BROOD UIT DE HEMEL OPERATIE ’’MANNA Wie waren zijvan die Waddinxveense straten? niet vergeten” ”Wel verloren, ’’Oorlogsmonument” werd op 5 mei 1947 onthuld Expositie duurt van 27 april t/m 8 mei 1985 Bij de dood van zeven gevallenen Leden van 5 mei- Comité Waddinxveen Voor hen die vielen. Van hen die bleven ORANJE-COMITÉ Poort geopend, mond gesloten Johannes Post, Mevrouw Kuipers-Rietberg, Jan van Bijnen Vragen Mevr. Kuipers-Rietberg Johannes Post Jan van Bijnen Vuur ZATERDAG 3 MEI 19.30 UUR MAANDAG 5 MEI 14.30 UUR WEEKBLAD VOOR WADDINXVEEN- VVüENSoAg z4 AFRIl 1985 I tebestuur, gevolgd door krans- j van het “oorlogsmonument”maakte in 1947 deel van het bovenstaande programma, dat we knipten uit het - van vrijdag 2 mei 1947. naar Duitsland zijn gegaan om nooit meer terug te keren. het Koninkrijk der Nederlanden zijn gevallen, als- 1 1 1 jen en terreur zijn omgeko- hen die bleven. 1940-1945”, staat J 1 J 1 van Bevrijdings- aan het gemeen- Een voedseldroppmg ergens in Nederland. WADDINXVEEN In de dagen tussen 10 en 14 mei 1940 - de dag waarop de Duitsers ons land binnenvielen en de dag van de ca pitulatie - vielen er in Waddinxveen in de polder Bloemendaal bij de Gouwebrug twee doden, terwijl er bij oorlogshandelingen in het westen van ons land drie Waddinxveners sneuvelden. Hun namen zijn: J.L. v.d. As, C. Both, A. Oudijk, L. Rozenboom en A.J. van Vuuren. De oorlog eiste verder de levens van tenminste twee Wad dinxveners: A. Pille en J. Sonneveld. Het zal duidelijk zijn dat ge durende de Tweede Wereldoorlog ongetwijfeld ook Waddinxveners De onthulling uit Weekblad voor Waddinxveen Onlerlcerkclijke bijeenkomst in de !<ere/ ZKerk SPP! KI.P3 Onthulling Oorlogsmonument Ovnjdta .hu 'U “.nmm-n’n. daarna Kian-- I'l''<nr<ml''qgin j 20 uur: Concert a.d. Brug, door Muziekveren. „Concordia Dn bevolking '.vordt verzocht Zaterdagavond 6 mr d° vlaq halfstok m' in stoken-en Maandag de gehele dag te vl.iogmi WADDINXVEEN “Vrijheid moet je maken!”. Dat is de naam die is gegeven aan de in de raadzaal van het Waddinxveense ge meentehuis te houden tentoonstelling ter gelegenheid van de veer tigste verjaardag van de bevrijding. WADDINXVEEN Het “oorlogsmonument” aan het Stations plein is sinds maandag 5 mei 1947 de plaats waar de Waddinxve ners jaarlijks stilstaan bij de dood van allen - burger zowel als mi litair - die sinds 10 mei 1940, wanneer of waar ook ter wereld, in het belang van 1 TZ mede allen, die door oorlogshandeling' men. “Voor hen die vielen. Van hen die er heel simpel op het monument dat op de middag dag 1947 om half drie officieel werd overgedragen tebestuur, gevolgd door krans- en bloemenlegging. Vrijheid moet je maken naam expositie in raadzaal I dagboek uit die da- ipgeschreven door een “Bedenk, dat hetgeen gisteren be dreigd werd, heden en morgen opnieuw in gevaar kan verkeren. Bescherm het en wees waakzaam”. “Kom vanavond met verhalen hoe de oorlog is verdwenen, en herhaal ze honderd malen: alle malen zal ik wenen.” “Een volk dat voor tirannen zwicht zal meer dan lijf en goed verliezen Dan dooft het licht...” Randwijk de bevrijding Door middel van voorwerpen en fo to’s wordt het oorlogsverhaal van Ne derland, maar ook van Waddinxveen verteld. Voor het Nederlandse deel wist het comité de hand te leggen op de collectie van Nico Feijnenbuik te Capelle a.d. IJssel. De Waddinxveense geschiedenis wordt geillustreerd met materiaal van de Waddinxveners zelf. Als inleiding op de eigenlijke ten toonstelling wordt met grote foto’s in de hal van het gemeentehuis het voorspel tot de Tweede Wereldoorlog getoond, de periode van 1933 tot 1940: de opkomst van het Derde Rijk van Adolf Hitler. Opnieuw geeft H.M. van Randwijk voor djt deel van de expositie het in dringende motto aan: De gedachtengang bij het aanbrengen van de jaartallen op het monument aan het Stationsplein is evenwel te ruggegaan in de grijze oudheid. In de mythologie en bij de oude Egyptena- “Er zullen niet veel gemeenten zijn, die een dergelijk kunstwerk op haar grondgebied hebben”, schreef het Weekblad voor Waddinxveen 38 jaar geleden. “De keuze van de plaats van oprichting kon zeker niet beter zijn en de reizigers, die van het station komen of met de trein aldaar passe ren, zullen onmiddelijk een goede in druk van onze gemeente krijgen”. Over het “oorlogsmonument” wer den door de Waddinxveners van toen wel twee klemmende vragen gesteld. De eerste was: Staan de jaartallen niet fout op de naald en de tweede was: Komen er in beide bakken aan het einde van de muur bloemen. Ge opperd werd namelijk dat als men de naald van het monument zou be schouwen als een soort reclamezuil, dan zouden inderdaad de jaartallen 1945-1940 verkeerd staan. Men leest dan van boven naar beneden. Vandaar dat het rechter paneel van het drieluik een overzicht geeft hoe en waar van 1945 tot heden de vrij heid bedreigd werd of zelfs verloren ging. Een gedicht van Leo Vroman is het motto van het linker luik: 10 mei 1940-5 mei 1945, de bezetting: “Ik snak naar een dag, vol van rood, wit en blauw, met den zwier van Oranje er boven, Ik snak naar ‘t Wilhelmus, zijn hou en zijn trouw, Waarin HOLLANDERS kunnen gelo ven. Ik snak naar dien dag, dat hij kome heel gauw, Ik snak naar een land voor van rood, wit en blauw.” Aan het eind van het door 15 bomen omgeven grintpad op de oude alge mene begraafplaats aan de Kerkw’eg- West liggen vier slachtoffers van de bezetting van Nederland. “Gevallen voor het vaderland” staat er op het graf van J. Sonneveld. Hij stierf kort na de bevrijding op 26 juni 1945. Net 21 jaar oud. Naast hem rust Corne lls Both. Hij sneuvelde als dienst plichtig soldaat in Dordrecht op 11 mei 1940. “Wel verloren, niet ver geten”, staat er op de grafsteen van deze 35 jaar geworden Waddinxve- ner. Temidden van het viertal aan het eind van de oude begraafplaats ligt Toon Pille. “Bij u schuil ik. Psalm 143 vers 9b”, staat er op de zuil die het graf siert van de Waddinxvener die op 23-jarige leeftijd viel “in den ondergrondschen strijd voor zijn Vaderland”. We schreven toen 30 september 1944. “Niemand heeft meer liefde dan deze, dat iemand zijn leven zet voor zijn vrienden. Joh. 15: 13” staat er op het graf monument. “Getrouw tot in den doedt” lezen we op het graf van Lubbert Roze- WADDINXVEEN - Met het naar het welbekende joodse meisje Anne Frank genoemde dienstverleningscen- trum als “middelpunt” beschikken we in Waddinxveen over vier straat namen die herinneren aan het verzet in de Tweede Wereldoorlog. Die stra ten in Groenswaard I zijn de Johan nes Postlaan (toplid Landelijke Knokploeg (l.KP), overleden 16 juli 1944), het Mevrouw Kuipers-Riet- WADDINXVEEN “Op 2000 voet vlogen we op de Nederlandse kust aan. Boven land gekomen zakten we vervolgens nog tot 500 voet, 150 meter. On der onze Lancaster lag het eens zo vruchtbare Hollandse land er nu verloren bij. Huizen die vroeger het trotse bezit waren van een gelukkig en vreedzaam volk stonden nu verloren in een watervlakte, soms alleen het dak nog maar zichtbaar. Een dubbele rij populieren gaf aan waar eens een drukke verkeers weg liep. Toen bereikten onze squadrons Den Haag, een stad, huizen, straten, kerken. We zagen kinderen de scholen uit rennen en opgewonden naar ons zwaaien. Een oude man stopte op een kruising en wuifde met zijn paraplu. Al le straten waren plotseling boordevol mensen die allemaal als wilden naar ons stonden te zwaaien Het was doodstil op onze intercom. Niemand in ons vliegtuig kon één woord uitbrengen. Het werd ineens een beetje wazig voor mijn ogen. Misschien was het regen op de ruit Aan het woord was Flight Lieutenant Wannop, captain van een Engelse bommenwerper die deel nam aan de voedseldroppings boven hongerend West-Nederland op 29 april 1945. Na jaren van grimmige bombardements- vluchten nu een levensreddende hulp- missie. Onvergetelijk! De officiële ge schiedschrijvers in “The Royal Air Force 1939-1945” zeiden het als volgt: “Geen operatie gaf zoveel voldoening aan hen die hem uitvoerden als deze; want ze voelden dat ze hierbij in eni ge mate iets konden terug betalen van wat zij allen verschuldigd waren aan die Nederlandse mannen en vrouwen, die met gevaar en dikwijls met de inzet van hun leven hulp hadden geboden aan die luchtmacht- collega’s, die minder fortuinlijk dan zij waren geweest, door die te helpen ontsnappen uit de klauwen van de vijand”. Ook voor ons, aan de ontvangende zijde, was deze grootse hulpoperatie een ervaring, die nimmer uit onze herinnering gewist kan worden. On vergetelijk! We volgen een gen, zoals opgeschreven door HBS-scholier uit Vlaardingen: De openingstijden zijn op werkdagen van 8.30 tot 12.30 en van 13.30 tot 17.00 uur; op donderdag- en vrijdag avond van 19.00 tot 22.00 uur; op zaterdag van 10.00 tot 16.00 uur en op zondag 5 mei van 13.00 tot 16.00 uur. bergplantsoen (“Tante Riek”, mede oprichtster Landelijke Organisatie voor hulp aan onderduikers (LO), overleden op 27 december 1944), de Peter Zuidlaan (schuilnaam voor J.J.F. Borghouts, sabotagecomman dant Zuidelijke Provincies, overleed op 5 februari 1966), en het Jan van Bijnenpad (Frank, landelijke sabo tage-commandant Binnelandse Strijd krachten, gefusilleerd op 28 novem ber 1944). Wie waren zij eigenlijk? Mevrouw H.Th. Kuipers-Rietberg (“Tante Riek”) wordt wel genoemd de moeder van de LO (Landelijke organisatie voor hulp aan onderdui kers), die wijlen Frits de Zwerver (ds. Slomp) bezielde tot zijn kruistocht door ons land om plaats te vinden voor de onderduikers. Vele honder den onderduikers danken mede aan haar hun leven. Zij werd gearresteerd in Bennekom op 19 augustus 1944 na te zijn verra den door “Edith”, een vroeger mede werkster die na haar arrestatie door de Duitsers werd vrijgelaten om te gaan werken bij de LO en de aan haar bekend geworden adressen door te geven aan de Duitsers. “Tante Riek” is in het kamp Ravens- brück overleden, kort na de Kerst dagen van 1944. Men weet niet pre cies wanneer. Enkele woorden uit haar laatste brief, geschreven in een Nederlandse gevangenis, luidden: “Wil veel bidden voor ons en voor al len die in moeilijkheden zijn en wil altijd onthouden: het eeuwige leven is van meer belang dan het aardse. De Heer is mijn sterkte”. Johannes Post was een Drentse boer en één van de grote leiders van het gewapende verzet. Hij hielp de onder duikers en bevrijdde gevangenen. Jo hannes Post, die werd doodgescho ten, werd 37 jaar. Hij had bij verschil lende overvallen in ons land van de Landelijke Knokploegen de leiding. Vanaf het begin van de oorlog had hij zich met alle kracht geworpen op het verzet in iedere vorm, de pers, sabo tage, hulp aan joden, onderduikers, overvallen, falsificaties en wat al niet. Zijn welvarend bedrijf leed er onder. Op 16 juli 1943 werd hij in Apel doorn gearresteerd, maar kon met hulp van een agent weer ontsnappen. De mislukte overval op Huis van Be waring op Weteringschans in Amster dam in de nacht van 14 op 15 juli 1944 werd hem, ook al door verraad, noodlottig. Hij werd door SS-man- nen, zo laf mishandeld, dat Lages zelf Groot nieuws! Ik hoor een BBC-uit- zending waarin wordt meegedeeld dat de bommenwerpers met de eerste lading voedselpakketten voor West Holland zijn opgestegen. Hiep Hoi!!!! Nog een uur vliegen, denk ik. 13.00 uur: Grote spanning. Iedereen staat op straat naar het westen te kij ken. De hele wereld weet het al. Op plm. 3.000 meter vliegen een paar Mosquito verkenners over. 13.10- 15.00 uur: Op een hoogte van 20 tot 500 m., hels laag, komen ze uit het westen over de Nieuwe Waterweg tot Vlaardingen. Sommige buigen dan af naar het Noorden, richting Delft en Den Haag. Anderen gaan door naar Rotterdam. De Duitse afweer houdt zich koest, al was het even spannend hoe dit zou aflopen. Je kon de schut ters zien zwaaien in hun mitrailleur- koepels. Een enorm gezicht. Onver getelijk! Een Lancaster raast op zo’n 20 meter over Vlaardingen tussen de kerktorens door. We zien het toestel zijn balen deponeren in het zuiden, bij de ENCK. Later vermengen zich ook veel terugkomers, even laag vlie gend, in dit fantastische schouwspel. Overal hangen nu zware bommen werpers, waar je ook kijkt. Niemand is meer binnen en iedereen durft nu te zwaaien, met lappen en vlaggen. Wat een feest! Foto’s gemaakt met papierfilm van de Lancasters. Meer dan 200 Lancasters geteld. Tegen drie uur vliegen de laatste vliegtuigen weer de zee op. Iedereen is in een roes. De oorlog móet nu wel gauw af gelopen zijn. boom. Deze geboren Bedummer is “gevallen voor het vaderland te Waddinxveen op 11 mei 1940”. De 21 jaar geworden Lubbert Roze- boom zat in een vliegtuig dat in de polder Bloemendaal in de buurt van de Gouwebrug in de rijksweg naar be neden stortte. Hij was aan boord als sergeant-marconist. Hierbij verloor ook de in Medan geboren adjudant- reserve officier J.L. v.d. As het leven. Deze niet ouder dan 33 jaar gewor den militair is begraven in Hilversum. De Waddinxveense dienstplichtige soldaat A. Oudijk, die op de oude be graafplaats in een familiegraf ligt be graven, stierf op 20-jarige leeftijd in Delft bij het nemen van een barrica de, in een lijmfabriek. De jonge, voor zijn vaderland gevallen militair, ver loor het leven op 11 mei 1940. De in Waddinxveen geboren AJ. van 'Vuuren, wiens militaire rang onbe kend is, viel op bijna 25-jarige leef tijd in het Zuidhollandse Valkenburg, in welke gemeente hij ook destijds werd begraven. Bij de beschrijving van de (Waddinxveense) slachtoffers uit de eerste meidagen vallen op de locaties Bloemendaalse polder, Dor drecht, Delft en Valkenburg (ZH). schok- en trekbewegingen met zijn kist de wielen alsnog omlaag te krij gen, kletterde er plotseling een aan tal zakken met suiker en thee omlaag 1 in de velden ten noorden van de Brit se plaats Stradishall. Dit leidde tot een hardloopwedstrijd tussen de dorpsbewoners enerzijds en RAF- personeel van de vliegbasis. Uiteinde lijk besloot luitenant Rose met zijn Lancaster NF995 uit te wijken naar Woodbridge, een veld met een lange landingsbaan, waar hij de kist veilig neerzette. De volgende dag liep weer een Lan caster van zijn squadron schade op, ditmaal omdat de machine tijdens het droppen werd getroffen door twee zakken voedsel uit een erboven vliegende Lancaster. Op 1 mei kwamen ook de fantasti sche zilveren Amerikaanse Vliegende Forten op het toneel van operatie Manna. Bijna 400 viermotorige Boe ing B-17’s, volgepakt met balen voed sel, wierpen hun levensmiddelen af op terreinen bij Den Haag en Rotter dam. De volgende dag gingen weer vierhonderd Forten op weg, nu naar de afwerpterreinen Schiphol, Alk maar, Vogelenzang, Hilversum en Utrecht. 3 mei waren het opnieuw ruim 390 B-17’s die dezelfde doelwitten voor treffelijk wisten te raken. Ook de Britten bleven doorgaan met hun droppingsvluchten. Zo kon het ge beuren, dat er op één dag zo’n 400 Amerikaanse Forten en 500 Lancas ters na elkander hun levensreddende ladingen in Nederland deponeerden. De bemanningen bleven heel ent housiast. Bij thuiskomst rapporteer den ze dat ze groeten als Thanks RAF en Good Luck Tommy op da ken gekalkt zagen. Vele bemannings leden offerden ook hun eigen snoep- rantsoenen. Ze deden die in zakdoe ken, repen laken en maakten er para chuutjes van. Ze gooiden deze mini- pakketten uit het zijraam van de cockpit met een briefje er aan: Voor de Kinderen. Waren de grote balen met voedsel be stemd voor een officiële verdeling door de plaatselijke overheden, de snoepchutes waren voor de eerste de beste vinder. Eén squadron zag ergens in Neder land met stenen het woord TABAK geformeerd. Ze legden de exacte po sitie op hun kaart vast en rapporteer den op hun thuisbasis hun waarne ming. Als de weerga werd een collec te van sigarettenrantsoenen georgani seerd en de hele handel werd de vol gende dag ter plaatse thuis bezorgd... Eén ongelukkkig incident was, dat een doelmarkeringsfakkel bij Rotter dam op een huis terecht kwam, waar door een flinke brand ontstond. Een container met balen kwam neer in een vijver, maar latere bemanningen meldden, dat hevig roeiende Neder landers met hun bootjes onderweg waren om ook deze lading in veilig heid te brengen. Op 8 mei gingen de bommenwerpers voor het laatst de lucht in om le vensmiddelen uit de hemel te laten neerregenen. Intussen was de Duitse capitulatie een feit en konden gelei delijk de veel grotere transporten van voedsel over de weg de bevoorrading overnemen. In totaal werden er 2.200 vluchten door Vliegende For ten uitgevoerd. De Britten maakten 3.156 vluchten met Lancasters en wierpen daarbij 6.684 ton voedsel omlaag, daarbij ge assisteerd door 145 mosquito-vluch- ten om de afwerpterreinen te marke ren. Operatie Manna was ten einde geko men. Bijna 12.000 ton voedsel was op de snelste manier afgeleverd. En daarbij had de aanblik van deze gran dioze luchtoperatie de Nederlanders in het nog net bezette gebied een ge weldige kick gegeven. Als dit kon, dan moest de bevrijding niet meer ver af zijn. En dat bleek gelukkig maar al te waar te zijn. er naderhand zijn excuses voor aan bood. Zondagsmorgens, na de mislukte overval, werd Johannes Post met nog enkele gevangenen verhoord, maar men kon geen enkele verklaring uit hem los krijgen. Na enkele uren wer den zij, in totaal 15 mannen, ver voerd naar de duinen bij Overveen. Enkelen van hen zelfs op brancards. Zij werden gedwongen op de grond te gaan liggen en werden toen door schoten in de nek gedood, oud-officier - naar de sabotage, niet slechts naar de acties, maar bovenal naar de organisatorische voorberei ding. Hij was een sterke persoonlijk heid en een geboren leider met mili taire capaciteiten. Hij wilde burger- verzetsgroepen samenstellen. De grondgedachte daarbij was: “In een totale oorlog als deze heeft iedere staatsburger het recht, de vijand, waar en wanneer mogelijk, afbreuk te doen”. Ons dichtbevolkte, vlakke land, was ongeschikt voor een guerilla. Hij koos dan ook de tactiek van het hinderen van de vijand. Gebleken is dat de vij and hierdoor veel hinder heeft onder vonden. Rauter heeft na zijn gevan genneming verklaard: “De strijd te gen de terroristen in Holland was vre selijk. Maar eenmaal hebben zij hun kans voorbij laten gaan. Dat was in september 1944”. Jan van Bijnen (“Frank”) werkte in Bergen op Zoom als chef van de afde ling sociale zaken op het gemeente huis, een post waar hij nuttig werk kon verrichten voor de hulp aan jo den en onderduikers, samen met zijn vriend Peter Zuid. Na arrestatie van de vorige leider, werd hij leider van het LO, district Driebergen^ Zijn hart trok echter - als Op 22 november ‘44 arresteerde de SD in Utrecht een aantal belangrijke figuren uit het Gewestelijk Comman- do-Utrecht. Zij werden ingesloten in de Willem Ill-kazerne in Apel doorn. Het was vrijwel zeker dat zij ter dood gebracht zouden worden. In de morgen van 28 november ging Jan van Bijnen met een vriend op ver kenning uit om de mogelijkheid te vinden hen te bevrijden. Dat is hem noodlottig geworden. Zij werden ont dekt en tijdens de vlucht geraakt door schoten. Zijn vriend was op slag dood. Van Bijnen had enkele buik schoten opgelopen en werd naar een ziekenhuis vervoerd. Zijn houding daar was van dien aard, dat de Duitse militaire arts toegaf: “Wanneer deze man geen terrorist was, dan was hij een held geweest”. Hij stierf op 30 november 1944. De schrijver H.M. van waarschuwde kort na al: Het gemeentebestuur spreekt de wens uit dat velen, ouderen en jonge ren, de tentoonstelling “Vrijheid moet je maken” zullen bezoeken en erover nadenken. De expositie in de raadzaal van het gemeentehuis te Waddinxveen is geopend van 27 april tot en met 8 mei 1985. Tot zover twee ooggetuigeverslagen, één van de kant van de “gevers” en één van iemand aan de zijde van de “ontvangers”. Beide authentieke weergaven schetsen overduidelijk de diepe indruk die de voedseldrop pings maakten, zowel op de beman ningen die ze mochten uitvoeren als op de Nederlandse bevolking die aan het eind van een hongerwinter stond. De droppings zijn voornamelijk door het Britse Bomber Command voorbe reid, in technische zin althans. De juiste methoden van verpakken en af werpen moesten worden beproefd. In de “bakken kwamen in 1947 en daarna geen bloemen. Dit zijn offer schalen, eveneens ontleend aan de oude historie. Symbolisch worden hierop de dankoffers gebracht voor onze bevrijding. Sinds in Waddinx veen in 1977/1978 de jaarlijkse Do denherdenking soberder werd (geen stille tocht meer vanaf het gemeen tehuis) is ook gaandeweg de ontste king van het vuur komen te vervallen. Dit laatste vooral op initiatief van oud-burgemeester mr. A.G. Smal- lenbroek die vuur een omstreden symbool achtte. De bemanningen waren gebriefed om hun ladingen te «Jroppen op speciale velden, zoals de vliegvelden Waalha ven, Ypenburg en Schiphol, terreinen als Duindigt, Kralingse Bos, Vogelen zang en weilanden bij Haarlem, Alk maar, Utrecht, Gouda en Hilversum. De terreinen zouden gemarkeerd worden door de plaatselijke autori teiten door middel van tekens met witte lappen. Ook de Amerikaanse Achtste Luchtmacht in Engeland had haar voorbereidingen getroffen, maar zou pas twee dagen later voor het eerst in actie komen. Groot was het aantal vrijwilligers onder de vlieg- tuigbemanningen om vooral deze operatie niet te missen. Zoals al in de inleiding van Flight Lieutenant Wannop werd beschreven, was het voor de vliegers een onverge telijk beeld. Het leek wel, of alleen maar de ernstig zieken in bed waren gebleven, maar iedere andere Neder lander op straat of op dak stond. Zeeën van zwaaiende zakdoeken en vlaggen verwelkomden de Lancaster- bemanningen, alsof het één groots vliegfeest betrof. De Duitse Flak- bemanningen stonden bij hun lucht- weerbatterijen somber naar dit schouwspel te kijken, maar ze hiel den hun granaten binnen. Enkele luchtdoelartilleristen bestonden het zelfs om ook naar de Britten te zwaaien. Hoewel al aan de eerste dropping honderden vliegtuigen gelijktijdig deelnamen, waren er toch verhou dingsgewijs erg weinig incidenten. Een Lancaster van 186 squadron moest zijn lading afwerpen op het Rotterdamse vliegveld Waalhaven, maar nadat er 3 ladingen zakken door Flight Sergeant K.W. Jarvis wa ren afgeworpen, liepen zoveel Ne derlanders het terrein op, dat hij het niet verantwoord achtte ook de an dere vrachten nog te droppen. Pilot Officer B.A. Rose kon ook niet zijn gehele lading kwijt, omdat zijn bom- luiken waren beschadigd door ge weervuur vanaf de grond. Terug bo ven de thuisbasis Stradishall bleek ook zijn landingsgestel niet omlaag te kunnen. Toen hij probeerde door Ds. L VROEGINDEWEIJ, Ondnrw. „De Onderdrukking1' Ds. P. D. VAN ROYEN, Onderwerp „De Bevrijding Ds. H. POL,(van Boskoop) Onderw. „Het leven in de vrijheid" WADDINXVEEN - De in de raadzaal van het gemeentehuis te houden bevrijdingstentoon- stelling “Vrijheid moet je ma ken!” is georganiseerd door het 5 Mei Comité Waddinxveen. Lid daarvan zijn: W.G. van Baarle (voorzitter), Doede Bakker, mw. H. Benja mins, Jac. Bost, C. Dijkshoorn (secretaris), H. Erath, J.D. Geel, Fokko Keizer, mw. E. Krösschell, Jaap Oudshoorn, Sietse Oudshoorn, mw. J.S. Rip, mw. E.K. Rodenburg- Mayenburg, mw. Petra v.d. Post, A. van Veen, A.L.J. van Vliet, Frans Winkel, B. de Wolff en B.J. Woudenberg. De organisatoren, het “5 Mei Comi té Waddinxveen 1985”, heeft de ten toonstelling opgezet als een drieluik. Centraal staat: 5 mei 1945, de bevrij ding. In een decor van feest en vreugde prijkt een historische jeep, symbool van de bevrijding. Daarboven zijn de bekende dichtregels uit het “Geuzen liedboek 1940-1945” aangebracht: WADDINXVEEN - In de late avonduren van de 10e novem ber 1944 strompelde een onaf zienbare colonne jonge Rotter damse mannen Waddinxveen binnen. Het waren de slachtof fers van de massale razzia’s in de Maasstad, die onder bewa king als dwangarbeiders naar Duitsland zouden worden ge stuurd. Op de grote wegen was ont snappen onmogelijk: herhaal delijk klonken er geweerscho ten, waarmede een klein aantal bewakers de colonne in be dwang hield. In de in aanbouw zijnde fabriekscomplexen aan de Noordkade moest een groot deel van deze colonne de nacht doorbrengen. Daarom werd bij Waddinxveen de grote weg ver laten en trok de stoet in het duister door de smalle straten van ons dorp. Groot was de verontwaardiging van de bevolking; spontaan haar reactie! De deuren van poorten, schuren en woningen werden uitnodigend opengezet. De langstrekkende gedeporteer den, die hun kans schoon za gen, maakten dankbaar gebruik van de gastvrijheid. Naar schat ting konden zo zevenhonderd jongemannen worden bevrijd. ren, zeggen de geschiedschrijvers, richtte men bij bijzondere gelegenhe den een naald, een obelisk op, die als het ware uit de aarde omhoog reikte naar de hemel. Deze obelisken kon den steeds hoger gemaakt worden en had men dus iets daarop te schrijven, dan was het zaak beneden te begin nen en steeds zo nodig naar boven te vervolgen. Deze gedachtengang vol gend is dus ook in Waddinxveen eerst het jaartal 1940 aangebracht en le zend naar boven 1945.

Kranten Streekarchief Midden-Holland

Weekblad voor Waddinxveen | 1985 | | pagina 18