Weekblad voor Waddinxveen
MUtede# de Vrouw
De van de week
Wrijf Kou eit Pijn
Kris-Kras
PUROL GENEEST
IIllIAliJ
Vim de tand
OPVOEDING v. <1. WEGGEBRUIKER
HAMEA-GELEI
No. 506
Vrijdag 25 Februari 1955
10e Jaargang
Aires Redactie en Administratie:
Oranjelaan 30, Waddinxveen, Telet. 438
Verschijnt elke Vrijdag
Abonnementsgeld per kwartaal f 1.00 bij vooruitbetaling
Advertentieprijs 6 ct, familieadvertenties 7 ct per m.m.
Bijdragen, Verslagen, etc. uiterlijk
's Woensdagsavonds inzenden.
Een mens zou erkiespijn van
krijgen. Sinds jaar en dag is er tus
sen de ziekentondsen en de Neder
landse Maatschappij tot Bevorde
ring der Tandheelkunde verschil
van mening over de wijze waarop
degenen cue dij een ziekenfonds
zijn verzekerd behandeld dienen te
worden.
uie ziekenfondsen wensen dit zo
goedKOop mogelijk gedaan te krij
gen, met het gevolg, dat zij ook het
netst zo iaag mogelijk honoraria be
talen.
Be fondsen wilien, zoals zij dat
in grote steden neuoen, de tandarts
zo mogelijk ais ambtenaar op vast
salaris laten werken, de tandartsen
voeien er veel meer voor de patiën
ten in hun eigen praktijk te behan
delen, hetgeen de persoonlijke rela
tie tussen heide „partijen" ten goe
de komt. Zij achten dit laatste een
voorwaarde voor een goede tand
heelkundige ibehandj-Ting, weike
naar bun mening niet kan worden
gegeven op de voorwaarden, door
de Ziekentondsen gesteld.
Zonder ons ten deze partij te
willen stellen, mag er toch op wor
den gewezen, dat van oudsher een
ziekentondsbehandeling als „bus
patiënt"bij de bevolking geen
goede naam heelk. Het oordeel is
vrijwel algemeen; dat „bij de bus"
de tandjarts-ambtenaar eerder tot
„trekken" overgaat dan de arts, die
de patiënt particulier behandelt. In
hoeverre deze opvatting juist is, zij
in het midden gelaten. Zij bestaat in
eik geval. Bij de behandeling in
klinieken voelt de patiënt zich ook
meer een nummer dan bij een be
handeling die bij de tandarts thuis
geschiedt.
Hoe het zij, de strubbelingen tus
sen artsen on londsen hebben tot
een uitbarsting geleid. Wij hoorden
reeds zeggen, dat bij de tandartsen
de verstandskies is doorgebroken,
nu zij met ingang van 1 Maart alle
contact met de ziekenfondsen ver
breken. Men dient at te wachten,
hoe een en ander zich verder zal
ontwikkelen. De tandartsen die in
de klinieken werken zuilen niet zo
gemakkelijk van hun contractuële
verplichtingen met de Fondsen- kun
nen afkomen.
Daar tegenover staat, dat de tand
artsen de kiespijnlijders na 1 Maart
niet in de steek zullen laten. Zij
zullen voordien wel met een- rege
ling komen, waarin zij de vergoe
dingen die zij nodig achten zullen
opnemen. Hoewel de tandartsen
beweren, dat zij in de eerste plaats
de bevordering der tandheelkunde
op het oog hebben hetgeen ook
in de naam der Maatschappij wordt
gezegd, het staat wel vast, dat deze
Maatschappij precies zoals die
ter bevordering der Geneeskunde en
der Pharmacie tevens een vak
vereniging is, die de materiële be
langen van zijn jUedlen geenszins
over het hoofd ziet. Genoemde
maatschappijen zijn tevens goede en
krachtige vakverenigingen! En Sij-
men zal dienen te betalen.
Zonder gedachten aan kiespijn
zijn inmiddels natuurlijk vooral
in het Zuiden d,è carnavalfees
ten met opgewektheid en met zeer
veel leut gevierd. Maastricht kon,
Precies op tijd de feesten „inschie
ten", daar het Momus-kanon was
teruggebracht. Dit kanon zou wor
den teruggebracht op voorwaarde,
dat er een petitie zou worden ge
houden, om wijziging in de Zon
dagswet te krijgen. De carnavals-
Prins Frans I bracht d'an ook met
zijn Raad van Elf een- bezoek aan
Den Haag, waar hij de griffier der
Kamer een petitie met ongeveer
15000 handtekeningen aanbood, hou
dende het verzoek, de Zondagswet
zo te wijzigen, dat de Limburgse
folklore volledig behouden kan blij
ven. Bij alle carnavalsdwaasheid zat
or dit jaar dus ook nog een serieus
kantje aan de feestviering. Te Am
sterdam waar eveneens een soort
carnaval zou worden gevierd, kwam
de ernstige kant van het leven wel
heel pijnlijk uit: de Amsterdamse
Instuif, die dit extra feest zou or
ganiseren moest tot de minder pret
tige ervaring komen, dat de BUMA,
de geëngageerde artisten verbood,
°P te treden, daar de auteursrech
ten niet waren betaald. De Amster
damse Instuif was reeds twee jaar
over deze aangelegenheid aan het
onderhandelen- en daar deze Instuif
nogal eens een feest organiseert
in Februari liefst 63 vond de
Buma, dat zij maar eens moest in
grijpen. Zal dit muisje nog een
staartje krijgen?
weg met QAM PO
IN
KNOEI.
Het is een allerbelabberste boel
-bij me thuis op dit moment. Hele
maal geen huize gezelligheid. En
het is allemaal mijn eigen schuld.
En had ik een aantal maanden te
rug die kennis van ons niet ont
moet in Renkum, dan was er geen
vuiltje aan de lucht geweest. Maar
eergisteren- is er een telegram ge
komen van die kennis uit Renkum,
waarin letterlijk stond: Het is zo
ver stop. Kom spoedig stop 6,75
pond stop Alles wel. Mijn vrouw
direct vol vuur, spoorboekje nazien
en de sïnds enkele weken gepakte
koffer van boven naar beneden ge
bracht. In die koffer een stuk of
wat verpleegstersschorten en enke
le andere dingen die voor een ver
pleegster die een baby gaat verzor
gen- onontbeerlijk zijn. Dat komt er
van als je kennissen weten dat je
vrouw het ooievaartje heeft behaald
in vroeger jaren. Afijn, een uur na
de komst van het telegram was
mijn vrouw verdwenen- en zat ik
met de lasten. Het eerste wat ik ge
daan heb is er voor te zorgen, dat
onze kinderen werden uitbesteed
voor 14 dagen. Ik kan toch niet als
man eten koken, wassen verstellen
en nog meer van di'e echt vrouwe
lijke dingen gaan doen? Daarna ben
ik naar de behanger gegaan, die in
die 14 dagen dat mijn vrouw weg
zou zijn, het hele huis van nieuw
behang zou voorzien. Ik wil nog niet
eens de schilder en de stucadoor
noemen die ook hun karweitjes moe
ten komen doen. Vanmorgen is al
dat ambachtsvolk gekomen en na
een uurtje kon ik ïn mijn eigen
huis de weg niet meer vinden. Ik
heb dan ook maar besloten dit stuk
je te gebruiken als verzoek aan
„iemand" uit Waddinxveen, die mij
gedurende een dag of tien in <Je
kost kan nemen. Natuurlijk tegen
betaling. Voor niets gaat de zon op.
Ik zit in de knoei', in de rommel en
in afwachting waar ik te logeren
kom.
KRIS-KRAS
ruwe huid, ruwe handen, ruwe lippen
ZAKGELD EN SNOEPCENT.
Hoevéél mogen wy de kinderen
geven
Het toekennen van zakgeld is in
menig gezin een bron van voortdu
rende moeilijkheden tussen ouders
en kinderen en ook wel tussen
ouders. Laten we dat vraagstuk
eens nader bezien. De eerste vraag,
die kan opkomen, is, wanneer het
moment is aangebroken om een- kind
zakgeld te geven. Een scherpe grens
is vanzelfsprekend niet te trekken.
Het ene kind zal op veertienjarige
leeftijd nog nauwelijks zelfstandig
uitgaven- kunnen doen, terwijl het
andere op zijn achtste jaar al be
grip toont voor de omgang met de
dubbeltjes. De leeftijd is daarom
minder belangrijk dan het finan
cieel inzicht, dat zich bij elk kind
ïn een sterk verschillend tempo
ontwikkelt.
Er zijn ouders, die zich op het
standpunt stellen, dat een kind eerst
zelf moet verdienen, wil het uitga
ven mogen doen, maar dit stand
punt wordt steeds moeilijker houd
baar omdat het moment, waarop
een kind zelf gaat verdienen, in
onze tijd steeds naar een later tijd
stip wordt verschoven. De tijd van
opleiding neemjfi een steeds groter
deel van de jeugdjaren in beslag.
Men kan zich als ouders op het
standpunt blijven stellen, dat de kin
deren zich goed rekenschap moeten
geven, hoeveel hun opleiding aan
de ouders wel kost, maar dit doel
bereikt men niet beter door het kind
voor elke uitgave een beroep op de
beurs van vader of moeder te laten
doen. Bovendien vormt dat zelf
standig opereren met eigen midde
len een belangrijk deel van de op
voeding. Elk verstandig ouderpaar
zal zich zo onopgemerkt mogelijk
op de hoogte stellen van de wijze
waarop het kind zijn zakgeld be
steedt. Hieruit blijkt, dat wij er
voorstander van zijn om aan het
kind een zeker „inkomen" toe te
kennen-, waarover het zelf zijn be
slissingen kan nemen.
De hoogte van het zakgeld moet
variëren met de leeftijd. Met het
ouder worden stijgt het gevoel van
eigenwaard^ en de verantwoorde
lijkheid. Over de absolute hoogte van
het bedrag kan moeilijk worden ge
discussieerd. Di't hangt vanzelfspre
kend! af van het inkomen van de va
der en later zal dit gaan samenhan
gen met het inkomen dat de jongen
of het meisje zelf gaat verdienen.
Een belangrijke vraag is of nu dat
zelf beslissen- over inkomen steeds
zoveel mogelijk beperkt moet blij
ven of wellicht zoveel mogelijk moet
worden uitgebreid. Wil men het fi-
nanciëel inzicht bij de kinderen zo
veel mogelijk versterken, dan zul
len ze zich ook rekenschap moeten
kunnen geven van prijzen en zo
jong mogelijk vertrouwd moeten
raken met het bekende keuzevraag
stuk, waarbij men het ene kan ko-
Pen met het onvermijdelijk gevolg,
dat men zich het bezit van iets an
ders tot nader order moet ontzeg
gen.
Heeft een- kind reedis jong de be
perkte bevredigïngsmogelijkheid voor
ogen, dan zal het, wanneer het veel
wensen heeft, er met energie voor
werken het punt te bereiken, waar
op het zelf de mogelijkheid tot het
doen van uitgaven kan uitbreiden.
Hierbij zal men- het kind leiding
moeten geven en op tactvolle wijze
moeten voorhouden, wat men zelf
als de beste weg voor de jongen of
het meisje ziet.
Het (vroeg)toekennen van een zak
geld aan jonge kinderen met de be
doeling dat zij dit zullen versnoepen
of alleen aan genotmiddelen zullen
besteden, is niét geheel waardeloos,
maar heeft een- veel minder grote
betekenis als het doelbewust opvoe
den tot financiële verantwoordelijk
heid. Want kent men alleen een
zakgeld toe met de wetenschap dat
dit alleen voor pleziertjes ten eigen
bate wordt aangewend, dan weten
de ouders en het kind voor hoeveel
geld per week wordt opgesnoept of
voor ontspanning wordt uitgegeven.
Het kind wordt dan beperkt in deze
richting en de ouders weten precies
wat ze er aan besteden.
Vanzelfsprekend wordt met dit
systeem bijna elke toekenning van
zakgeld begonnen. Tonen de kinde
ren verantwoordelijkheidsgevoel,
dan is het aan te bevelen om het
kind zelf voor andere voorzieningen
te laten zorgen. Met behulp van een
spaarbankboekje kan men de kin
deren later sparen voor hun vacan-
tïegeld of voor bepaalde in uitzicht
zijnde uitstapjes.
Grote waarde heeft ook dat zelf
sparen voor cadeaux, die bij ver
jaardagen of gedenkdagen worden
overhandigd. Men leert de kinderen
hiermee zelf hun „inkomen" op doel
matige wijze te verdelen en tevens
komen ze er achter, dat het bestaan
van anderen bepaalde offers van
hen vraagl). In de practijk blijkt,
dat veel jongeren zelf van dit
systeem erg genieten. Ze maken uit
voerige berekeningen en op het cri-
tieke moment kunnen immers de
ouders nog zelf ingrijpen hetzij door
aanvulling van het gespaarde be-
HOOFDën KIESPIJN
Mijnhardt Kiespijnpoeders. Doos 50 ct.
Mijnhardt Hoofdpijnpoeders. Doos 50 ct.
Alleen ECHT met de naam MIJNHARDT
drag, hetzij door het kind erop te
wijzen, dat het een- te zware last op
zijn schouders genomen heeft.
Het is erg belangrijk, dat de ouders
meewerken om di't systeem van zak
geld, dat gehanteerd wordt om fi
nanciële zelfstandigheid te kweken,
niet te torpederen.
Di't zou geschieden wanneer de
ouders steeds maar weer zonder
commentaar bereid zouden zijn om
eventuele zakgeldtekorten aan te
vullen Het kind zal spoedig op die
bereidheid gaan speculeren, waarbij
de waarde van het beoogde sterk
daalt. Immers in het leven hebben
wij ook niet steeds „achterdeurtjes",
waarmee we gemakkelijk moeilijk
heden wegwerken. En de kinderen
moeten tenslotte naar de werkelijk
heid toegroeien. Bij dat groeiproces
moeten ze vooral bewust worden
van de beperkte mogelijkheden, die
elk mens heeft.
Het is niet onze bedoeling met de
ze regels voorschriften te geven
over een zakgeldregelfng. De ouders
blijven zelf verantwoordelijk voor
de opvoeding van hun kinderen. Aan
hen dus alleen het oordeel over de
vraag of zij in hun gezin zalkgeld
willen toekennen. Maar waar wij
menen dat het geven van zakgeld ïn
brede kringen gebruikelijk is ge
worden, da-ar komen de kinderen,
die di't niet krijgen, dikwijls in een
vreemde en voor hen moeilijke posi
tie te staan tegenover hun leeftijd
genoten. Daar groeien minderwaar
digheidscomplexen- uit enz. Daarom
komt het ons voor, dat een verstan
dige regeling van het zakgeldpro
bleem aan de toekomst van de op
groeiende generatie tot voordeel
strekt.
Geen regeling met ziekenfondsen,
niet meer waarschijnlijk of
[misschien
Per 1 Maart is het afgelopen,
de tandarts laat zijn tanden zien
't Conflict bleef nu al jaren slepen,
het is een ideële strijd,
Die blijkbaar is bestand gebleken
tegen- de tand van onze tijd.
De tandarts jaagt heus niet naar
[rijkdom,
al heeft hij het wellicht niet breed;
Doch 't is niet nodig dat hij daarbij
zijn brood met lange tanden eet.
Hij maakt per week wel vijftig
[uren
zo wordt er in de krant beweerd
Hij denkt dat zoiets in geen functie
of welk beroep wordt gepresteerd.
De kleine baasjes die dit lezen?
Ze lachen fijntjes en beleefd,
(Gedachtig aan hun tachtig uren)
net als een boer die kiespijn heeft
Zij leven mee met elke tandarts
en vinden het voor hem wel fijn,
Als hij, ook geldelijk, gewapend
tot aan zijn valse tand mag zijn.
De tandheelkunde zal niet staken
door deze strijd, dat 's zonneklaar;
De vraag is wie heeft op zijn
[tanden
of op zijn kiezen 't meeste haar
De liefde tussen tandendokter
en 't fonds blijkt lelijk afgekoeld
Ze hebben zogezegd elkander
eens éven aan de tand gevoeld
't Is jammer dat wij bij dit alles
toch rillend, naar de tandarts gaan,
En op zijn spreekuur, schoon
[onschuldig,
steeds met een mond vol tanden
[staan
JAAP MIJDERWIJK.
een avond verscherpte controle
De kogel is door de kerk. De im
mer stijgende lijn van verkeerson
gevallen in ons land, die vooral de
laatste twee jaren zeer zorgwek
kend genoemd kon worden, het ge
mopper in tientallen dag- en
nieuwsbladen over dé te slappe
houding der politie ten opzichte van
de duizend- en en-een verkeers-
overtreders. di'e dagelijks onze we
gen onveilig maken, en uiteindelijk
het inzicht bij vooraanstaande poli
tie- en justitie-autori'teiten, dat er
nu eindelijk „iets'' moest gebeuren
om aan deze onmogelijke toestand
een einde te maken, hebben de mi
nister van Justitie ongetwijfeld ge
noopt tot hdt nemen van krasse
maatregelen. Zoals reeds bekend
was, hééft deze bewindsman de po
litie ïn het gehele land opdracht ge
geven onverwijld te beginnen met
een verscherpte controle op het ver
keer. En d,e tienduizenden ver-
keersvlegels, die van 0 tot 24 uur
straten en wegen onveilig maken,
hebben het de laatste dagen aan de
lijve kunnen ondervinden, dat het
de minister van Justitie menens i's.
De verscherpte controle is aange
vangen, en iedere goedwillende weg
gebruiker zal dit ongetwijfeld heb
ben toegejuicht.
Via pers en radio hebben we
eerste rasulta<t!en - de oogst - ver
nomen. Alleen in Den Haag en on-
middelijke omgeving ruim 1800 pro-
ceissen-verbaal. In Amsterdam en
kele hond'erden, eveneens op één
avond). In Rotterdam - waar het
verkeer nog het meest gediscipli
neerd is van de drie grote steden -
ook enkele honderden.
Persoonlijk is schrijver dezes, oud
inspecteur van de Verkeerspolitie,
ïn de omgeving van Den Haag ge
tuige geweest van de politionele ac
tie tegen de wegmisbruikers. Vrij
dagavond 18 Februari nabij het
viaduct bij de gemeentegrens van
Wassenaar.
Met de politïe-agenten, die hun
controlerende taak nauwgezet en
plichtsvol verrichtten, heb ik me
verbaasd over de mentaliteit van
sommige weggebruikers, die uit
hoofde van een of andere overtre
ding werden aangehouden vanwege
het feit, dat ze hun grote lichten
niet dimden. Of omdat men reed
onder goede stadsverlïchting, ofwel
omdat men wielrijdende en/of brom-
fïetsende tegenliggende passeerde.
In beide gevallen ontkenden enkele
tientallen automobilisten, dat ze
verplicht waren te dimmen.
Een mens staat werkelijk stom
beduusd te kijken, als zo'n automo
bilist in alle ernst verklaart, dat
hij niet verplicht is zijn grote lich
ten te dimmen voor wielrijders en
bromfietsers, die op een afzonder
lijke rijbaan (fietspad) rijden. „Als
ik dat moest doen, meneer," zei een
der automobilisten," behoefde dik
geen grote lichten meer te hebben,
want dan zou ik iedere seconde moe
ten dimmen.''
Iedere keer opnieuw legden de
geduldigde politiemannen uit, dat
het rijden met verblindënde lichten
verboden is, wanneer er tegenlig
gers op de weg zijn. En of di't hu
een autobus, dan wel een wielrij
der is, doet niets terzake. Op deze
Vrijdagavond hebben de potlood-
punten van de dienstdoende verba
lisanten roodgloeiend gestaan. En
hieruit kunt U afleiden, dat het
aantal verkeersovertredingen, dat
werd geconstateerd, legio was in
deze enkele uren, dat de intensieve
controle plaats vond. En ik ben op
nieuw versterkt in mijn mening,
dat de automobilisten (z.g. luxe- of
personenauto's) de grootste catego
rie v erk ee rso ver t reders uitmaken.
Hier hebt U enkele van hun over
tredingen, behalve het reeds, ge
noemde rijen [met verblindende
lichten: geen richting aangeven (19
maal in 2lk uur tijds); snijden - het
willen passeren, terwijl er tegen
liggers zijn in de onmïddelijke na
bijheid (71 maal in 2/a uur tijds),
het passeren in een bocht (2 maal),
rijden met één licht (6 maal), het
niet goed functionneren van ach
terverlichting (9 maal), slecht wer
kende remmen (7 maal), niet vol
doende rechts van de weg rijden (41
maakt ruwe handen
in één nacht gaaf en zacht
