nu sc ii
Restanten 111
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR GOUDA EN OMSTREKEN
.4
Deze Courant komt in
NOOlïl
nooit!
nooit!
vele duizenden gezinnen Gegarandeerde oplage 8500 ex
Zaterdag 12 Augustus 1939
78e Jaargang
Ditblad verschijnt dagelijks, behalve Zon- en Feestdagen
VIJF EN TWINTIG JAAR GELEDEN.
Kun je nog zingen, zing dan mee
r
No. 20090
i
- - f
EERSTE BLAD.
Brieven uit de Hofstad.
---- - MOORDRECHT, MOERCAPELL^
Verlies nemen.
t
ABONNEMENTSPRIJS:
kwartaal ƒ2.25, per week 17 cent, overal waar de
Interc. 2745
En:
r
4
maar
trekking heeft:
Als je op de tafel kijkt,
Van den dokteer, van den dokter.
likker f 456; tlm-
ijen 458; smlds-
schilderwerk: L.
Aardige en vlotte marschmuziek, maar
niet die woorden, waarmee de legerautori-
teiten van a tot z accoord konden (kunnen)
gaan. Nog minder was dit het geval met
het bij militairen algemeen bekende:
levensomstandigheden. Het leven eischt ons
op en het eischt al onze krachten. Op dien
roepstem van het leven moeten we gereed
srken.
„Do Spreeuwen-
an den Holl. IJs-
)e groote bagger-
is uit Slledrecht
ie kade van de
n den heer Mijn-
thans in water
aggerisig van de
Ige weken duren,
•er weer naar z’n
m. teneinde de
■eeden.
A. Verstoep Lzn.,
or. J. M. Schouten,
pr. J. C. Schouten,
pr. G. Scheer, 2e
C. Kool, 4e pr A.
n der Laan.
S. van den Berg,
3e pr. G. Scheer,
M. van der Laan.
Stand.
van Dalen 29 jaar
Verduln
2. v. d.
Pols 67 jaar.
a. d. IJSSRL.
n.
mevr. De Bruyn
ne Jaren in het
•r t.b.c. bestrijding
i mevrouw Kool—
2876 personen.
«ling.
ereenlging voor Zle-
de buurtschap Oud
ie heer L. P Krügs-
Dit nummer bestaat uit twee bladen.
Als men thans, vyf en twintig jaren later,
dezen „gezangenbundel” nog eens naslaat
(wie hem althans nog in bezit heeft), denkt
men onwillekeurig weer terug aan den tijd,
dat duizenden, ver van hun gezinnen en
familie, ook door „zingen en zanglessen” de
gelegenheid kregen, om de lange, lange
maanden van het mobilisatie-bestaan door
te komen. Al af niet met des dokters as-
perien!
Mogen de mannen, die thans een eere-
saluut verdienen voor de bewaking der gren
zen, hieraan eens enkele oogenblikken den
ken! Vier jaren is altijd nog „iets” meer
dan vier maanden, die zij nu in 1939, voor
’t vaderland, reeds gaven!
IRAK.
spest.
In deze gemeente
ziekte varkenspest
>tocht.
n de blijde gebeur-
c gezin werd alhier
n den nationalen
tocht georganiseerd
tselijke vereenigin-
ai en die dank zij
andigheden ultste-
uring.
„Verbetering Zij
hield Zaterdag een
gemeente-terreln,
icrustte in handen
e heer KI. Bouw-
zormd door de hee-
Ijksveelteelt-consu-
le Jong Szn., assls-
sulent eveneens te
•t, landbouwleeraar
bestond uit tot&al
srden als volgt be-
O, zeker het is hard voor een man, die
zyn vrouw, voor een moeder, die haar kind
verloor, dat verlorene los te laten. Maar er
zyn kinderen, die hun vader, daar is een
man, die de moeder noodig heeft. Het leven
eischt ons op. En om aan dien eisch van
het leven te voldoen, mogen we onze krach
ten niet verzwakken in treuren om het ver-
ledene, maar moeten we zien op wat we
overhielden om daarmee verder te werken
en op te bouwen. Het leven is een voort
durend verliezen. We njoeten dat verlies
weten te nerven.
zooveel gebleven. Daarom moeten we het i
verlorene loslaten wat het ook zij en met
wat we hielden verder bouwen aan ons le
ven en dat der onzen. Kijk niet naar wat
achter ligt en blijf niet met betraande oogen
staren naar wat je verloor, maar zie naar
wat je overhield. Wie weet welke krachten,
die je nooit vermoedde en waarmee je niet
rekende, nog in je sluimeren.
Er was dus in die dagen naar een „sur
rogaat” gezocht, dat na veel wikken en we
gen werd uitgegeven „op last van het Mi
nisterie van Oorlog": de „Zangbundel voor
het Nederlandsche Leger”. Intusschen
what is in a name? Deze naam was voor
den gewonen soldaat véél te deftig; zang-
bundel, hoe kreeg men ’t in zijn hoofd? En
al vrij gauw was er by ’t Veldleger een an
dere, volkomen populaire naam gevonden,
al getuigde die nu niet bepaald van veel
eerbied: het „Gezangenboek van den veld-
iing.
ibesteding alhier,
een schuur voor
eekenkamp, werd
EN NU
STOFFEN,
ZOMERMANTELS,
REGENMANTELS
tegen abnormaal lage prijzen.
Alles moet weg!
Doet Uw voordeel!
En dan zegt de kap’tein:
Geef dat rommeltje maar aan my’n!
En dan zegt de fourier:
Geef die rnou maar hier!
En ik zal ’t wel yoor jou bewaren,
Tot je weer eens voor een maandje komt!
(bis).
„schele hoofdpijn" maken be
hoorlijk werken ónmogelijk I
Neem een 'AKKERTJE'even
JN. liggen. Daarna weer fnich.
i Prinses Irene,
uur hefcft geluk-
verzonden aan het
M. de Koningin In
orte van dc Prinses,
iiing.
nd Juli werden aan
aangevoerd 105.415
s liep van 3.05 tot
•buffet meevoert. Alleen de ansichtenmanie
levert nog wat voordeel o-p voor enkele win
keliers. Maar overigens zyn dit „kale” gas
ten voor de café’s en lunchrooms in Den
Haag en Scheveningen.
't Is dan nu vacantietyd. Men m^rkt het
aan de stilte in de woonwyken, men be
speurt het aan die ietwat vreemde drukte
in de oude stad en in Scheveningen. De
autobussen komen dagelijks in grooten ge
tale naar Den Haag om daar honderden,
jong en oud, een dagje afleiding en genoe
gen te verschaffen. Jong en oud, want ook
voor de ouderen heeft dit vervoermiddel 't
nog zoo gemakkelyk mogelyk gemaakt zich
een drukken dag te laten welgevallen. Ze
kunnen er desnoods hun dutje in doen als
zy dat willen! Het is alleen jammer voor
onze stad dat het materieele gedeelte zoo
weinig oplevert omdat de bus zijn eigen
t D.K.V.
11 de muzlekvereeni
C. v. Oent.
het terren - -
bevolking.
gemeente vermeer-
Dia and Juli door
men en 4 vrouwen
vertrek met 5 man-
Op 1 Augustus be
ult 1524 mannen en
Met één ding is het altyd nog maar zeer
triest gesteld en dat is met onzen volks
zang. Het geloei of gekrysch, dat je nu en
dan uit een volle autobus tegemoet davert,
is daarvoor wel het bewys. Kinderen, ze
blèèren, ouderen zy loeien en het zyn altyd
de oude afgezaagde deunen van de straat
die de voorkeur genieten. Hoewel er onder
de padvinders en andere dergelijke organi
saties al aanmerkelijke verbetering valt te
constateeren, laat het gezang toch nog heel
veel te wenschen over. Men schijnt dan toch
behoefte aan het zingen te hebben óf als
tydverdryf óf om aan zyn stemming uiting
te geven. Het is in den regel echter nog,
zooals men dat pleegt te zeggen „by de
beesten af". Natuurlijk er zyn uitzonderin
gen, maar als je weer zoo’n loeiende bus ge
passeerd bent, komt de gedachte weer op,
dat ons volk toch niet bepaald „zangerig-’
van aanleg is.
Verleden jaar by de geboorte van de
prinsés zijn ettelyke nieuwe liederen ge
dicht en gecomponeerd. Is er één geweest
dat een blyvende plaats op het volks-zang-
repertoire vond Het zal nu by de tweede
geboorte wel weer zóó gaan: allerhande po
gingen maar niet één die succes heeft.
Wat daanvan toch de oorzaak mag zyn?
Wjj achten ons niet bevoegd om dit na te
gaan, maar constateeren het feit alleen en
betreuren het. Het kan anders en beter.
Mangelt het aan dichters en componisten of
is het weer de Hollandsche aard, die iets-
nieuws niet accepteert? Is er na den veel
geprezen en veelgesmaden J. P. Heye geen
voksdichter meer geweest, die de juiste
toon wist te treffen?
Het is merkwaardig: als je ’s avonds
door de stille woonwijken loopt hoor je wel
muziek, meest minder mooie, maar in ieder
geval heet het toch muziek, maar nooit hoor
je er zingen, zeker geen eenvoudige lied
jes Dat is toch zeer opvallend, terwijl men
Er kwamen in dezen bundel die be
gint met het „Wilhelmus”, gevolgd door
„Frysk Folksliet” en „Limburg myn Va
derland" liedjes voor, waarvoor de ge-
mobiliseerden maar dan ook hoegenaamd
niets voelden, welke hy niet verkoos te zin
gen, om de eenvoudige reden, wyl hy de
melodie maar niet te pakken kon krijgen,
of wel, niet in zich wilde opnemen. En van
zelfsprekend kon de heele compagnie dat
dan niet! Veel te „teer" en te „zoet” von
den zij nummer 17: „Des winters, als het
regent", hoe mooi de melodie hiervan dan
ook moge zyn!
Neen, dan de liedekens van Emiel Hulle-
broekek: „Tineke van Heule" en „De Gilde
viert!" Die waren favoriet, die kon men in
en buiten den diensttijd hooren zingen of
fluiten .dikwijls in koor. Begrijpelijk, want
deze vlotte Vlaamsche liedjes „spraken” tot
den soldaat. Doch niets ging er in die dagen
boven nummer 49, „Aspirine”, van wijlen
Dirk Witte:
De soldaat in de mobilisatie-jaren zwoer
inderdaad „trouw aan d’asperien”, d.w.z. hy
zong ’t maar wat graag (slikte het overi
gens minder graag!). En op elke zangles
moest dit er toch altyd even by komen.
Wonder, dat 't dan best ging!
De aanvankelijke koelheid voor den offi-
cieelen zangbundel maakte echter allengs
plaats voor betere gedachten en in 1918
waren zeker talrijke nummers uit den bun
del met recht „ingeburgerd”.
De „lessen” waren ook niet langer taboe,
zooals aanvankelijk hier en daar wel het
geval was: zy konden in de oogefi van Jan
soldaat genade vinden. Hoe goed de bedoe
lingen intusschen ook waren, om de zang
in het gemobiliseerde leger op hooger peil
en in goede banen te brengen, toch gingen
de échte soldatenliedjes neóit verloren. „We
gaane naar de kamp van Zeist", laat zich
nu eenmaal niet verdringen door een „num
mertje uit gezangenboek van den veld
prediker”. En evenmin door „Madelon” of
„It’s a long way to Tipperary”, dat
lacht U niet! een tijdlang verboden was
voor den troep, waarschijnlijk, omdat het
niet heelemaal met de Nederlandsche neu
traliteit dier dagen overeenstemde...
G0L1MHE COURANT.
enz.
ADVERTENTIEPRIJS: Uit Gouda en omstreken (behoorende tot den bezorgkring)
1—6 regels ƒ1.80, elke regel meer ƒ0.25. Van buiten Gouda en den bezorgkring;
X5 regels 1.56, elke regel meer 0.80. Advertentiën in het Zaterdagnummer 20
iitfslag op den prijs. Liefdadigheids-advertentiën de helft van den prijs.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN: 1—4 regels ƒ2.25, elke regel meer 0.50. Op
de voorpagina 60 hooger.
Gewone advertentiën en ingezonden mededeelingen bfj contract tot zeej gereduceerden
prijs. Groote letters en randen worden berekend naar plaatsruimte.
Advertentiën kunnn worden ingezonden door tusschenkomst van soliede Boek
handelaren, Advertentiebureau! en onze agenten en moeten daags vóór de plaatsing
aan het Bureau zjjn ingekomen, teneinde van opname verzekerd te zijn.
ons land toch ook aan verschillende voor
vallen herinnerd mag worden, welke men 25
jaar geleden welk 'n korte, maar bewo
gen tydl meemaakte. Het hoeft geen ver
wondering te wekken dat in de vier jaren,
dat onze mannen gemobiliseerd waren, alles
in het werk gesteld werd om den geest van
den troep zoo goed mogelijk te doen zijn.
De vrye tyd moest benut worden, wilde de
soldaat niet gaan „kankeren”, een veel-ge-
liefd en gebezigd woord, dat nu niet be-
paald de beste bedoelingen aangeeft! Van-
daar ,dat al vry spoedig na den Iten Augus
tus 1914 een Bureau „Ontwikkeling en Ont
spanning" onder het commando van wijlen
den Generaal Kleynhens opgericht werd;
een instantie, die in velerlei opzichten zeer
nuttigen arbeid verricht heeft. Een van de
maatregelen, welke zy nam, was o.m het
invoeren van een „Zangbundel” voor de ge-
mobiliseerden. Wie in die dagen ’s Konings
wapenrok gedragen heeft, zal zich dit licht
blauwe, 48 bladzyden tellende boekske, dat
precies in de bovenzak van de tuniek paste,
ongetwijfeld nog herinneren.
De eerste indrukken van dezen zangbun
del waren maar matig, zelfs zeer matig te
noemen. De jongens vonden ’t overbodig: zy
hadden toch immers hun eigen soldaten
liedjes, die nu eenmaal onafscheidelijk by
den militairen stand behooren? Welk goed
soldaat en welke oud-gemftbiliseerde kent
niet het liedje, dat op het „afzwaaien” be-
T)at is een onvermijdelijkheid, waartoe we
in het leven, de een meer, de ander min
der, maar waartoe we allen voortdurend
gedwongen worden: verlies te nemen. Maar
hoewel we omtrent die onvermijdelijkheid
niet in twijfel behoeven te verkeeren, aar
zelen we toch telkens en verzetten ons. En
het is juist dat verzet, dat jlat verlies ne
men zoo bitter maakt en zoo gevaarlyk
vaak, zoo schadelijk voor ons leven in aller
lei opzicht. Want hoe sterker we ons ver
zetten, des te pynlyker wordt meestal het
verlies, maar ook hoe langer we ons ver
zetten, des te grooter wordt dat verlies vaak
en des te gevoeliger invloed heeft het vaak
op ons leven en onzen toestand. Daarom
geldt ook hy voor een voortreffelijk zaken
man, die tydig verlies weet te nemen.
Wie een party waren ten verkoop heeft,
waarvan de prijs dalende is of die door tijds
verloop aan waarde verliezen, zal er tegen
opzien die waren te verkoopen, wanneer hy
er niet een behoorlijken prijs voor bedingen
kan en zoodoende op de waren te verliezen,
maar hy' loopt de kans op een nog grooter
verlies doordat de waren nog meer in waar
de verliezen en zal daarom goed doen tijdig
tot verkoop te besluiten ondanks het ver
lies, dat hij daardoor lijdt en zoo tijdig ver
lies te nemen. Wie een huis verkoopen wil
en soms verkoopen moet, omdat het bezit
hem te drukkend wordt, maar er niet den
prys voor bedingen kan, die hij verwachtte,
moet zich zelf ernstig afvragen of er een
redelijke kans is, dat hy den verwachten
prys kan maken, maar niet by een dalende
markt en het vooruitzicht, dat die markt
dalende blyft, aan den eenmaal vastgestel-
den prijs vasthouden op gevaar af van na
verloop van tyd nog minder te kupnen be
dingen, dan hy op het oogenblik kan en lie
ver tydig verlies nemen. Maar voor den een
als den ander blijft het een moeilijke beslis
sing. En het gebeurt maar al te vaak, dat
het terugdeinzen voor de onvermijdelijke
schade, voor het te nemen verlies nofc een
veel grooter en ernstiger verlies veroor
zaakt. Mien geeft er zich geen rekenschap
van, dat een huis, een party waren de
waarde heeft, die men er momenteel voor
krijgen kan, dat het verlies niet ontstaat
door het verkoopen tegen lageren prys,
maar dat dit verlies er reeds is en alleen
maar aanvaard moet worden. Men spreekt
toch niet ten onrechte van verlies hemen,
dat wil zeggen het reeds aanwezige ver
lies nemen, in ontvangst neipen, niet in een
dergeljjk geval van verlies ly'den. Het gaat
er dus maar om of we een feitel(jken toe
stand willen aanvaarden, ons daarnaar rich
ten en niet steeds blijven doen of die toe
stand er niet was, niet steeds vasthouden
aan een wensch, niet steeds ons gedragen
als was de toetand aanwezig, die we wen
schen en verwacht hadden, maar ons instel
len op den feiteiyken toestand, ons invoe
gen, inpassen in het geheel der feiten, dat
voortdurend verandert.
Moeten we dat niet allen en voortdurend
in het leven? We hebben allen onze waar
den aan stoffelijk en geestelijk Mbezit, aan
wenschen ook en verlangens en verwachtin
gen en idealen. Maar het is geen blijvend
bezit. Hoeveel waarden moeten we niet tij
dens ons leven afschryven? We verliezen
goederen en menschen, het dierbaarste
soms. We moeten idealen en verwachtingen
opgeven en de liefste wenschen vaak schrap
pen uit ons ly'stje van verlangens. Het
leven wordt voor de meesten van ons zoo
geheel anders dan ze het zich hadden voor
gesteld. Het is goed en verstandig wanneer
we te rechter tijd het verlies weten te ne
men en niet treurend blijven neerzitten by
on8 verlies, ons niet hardnekkig blijven
vastklampen aan wenschen en verlangens,
die onvervulbaar blijken. We moeten ons
ook hier inpassen in het geheel der werke
lijkheid, ons aanpassen aan de veranderde
Aspirine voor je beenen,
Aspirine voor je buik,
Tegen blaren op jp teenen
En als je je pols verstuikt.
Aspirine voor je oudje,
Aspirine voor je hond,
Aspirine voor je vrouwtje,
Als er weer een kleintje komt!
1UIZEN.
i«g telefoon.
g van de telefoon in
nu niet lang meer
en. Bij alle abonné's
■omatlsche toestellen
in werking stelling
ering behoeven zij
loor te knippen om
net te worden aan-
MCDXCI.
Vacantiestein ming.
Hoewel er eenlge belangrijke aangelegen
heden zyn, die de gemoederen kunnen be
zighouden, is het toch merkwaardig stil in
de residentie. Een ru-tige vacantie-?tem-
ming heerscht er en vooral in do meer bui
tenaf gelegen wijken, waa* het womhuis
hoofdzaak is, heerscht de stilte, die alleen
oooi wat meer lawaa. van i’n ie .-m-op-de-
straiat wordt verbroken. Het is voor een
vreemdeling wel eens heel interessant door
die woonwijken te dwalen, waar de vreed
zaamste rust en soms zelfs zelfs een benau
wende stilte heerscheu Men kan zich dan
haast niet indenken, dat men in een groote
stad is, waaraan de gedachte van drukte en
gewoel onafscheidelijk verbonden is.
Het is ook een merkwaardige oveigang
als men uit het roezemoezerige centrum,
waar winkels en Kantoren, handel en bedrijf
hoofdzaak zyn, in een kwartiertje tyd in
een afgelegen wijk komt waar van dat alles
niets meer te bespeuren is, waar een hond,
verbaasd en opgeschrikt, den eenzamen
wandelaar even aanblaft en een poes op het
trottoir haar dutje in de zon doet. Uit de
middenstad zyn de meeste bewoners allang
naar die stille wyken gevlucht. Slechts
weinige winkels hebben er een woonhuis
meer by; wat eertyds het huis was, achter
of boven den winkel, is allang voor kantoor
of voorraad-opslagplaat s in gebruik geno
men en de bewoners zochten een rustiger
punt voor hun woning uit één der vele
JIOE DE NEDERLANDSCHE SOLDAAT
IN DE MOBILISATIE-JAREN
LEERDE ZINGEN.
„HET GEZANGBOEK VAN DEN VELD
PREDIKER.”
jyjen kan in deze dagen geen krant open- J
slaan, of men leest over „Vyf en twintig
jaar geleden”, toen eenige honderdduizen- j
den Nederlandsche jonge en oudere mannen
in militairen dienst waren, om onze grenzen
te bewaken en onze neutraliteit, zoo noodig, I
met de wapenen te verdedigen. Meestal be-
staan deze herinneringen echter uit oorlogs- j
gebeurtenissen in den vreemde, hoewel in
prediker". In dit „gezangenboek" werd den
soldaat de tekst van 64 vaderlandsche lied-
jes voorgezet: de muziek (toonzetting;
bleef achterwege. De melodie moest veelal
worden ingestudeerd: tydena zanglessen, die
„dienst" waren; community-singing in can-
tines, in geïmproviseerde cantines of wel in
de open lucht. Critisch van aanleg eigen
schap van een goeden Nederlandschen sol
daat, die ook niet zonder humor is kon
men al spoedig de noodige „goede opmer-
kingen" vernemen, welke de officieren toen
maar niet M te nauw namen.
Gent,
1 van den
bevolking,
oevelaken naar Riri
aar naar Hulzen
ke Stand,
'rt, z. v. A. Vv
- Arle, z. v. E.
Maar eenmaal komt de tyd,
Dat we de rgaan verlaten,
enz.
bezorging per looper geschiedt. Franco per post per kwartaal ƒ3.16
Abonnementen werden dagelijks aangenomen aan ons Bureau: MARKT 31. GOUDA,
btj onze agenten en loopers, .den boekhandel en de postkantoren.
Onze bureaux züïi dagelijks geopend van 9—6 uur. Administrate en Redactie Telef
iterc. 2745 Postrekening 48400. r
-- - "-nu- ,,11 .I.ILI..U
■naaamBMW staan en vooruitzien. Er is toeh altijd nog Als je op de tafel kjjkt, woon-complexen. Van de oude stad U niet
veel meer over dan een groote menigte win-
i kels en kantoren. De achterbuurten zyn
voor een groot deel gesloopt om plaats te
maken voor goede verkeerswegen en de
stichting van groote gebouwen. Wanneer
wy in de historieboeken lezen, dat deze of
gene groote figuur uit het maatschappelijk
leven op de Laan of op de Geest woonde,
dan moeten wy ons even indenken in dien
ouden toestand. De Laan is een smalle
straat, waar het nu tamely k rommelig is
en slechts enkele gevels nog doen vermoe
den, dat hier eertyds groote hoerenhuizen
stonden. De Geest is gedeeltelijk was
een volksbuurt, waarin de moker van den
slooper al duchtig huis hield en waar een
Hagenaar ternauwernood ooit zyn schre-
den richtte. Zoo zijn er tal van oude stra-
ten, die nu haast onbekende zijn en die
voorheen onze vroede en geleerde vaderen
huisvestten. Het zal niet lang meer duren
of diverse van die straatnamen zullen alleen
histoidschen klamk hebben, omdat zy uit de
ly’st der straten zyn verdwenen.
Naar den buitenkant der stad gaat de
trek en voortdurend ligt die buitenkant ver
der van het centrum. Hoe meer de auto
veld wint, hoe minder dat bezwaar van den
afstand wordt gevoeld. Het zijn slechts
enkele minuten meer die het afleggen van
die paar kilometer vergt en dat heeft men
er graag voor over om de rust te genieten
die hier geboden wordt, een gemoedelyke
stemming die haast landelyk aandoet. De
menschen worden weer tuinieren en boeren,
die de natuur onmiddellyk kunnen gade
slaan.