schijnt dan toch behoefte aan het zingen te hebben óf als tydverdryf óf om aan zyn stemming uiting te geven. Het is in den regel echter nog, zooals men dat pleegt te zeggen „by de beesten af". Natuurlijk er zyn uitzonderin gen, maar als je weer zoo’n loeiende bus ge passeerd bent, komt de gedachte weer op, dat ons volk toch niet bepaald „zangerig-’ van aanleg is. Verleden jaar by de geboorte van de prinsés zijn ettelyke nieuwe liederen ge dicht en gecomponeerd. Is er één geweest dat een blyvende plaats op het volks-zang- repertoire vond Het zal nu by de tweede geboorte wel weer zóó gaan: allerhande po gingen maar niet één die succes heeft. Wat daanvan toch de oorzaak mag zyn? Wjj achten ons niet bevoegd om dit na te gaan, maar constateeren het feit alleen en betreuren het. Het kan anders en beter. Mangelt het aan dichters en componisten of is het weer de Hollandsche aard, die iets- nieuws niet accepteert? Is er na den veel geprezen en veelgesmaden J. P. Heye geen voksdichter meer geweest, die de juiste toon wist te treffen? Het is merkwaardig: als je ’s avonds door de stille woonwijken loopt hoor je wel muziek, meest minder mooie, maar in ieder geval heet het toch muziek, maar nooit hoor je er zingen, zeker geen eenvoudige lied jes Dat is toch zeer opvallend, terwijl men Er kwamen in dezen bundel die be gint met het „Wilhelmus”, gevolgd door „Frysk Folksliet” en „Limburg myn Va derland" liedjes voor, waarvoor de ge- mobiliseerden maar dan ook hoegenaamd niets voelden, welke hy niet verkoos te zin gen, om de eenvoudige reden, wyl hy de melodie maar niet te pakken kon krijgen, of wel, niet in zich wilde opnemen. En van zelfsprekend kon de heele compagnie dat dan niet! Veel te „teer" en te „zoet” von den zij nummer 17: „Des winters, als het regent", hoe mooi de melodie hiervan dan ook moge zyn! Neen, dan de liedekens van Emiel Hulle- broekek: „Tineke van Heule" en „De Gilde viert!" Die waren favoriet, die kon men in en buiten den diensttijd hooren zingen of fluiten .dikwijls in koor. Begrijpelijk, want deze vlotte Vlaamsche liedjes „spraken” tot den soldaat. Doch niets ging er in die dagen boven nummer 49, „Aspirine”, van wijlen Dirk Witte: De soldaat in de mobilisatie-jaren zwoer inderdaad „trouw aan d’asperien”, d.w.z. hy zong ’t maar wat graag (slikte het overi gens minder graag!). En op elke zangles moest dit er toch altyd even by komen. Wonder, dat 't dan best ging! De aanvankelijke koelheid voor den offi- cieelen zangbundel maakte echter allengs plaats voor betere gedachten en in 1918 waren zeker talrijke nummers uit den bun del met recht „ingeburgerd”. De „lessen” waren ook niet langer taboe, zooals aanvankelijk hier en daar wel het geval was: zy konden in de oogefi van Jan soldaat genade vinden. Hoe goed de bedoe lingen intusschen ook waren, om de zang in het gemobiliseerde leger op hooger peil en in goede banen te brengen, toch gingen de échte soldatenliedjes neóit verloren. „We gaane naar de kamp van Zeist", laat zich nu eenmaal niet verdringen door een „num mertje uit gezangenboek van den veld prediker”. En evenmin door „Madelon” of „It’s a long way to Tipperary”, dat lacht U niet! een tijdlang verboden was voor den troep, waarschijnlijk, omdat het niet heelemaal met de Nederlandsche neu traliteit dier dagen overeenstemde... G0L1MHE COURANT. enz. ADVERTENTIEPRIJS: Uit Gouda en omstreken (behoorende tot den bezorgkring) 1—6 regels ƒ1.80, elke regel meer ƒ0.25. Van buiten Gouda en den bezorgkring; X5 regels 1.56, elke regel meer 0.80. Advertentiën in het Zaterdagnummer 20 iitfslag op den prijs. Liefdadigheids-advertentiën de helft van den prijs. INGEZONDEN MEDEDEELINGEN: 1—4 regels ƒ2.25, elke regel meer 0.50. Op de voorpagina 60 hooger. Gewone advertentiën en ingezonden mededeelingen bfj contract tot zeej gereduceerden prijs. Groote letters en randen worden berekend naar plaatsruimte. Advertentiën kunnn worden ingezonden door tusschenkomst van soliede Boek handelaren, Advertentiebureau! en onze agenten en moeten daags vóór de plaatsing aan het Bureau zjjn ingekomen, teneinde van opname verzekerd te zijn. ons land toch ook aan verschillende voor vallen herinnerd mag worden, welke men 25 jaar geleden welk 'n korte, maar bewo gen tydl meemaakte. Het hoeft geen ver wondering te wekken dat in de vier jaren, dat onze mannen gemobiliseerd waren, alles in het werk gesteld werd om den geest van den troep zoo goed mogelijk te doen zijn. De vrye tyd moest benut worden, wilde de soldaat niet gaan „kankeren”, een veel-ge- liefd en gebezigd woord, dat nu niet be- paald de beste bedoelingen aangeeft! Van- daar ,dat al vry spoedig na den Iten Augus tus 1914 een Bureau „Ontwikkeling en Ont spanning" onder het commando van wijlen den Generaal Kleynhens opgericht werd; een instantie, die in velerlei opzichten zeer nuttigen arbeid verricht heeft. Een van de maatregelen, welke zy nam, was o.m het invoeren van een „Zangbundel” voor de ge- mobiliseerden. Wie in die dagen ’s Konings wapenrok gedragen heeft, zal zich dit licht blauwe, 48 bladzyden tellende boekske, dat precies in de bovenzak van de tuniek paste, ongetwijfeld nog herinneren. De eerste indrukken van dezen zangbun del waren maar matig, zelfs zeer matig te noemen. De jongens vonden ’t overbodig: zy hadden toch immers hun eigen soldaten liedjes, die nu eenmaal onafscheidelijk by den militairen stand behooren? Welk goed soldaat en welke oud-gemftbiliseerde kent niet het liedje, dat op het „afzwaaien” be- T)at is een onvermijdelijkheid, waartoe we in het leven, de een meer, de ander min der, maar waartoe we allen voortdurend gedwongen worden: verlies te nemen. Maar hoewel we omtrent die onvermijdelijkheid niet in twijfel behoeven te verkeeren, aar zelen we toch telkens en verzetten ons. En het is juist dat verzet, dat jlat verlies ne men zoo bitter maakt en zoo gevaarlyk vaak, zoo schadelijk voor ons leven in aller lei opzicht. Want hoe sterker we ons ver zetten, des te pynlyker wordt meestal het verlies, maar ook hoe langer we ons ver zetten, des te grooter wordt dat verlies vaak en des te gevoeliger invloed heeft het vaak op ons leven en onzen toestand. Daarom geldt ook hy voor een voortreffelijk zaken man, die tydig verlies weet te nemen. Wie een party waren ten verkoop heeft, waarvan de prijs dalende is of die door tijds verloop aan waarde verliezen, zal er tegen opzien die waren te verkoopen, wanneer hy er niet een behoorlijken prijs voor bedingen kan en zoodoende op de waren te verliezen, maar hy' loopt de kans op een nog grooter verlies doordat de waren nog meer in waar de verliezen en zal daarom goed doen tijdig tot verkoop te besluiten ondanks het ver lies, dat hij daardoor lijdt en zoo tijdig ver lies te nemen. Wie een huis verkoopen wil en soms verkoopen moet, omdat het bezit hem te drukkend wordt, maar er niet den prys voor bedingen kan, die hij verwachtte, moet zich zelf ernstig afvragen of er een redelijke kans is, dat hy den verwachten prys kan maken, maar niet by een dalende markt en het vooruitzicht, dat die markt dalende blyft, aan den eenmaal vastgestel- den prijs vasthouden op gevaar af van na verloop van tyd nog minder te kupnen be dingen, dan hy op het oogenblik kan en lie ver tydig verlies nemen. Maar voor den een als den ander blijft het een moeilijke beslis sing. En het gebeurt maar al te vaak, dat het terugdeinzen voor de onvermijdelijke schade, voor het te nemen verlies nofc een veel grooter en ernstiger verlies veroor zaakt. Mien geeft er zich geen rekenschap van, dat een huis, een party waren de waarde heeft, die men er momenteel voor krijgen kan, dat het verlies niet ontstaat door het verkoopen tegen lageren prys, maar dat dit verlies er reeds is en alleen maar aanvaard moet worden. Men spreekt toch niet ten onrechte van verlies hemen, dat wil zeggen het reeds aanwezige ver lies nemen, in ontvangst neipen, niet in een dergeljjk geval van verlies ly'den. Het gaat er dus maar om of we een feitel(jken toe stand willen aanvaarden, ons daarnaar rich ten en niet steeds blijven doen of die toe stand er niet was, niet steeds vasthouden aan een wensch, niet steeds ons gedragen als was de toetand aanwezig, die we wen schen en verwacht hadden, maar ons instel len op den feiteiyken toestand, ons invoe gen, inpassen in het geheel der feiten, dat voortdurend verandert. Moeten we dat niet allen en voortdurend in het leven? We hebben allen onze waar den aan stoffelijk en geestelijk Mbezit, aan wenschen ook en verlangens en verwachtin gen en idealen. Maar het is geen blijvend bezit. Hoeveel waarden moeten we niet tij dens ons leven afschryven? We verliezen goederen en menschen, het dierbaarste soms. We moeten idealen en verwachtingen opgeven en de liefste wenschen vaak schrap pen uit ons ly'stje van verlangens. Het leven wordt voor de meesten van ons zoo geheel anders dan ze het zich hadden voor gesteld. Het is goed en verstandig wanneer we te rechter tijd het verlies weten te ne men en niet treurend blijven neerzitten by on8 verlies, ons niet hardnekkig blijven vastklampen aan wenschen en verlangens, die onvervulbaar blijken. We moeten ons ook hier inpassen in het geheel der werke lijkheid, ons aanpassen aan de veranderde Aspirine voor je beenen, Aspirine voor je buik, Tegen blaren op jp teenen En als je je pols verstuikt. Aspirine voor je oudje, Aspirine voor je hond, Aspirine voor je vrouwtje, Als er weer een kleintje komt! 1UIZEN. i«g telefoon. g van de telefoon in nu niet lang meer en. Bij alle abonné's ■omatlsche toestellen in werking stelling ering behoeven zij loor te knippen om net te worden aan- MCDXCI. Vacantiestein ming. Hoewel er eenlge belangrijke aangelegen heden zyn, die de gemoederen kunnen be zighouden, is het toch merkwaardig stil in de residentie. Een ru-tige vacantie-?tem- ming heerscht er en vooral in do meer bui tenaf gelegen wijken, waa* het womhuis hoofdzaak is, heerscht de stilte, die alleen oooi wat meer lawaa. van i’n ie .-m-op-de- straiat wordt verbroken. Het is voor een vreemdeling wel eens heel interessant door die woonwijken te dwalen, waar de vreed zaamste rust en soms zelfs zelfs een benau wende stilte heerscheu Men kan zich dan haast niet indenken, dat men in een groote stad is, waaraan de gedachte van drukte en gewoel onafscheidelijk verbonden is. Het is ook een merkwaardige oveigang als men uit het roezemoezerige centrum, waar winkels en Kantoren, handel en bedrijf hoofdzaak zyn, in een kwartiertje tyd in een afgelegen wijk komt waar van dat alles niets meer te bespeuren is, waar een hond, verbaasd en opgeschrikt, den eenzamen wandelaar even aanblaft en een poes op het trottoir haar dutje in de zon doet. Uit de middenstad zyn de meeste bewoners allang naar die stille wyken gevlucht. Slechts weinige winkels hebben er een woonhuis meer by; wat eertyds het huis was, achter of boven den winkel, is allang voor kantoor of voorraad-opslagplaat s in gebruik geno men en de bewoners zochten een rustiger punt voor hun woning uit één der vele JIOE DE NEDERLANDSCHE SOLDAAT IN DE MOBILISATIE-JAREN LEERDE ZINGEN. „HET GEZANGBOEK VAN DEN VELD PREDIKER.” jyjen kan in deze dagen geen krant open- J slaan, of men leest over „Vyf en twintig jaar geleden”, toen eenige honderdduizen- j den Nederlandsche jonge en oudere mannen in militairen dienst waren, om onze grenzen te bewaken en onze neutraliteit, zoo noodig, I met de wapenen te verdedigen. Meestal be- staan deze herinneringen echter uit oorlogs- j gebeurtenissen in den vreemde, hoewel in prediker". In dit „gezangenboek" werd den soldaat de tekst van 64 vaderlandsche lied- jes voorgezet: de muziek (toonzetting; bleef achterwege. De melodie moest veelal worden ingestudeerd: tydena zanglessen, die „dienst" waren; community-singing in can- tines, in geïmproviseerde cantines of wel in de open lucht. Critisch van aanleg eigen schap van een goeden Nederlandschen sol daat, die ook niet zonder humor is kon men al spoedig de noodige „goede opmer- kingen" vernemen, welke de officieren toen maar niet M te nauw namen. Gent, 1 van den bevolking, oevelaken naar Riri aar naar Hulzen ke Stand, 'rt, z. v. A. Vv - Arle, z. v. E. Maar eenmaal komt de tyd, Dat we de rgaan verlaten, enz. bezorging per looper geschiedt. Franco per post per kwartaal ƒ3.16 Abonnementen werden dagelijks aangenomen aan ons Bureau: MARKT 31. GOUDA, btj onze agenten en loopers, .den boekhandel en de postkantoren. Onze bureaux züïi dagelijks geopend van 9—6 uur. Administrate en Redactie Telef iterc. 2745 Postrekening 48400. r -- - "-nu- ,,11 .I.ILI..U ■naaamBMW staan en vooruitzien. Er is toeh altijd nog Als je op de tafel kjjkt, woon-complexen. Van de oude stad U niet veel meer over dan een groote menigte win- i kels en kantoren. De achterbuurten zyn voor een groot deel gesloopt om plaats te maken voor goede verkeerswegen en de stichting van groote gebouwen. Wanneer wy in de historieboeken lezen, dat deze of gene groote figuur uit het maatschappelijk leven op de Laan of op de Geest woonde, dan moeten wy ons even indenken in dien ouden toestand. De Laan is een smalle straat, waar het nu tamely k rommelig is en slechts enkele gevels nog doen vermoe den, dat hier eertyds groote hoerenhuizen stonden. De Geest is gedeeltelijk was een volksbuurt, waarin de moker van den slooper al duchtig huis hield en waar een Hagenaar ternauwernood ooit zyn schre- den richtte. Zoo zijn er tal van oude stra- ten, die nu haast onbekende zijn en die voorheen onze vroede en geleerde vaderen huisvestten. Het zal niet lang meer duren of diverse van die straatnamen zullen alleen histoidschen klamk hebben, omdat zy uit de ly’st der straten zyn verdwenen. Naar den buitenkant der stad gaat de trek en voortdurend ligt die buitenkant ver der van het centrum. Hoe meer de auto veld wint, hoe minder dat bezwaar van den afstand wordt gevoeld. Het zijn slechts enkele minuten meer die het afleggen van die paar kilometer vergt en dat heeft men er graag voor over om de rust te genieten die hier geboden wordt, een gemoedelyke stemming die haast landelyk aandoet. De menschen worden weer tuinieren en boeren, die de natuur onmiddellyk kunnen gade slaan.

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Goudsche Courant | 1939 | | pagina 1